17) A ziemia była pustkowiem i chaosem (we-ha-arec hajeta tohu wa-wohu), była właśnie taka od początku tego (hajeta dajka mi-kadmat de-na), [jak] śnieg wewnątrz wody (talga go maja), wydobyła się z niej nieczystość (nafka mina zuhama) w tej sile śniegu w wodzie (be-hahu chejla de-talga be-maja). I uderzył w nią ogień mocny (we-akisz ba esza takifa), i powstały w niej odpady (we-hawa ba pesolet). I rozpoczyna się i przekształca w pustkowie (we-itadiat we-itabidat tohu), a z miejsca nieczystości gniazdo odpadów (u-me-atar de-zuhama kina de-pesolet). Chaos (wa-wohu) to oczyszczenie, które zostało wyodrębnione z wnętrza odpadów (beriru de-itberir mi-go pesolet), i ustawiło się w nich (we-itjajaszaw ba). Ciemność (choszech) – tajemnica dotycząca ognia mocnego (raza de-esza takifa). I ta ciemność (we-hahu choszech) okrywająca nad tym pustkowiem (chafej agab hahu tohu) nad tymi odpadami (al gabej hahu pesolet) i zostały naprawione przez nią (we-ittakkanat minej).

Sulam

17) „A ziemia była pustkowiem i chaosem”[1]. Słowo „była” wskazuje na wcześniejszy stan, kiedy „była” śniegiem w wodzie, a z niej wyłoniła się nieczystość w wyniku formowania się śniegu w wodzie. We fragmencie „bereszit” już jest mowa o naprawie „nieba i ziemi”, jak powiedziano: „Rozumni zajaśnieją”⁷. Dlaczego więc ponownie mówi się o właściwościach „pustkowia i chaosu”, jak powiedziano: „A ziemia była pustkowiem i chaosem”²⁹, skoro te właściwości dotyczyły ziemi jedynie przed naprawą?

Ten fragment w rzeczywistości pragnie wyjaśnić, co było przed naprawami opisanymi w wypowiedzi: „Na początku (bereszit) stworzył”⁶. Powiedziano, że śnieg wcześniej był w wodzie. Już wyjaśniono, że „na początku”, kiedy On zapragnął stworzyć światy, doszło do działania skrócenia wyższego światła, nazywanego stworzeniem pieczęci, a następnie – do działania ustawienia ekranu dla wzajemnego uderzenia (ziwug de-akaa), aby wznieść odbite światło, nazywane „źródłem”. Oba te działania odbywały się jedynie we właściwości sądu.

Nastąpiło drugie skrócenie na miejscu Biny, będącej właściwością miłosierdzia. Następnie został tam ustawiony ekran dla ziwugu i powstał parcuf Arich Anpin świata Acilut, a także wszystkie światy, we właściwości miłosierdzia. W ten sposób doszły do skutku dwa działania – skrócenie i ekran w właściwości sądu oraz dwa działania – skrócenie i ekran we właściwości miłosierdzia.

Taki jest porządek we wszystkich wyjaśnieniach, które miały miejsce w świecie naprawy po rozbiciu kelim: w każdej sfirze, która zostaje wyjaśniona z siedmiu rozbitych melachim (królów), najpierw dokonuje się pierwsze skrócenie, stworzenie pieczęci i ustawienie ekranu, nazywanego „źródłem”. Następnie w niej następuje drugie skrócenie z udziałem właściwości miłosierdzia w sądzie, a także zostaje tam ustawiony ekran we właściwości „źródło”.

I to są cztery działania: pierwsze skrócenie i ekran, drugie skrócenie i ekran. W tym fragmencie mówi się o wyjaśnieniu sfiry Malchut świata Acilut, nazywanej „ziemia”, na której zostały przeprowadzone te cztery działania, aż do jej pełnej naprawy. W odniesieniu do niej są one nazwane:

• „Pustkowiem”²⁹ – działanie pierwszego skrócenia;
• „Chaosem”²⁹ – ustanowienie ekranu pierwszego skrócenia;
• „Ciemnością”²⁹ – działanie drugiego skrócenia;
• „Duch Wszechmogącego unosił się nad powierzchnią wód”²⁹ – ustawienie ekranu drugiego skrócenia.

Korzeń Malchut znajduje się w właściwości „niższych wód”, a kiedy dokonano nad nią pierwszego skrócenia, te wody zamieniły się w śnieg. Jak powiedziano: „Bo śniegowi powie: Okryj ziemię”[2], ponieważ wcześniej śnieg znajdował się w wodzie. Formą pierwszej naprawy, dokonanej nad nią, było przekształcenie jej we właściwość „śniegu”, będącego siłą pierwszego skrócenia. Nieczystość wyszła z niej w wyniku powstania śniegu w wodzie, tj. gdy wody zamarzły i stały się śniegiem, pojawiła się w nich nieczystość. Każdy brak uznawany jest za nieczystość, odpady i klipot. Jednak na początku powstawania braku, zanim zostanie on jeszcze zauważony jako brak w czymś, nazywa się to nieczystością (zoama, זוהמא). Jest to skrócona forma słów „co to znaczy (zo ma hi, מה היא זו)”, ponieważ zaszła jakaś zmiana, lecz jeszcze nie wiadomo, że jest to brak. Kiedy jednak przejawia się jako brak, nazywane jest to odpadami i klipą.

Dlatego mówi się, że kiedy woda zamienia się w śnieg, nie objawia się to jeszcze jako brak, lecz jedynie jako nieczystość. Następnie uderza w nią silny ogień, i w niej tworzą się odpady, a ona rozpoczyna [nowy proces] i staje się pustkowiem. Oznacza to, że uderza w nią siła surowego sądu, nazywana silnym ogniem, i zamienia tę nieczystość w odpady. Ta nieczystość rodzi w sobie odpady i staje się pustkowiem. „Rodzi w sobie” – słowo „ibur (zarodzenie)” wskazuje, że ta forma staje się rozpoznawalna jedynie dzięki upływowi czasu i wielokrotnemu powtarzaniu tego działania, aż zostanie całkowicie zakończona.

Ogień uderza w nią wielokrotnie, aż w końcu jego działanie przynosi efekt i staje się pustkowiem. „I wtedy rozpoczyna się i staje się pustkowiem”, ponieważ w wyniku tego procesu rodzenia się staje się pustkowiem. Z miejsca, gdzie pierwotnie była jedynie nieczystością, przekształca się w gniazdo odpadów, nazywane właściwością „pustkowie”.

Dokonywane są cztery działania, aż stanie się właściwością „pustkowie”:

1. Światło staje się wodą;
2. Woda staje się śniegiem;
3. Pod wpływem uderzenia ognia śnieg staje się odpadami;
4. Upływ czasu sprawia, że odpady stają się rozpoznawalne, co pozwala określić je jako właściwość „pustkowie”.

I „chaotyczna” – to wyjaśnienie, które zostało dokonane w tych odpadach i ustawione w nich. To wyjaśnienie stanowi ustawienie ekranu, ponieważ po nim te odpady stają się ekranem Malchut, zatrzymując wyższe światło, aby nie rozprzestrzeniało się niżej, przechodząc przez niego. Ekran ten odbija wyższe światło z powrotem, podobnie jak światło słońca, które uderzając o warstwę odbijającą, wraca z powodu jej grubości. To odbite światło staje się obłoczeniem wyższego światła, nazywanym „źródłem”.

To wyjaśnienie, które zostało dokonane w tych odpadach, ustanowiło się w nich. W wyniku tego, że odpady te stały się ekranem, który odpycha i odbija wyższe światło z powrotem, nie pozwalając mu przejść niżej, ta część światła, która wraca z ekranu ku górze, staje się obłoczeniem na wyższe światło. W ten sposób ekran staje się kli i miejscem do otrzymywania wyższego światła.

I nazywane jest to wyjaśnieniem, ponieważ dzięki niemu odpady są wyjaśniane jako dobro i ważny stopień. Bez tych odpadów nie powstałby ten ekran i nie stałby się kli – miejscem na przyjęcie wyższego światła. „I ustanowiło się w nich” – oznacza, że ustanowiło się w nich na stałe, aby mogły służyć jako źródło i miejsce przyjęcia tego światła.

Ciemność – to silny ogień, który pokrywa pustkowie, nad tymi odpadami, i ustanawia się w nich. Innymi słowy, ta ciemność nie oznacza jedynie zaniku światła, czyli pustki, ale stanowi właściwość działania spustoszenia, podobną do silnego ognia, który spala i niszczy każdą istotę, której dotyka, pozostawiając miejsce po niej puste. Dlatego ciemność – to silny ogień, który pali i niszczy wszystko. Również niszczy i przerywa światło, które znajduje się w jego miejscu. Ta ciemność pokrywa „pustkę”.

I nazywana jest ciemnością, a nie ogniem, ponieważ jej siła spalania nie pochodzi od niej samej, ale z tego, że znajduje się nad odpadami, nazywanymi właściwością „pustkowie”, i otrzymuje od nich. Jest to interakcja właściwości sądu z miłosierdziem, gdy Malchut wznosi się do Biny, aby tam się ustawić z ekranem, który w niej się znajduje. Ponieważ w Binie nie ma żadnego sądu ani ognia, aby Malchut mogła ustawić się z ekranem, jak uczyniła to właściwość „chaotyczna”, ciemność pozostaje nad właściwością „pustkowia”, gdzie działa silny ogień, przekształcający nieczystość w odpady i pustkowie. To właśnie stamtąd ciemność otrzymuje siłę spalającego ognia, podobną do siły silnego ognia we właściwości „pustkowia”.

Dlatego powiedziano: „I ta ciemność pokrywa pustkowie nad tymi odpadami i ustanawia się w nich”, ponieważ otrzymuje od pustkowia moc silnego i spalającego ognia. Z tego powodu nazywa się to drugim skróceniem, ponieważ nie jest to nowa siła, lecz siła otrzymywana z pierwszego skrócenia. Nie ma tutaj żadnego odnowienia, poza wzniesieniem się na miejsce miłosierdzia, a skrócenie to zachodzi w Malchut na miejscu miłosierdzia, tj. w Binie, i dlatego nazywa się drugim skróceniem.

18) I duch Elokim (we-ruach Elohim), Duch Święty (ruach kudsza), który pochodzi od Elokim Żywego (de-nafeik me-Elohim chajim), unosił się nad powierzchnią wód (we-da merachefet al pnej ha-majim). Po tym, jak ten duch powiał (batar de-hai ruach naszew), oczyścił subtelność jedną z wnętrza tych odpadów (ibrier de-kiku chad mi-go hahu pesolet), jak cienką warstwę dotyczącą nieczystości (ke-tisa de-zuhama). Gdy oddzielił (kad ibrier), i obłóczył, i oczyścił (we-atzneif we-atzreif), raz i drugi (zimna u-trein), aż pozostała tylko ta nieczystość (ad de-isztar hahu zuhama), co nie ma w niej nieczystości w ogóle (de-leit bei zuhama kelal).

Sulam

18) „Duch Wszechmogącego”²⁹ oznacza ducha świętości, który pochodzi od Dawcy Życia (Elohim chaim). Po tym, jak w Malchut ustawił się ekran z właściwości „ciemności”, nazywany drugim skróceniem i znajdujący się na miejscu Biny, został przeprowadzony na ten ekran ziwug de-akaa, co przyciągnęło nowy stopień WaK, poziom ruach (ducha), pochodzący od Dawcy Życia, czyli od Biny. Stało się tak dlatego, że Malchut teraz znajduje się na miejscu Biny.

„Unosił się nad powierzchnią wód”²⁹ – po tym, jak powiał ten duch, wyjaśniła się jedna subtelność w tych odpadach, podobna do unoszenia się nieczystości. „A po tym, jak powiał ten duch” – oznacza poziom ruach (ducha), który obłóczył za pomocą odbitego światła ekranu, nazywanego ciemnością. „I to jest duch Dawcy Życia”, dzięki któremu siła pustkowia w ekranie istnieje „w postaci bardzo subtelnych odpadów, podobnych unoszenia się nieczystości”. Oznacza to, że w stopniu wystarczającym, by zatrzymać wyższe światło, w celu podniesienia odbitego światła.

Jednak gdy ekran znajdował się na miejscu Malchut, pustkowie to przejawiało się jako grube odpady, aż zostało zbadane, okryte i oczyszczone raz i drugi, dopóki w tej nieczystości nie ujawniło się, że nie ma tam żadnej nieczystości. Ekran ciemności początkowo jest jedynie subtelnymi odpadami, dlatego po pojawieniu się na nim stopnia pierwszego światła, stopnia nefesz, a następnie drugiego stopnia, ruach, wszystkie pozostałości nieczystości zostają całkowicie oczyszczone. Dzięki temu może on osiągnąć stopień wielkiego stanu (gadlut), jak powiedziano: „I pojawiło się światło”¹⁰.

Ekran zostaje wyjaśniony w celu naprawy, wznosi ku górze odbite światło, okrywa, otacza i obłacza wyższe światło. To odbite światło wznosi „skrzydła” i obłacza światło proste. Oczyszcza się, ponieważ te światła oczyszczają i pochłaniają odpady znajdujące się w ekranie, aż ekran opada na swoje miejsce i pojawia się na nim stopień światła wielkiego stanu (gadlut).

W ten sposób zostały wyjaśnione cztery działania przeprowadzone nad Malchut, nazywaną „ziemią”, zanim została naprawiona, aby mogła osiągnąć wielki stan (gadlut) i powiedziano: „Niech będzie światło”¹⁰:

1. Śnieg, który staje się odpadami i pustkowiem;
2. Ekran, który zostaje ustanowiony, oraz stopień światła, który pojawia się na tym ekranie, nazywany „chaotycznością”;
3. Drugie skrócenie, na miejscu właściwości „miłosierdzia” w Binie, nazywane „ciemnością”;
4. Stopień nefesz-ruach, który pojawił się na ekranie tej ciemności – duch, nazywany „Duchem Wszechmogącego (Elohim)”²⁹.

A następnie powiedziano: „I rzekł Wszechmogący: Niech będzie światło”¹⁰ – czyli osiągnięcie stopnia gadlut.

19) Kiedy to pustkowie (kad hai tohu) zostało oddzielone i oczyszczone (ibrier we-atzreif), wyłonił się z niego poteżny i silny wiatr (nafak minej ruach gedola we-chazaka), rozbijający góry i kruszący skały (mefarek harim u-meshaber slaim), ten, który ujrzał Eliasz (hahu de-chama Elijahu). Oddzielił w nim, i oczyścił, i wyszedł z niego grzmot (ibrier be-hu we-atzreif, we-nafak minej raasz), jak jest napisane: „A po wietrze –grzmot” (dikhtiw we-achar ha-ruach raasz). Oczyścił ciemność i włączył w jej tajemnicę ogień (ibrier choszech we-achleil be-raza dilah esz), jak jest napisane: „A po grzmocie – ogień” (dikhtiw we-achar ha-raasz esz). Oczyścił ducha (dosł. wiatr) (ibrier ruach) i włączył w jego tajemnicę „głos subtelnej ciszy” (we-itkleil be-raza dilah kol demama daka).

Sulam

19) Kiedy „pustkowie” zostało wyjaśnione i oczyszczone, wyłonił się z niego silny i potężny wiatr (ruach). Jak powiedziano: „I oto Stwórca przechodzi, a silny i potężny wiatr, który rozbija góry i kruszy skały przed Stwórcą – ale nie w wietrze jest Stwórca”[3].

Wyjaśniają się cztery działania w czterech wizjach, które objawiły się Eliaszowi (Elijahu). Powiedziano, że kiedy właściwość „pustkowia” została wyjaśniona i oczyszczona podczas procesu zarodzenia właściwości „nieczystość lodu”, i ziemia „zaczyna się i staje pustkowiem”, wyłania się z niej „silny i potężny wiatr, rozbijający góry i kruszący skały”, który widział Eliasz.

„Chaotyczność” objawiła się i została oczyszczona, a z niej wyłonił się grzmot. Jak powiedziano: „A po wietrze – grzmot. Nie w grzmocie jest Stwórca”³¹ – w czasie, gdy „chaotyczność” została wyjaśniona w postaci ekranu, siła sądu w nim została już zmniejszona i nie „rozbija gór ani nie kruszy skał”³¹, lecz jest w nim uznawana jedynie jako grzmot.

„A kiedy objawiła się ciemność, połączył się z nią ogień” – w momencie, gdy ekran wzniósł się i został ustawiony w Binie, ciemność połączyła się z ogniem pustkowia. Wtedy siła sądu grzmotu została ograniczona i pozostał jedynie ogień, jak powiedziano: „A po grzmocie – ogień”[4].

„A następnie objawił się wiatr (ruach) i połączył się z nim głos subtelnej ciszy”³², jak powiedziano: „A po ogniu – głos subtelnej ciszy”³². Ponieważ w momencie, gdy ekran ciemności osiągnął stopień ruach, siła sądu w nim została już zredukowana do „głosu subtelnej ciszy”, który został w nim wyjaśniony w postaci bardzo subtelnych odpadów. I to właśnie jest „głos subtelnej ciszy”, o którym powiedziano w odniesieniu do Eliasza.

W ten sposób wyjaśniły się cztery wizje objawione Eliaszowi: „pustkowie”, „chaotyczność”, „ciemność” i „duch”. Jak powiedziano: „A ziemia była pustkowiem i chaosem, i ciemność nad otchłanią, a duch (ruach) Wszechmogącego unosił się nad powierzchnią wód”²⁹. „Pustkowie” – to „silny i potężny wiatr (ruach), który rozbija góry i kruszy skały”³¹. „Chaotyczność” – to „grzmot”. „Ciemność” – to „ogień”. „Duch” – to „głos subtelnej ciszy”³².

20) Pustkowie (tohu) to miejsce, w którym nie ma koloru ani formy (atar de-leit bei gawan we-lo dijokna), i nie jest włączone w tajemnicę formy (we-lo itkleil be-raza de-dijokna). Teraz ono ma formę (haszta ihu be-dijokna), ale kiedy patrzą na nie, nie ma ono formy w ogóle (kad mistaklan bei leit leh dijokna kelal). Wszystko inne ma odzienie, w które może się obłóczyć, poza tym [pustkowiem] (le-kolla it lewusza le-itlabesza bar hai).

Sulam

20) „Pustkowie” – to miejsce, w którym nie ma żadnego koloru ani formy, i które w ogóle nie łączy się z formą. Po wyjaśnieniu czterech właściwości: „pustkowie”, „chaotyczność”, „ciemność” i „duch” w ujęciu ogólnym, zostają one wyjaśnione w ujęciu szczegółowym. Powiedziano, że „pustkowie” nie przyjmuje ani koloru, ani formy, ponieważ „pustkowie” to pierwsze skrócenie.

„Chaotyczność” – to ekran, który został ustanowiony w celu dokonania ziwugu. W czasie, gdy nastąpiło pierwsze skrócenie, była jeszcze początkowa faza, w której żadna forma ani kolor nie były jeszcze rozpoznawalne. Dlatego w „pustkowiu”, które wyłoniło się na skutek pierwszego skrócenia, również nie ma koloru ani formy, ponieważ jest ono także właściwością początkową.

„Kolor” – to transformacja zachodząca między stopniami, które wyłaniają się na czterech etapach awijutu w ekranie: Hochma i Bina (HuB), Tiferet i Malchut (TuM). Forma – to forma samego sądu, która również znajdowała się jeszcze w początkowym stanie i nie została ukształtowana jako forma, ponieważ nawet forma sądu, która wyłoniła się z niego po ustanowieniu ekranu, właściwości „źródło”, nazywanego „pustkowiem”, również nie była zawarta w pierwotnej formie „pustkowia”.

„Teraz ma formę, ale kiedy się w niego wpatrują, w ogóle nie ma formy” – to znaczy, nie można powiedzieć, że forma tego sądu w ogóle nie jest rozpoznawalna w „pustkowiu”, ponieważ już powiedziano, że jest ono „nieczystością”, która pod wpływem uderzenia silnego ognia stała się odpadami. To jednak oznacza, że forma ta jest niedostępna dla wpatrywania i poznania, ponieważ obecnie jawi się jako forma odpadów. Gdy ponownie próbuje się spojrzeć na tę formę, nie widzi się jej i nie można jej znaleźć. Patrzy się na miejsce, gdzie była, ale jej tam nie ma. Dlatego powiedziano: „Teraz ma formę, ale kiedy się w niego wpatrują, w ogóle nie ma formy”.

Wszystko, oprócz „pustkowia”, posiada obłoczenie, aby się w nie oblec. Natura duchowego jest taka, że każda przyczyna obłacza się w to, co zostało przez nią zrodzone, tj. daje mu siłę życia. Jeśli to zrodzenie staje się przyczyną kolejnego zrodzenia, również obłacza się w nie i daje mu siłę istnienia. Następnie dzieje się to w ten sam sposób, tak że gdyby jakakolwiek przyczyna została usunięta, natychmiast zniknęłyby wraz z nią wszystkie skutki, które od niej pochodziły. To działanie, w którym każda przyczyna obłacza się w swój skutek, aby dawać mu siłę życia, nazywa się „obłóczeniem”.

Dlatego powiedziano, że wszystko, oprócz „pustkowia”, posiada obłóczenie, aby się w nie oblec, ponieważ wszystko obłacza się jedno w drugie: wyższe w niższe, każda przyczyna – w swój skutek. Wyjątkiem jest „pustkowie”, które nie posiada żadnego obłóczenia, ponieważ nie obłacza się w swoje niższe, które zostało przez nie zrodzone. Jest jakby ustanowione samo w sobie, bez żadnego związku z innymi, które zostały przez nie zrodzone.

21) Chaos (bohu) ma kształt i formę (le-hai it leh cijura we-dijokna): [są to] kamienie osadzone wewnątrz rzeźbienia [pieczęci] pustkowia (abnin meszakin go glifa de-tohu), wyłaniają się wewnątrz rzeźbienia, w którym osadzone tam (nafkei go glifa de-meszakan taman). I stamtąd płynie korzyść dla świata (u-mi-taman maszkei toalta le-alma), w kształcie od obłóczenia (be-cijura de-lewusza), przekazują korzyść z góry w dół (maszkei toalta me-eila le-tata) i wznoszą z dołu do góry (we-salka mi-tata le-eila).

Sulam

21) „Chaotyczność” posiada już obraz i formę, i są to kamienie, które są zanurzone w pieczęci „pustkowia”. „Chaotyczność” oznacza ekran, który został ustanowiony w Malchut dla wzajemnego uderzenia (ziwug de-akaa). Siła sądu, która objawiła się w Malchut wraz z ustanowieniem ekranu, nazywana jest „kamieniami”, ponieważ ekran jest twardy jak kamień wobec wyższego światła i nie pozwala mu przeniknąć do kli Malchut. Ta forma w „pustkowiu” jeszcze się nie ujawniła, lecz objawia się dopiero w „chaotyczności”. Wynika to z tego, że na początku powstawania „pustkowia”, spowodowanego skróceniem światła, światło zostało usunięte ze wszystkich dziesięciu sfirot, i siła sądu w Malchut nie ujawniła się bardziej niż w pozostałych sfirot, ponieważ światło zostało usunięte ze wszystkich jednakowo.

Ale następnie, w wyniku naprawy „chaotyczności”, tj. ustanowienia ekranu w Malchut, który dokonał ziwug de-akaa z wyższym światłem, nie pozwalając mu przeniknąć do wnętrza Malchut i przyciągnął światło jedynie do wyższych dziewięciu sfirot, objawiła się siła sądu w Malchut, ponieważ pozostała ona bez światła prostego. W ten sposób Malchut pozostała zanurzona w pieczęci „pustkowia”, utworzonej przez skrócenie. W „pustkowiu” jeszcze nie było żadnej formy sądu. Dopiero po naprawie „chaotyczności” ujawniła się forma sądu, czyli forma „kamieni zanurzonych w pieczęci pustkowia” – pustej przestrzeni, która nie zawiera światła.

Te „kamienie” pojawiły się wewnątrz pieczęci, w której są zanurzone. Stamtąd przyciągają dobro dla świata, w formie obłóczenia. Wyjaśnia się teraz forma, która jest tworzona: te kamienie, będące siłą sądu w ekranie, które pojawiły się i zostały ustanowione wewnątrz pieczęci w Malchut, przyciągają światła na korzyść świata w formie obłoczenia. Oznacza to, że przyciągają światło proste, a dzięki wzajemnemu uderzeniu, wznoszą światło odbite, które obłacza światło proste w formie obłoczenia. Kamienie te przyciągają światło proste na korzyść świata z góry w dół, a wznosząc światło odbite z dołu do góry, obłaczają światło proste. I nazywa się to „kształtem”.

22) I z tego powodu są wydrążone i przepuszczające [wodę] (we-al da nekiwan u-mefulamin), zawieszone w powietrzu (hane taljan ba-awira). Czasami zawieszone w powietrzu, wznosząc się stamtąd ku górze (le-zimnin taljan ba-awira de-salkei mi-taman le-eila). A czasami ukrywają się w pochmurny dzień (le-zimnin mi-tamrin be-joma de-iba), i wydobywają wodę z wnętrza otchłani (u-mefikei majin mi-go tehuma), aby nasycić pustkowie stamtąd (le-itzena tohu mi-taman). Wtedy jest to radość i lekkomyślność, które rozprzestrzeniają pustkowie w świecie (de-ha kedein chedwa u-sztuta de-ka itpaszat tohu be-alma).

Sulam

22) Kamienie są dziurawe i wilgotne. Kamienie znajdujące się w jaskiniach, z których zawsze wypływa woda jak ze źródła, nazywane są wilgotnymi kamieniami, ponieważ leżą na tym źródle i je zasłaniają. Woda przeciska się przez otwory w tych kamieniach i kapie kroplami, nieustannie z nich wypływając. Te kamienie, nazywane „chaotycznością”, również są dziurawe i wilgotne, ponieważ zostały naprawione ekranem, który wznosi odbite światło. Są one podobne do wilgotnych kamieni, które zawsze wydobywają z siebie wodę.

„Pustkowie” oznacza „wilgotne kamienie”, będące potężnymi skałami. Nazywane są wilgotnymi kamieniami, ponieważ woda wypływa z nich. Dlatego Zohar nazywa powyższy ekran źródłem.

Te kamienie zawisają w powietrzu. W czasie, gdy „chaotyczność” nie została naprawiona ekranem dla wzajemnego uderzenia (ziwug de-akaa), uważa się, że te kamienie opadają i zanurzają się w pieczęci „pustkowia”, będącej skróceniem i siłą sądu. Jednak „chaotyczność”, o której tutaj mowa, gdy zostaje naprawiona przez wzajemne uderzenie, uważa się, że wznosi się z pieczęci „pustkowia” i znajduje się w „powietrzu (awir)”, czyli w świetle chasadim. I choć Malchut nie może otrzymać światła prostego, może jednak otrzymać światło odbite. To właśnie odbite światło wznosi ją do poziomu „powietrza”.

Te wilgotne kamienie, czyli Malchut naprawiona ekranem, wzniosły się z zanurzenia w „pustkowiu” i zawisły w „powietrzu”. Oznacza to, że wyszły z „ciemności” i otrzymały światło chasadim. W księdze „Stworzenie” (Jecira) powiedziano: „Dziesięć, a nie dziewięć”[5], abyś nie myślał, że z powodu skrócenia i ekranu, który ustawił się w Malchut, Malchut pozostała całkowicie pusta, bez światła, i nie należy do całości dziesięciu sfirot. Jest inaczej, ponieważ Malchut otrzymuje swoje świecenie od światła odbitego, które wznosi się z niej z dołu do góry. To odbite światło zstępuje również do Malchut, ponieważ odbite światło jest światłem chasadim, które nie podlegało skróceniu. Dlatego Malchut również jest uważana za pełną sfirę, podobnie jak pierwsze dziewięć. W ten sposób mamy „dziesięć, a nie dziewięć”³³.

Czasami te wilgotne kamienie zawisają w „powietrzu”, ponieważ wznoszą się z pieczęci „pustkowia” ku górze. A czasami, w pochmurny dzień, ukrywają się i wznoszą wody z otchłani, aby nasycić nimi „pustkowie”.

Wyjaśnienie. W czasie, gdy niżsi są godni i zajmują się Torą oraz dobrymi uczynkami, aby podnieść MaN, naprawiają Malchut za pomocą ekranu i ziwug de-akaa, a ona przyciąga światło proste z góry w dół i obłacza to światło swoim odbitym światłem z dołu do góry. Wtedy „chaotyczność” nazywa się „wilgotnymi kamieniami”, które wiszą w powietrzu, ponieważ wznoszą się stamtąd ku górze. Odbite światło, które wznoszą te „wilgotne kamienie”, wyprowadza je z pieczęci „pustkowia” i unosi je do powietrza, światła chasadim.

Jednak w czasie, gdy niżsi psują swoje czyny, psuje się również naprawa ekranu, która została dokonana w Malchut, i nie jest ona godna wzajemnego zjednoczenia (ziwug de-akaa) z wyższym światłem. Wtedy mówi się, że światło odchodzi, a dzień staje się jak pochmurny, kiedy słońce nie świeci. „Wilgotne kamienie” ponownie ukrywają się w pieczęci „pustkowia”. Malchut opada do pieczęci „pustkowia” i ukrywa się, jak w pochmurny dzień, wyprowadzając wody z otchłani, tj. sądy, i nasyca nimi „pustkowie”. Oznacza to, że wzmacnia to „pustkowie”, aby ujawniła się jego potęga. Dzięki temu niżsi dokonują powrotu (teszuwy) i poprawiają swoje czyny. To oznacza, że „Stwórca wszystko stworzył, aby się Go bano”[6].

I wtedy pojawia się radość, ale także lekkomyślność. „Pustkowie” rozprzestrzeniło się po świecie. Z jednej strony jest radość, ponieważ dzięki temu niżsi dokonują powrotu (teszuwy), przyciągane są mochin, a radość wypełnia światy. Z drugiej strony jednak jest lekkomyślność, ponieważ „pustkowie” rozprzestrzeniło się po świecie, a wraz z nim wzrósł duch lekkomyślności, duch klipot i sądów, w wyniku rozprzestrzenienia się „pustkowia”.

23) Ciemność to ogień czarny, silny w swoim kolorze (choszech hu esza uchma takif be-gawan), ogień czerwony silny w intensywności (esza sumka takif be-chejzu), ogień zielony silny w kształcie (esza jeruka takif be-cijur), ogień biały, który zawieraja wszystko (esza chiwara de-kaleil kolla). Ciemność jest silna w każdym tym ogniu (choszech takif be-kol eszin), i silniejsza od pustkowia (we-da atkif le-tohu). Ciemność to ogień, ale nie jest ogniem czarnym (choszech hu esza we-la hu esza chaszucha), chyba że dominuje nad pustkowiem (bar kad atkif le-tohu). I to tajemnica słów: „I osłabły oczy jego, nie mogąc widzieć, i zawołał Ezawa” itd. (we-raza da: we-tichena enaw me-reot wa-jikra et Esaw we-go). Ciemność powierzchnia zła (choszech pnej ra), która wyjaśniła oblicze zła (de-asbar anpin le-ra), i wówczas nazywa się ciemnością (u-kedein ikrei choszech), która przebywa nad nim, aby wzmocnić się [i zwyciężyć] ją (de-sharei alej le-itakfa leh). I to tajemnica: „I ciemność nad powierzchnią otchłani” (we-raza da: we-choszech al pnej tehoma).

Sulam

23) „Ciemność” – to czarny ogień, intensywny w kolorze, ponieważ żaden kolor nie może przeważyć nad czarnym kolorem ani go zmienić. Jest to także czerwony ogień, intensywny w formie, ponieważ czerwony kolor pozostawia silniejsze wrażenie niż wszystkie inne barwy. Jednocześnie jest to zielony ogień, intensywny w przedstawieniu, ponieważ pełnia każdego obrazu jest osiągana dzięki zielonemu kolorowi. Jest to również biały ogień, będący podstawowym kolorem dla wszystkich barw.

Po tym, jak Zohar wyjaśnia pojęcia „pustkowie” i „chaotyczność”, zajmuje się wyjaśnieniem pojęcia „ciemność”. Istnieje kilka nazw dziesięciu sfirot, takich jak Hochma i Bina (HuB), Tiferet i Malchut (TuM), ponieważ ich nazwy zmieniają się w zależności od ich przeznaczenia i działań. Jako podstawowe nazwy tych sfirot używa się HuB TuM: woda, ogień, wiatr, ziemia. W odniesieniu do ekranu i właściwości Malchut, które występują w sfirot, nazywane są HuB TuM czterema kolorami: biały, czerwony, zielony, czarny. Z punktu widzenia relacji pozostałych sfirot do kolorów pochodzących z właściwości Malchut, nazywane są HuB TuM: ogółem, obrazem, wizerunkiem, kolorem.

Również wiedz, że zazwyczaj pierwsze skrócenie odnosi się do sfiry Hochma, a drugie skrócenie – do sfiry Bina, ponieważ drugie skrócenie wznosi się tylko do miejsca Biny, a nie do sfiry Hochma, która znajduje się powyżej niej. Dlatego Hochma pozostaje w pierwszym skróceniu. W tym kontekście podstawą sfiry Hochma jest właściwość „wody”, co wskazuje, że tam nie ma siły skrócenia i sądu. Natomiast podstawą sfiry Bina jest „ogień”, ponieważ to z niej budzą się wszystkie sądy. Dlatego Zohar wyjaśnia, że „pustkowie” jest właściwością „wody” i „śniegu”, ponieważ jest skutkiem pierwszego skrócenia. Natomiast w odniesieniu do „ciemności”, będącej skutkiem drugiego skrócenia, Zohar wyjaśnia, że jest to właściwość „ognia”, ponieważ odnosi się do Biny, która jest właściwością „ognia”. W ten sposób wyjaśnia się, dlaczego „ciemność” nazywana jest „ogniem”.

Teraz wyjaśnijmy HuB TuM, nazywane czterema kolorami, oraz HuB TuM, nazywane „ogółem”, „obrazem”, „wizerunkiem”, „kolorem”. Kolory pochodzą od ekranu Malchut w wyniku ziwug de-akaa, który wznosi dziesięć sfirot HuB TuM z dołu do góry, nazywane rosz, oraz dziesięć sfirot HuB TuM z góry w dół, nazywane guf, które są zabarwione kolorami na dole. Cztery kolory HuB TuM pojawiły się tylko w dziesięciu sfirotach schodzących z góry w dół, nazywanych guf, ale nie w dziesięciu sfirotach rosz, ponieważ kolory pochodzą od Malchut. Ponieważ Malchut jest przyczyną HuB TuM w guf, dlatego są one zabarwione kolorami. Natomiast w rosz, ponieważ Malchut znajduje się poniżej niego, właściwość sądu w niej nie może wznosić się ponad swoje miejsce.

Dlatego HuB TuM dziesięciu sfirot rosz nazywają się: ogółem, obrazem, wizerunkiem, kolorem. W Hochmie jest tylko ogół i korzeń, i nie ma w niej nawet obrazu tych kolorów. W Binie znajduje się obraz. W Tiferet pojawia się wizerunek, który jest bliższy kolorowi. Prawdziwy kolor występuje jedynie w Malchut de-rosz, ponieważ kolor, będący właściwością sądu, nie może wznieść się ponad swoje miejsce.

Cztery właściwości obecne w HuB TuM de-rosz ujawniają swoją siłę i władzę również w czterech kolorach: biały-czerwony-zielony-czarny, obecnych w HuB TuM de-guf. Dlatego „ciemność” to czarny ogień, intensywny w kolorze, ponieważ Malchut de-guf nazywana jest „czarnym kolorem”. Otrzymuje ona szczególną siłę ze swojego koloru w właściwości HuB TuM de-rosz. Dzięki temu posiada znaczącą przewagę w odniesieniu do koloru, ponieważ nie zmienia się pod wpływem innych kolorów.

Czerwony ogień, intensywny w obrazie – to Bina de-guf, mająca czerwony kolor. Posiada znaczącą przewagę w obrazie, którą otrzymuje od swojej właściwości w HuB TuM de-rosz. Zielony ogień, intensywny w wizerunku – to Tiferet de-guf, mający zielony kolor. Posiada znaczącą przewagę w wizerunku, którą otrzymuje od swojej właściwości w HuB TuM de-rosz. Biały ogień – to podstawowy kolor dla wszystkich kolorów, Hochma de-guf, mająca biały kolor, który wszystko w sobie zawiera. Otrzymuje ona przewagę od swojej właściwości w HuB TuM de-rosz i staje się także w guf podstawą wszystkich barw.

„Ciemność” jest silna we wszystkich rodzajach ognia i dominuje nad „pustkowiem”. Innymi słowy, jest uniwersalna, ponieważ zawiera w sobie sąd wszystkich czterech rodzajów ognia w Binie. Dlatego „ciemność” dominuje i wzmacnia się nad Malchut „pustkowia”, ponieważ usuwa siłę sądu „pustkowia” z Malchut i łagodzi ją właściwością miłosierdzia, która w niej się znajduje. Najpierw Bina przyjmuje w siebie Malchut „pustkowia”, a następnie przekształca tę Malchut w właściwość miłosierdzia w niej. „Dominuje” oznacza, że walczy z nią, aby ją przezwyciężyć. „Dominuje nad pustkowiem” oznacza, że pokonuje je i usuwa siłę sądu z niego.

„Ciemność” to ogień, który zawiera w sobie cztery kolory. Jest czarnym ogniem wyłącznie w czasie, gdy dominuje nad „pustkowiem”. „Ciemność” w swojej istocie jest Biną, nazywaną „ogniem”. Hochma, Bina, Tiferet i Malchut w niej są obłoczone w cztery kolory: biały, czerwony, zielony i czarny, które same w sobie nie są czarnym ogniem. Jest nazywana „ciemnością”, co oznacza czarny ogień, tylko wówczas, gdy działa, dominując nad „pustkowiem”, aby złagodzić je właściwością miłosierdzia, która jest w niej zawarta.

Powiedziano o tym: „I osłabły jego oczy, nie mogąc widzieć, i zawołał Ezawa”[7], ponieważ Izaak (Icchak) to Bina. Praojcowie są HaBaD, a w momencie, gdy Icchak chciał skłonić Ezawa, musiał połączyć się z Malchut. W wyniku tego „osłabły jego oczy, nie mogąc widzieć” – oznacza to, że sama Bina uległa skróceniu z powodu jej połączenia z Malchut, nazywaną „czarnym ogniem”. Wtedy wezwał Ezawa, siłę sądu zawartą w „pustkowiu”, aby podporządkować go świętości. Gdy działanie Biny jest skierowane na podporządkowanie „pustkowia”, nazywana jest „czarnym ogniem”.

Ciemność jest obliczem zła. Kiedy Icchak okazuje przychylność złu, Ezawowi, nazywa się to ciemnością, która wisi nad nim, by spaść na niego. Wyjaśnia się tutaj to, co powiedziano: „I osłabły jego oczy, nie mogąc widzieć”³⁵ – ponieważ Icchak okazał przychylność Ezawowi, będącemu właściwością zła, napadło na niego oblicze zła, czyli „ciemność”. Okazywał przychylność Ezawowi, ponieważ ciemność wisi nad nim, aby na niego spaść. Gdy jednak ona znajduje się nad nim, atakuje ją i zwycięża. Po tym, jak zwycięży zło, nazywa się to ciemnością. Z tego wynika, że Bina nazywana jest ciemnością tylko wtedy, gdy działa w celu złagodzenia siły sądu „pustkowia”, otrzymanej od Malchut. W tym czasie Bina siłą rzeczy zanurza się w „pustkowiu”, aby je przezwyciężyć. Dlatego pokrywa się ciemnością i staje się „czarnym ogniem”.

24) Duch to głos, który spoczywa nad chaosem (ruach kol de-sharei al bohu) i dominuje nad nim (we-atkif leh), i prowadzi go we wszystkim, co jest potrzebne (we-anheig leh be-chol ma de-ictrich). Tajemnica tego to: „Głos Pana nad wodami” (we-raza da kol Haszem al ha-majim). I również: „Duch Elokim unosił się nad powierzchnią wód” (we-chen we-ruach Elohim merachefet al pnej ha-majim). Kamienie osadzone w otchłani, z których wypływają wody (abnin meshakan go tehumej de-nafkei maja minhon), i dlatego nazywane są „powierzchnią wód” (we-al da ikrun pnej ha-majim). Duch prowadził i dominował nad tą powierzchnią otchłani (ruach anheig we-atkif le-inun panim pnej tehoma), to w taki sposób, jak to było potrzebne jemu (da ke-ma de-ictrich leh), i w inny sposób, jak było to potrzebne jemu (we-da ke-ma de-ictrich leh).

Sulam

24) „I Duch (ruach) Wszechmogącego (Elohim)”²⁹. „Duch” to głos panujący nad „chaotycznością”, który ją dominuje i kieruje nią we wszystkim, co konieczne. Naprawa ekranu w drugim skróceniu nazywana jest „ruach”, ponieważ ekran ten wznosi odbite światło i przyciąga stopień światła w dziesięć sfirot na poziomie „ruach”. A ponieważ pochodzi od Biny, nazywanej imieniem Elohim, stopień wyłaniający się na tym ekranie również nazywa się „ruach Elohim”, jako duch świętości pochodzący od Elohim Chaim (Stwórcy Życia), czyli Biny. Ten stopień ruach uznawany jest za światło Zeir Anpina, ponieważ ruach to Zeir Anpin, który jest nazywany „głosem”.

„Duch” to głos, który panuje nad „chaotycznością”. Ponieważ omawiane jest tutaj drugie skrócenie, nazywane „ciemnością”, oraz ekran nazywany „ruach”, a powyżej pierwsze skrócenie, nazywane „pustkowiem”, oraz ekran, nazywany „chaotycznością”, drugie skrócenie, nazywane „ciemnością”, panuje nad „pustkowiem”, dominuje nad nim i podporządkowuje je. Ekran drugiego skrócenia, nazywany „ruach” (duch), panuje nad ekranem pierwszego skrócenia, „chaotycznością”, i dominuje nad nim, aby włączyć go w siebie. Dzięki temu „chaotyczność” może przyciągnąć ducha Stwórcy Życia (Elohim Chaim) z Biny.

Dlatego duch (ruach) to głos, stopień Zeir Anpina, pochodzący od Stwórcy Życia (Elohim Chaim), nazywany „głosem, panującym nad chaotycznością”, czyli znajdującym się ponad ekranem pierwszego skrócenia, nazywanym „chaotycznością”. Ten duch (ruach) napada na nią i panuje nad nią, aby kierować nią we wszystkim, co konieczne. Innymi słowy, aby mógł przyciągnąć do siebie wszystkie potrzebne mohin – najpierw przyciąga do siebie ducha życia od Biny, a następnie GaR od Biny, w wypowiedzi: „Niech stanie się światłość”¹⁰, jak już wyjaśniono wcześniej.

Dopóki siła ekranu chaotyczności panuje, Malchut nie jest w stanie przyciągnąć niczego od Biny, ponieważ każda właściwość otrzymuje jedynie od tej, która jest jej odpowiednia, ale nigdy od tej, która przewyższa jej własne właściwości. Dlatego, gdy siła ekranu chaotyczności nadal dominuje nad Malchut, będąc wyłącznie jej własną właściwością, Malchut nie może niczego otrzymać od Biny. Jednak po osiągnięciu przez Malchut siły ekranu drugiego skrócenia, nazywanego „ruach” (duch), który pochodzi z Malchut, a który włączył się w samą Binę, stając się przez to podobnym do jej istoty, Malchut może już otrzymywać od Biny. Tym samym stała się dokładnie zgodna z właściwością jej przeciwieństwa. Dlatego ekran właściwości „ruach” (duch) panuje nad ekranem chaotyczności i „następuje na niego”, aby go anulować. Dzięki temu ekran „ruach” może przyciągnąć wszystko, co jest niezbędne dla Malchut – to znaczy WaK i mohin od Biny. Naprawa Malchut dokonuje się wyłącznie dzięki mohin, które otrzymuje od Biny.

Kamienie zanurzone są w otchłani, a z nich wypływają wody. Dlatego nazywane są powierzchnią wód. Wyjaśnienie. Naprawa ekranu w Malchut nazywana jest „kamieniami”, ponieważ dzięki temu ekranowi Malchut staje się jakby skamieniała, nie pozwalając wyższemu światłu na przeniknięcie do niej. Dzięki temu możliwe jest dokonanie ziwug de-akaa (wzajemnego uderzenia). Ponieważ ekran ten jest zanurzony w otchłani Malchut i tam się ustawia, w wyniku tego ziwug de-akaa (wzajemnego uderzenia) wypływają z niego wody. Dlatego powiedziano: „I duch Wszechmogącego unosił się nad powierzchnią wód”²⁹, ponieważ te kamienie, stanowiące ekran, nazywane są „powierzchnią wód” – ponieważ w wyniku ich ziwugu wypływają wody, tj. mohin.

W ekranie pierwszego skrócenia, nazywanego „chaotycznością”, kamienie zanurzone w pieczęci „pustkowia” wychodzą z tej pieczęci, w której są zanurzone. Natomiast tutaj, w ekranie właściwości ruach (ducha), kamienie są zanurzone w otchłaniach, a z nich wypływają wody. Należy zrozumieć różnicę między pieczęcią „pustkowia” a zanurzeniem w otchłaniach. Pierwsze skrócenie nazywane jest „pustkowiem”, a nie otchłaniami. Drugie skrócenie natomiast nazywane jest otchłanią, jak powiedziano: „I ciemność nad otchłanią”²⁹, co oznacza – jedynie źródło wód. Dzieje się tak, ponieważ właściwość „pustkowia” w drugim skróceniu została złagodzona przez podniesienie jej do Biny. Pozostało z niej jedynie źródło wód.

Duch to głos, który panuje nad chaotycznością. Jak powiedziano: „Głos Stwórcy nad wodami”[8], oraz „I duch Wszechmogącego unosił się nad powierzchnią wód”²⁹. To wskazuje, że w ekranie drugiego skrócenia, nazywanym „duchem Wszechmogącego”, nie ma już nic z pieczęci „pustkowia”, jak w ekranie chaotyczności. Wynika to z tego, że duch panuje nad chaotycznością, przeważa na nią, włada nią i kieruje nią. Dlatego w ekranie drugiego skrócenia znajdują się jedynie właściwości drugiego skrócenia, nazywane otchłanią i źródłem wód, tj. źródłem mohin, ponieważ siła sądu „pustkowia” została tam zakończona i zniknęła stamtąd.

Dlatego nazywana jest wodami, jak powiedziano w wersecie: „I duch Wszechmogącego unosił się nad powierzchnią wód”²⁹. Kamienie są zanurzone w otchłaniach, a wody wypływają z nich. Malchut staje się twarda jak kamień, odmawiając przyjęcia światła – nie z powodu siły sądów pieczęci „pustkowia”, lecz dlatego, że nie chce przyjąć światła i odrzuca je w ziwug de-akaa (wzajemnym uderzeniu), aby wyprowadzić wody i przyciągnąć stopień światła z góry w dół oraz obłóczyć je w swoje odbite światło z dołu do góry. Dlatego nazywana jest powierzchnią wód, ponieważ skrócenie jest nazywane powierzchnią otchłani, jak powiedziano: „I ciemność nad powierzchnią otchłani”²⁹.

Właściwość ekranu nosi nazwę „powierzchni wód”, ponieważ zarówno skrócenie, jak i ekran nie pojawiły się tutaj z powodu sądu, lecz w celu wyprowadzenia wód. Duch (ruach) panował nad tą powierzchnią i dominował nad nią, nazywaną „powierzchnią otchłani”. Stopień ruach (duch), który wyłonił się na tym ekranie, panował nad tą powierzchnią i ją wspierał, nazywając ją „powierzchnią otchłani”, a jednocześnie dominował nad nią. W początkowej fazie panował nad powierzchnią otchłani, aby wyprowadzić wody w wyniku ziwug de-akaa (wzajemnego uderzenia). Następnie zaczął dominować nad nią, by ostatecznie ją anulować, aż w tej skazie nie pozostanie żadna skaza. Dzieje się to w momencie, gdy pragnie przyciągnąć mohin de-GaR, jak powiedziano: „Niech stanie się światłość!”¹⁰.

Duch (ruach) panował nad tą powierzchnią, nazywaną „powierzchnią otchłani”, i dominował nad nią w zależności od swoich potrzeb. Gdy potrzebował stopnia chasadim od Biny, nazywanego „wodą”, panował nad powierzchnią otchłani i ją wspierał. Natomiast gdy potrzebował przyciągnąć mohin de-GaR, anulował tę powierzchnię, aby umożliwić przyciągnięcie mohin de-GaR od Biny.

25) Pustkowie (tohu), nad nim spoczywa imię Szaddaj (alej sharia szem Szaddaj). Chaos (bohu), nad nim spoczywa imię Cwaot (alej sharia szem Cwaot). Ciemność (choszech), nad nią spoczywa imię Elohim (alej sharia szem Elohim). Duch (ruach), nad nim spoczywa imię JHWH (alej sharia szem Jud-Hej-Waw-Hej).

Sulam

25) Nad pustkowiem panuje imię Szadaj, oznaczające granicę i zakończenie rozprzestrzeniania się światła. Jak powiedziano: „Kiedy powiedział On światu: „Dość, więcej się nie rozprzestrzeniaj”. Ponieważ „ziemia”, czyli Malchut, znajduje się w właściwości „pustkowia”, panuje nad nią imię Szadaj jako granica i zakończenie światła. Dzieje się tak, ponieważ światło nie mogłoby się w niej rozprzestrzenić z powodu siły skrócenia, która nad nią panuje. W ten sposób światło kończy się nad nią, a Malchut stanowi jego zakończenie. To nazywane jest ustanowieniem imienia Szadaj.

Nad chaotycznością panuje imię Cwaot. Zakończenie każdego parcufa w ekranie Jesod nazywane jest Cwaot, jak powiedziano: „Znak On dla wojsk (cwaot) Jego”, ponieważ wskazuje na ziwug, który odbywa się wyłącznie na tym ekranie. Z tego ziwugu rodzą się i wychodzą wszystkie wojska (cwaot) Stwórcy. Ponieważ chaotyczność to ustanowienie ekranu w ziwugu, Malchut uzyskała Jesod, nazywany Cwaot.

Nad ciemnością panuje imię Elohim, ponieważ ciemność to drugie skrócenie – podniesienie Malchut na miejsce Biny, a Bina nazywana jest imieniem Elohim. W ten sposób „ziemia”, czyli Malchut, która włączyła się w ciemność, uzyskała dzięki temu imię Elohim od Biny.

Nad duchem (ruach) panuje imię AWAJa, ponieważ ruach to ustanowienie ekranu drugiego skrócenia w Malchut, która przyciągnęła stopień Zeir Anpina, nazywanego „głosem”, od Biny. Duch (ruach) to „głos”, który panuje nad chaotycznością i kieruje nią we wszystkim, co jest jej potrzebne.

Ze względu na ekran w właściwości chaotyczności, Malchut nie była jeszcze zdolna do otrzymania mohin de-GaR, noszących imię AWAJa, ponieważ siła sądu pieczęci „pustkowia” panowała nad nią. Jednak po osiągnięciu ekranu Biny, w właściwości „kamieni zanurzonych w otchłani, z których wypływają wody”, w tym ekranie nie ma żadnego sądu. Stał się on twardy jak kamień, aby zatrzymywać wyższe światło i dokonywać ziwug de-akaa (wzajemne uderzenie), przyciągając stopień chasadim od Biny. Teraz Malchut może już otrzymać również mohin de-GaR, nazywane AWAJa. To właśnie o nich powiedziano: „Niech stanie się światłość”¹⁰, czyli imię AWAJa. Dlatego mówi się, że „nad duchem (ruach) panuje imię AWAJa”.

26) Wiatr mocny rozbijający góry: Nie w wietrze jest Pan itd. (ruach chazak mefarek harim: lo ba-ruach Haszem we-go), Imię to () nie jest w nim obecne (szema da la hawe bei), ponieważ Szaddaj nad nim panuje w tajemnicy pustkowia (de-ha Szaddaj szalta alej be-raza de-tohu). A po wietrze – grzmot: Nie w grzmocie jest Pan (we-achar ha-ruach raasz: lo ba-raasz Haszem), ponieważ imię Cwaot panuje nad nim w tajemnicy chaosu, i dlatego nazywa się chaosem (de-ha szem Cwaot shalta bei be-raza de-bohu we-al da ikrei bohu). Grzmot, który nie jest bez grzmotu (raasz de-la hu be-la raasz).

Sulam

26) Powiedziano: „Potężny i mocny wiatr, rozbijający góry… nie w wietrze (ruach) jest Stwórca (AWAJa)”³¹ – w ruach nie znajduje się imię AWAJa, ponieważ „mocny wiatr” pochodzi z właściwości „pustkowia”, a nad pustkowiem panuje jedynie imię Szadaj. Podobnie o grzmocie, który pochodzi z „chaotyczności”, powiedziano: „Nie w grzmocie jest Stwórca”³¹, ponieważ panuje nad nim jedynie imię Cwaot. O ogniu, który pochodzi z „ciemności”, powiedziano: „Nie w ogniu jest Stwórca”³¹, ponieważ nad nim panuje jedynie imię Elohim. Jednak o głosie subtelnej ciszy³², który pochodzi z ducha Wszechmogącego, nad którym panuje imię AWAJa, powiedziano: „A kiedy to usłyszał Eliasz, zakrył twarz płaszczem swoim, wyszedł i stanął u wejścia do jaskini, i rozległ się głos, który rzekł do niego: Co robisz tutaj, Eliaszu?”[9]. W ten sposób poprzez pierwsze trzy właściwości Eliasz nie wyszedł z jaskini. Dopiero w momencie, gdy usłyszał głos subtelnej ciszy³², natychmiast wyszedł z jaskini i dostąpił oblicza Stwórcy, ponieważ w tej właściwości zawiera się imię AWAJa, i zrozumiał, że Stwórca (AWAJa) mówi do niego.

27) A po grzmocie – ogień: Nie w ogniu jest Pan (we-achar ha-raasz esz: lo ba-esz Haszem), ponieważ imię Elohim panuje nad nim ze strony ciemności (de-ha szem Elohim szalta bei mi-sitra de-choszech). A po ogniu głos subtelnej ciszy (we-achar ha-esz kol demama daka), tutaj odnajdujemy imię JHWH (hacha isztekach szem Jud-Hej-Waw-Hej). Cztery części są tutaj, które są częściami ciała i znanymi członkami (arba pirkin hacha de-inun pirkej gufa we-ewrin jedian), które są cztery (de-inun arbaa), a także dwanaście (we-inun treisar). I tutaj imię wyrzeźbione z dwunastu liter (we-hacha szem gelifa de-treisar atwan), które zostało przekazane Eliaszowi w grocie (de-itmesar le-Elijahu ba-meara).

Sulam

27) Imię AWAJa składa się z czterech części, czterech liter, które pośrednio wskazują na części ciała człowieka i jego organy, a tych jest odpowiednio cztery i dwanaście. Wyjaśnia się tutaj dwunastoliterowe imię, które zostało objawione Eliaszowi w jaskini, tj. trzy imiona AWAJa, z których każde ma cztery litery, razem dwanaście. Podobnie dwunastoliterowe imię symbolizuje ciało człowieka, zawierające trzy imiona AWAJa:

1. W jego rosz (głowie), nazywanej HaBaD;
2. W jego guf (ciele), do tabura, nazywanym HaGaT;
3. W guf od tabura w dół, nazywanym NeHI.

Te trzy imiona znajdują się w człowieku w układzie odpowiadającym ogłosce „segol”: Hochma i Bina po prawej i lewej stronie, a Daat pośrodku; Chesed i Gwura po prawej i lewej stronie, a Tiferet pośrodku; Necach i Hod po prawej i lewej stronie, a Jesod pośrodku.

Każda z trzech środkowych sfirot – Daat, Tiferet, Jesod – dzieli się na dwa aspekty: zachar i nekewa. W ciele człowieka znajdują się trzy główne części:

1. Rosz (głowa) z czterema organami: HaBaD (Hochma-Bina-Daat), gdzie HuB (Hochma i Bina) to „jud-hej”, a Daat to „waw-hej”.
2. Guf (ciało) z czterema organami, gdzie HuH (Chesed i Gwura) to „jud-hej”, a Tiferet to „waw-hej”.
3. Raglaim (nogi) z czterema organami, gdzie Necach i Hod to „jud-hej”, a Jesod i Atara (korona) to „waw-hej”.

To właśnie jest dwunastoliterowe imię, które symbolizuje ciało człowieka.

---

[1] Tora, Bereszit, 1:2. „A ziemia była pustkowiem i chaosem, i ciemność nad otchłanią, a Duch Wszechmogącego unosił się nad powierzchnią wód”.
[2] Pisma, Job, 37:6.
[3] Prorocy, Melachim 1, 19:11. „I oto przechodził Stwórca, a potężny i silny wiatr, który rozbija góry i kruszy skały przed Stwórcą – nie w wietrze był Stwórca. A po wietrze – grzmot. Nie w grzmocie był Stwórca”.
[4] Prorocy, Melachim 1, 19:12. „A po grzmocie – ogień. Nie w ogniu był Stwórca. A po ogniu – głos cichej ciszy”.
[5] Sefer Jecira, 1:3.
[6] Pisma, Kohelet, 3:14.
[7] Tora, Bereszit, 27:1.
[8] Pisma, Psalmy, 29:3.
[9] Prorocy, Melachim 1, 19:13.