Malchut, obłóczona w światy, nazywa się „Ja” i rozprzestrzenia się do świata Asija. I ona jest rozdzieleniem, odczuwalnym w każdym człowieku, własnym istnieniem każdego w odczuciu „Ja” w sobie, i przy rozwoju człowiek chce zawładnąć całym światem według swego życzenia i dla własnego zadowolenia. Taka jest siła odsunięcia od duchowości w świecie Asija – „Ja będę panować”. I to z powodu duchowych iskier, które jeszcze nie zostały naprawione, które przedstawiają sobą połączenie dobra i zła – klipę Noga.

Są w stworzeniu dwie dusze, w których otwiera się wyższe w duchowych formach:

• Ożywiająca dusza (nefesz hijuni) – z klipy Noga, nazywająca się przypadkiem, niewieczna.
• Rozumna (sprawiedliwa) dusza (nefesz sehli) – część Stwórcy z góry, kropka w sercu do osiągnięcia doskonałości, wieczna.

Różnica pomiędzy ciałami bałwochwalców i ciałami kabalistów

Powiedziano: „Człowiek z dołu nawet palcem nie kiwnie, jeżeli na to nie był dany jemu rozkaz z góry”. Jasne jest, że pojedynczość Sterowania określa, że u Stwórcy nie ma myśli bez czynu, jak również u ludzi nie ma działania bez celu. A różnica pomiędzy życzeniami egoistów i kabalistów jest w tym, że życzenia ukierunkowanego do Stwórcy znajdują się pod indywidualnym sterowaniem Stwórcy, i uważają się działającymi na Jego dobro ku osiągnięciu pożądanego celu. Lecz nawet, jeżeli życzenia są egoistyczne i z tego powodu oderwane od swego korzenia, również one wychodzą z zamysłu Stwórcy i uważają się instrumentem naprawienia, gdyż są niegodne pracy dla Stwórcy i dlatego nie istnieją wiecznie, i dlatego u nich przejawione nie indywidualne sterowanie, a wyłącznie wspólne.

Przypadkowa forma i forma wieczna

Stwórca zupełnie nie bierze pod uwagę tego, co odbywa się ze wszystkimi jego formami, podobnie jak człowiek, który najmuje pracowników do zakładu, nie bierze pod uwagę ich wyglądu, przecież głównym jest siła i oddanie. W nich (tych cechach) przejawia się pojedynczość sterowania właściciela, a nie w innych jakościach, które nie są ukierunkowane ku Stwórcy, chociaż dla nich jest inne sterowanie, podobne do naturalnego związku pomiędzy bliźnimi, które nazywa się wspólnym.

Istota jedynego zamysłu autora – w prostych działaniach, godnych otwarcia mądrości, ukrytej w łączności działań, żeby każdy, kto patrzy na nie, sam mógłby nabyć Jego formę, stać się tak mądrym jak On, żeby zamiarem jego stało się stworzyć nowe stworzenie, duchowe jak Stwórca, podobnie do życzenia ludzi i zwierząt – przedłużać swój ród.

I w tym jest sens istnienia duszy wiecznie, i to nowe „Ja” przybiera nową formę – stając się gospodarzem, tworzącym siebie, i samo czyni dobre i prawidłowe połączenia, napełnione błogością i światłem. I połączenia te pozostają na wieki w kelim hochma. I jego „Ja” wypełnia się ogromnym zadowoleniem, szczęściem i radością. A główne, że to pozostaje jego częścią na wieczność.

Widzimy, że wiedza i wybór przychodzą jako jedna całość, gdyż nie ma prawa wyboru w działaniach. A kiedy staje się godny pozbyć się swojej egoistycznej formy i ubrać formę podobną do Stwórcy, to staje się wybranym ze wszystkich przez Stwórcę, dokonując tylko wieczne dobre działania.

Natomiast czyniący egoistycznie, pragnący otrzymać nasłodzenie od tego, co jest już przygotowane dla niego od urodzenia, staje się skazany na przypadek w mijającym, zmieniającym się świecie – znajduje się pod przypadkowym sterowaniem Stwórcy, lecz jakby przypadkowo nie czynił, wszystko, czego dokona po swoich obliczeniach, wszystko było znane Stwórcy wcześniej, i on zobowiązany był uczynić takie obliczenie i taki czyn.

Nie ma mnogości w istocie wieczności

Ukierunkowany ku Stwórcy bierze pod uwagę nie szczegóły swojej pracy, a stosunek do celu, i w każdym wypadku znajduje siły do wzrostu, bez szczegółowego poznania jego zalet i wad. I dlatego człowiek powinien powiedzieć: „Dla mnie stworzony świat” – przecież świat przynosi mu korzyści, i stworzony nie dla niczego innego, jak tylko dlatego, żeby zobowiązać człowieka do jego przeznaczenia, ponieważ nie ma mnogości w nieskończoności, i wszystkie dusze są jedną duszą, gdyż w duchowym nie ma oddzielnej części, a wszystkie odczucia braku i naprawienia – to nowe stworzenie, pojawiające się przy odrzuceniu starej formy, żeby poprzez wszystkie odczucia poznać wielkość Stwórcy.

Celem stworzenia w jego rozwoju jest przedłużenie pokoleń i czasu, w strumieniu którego zmieniają się i zwiększają się połączenia pomiędzy nami, a nie zwiększenie ilości ciał. W przeciwnym wypadku Stwórca stworzyłby wszystkie ciała zjawiające się w ciągu całej historii ludzkości w granicach jednego roku.

Dlatego zapewne nie jest ważne, które ciało objawi życzenie, ważne jest to, że życzenie jest przejawione, nieważne w kim, podobnie do tego, jak nie ma znaczenia jak wygląda drukarz, a ważne jest, żeby książka była wydrukowana. Lecz jednak od drukarza jest wymagane, żeby był on zdolny wykonać swoją pracę, i każdy, kto przyjmuje na siebie wykonanie pracy, otrzymuje wynagrodzenie od Stwórcy, a wkład każdego przyjmowany jest przez Stwórcę i szczodrze wynagradzany.

Istota stworzenia – w wieczności, zawartej w stworzeniu

Stwórca może wszystko, i dlatego, bez względu na to, że wszystkie stworzenia podobne są do zwierząt, wciąż ten, kto staje się godny anulować swoje życzenie przed życzeniem Stwórcy, nabywa podobieństwo Stwórcy i Jego rozum. Jest to podobne do przekazania zarządzania państwem od króla do spadkobiercy króla, który w tym wypadku nabywa władzę i całkowite sterowanie zamiast króla. Tak samo i kabalista tworzy światy i całkowicie dokonuje sterowania nimi.

Istota stworzenia – w wieczności, zawartej w stworzeniu. Wieczne jest zawarte w pierwszym stworzeniu tego świata, czyli w Adamie – stworzeniu Stwórcy. Jednak od Adama i dalej to stworzenie jest przekazane w ręce kabalistów w każdym pokoleniu i oni sterują światami według swego życzenia, zgodnie z powiedzianym: „Sprawiedliwy postanawia, a Stwórca dokonuje”.

Indywidualne sterowanie materialnego świata niekoniecznie zmienia się, gdyż duchowe nieograniczone materialnym rozwija się do doskonałości różnymi ograniczeniami, istniejącymi w realnym materialnym świecie.

„Ożywiająca dusza”, nienaprawiona aż do osiągnięcia podobieństwa do Stwórcy, nazywa się „przypadek”, dlatego że odczucie istnienia – przypadkowe. Lecz dusza, która zdobyła część Stwórcy, nazywa się istnienie wieczne. O tym można mówić tylko wychodząc z tej realności, a nie wszystkich tych egoistycznych stanów, które poprzedzały przygotowanie dusz, istnienie których było „przypadkowe”, a następnie znika wszystko tymczasowe i tylko nabyte życzenie pozostaje na zawsze. I w tym „istnieniu” znajduje się wielu, zgodnie z pokoleniami i czasami w istocie reinkarnacji. Dlatego nie ma podziału w odnowieniu „istnienia” pomiędzy jednym życzeniem i wszystkimi ciałami – życzeniami w świecie, gdyż analiza i wybór zależy od „czasu”.