159) „I powiedział Elohim: Uczyńmy człowieka (wa-jomer Elohim: Naase Adam). Tajemnica Boga należy do tych, którzy się Go boją (sod HaSzem li-reaw we-go). Otworzył się ten starzec nad starcami (patach ha-hu sawa de-sawin) i powiedział: Szymon, Szymon, kto to powiedział: Uczyńmy człowieka (we-amar: Szimon, Szimon, man hu da-amar: Naase Adam)? I powiedział Elohim – co to znaczy tutaj (wa-jomer Elohim, mai nihu hacha)? Kto jest tym Elohim (hai Elohim)? Wtem ten starzec nad starcami odleciał (ad-hachi parach ha-hu sawa de-sawin) i nikt go nie zobaczył (we-la chama leih). A jak usłyszał rabbi Szymon, że ktoś go wołał „Szymon” (u-kema di-szma rabbi Szimon de-hawa kare leih Szimon), a nie „rabbi Szymon” (we-la rabbi Szimon), powiedział do swoich przyjaciół: Zaprawdę, to jest Święty, Błogosławiony On, o którym jest powiedziane: „I Atik Jomin zasiadł” (amar le-chawray, wadai hai hu Kadosz Baruch Hu, de-itmar beih: we-Atik Jomin jatiw). Oto teraz jest czas, aby otworzyć tę tajemnicę (ha ke-an ihu shaata, le-miftach be-hai raza), ponieważ zaprawdę tutaj jest tajemnica (de-wadai hacha it raza), której nie dano pozwolenia, aby była odkryta (de-la itjahiw reszu le-itgalja). I teraz usłysz (u-ke-an maszma), że dano pozwolenie, aby została odkryta (di-reszuta itjahiw le-itgalja).

Sulam

159) W wypowiedzi: „I rzekł Wszechmogący (Elohim): Uczyńmy człowieka”[1] zawarta jest tajemnica, która nie jest ujawniana nikomu poza tymi, którzy boją się Jego. Odezwał się najstarszy z mędrców, mówiąc: „Szymonie, Szymonie! Kto to mówi: Uczyńmy człowieka? Napisano o nim: I rzekł Wszechmogący (Elohim). Kto jest tutaj pod imieniem Wszechmogący (Elohim)?” A gdy tylko usłyszał rabbi Szymon, że nazwał go Szymonem, a nie rabbim Szymonem, powiedział do swoich przyjaciół: „Z pewnością to Stwórca, o którym powiedziano: A Pradawny Dni (Atik Jomin) zasiadł. Nadszedł już czas, aby odsłonić tę tajemnicę, ponieważ ukryta jest tutaj tajemnica, której nie wolno było ujawniać, a teraz, jak widać, wolno ją ujawnić”.

Wyjaśnienie. Wiadomo, że tajemnice były ujawniane mędrcom Zoharu dzięki zrozumieniu światła wyższych stopni poprzez oświecenie. W tych stopniach istnieją „panim” (strona przednia) i „achoraim” (strona tylna), co oznacza „ukrycie i objawienie”. Zgodnie z wielkością poziomu właściwości „panim” danego stopnia, taka sama jest wielkość poziomu właściwości jego „achoraim”. Oświecenie „achoraim” jest wezwaniem i zaproszeniem do oświecenia „panim”. Dlatego też rozumieli, w zależności od miary ukrycia „achoraim”, którą osiągnęli, tę miarę objawienia, którą mieli osiągnąć.

„Jak tylko rabbi Szymon usłyszał, że On nazwał go Szymon, a nie rabbi Szymon” – oznacza to, że oświecenie „achoraim”, będące wezwaniem, było tak potężne, że pozbawiło go wszystkich stopni i stał się zwykłym człowiekiem, Szymonem z rynku. Dzięki temu zrozumiał, że to wezwanie i zaproszenie do bardzo wzniosłego zrozumienia „panim”.

Dlatego natychmiast powiedział swoim przyjaciołom: „Oczywiście, to jest Stwórca, o którym powiedziano: „I Pradawny Dni (Atik Jomin) zasiadł”[2] – to znaczy, nie ma stopnia wyższego niż On. I powiedział: „A teraz, widocznie, dozwolone jest objawienie” – to znaczy, teraz widać, że osiągnął prawo do objawienia tej wzniosłej tajemnicy. Właśnie to jest sugerowane w dwóch pytaniach: kto powiedział: „Uczyńmy człowieka”¹⁸⁷? I o jakim imieniu Elohim tu mowa – imieniu Elohim Biny czy imieniu Elohim Malchut?”

160) Otworzył i powiedział (patach we-amar): Król, który miał wiele budowli do zbudowania (le-malka, da-hawa leih kama binjanin le-miwnei), miał architekta, a ten architekt nie robił nic bez pozwolenia króla (we-hawa leih umana, we-ha-hu umana, la hawa awad midam, ela me-reszu de-malka), jak jest powiedziane: „I była przy Nim wierna” (kede-amar: wa-eheje etzlo amon). Król, zaprawdę, to wyższa mądrość (malka wadai ihu chochma ilaa), w górze (le-eila), a środkowa kolumna to król na dole (we-amuda de-emtzaita, malka le-tata). Elohim to architekt w górze (Elohim umana le-eila), i to jest wyższa Matka (we-da Ima ilaa). Elohim to architekt na dole (Elohim umana le-tata), i to jest niższa Szchina (we-da Szechina de-le-tata).

Sulam

160) Odezwał się rabbi Szymon, mówiąc: „Podobnie jak król, który potrzebował zbudować wiele budynków, i miał architekta, a ten architekt nie robił nic inaczej, jak tylko za pozwoleniem Króla. I o tym powiedziano: „Będę przy Nim wierna”[3]. Król – to oczywiście najwyższa Hochma, Aba. Środkowy filar, czyli Zeir Anpin – to Król na dole. Imię Elohim, którym nazywają najwyższego architekta – to najwyższa Ima. Imię Elohim, którym nazywają architekta na dole – to niższa Szchina. Ponieważ tak jak są dwa właściwości Króla, są dwa właściwości architekta, czyli imienia Elohim. Ponieważ architekt właściwości Hochma, najwyższego Króla, – to Ima, nazywana Elohim, a architekt właściwości Tiferet, niższego Króla, – to niższa Szchina, Nukwa, również nazywana Elohim.

Niezbędne jest dobrze zrozumieć te dwa pytania. Pierwsze pytanie brzmi następująco: skoro we wszystkich wypowiedziach dotyczących działań początków stworzenia wyrażenie: „I powiedział Wszechmogący (Elohim)” jest uważane za właściwość Aba we-Ima, gdzie Aba mówi, a Ima wykonuje, to dlaczego tutaj mówi się: „I powiedział Wszechmogący (Elohim): Uczyńmy człowieka”¹⁸⁷? Przecież wynika z tego, że także Aba, który mówi, uczestniczył w tym stworzeniu, a coś takiego nie może mieć miejsca. Dlatego zapytał: „Kto to mówi: Uczyńmy człowieka?” To znaczy, nie można powiedzieć, że Aba również mówi: „Uczyńmy” – ponieważ ze strony Aby nie zachodzi żadne działanie, gdyż Aba jest uważany za potencjalną siłę, a Ima – za wcielenie w czyn.

Drugie pytanie brzmiało następująco: wszystkie imiona Elohim, wypowiedziane w działaniach początku stworzenia, oznaczają właściwość Imy. Wiadomo jednak, że dusze ludzi są potomkami Zeir Anpina i Nukwy. Dlatego zapytał: „Kto tutaj występuje pod imieniem Elohim?” I ponieważ imię Elohim jest tutaj wspomniane w kontekście stworzenia człowieka, nie można powiedzieć, że chodzi o Imę, ponieważ dusza człowieka pochodzi jedynie od Nukwy, a nie od Imy.

I to właśnie wyjaśnia (rabbi Szymon), mówiąc: „Tak jak król, który potrzebował zbudować wiele budynków, i miał swojego architekta”. Ponieważ porównuje właściwości Aby i Imy do króla i architekta, od których pochodzi całe dzieło początku stworzenia. Jednakże, tak jak Aba we-Ima są porównywani do króla i architekta na górze, tj. w odniesieniu do wszystkich stopni ZoN świata Acilut, tak samo Zeir Anpin z Nukwą są porównywani do króla i architekta na dole – w odniesieniu do NaRaN ludzi i światów BEA.

Ponieważ Zeir Anpin i Nukwa mogą tworzyć dusze ludzi jedynie wtedy, gdy wznoszą się i obłaczają właściwości Aba we-Ima. A niższy, który wznosi się do wyższego, staje się taki jak on. W ten sposób Nukwa, w momencie tworzenia duszy Adama Riszona, znajdowała się na stopniu Imy, tj. w właściwości imienia Elohim, a także Zeir Anpin – na stopniu Aby. I w ten sposób wyjaśnia się drugie zadane przez niego pytanie: „Kto tutaj jest pod imieniem Elohim?” Przecież faktycznie jest to Nukwa Zeir Anpina, ale ponieważ wznosi się i obłacza właściwości Imy, staje się jak Ima. Następnie kontynuuje wyjaśnianie pierwszego pytania.

161) I kobieta nie ma pozwolenia, aby zrobić cokolwiek bez zgody swojego męża (we-itta leit lah reszu le-meabad midam bela reszut baala). Wszystkie budowle, które były na drodze Acilut (we-kol binjanin de-hawu be-orach Acilut), były nakazywane przez Ojca (hawa amar Abba) w wypowiedzi wobec Matki (be-amira le-gabei Ima): Niech będzie tak i tak (jehe ke-dein u-ke-dein), i natychmiast się działo (u-mijad hawa), jak jest napisane: I powiedział Elohim „Niech stanie się światło” – i stało się światło (kede-amar: wa-jomer Elohim jehi or, wa-jehi or). „I powiedział” oznacza, że Ojciec mówił do Elohim (wa-jomer hawa amar le-Elohim): Niech stanie się światło (jehi or). Pan budowy (marej de-binjana) wypowiadał słowa, a architekt wykonywał je natychmiast (ihu omer, we-umana awad mijad). Tak [powstały] wszystkie budowle na drodze Acilut (we-hachi kol binjanin be-orach Aciluta): Niech stanie się firmament, niech będą światła – i wszystko stało się natychmiast (jehi rakia, jehi meorot, we-kola itawed mijad).

Sulam

161) Ale kobieta nie ma prawa robić niczego bez pozwolenia męża. I o wszystkich budowlach, wznoszonych przez Acilut, tj. w świecie Acilut, opowiadał Aba, jedynie informując Imę, że jedna rzecz będzie w takim kształcie, a inna w innym, i natychmiast było to wykonywane przez Imę. Jak widzimy w wypowiedzi: „I powiedział Elohim: „Niech stanie się światło!” I stało się światło”¹⁰. „I powiedział” – tj. właściciel budowli, Aba, powiedział właściwości Elohim: „Niech stanie się światło”. Właściciel budowli, Aba, powiedział, a architekt – Ima natychmiast wykonała. I tak działo się ze wszystkimi budowlami, tj. stopniami, które wyszły w świecie Acilut – Aba mówił: „Niech stanie się firmament”⁸, „Niech powstaną światła”¹¹³, i wszystko było wykonywane natychmiast, bez zwłoki.

Wyjaśnienie. Ponieważ Aba to myśl, a Ima to działanie. I w całym świecie Acilut nie istnieje żadna przeszkoda. Przekazanie informacji jest jak myśl, tak jak myśl człowieka przekazuje polecenia jego organom – gdy tylko zdecyduje się na działanie, organy natychmiast działają. Dlatego powiedziano: „I wszystko było wykonywane natychmiast, bez zwłoki” – tzn. nie ma przeszkody między przekazaniem a wykonaniem, która mogłaby utrudnić jakiekolwiek rozdzielenie. Jednak przy przejściu z świata Acilut do światów BEA istnieje opóźnienie i przeszkoda między przekazaniem a wykonaniem – w zależności od grubości przegrody (masachu), która rozdziela i oddziela między nimi. W tym kontekście to, co zostało powiedziane, faktycznie oznacza „przekazanie”, co wskazuje na ziwug de-akaa (uderzeniowe połączenie). Jest to jak rozkaz króla do jego sług, czyli relacja dwóch odrębnych obiektów, ponieważ istnieje ekran (masach), który oddziela świat Acilut od świata Brija, a ziwug de-akaa na ten ekran jest określany jako rozmowa lub przekazanie informacji.

162) Gdy doszło do świata podziału (kad mata le-alma di-peruda), który jest światem istot oddzielonych (de-ihu olam ha-niwdalim), powiedział architekt do pana budowy (amar umana le-mare binjana): Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i podobieństwo (naase Adam be-tzalmenu ki-demutenu). Powiedział pan budowy (amar mare binjana): Zaprawdę, dobrze jest go stworzyć (wadai taw hu le-meabad leih), ale w przyszłości zgrzeszy przed tobą (awal atid hu le-mechetei kammach), ponieważ jest głupi (begin de-ihu kesil). Dlatego jest powiedziane: Syn mądry raduje ojca, a syn głupi jest smutkiem dla swojej matki (hadehu de-chtiw: ben chacham jesamach aw, u-wen kesil tugat imo).

Sulam

162) Kiedy dotarł do stopni świata podziału – czyli świata oddzielonych, aby stworzyć duszę Adama, która znajduje się w świecie Brija, będącym już oddzielonym od właściwości należących do Stwórcy, i gdzie właściwości kelim nie są już właściwościami Stwórcy – budowniczy powiedział do właściciela budowli: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i podobieństwo”¹⁸⁷. To oznacza, że w przeciwieństwie do całego działania początku stworzenia przed stworzeniem człowieka, gdzie mówił właściciel budowli, tutaj odezwał się budowniczy. Właściciel budowli odpowiedział: „Oczywiście, dobrze jest stworzyć człowieka, ale w przyszłości zgrzeszy przeciwko Tobie, ponieważ nie jest rozumny”. Jak powiedziano: „Syn mądry raduje ojca, a syn nierozumny jest zmartwieniem dla swojej matki”[4]. To znaczy, Aba powiedział, że przewinienie człowieka dotyczy wyłącznie Imy, ponieważ „syn nierozumny jest zmartwieniem dla swojej matki (imy)”¹⁹⁰.

Wyjaśnienie powyższego. W świecie Acilut nie ma żadnego ekranu, dlatego sam świat, jego światło i jego ekrany są jednością. I chociaż widzimy, że ziwugi na ekrany są dokonywane również w świecie Acilut, to jednak wyjaśnia się, że istnieją dwa rodzaje Malchut[5]:

1. Malchut dziesięciu sfirot rosz, określana jako Malchut, która tworzy połączenie z wyższym światłem w ziwugu de-akaa i jest uznawana za twórcę tego parcufa;
2. Malchut kończąca świecenie – Malchut dziesięciu sfirot właściwości guf.

Podczas drugiego skrócenia, wskutek podniesienia Malchut do miejsca Biny, powstało nowe zakończenie na środku każdego poziomu. Malchut, która dokonuje ziwugu, została podniesiona do właściwości nikwej ejnaim (dosłownie źrenice oczu), a Malchut kończąca osiedliła się w miejscu chaze dziesięciu sfirot guf. Wówczas w Malchut znajdującej się w nikwej ejnaim, nie ma żadnego sądu ani awijutu, ponieważ ta Malchut jest wytwarzającą ziwug i stwórcą. Natomiast jedynie kończąca Malchut, osadzona w chaze, jest uważana za ostateczny ekran, gdyż siła skrócenia, która znajdowała się w kropce tego świata, wzniosła się tam w chaze i zatrzymała światło tego poziomu. Ten kończący ekran, który wzrósł w chaze, jest parsą między światem Acilut a światem Bria, kończącą wszystkie parcufy w świecie Acilut[6].

W ten sposób wszystkie ekrany znajdujące się w świecie Acilut, przed parsą, odnoszą się jedynie do właściwości Malchut dokonującej ziwugu, która w ogóle nie jest uważana za ekran, a wręcz przeciwnie – dzięki swojemu ziwugowi z wyższym światłem tworzy stopień, który się w niej znajduje. Dlatego w całym świecie Acilut nie istnieje rzeczywisty (rozdzielający) ekran, poza parsą znajdującą się pod nim, która stanowi właściwość Malchut kończącej wszystkie stopnie świata Acilut. Dlatego wszystkie ziwugi de-akaa wykonywane na ekranach świata Acilut nie są rozmową, która odbywa się między dwoma oddzielnymi obiektami. Nie są ekranem, który mógłby ich rozdzielić, ale należą do właściwości myśli, ponieważ rozmowa może odbywać się również w myśli, jak jest powiedziane: „I powiedział w swoim sercu”[7].

I dlatego Aba, który odnosi się do właściwości myśli, mówi, a budowniczy – Ima natychmiast realizuje tę myśl bez opóźnienia. Wynika to z faktu, że zachar i nekewa są jak światło i kli. Aba jest uważany za właściwość wyższego światła, a Ima za nośnik ekranu, na który wyższe światło wykonuje ziwug. I chociaż Aba, czyli wyższe światło, dokonuje zderzenia z ekranem Imy, aby stworzyć którykolwiek z poziomów świata Acilut, to jednak to zderzenie nie jest zderzeniem nazywanym „wypowiedzeniem ustami”, które zachodzi między dwoma oddzielnymi obiektami. Jest raczej jak myśl człowieka: jak tylko postanowi działać, jego organy natychmiast przystępują do działania. Dzieje się tak dlatego, że nie ma ekranu, który mógłby podzielić te poziomy i rozdzielić je na dwa obiekty.

Dlatego „kiedy dotarł do poziomów świata podziału, a to jest świat oddzielonych, budowniczy powiedział do właściciela budowli: „Uczyńmy człowieka”¹⁸⁷”. Ponieważ to, co zostało wypowiedziane przez Abę, czyli wyższe światło świata Acilut, zostało przerwane w końcowej parsie świata Acilut, która oddziela trzy światy BEA i sprawia, że są one obiektami oddzielonymi od świata Acilut. Dlatego tutaj nie może działać myśl związana z tym, co wypowiedział Aba, a jedynie właściwość działania poprzez ziwug de-akaa, który jest określany jako „wypowiedź Imy”. To działanie zachodzi między dwoma obiektami, podobnie jak zderzenie dwóch warg, co stanowi prawdziwe wyrażenie, oddzielone i słyszalne jako jedno odrębne wyrażenie przez inny obiekt.

Dlatego Ima powiedziała do Aba: „Uczyńmy człowieka”¹⁸⁷, ponieważ światło Imy, będące światłem chasadim, może oddzielić się i wejść do świata oddzielonych, czyli do duszy Adama w świecie Bria, w przeciwieństwie do światła Aba, będącego światłem Hochmy, które świeci tylko w świecie Acilut i jego świecenie kończy się powyżej parsy. Jednakże, jeśli światło Aba nie przenosi się do świata Brija, dlaczego Ima powiedziała: „Uczyńmy człowieka”¹⁸⁷? Odpowiedź brzmi: ponieważ „kobieta nie ma prawa niczego czynić bez pozwolenia męża”. Dlatego Ima powiedziała: „Uczyńmy człowieka”¹⁸⁷, ponieważ otrzymała pozwolenie od Aba, aby świecić dla niego (Adama) i podnieść go z Brija do świata Acilut.

I to jest to, co powiedział właściciel budowli: „Oczywiście, dobrze jest stworzyć człowieka, ale w przyszłości zgrzeszy przed tobą, ponieważ jest nierozumny”. Ponieważ Adam z właściwości „klipa” nazywany jest „nierozumnym”, i uwiedzie Adama, aby przyciągnął światło Acilut do BEA, do klipot, i wtedy Adam nazywany jest „synem nierozumnego”, ponieważ związał się z nierozumnym. Warto wiedzieć, że wyższe Aba we-Ima oboje nazywani są Aba, a ISZSuT (Israel Saba we-Twuna) – oboje nazywani są Ima. Dlatego Aba powiedział: „On popełni grzech przed tobą”, ponieważ synowie Adama nie mają żadnego korzenia w Aba we-Ima, lecz jedynie w ISZSuT, czyli w Imie. Dlatego grzechy człowieka w ogóle nie dotyczą Aby, lecz jedynie Imy.

163) Ona powiedziała (ihi amra): Po jego grzechu odpowiedzialność będzie spoczywać na Matce, a nie na Ojcu (batar de-chowej talja be-Ima we-la be-Abba). Ja chcę go stworzyć na mój obraz (ana baina le-miwrei leih be-dijokna dili). To jest to, co jest napisane: I stworzył Elohim człowieka na swój obraz (hada hu de-chtiw: wa-jiwra Elohim et ha-adam be-calmo). Ojciec nie chciał uczestniczyć w tym (we-la baa le-isztatafa bei Abba).

Sulam

163) Ima powiedziała: „Jeśli jego przewinienia zależą ode mnie, Imy, a nie od Aby, chcę stworzyć go na mój obraz”. I o tym powiedziano: „I stworzył Elohim człowieka na swój obraz”¹². Nie powiedziano: „Na nasz obraz”, ponieważ Ima nie chciała przyciągnąć do niego Aby.

Wyjaśnienie. Wyższe Aba we-Ima ustawili się we właściwości „manula” (zamknięcie), czyli w Malchut pierwszego ograniczenia, na które nie zachodzi ziwug. Natomiast ISZSuT ustawili się we właściwości „miftecha” (klucz) – w Malchut osłodzonej w Binie. Właśnie o tym mówi Ima: „Chcę stworzyć go na mój obraz” – we właściwości „miftecha”, i nie będzie miał niczego z Malchut właściwości sądu, związanej z pierwszym ograniczeniem i będącej właściwością Aby. W takim przypadku człowiek byłby całkowicie odłączony od klipot i nie zgrzeszyłby. Dlatego powiedziano[8], że Adam Riszon nie miał nic z tego świata, ponieważ w całości odnosił się do właściwości Imy, czyli Biny. Natomiast z Malchut pierwszego ograniczenia, będącej właściwością tego świata i włączonej w Abę, Adam Riszon nie miał nic, ponieważ Ima nie chciała przyciągnąć właściwości Malchut pierwszego ograniczenia, która jest w Aba.

164) W czasie, gdy zgrzeszył, co jest napisane? Za wasze występki została wygnana matka wasza (be-zimna de-chaw, ma ketiw: u-we-fiszachem szulcha imchem). Król powiedział do Matki (amar Malka le-Ima): Czy nie mówiłem ci, że w przyszłości zgrzeszy (we-la amarit lach da-atid hu le-mechetei)? W tamtym czasie, będzie potrzebował opieki (be-hahu zimna, tarich leh), a Matka będzie potrzebowała być z nim (we-tarich Ima immeh). Dlatego jest napisane: Syn mądry raduje ojca, a syn głupi jest smutkiem dla matki (u-begin da ketiw: ben chacham jesamach aw, u-wen kesil tugat imo). Syn mądry – to Adam z poziomu Acilut (ben chacham, da Adam de-orach Acilut). Syn głupi – to Adam z poziomu Brija (u-ben kesil, da Adam de-Brija).

Sulam

164) W chwili, gdy Adam zgrzeszył, powiedziano: „Za wasze przestępstwa wygnana została wasza matka”[9]. Król, czyli Aba, powiedział Imie: „Czyż nie mówiłem ci, że on zgrzeszy w przyszłości? Dlaczego go stworzyłaś?” W tej samej chwili wygnał go i wygnał jego matkę wraz z Nim. Dlatego powiedziano: „Syn mądry sprawia radość ojcu, a syn niemądry jest smutkiem dla swojej matki”¹⁹⁰. „Syn mądry” – to Adam świata Acilut, czyli Zeir Anpin, a „syn niemądry” – to Adam świata Brija, Adam Riszon, którego dusza odnosi się do świata Brija.

165) Wstali wszyscy przyjaciele i powiedzieli (kamu kolhu chawraja, wa-amru): Rabbi, rabbi, czy istnieje podział między Aba a Ima (rabi, rabi, we-chi it peruda bein Abba we-Ima)? Skoro ze strony Aba jest poziom Acilut, a ze strony Ima poziom Brija (de-mi-sitra de-Abba ihu be-orach Acilut, u-mi-sitra de-Ima ba-Bria)? Powiedział im: Przyjaciele, przyjaciele, nie jest tak (amar lon: chawraja, chawraja, laaw hachei hu). Adam z Acilut był zarówno męski, jak i żeński (de-ha Adam de-Aciluta, zachar we-nukwa hawa), i pochodził ze strony Aba i Ima (mi-sitra de-Abba we-Ima). To jest to, co jest napisane: I powiedział Bóg: „Niech stanie się światło” – i stało się światło (we-da ihu: wa-jomer Elohim jehi or, wa-jehi or). „Niech stanie się światło” pochodzi ze strony Aba (jehi or mi-sitra de-Abba), a „i stało się światło” pochodzi ze strony Ima (wa-jehi or mi-sitra de-Ima). To jest Adam z dwóch parcufim (we-da ihu Adam du parcufin).

Sulam

165) Wszyscy przyjaciele wstali i z zadziwieniem zwrócili się do rabbi Szymona: „Rabbi, rabbi! Czyżby różnica między właściwościami Aby i Imy była aż tak wielka, że z jednej strony od Aby pochodzi Adam świata Acilut, a z drugiej strony od Imy – Adam świata Brija? Przecież zarówno Aba, jak i Ima są jednym poziomem Biny świata Acilut?”

Rabbi Szymon powiedział im: „Przyjaciele, przyjaciele! To nie tak się wyjaśnia, ponieważ Adam świata Acilut jest właściwością zachar i nekewa pochodzącą od Aby i Imy: zachar – od Aby, a nekewa – od Imy”. O tym mówi się w wypowiedzi: „I powiedział Wszechmogący (Elohim): „Niech stanie się światło!” I stało się światło”¹⁰. „Niech stanie się światło!” – to powiedziane ze strony Aby, a „i stało się światło” – wykonane ze strony Imy. I Adam ten został stworzony w właściwości dwóch parcufów, kiedy oba były złączone ze sobą na jednym wspólnym poziomie. W ten sposób zachar i nekewa, stworzeni od Aby i Imy, byli równorzędni, co wskazuje na to, że także Aba we-Ima znajdowali się na jednym poziomie.

166) Ale w tym (awal le-hai), nie ma obrazu i podobieństwa, poza wyższą Imą (leit bei celem u-demut ela Ima ilaa), która miała ona jeden przydomek (hawa leh chad kinnui), który odpowiada liczbie Elohim (de-salik le-chuszban Elohim). Ten przydomek oznacza światło i ciemność (we-hahu kinnui ihu or we-choszech). Z powodu tej ciemności (u-begin hahu choszech), która była w tym przydomku (de-hawa be-hahu kinnui), powiedział Aba (amar Abba): W przyszłości zgrzeszy człowiek z Brija (da-atid le-mechetei le-Adam de-Bria), który jest światłem w wyższym odzieniu (de-ihu or lewusz ilaa).

Sulam

166) Jednak Adam świata Brija nie posiada obrazu ani podobieństwa od Aba we-Imy, ponieważ w swoim korzeniu nie ma żadnego związku z Aba we-Ima, aby otrzymać od nich mohin (rozum) obrazu i podobieństwa. Jednak najwyższa Ima miała szczególne imię, którego wartość liczbową stanowi „pej-waw (86)”, co odpowiada imieniu Elohim. To imię jest zarówno światłem, jak i ciemnością.

Wyjaśnienie. Istnieje imię własne, które odnosi się do istoty danego poziomu, oraz istnieje nazwa, która oznacza, że imię to zostało zaczerpnięte od innego poziomu. To właśnie oznacza stwierdzenie, że „u wyższej Imy”, czyli Biny, „był szczególny nazwa (przydomek)”. Chodzi tutaj o Malchut, która pod względem wartości liczbowej równa się imieniu Elohim, ponieważ wzniosła się do Biny i zaczerpnęła od niej imię Elohim. Malchut sama w sobie nie posiada tego imienia, ale przejęła je od Imy[10]. Dlatego imię Elohim Nukwy jest nazwą pochodzącą od Imy.

I w tej nazwie, czyli w Nukwie, zawarte są światło i ciemność. I z powodu ciemności, zawartej w tej nazwie, Aba powiedział, że Adam świata Brija musi zgrzeszyć. Adam świata Brija – to światło wyższego obłóczenia, to znaczy światło Adama pochodzi od obłóczenia znajdującego się powyżej niego, od Nukwy, w której obecne są zarówno światło, jak i ciemność. I w przyszłości ma zgrzeszyć właśnie z powodu tej ciemności, znajdującej się w niej.

Wyjaśnienie. Chociaż Nukwa została osłodzona u Imy i osiągnęła imię Elohim, podobnie jak ona, to jednak ostatecznie nie zniknęła jej własna właściwość, czyli właściwość sądu, lecz jej własna właściwość ukryła się w jej wewnętrznej istocie i nie jest w niej widoczna, a jedynie właściwość miłosierdzia Imy. W ten sposób ma w sobie światło i ciemność, a jeśli nie zasłuży, to ujawnia się ciemność. Z tego powodu Aba powiedział, że „Adam musi zgrzeszyć”, ponieważ Adam został stworzony siłą światła wyższego obłóczenia. Bowiem kelim Bina, Tiferet i Malchut Nukwy, które opadły podczas stanu katnut w duszę Adama Riszona, stały się obłóczeniem dla Nukwy podczas jej gadlutu, a dusza Adama Riszona wznosi się razem z nimi i otrzymuje mohin de-gadlut za ich pomocą. Dlatego może się potknąć z powodu obecnej w niej ciemności.

167) A to jest światło, które Święty, Błogosławiony On, stworzył w pierwszym dniu (we-hai ihu or di-bara Kudsza Berich Hu be-jom riszon). To światło zostało ukryte dla sprawiedliwych (de-gnazo le-cadikaja), a ciemność, która została stworzona w pierwszym dniu, była przeznaczona dla niegodziwych (we-hahu choszech de-itbarei be-joma Kadmaa le-raszijaa), jak jest powiedziane: Niegodziwi w ciemności zamilkną (kede-amar: u-reszaim ba-choszech jidammu). Z powodu tej ciemności, która miała w przyszłości zgrzeszyć wobec tego światła (u-begin hahu choszech, de-hawa atid le-mechetei le-hahu or), Aba nie chciał uczestniczyć w jego stworzeniu (la baa Abba le-isztatafa bei). Dlatego powiedział: Uczyńmy człowieka na nasz obraz – to jest światło, na nasze podobieństwo – to jest ciemność (u-begin da amar: naase Adam be-calmenu – hahu or, ki-demutenu – hahu choszech), która jest odzieniem dla światła (de-ihu levusza le-or), podobnie jak ciało jest odzieniem dla duszy (ke-gawna de-gufa, de-ihu lewusza le-niszmata). To jest to, co jest napisane: Skórą i ciałem przyodziałeś mnie (hada hu de-chtiw: or u-basar talbiszeni). Wszyscy się uradowali (chadu kolhu) i powiedzieli: Błogosławiony nasz los, że zasłużyliśmy, by usłyszeć słowa, które dotąd nie zostały usłyszane (we-amru: zakkaa chulcana, de-zakeina le-miszma milin de-la isztamau ad ke-an).

Sulam

167) I światło, które Adam otrzymuje w wyższym obłóczeniu, to światło, które Stwórca stworzył pierwszego dnia początku stworzenia. I Adam widział dzięki niemu od krańca świata do krańca. A następnie ukrył je dla sprawiedliwych, i powiedziano o nim: „Niech stanie się światło!”¹⁰ A ciemność, która ukryta jest w Nukwie, to ciemność, która została stworzona pierwszego dnia dla grzeszników. I powiedziano o niej: „A niegodziwi w ciemności zginą”. I z powodu tej ciemności, która w przyszłości sprowadzi światło duszy Adama do pragnienia grzechu, Aba nie chciał uczestniczyć w nim – w chwili, gdy Ima powiedziała do niego: „Uczyńmy człowieka!”¹⁸⁷

Dlatego powiedziała Ima: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i podobieństwo Nasze”¹⁸⁷. „Na Nasz obraz” – za pomocą naszego światła. „Na Nasze podobieństwo” – za pomocą naszej ciemności, która jest obłóczeniem światła, w przeciwieństwie do tej ciemności, która została stworzona pierwszego dnia i o której powiedziano: „A niegodziwi w ciemności zginą”[11], ponieważ nie jest ona obłóczeniem światła i prowadzi Adama do grzechu. Natomiast ciemność Imy jest obłóczeniem światła, tak jak ciało jest obłóczeniem duszy. Jak powiedziano: „Skórą i ciałem oblekłeś mnie”¹⁴⁹. Ponieważ ciemność Imy powstała w wyniku wzniesienia się do niej Malchut w celu otrzymania właściwości miłosierdzia, które jest w niej zawarte, wtedy Bina, Tiferet i Malchut Imy opuściły się do ZoN, i ukryła się jej właściwość GaR.

A Ima uczyniła to celowo, aby przyciągnąć mohin i światło do ZoN. W ten sposób ta ciemność jest przygotowaniem i obłóczeniem dla światła. Bo te kelim Bina, Tiferet i Malchut, które opuściły się od Imy do ZoN, stały się obłóczeniem dla Imy w czasie jej gadlutu. ZoN zostały zespolone z tym obłóczeniem i otrzymują światło za jego pośrednictwem. To właśnie oznacza powiedziane, że „ciemność Imy jest obłóczeniem dla światła”.

Wszyscy uradowali się, wołając: „Błogosławiona nasza dola, bo zasłużyliśmy, by usłyszeć słowa, które do dzisiejszego dnia nie zostały jeszcze wypowiedziane!”

I teraz wyjaśniło się również pierwsze pytanie, które zostało zadane – kto powiedział: „Uczyńmy człowieka”¹⁸⁷? Bo wszystkie wypowiedzi „I powiedział”, zawarte w dziele początku stworzenia, odnoszą się do Aby, a w takim razie, jak to możliwe, że Aba powiedział: „Uczyńmy”, skoro samo działanie dotyczy wyłącznie Imy? Odpowiedział rabbi Szymon, że to w rzeczywistości odnosi się do Imy, ponieważ Ima powiedziała Abie: „Uczyńmy”.

---

[1] Tora, Bereszit, 1:26. I rzekł Wszechmogący: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz i na Nasze podobieństwo”.
[2] Pisma, Daniel, 7:9. „Patrzyłem, aż postawiono trony, a Pradawny w dniach zasiadł”.
[3] Pisma, Przysłowia, 8:30. „Byłam przy Nim jako Jego ulubienica, byłam Jego rozkoszą dzień po dniu, ciesząc się przed Jego obliczem przez cały czas”.
[4] Pisma, Przypowieści, 10:1.
[5] Zob. „Wprowadzenie do nauki Kabały”, p. 59.
[6] Zob. „Wprowadzenie do nauki Kabały”, p. 67.
[7] Tora, Bereszit, 17:17.
[8] Zohar, rozdział Kdoszim, p. 62.
[9] Prorocy, Jeszajahu, 50:1. „Bo za wasze grzechy zostaliście sprzedani, a za wasze przestępstwa została wasza matka wygnana”.
[10] Zob. „Zohar Hakdama”, artykuł „Matka pożycza swoje szaty córce”, p. 17.
[11] Prorocy, Szmuel 1, 2:9. „On strzeże stóp swoich świętych, a niegodziwi zginą w ciemności”.