Ogólnie nauka dzieli się na dwie części: poznanie materii i poznanie formy. To oznacza, że w otaczającej nas rzeczywistości nie ma nic, w czym nie można by było rozpoznać materii i formy. Na przykład stół. Składa się on z materii, czyli drewna, i ma formę – formę stołu. I materia, czyli drewno, jest nosicielem formy, przedstawiającej sobą stół. Tak samo i słowo kłamca, składa się z materii – człowiek, i posiada formę – kłamca, tak że materia człowiek jest nosicielem formy kłamstwa, czyli ma naturę mówić nieprawdę. I tak jest we wszystkim.

Podobnie do tego i nauka badająca rzeczywistość również dzieli się na dwie części: badanie materii i badanie formy. Ta część nauki, która bada właściwości materii istniejącej w rzeczywistości (jak czystą materię bez jej formy, tak i materię z jej formą razem), nazywa się poznaniem materii. To poznanie ma empiryczną osnowę, czyli oparte jest na udowodnieniach i porównaniach wyników praktycznych doświadczeń, które przyjmowane są poprzez nią za wiarygodną osnowę dla prawdziwych wniosków. Inna część nauki rozpatruje wyłącznie formę oddzieloną od materii i niemającą z nią żadnej więzi. Innymi słowy, formy prawdy i kłamstwa oddzielone od materii, czyli od ludzi będących ich nosicielami, i rozpatrywane są wyłącznie jako jakość tych samych form w czystej postaci, nie wcielonych w jakąkolwiek materię. To nazywa się poznaniem formy.

Poznanie to nie ma empirycznej osnowy, ponieważ takie abstrakcyjne formy nie znajdują swojego wyrażenia w praktyce, potwierdzonej eksperymentem, dlatego że znajdują się poza granicami realnej rzeczywistości. Przecież ta abstrakcyjna forma jest wyłącznie płodem wyobraźni, czyli tylko wyobraźnia może narysować ją, bez względu na to, że ona nie istnieje w realnej rzeczywistości.

Zgodnie z tym każde naukowe poznanie podobnego rodzaju, oparte jest wyłącznie na teoretycznej osnowie, czyli nie jest podtrzymane poprzez praktyczne doświadczenie, a jest wyłącznie płodem teoretycznego dyskusyjnego badania. Do tej kategorii odnosi się cała wysoka filozofia. I dlatego większość współczesnych nauczycieli przestało zajmować się nią, gdyż nie są zadowoleni z tych dyskusji, zbudowanych na teoretycznych wnioskach, które według ich zdania są niepełnymi osnowami, ponieważ za pełną uważają oni wyłącznie empiryczną osnowę.

Nauka kabała również dzieli się na dwie wyżej wspomniane części: poznanie materii i poznanie formy. Jednak w porównaniu do powszechnej nauki, nawet poznanie formy w całości zbudowane jest w niej na naocznym badaniu praktycznego przyjęcia, czyli na osnowie praktycznego doświadczenia.