Wspólność człowieka składa się z dwóch właściwości:

1. realia jego samego,
2. podtrzymanie istnienia.

Podtrzymanie istnienia jest podzielone na trzy właściwości:

1. Obowiązkowa część, bez której będzie przerwanie istnienia, i dlatego wystarczająco jest jeść jeden raz dziennie mały kawałek suchego chleba ze szklanką zimnej wody, i spać kilka godzin, nawet bez przykrycia. I nawet nie w domu, lecz w polu, podczas deszczu w jakiejkolwiek jaskini, żeby tylko nie zmoknąć. Jak również ubrania mogą być stare i znoszone.
2. Podobnie do tego jak to działa u zwykłych ludzi, jednak nie życzyć sobie upodabniać się do bogatych – wiele pokoi i ładne meble, i dobra obstawa, i ładne ubrania, i nie życzyć sobie jeść i pić, jak to jest przyjęte u bogatych.
3. Jest pragnienie ciałem upodobnić się do bogatych. I chociaż nie jest on zdolny osiągnąć pożądane, lecz oczy i serce pragną tego, i przykłada wysiłki, żeby osiągnąć to, czyli wejść na poziom bogatych.

Podobnie do tego jak to działa we wszystkich trzech poprzednich właściwościach, jeżeli zarobił na codzienne potrzeby, już nie martwi się o jutrzejsze, a każdego dnia uważa, że całe jego życie jest dziś, i rozumie, że jest to zwykła droga świata, że człowiek dba o to, by wykonać wszystkie swoje potrzeby istnienia w ciągu siedemdziesięciu lat. Jednak po stu dwudziestu latach człowiek nie martwi się o dostatek. Również jest człowiek, który robi obliczenie, że każdego dnia widzi dzień jak nowy w swoich oczach, czyli jak nowe stworzenie – czyli podobny jest do nowego życia. Czyli człowiek z wczoraj wcielił się w człowieka z dzisiaj, i należy naprawić wszystko, co czynił wczoraj, zarówno w sensie dobrych długów jak i w sensie obowiązków. Czyli przy czynach przykazania i czynach grzechu. Na przykład, jeżeli wziął od przyjaciela coś, powinien zwrócić, a jeżeli dał komuś, pożyczył, to powinien otrzymać od niego z powrotem. Ponieważ zwrot długu jest przykazaniem, i dlatego on powinien pomóc oczyścić się przyjacielowi.

I teraz porozmawiamy o miłości do Stwórcy. Przede wszystkim człowiek powinien wiedzieć, że miłość nabywa się drogą działań, tym, że daje przyjacielowi prezenty. Wówczas każdy prezent, który daje przyjacielowi, jest podobny do strzały, która przebija serce przyjaciela, i chociaż serce jest jak kamień, za każdym razem strzała czyni otwór, i od wielu otworów tworzy się pusta przestrzeń i wchodzi w to puste miejsce miłość dającego prezenty. I ciepło miłości przyciąga do niego iskry miłości od przyjaciela i wtedy z dwóch właściwości miłości powstaje obłóczenie miłości tak, że obłóczenie to ogarnia obu, a to oznacza, że jedyna miłość ogarnia obu. I odpowiednio obaj stają się jako jeden człowiek, ponieważ obłóczenie obu ogarnia ich i jest to jedyne obłóczenie, i w tym oni obydwaj znikają.

I jest to prawo – że każdą nową rzecz człowiek odczuwa jako nową. I dlatego po tym jak człowiek otrzymał obłóczenie miłości od bliźniego, to pragnie tylko miłości do bliźniego i zapomina o lubieniu siebie. I odpowiednio każdy zaczyna otrzymywać nasłodzenie tylko w tym, że dba o przyjaciela i nie ma u niego miejsca na dbanie o siebie, ponieważ każdy człowiek może przyłożyć wysiłki tylko w miejscu, gdzie on może otrzymać nasłodzenie. I po tym jak on bawi się z miłością bliźniego, właśnie stąd otrzymując nasłodzenie, to nie będzie u niego żadnego nasłodzenia w tym, żeby on dbał o siebie, i odpowiednio nie ma nasłodzenia, nie ma zmartwienia i nie ma miejsca dla przyłożenia wysiłku.

I dlatego jest w naturze, że wówczas, kiedy miłość do bliźniego wielka do tego stopnia, to czasami traci się świadomość siebie samego. Podobnie do tego jest i w miłości do Stwórcy. Bywa czasami, że człowiek jest gotów w miłości do Stwórcy anulować tą trzecią wyżej wspomnianą właściwość, a następnie gotów jest anulować drugą właściwość, a następnie pierwszą właściwość, czyli wszystkie trzy właściwości podtrzymania istnienia. Jednak anulować swoją własną realność, jak to jest możliwe? I jest pytanie, jeżeli zostaje anulowana jego realność, to kto otrzyma miłość? Jednak Stwórca daje siłę w miłości, czyli on wychodzi poza granice rozumu, a dokładnie – on pragnie być anulowanym w realności z powodu miłości i nie ma żadnej siły w rozumie odciągnąć go od tego. I jeżeli zapytamy: Jak to jest możliwe, że człowiek może osiągnąć tą właściwość? Na to jest jedna odpowiedź: „Spróbujcie i zobaczcie, jak dobry jest Stwórca”. Dlatego natura powinna zostać anulowana, nawet jeżeli my nie pojmujemy tego rozumem. I o tym mówi wypowiedź: „Kochaj całym sercem, całą duszą i całą istotą twoją”, i cała istota – jest podtrzymaniem istnienia, dusza – jest to własna realność, i całym sercem – jest to już poziom wysoki, czyli obydwoma swoimi właściwościami: dobrą właściwością i właściwością złą.