Kabaliści uważają, że każdy człowiek jest zobowiązany do studiowania nauki kabały, ponieważ jeśli jej nie zgłębi, będzie musiał ponownie przyjść na ten świat, aby ją poznać. Czym różni się nauka kabały od innych nauk, skoro każdy musi ją opanować, a jeśli tego nie zrobi, jego życie uznaje się za zmarnowane? Dlaczego doskonałość człowieka zależy od studiowania kabały?

Aby to wyjaśnić, rozważmy zasadę opisu badań kabalistów: „Tego, czego nie pojęliśmy — nie opisujemy” (tego, co nie zostało zrozumiane, nie nazywamy po imieniu). Dotyczy to zarówno tego, co jeszcze nie zostało zrozumiane przez kabałę, jak i tego, czego zrozumieć w ogóle nie można, jak np. istoty Wyższej Siły.

Dlatego kabaliści całkowicie rezygnują nawet z teoretycznych rozważań na temat istoty Wyższej Siły, a tym bardziej z nadawania jej jakichkolwiek definicji, nazw itp.

Wszystkie określenia odnoszą się nie do jej istoty, lecz do światła pochodzącego od niej. Nawet określenie „Nieskończoność” w nauce kabały oznacza światło pochodzące od Wyższej Siły. Ponieważ badacze-kabaliści ustalili, że światło pochodzące od Stwórcy jest nieskończone względem stworzeń, nazwali je tym imieniem.

Prawo to stanowi, że rozważanie istoty Wyższej Siły jest zabronione, ponieważ jest ona absolutnie nieosiągalna i niemożliwa do nazwania jakimkolwiek słowem, które sugerowałoby pewien stopień jej zrozumienia.

Światła pochodzące od Wyższej Siły człowiek może jednak badać i nazywać na podstawie wyników swoich badań, nadając im określone właściwości. Ponieważ każdy z nas jest odbiorcą tych świateł, a one określają całe nasze istnienie, ich badanie i właściwe wykorzystanie jest naszym obowiązkiem. W ten sposób poznajemy wszystkie drogi działania Wyższej Siły wobec nas.

Wyniki tych badań stanowią treść nauki kabały, a ich właściwe zastosowanie prowadzi do napełnienia człowieka Wyższym Światłem, co jest godziwą nagrodą za jego wysiłek.

Powiedziano w „Księdze Zohar”, że wszystkie wyższe światy zostały stworzone po to, aby doprowadzić każdego człowieka do doskonałości. Cel ten jest pierwotną przyczyną stworzenia wszystkich światów. Jak napisano w „Księdze Zohar”: „Koniec działania znajduje się już na początku zamysłu stworzenia”.

Wyższa Siła stawia człowieka w najniższym stanie — w materialnym ciele z osadzoną w nim duszą. Przez system zstępujących światów Wyższa Siła wpływa na człowieka, aby rozwinąć jego duszę jako duchowe kli zdolne do przyjęcia światła, aż do całkowitego jej napełnienia, jak powiedziano: „I napełni się ziemia wiedzą o Stwórcy, ponieważ wszyscy Go poznają, od najmniejszego do największego”.

Dusza człowieka składa się z 613 pragnień napełnienia się Wyższym Światłem. Pierwotnie są one egoistyczne, skierowane na siebie. W wyniku studiowania nauki kabały w człowieku rodzi się intencja napełnienia się dla podobieństwa do Wyższej Siły.

Proces naprawy egoistycznych intencji na altruistyczne nazywa się „aktem naprawy”. Naprawione pragnienie, zgodne z właściwościami Wyższej Siły, zostaje napełnione jej światłem i odczuciem obecności Stwórcy.

Naprawiając wszystkie 613 pragnień, człowiek osiąga całe światło pochodzące od Wyższej Siły, które jest przeznaczone wyłącznie dla niego. Stan ten nazywa się „osobistą naprawą” i oznacza pełne zjednoczenie z Wyższą Siłą.

Dusze różnią się między sobą swoimi właściwościami, co wywołuje różnice w zewnętrznych cechach ludzi. Oddalenie lub bliskość dusz nie zależy jednak od tych różnic, lecz od egoistycznych intencji każdej duszy.

Jeśli człowiek naprawia swoją intencję, zbliża się do innych dusz, łącząc się z nimi i napełniając się ich światłem. Stan ten nazywa się „pełną naprawą dusz”, a pełne napełnienie Wyższym Światłem — „światem nieskończoności”.

Działania człowieka w zdobywaniu wyższego stanu dzielą się na:

1. Naprawę egoistycznych intencji na altruistyczne. W ten sposób pragnienie staje się podobne do Wyższej Siły.
2. Napełnienie naprawionych pragnień Wyższym Światłem. W rezultacie człowiek poznaje właściwości Wyższej Siły, jej cele i zamysł stworzenia.

Dopóki człowiek nie osiągnie tego stanu, musi pojawiać się ponownie na świecie, ponieważ najwyższy poziom — świat nieskończoności, pełne zjednoczenie dusz i ich napełnienie całym Wyższym Światłem — musi zostać osiągnięty podczas życia na ziemi.

Dlatego każde pokolenie jest powtórzeniem poprzedniego, czyli pojawieniem się dusz w nowych ciałach. To wyjaśnia praktyczne znaczenie nauki kabały.