Cel stworzenia, żeby wszystkie stworzenia odczuły Stwórcę jako Absolutne Dobro sterujące nimi, żeby człowiek odczuł, że otrzymuje od Stwórcy wyłącznie dobro i reszcie stworzeń Stwórca czyni również wyłącznie dobro. Naprawienie stworzenia jest w tym, żeby nie odczuwać wstydu przy otrzymywaniu nasłodzenia, naprawienie niezbędne jest, żeby nasłodzenie nie było odczuwalne w egoistycznych życzeniach, a było odczuwalne jedynie w tym wypadku, kiedy człowiek może otrzymać je z zamiarem ze względu na Stwórcę.
Lecz żeby człowiek mógł istnieć, do czasu aż przyjdzie do naprawionego stanu otrzymywać nasłodzenie ze względu na Stwórcę, a bez otrzymywania nasłodzenia człowiek nie jest w stanie istnieć, ponieważ jest stworzony poprzez Stwórcę w życzeniu otrzymywać nasłodzenie, dlatego że cel Stwórcy jest w zadowoleniu stworzeń, odbyło się rozbicie duchowych kelim.
Możliwość otrzymać niezbędne dla istnienia nasłodzenia, do osiągnięcia naprawienia, powstała na skutek rozbicia duchowych życzeń – kelim w świecie Nekudim: otrzymanie przez altruistyczne duchowe życzenia egoistycznych zamiarów. Na skutek tego upadku życzeń z duchowego poziomu w egoistyczny, światło nasłodzenia, które było w nich, powróciło do swojego źródła, lecz jego malutkie iskry światła (ner dakik) pozostały w rozbitych egoistycznych życzeniach i ożywiają je do momentu naprawienia.
W skutku nazwa życzenia – stworzenia, zmieniła się z duchowego, czystego – kDusza, altruistycznego życzenia kelim, na materialne, nieczyste – klipa, egoistyczne życzenie kelim. Pozostałe w egoistycznych życzeniach cząsteczki światła, podobne są do iskier, w porównaniu ze światłem altruistycznych życzeń.
Kolejność naprawienia rozpoczyna się z prawej linii. Prawa linia zawsze nazywa się doskonałą, lecz w czym doskonałą, to zawsze ma różne znaczenia i dlatego nazwa „prawa linia” ma różne znaczenia.
Jeżeli człowiek oddalony od Tory i przykazań, uważa się, że on znajduje się w lewej linii, dlatego że oddalony od duchowego, będącego doskonałością człowieka. Rzecz jasna, że nie mówimy w ogóle o tych, którzy nie mają żadnego odniesienia do Tory, czyli jak ich nazywają – niewierzących, a zaczynamy mówić o tych, którzy przestrzegają Tory i przykazań, póki co jeszcze w działaniu, dlatego nazywane są ich działania „jedna linia”, ponieważ niemożliwym jest mówić o prawej linii, jeżeli nie ma u człowieka lewej lub odwrotnie. Dlatego ci, którzy rozpoczynają pracę w działaniu, nazywani są pracującymi w jednej linii, dlatego że dopiero rozpoczynają, lecz w stosunku do niewykonujących w rzeczywistości przykazań, niemających żadnego odniesienia do religii, oni nazywani są pracującymi w prawej linii, gdyż odczuwają swoją doskonałość, a niereligijni nazywani są w stosunku do nich lewą linią. Lecz jeżeli mówimy o tych, którzy chcą pracować nad zmianą swojego zamiaru z „dla siebie” na „ze względu na Stwórcę”, to ci, którzy pracują wyłącznie w wykonaniu działaniem przykazań, nazywani są niedoskonałymi i dlatego nazywani są lewymi, niemającymi doskonałości, a ci, którzy pragną nabyć zamiar pracować ze względu na Stwórcę – prawymi.
Lecz w odczuciu samego człowieka, nie jego rzeczywistego poziomu duchowego, a wyłącznie wykonującego przykazania w działaniu, on sam odczuwa siebie doskonałym w swoim wykonaniu, jego stan oceniany jest przez niego jako prawa linia, doskonałość, a w pracy po naprawieniu zamiaru odczuwa siebie niedoskonałym, gdyż nie jest w stanie wyjść spod władzy egoizmu i taki stan oceniany jest poprzez niego jako lewy, dlatego że wszystko, co potrzebuje naprawienia, nazywa się lewym.
Dlatego ten, kto pragnie pracować ze względu na Stwórcę, żeby była doskonałość w jego czynach, lecz podczas kontroli swojej pracy widzi, że jeszcze nie osiągnął doskonałości, ocenia ten stan jako lewy w stosunku do jego pracy w wykonaniu działań bez zamiaru.
Lecz jeżeli człowiek nie jest w stanie dokonać czegokolwiek ze względu na Stwórcę, tak czy inaczej on odczuwa siebie doskonałym w swoich działaniach mówiąc, że ma on wielkie szczęście w życiu, że może chociażby uczynić działanie pożądane poprzez Stwórcę, także bez zamiaru, że to właśnie Stwórca wywyższył go tym, że dał mu myśl i życzenie zajmować się Torą i przykazaniami w działaniu bez zamiaru, który nazywa się prawym, ponieważ odczuwa siebie w doskonałości, i że trzeba złożyć wielki hołd Stwórcy za to, że on wchodzi stopniowo w prawy stan.
Dlatego, kiedy przychodzi do zamiaru i widzi wszystkie swoje braki, pozostaje mu tylko prosić Stwórcę o pomoc, aby dał mu siły naprawić swoje zamiary i czynić ze względu na Stwórcę – i to nazywa się lewym stanem w stosunku do poprzedniego prawego. A kiedy stanie się godny pomocy Stwórcy, to może działać altruistycznie, lecz tylko oddając, ponieważ tylko oddawać nie otrzymując lżej, niż otrzymywać ze względu na Stwórcę.
Kiedy działania i zamiar przeciwne sobie, taki stan nazywa się prawą linią w stosunku do poprzedniego stanu, kiedy pragnął, lecz nie mógł pracować ze względu na Stwórcę, co stało się przyczyną modlitwy do Stwórcy o pomoc.
Lecz teraz, kiedy Stwórca już pomógł mu i on może oddawać ze względu na Stwórcę, wdzięczny jest Stwórcy za doskonałość, którą osiągnął i to nazywa się prawym stanem, a światło otrzymywane nazywa się or hasadim, światło naprawienia stworzeń, dające siły naprawić zamiar.
I ten stan doskonały w stosunku do naprawienia stworzenia, lecz w stosunku do celu stworzenia on nie jest jeszcze doskonały, ponieważ człowiek powinien osiągnąć cel stworzenia. Dlatego ten doskonały stan uważa się za prawą linię, gdyż daje błogość Stwórcy dzięki osiągniętemu – możliwości oddawać ze względu na Stwórcę, dlatego kiedy jeszcze są nieobecne siły otrzymywać ze względu na Stwórcę, ten stan nazywa się niedoskonałym.
Dlatego, jeżeli stanie się godny sił otrzymywać ze względu na Stwórcę, or hochma, to ten stan określa się jako doskonały w stosunku do poprzedniego, kiedy był godny wyłącznie or hasadim, światła naprawienia stworzenia, które nazywa się teraz lewym i niedoskonałym w stosunku do celu stworzenia.
Lecz otrzymanie or hochma ze względu na Stwórcę również uważa się niedoskonałym, lewym, ponieważ potrzebuje ciągłej kontroli, przecież działanie – „otrzymywanie” i zamiar – „oddawanie” są przeciwne, i dlatego jest niezbędny stan, który nazywa się środkową linią – or hasadim włączające or hochma. Or hochma dla wykonania celu stworzenia i or hasadim dla naprawienia stworzenia. A środkowa linia nazywa się Tora, która łączy w sobie prawą i lewą linię i pozwala wykorzystywać światło celu stworzenia, które jest nasłodzeniem przygotowanym przez Stwórcę dla człowieka, or hochma, otwarciem Wielkości Stwórcy, samego Stwórcy.
Lecz to połączenie or hochma z or hasadim nie może or hochma odczuwać, świecić w kli człowieka, dlatego że może być odczuwalna tylko jako bhina Tora, co oznacza połączenie or hasadim w średniej linii. Tora nazywa się środkową linią, Zeir Ampin, łączący, zawierający w sobie dwie linie: lewą linię – cel stworzenia, or hochma, otwarcie Stwórcy, w obłóczeniu w prawą linię – naprawienie stworzenia, or hasadim.
Tylko połączenie dwóch linii pozwala or hochmie świecić, przejawiać się i być odczuwalną poprzez człowieka, i osiągnie on stan „Tora, Israel i Stwórca – jedna całość”.
Chanuka przedstawia sobą święto obecności światła or hochma, które przyszło do ludzi, lecz z którego nie można korzystać z powodu braku or hasadim, naprawionego zamiaru, z powodu braku środkowej linii, łączącej nasłodzenie or hochma z prawidłowym zamiarem jego otrzymywania or hasadim. Purim przedstawia sobą obecność or hasadim, które nazywa się Ma’N, otrzymywane od modlitw i postu. Szawuot – środkowa linia, otrzymywanie Tory.
Chanuka przedstawia sobą święto obecności światła or hochma, które przyszło do ludzi, lecz z którego nie można korzystać z powodu braku or hasadim, naprawionego zamiaru, z powodu braku środkowej linii, łączącej nasłodzenie or hochma z prawidłowym zamiarem jego otrzymywania or hasadim. Purim przedstawia sobą obecność or hasadim, które nazywa się Ma’N, otrzymywane od modlitw i postu. Szawuot – środkowa linia, otrzymywanie Tory.