Usłyszałem 7 dnia Szewat, 18 stycznia 1948 r.

Myśl jest skutkiem urodzonym poprzez życzenie, dlatego że człowiek myśli o tym, do czego ma życzenie, i nie myśli o tym, czego sobie nie życzy. Na przykład on nigdy nie myśli o śmierci, a odwrotnie, zawsze myśli, że jest on wieczny, dlatego że życzy sobie być takim.

Ale rozum ma szczególną rolę, i polega ona na możliwości powiększać życzenie.

Jeżeli w człowieku jest małe życzenie, które nie ma siły przejawić siebie i zmusić osiągnąć pożądane, to myśląc o tym życzeniu, człowiek może zwiększyć i rozszerzyć je tak, że zaczyna ono żądać swego napełnienia. Z tego wynika, że życzenie człowieka jest główną istotą dla człowieka, a myśl jemu służy.

Jeżeli życzenie jest wielkie, panuje ono nad mniejszymi życzeniami. I jeżeli człowiek życzy sobie zwiększyć jakieś życzenie, to może to uczynić wysiłkiem stałej myśli o tym życzeniu. I w tej mierze, w której będzie myśleć o tym życzeniu, o tą miarę wielkość tego życzenia zwiększy się.

Dlatego powiedziano, że człowiek powinien stale zajmować się kabbałą, dlatego że od takiego stałego wysiłku myśli on powiększa duchowe życzenie do takiego stopnia, że zaczyna ono panować nad innymi.