44) I powiedział Bóg: Niech powstanie firmament pośrodku wód itd. (wa-jomer Elohim: Jehij rakia be-toch ha-majim we-go). Oto szczególnie w tej tajemnicy chodzi o oddzielenie między wodami wyższymi a niższymi (hacha bifrat raza le-afresza bejn majin ilain le-tataei), w tajemnicy lewej strony (be-raza de-semala). Tutaj konflikt w tajemnicy lewej strony (hacha machloket be-raza de-semala), ponieważ do tego momentu jest to tajemnica prawej (de-ad hacha raza de-jamina hu), a tutaj jest to tajemnica lewej strony (we-hacha hu raza de-semala). I dlatego konflikt wzmógł się między nią a prawą (u-be-gin kach asgiau machloket bejn da le-jamina). Prawa jest pełnią wszystkiego (jamina ihu szlema de-kolla), i dlatego na prawej wszystko jest napisane (u-be-gin kach be-jamina ketiw kolla), ponieważ na niej opiera się cała doskonałość (de-ha bej talja kol szlimu). Gdy przebudziła się lewa, przebudził się konflikt (kad itar semala itar machloket), i w tym konflikcie rozgorzał ogień gniewu (u-be-hahu machloket ittakaf esza de-rugeza), i z tego konfliktu powstało gehinom (we-nafeik minej me-hahi machloket gehinom). Gehinom przebudziło się i przylgnęło do lewej strony (we-gehinom be-semala itar we-itdabak).

Sulam

44) „I powiedział Wszechmogący: Niech powstanie firmament pośród wód i niech oddzieli wody od wód”8. To szczególne naprawienie, mające na celu oddzielenie wyższych wód od niższych za pomocą lewej linii, jest drugą szczególną cechą stworzenia świata. W tym miejscu doszło do podziału za pomocą lewej linii, ponieważ do tej pory, w pierwszym dniu, dominowała prawa linia, lecz tutaj, w drugim dniu, władza przeszła do lewej. Dlatego w drugim dniu nagle ujawniła się silna rozbieżność między lewą stroną a prawą, gdyż lewa linia pragnęła całkowicie unieważnić władzę prawej, a prawa linia pragnęła całkowicie unieważnić władzę lewej.

Prawa linia, sfira Hesed, będąca pierwszym dniem, nazywana jest doskonałością wszystkiego. Dlatego wszystko, co powiedziano o pierwszym dniu, stanowi opis prawej linii. To znaczy, wszystkie siedem sfirot HaGaT NeHIM wyszło w tym dniu i są w nim pośrednio wskazane, ponieważ od prawej linii zależy cała doskonałość. Wszystkie sfirot otrzymują swoją doskonałość od pierwszej sfiry, Hesed, która jest pierwszym dniem działania początku stworzenia. Dlatego wszystkie sfirot zostały wyprowadzone w pierwszym dniu i są pośrednio wskazane w tym, co o nim napisano.

Kiedy obudziła się władza lewej linii, powstała rozbieżność między nią a prawą linią, co doprowadziło do zapłonu ognia gniewu. Z tego podziału bierze swój początek i rodzi się otchłań (piekło, gehinom). Ta otchłań wywodzi się z lewej linii, jest przez nią generowana i przylega do niej. Już wcześniej mówiliśmy, że w opisie pierwszego dnia początku stworzenia wyjaśnia się porządek stworzenia Hesed, prawej linii Zeir Anpina, który na początku został stworzony w stanie katnut. Na to wskazuje słowo „stanie się (jehi, יהי)”, gdzie „jud-he (יה)” oznacza Aba we-Ima, a ostatnie „jud (י)” wskazuje na wejście „jud (י)” w światło (or, אור) Aba we-Ima, w wyniku czego ulegają one skróceniu i stają się właściwością „powietrze (awir, אויר)”. Wtedy został stworzony Zeir Anpin w stanie WaK, tj. we właściwości stopnia ruach.

A następnie, poprzez wypowiedź „Niech stanie się światło”10, wychodzi gadlut prawej linii. W ten sam sposób tutaj, podczas stworzenia drugiego dnia, sfiry Gwura i lewej linii Zeir Anpina, najpierw formuje się stan katnut, poprzez wypowiedź „Niech stanie się”, w wyniku czego Aba we-Ima ulegają skróceniu, aby wyprowadzić Zeir Anpina we właściwości stopnia ruach. Oznacza to, że wprowadzili „jud (י)” w swoje właściwości „światło (or, אור)”, co oznacza wypowiedź: „Niech powstanie firmament”8. A następnie wychodzi stan gadlut lewej linii, GaR, o którym powiedziano: „I stworzył Stwórca firmament”[1].

I właśnie tutaj, przy wyjściu stanu katnut poprzez wypowiedź „Niech powstanie firmament”8, oznaczającą, że Aba we-Ima podnieśli Malchut na miejsce ziwugu, znajdujące się pod ich Hochmą, na miejsce Biny, a ich własne Bina, Tiferet i Malchut opuścili poniżej swojego poziomu, do miejsca ZoN, pozostając sami w stanie WaK bez GaR, jedynie na poziomie ruach. W wyniku tego skrócenia dochodzi do stworzenia otchłani. To znaczy, powstają siły sądu przeznaczone do karania grzeszników.

Rzecz w tym, że istnieją dwa rodzaje podniesienia Malchut na miejsce Biny:

  1. Podniesienie bez szkody, które wynika z konieczności wytworzenia mochin dla niższego. W tym przypadku trzy sfiry Bina-Tiferet-Malchut opuszczają się na poziom świętości znajdujący się poniżej nich, a światło GaR wznosi się do ich wyższego w postaci punktu cholam.
  2. Podniesienie spowodowane szkodą wynikającą z grzechów niższych, gdy Malchut wznosi się do Biny, aby ukryć światło GaR przed niższymi, którzy nie są godni z niego korzystać. Wówczas trzy kli Bina-Tiferet-Malchut nie opuszczają się na stopień znajdujący się poniżej nich w świętości, lecz są przyciągane do sił sądu, które przechwytują te kelim, włączając je w strukturę swoich parcufów i zdobywając dzięki nim moc, aby szkodzić i karać grzeszników.

I zaraz po wyjściu stanu gadlut pierwszego dnia, prawej linii, lewa linia nieuchronnie również osiąga pełnię swojej wielkości. Wiadomo, że lewa linia rozciąga się z punktu szuruk, właściwości Hochmy. Dlatego lewa linia pragnie panować za pomocą posiadanego przez siebie światła Hochmy i unieważnić światło chasadim zawarte w prawej linii. W wyniku tego powstaje rozbieżność między nimi.

I to rozbieżność wywołuje ogień gniewu, tj. z powodu braku chasadim ciemność punktu szuruk rozprzestrzenia się do tego stopnia, że Malchut ostatecznie ponownie wznosi się na miejsce Biny, podobnie jak w stanie katnut, co prowadzi do całkowitego wycofania się światła GaR. Wówczas trzy kli – Bina, Tiferet i Malchut – upadają w siły sądu, ponieważ podniesienie Malchut było spowodowane szkodą. Otchłań, która powstała z ich iskier, przylega do lewej linii. Oznacza to, że jeśli ktoś pragnie zwiększyć siłę lewej linii, wpada pod osąd otchłani, która przylega do lewej linii.

Prawa linia jest doskonałością wszystkiego, ponieważ wszystkie sfiry otrzymują od niej siły życiowe. Dlatego w prawej linii, tj. w pierwszym dniu, opisane są wszystkie naprawienia stanu katnut i gadlut, na które wskazują słowa „Niech stanie się światło”10 i „I pojawiło się światło”10. Ponieważ od niej zależy doskonałość wszystkich sfirot, wraz z ukończeniem prawej linii kończy się ich doskonałość. Także lewa linia otrzymuje swoją doskonałość od niej, i w niej budzi się pragnienie panowania.

Kiedy w lewej linii budzi się pragnienie panowania i poczucie jej doskonałości, natychmiast ujawnia się rozbieżność z prawą linią, ponieważ lewa linia pragnie unieważnić światło prawej linii i ustanowić wyłączne panowanie swojego światła. Ta rozbieżność prowadzi do wzrostu ognia gniewu, tj. ciemności punktu szuruk, zmuszając Malchut do ponownego podniesienia się na miejsce Biny. Tym wzniesieniem powoduje ona upadek kli Bina, Tiferet i Malchut w siły sądu, które są nazywane otchłanią. Ta otchłań bierze swój początek z lewej linii, jest przez nią generowana i do niej przylega. Oznacza to, że jeśli ktoś pragnie zwiększyć siłę lewej linii, wpada pod osąd otchłani, która przylega do lewej linii.

45) Mądrość Mojżesza spojrzała na to (chochmeta de-Mosze be-ha istakkal), i w dziele stworzenia ujrzała (u-be-owada de-bereshit aszgach). W dziele stworzenia był konflikt lewej z prawą (be-owada de-bereshit hawa machloket semala be-jamina), i w tym konflikcie, który został obudzony przez lewą (u-be-hahu machloket de-itar bej semala), powstało gehinom i przylgnęło do niej (nafaik bej gehinnom we-itdabak bej). Środkowy filar, który jest trzecim dniem (amuda de-emcaita de-ihu jom telitai), wkroczył pomiędzy nie (aal bejnajhu), rozdzielił konflikt i doprowadził do zgody między dwiema stronami (we-afresz machloket we-askem le-trein sitrin), i gehinom zeszło w dół (we-gehinnom nachit le-tata), a lewa została włączona w prawą (u-semala itkleil be-jamina) i zapanowała harmonia we wszystkim (wa-hawa szlama be-kolla).

Sulam

45) Mosze w swojej mądrości ujrzał to i dostrzegł działanie początku stworzenia. W tym działaniu istniała rozbieżność między prawą a lewą linią. W wyniku tej rozbieżności, spowodowanej przez lewą linię, powstała otchłań i przylgnęła do lewej linii. Środkowy filar, Tiferet, wszedł pomiędzy nie, usuwając tę rozbieżność, i doprowadził obie strony do zgody. Wtedy otchłań oddzieliła się od lewej linii i opadła w dół, a lewa linia włączyła się w prawą, ustanawiając pokój we wszystkim.

Stopień chasadim, który wyszedł na środkową linię, Tiferet, wszedł pomiędzy prawą i lewą linię i za pomocą swoich chasadim zmusił lewą linię do obłoczenia się w prawą, usuwając rozbieżność. Wtedy otchłań opadła, oddzielając się od lewej linii. Innymi słowy, kelim Biny i ZoN opuściły to miejsce i powróciły na swój stopień, co jest określane jako opadnięcie otchłani i oddzielenie jej od tych kelim.

I lewa linia ponownie osiągnęła swoje GaR, tj. po tym, jak światło Hochmy punktu szuruk, lewej linii, obłoczyło się w chasadim i włączyło w prawą linię, zostało uzupełnione w swoim świeceniu właściwością GaR. W ten sposób środkowa linia doprowadziła do zgody, aby utrzymać świecenie tych dwóch linii, tj. po tym, jak obłoczyła je nawzajem. Doprowadziła obie te strony do zgody, tj. podtrzymywała ich świecenie, jednak rozdzieliła ich świecenie w taki sposób, że prawa linia świeciła z góry w dół, a lewa z dołu do góry. Dzięki temu został ustanowiony pokój.

46) Podobnie jak w tym przypadku, konfliktu Koracha z Aharonem (ke-gawna da, machloket Korach be-Aharon), lewej z prawą (semala be-jamina). Mojżesz spojrzał na dzieło stworzenia (istakkal Mosze be-owada de-bereshit) i powiedział: objawiło się mi rozdzielenie konfliktu między prawą a lewą (amar: li itchazei le-afresza machloket bejn jamina le-semala), starałem się doprowadzić do zgody między nimi (esztadal le-askama bejnajhu), ale lewa tego nie chciała (we-la baei semala). I Korach wzmocnił się w swojej sile (we-atkaf Korach be-tokpej).

Sulam

46) Podobnie jak w początkach stworzenia, w drugim dniu, istniała rozbieżność między lewą a prawą linią, tak również było w sporze między Korachem a Aaronem – lewa linia wystąpiła przeciwko prawej. W Drzewie Dusz Aaron jest uważany za prawą linię i właściwość chasadim, ponieważ był kohenem. Korach natomiast jest uważany za lewą linię i właściwość Gwura, ponieważ był lewitą. Ponieważ Korach sprzeciwiał się wpływowi kohenów, jego bunt jest podobny do rozbieżności między lewą a prawą linią, jaka miała miejsce w drugim dniu stworzenia.

I Mosze, kontemplując działanie początku stworzenia, powiedział: „Powinienem usunąć rozbieżność między prawą a lewą linią”. Wyjaśnienie. Tak jak Aaron i Korach reprezentują Hesed i Gwurę – prawą i lewą linię dusz, tak Mosze jest Tiferet dusz i właściwością środkowej linii. Dlatego, badając działanie początku stworzenia i widząc tam, jak środkowy filar usunął rozbieżność między lewą a prawą linią, powiedział, że również on powinien usunąć rozbieżność między prawą i lewą stroną w Drzewie Dusz, ponieważ reprezentuje Tiferet dusz. Mosze próbował ustanowić zgodę między nimi, ale lewa linia nie chciała tego przyjąć, a Korach sprzeciwił się Aaronowi z całą swoją siłą (Gwura).

47) Powiedział: Zaprawdę, gehinom, w sile konfliktu lewej (amar: wad-daj gehinnom, be-tokpa de-machloket semala) powinno przylgnąć (ictrich le-itdabbeka), ale ono nie chciało przylgnąć wyżej ani włączyć się w prawą (hu la baei le-itdabbeka le-eila u-le-itklila be-jamina). Dlatego zstąpiło na dół z siłą swego gniewu (wad-daj jechot le-tata be-tokpa de-rugeza di-lej).

Sulam

47) Mosze powiedział: „Nie ma wątpliwości, że do siły (Gwura) rozłamu lewej linii musi przylgnąć otchłań” – to znaczy, tak jak miało to miejsce w działaniu początku stworzenia. Korach nie chciał przylgnąć do wyższego, tj. do naprawienia poprzez świętość, i nie chciał być włączony w prawą linię, jak wyższa lewa linia. Oczywiście, z powodu gniewu, który w nim zapłonął, opadł w dół, do otchłani. To znaczy, tak jak to było na początku działania stworzenia, podczas rozbieżności lewej linii, gdy pojawiła się otchłań i przylgnęła do lewej linii – tak też Mosze wiedział, że w wyniku swojego rozłamu Korach opadnie do otchłani i przylgnie do niej.

48) I z tego powodu Korach nie chciał doprowadzić do zgody w tym konflikcie za pośrednictwem Mojżesza (we-al da la baei Korach le-askama hajj machloket be-jada de-Mosze), ponieważ nie było to w imię niebios (be-gin de-la hawa le-szem szamajim), ani nie zważał na chwałę wyższą (we-la chajisz le-jikara de-le-eila). I zaprzeczył dziełu stworzenia (we-akchisz owada de-bereszit). Gdy Mojżesz zobaczył, że zaprzecza dziełu stworzenia (kejwan de-chama Mosze de-hawa makchisz owada de-bereszit), i został odrzucony na zewnątrz (we-itdecha ihu le-bar), wtedy Mojżesz bardzo się rozgniewał (kedein wa-jichar le-Mosze meod).

Sulam

48) Dlatego Korach nie chciał, aby rozbieżność została rozwiązana przez Moszego – ponieważ sama rozbieżność nie powstała w imię niebios. Wyjaśnienie. Zeir Anpin nazywany jest „niebiosa”, a jego Nukwa nazywana jest „imię niebios”. Mówi się, że Korach nie przyjął decyzji Moszego, ponieważ jego rozbieżność nie była skierowana na jedność Zeir Anpina z Nukwą. Korachowi nie zależało na wielkości Wyższego, tj. Szchiny, i wystąpił przeciwko działaniu początku stworzenia. To znaczy, odrzucił naprawienie harmonizacji środkowej linii, które dokonało się w działaniu początku stworzenia, ponieważ dążył wyłącznie do władzy lewej strony. Kiedy Mosze zrozumiał, że Korach sprzeciwia się działaniu początku stworzenia i odszedł od świętości, powiedziano: „I to bardzo wzburzyło Moszego”[2].

48) Mojżesz bardzo się rozgniewał (wa-jichar le-Mosze), ponieważ zaprzeczyli mu (al de-akchiszu leh), nie zgadzając się na zażegnanie tego konfliktu (de-la askem hahu machloket). Bardzo (meod), ponieważ zaprzeczyli dziełu stworzenia (al de-akchishu owada de-bereszit). I we wszystkim Korach zaprzeczył (u-be-kolla akchisz Korach), zarówno w wyższym, jak i w niższym świecie (be-eila u-be-tata). Jak jest napisane: „Gdy wystąpili przeciw Panu” – oto niższy i wyższy świat (de-ketiw be-hacotam al Haszem, ha tata we-eila). I dlatego przylgnął do tego, co zostało mu ukazane (we-al da itdabbek ba-me de-itchazei leh).

Sulam

49) „I to bardzo wzburzyło Moszego”49 – ponieważ Korach wraz ze swoją wspólnotą sprzeciwiali się jemu, tj. nie pozwalali mu rozstrzygnąć tego sporu. Powiedziano: „I to bardzo wzburzyło Moszego”, ponieważ przeszkadzali w działaniu początku stworzenia, tj. naruszyli najwyższą harmonię środkowej linii nad prawą i lewą linią Zeir Anpina, która została ustanowiona w działaniu początku stworzenia. Stąd powiedziano: „Bardzo”. Korach odrzucił wszystko – zarówno w górze, w Zeir Anpinie, jak i w dole, w duszach, jak powiedziano: „W swoim buncie przeciw Stwórcy”[3] – Zeir Anpinowi. Widać stąd, że jego naruszenie dotknęło zarówno wyższego poziomu, Zeir Anpina, jak i niższego, Moszego. Dlatego Korach przylgnął do otchłani, jak mu się należało. Powiedziano: „I zeszli oni wraz z całym swoim dobytkiem żywcem do otchłani”[4].

50) Konflikt, który został naprawiony na wzór tego, co jest wyżej (machloket de-ittaken ke-gawna de-le-eila), wzniósł się i nie zstąpił (we-salek we-la nachit), i został ustanowiony na prostej ścieżce (we-itkajjam be-orach mejszar). To jest konflikt Szamaja i Hillela (da machloket de-Szamai we-Hillel). I Święty, błogosławiony On, rozdzielił ich i doprowadził do zgody (u-Kadosz Baruch Hu afresz bej-najhu we-askem lon). I to był konflikt w imię niebios (we-da hawa machloket le-szem szamajim), i niebiosa rozdzieliły konflikt (we-szamajim afresz machloket), i dlatego został ustawiony (u-we-al da itkajjam). I to było na wzór dzieła stworzenia (we-da hawa ke-gawna de-owada de-bereszit). A Korach, w dziele stworzenia, zaprzeczył wszystkiemu (we-Korach be-owada de-bereshit akchisz be-kolla), a jego spór był przeciw niebiosom (u-flugta de-szamajim hawa), i chciał zaprzeczyć słowom Tory (u-bea le-akchasha milej de-orajta). Z pewnością był on w związku z gehinom (wad-daj be-itdabbekuta de-gehinnom hawa), i dlatego przylgnął do niego (we-al da itdabbak ba-hadej).

Sulam

50) Rozbieżność, która została naprawiona zgodnie z wyższym wzorcem, to taka, która wznosi się i nie opada, i realizuje się w sposób prosty. Jest to rozbieżność w opiniach Szamaja i Hillela. Wyjaśnienie. Środkowa linia usuwa wyższą rozbieżność i wspiera obie linie, obłaczając je wzajemnie w siebie. Dzieli ich świecenie w taki sposób, że lewa linia świeci od dołu do góry, a prawa linia świeci od góry do dołu. Ich wzajemne współistnienie jest możliwe wyłącznie w ten sposób – i w żaden inny.

Dlatego powiedziano: „Rozbieżność, która została naprawiona zgodnie z wyższym wzorcem, to taka, która wznosi się i nie opada” – co oznacza, że świecenie lewej linii będzie świecić od dołu do góry, a nie od góry do dołu. Wówczas świecenie lewej linii „realizuje się w sposób prosty”, nie unieważniając świecenia prawej linii, i obie linie będą mogły świecić.

„I to rozbieżność w opiniach Szamaja i Hillela”. Szamaj reprezentował wyższą lewą linię. Mówi się o nim, że przez całe swoje życie spożywał posiłki „na cześć szabatu”, tj. jadł w dni powszednie, napełniając światłem dni powszednich szabat, w sposób z dołu do góry. Natomiast Hillel mówił: „Błogosławiony Stwórca każdego dnia!”[5] – to znaczy, sprowadzał światło od góry do dołu, do tego dnia, w którym się znajdował, co jest właściwością wyższej prawej linii.

Stwórca rozdzielał między nimi i doprowadzał ich do zgody. Innymi słowy, rozbieżność i podział, które istniały między Szamajem a Hillelem, pochodziły od wyższej środkowej linii, tj. od właściwości Stwórcy. Dzięki temu podziałowi, w którym lewa linia świeci od dołu do góry, a prawa linia – od góry do dołu, środkowa linia podtrzymuje świecenie ich obu, obłaczając je wzajemnie w siebie. Wówczas Stwórca przekazuje Nukwie świecenie obu linii w ziwugu.

To rozbieżność „w imię niebios”. Innymi słowy, podział między prawą a lewą linią w sposobie ich świecenia prowadzi do ziwugu (połączenia) imienia, tj. Nukwy, z niebiosami, Zeir Anpinem. Właściwość „niebiosa”, Zeir Anpin, rozgranicza i dzieli je poprzez tę rozbieżność, aby zapewnić istnienie obu. Dzięki temu ich świecenie może trwać, a ta rozbieżność w kierunku ich świecenia jest analogiczna do działania początku stworzenia. Tym samym środkowa linia przebyła tę samą drogę, aby naprawić działanie początku stworzenia.

Korach odrzucił całe naprawienie początku stworzenia, a jego podział był skierowany przeciwko Zeir Anpinowi, nazywanemu „niebiosa”, przeciwko linii harmonizującej. Pragnął odrzucić naprawienia ustanowione w Torze, w Zeir Anpinie. Jest całkowicie oczywiste, że przyczyną jego buntu była siła sądu otchłani, która przylgnęła do Koracha. Dlatego Korach przylgnął do otchłani, tj. opadł do niej.

51) I ta tajemnica jest w Księdze Adama (we-raza da be-sifra de-adam). Gdy ciemność się przebudziła (choszech kad itar), obudziła się w swojej sile (itar be-tukpejha) i stworzyła w niej gehinom (u-bara bej gehinnom), i przylgnęła do niego w tym konflikcie (we-itdabbak ba-hadej be-hahu machloket). Gdy gniew i siła się uspokoiły (kejwan de-szakich rugza we-tukpa), pojawił się konflikt w innej formie (itar machloket ke-gawna achara), konflikt miłości (machloket dirchimu).

Sulam

51) W Księdze Adama Riszona powiedziano, że gdy ciemność zapragnęła władzy, rzuciła się ku niej z wielką siłą, i powstała otchłań, łącząc się z nią w tym rozłamie. A po tym, jak gniew i przeciwstawienie się sił osłabły, rozłam przebudził się w innej formie – w formie różnych aspektów miłości, różniących się sposobem swojego świecenia. Lewa linia miała świecić od dołu do góry, a prawa linia – od góry do dołu, ponieważ obie zgodziły się na to z powodu swojej wzajemnej miłości. Lewa linia dążyła do chasadim prawej, a prawa do świecenia Hochmy w lewej. Dzięki temu, że ich sposoby świecenia zostały rozdzielone, obłoczyły się nawzajem w siebie: prawa linia wypełnia się od lewej, a lewa od prawej.



52) I były dwa rodzaje konfliktu (u-trein machloket hawu): jeden początkowy, a drugi końcowy (chad sziruta we-chad sijuma). I to jest ścieżka sprawiedliwych (we-da ihu orchehon de-caddikajja): ich początek jest w trudzie (sziruta di-lehon be-kaszju), a ich koniec w spokoju (we-sofa di-lehon be-nicha). Korach był początkiem konfliktu zgodnie z gniewem i siłą (Korach hawa sziruta de-machloket ke-fum rugza we-tukpa), i przylgnął do gehinom (we-itdabbak ba-gehinnom). Szamaj jest końcem konfliktu (Szamai sofa de-machloket). Gdy gniew ustępuje (kad rugza be-nicha), potrzeba obudzić konflikt miłości (ictrich le-itara machloket dirchimu), i doprowadzić do zgody za pośrednictwem niebios (u-le-askama al jada de-szamajim).

Sulam

52) Doszło do dwóch rodzajów podziału: jednego na początku, a drugiego na końcu. Są to drogi sprawiedliwych[6] – na początku trudne, pełne cierpień, lecz na końcu przynoszą spokój. Korach reprezentował właściwość lewej linii, która pojawiła się na początku rozbieżności między prawą a lewą linią, w stanie gniewu i przeciwstawienia się sił. Każda z linii dążyła do unieważnienia świecenia drugiej, co doprowadziło do powstania otchłani, do której Korach przylgnął.

Szamaj reprezentował właściwość lewej linii, która pojawiła się na końcu rozbieżności między prawą a lewą linią, kiedy gniew i złość już ucichły. Wówczas konieczne jest przebudzenie różnych aspektów miłości, różniących się sposobem swojego świecenia, aby osiągnąć zgodę i wsparcie z niebios, od środkowej linii harmonizującej, która obłacza je nawzajem w siebie.

53) A ta tajemnica: „Niech stanie się firmament pośrodku wód i niech oddziela” (we-raza da: jehi rakia be-toch ha-majim wi-jehi mawdil), to pierwszy konflikt (da machloket kadmaa), gdy gniew i siła się obudziły i chciały oddzielić (itaru de-rugza we-tukpa baa le-afresza), i gehinom się przebudził (we-itar gehinnom), aż gniew i siła ochłonęły (ad de-rugza we-tukpa ictnan). I wtedy „Bóg uczynił firmament” itd. (u-kedein wa-jasz Elohim et ha-rakia we-go), obudził się konflikt miłości, ukochania i trwałości świata (itar machloket dirchimu wa-chawibu we-kijuma de-alma). I w tej tajemnicy konflikt Szamaja i Hillela z Tory Ustnej (u-be-raza da machloket Szamai we-Hillel de-Tora sze-be-al pe) wszedł w miłość względem Tory Pisanej (aalat be-rachimu gabei Tora sze-bi-chtaw), i osiągnęły doskonałą trwałość (wa-hawu be-kijuma szlim).

Sulam

53) „Niech powstanie firmament pośród wód i niech oddzieli wody od wód”8 – to pierwsza rozbieżność, przebudzenie gniewu i siły, gdzie każda ze stron zdobywała siły, aby unieważnić świecenie drugiej. Stwórca postanowił usunąć to rozbieżność, i przebudziła się otchłań, dopóki gniew i siła nie osłabły. W wyniku szkody spowodowanej tą rozbieżnością, które zablokowało światła, Malchut ponownie wzniosła się do góry, na miejsce Biny, powodując zniknięcie GaR. Bina, Tiferet i Malchut upadły we właściwość sądu, nazywaną otchłanią, i wtedy rozbieżność się zakończyła, ponieważ wraz z podniesieniem Malchut władza lewej linii została unieważniona, gdyż powróciła do stanu katnut.

Wtedy powiedziano: „I stworzył Stwórca firmament, i oddzielił wody, które pozostały pod firmamentem, od wód nad nim”48 – to podział oznacza przebudzenie różnych aspektów miłości i życzliwości oraz ustanowienie pokoju, tj. rozdzielenie w sposobie świecenia. Różne aspekty miłości to właśnie podział między Szamajem a Hillelem.

Podział odnoszący się do wypowiedzi: „I stworzył Stwórca firmament”48 – oznacza koniec rozbieżności. Jednak Korach tkwił w rozbieżności gniewu, co odpowiada podziałowi odnoszącemu się do wypowiedzi: „Niech powstanie firmament pośród wód”8, czyli początkowi rozbieżności. Natomiast podział między Szamajem a Hillelem, będący końcem rozbieżności, odnosi się do właściwości miłości i jest „w imię niebios”. Ustna Tora, tj. Nukwa, nazywana „imieniem”, weszła z miłością w Pisaną Torę, Zeir Anpina, nazywanego „niebiosami”, i znajdowały się w doskonałym zjednoczeniu (ziwugu), ponieważ otrzymała od Zeir Anpina doskonałe mochin.

54) Oddzielenie z pewnością należy do lewej strony (hawdala ihu wad-daj be-semala). Tutaj jest napisane: „oddzielenie”, „i niech oddziela” (ketiw hacha hawdala, wi-jehi mawdil), i jest napisane: „i oddzielił” (u-ketiw wa-jawdel), a gdzie indziej jest napisane: „czyż to mało wam, że On oddzielił” itd. (u-ketiw hatam: ha-meat mi-kem ki hiwdil we-go), i jest napisane: „w owym czasie Pan oddzielił pokolenie Lewiego” (u-ketiw ba-et ha-hi hiwdil Haszem et szewet ha-Lewi). Bo z pewnością nie ma oddzielenia, jeśli nie w drugim dniu, na miejscu lewej strony (de-ha wad-daj leit hawdala ela ba-szeni ba-atar semala).

Sulam

54) Podział dokonuje się wyłącznie w lewej linii, ponieważ o drugim dniu, który jest lewą linią, powiedziano: „I będzie on oddzielał wody od wód”8. O Korachu zaś powiedziano: „Czyż nie wystarczy wam, że Wszechmogący Izraela wyodrębnił was z całego zgromadzenia Izraela?”[7]. Również o lewitach powiedziano: „W owym czasie Stwórca oddzielił plemię Lewiego”[8]. Stąd wynika, że podział ma miejsce wyłącznie w drugiej właściwości, w miejscu lewej linii.

55) A jeśli powiesz, że oddzielenie należy do drugiego dnia (we-i teima hawdala ba-szeni ihu wad-daj), to dlaczego oddzielenie odnosi się do Lewiego, który jest trzeci (amaj hawdala be-Lewi de-ihu telita)? Oddzielenie powinno dotyczyć Szymona, który jest drugi (hawdala be-Szimon ictrich de-ihu szeni). Jednak pomimo że Lewi jest trzeci (ela af al gaw de-Lewi ihu telita), według myśli Jaakowa był drugim (le-data de-Jaakow szeni hawa), i na zawsze pozostaje w drugim (u-le-olam ba-szeni hawa). A wszystko to jest na prostej ścieżce, na doskonałej drodze, tak jak należy (we-kolla be-orach mejszar, be-orach szlim ki-deka jaot).

Sulam

55) Jeśli podział zachodzi tylko w drugiej właściwości, dlaczego dotyczy plemienia Lewiego, skoro był on trzecim synem Jakuba? Czy podział nie powinien dotyczyć Szymona, który był drugim synem Jakuba? Choć Lewi był trzecim synem, według Jakuba jest uważany za drugiego, ponieważ Ruben nie jest uznawany za pierwszego wśród synów Lei, gdyż Jakub myślał wówczas, że to Rachela. Zawsze podział ma miejsce w drugim, i wtedy, po dokonaniu podziału w drugim, wszystko dzieje się prostą i doskonałą drogą, jak należy. Wynika to z tego, że dzięki podziałowi światła obłaczają się wzajemnie w siebie i uzupełniają się nawzajem.


56) Oddzielenie na zakończeniu Szabatu (hawdala be-mocaej Szabat), między tymi, którzy panują w dni powszednie a Szabatem (bejn inun de-szalitin be-jomej chol le-Szabat). Gdy Szabat odchodzi (we-kad nafik Szabat), wznosi się z gehinom jedna strona ze złego oka (salka mi-gehinnom chad sitra me-ejna bisza), które chce panować (de-baa le-szaleta) w chwili, gdy Izrael mówią: „I dzieło naszych rąk utwierdź nad nami” (be-szaata de-amrin Jisrael u-maase jadejnu konena alejnu). I wychodzi z tego poziomu, który jest nazywany lewą (we-nafik me-hahu darga de-ikrei semala), i pragnie mieszać się z potomstwem Izraela oraz nad nimi panować (u-baei le-itarba be-zara de-Jisrael u-le-szaleta alajhu de-Jisrael).

Sulam

56) Podział (awdala), który wykonujemy na zakończenie szabatu, jest konieczny, aby oddzielić siły rządzące w dni powszednie od sił świętości, które panują w szabat. Na zakończenie szabatu wznosi się jedna ze stron otchłani, związana z właściwością „złego oka”, która pragnie władać światem w momencie, gdy Izrael wypowiada: „I dzieło rąk naszych utwierdź”[9].

Wyjaśnienie powiedzianego. Właściwość „złego oka”, będąca źródłem całej sitra achra, ma dwie strony – prawą i lewą, jak powiedziano: „Tysiąc padnie po twojej lewej, a dziesięć tysięcy po twojej prawej, lecz do ciebie nie przystąpią”[10]. Prawa strona złego początku to liczba „tysiąc”. Lewa strona to liczba „dziesięć tysięcy”. Kiedy te strony konfrontują się w człowieku, lewa strona złego początku znajduje się naprzeciw prawej strony człowieka, a prawa strona złego początku – naprzeciw lewej strony człowieka. O tym powiedziano: „Tylko swoimi oczami patrzeć będziesz i zobaczysz odpłatę dla niegodziwych”[11]. Jeśli spojrzysz dobrym wzrokiem i odróżnisz dobro od zła, wtedy „zobaczysz odpłatę dla niegodziwych”.

Na zakończenie szabatu siły sądu zaczynają władać światem, i wznosi się lewa strona właściwości „złego oka”, nazywana „dziesięć tysięcy”, która pragnie władać światem w momencie, gdy Izrael wypowiada: „I dzieło rąk naszych utwierdź”56. Powód tkwi w tym, że „dzieło rąk naszych” odnosi się do świętego przymierza (brit). Dlatego w chwili, gdy Izrael wypowiada: „I dzieło rąk naszych utwierdź nad nami”56, czyli gdy przymierze świętości jest przestrzegane w doskonałości, budzi się lewa strona właściwości „złego oka”, aby przyczepić się do przymierza świętości i je zniszczyć. Ta strona otchłani pochodzi ze stopnia sitra achra, który nazywany jest lewą stroną i związany z liczbą „dziesięć tysięcy”. Stara się zmieszać z nasieniem Izraela, przyczepiając się do przymierza świętości, by władać nad Izraelem i karać ich.

57) A Izrael wykonuje czynność z mirtami i winem (we-Jisrael awdej owada ba-hadas u-be-jajin), i wypowiada hawdalę (we-amrei hawdala), i oddziela się od nich (we-itprasz minajhu). A ten aspekt złego wznosi się (u-maich hahu sitra) i wraca na swoje miejsce w Szeolu (we-aal le-duchtej ba-Szeol), miejscu, gdzie są Korach i jego zwolennicy (atar de-Korach we-sijatej taman), jak jest napisane: „I zeszli oni i wszystko, co do nich należało, żywi do Szeolu” (de-ketiw wa-jerdu hem we-kol aszer lahem chajim Szeola). I oni nie zeszli tam, dopóki Izrael nie wykonał hawdali od nich (we-inun la nachatu taman ad de-awdej Jisrael hawdala minhon), jak jest napisane: „Oddzielcie się od tej zgromadzonej wspólnoty” itd. (de-ketiw hibadlu mi-toch ha-edah we-go).

Sulam

57) Izrael wypełnia to przykazanie za pomocą mirtu i wina, a kiedy wypowiadają „awdala”[12], sitra achra oddziela się od nich. Dzięki działaniu i słowom tego przykazania budzi się intencja serca, by zrozumieć całe odrzucenie i szkodę wynikającą z wykroczeń, a także wszelkie siły życiowe i dobro, które spływają na tych, którzy wypełniają Jego wolę. To nazywa się podziałem (awdala), ponieważ w tym momencie następuje nieuniknione oddzielenie od sitra achra i przylgnięcie do świętości.

Sitra achra oddziela się od Izraela, ponieważ w takiej mierze, w jakiej człowiek zrozumiał szkodliwość drogi zła, zło również oddala się od niego. Ta strona zostaje poniżona i wraca na swoje miejsce w otchłani, tam, gdzie znajdują się Korach i jego zwolennicy. Oznacza to, że zanurza się w swoim pierwotnym źródle i nie rozprzestrzenia się po świecie. Jednak ponieważ jest to lewa strona, nie można jej całkowicie usunąć aż do zakończenia naprawy. Dlatego o prawej stronie powiedziano: „Tysiąc padnie po twojej (lewej) stronie”57, natomiast o lewej stronie nie powiedziano „padnie”, ale: „I dziesięć tysięcy po twojej prawej, lecz do ciebie nie przystąpią”57. Oznacza to, że nie będą mogły się zbliżyć, ale nie zostaną całkowicie wykorzenione przed zakończeniem naprawy.

Podobnie i tutaj – sitra achra opada na swoje miejsce w otchłani, ale nie zostaje całkowicie usunięta. Jak powiedziano: „I zeszli oni wraz z całym swoim dobytkiem żywcem do otchłani”51. Korach i jego zwolennicy nie opadli do otchłani, zanim Izrael nie oddzielili się od nich, zgodnie z poleceniem Moszego: „Oddzielcie się od tej wspólnoty”[13]. Podobnie i tutaj, sitra achra nie opada do otchłani na zakończenie szabatu, zanim Izrael nie wykonają „awdala” (oddzielenia) za pomocą wina i mirtu oraz nie odłączą się od sitra achra. Tym samym okazuje się, że oddzielenie na zakończenie szabatu jest podobne do oddzielenia od Koracha.

58) I na zawsze oddzielenie należy do drugiego dnia, który jest lewą (u-le-olam hawdala ba-szeni de-ihu semala). Na początku, z mocą i gniewem, gdy lewa obudziła się w konflikcie (be-sziruta we-tukpa we-rugza, de-itar semala be-machloket), zanim uspokoiła się w spokoju (ad la szachich be-nicha), powstało w niej gehinom (we-itbrej bej gehinnom). Wtedy zostali stworzeni wszyscy ci aniołowie, którzy oskarżali swojego Pana w górze (kedein itbriu kol inun malachin de-katrigei le-marehon le-eila), i pochłonął ich ogień, i zostali spaleni (we-achil lon nura we-itukedu). Tak samo wszyscy inni, którzy zostają unicestwieni (we-ken kol szear inun de-mitbattlei), nie mają istnienia i są pochłaniani przez ogień (we-leit lon kijuma we-itachalu be-nura), podobnie jak Korach na dole (ke-gawna da Korach le-tata), i wszystko jest według tego wzoru (we-kolla ke-gawna da).

Sulam

58) I zawsze podział odbywa się w drugiej właściwości, tj. w lewej linii. Nawet oddzielenie (awdala) na zakończenie szabatu dokonuje się w celu oddzielenia sitra achra, która pochodzi od lewej linii. Na początku rozbieżności, gdy siła i gniew lewej linii wywołują konflikt, zanim powróci ona do ciszy i spokoju, w niej formuje się otchłań. Wtedy powstają wszyscy ci aniołowie, którzy skarżą się swojemu Panu w górze, tj. Stwórcy, właściwości środkowej linii.

I oni sprzeciwiają się harmonizacji i skłaniają ku władzy lewej linii, dlatego ogień ich spala, i giną w płomieniach. Podobnie dzieje się z innymi aniołami, wszystkimi tymi, którzy zostają unieważnieni i nie mają istnienia – spłoną w ogniu. Wszyscy oni zostali zrodzeni z ognia rozbieżności, który miał miejsce na początku, tj. w drugim dniu. Korach na dole również upadł i spłonął w otchłani, podobnie jak aniołowie spalający się w ogniu rzeki Dinur[14]. Wszystko to spotyka tych, którzy wywodzą się z początkowego podziału, który powstał w ogniu tego gniewu.

59) „Niech powstanie firmament” (jehi rakia) – rozprzestrzenienie tego wynika z tamtego: El (itpaszat pshitu da min da: El), prawa strona (kitfa jamina). Wielki El rozprzestrzenił się od wnętrza wód (El gadol itpszat pshitu min go maja), aby ukończyć to imię El (le-isztallama szma da El) i włączyło się w to rozszerzenie jedno i drugie (u-le-itkallala be-hahu pshitu da be-da). Rozprzestrzenienie powstało z El Elohim (u-itpaszat me-El Elohim). Litery „HIM” rozprzestrzeniły się (him ilein itpaszat), i zamieniły się, aby stać się wodami niższymi (we-ithapchu le-mehewe maja tatain). Jimah (IMH) – rozszerzenie rozprzestrzenione w drugim dniu, jest wodami wyższymi (jimah hahu pshitu de-itpaszat ba-szeni maja ilain). „HIM” – jest to wielkie morze (him ze ha-jam gadol). „HIM” – wody wyższe (him maja ilain). Odwrócenie tych liter, Jimah (IMH), to wody niższe (hipucha de-ilein atwin, jimah, maja tatain). Gdy zostały naprawione, wszystko stało się jedną całością (kejwan de-ittaknu, itawidu kolla klala chada). I to imię rozszerzyło się w wielu miejscach (we-itpaszat szma da be-kamma duchtei).

Sulam

59) „I powiedział Stwórca: Niech powstanie firmament”8 – oznacza, że nastąpiło rozprzestrzenienie jednego od drugiego. To znaczy, dzięki firmamentowi, dolne wody rozprzestrzeniły się, oddzielając się od wyższych wód, a wyższe wody rozprzestrzeniły się, oddzielając się od niższych wód.

Bina nazywana jest „wodami”, a KaHaB TuM (Keter-Chochma-Bina-Tiferet-Malchut), które odnoszą się do całości wód Biny, to pięć liter imienia Elokim (אלהים). „Niech powstanie firmament”8 oznacza, że firmament będzie pośrodku tych wód, tj. pośrodku pięciu liter Elokim (אלהים), pod dwiema literami „alef-lamed (El אל)”. Dwie litery „alef-lamed (El אל)” imienia Elokim (אלהים), które są Keterem i Hochmą, rozprzestrzeniły się od firmamentu i wyżej, w właściwości „wyższych wód”, tj. miłosierdzia (chasadim). Natomiast trzy litery „hej-jud-mem (הים)” imienia Elokim (אלהים), które są Biną, Tiferet i Malchut, rozprzestrzeniły się poniżej firmamentu, we właściwości „niższych wód”.

Dwie litery „alef-lamed (El אל)” imienia Elokim (אלהים), od firmamentu i wyżej, to prawa strona, tj. „El (אל)”, która zawsze wskazuje na właściwość Hesed, znajdującą się po prawej stronie. Imię „Wielki Władca (El)”43 rozprzestrzeniło się, oddzielając się od wód Biny. Oznacza to, że w wyniku pojawienia się tego firmamentu, imię „Wielki Władca (El)”43 rozprzestrzeniło się od firmamentu i wyżej, oddzielając się od pozostałych wód, tj. trzech liter „hej-jud-mem (הים)”, aby uzupełnić to imię „El (אל)” i umożliwić wzajemne włączenie się wyższych i niższych wód w wyniku tego rozprzestrzenienia.

Innymi słowy, litery „alef-lamed (El אל)” oddzieliły się od firmamentu i wyżej, a litery „hej-jud-mem (הים)” od firmamentu i niżej, aby imię „El (אל)”, tj. Hesed, osiągnęło większą doskonałość. Następnie litery te ponownie się połączą: „alef-lamed (El אל)” z „hej-jud-mem (הים)”, włączając się w jedno imię Elokim (אלהים). Dwie litery „alef-lamed (El אל)” z imienia Elokim (אלהים) noszą nazwę „Wielki Władca (El)”43, ponieważ odnoszą się do Biny, która zawsze reprezentuje właściwość GaR, co oznacza „wielkość”. Podobnie trzy litery „hej-jud-mem (הים)” imienia Elokim (אלהים) Zohar nazywa „Wielkim Morzem (Ha-Jam, הים)”[15], z tego samego powodu.

Imię „El (אל)” rozprzestrzeniło się z imienia Elokim (אלהים), a trzy litery „hej-jud-mem (הים)” pozostały. Te litery „hej-jud-mem (הים)” rozprzestrzeniły się poniżej firmamentu i stały się niższymi wodami „jud-mem-hej (ימה)”. Innymi słowy, litery „hej-jud-mem (הים)” z imienia Elokim (אלהים), które wcześniej były połączone z właściwością „Wielki Władca (El Gadol)” w Binie i były wyższymi wodami, zostały, z powodu firmamentu przechodzącego pośród wód, wypchnięte i rozprzestrzeniły się na poziomie znajdującym się poniżej, tj. na poziomie ZoN, i tam stały się niższymi wodami, zgodnie z poziomem ZoN. W wyniku tego litery „hej-jud-mem (הים)” utraciły swoje pierwotne ułożenie i zmieniły się w ułożenie „jud-mem-hej (ימה)”. To właśnie jest rozprzestrzenienie, które miało miejsce w drugiej właściwości: ze struktury „hej-jud-mem (הים)” przekształciły się w strukturę „jud-mem-hej (ימה)”.

Wyższe wody to litery „hej-jud-mem (הים)”, jak powiedziano: „Oto wielkie morze (Ha-Jam, הים)”. Dlatego „hej-jud-mem (הים)” oznacza wyższe wody, ponieważ „wielkie” wskazuje na Binę, która zawsze jest właściwością GaR. Jeśli jednak litery „hej-jud-mem (הים)” pojawiają się w zmienionej kolejności jako „jud-mem-hej (ימה)”, wtedy stają się właściwością „niższe wody”. Po tym, jak litery „jud-mem-hej (ימה)” zostaną naprawione, tj. ponownie wzniesione powyżej firmamentu, łączą się z imieniem „Wielki Władca (El Gadol)” i powracają do struktury „wielkie morze (Ha-Jam, הים)”. Wówczas wszystko – zarówno „El (אל)”, jak i „morze (Ha-Jam, הים)” – staje się jednością, jednym imieniem Elokim (אלהים). Imię Elokim rozprzestrzenia się w połączeniu trzech miejsc poprzez trzy punkty: cholam, chirik i szuruk[16].

60) Wody wyższe są męskie, a wody niższe żeńskie (majin ilain dechurin, u-majin tatain nukwin). Na początku były wody w wodach (be-kadmejta hawu majin be-majin), aż zostały oddzielone, aby było jasne, które są wodami wyższymi, a które niższymi (ad de-itprashu le-isztmoda majin ilain we-tatain): te odpowiadają Elohim, a te Adonai (da Elohim we-da Adonaj), oraz JHWH wyższe i JHWH niższe (we-da Haszem ilaa we-Haszem tataa). Co jest napisane? „I uczynił Elohim firmament” (ma ketiw: wa-jasz Elohim et ha-rakia). To rozprzestrzenienie przyjęło imię Elohim jako wody wyższe (itpasztuta da natal szma da, Elohim majin ilain), a wody niższe jako Adonaj (u-majin tatain Adonaj). A pomimo tego, gdy wody męskie zostały uzupełnione przez wody żeńskie (we-im kol da, kejwan de-isztallimu majin dechurin be-majin nukwin), imię Elohim rozprzestrzeniło się we wszystkim (szma de-Elohim itpaszat be-kolla).

Sulam

60) Wyższe wody są właściwością zachar (męską), a niższe wody – właściwością nekewa (żeńską). Na początku, zanim doszło do ich naprawy, wyższe i niższe wody były ze sobą zmieszane. Dopiero gdy zostały naprawione, oddzieliły się od siebie, aby można było je rozróżnić: że jedne są wyższymi wodami, a drugie – niższymi. Rozróżnienie to obejmuje również to, że jedno imię – Elokim – należy do Biny, a drugie imię – Adni – do Malchut. Jedna właściwość to pierwsza litera hej z imienia AWAJa, odnosząca się do Biny, a druga to ostatnia litera hej z imienia AWAJa, odnosząca się do Malchut.

Wyjaśnienie. „Wody” to dziesięć sfirot Biny, ponieważ dziesięć sfirot Hochmy nazywane jest „światłami”, a dziesięć sfirot Biny nazywane jest „wodami”. W momencie wypowiedzi: „Niech powstanie firmament pośród wód”8 pojawia się ten firmament i przechodzi pośrodku tych wód, pod literami „alef-lamed (El אל)” imienia Elokim (אלהים), które oznaczają Keter i Hochmę. W wyniku tego trzy litery „hej-jud-mem (הים)” imienia Elokim (אלהים), tj. Bina, Tiferet i Malchut, spadają na stopień poniżej Biny, do ZoN. Litery „hej-jud-mem (הים)” Biny mieszają się z Nukwą Zeir Anpina i stają się dolnymi wodami, „jud-mem-hej (ימה)”, tak jak Nukwa Zeir Anpina, która również nazywana jest „jud-mem-hej (ימה)”.

„Na początku wyższe i niższe wody były zmieszane razem” – oznacza, że przed naprawą litery „hej-jud-mem (הים)” imienia Elokim (אלהים), tj. wyższe wody będące właściwością zachar, były zmieszane z Nukwą Zeir Anpina, literami „jud-mem-hej (ימה)”, niższymi wodami, właściwością nekewa. Następnie zostały naprawione, tj. litery „hej-jud-mem (הים)” ponownie oddzieliły się od Zeir Anpina i wzniosły powyżej firmamentu, łącząc się z literami „alef-lamed (El אל)” imienia Elokim (אלהים). Połączyły się w jedno imię Elokim (אלהים). Wówczas wyższe wody, „hej-jud-mem (הים)”, oddzieliły się od niższych wód, „jud-mem-hej (ימה)”. Stało się jasne, że „hej-jud-mem (הים)” należą do imienia Elokim (אלהים), a Nukwa Zeir Anpina jest imieniem Adni. Także stało się widoczne, że litery „hej-jud-mem (הים)” należą do pierwszej litery „hej (ה)” z imienia AWAJa, Biny, natomiast Nukwa Zeir Anpina jest niższą literą „hej (ה)”, Malchut.

Wówczas powiedziano o nich: „I stworzył Wszechmogący (Elokim) firmament”48 – oznacza to, że to rozprzestrzenienie otrzymało imię Elokim. Innymi słowy, fragment „i stworzył Wszechmogący (Elokim)” wskazuje, że to rozprzestrzenienie liter „hej-jud-mem (הים)” powróciło do liter „alef-lamed (El אל)”, tworząc razem imię Elokim (אלהים) i właściwość „wyższe wody”. Dlatego imię Elokim (אלהים) oznacza właściwość „wyższe wody”, podczas gdy imię Adni, Nukwa Zeir Anpina, oznacza właściwość „niższe wody”.

„I stworzył” wskazuje na naprawienie i zakończenie dzieła. Oznacza to, że teraz zostało naprawione skrócenie, które miało miejsce przy wypowiedzi „Niech powstanie firmament”8. Fragment „Niech powstanie firmament pośród wód”8 wskazuje na początek rozbieżności, podczas której litery „hej-jud-mem (הים)” Biny upadły do ZoN i stały się „niższymi wodami”, literami „jud-mem-hej (ימה)”. Natomiast fragment „I stworzył Wszechmogący (Elokim) firmament” mówi o zakończeniu rozbieżności, w momencie naprawienia, gdy litery „hej-jud-mem (הים)” powróciły na swój stopień, łącząc się z imieniem „Wielki Władca (El אל)” w Binie i stały się imieniem Elokim (אלהים).

Litery „hej-jud-mem (הים)”, będące właściwością „wyższych wód”, stały się rozpoznawalne, a jedynie imię Adni, czyli Nukwa, pozostało we właściwości „niższych wód”. Jednakże, ponieważ wody o właściwości „zachar”, litery „hej-jud-mem (הים)”, są uzupełniane wyłącznie poprzez wody o właściwości „nekewa”, Nukwę Zeir Anpina, imię Elokim Biny rozprzestrzeniło się również na wody o właściwości „nekewa”. W rezultacie ZoN także otrzymali te mochin imienia Elokim.

61) I pomimo że oddzielił wody wyższe od niższych (we-af al gaw de-afresz bejn majin ilain le-tatain), konflikt nie został zakończony aż do trzeciego dnia (machloket la itbattel ad jom telitaei). I wtedy konflikt został zażegnany, a wszystko zostało uporządkowane na swoim miejscu tak, jak należy (we-askem machloket we-itjaszew kolla be-duchtej ki-deka jaot). I z powodu tego konfliktu, chociaż jest on podstawą istnienia świata (u-be-gin machloket da, af al pi de-ihu kijuma de-alma), nie napisano „że był dobry” o drugim dniu (la ketiw ki tow ba-szeni), ponieważ dzieło nie zostało ukończone (de-la isztallim owada). Wody wyższe i wody niższe były jeszcze jednością (majin ilain u-majin tatain hawu ka-chada), i nie było z nich potomstwa w świecie (we-la hawu toladin be-alma), aż do chwili, gdy zostały oddzielone i stały się rozpoznawalne (ad de-itprashu we-isztamodau). I z tego powodu zaczęły wydawać potomstwo (u-be-gin kach awdu toladin).

Sulam

61) Chociaż dokonano podziału między wyższymi a dolnymi wodami w drugim dniu, jak powiedziano: „I stworzył Wszechmogący (Elokim) firmament, i oddzielił wody, które są pod firmamentem, od wód nad nim”48, to jednak rozbieżność między prawą a lewą linią, tj. literami „alef-lamed (El אל)” i „hej-jud-mem (הים)”, nie została usunięta aż do trzeciego dnia, sfiry Tiferet. Trzeci dzień rozwiązał konflikt między prawą i lewą linią dzięki poziomowi chasadim, który wyszedł na ekran Tiferet i Malchut, odpowiadających właściwościom trzeciego dnia. Wówczas dwie linie, „alef-lamed (El אל)” i „hej-jud-mem (הים)”, obłoczyły się w siebie nawzajem, i obie zostały ustawione w odpowiedni sposób[17].

W ten sposób wyższe wody, tj. litery „hej-jud-mem (הים)” imienia Elokim (אלהים), chociaż powróciły do właściwości „wyższych wód” już w drugim dniu, to jednak rozbieżność między „hej-jud-mem (הים)” a „alef-lamed (El אל)” jest naprawiana dopiero dzięki trzeciemu dniu, sfirot Tiferet i Malchut, czyli właściwościom „niższych wód”. Dopiero dzięki ich poziomowi chasadim litery „alef-lamed (El אל)” i „hej-jud-mem (הים)” jednoczą się w jedno imię Elokim (אלהים). Dlatego imię Elokim rozprzestrzenia się również na właściwość „niższych wód”, sfirot Tiferet i Malchut, które także otrzymują te mochin imienia Elokim. Dzieje się tak, ponieważ każdy niższy, który przyczynia się do naprawy wyższego, również dostępuje całej wielkości mochin wynikających z naprawy wyższego.

Chociaż nastąpiło ustanowienie świata, to jednak z powodu tej rozbieżności nie powiedziano w drugim dniu: „że było to dobre”45, ponieważ praca tego dnia nie została jeszcze zakończona. Wyjaśnienie. Z powodu tej rozbieżności, która ujawniła się w wypowiedzi: „Niech powstanie firmament pośród wód i oddzieli wody od wód”8 – tj. litery „hej-jud-mem (הים)” imienia Elokim (אלהים) upadły do ZoN i stały się dolnymi wodami, literami „jud-mem-hej (ימה)”.

Chociaż dzięki temu nastąpiło ustanowienie świata – ponieważ gdyby nie upadły do miejsca ZoN, nie można byłoby w ogóle wyobrazić sobie istnienia mochin w ZoN i w duszach sprawiedliwych – to jednak, ponieważ ich naprawa została ukończona dopiero w trzecim dniu, nie powiedziano: „że było to dobre”45 w drugim dniu. Nie można bowiem powiedzieć: „że było to dobre” o naprawie, która nie została jeszcze zakończona.

Wyższe i niższe wody były początkowo zmieszane razem, i nie było narodzin w świecie, dopóki nie zostały oddzielone od siebie. Dopiero gdy wyższe wody stały się widoczne oddzielnie, a niższe wody również oddzielnie, możliwe stało się ich działanie i zaczęły pojawiać się narodziny oraz tworzenie w świecie.

62) I mimo to, chociaż oddzielenie miało miejsce w drugim dniu (we-im kol da, af al gaw de-hawdala hawej ba-szeni), i konflikt miał tam miejsce (u-machloket bej hawej), to trzeciego dnia wszystko osiągnęło zgodę (jom telitaei askem be-kolla). To jest imię wyryte w jego pieczęci (de-hu szma de-agleif be-glifoj): HaWaH aby doprowadzić do zgody między wodami wyższymi i nizszymi (hawoj le-istakema majin ilain u-majin tatain). Ha wyższe (Ha ilaa), Ha niższe (Ha tataa), a Waw pomiędzy nimi, aby dopełnić dwie strony (we-w bejnajhu le-aszloma be-trein sitrin). A znakiem tego są wody Jordanu (we-simana da mej ha-Jarden): wody wyższe podniosły się ścianą jedną (majin ilain kamu ned echad), wody niższe spłynęły do morza (majin tatain nachatu le-jamma), a Izrael przeszedł środkiem (we-Jisrael azlei be-emcaita).

Sulam

62) Chociaż podział między wyższymi a dolnymi wodami nastąpił już w drugim dniu, wciąż pozostawała rozbieżność między literami „alef-lamed (El אל)” – prawą linią, a literami „hej-jud-mem (הים)” – lewą linią. Dopiero trzeci dzień doprowadził do zgody i wyrównał wszystko, łącząc je w jedno imię Elokim. Trzeci dzień, tj. Zeir Anpin, to imię oznaczone pieczęcią „hej-waw-hej (הוה)”, aby wyrównać „wyższe wody” – Binę, i „niższe wody” – Malchut. „Hej-waw-hej (הוה)” składa się z dwóch liter „hej (ה)” i „waw (ו)” pośrodku: pierwsza „hej (ה)” oznacza Binę; niższa „hej (ה)” oznacza Malchut; „Waw (ו)” pośrodku symbolizuje Zeir Anpin, który został powołany do wypełnienia obu stron i do świecenia zarówno wyżej, w Binie, jak i niżej, w Malchut.

Wyjaśnienie. Dzięki temu, że właściwość „waw (ו)” zharmonizowała, za pomocą swojej właściwości chasadim, dwie strony Biny – „alef-lamed (El אל)” i „hej-jud-mem (הים)” – sama właściwość „waw (ו)” również dostępuje tych mochin i przekazuje je Nukwie. Właściwość „waw (ו)” to Tiferet, i wówczas Nukwa staje się równa pierwszej „hej (ה)”. Znakiem tego jest przejście Izraela przez wody Jordanu, kiedy wyższe wody Jordanu „stanęły jak zwarta ściana”[18] i nie opadły do Morza Martwego (Jam HaMelach). Te wyższe wody symbolizują pierwszą „hej (ה)” imienia AWAJa (הויה), tj. Binę. Natomiast niższe wody Jordanu, od Izraela w dół, opadły do Morza Martwego, i są one właściwością niższej „hej (ה)” imienia AWAJa (הויה), tj. Malchut. Izrael, który jest właściwością „waw (ו)” imienia AWAJa, przeszedł pośrodku między wyższymi a niższymi wodami Jordanu. W ten sposób Izrael, będący właściwością „waw (ו)” imienia AWAJa, otrzymuje od pierwszej „hej (ה)” i przekazuje niższej „hej (ה)”.

63) Pięć firmamentów jest tutaj wymienionych (chamesz rakiin ketiwei hacha), i żyjący na wieki porusza się w nich i nimi zarządza (we-chei ha-olamim azeil behu we-anheig behu). Wszystkie one są ze sobą połączone (we-kolhu kelilan da be-da), ale gdyby nie ten konflikt, który został zażegnany za pomocą środkowego filaru (we-ilmale hahi machloket de-istakam al jada de-emcaita), nie zostałyby połączone ani wyrównane względem siebie (la itkelilu we-la itjajszru da be-da). Pięćset lat odpowiadających im (chamesz mea sznin inun), drzewo życia jest z nimi związane, aby tworzyć owoce i potomstwo dla świata (de-ilana de-chajej dabeik behu le-meiabad ibrin we-toladin le-alma). I wszystkie wody bereszit, które płyną i wypływają z bereszit (we-kol mejmoi de-bereszit, de-nagdin we-itmaszchan mi-bereszit), zostały podzielone poniżej niego za jego pomocą (itpalgu techotoj al jedoj). Dawid, król, otrzymał wszystko (we-Dawid malka nakit kolla), i później to rozdzielił (we-ihu palig lewatar), jak jest napisane: „I rozdzielił dla całego ludu, dla całego zgromadzenia” itd. (de-ketiw: wa-jechalek le-chol ha-am le-chol hamon we-go). I jest napisane: „Dajesz im, aby zbierali” (u-ketiw: titen lahem jilkotun). I jest napisane: „Wstaje, gdy jeszcze jest noc, i daje pożywienie” itd. (u-ketiw: watakom be-od lajla wa-titen teref we-go).

Sulam

63) „Pięć firmamentów wspomniano tutaj” – oznacza, że słowo „firmament” zostało wymienione pięć razy w drugim dniu. „A Ożywiający światy” – to Jesod Zeir Anpina, „porusza się dzięki nim i zarządza dzięki nim światami”. Wyjaśnienie: Firmament to zakończenie, które powstaje pośrodku każdego poziomu w wyniku drugiego skrócenia (cimcum bet). W stanie katnut (małym) firmament kończy ten poziom poniżej Hochmy, wypychając Binę, Tiferet i Malchut poza granice poziomu. Natomiast w stanie gadlut (wielkim) firmament opuszcza swoje zakończenie, znajdujące się pod Hochmą, na miejsce Malchut, przywracając Binę, Tiferet i Malchut na ten poziom. W ten sposób Jesod, właściwość „Ożywiającego światy”, zarządza i kontroluje światy, wykorzystując te pięć firmamentów.

Dlatego powiedziano: „I Ożywiający światy” – Jesod Zeir Anpina, w którym znajduje się siła jego zakończenia, tj. ekranu. „Przemieszcza się dzięki nim” – dzięki temu ekranowi znajdującemu się w jego Jesod, wznosząc się w górę, pod Hochmę, i kończąc tam ten poziom jako „firmament oddzielający wody”8 – Keter i Hochmę – „od wód” – tj. Biny, Tiferet i Malchut. „I zarządza dzięki nim” – w stanie gadlut, kiedy ponownie opuszcza kończący ekran, tj. swój Jesod, zwany „firmamentem”, na miejsce Malchut, przywracając Binę, Tiferet i Malchut na ich stopień. Wówczas zarządza światami i przekazuje im mochin.

Powiedziano, że „pięć firmamentów wspomniano tutaj”, ponieważ wszystko, co istnieje w ogóle, zawiera się również w jego szczegółach. Dlatego, jeśli istnieje firmament dzielący stopień Zeir Anpina pośrodku, to również istnieje firmament w każdej z jego pięciu sfirot: Hesed, Gwura, Tiferet, Necach i Hod (HaGaT Necach Hod). Jednak każda sfira zawiera dziesięć sfirot, więc między nimi również znajduje się firmament, dzielący ich Keter i Hochmę od Biny, Tiferet i Malchut, w całej strukturze Zeir Anpina. Dlatego mamy pięć firmamentów. Wiemy już, że podstawą dziesięciu sfirot jest pięć podstawowych sfirot: KaHaB TuM (Keter, Hochma, Bina, Tiferet i Malchut), które w ZoN (Zeir Anpin i Nukwa) nazywane są HaGaT (Hesed, Gwura, Tiferet), Necach i Hod.

I wszystkie one są włączone jedna w drugą, ale gdyby to rozbieżność nie została rozwiązana za pomocą linii środkowej, to nie mogłyby się wzajemnie włączyć i ustawić w sobie nawzajem. Wyjaśnienie. Chociaż w każdej sfirze Zeir Anpina istnieje osobny firmament, to jednak wszystkie pięć firmamentów jest włączonych jeden w drugi. Dzieje się tak, ponieważ doskonałość mochin może być osiągnięta jedynie za pośrednictwem środkowej linii. W prawej linii brakuje Hochmy. W lewej linii, która zawiera Hochmę, brakuje chasadim, co czyni ją ciemnością, ponieważ Hochma nie może świecić bez chasadim. Tylko dzięki środkowej linii te linie mogą wzajemnie się włączyć i uzupełniać swoje świecenie nawzajem.

Dzięki temu wszystkie pięć sfirot Zeir Anpina i pięć firmamentów w nich łączy się w jedną całość. Tiferet, będący środkową linią, jednoczy w sobie Hesed i Gwurę, łącząc je w jedno, i w tej mierze przekazuje to do Jesod. Jesod jednoczy dwie linie, Necach i Hod, w jedną całość, w taki sposób, że wszystkie sfirot świecą jedynie dzięki swojemu połączeniu w środkowej linii. W ten sposób harmonia i świecenie wszystkich sfirot są możliwe tylko poprzez ich zjednoczenie w ramach Tiferet jako środkowej linii.

Pięćset lat to pięć firmamentów, z którymi związane jest Drzewo Życia, Zeir Anpin, aby przynosić owoce i potomstwo dla świata. Drzewo Życia to Zeir Anpin, a okres pięciuset lat to pięć firmamentów, które Zeir Anpin przejmuje od Biny. Sfirot Biny liczone są w setkach, dlatego pięć firmamentów jest traktowanych jako pięćset lat. Dzięki tym pięciu firmamentom, które Zeir Anpin otrzymuje dzięki swojemu zharmonizowaniu z Biną, przekazuje światom owoce i potomstwo, tj. mochin i dusze. Wszystkie wody początku stworzenia, czyli wszystkie rodzaje mochin, które płyną i wypływają z „Bereszit” (początku stworzenia), tj. z Arich Anpina, są za jego pośrednictwem dzielone i przekazywane poniżej niego.

Wyjaśnienie. Podobnie jak sam Zeir Anpin otrzymuje mochin od Biny wyłącznie poprzez pięć firmamentów, które dzielą jego stopnie, rozdzielając je na dwie części – na wyższe i niższe wody, tak samo, gdy Zeir Anpin przekazuje mochin i dusze światom, również one są dzielone i naprawiane za pomocą firmamentu, który oddziela wody wyższe od niższych, tak jak to ma miejsce w samym Zeir Anpinie. Dlatego powiedziano: „One dzielą się pod nim z jego pomocą” – oznacza to, że również one dzielą się na wyższe i niższe wody, tak jak Zeir Anpin. W ten sposób cały proces przekazywania i naprawy mochin i dusz odbywa się zgodnie z tym samym wzorem podziału, który istnieje w Zeir Anpinie.

Król Dawid, czyli właściwość Nukwy, otrzymuje wszystko od Zeir Anpina i sam następnie rozdziela to niższym światom BEA. Innymi słowy, Nukwa Zeir Anpina przyjmuje wszystko od Zeir Anpina – zarówno wyższe wody, jak i dolne. Wyższe wody zatrzymuje dla siebie, a dolne wody przekazuje niższym, znajdującym się w światach BEA. Na to wskazują fragmenty: „i rozdał on całemu ludowi, całemu zgromadzeniu”[19], „zgromadzą oni to, co im przekazano”[20], oraz „wstaje jeszcze w nocy i rozdziela pożywienie w swoim domu”[21].

64) W chwili, gdy konflikt obudził się w sile lewej strony (be-szaata de-itar machloket be-tukpa di-semala), wzrosła i umocniła się powierzchnia gęstości (asgai we-atkef horpila de-tipsa), i wyszły stamtąd kolce (we-nafku mi-taman tsirin), które stwardniały natychmiast bez żadnej wilgoci (we-akrishu mijad be-la lachuta kelal). Były one męskie i żeńskie (we-hawwu dechar we-nukwa), i od nich oddzieliły się złe gatunki według swoich rodzajów (u-minhon itprashu zajnin bszin liznajjehon). A tutaj dominowała siła nieczystego ducha w tych wszystkich kolcach (we-hacha takifu de-ruach mesaawa be-chol inun tukfin tsirin), i one są tajemnicą nieobrzezania (we-inun raza de-arla). Ci zostali umocnieni przez ostre bronie (ilein ittakfu be-zajnin takifin), jedną był żmija (chad efe) i drugą wąż (we-chad nachasz), i oboje stanowili jedno (u-tarwajhu chad). Żmija rodzi co siedemdziesiąt lat (efe oiled le-sziwin sznin), a po jednym ugryzieniu wszystko przekształca się w siedem lat węża (be-chabbura chada ithaddar kolla le-szewa sznin de-nachasz).

Sulam

64) W chwili, gdy powstała rozbieżność z powodu działania lewej linii, ognista mgła nasiliła się i pomnożyła. Ciemność i ogień rodzą się i wzrastają w wyniku sporu między dwiema liniami – prawą i lewą. Z tej mgły narodziły się duchy, które natychmiast stwardniały, tracąc swoją wilgoć. Wyjaśnienie. Chasadim nazywane są „wodami”. Ponieważ duchy rodzą się z mgły, która powstaje w wyniku sporu lewej linii z prawą, będącą właściwością chasadim, jest oczywiste, że duchy rodzą się w stanie absolutnej suchości, pozbawione jakiejkolwiek wilgoci chasadim. Te duchy są zatem owocem działania lewej linii, która, odcinając się od chasadim, stwarza środowisko pełne ognia i ciemności, gdzie brakuje duchowego nawodnienia, symbolizowanego przez wodę.

Te duchy były zarówno zacharem (męskim), jak i nekewą (żeńskim), i z nich rodzą się oraz oddzielają wszelkiego rodzaju szkodniki. To tutaj następuje wzrost ducha nieczystości w tych wszystkich złowrogich duchach, które stanowią klipę odpowiadającą napletkowi (orla). Wyjaśnienie. Pierwsi zachar i nekewa, którzy powstali i narodzili się z mgły, nie byli jeszcze tak zepsuci, a nieczystość nie ujawniła się w nich w pełni, ponieważ byli blisko świętości. Jednak w duchach i szkodnikach, które narodziły się z tych zachara i nekewy, duch nieczystości już się nasilił. Oznacza to, że początkowe stworzenia, będące blisko świętości, miały w sobie pewien potencjał do duchowej naprawy. Natomiast te, które powstały w wyniku ich zrodzenia, oddaliły się od świętości i stały się bardziej podatne na wpływ nieczystości, co objawia się w ich naturze jako wzmożony duch zepsucia i zła.

Te duchy umocniły się w nieczystości dzięki złowrogim szkodnikom. Jeden z nich nazywa się efa (żmija), a drugi – wąż. Te dwa rodzaje zjednoczyły się i stały się jednym. Efa rodzi co siedemdziesiąt lat, a wąż – co siedem lat[22]. Jednak gdy łączą się razem, wszystko sprowadza się do siedmiu lat węża. To znaczy, że wtedy również efa rodzi co siedem lat, podobnie jak wąż, i stają się jednym gatunkiem. Wyjaśnienie. Nieczystość nie oddzieliła się od świętości natychmiast, lecz poprzez stopniowe rozprzestrzenianie się poziomów. Odpowiada to trzem stopniom: Zeir Anpinowi, Jesodowi i Malchutowi świętości. W pierwszych właściwościach zachar i nekewa, które wyłoniły się z mgły świętości, nieczystość była jeszcze całkowicie nierozpoznawalna. Te właściwości odpowiadały Zeir Anpinowi świętości. Stopniowe oddzielanie się i rozprzestrzenianie tych właściwości prowadziło do ujawnienia się nieczystości, która w końcu zyskała swoją pełną formę, łącząc cechy węża i efy w jeden byt. Ten proces symbolizuje, że upadek nie był natychmiastowy, lecz następował stopniowo, wraz z oddalaniem się od świętości.

A potomstwo tych zachar i nekewa, czyli efy i węża, to już w pełni ukształtowane szkodniki. Efa odpowiada Jesod Zeir Anpina, właściwości zachar. Jego siedem sfirot liczonych jest w dziesiątkach, dlatego efa rodzi co siedemdziesiąt lat, zgodnie z siedmioma sfirotami zawartymi w Jesod. Wąż natomiast odpowiada Malchut, a jego siedem sfirot liczonych jest w jedynkach, dlatego rodzi co siedem lat, co odpowiada siedmiu sfirotom zawartym w Malchut. Już powiedziano, że sfirot Nukwy liczone są w jedynkach, sfirot Zeir Anpina – w dziesiątkach, a sfirot Biny – w setkach. W końcu efa opada na poziom węża, ponieważ w klipot (skorupach lub nieczystościach) nekewa dominuje nad zachar. W rezultacie efa dostosowuje się do liczby siedmiu lat, co odpowiada siedmiu sfirot Malchut. Oznacza to, że klipa Nukwy, jako bardziej dominująca, wpływa na klipę Zeir Anpina, sprowadzając ją na swój poziom – w jednostki odpowiadające strukturze Malchut.

65) Tutaj jest tajemnica gehinom, które nazywane jest siedmioma imionami (hacha ihu raza de-gehinnom, de-ikrei be-sziwa szmahan). Zły początek (jecer ha-ra) również nazywany jest siedmioma imionami (be-sziwa szmahan ikrei), i w wielu stopniach rozprzestrzenia się jego nieczystość z tego miejsca na świat (u-be-kamma dargin itpaszat mesawu mehacha le-alma). A wszystko to pochodzi z tajemnicy lewej strony, zarówno dobrej, jak i złej (we-kolla me-raza de-semala taw u-bisz), i ona jest stabilnością świata (we-ihu jiszuba de-alma). Tutaj jest wyryte imię z osiemnastu liter (hacha szma glifa de-tmanai sre atwin), które zarządza deszczami woli, hojności i błogosławieństwa, zasiedleniem świata (memana al giszme racon, nedawa u-bracha, jiszuba de-alma).

Sulam

65) To jest powodem, dla którego otchłań (gehinom) nazywana jest siedmioma imionami, a także złe skłonności (jecer hara) mają siedem imion. Liczba siedem wskazuje na Malchut. Gdy Malchut klipot (skorup) wzmocniła się i wszystko powróciło do siedmiu lat węża, otchłań również powróciła do właściwości siedmiu imion. Podobnie złe skłonności odpowiadają siedmiu sfirotom tej Malchut, ponieważ Malchut klipot wzmocniła się nad wszystkimi. Oznacza to, że dominacja Malchut klipot przenika cały system, co symbolizowane jest przez liczbę siedem, która odpowiada jej strukturze i wpływowi. W ten sposób zarówno otchłań, jak i złe skłonności są powiązane z pełnią jej sfirot, wskazując na jej władzę nad całością systemu klipot.

Z tego wynika, że nieczystość rozprzestrzenia się w świecie na wiele stopni. Wszystko pochodzi od lewej strony, która jest właściwością dobra i zła, i nazywana jest „zasiedleniem świata”. Wyjaśnienie. Z powodu tego, że efa opadła na stopień węża, stopnie nieczystości w świecie się pomnożyły. W rzeczywistości klipa może przeciwstawiać się jedynie Malchut, ponieważ cimcum (sprowadzenie skrócenia) zostało przeprowadzone na nią, a nie na Jesod Zeir Anpina, który należy do dziewięciu pierwszych sfirot. Klipa, która przeciwstawia się Malchut, nazywana jest wężem. Jednak w wyniku drugiego skrócenia, w którym Malchut wznosi się na miejsce Biny, klipot zaczynają przylegać również na poziomie Jesod Zeir Anpina. Oznacza to, że przez podniesienie Malchut do miejsca Biny, nieczystość rozciąga swój wpływ na wyższe poziomy, w tym na Jesod Zeir Anpina, co prowadzi do zwiększenia jej siły i rozprzestrzenienia w systemie duchowym.

Wówczas efa i wąż połączyły się razem, a efa powróciła do siedmiu lat węża. Oznacza to, że nieczystość węża zapanowała również nad efą, która w swoim korzeniu przeciwstawia się Jesodowi Zeir Anpina, na poziomie którego klipot (skorupy, nieczystości) nie mają dostępu ani przyłączenia. Jednak teraz nieczystość ta zapanowała także nad efą. To wskazuje, że w wyniku tego połączenia skala wpływu klipot została rozszerzona na poziom, który pierwotnie pozostawał poza jej zasięgiem. W ten sposób zdominowana została również efa, której korzeń był pierwotnie związany z Jesodem Zeir Anpina – poziomem nieosiągalnym dla klipot.

Jednak wszystko pochodzi od lewej linii, która jest właściwością dobra i zła – tj. od Malchut, lewej linii, która zawiera w sobie zarówno dobro, jak i zło. Oznacza to, że nieczystość, która rozprzestrzeniła się również na poziom Jesod Zeir Anpina, nie dotyczy bezpośrednio Jesod, lecz wyłącznie Malchut. Nieczystość ta zmieszała się z Jesod jedynie z powodu podniesienia Malchut do miejsca Biny, w wyniku którego sądy (dinim), działające w Malchut, rozprzestrzeniły się również na połowę Biny i na Zeir Anpin, znajdujący się poniżej niej. To właśnie nazywane jest „zasiedleniem świata”. Rozprzestrzenienie sądów Malchut w Zeir Anpin, które nastąpiło w wyniku podniesienia Malchut do Biny, było koniecznym naprawieniem dla zasiedlenia świata. Bez tego podniesienia Malchut żadne mochin nie mogłyby być przyjęte w ZoN, a świat nie byłby gotowy do zamieszkania przez ludzi. Oznacza to, że proces ten, mimo że wydaje się związany z nieczystością, był niezbędnym krokiem w celu zapewnienia przepływu duchowych energii do ZoN, co umożliwiło stworzenie warunków dla ludzkiej egzystencji.

Święte imię, zapieczętowane w osiemnastu literach, rządzi błogosławionymi deszczami, darami, błogosławieństwem i zasiedleniem świata. Wyjaśnienie. W imieniu AWAJa, w którym brakuje dolnej litery „hej (ה)” – właściwości Malchut, litery „jud-hej-waw (יהו)” tworzą sześć kombinacji: „jud-hej-waw (יהו)”, „hej-jud-waw (היו)”, „waw-jud-hej (ויה)”, „waw-hej-jud (והי)”, „hej-waw-jud (הוי)”, „jud-waw-hej (יוה)”. W tych kombinacjach znajduje się osiemnaście liter. To imię wskazuje na podniesienie Malchut, niższej litery „hej (ה)”, do Biny, wyższej litery „hej (ה)”, gdzie Malchut znika. Pozostaje więc imię AWAJa  jedynie z trzema literami „jud-hej-waw (יהו)”, bez dolnej „hej (ה)”. W tej formie to imię nazywane jest osiemnastoliterowym imieniem. Podniesienie Malchut do Biny było konieczne, aby umożliwić zasiedlenie świata przez ludzi. Bez tego procesu nie byłoby to możliwe. Dlatego powiedziano, że to osiemnastoliterowe imię zarządza błogosławionymi deszczami, darami, błogosławieństwem i zasiedleniem świata.

[1] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 1:7. „I uczynił Bóg sklepienie, i oddzielił wody pod sklepieniem od wód nad sklepieniem. I stało się tak.”
[2] Tora, Bemidbar (Księga Liczb), 16:15: „I bardzo rozgniewał się Mojżesz i powiedział do Pana: Nie zwracaj uwagi na ich ofiarę. Ani jednego osła od nich nie wziąłem i nikomu z nich nie uczyniłem krzywdy.”
[3] Tora, Bemidbar (Księga Liczb), 26:9: „A synowie Eliaba: Nemuel, Datan i Abiram. To właśnie Datan i Abiram, ci powołani przez zgromadzenie, którzy sprzeciwili się Mojżeszowi i Aaronowi w zgromadzeniu Koracha, kiedy sprzeciwili się Panu.”
[4] Tora, Bemidbar (Księga Liczb), 16:33: „I zeszli oni oraz wszystko, co do nich należało, żywcem do otchłani, a ziemia zamknęła się nad nimi, i zginęli spośród zgromadzenia.”
[5] Talmud Babiloński, traktat Bejca, karta 16:1: Dyskusja dotycząca postawy Szamaja i Hillela, w której omawiane jest ich podejście do codziennego zaopatrywania się na potrzeby Szabatu i sposób codziennego uświęcania życia.
[6] Pisma, Przypowieści, 2:20: „Abyś chodził drogą dobrych i trzymał się ścieżek sprawiedliwych.”
[7] Tora, Bemidbar (Księga Liczb), 16:9: „Czy to mało, że Bóg Izraela oddzielił was od zgromadzenia Izraela, aby zbliżyć was do siebie, abyście pełnili służbę w przybytku Pana i stali przed zgromadzeniem, by im służyć?”
[8] Tora, Dwarim (Księga Powtórzonego Prawa), 10:8: „W tym czasie Pan oddzielił plemię Lewiego, aby nosiło Arkę Przymierza Pana, aby stało przed Panem i Mu służyło, oraz aby błogosławiło Jego imieniu, aż po dziś dzień.”
[9] Pisma, Psalmy, 90:17: „A dobroć Pana, naszego Boga, niech będzie nad nami; utwierdź dzieło rąk naszych, utwierdź dzieło rąk naszych.”
[10] Pisma, Psalmy, 91:7: „Tysiąc padnie po twojej stronie, a dziesięć tysięcy po twojej prawicy, lecz ciebie to nie dosięgnie.”
[11] Pisma, Psalmy, 91:8: „Tylko oczami swoimi to ujrzysz i zobaczysz odpłatę dla bezbożnych.”
[12] Błogosławieństwo wypowiadane nad kielichem wina na zakończenie Szabatu to modlitwa Hawdala, oddzielająca świętość dnia Szabatu od codzienności nadchodzącego tygodnia.
[13] Tora, Bemidbar (Księga Liczb), 16:23: „I przemówił Pan do Mojżesza, mówiąc: ‘Oddzielcie się od tej społeczności, abym mógł ich zniszczyć w jednej chwili.’”
[14] Pisma, Daniel, 7:10: „Ognista rzeka płynęła i wypływała sprzed Niego; tysiąc tysięcy Mu służyło, a dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy stało przed Nim; sąd zasiadł, a księgi zostały otwarte.”
[15] Pisma, Psalmy, 104:25: „Oto wielkie i szerokie morze, gdzie bez liku płyną stworzenia, zarówno małe, jak i wielkie.”
[16] Zobacz powyżej, punkt 12.
[17] Zobacz powyżej, punkt 34, od słów: „To rozbieżność trwała do momentu…”.
[18] Prorocy, Jehoszua, 3:16: „Wody, które płynęły z góry, zatrzymały się i stanęły w jednym miejscu, tworząc zwartą ścianę, bardzo daleko od miasta Adam, które jest przy Cartan, a te, które płynęły w dół ku Morzu Araby, Morzu Słonemu, zupełnie odpłynęły; i lud przeszedł naprzeciw Jerycha”.
[19] Prorocy, Szmuel 2, 6:18: „I rozdał on całemu ludowi, całemu zgromadzeniu Izraela, zarówno mężczyznom, jak i kobietom, po jednym bochenku chleba, jednej sztuce mięsa i jednej misce winogron”.
[20] Pisma, Psalmy, 104:28: „Dajesz im – zbierają; otwierasz rękę swoją – nasycają się dobrem”.
[21] Pisma, Przypowieści, 31:15: „Wstaje jeszcze w nocy i rozdaje pożywienie w swoim domu, ustala prace dla swoich służebnic”.
[22] Talmud Babiloński, traktat Bechorot, karta 8:1: Dyskusja dotycząca efy i węża: „Efa rodzi co siedemdziesiąt lat, a wąż co siedem lat”.

, , , Zohar