Rysunek pierwszy
W nr.1 przedstawiony jest schemat rosz-toch-sof parcufa keter de-A’K. W nr.2 – schemat parcufa A’B de-A’K w rosz-toch-sof, i jak on obłacza parcuf keter de-A’K – od jego pe i niżej. W nr.3 przedstawiony Sa’G de-A’K w rosz-toch-sof, i jak on obłóczony na parcuf A’B de-A’K od jego pe i niżej.
Rys.1, nr.1. Jest to parcuf keter de-A’K, czyli pierwsze dziesięć sfirot, które rozprzestrzeniły się od Ejn Sof Baruchu, wewnątrz pustej przestrzeni po cimcumie. Jego rosz z góry „dotyka” do Ejn Sof Baruchu, a sijum raglin znajduje się w centralnej kropce, będącej kropką tego świata. W tym parcufie są trzy poziomy dziesięciu sfirot: dziesięć sfirot de-rosz, dziesięć sfirot de-toch i dziesięć sfirot de-sof.
Dziesięć sfirot de-rosz nazywane są korzeniami dziesięciu sfirot. Ponieważ tam początek ich pojawienia się dzięki spotkaniu z dziesięcioma sfirot prostego światła (or jaszar) w tajemnicy ziwug de-akaa z masachem, znajdującym się w malchut de-rosz, które wznosi dziesięć sfirot or hozer, obłaczających dziesięć sfirot or jaszar, rozprzestrzeniającego się tu od Ejn Sof, błogosławiony On, (jak napisano w Ec Chaim, w.47, rozdz.1 – patrz tam). Dziesięć sfirot or jaszar umieszczone w kolejności z góry w dół, a or hozer – z dołu do góry. Malchut dziesięciu sfirot de-rosz nazywa się pe.
Dziesięć sfirot de-toch parcufim keter, A’B, Sa’G w świecie A’K nazywane są Akudim. W rzeczywistości w parcufim keter dziesięć sfirot or elion nie jest rozróżnialne, a cała różnica pomiędzy nimi występowała tylko w roszim, (jak napisano we Wrotach mati we-lo mati, rozdz.1, w Ec Chaim – patrz tam dokładnie). Malchut dziesięciu sfirot de-toch nazywa się imieniem tabur.
Dziesięć sfirot de-sof – jest to kategoria sijum każdej z dziesięciu sfirot do (jej) malchut. A sfira malchut kończy parcuf, i dlatego ona nazywa się sijum raglaim.
Rys.1, nr.2. Jest to parcuf A’B de-A’K, czyli drugie rozprzestrzenienie dziesięciu sfirot od Ejn Sof Baruchu, wewnątrz pustej przestrzeni po cimcumie, on zaczyna się od hochmy i jemu brakuje światła keter. On powstaje i wychodzi z malchut de-rosz parcufa keter, nazywanej pe. I dlatego on obłacza parcuf keter od jego pe i niżej, do tabura parcufa keter.
Jego dziesięć sfirot de-rosz podobne do dziesięciu sfirot de-rosz parcufa keter de-A’K, jak powiedziano, oprócz tego, że jemu brakuje keteru. A proces wyjścia tych dziesięciu sfirot podobny do objaśnionego w Ec Chaim, we Wrotach mati we-lo mati, rozdz.1 i 2 – patrz tam dokładnie. Patrz również w Talmudzie dziesięciu sfirot, cz.5, gdzie dokładnie i szczegółowo wyjaśniono słowa rawa.
Dziesięć sfirot de-toch stały się tu bardziej widoczne w stosunku do dziesięciu sfirot de-toch parcufa keter, z tego powodu, że w nim zaszło dziesięć wejść i dziesięć wyjść w tajemnicy (procesu) „przychodzi i nie przychodzi”, (jak napisano w Ec Chaim, we Wrotach mati we-lo mati – patrz tam dokładnie, i w Talmudzie dziesięciu sfirot, cz.5). W sfirze keter dziesięciu sfirot de-toch są dwa kelim, nazywane jud-hej, i tak samo – w ich sfirze hochma, lecz w sfirze bina jud-hej (znajdują się) tylko w jednym kli, wew (przebywa) w kli jesod, a niższa hej – w malchut.
Dziesięć sfirot de-sof – jak w parcufie keter de-A’K, ale sijum raglaim (parcufa A’B) znajdują się powyżej tabura parcufa keter.
Rys.1, nr.3. Jest to parcuf Sa’G de-A’K, i to trzecie rozprzestrzenienie dziesięciu sfirot od Ejn Sof, wewnątrz pustej przestrzeni po cimcumie w rosz-toch-sof. On stworzony i wychodzi z pe parcufa A’B de-A’K, zaczyna się od biny, i jemu brakuje światła keter i światła hochma. On obłóczony od pe parcufa A’B de-A’K i niżej, lecz w dół on jest dłuższy, niż on (czyli A’B), ponieważ rozprzestrzenia się w dół na równi z sijum raglaim parcufa keter de-A’K.
Rysunek drugi
Rys.2, nr.1. Jest to ustawienie parcufa Sa’G de-A’K podczas C’A. I je już pokazano wyżej, na rys.1 nr.3. Lecz tu dodatkowo przedstawiamy dwa szczególne parcufim, które pojawiły się w nim, a są to parcuf taamim od pe do tabura i parcuf Nekudim od tabura i niżej. Ich wyjaśnienie znajdziesz w Talmudzie dziesięciu sfirot, cz.6, Or pnimi, p.1. – naucz się tam w szczegółach.
I do tej pory u trzech niższych światów BE’A jeszcze nie było żadnej realności – przecież Sa’G de-A’K rozprzestrzeniał się do kropki tego świata, i wychodzi, że właściwość Acilut była do kropki tego świata.
Rys.2, nr.2. To san Sa’G de-A’K podczas drugiego skrócenia, przed tym, jak zachodzi ziwug w nikwej ejnaim dla stworzenia dziesięciu sfirot de-Nekudim, kiedy z powodu opuszczenia Sa’G do wewnętrznych M’A i Bo’N de-A’K bina otrzymała właściwość malchut. Dzięki temu malchut mesajemet, przebywająca w kropce tego świata, wzniosła się do miejsca tabura, a malchut mizdaweget, która znajdowała się w pe de-rosz Sa’G, wzniosła się w miejsce nikwej ejnaim rosz de-Sa’G, AHa’P de-rosz opuściły się we właściwość guf de-Sa’G, (a to, co znajduje się) od tabura i niżej, stało się wolnym (pustym) od światła. I wszystko to – we wspólności parcufa Sa’G.
Także i w indywidualnościach samego parcufa Nekudot de-Sa’G (patrz rys.2, nr.1), w pełni znajdującego się poniżej tabura, jest rosz-toch-sof, nazywane HaBa’D, HaGa’T i NeHI’M, i on również uważa się podobnym do wspólności (Sa’G). Malchut mesajemet w nim wzniosła się do biny guf, nazywanej tiferet, w miejsce jej haze, i tam ukończyła kaw Ejn Sof, a pod nim rozprzestrzeniła się parsa, ponieważ tam ukończenie właściwości Acilut. Stąd i niżej stworzone miejsce dla trzech światów BE’A: z dwóch trzecich tiferet do ich sijuma powstaje świat Bria, z NeH’I powstaje świat Jecira, a z malchut powstaje świat Asija. A interpretację tego znajdziesz w szczegółowym wyjaśnieniu wyżej (w księdze Wrota zamiaru), w słowach rawa w p.25, w Or paszut.
Rys.2, nr.3. Taki jest stan Sa’G de-A’K podczas ziwuga, który odbył się w nikwej ejnaim, kiedy AHa’P wyszły z rosz w guf, czyli poniżej miejsca ziwuga de-rosz. Jednak, ponieważ nie ma zniknięcia w duchowym, rozróżniamy tu dwa rodzaje AHa’P. Pierwszy – są to AHa’P w miejscu ich wyjścia, czyli na miejscu w rosz, jak na początku. Drugi – są to AHa’P, które faktycznie opuściły się we właściwość guf, czyli poniżej pe de-rosz Sa’G, i one nazywają się AHa’P, które nie są w miejscu ich wyjścia. Lecz wszystkie one nazywane są wewnętrznymi AHa’P.
Dziesięć sfirot de-toch do tabura także i tutaj nazywają się imieniem Akudim, jak i do drugiego skrócenia. Dziesięć sfirot, które wychodzą od ziwuga w nikwej ejnaim mogą otworzyć się tylko poniżej tabura. One nazywają się dziesięć sfirot de-Nekudim, które wychodzą, w swojej osnowie, poza parcufem Sa’G. Jednak ich wewnętrzna (właściwość) wychodzi w samym A’K, i nazywa się ona M’A i Bo’N de-A’K. Ponieważ wewnętrzne Ga’R de-Nekudim nazywają się imieniem M’A de-A’K, a wewnętrzne Za’T de-Nekudim nazywają się Bo’N de-A’K. I one kończą się w kropce sijuma C’B, nazywanego parsą, która znajduje się pomiędzy Acilut i Bria. A pod nią znajdują się trzy niższe światy BE’A
Rys.2, nr.4. Jest to parcuf zewnętrznych AHa’P de-Sa’G de-A’K do tabura, a od tabura i niżej – jest to parcuf dziesięciu sfirot de-Nekudim, kończący się w parsie. A pod parsą znajdują się trzy niższe światy BE’A.
Zewnętrzne AHa’P dzielą się na dwie właściwości AHa’P: zewnętrzne AHa’P w miejscu ich wyjścia – czyli one przebywają powyżej pe, i zewnętrzne AHa’P, znajdujące się nie w miejscu ich wyjścia, położone poniżej pe do tabura. Kategoria ich Ga’R łączy się z niższą safa[1] i nazywa się imieniem „szibolet zakan”[2]. Te Ga’R, w osnowie – światło ozen, lecz właściwości hotem i pe również powiązane z nimi, i to korzeń Ga’R de-Nekudim. A właściwość ich Za’T, będące dosłownie hotem i pe, położona poniżej szibolet zakan i przedłuża się do tabura. I wszystkie te zewnętrzne AHa’P również nazywają się imieniem „dikna[3] de-Sa’G de-A’K”. A ich szczegółowe wyjaśnienie znajdziesz w Talmudzie dziesięciu sfirot, cz.6, Or pnimi, p.20.
Dziesięć sfirot de-Nekudim umieszczone od tabura i niżej, ich Ga’R (przebywają) w naprawieniu linii i obłaczają się na M’A de-A’K, a ich Za’T (znajdują się) jeden pod drugim, jak przy pierwszym skróceniu, i one obłaczają Bo’N de-A’K. Pod nimi – parsa, i trzy światy BE’A pod parsą.
Rysunek trzeci
Jest to stały stan pięciu parcufim A’K, z których w stałym stanie wyszło pięć parcufim „nowego M’A”, nazywanego pięcioma parcufim Acilut. Ponieważ po tym, jak one naprawiły się, u nich nigdy więcej nie zachodzi jakiekolwiek zmniejszenie.
W nim również wyjaśniono podział każdego parcufa na keter i ABE’A, nazywanego również keter, A’B, Sa’G, M’A i Bo’N, lub jechida, haja, neszama, ruach, nefesz. Każda rosz do pe nazywa się imieniem keter lub jechida, (to, co) od pe do haze w każdym z nich nazywa się imieniem Acilut lub A’B, lub haja, (to, co) w każdym z nich od haze do tabura, nazywa się imieniem Bria lub neszama, lub Sa’G, (a to, co) od tabura każdego z nich i niżej, nazywa się imieniem Jecira i Asija, lub M’A i Bo’N, lub ruach-nefesz.
Również w nim odzwierciedlono ich obłóczenie jeden na drugi, kiedy każdy obłóczony od pe i niżej swojego wyższego w ten sposób, że rosz każdego niższego obłacza A’B i Acilut wyższego, A’B i Acilut niższego obłacza Sa’G i Bria wyższego, a Sa’G i Bria każdego niższego obłacza M’A i Bo’N, będące Jecira i Asija wyższego. I wychodzi, że pe wyższego – to właściwość galgalty niższego, haze wyższego – to aspekt pe dla niższego, a tabur wyższego – to kategoria haze dla niższego.
Również w nim pokazane wyjście nowego M’A w każdym z pięciu parcufim Acilut, i M’A w parcufie, które odpowiada mu w A’K.
Rysunek czwarty
Stan Z’A w porównaniu do pięciu parcufim A’K i parcufim Acilut w stałym stanie podczas jego wzniesienia dla osiągnięcia neszama: jak on przyjmuje i skarmia się od Bria Bo’N de-A’K, będącym odpowiadającym mu parcufem w A’K.
Rysunek piąty
Stan Z’A w odniesieniu do pięciu parcufim A’K i Acilut w stałym stanie podczas jego wzniesienia dla osiągnięcia haja: jak on przyjmuje i skarmia się od Acilut Bo’N de-A’K, będącego odpowiadającym mu parcufem w A’K.
Rysunek szósty
Stan Z’A w odniesieniu do pięciu parcufim A’K i Acilut w stałym stanie podczas jego wzniesienia dla osiągnięcia jechida: jak on przyjmuje i skarmia się od rosz Bo’N de-A’K, będącego odpowiadającym mu parcufem w A’K.
Rysunek siódmy
Stan pięciu parcufim Acilut podczas jego wzniesienia dla osiągnięcia neszama – w odniesieniu do pięciu parcufim A’K w stałym stanie. I jak każdy z nich przyjmuje i skarmia się od parcufa, odpowiadającego mu w A’K.
Rysunek ósmy
Stan pięciu parcufim Acilut podczas jego wzniesienia dla osiągnięcia haja – w odniesieniu do pięciu parcufim A’K w stałym stanie. I jak każdy z nich przyjmuje i skarmia się od parcufa, odpowiadającego mu w A’K.
Rysunek dziewiąty
Stan pięciu parcufim Acilut podczas jego wzniesienia dla osiągnięcia jechida – w odniesieniu do pięciu parcufim A’K w stałym stanie. I jak każdy z nich przyjmuje i skarmia się od parcufa, odpowiadającego mu w A’K.
Rysunek dziesiąty, jedenasty, dwunasty
Pokazano, w jaki sposób (realizuje się reguła): „drabina poziomów nigdy się nie zmienia”. Poziomy w ich całości zawsze pozostają podobnymi do tego, jak one były na początku, podczas wyjścia nowego M’A – czyli w ich stałym stanie. Ponieważ w tym czasie, kiedy Z’A wznosi się i osiąga (właściwość) neszama, w ślad za nim wznoszą się wszystkie poziomy – pięć parcufim A’K i Acilut – i każdy z nich nabywa odnoszącą się do niego właściwość neszama. I podobnie do tego – przy osiągnięciu przez Z’A haja i przy osiągnięciu przez Z’A jechida.
Schemat 10, 11 i 12. Te schematy pokazują, że relacje pomiędzy poziomami i wzajemne umieszczenie nigdy nie zmienia się. Zawsze pozostaje takim, jakim było podczas wyjścia parcufa M’A Hadasz – stan stały. Ponieważ kiedy Z’A wznosi się i osiąga poziom neszama, to za nim wznoszą się wszystkie poziomy: pięć parcufim A’K, Acilut – one osiągają poziom neszama, odpowiadający ich poziomowi. I to samo dotyczy osiągnięcia poziomu haja de-Z’A i osiągnięcia poziomu jechida de-Z’A.
Rysunek 10: tak wygląda pięć parcufim A’K podczas ich wzniesienia dla osiągnięcia neszama. Rysunek 11: taki ich stan podczas osiągnięcia haja. Rysunek 12: taki ich stan podczas osiągnięcia jechida.
