Istnieją trzy powody ukrywania kabalistycznej wiedzy:
- brak potrzeby;
- niemożność;
- osobista tajemnica Stwórcy.
Nie ma ani jednego szczegółu w kabale, na który nie nakładałyby się jednocześnie te trzy rodzaje zakazów ujawnienia, a pozwolenie na ujawnienie jakiejkolwiek wiedzy jest możliwe tylko przy spełnieniu wszystkich tych trzech warunków.
Zakaz „Brak potrzeby” dopuszcza ujawnienie wiedzy tylko wtedy, gdy przynosi ona wyraźną korzyść społeczeństwu. Kabała uważa, że „pomnażający wiedzę, pomnaża cierpienie”, gdyż w rękach ludzi niegodnych i moralnie niskich wiedza może zostać wykorzystana na szkodę społeczeństwa. Widzimy tego skutek w naszym pełnym niepokoju życiu, w groźbie zagłady i terroryzmu. Większość ludzi działa według zasady „A co z tego?”, bezmyślnie szerząc wiedzę, która nie jest potrzebna, będąc źródłem wielu cierpień na świecie. Dlatego kabaliści przyjmowali na uczniów tylko tych, którzy potrafili zachować wiedzę i nie ujawniać jej, gdy nie było takiej potrzeby.
Zakaz „Niemożność” wynika z ograniczeń języka, który nie jest w stanie przekazać subtelnych, duchowych pojęć nieuchwytnych dla naszych zmysłów. Wszystkie próby wyrażenia tego w słowach są skazane na niepowodzenie i prowadzą do błędnych wyobrażeń, które mogą zmylić zainteresowanego. Dlatego ujawniać wiedzę może tylko kabalista, który osiągnął wysoki poziom duchowy i posiada zdolność wyrażania wyższej wiedzy w sposób jasny.
O tej szczególnej zdolności mówi wielki kabalista Ari: „Wiedz, że dusze wielkich kabalistów są wypełnione zewnętrznym (otaczającym) lub wewnętrznym (napełniającym) światłem. Ci, których dusze są wypełnione światłem otaczającym, posiadają dar wyjaśniania kabalistycznej wiedzy w jasnych słowach, zrozumiałych tylko dla godnych.”
Wielki Raszbi miał duszę wypełnioną światłem otaczającym, dlatego mógł wyjaśniać duchowe pojęcia w sposób zrozumiały tylko dla tych, którzy byli tego godni, nawet gdy mówił do dużych zgromadzeń. Dlatego tylko jemu pozwolono napisać „Księgę Zohar”, chociaż kabaliści żyjący przed nim posiadali większą wiedzę, lecz nie mieli zdolności wyrażania duchowych pojęć w słowach.
Widać więc, że te warunki przekazywania kabalistycznej wiedzy zależą nie od poziomu wiedzy kabalisty, ale od właściwości jego duszy, od jego zdolności wyrażania nieuchwytnego – i tylko w zależności od tej zdolności otrzymuje on pozwolenie na ujawnienie określonej części kabały.
Dlatego przed „Księgą Zohar” nie powstały żadne fundamentalne dzieła kabalistyczne, a istniejące zawierają tylko niejasne i chaotyczne wskazówki. Od czasów Raszbiego (II wiek n.e.) tylko Ariemu (XVI wiek n.e.) pozwolono ujawnić kolejną część kabały, chociaż kabaliści żyjący przed nim mogli posiadać większą wiedzę. Jednak nie mogli jej ujawniać z powodu wspomnianego zakazu, dlatego powstrzymywali się od pisania i publikowania, pozostawiając jedynie niejasne uwagi.
Zakaz „Osobista tajemnica Stwórcy” polega na tym, że kabalistyczna wiedza jest ujawniana tylko tym, którzy poświęcają się idei upodobnienia się do Stwórcy. Dlatego w każdej epoce kabaliści przyjmowali na uczniów tylko tych, w których przejawiało się to bezwarunkowe dążenie do poznania w celu upodobnienia się do Stwórcy.
Ukrycie kabały miało pierwotnie ten cel, a prawdziwi kabaliści przyjęli na siebie surowe zobowiązania do sprawdzania uczniów. Tylko nieliczni w każdym pokoleniu dostępowali nauki kabały, a objawienie jakiejkolwiek jej części było możliwe tylko po spełnieniu wszystkich trzech powyższych zakazów.
Tylko w człowieku, w którym budzi się „punkt w sercu”, pojawia się dążenie do poznania właściwości wyższego świata i naśladowania Stwórcy. Pozostali są zainteresowani studiowaniem „magicznych praktyk” dla własnych korzyści, manipulacji losem i ludźmi. Oczywiście nie ma w tym żadnej prawdziwej mocy, poza psychologicznym wpływem, który często rzeczywiście „czyni cuda”, lecz nie należy mylić tego z wyższymi siłami.
Dlatego do dziś istnieje „kabała dla konsumentów (pop kabała)” i „nauka kabały.” Pierwsza jest źródłem zysku dla sprzedających amulety, druga jest przeznaczona tylko dla tych, którzy prawdziwie dążą do duchowości.
Nie należy sądzić, że te trzy zakazy dzielą Kabałę na trzy części – każda jej część, każde słowo, pojęcie i definicja podlegają wszystkim trzem zakazom jednocześnie.
Jednak pojawia się pytanie: skoro ta nauka jest tak głęboko ukryta, jak powstały wszystkie te liczne dzieła na jej temat? Różnica tkwi między dwoma pierwszymi zakazami a ostatnim: na ostatni nakłada się główna siła zakazu, podczas gdy dwa pierwsze są zmienne. Zakaz „Brak potrzeby” wraz z rozwojem ludzkości przekształca się w „Jest potrzeba”, co spotkało Raszbiego i Ariego, a w mniejszym stopniu także innych kabalistów.
Dlatego powstają czasem prawdziwe dzieła kabalistyczne. W naszych czasach zakaz „Brak potrzeby” przekształca się w „Jest potrzeba”, i dlatego nauka kabały zostaje ujawniona całej ludzkości.