Powiedziano: „Wznoście ręce swoje do niebios i błogosławcie Stwórcę”. To samo powiedziano o modlitwie: Ona powinna być ze wzniesionymi do góry rękoma, podobnie do tego, jak napisano o Mosze: „Kiedy wznosił on ręce swoje, to Israel stawał się silny”.

„Wzniesienie rąk” oznacza wyraz pokory, podporządkowania. Kiedy człowiek widzi, że nie jest on w stanie osiągnąć upragnionego, wtedy wznosi ręce, wyrażając tym, że własnoręcznie nie jest w stanie już nic osiągnąć.

Dlatego podczas modlitwy do Stwórcy wznoszą do góry ręce, pokazując tym, że człowiek już uświadomił sobie swoją nikczemność i bezsilność, aby cokolwiek samemu zmienić w świecie i doszedł do postanowienia, że wyłącznie Stwórca może mu pomóc, lecz nie on sam, ani nikt inny.

Tak samo i błogosławienie Stwórcy za wszystko, co on dał – wznoszą ręce, wyrażając tym uświadomienie tego, że nie jest zdolny samodzielnie nic uczynić, a wszystko, co jest u niego, dał mu wyłącznie Stwórca. Dlatego człowiek wdzięczny jest Stwórcy za wszystko, co mu zesłał.