Księgi Zohar nie trzeba przedstawiać nikomu. Jest to fundament kabalistycznych nauk wyjaśniający opisy zamieszczone w Torze i przybliżający tą naukę dla pragnących poznać. Czytając tą księgę, masz unikalną możliwość zapoznania się z jedną z największych tajemnic świata. Księga Świecenia bądź Księga Blasku otwiera przed nami emanacje duszy, które zawarte są w istocie tej księgi. Poznając te tajemnice, człowiek łączy się z tym, co można określić słowem „Bogopodobieństwo”. Poniżej przedstawiamy fragment tłumaczenia, całość tłumaczenia dostępna w formie książkowej.

Zohar po polsku

Od tłumacza: „Zohar był tłumaczony z języka hebrajskiego na język rosyjski, a następnie na polski przez dusze, mocno zbliżone ze Stworzycielem. Dla uniknięcia niezgodności tekstu, wiele słów, które nie mają absolutnie odpowiednika w języku polskim, obok cytowane są w języku hebrajskim, tym dając możliwość bardziej głębokiej pracy z tekstem. Niech będzie Błogosławiony ten, czyja Dusza pragnie poznania i otwiera się na Najwyższe Światło Źródła – Światło Nieskończoności.”

Księga Zohar – Bereszit A

1) Na początku objawienia woli Króla (hurmenuta de-malka הורמנותא דמלכא) uformował formą („galif glufej”, גליף גלופי) w świetle wyższym iskrę ciężkości (bucyna de-kardinuta בוצינא דקרדינותא) i wyszła od wewnątrz zamkniętego z tajemnicy Nieskończonego (mi-raza de-ejn sof (מרזא דאין סוף forma („gulma” גולמא – od słowa Golem), wetknęła się w krąg, nie biały i nie czarny, nie czerwony i nie zielony, i bez odcienia w ogóle. Kiedy zmierzył rozmiar, uczynił odcienie (gwaninגוונין ) świecić (leanhapa לאנהרא) wewnątrz (tego kręgu – Sulam). Wewnątrz iskry wyszło jedno źródło (nwio נביעו), od którego ozdobiły się (ictabu אצטבעו) odcienie z dołu.

2) Zamknięty wewnątrz zamkniętego od tajemnicy Nieskończonego rozciął (baka בקע) i nie rozciął (rozcięte jest to żeńskie, a nierozcięte – męskie – Sulam), powietrze (awira אוירא) Jego (czyli Duch Jego – Sulam) nie było poznane w ogóle, do tego jak z powodu uderzenia rozpiętości zalśniła kropka (nekuda נקודא) jedna zamknięta, wyższa. [To, co] po tej kropce, to nie jest poznane w ogóle, i z tego powodu nazywa się „początek” (rejszit ראשית) – wypowiedź, która poprzedza wszystko.

3) „I rozumujące zalśnią jak lśnienie sklepienia, i broniące wielu – jak gwiazdy wieczne” (Daniel, 12:3). „Lśnienie” (zohar זהר) zamkniętego [wszystkich] zamkniętych części – uderzyło powietrze jego (tego lśnienia) i zaświecił w kropce tej, i wtedy rozprzestrzenił się ten „początek” i uczynił sobie salę (hejhala היכלא) dla szacunku i wychwalenia, tam zasiał nasienie świętości (zera de-kdusza דקדושא זרע) dla urodzenia (żeby rodzić dusze – Sulam) dla korzyści świata, i tajemnica ta (Jeszaja, 6:13): „Nasienie świętości ustawiło ją”.

4) Lśnienie, które zasiało nasienie dla szacunku swego – jest jak siemię jedwabiu i purpury dobrej, co ukrywa się wewnątrz i czyni sobie salę, która – wychwaleniem jego i korzyść wszystkiemu. Tym początkiem stworzył (bara ברא) tą zamkniętość (stima סתימא),która nie była poznana poprzez tą salę. Sala ta nazywa się „Elo-him” (אלהים).

5) I tajemnica ta (Bereszit, 1): „Na początku stworzył Bóg”. Lśnienie, z którego stworzone wszystkie dziesięć wypowiedzi (którymi stworzony świat) w tajemnicy rozprzestrzenienia (be-raza de-itpasztuta ברזא דאתפשטותא) kropki lśnienia tego zamkniętego. Jeżeli o tym napisano „stworzył”, nie ma nic dziwnego, że „I stworzył Bóg (Elo-him) człowieka według obrazu Swojego” (be-calmo בצלמו).

6) Lśnienie – jest to tajemnica tego „na początku” (be-rejszit), Poprzedzający wszystko (kadmaa de-hola קדמאה דכלא ) – Imię Jego. „E-hje” (wyjaśnia się Imię, którym Bóg był nazywany w pierwszej rozmowie z Mosze, rozdział Szmot: „Będę który Będę”: „E-hje aszer E-hje” אהיה אשר אהיה) – Imię Święte, uformowane w stronach jego (be-sitroj בסטרוי), „Elo-him” – uformowane w wieńcu, (be-itra בעיטרא). „Który” (aszer אשר) – sala ukryta (tamir טמיר) i schowana (ganiz גניז), początek tajemnicy „na początku” (bereszit), „Który” – głowa, (słowo „aszer”, czyli „który”, z tych samych liter, co słowo „rosz”, czyli „głowa”), która wychodzi ze słów – „na początku”, bereszit (słowo „bereszit” zawiera wewnątrz siebie słowo „rosz”).

7) I kiedy została ustawiona kropka i sala, jako jedno, wtedy „na początku” (bereszit) zawarł początek wyższy w mądrości (be-hochmeta בחכמתא). Następnie zmieniły się odcienie tej sali i została nazwana „dom” (bait בית), kropka wyższa została nazwana głową (rosz ראש). Zawarte to w tym w tajemnicy „na początku” (be-reszit). Kiedy ono – jako jedno, we wspólności jednej, dopóki jeszcze nie ma zasiedlenia (jiszuwa ישובא) w domu. Kiedy było zasiane dla ustawienia zasiedlenia, wtedy było nazwane Elo-him ukryty (tmira טמירא), zamknięty (stima סתימא).

8) Lśnienie zamknięte i schowane, do tego, że synowie jego wewnątrz jego [przyjdą] rodzić (leolda לאולדא), i dom stanie w rozprzestrzenieniu ustawienia tego świętego nasienia. I dopóki nie zaszła w ciążę (lo itadiat אתעדיאת לא), i nie rozprzestrzeniło się rozprzestrzenieniem zasiedlenia, nie nazywa się „Elo-him”, i wszystko – w ogólnym „na początku” (be-rejszit). Po tym, jak ustawia się w Imieniu Elo-him, wychodzą te porodzenia z tego nasienia, co zasiane w nim. Kim są te nasiona? Są to litery (atwan אתוון) uformowane (wyrzeźbione), tajemnica Tory (raza de-orajta דאורייתא רזא), które wyszły z tej kropki.

9) Ta kropka (nekuda נקודא) zasiała wewnątrz tej sali (hejhala היכלא) tajemnicę trzech kropek: holam, szuruk, hirik i połączyła się – ta w tej, i stały się tajemnicą jedną, głosem (kol קול), który wychodzi w połączeniu jednym (be-hibura hadaחדא בחבורא). W czasie, kiedy wyszedł (głos – Sulam), wyszła para jego z nim, która łączy wszystkie litery, jak napisano (Bereszit, 1): „…i niebiosa” (koniec pierwszego wersu Tory): głos i para jego. Ten głos, on – niebo (szamaim שמים), on – [Imię] E-hje (patrz wyżej p.6) ostatnie, lśnienie (zohar זהר), które zawiera w sobie wszystkie litery i odcienie w ten sposób.

10) Dotąd – Bóg (AWA’Ja), Najwyższy nasz (Elo-hejnu), Bóg (AWA’Ja)” (fragment z wersetu „Słuchaj, Izraelu”, gdzie występuje to Imię) – są to trzy poziomy (dargin דרגין), zgodnie z tą wyższą tajemnicą. „Na początku stworzył Bóg” (Be-reszit bara Elo-him). „Na początku” – tajemnica Poprzedzającego (raza kadmaa רזא קדמאה). „Stworzył” – tajemnica zamkniętego, skąd wszystko się rozprzestrzenia. „Bóg” (Elo-him) – tajemnica objawienia wszystkiego z dołu. „Niebiosa” (et ha-szamaim את השמים) – to, co nie rozłącza ich, męskie i żeńskie (dhar we-nukwa ונוקבא דכר) – jako jedno.

11) „Et” (jest to cząsteczka את pierwszego wyrazu Tory), kiedy bierze wszystkie litery, ona – wspólność wszystkich liter, początek i koniec (składa się z pierwszej i ostatniej litery alfabetu), później dodała się „hej” (litera ה), żeby połączyć wszystkie litery z [literą] hej, i nazywa się „Ty” (ata אתה). I dlatego [napisano] (Nehemia, 9): „I Ty ożywiasz wszystkich”. „Et” – jest to tajemnica [Imienia] „Ado-naj” (אדני), i tak nazywa się. „Niebiosa” (ha-szamaim השמים, kolejne słowo po „et”) – jest to [Imię] jud-hej-waw-hej, najwyższa tajemnica.

12) „We-et” (po słowie „niebiosa” – cząsteczka „et” z literą „i” ואת) – jest to naprawienie (tikuna תקונא) męskiego i żeńskiego. „We-et” – tajemnica [Imienia] waw-jud-hej-waw-hej (czteroliterowe imię z dodatkiem litery „i”, przykład: „I Bóg wylał na Sodomę, itd.”, co oznacza „On i dom sądu Jego”), i wszystko jest jednym. „Ziemia” (ha-arec הארץ, następnie (ostatnie) słowo pierwszego wiersza Tory) – jest to [Imię] Elo-him (אלהים), według obrazu Wyższego – czynić płody i kielki (pirin we-ibin פירין ואבין). Imię to znajduje się w trzech miejscach, i stąd wyjaśnia się Imię to z kilku stron. Do tego miejsca tajemnica ukrytego w ukrytym (sitra de-storinסתרא דסתרין ), co uformował (galif גליף), wybudował (banej בני) i objawił (we-kaem וקיים) drogą zamkniętą, w tajemnicy jednego wiersza.

13) Stąd i dalej: „Bereszit” – „Bara Szit” (czyli „stworzył sześć”), od końca niebios i do końca niebios – sześć stron, które rozprzestrzeniają się z tajemnicy wyższej rozprzestrzenieniem, (które nazywa się) „Bara” (stworzył ברא). Z kropki pierwotnej stworzył rozprzestrzenienie (itpasztuta אתפשטותא) jednej kropki wyższej, i tu uformowana tajemnica Imienia czterdziestu dwóch liter.

14) „I rozumujące zaświecą” (Daniel, 12) – jak widok znaków melodyjnych (znaki melodyjne, według których czyta się Tora, nazywane są „taamim” טעמים, co również tłumaczy się jako: „smaki” i „zmysły”). I według motywu (niguna נגונא) ich idą za nimi litery i znaki diakrytyczne, ciągną się za nimi, jak wojska (ke-hajalin כחיילין) za królem ich. Ciała – litery, duch – znali diakrytyczne, – wszyscy oni jadą w podróży swojej za znakami (motywów), i istnieją dzięki istnieniu ich. Kiedy motyw znaku jedzie (natil נטיל, czyli porusza się), jadą litery i znaki diakrytyczne za nim. Kiedy on przerywa się (pasik פסיק), one nie poruszają się, i istnieją dzięki istnieniu ich.

15) „I rozumujące zalśnią”, – litery i znaki diakrytyczne. „Jak lśnienie” (Zohar זהר – następne słowo wiersza „I rozumujący zalśnią, jak lśnienie sklepienia, i broniące wielu – jak gwiazdy wieczne”) – motyw znaków. „Sklepienie” (ha-rakija הרקיע) – rozprzestrzenienie motywu, jak na przykład te (znaki), które rozprzestrzeniają się rozprzestrzenieniem (czyli śpiewane są długo), i idzie motyw. „I broniące wielu” – jest to przerwanie znaków (melodyjnych), przerywające ich ruch, z powodu których słyszalne jest słowo (przerywające znaki dzielą słowa). „Zalśnią” – litery i znaki diarktyczyne, które świecą w jedności w ruchu w tajemnicy ukrytego, w ruchu ich na tych drogach (szwilin שבילין) ukrytych. Z tego rozprzestrzenia się wszystko. „I rozumujące zalśnią, jak lśnienie sklepienia”, – tym słupom i podstawkom tego pałacu (apirjon אפריון). „Rozumujące” – one są słupy i podstawki wyższe, ponieważ oni patrzą rozumnie (be-sihletanu בסכלתנו) na wszystko, co będzie potrzebne pałacowi temu i jego podstawkom. Tajemnica ta – podobna do napisanego (Teelim, 41): „Błogi jest obdarzający rozumem (maskil מסכיל) biednego”. „Zalśnią” – ponieważ jeżeli nie zalśnią i nie oświecą, nie będą mogli wpatrywać się (leajna לעיינא) i popatrzeć na ten pałac dla wszystkiego, co będzie niezbędne.

16) „Jak lśnienie sklepienia”, – tego stojącego nad tymi rozumującymi, o którym napisano (Ezekiel, 1): „Sklepienie, jak obraz lodu strasznego”. Świecenie tego (sklepienia) świeci Torze. „Świecenie”, które świeci tym głowom anioła (haja חיה), i te głowy – ci rozumujący, co świecą stale. I patrzą na to sklepienie przy tym świetle, które wychodzi stąd. I jest to światło Tory (nhiru de-orajta נהרו דאוריתא), które świeci stale i nie przerywa się.

17) „I ziemia była pusta i chaotyczna (tohu wa bohu תהו ובהו), i ciemność nad otchłanią” – „była” właściwie. Przed tym – śnieg z wewnątrz wody (talga go maja תלגא גו מייא), wyszedł z niego brud (zuhama זוהמא) dzięki tej sile śniegu, który objawił się w wodzie, i uderzył ją ogień silny (isza takifa אשא תקיפא), i pojawiły się w niej odpady (psolet פסולת) i zaszła w ciążę, i stało się tohu (pustka lub całkowity chaos). Z miejsca brudu utworzyło się gniazdo (kina קינא) odpadów. „Bohu” (mniejszy poziom chaosu) – rozjaśnienie (briru ברירו), co rozjaśniło się od wewnątrz odpadów, i zostało ustawione w nich. „Ciemność” (hoszeh חשך) – jest to tajemnica silnego ognia. Ta ciemność ukrywa to „Tohu”, nad tymi odpadami, i naprawiają się od niego.

18) „I duch Boży wznosi się nad wodami” – „duch” (ruach רוח) Świętości, który wychodzi z [Imienia] Elo-him Chaim (Bóg Życia), i to „wznosi się nad wodami”. Po tym jak ten wiatr (ruach) dał podmuch, wyjaśniła się subtelność (dkiku דקיקו) jedna od wewnątrz tych odpadów, i jak zdjęcie (ke-tisa כטיסא) brudu. Tak wyjaśniło się (tohu) i zostało oczyszczone (acrif אצריף) raz i dwa, do tego, że pozostał ten brud, w którym nie ma brudu w ogóle.

19) Kiedy to „tohu” wyjaśniło się i oczyściło się, wyszedł z niego wielki wiatr i silny, wyrywający góry i łamiący skały – ten, który widział [prorok] Eliahu (przed tym jak Bóg otworzył się jemu u góry Horew). Wyjaśniło się „bohu” i wyczyściło się, i wyszedł z niego grom (raasz רעש), jak napisano: „I po wietrze – grom”. Rozjaśniła się „ciemność”, i był zawarty w tajemnicy jej ogień, jak napisano: „A po gromie – ogień”. Rozjaśnił się „duch” i został zawarty w tajemnicy jego „głos cienkiej ciszy” (kol dmama daka קול דממה דקה, który usłyszał Eliahu przed Objawieniem).

20) „Tohu”, – miejsce w którym nie ma odcieni i nie ma obrazu (diukna דיוקנא forma), i [ono] nie jest zawarte w tajemnicy obrazu. Teraz (po rozjaśnieniu) ono – w obrazie, lecz kiedy wpatrywać się niego – nie ma u niego obrazu w ogóle. U wszystkiego jest ubranie (lewusza לבושא), żeby ubrać, oprócz tego.

21) „Bohu” (בהו) – u tego jest obraz i forma (cijura we dukna ציורא ודיוקנא) są to – kamienie, pogrążone (meszakinמשקעין ) wewnątrz uformowanego (glifa גליפא) tohu, wychodzące wewnątrz uformowanego, w którą są pogrążone, i stąd wyciągające korzyść (toalta תועלתא) dla świata, w obrazie ubrania, wyciągają korzyść z góry w dół i wznosi się z dołu do góry.

22) I dlatego są dziurawe (nikwan נקיבן ponieważ wychodzą z nich wody stałe) i mocne (mefulamim מפולמין), oni wiszą w powietrzu (ba-awira באוירא). Czasami wiszą w powietrzu, kiedy wznoszą się stąd do góry, czasami ukrywają się w zachmurzonym dniu (be-joma de-ajwa דעיבא ביומא) i wyprowadzają wodę z wewnątrz otchłani, [żeby] napełniło się „tohu” stąd, i wtedy jest zabawa i głupota (hedwa we-sztuha ושטותא חדוא), ponieważ rozprzestrzeniło się „tohu” w świecie.

23) „Ciemność” (hoszeh חשך) – jest to ogień czarny (isza uhma אשא אוכמא), silny w odcieniu (ponieważ nie ma koloru zdolnego zmienić czarny), ogień czerwony (isza sumka סומקא אשא) – silny w rodzaju (czerwony objawia się przed oczami bardziej od reszty), ogień zielony (isza jeruka ירוקא אשא) – silny w obrazie (dopełnia każdy rysunek), ogień biały (isza hiwra אשא חיוורא), ponieważ zawiera wszystko (biały jest korzeniem wszystkich kolorów). Ciemność, potężna we wszystkich ogniach, i to przesila „tohu”. I nie on – „ogień ciemny” (chociaż nazywa się ciemność), lecz tylko (wtedy nazywa się ogniem ciemnym) kiedy przesila „tohu”. I jest to tajemnica [wiersza] (Bereszit, 27): „I zmętniły się oczy jego od widzenia, i zawołał Ejsawa, itd..”. „Ciemność” – jest to twarz zła (pnej ra פני רע), ponieważ [Ic’chak] błogo skłonnie przyjmował zło (czyli Ejsawa), i wtedy nazywał się „ciemnością”, która zasiadała na nim, żeby przesilić go, i tajemnica ta (Bereszit 1): „I ciemność nad otchłanią (thom תהום)”.

24) Duch (ruach רוח, jest to następne słowo w wierszu po słowach „i ciemność nad otchłanią) – jest to głos, który przybywa na „bohu”, i przesila go, i kieruje go we wszystkim, co jemu potrzebne. I tajemnica ta (Tehelim, 29): „Głos Boga na wodach”. I tak (Bereszit, 1): „Duch Boga szybuje nad wodami (al pnej ha-maim על פני המים)”, – kamienie, pogrążone wewnątrz otchłani, z których wychodzą wody i z tego powodu nazywane są „oblicze wody”. Duch kieruje i przesila oblicze (które nazywa się) „oblicze otchłani”, to (kieruje) – jak potrzebne jemu, i to (przesila i niszczy) – jak potrzebne jemu.

25) „Tohu” – na nim przebywa Imię Sza-daj (שדי). „Bohu” – na nim przebywa Imię Cwa-ot (צבאות). „Ciemność” – na nim przebywa Imię Elo-him (אלהים). „Duch” – na nim przebywa Imię jud-hej-waw-hej.

26) „Wiatr (ruach) silny, wyrywający góry i łamiący skały, nie w wietrze Boga” (Pierwsza Księga Króli 19). Imienia tego (Czteroliterowego) nie było w nim, ponieważ [Imię] Sza-daj panowało nad nim w tajemnicy „tohu”. „I powietrze – grom, nie w gromie Boga”, ponieważ Imię Cwa-ot panowało nad nim w tajemnicy „bohu”, i dlatego „bohu” nazywa się „grom” (raasz רעש), ponieważ nie ma go bez gromu.

27) „I po gromie – ogień, nie w ogniu Boga”, ponieważ [Imię] Elo-him panowało nad nim od strony „ciemności”. „A po ogniu – głos ciszy subtelnej”. Tu znajdujemy jud-hej-waw-hej. Cztery działy są tu, i one – działy ciała (pirkej gufa פרקי גופא) i organy wiadome, i ich cztery, i ich dwanaście. I tu – Imię Formujące z dwunastu liter (trzy Czteroliterowe Imiona), które było przekazane prorokowi Eliau w jaskini (cytat znajduje się na końcu Księgi Króli).

28) „I powiedział Bóg: „Niech stanie się światło”, i było światło” – stąd on – początek znajdowania tajemnic (gnizin גניזין), jak jest stworzony świat w detalach. Ponieważ do tej pory wspomniano ogólnie, a później powróci wspólność, żeby być „wspólnością, indywidualnym, i wspólnym” (klal u-prat u-hlal וכלל ופרט כלל jest to jedna z tradycyjnych metod nauki Tory, zgodnie z którą, we wspólnym jest tylko to, co jest w indywidualnym).

29) Do tego było wszystko zawieszone w powietrzu z powodu tajemnicy Nieskończonego. Ponieważ rozprzestrzeniła się siła w Wyższej Sali (hejhala ilaa היכלא עלאה), tajemnica [Imienia] Elo-him, napisano w nim „wypowiedź” (amira אמירה): „I powiedział Bóg”. Ponieważ wyżej nie napisano w nim „wypowiedź” w detalach, bez względu na to, że „Bereszit” – również wypowiedź, lecz nie napisano w nim: „I powiedział”.

30) To „I powiedział” – ono stoi, żeby pytać i dowiadywać się. „I powiedział” – jest to siła machnięcia (hejla de-itram חילא דאתרם), machnięcie – w ciszy (be-haszaj בחשאי – szeptem), z tajemnicy Nieskończonego, od głowy myśli (mi-rejsza de-mahszawa רישא דמחשבה). „I powiedział Bóg” – teraz urodziła ta Sala (hejhala היכלא) z tego, z czym była w ciąży, z nasienia świętego i urodziła w ciszy. I to, co urodziło się, było słyszalne na zewnątrz. Ten, kto urodził go, urodził w ciszy, żeby nie było słyszalne w ogóle. Ponieważ wyszedł z niego ten, kto wyszedł, stał się głos, który był słyszalny na zewnątrz.

31) „Niech będzie światło” (Bereszit, 1). Wszystko to, co wyszło – w tajemnicy tego wyszło. „Niech będzie” (jehi יהי) – wskazówka na tajemnicę ojca i matki (aba we-ima ואמא אבא), które – [Imię] jud-hej, i następnie (po literach jud-hej w słowie niech będzie) powróciło w kropkę pierwotną, być początkiem rozprzestrzenienia rzeczy innej (i światło, czyli or אור obróciło się w powietrze awir אויר).

32) „Światło, i było światło” (są to następne słowa w wierszu po słowach – Niech będzie), – światło, które już było. Światło – jest to tajemnica zamknięta (raza stima רזא סתימא), rozprzestrzenienie, którym rozprzestrzeniło się i rozpadło się (itbaka אתקבע) w tajemnicy ukrytej (raza de-sitra דסתרא רזא) powietrza wyższego zamkniętego. Rozpadł się na początku i wyprowadził jedną kropkę zamkniętą z tajemnicy jego, ponieważ Nieskończoność odłupała od powietrza swego i otworzyła tą kropkę jud. Ponieważ ten jud rozprzestrzenił się, to pozostało (od słowa awir – powietrze, kiedy z niego znika litera jud), wynika światło (or אור) od tej tajemnicy tego zamkniętego powietrza.

33) Kiedy powstała z niego kropka początkowa „Jud”, otworzyło się później na niej (światło) osiągające i nieosiągające (matej we-lo matej מטי ולא מטי). Ponieważ rozprzestrzeniła się kropka – wyszło (światło), i to światło, które pozostało od „powietrza”, a mianowicie – światło, które już było i istnieje. Wyszło, i zniknęło, i schowało się. I pozostała jedna kropka od niego, (żeby) być osiągającym zawsze drogą ukrytą (be-orah gnizu באורח גניזו), tą kropkę. Osiąga i nie osiąga ją światło drogą kropki początkowej, która wyszła z niego. I dlatego wszystko połączone – to z tym. Świeci – to w tym.

34) Kiedy wznosi się – wszyscy wznoszą się i łączą się w nim. I on – osiąga i chowa się w miejscu Nieskończoności, i wszystko – staje się jednością. Ta kropka „światła” (która czyni z niego powietrze) – jest ona światłem. I rozprzestrzeniła się, i oświetliło się nim siedem liter alfabetu (dla prawej linii). I nie stały się twarde (lo akriszu לא אקרישו), i wilgotne (lahim לחים) były (jeszcze kelim). Wyszła ciemność następnie, wyszło za jej pomocą siedem innych liter alfabetu (dla lewej linii), i nie stały się twarde, istniały wilgotnymi. Wyszło sklepienie (rakia רקיע), które podzieliło przeciwieństwo dwóch stron, i wyszło za jego pomocą osiem liter innych. Wtedy (razem) – dwadzieścia dwie. Wyskoczyło (dalgu דלגו) siedem liter tej strony i siedem liter tamtej strony, i były uformowane wszystkie one na tym sklepieniu, i były istniejącymi, wilgotnymi. Stwardniało to sklepienie i stwardniały litery, i uformowały się (aglimu אגלימו), i powstały w obrazach ich i była uformowana tam Tora – świecić na zewnątrz.

35) „Niech będzie światło”, które – (na Imię) E-L (אל) Wielkie (gadol גדול), tajemnica, która wyszła z powietrza początkowego. „I był” (następne słowa wiersza po „Niech będzie światło”) – tajemnica ciemności, która nazywa się Elo-him. „Światło” (ostatnie słowo wiersza), które połączyło lewe w prawym (smol be-jamin שמאלא בימינא). I dlatego z tajemnicy E-L był Elo-him. Połączyło się prawe w lewym i lewe w prawym.

36) „I zobaczył Bóg światło, że jest dobre” – i jest to słup środkowy (amuda de-emcaita עמודא דאמצעיתא). „Że dobre” – świeci z góry i z dołu, i dla wszystkich reszty stron, w tajemnicy jud-hej-waw-hej – Imienia, które łączy wszystkie strony. „I podzielił Bóg” – podzielił spór, żeby było wszystko całością (kala szlim כלא שלים).

37) „I nazwał Bóg światło dniem (jom יום)”. Co to takiego „i nazwał”? Zawołał i zaprosił wyjść z tego całościowego światła, które istnieje w środku, jedno światło, które osnową świata, ponieważ na nim stoją światy. I od tego światła całościowego słupa środkowego, rozprzestrzeniła się osnowa życia światów, ponieważ jest to „dzień” od strony prawej. „I ciemność nazwał nocą (lajla לילה)” – zawołał i zaprosił, i wyszła od strony ciemności jedna kobiecość (had nukwa חד נוקבא), luna (sihara סיהרא), która panuje w nocy i nazywa się „noc”. Tajemnica [Imienia] Adonaj (אדני) – pan (adon אדון) całej ziemi.

38) Weszło prawe w ten słup całościowy, który pośrodku, gdzie połączona tajemnica lewego, i wzniosło się do góry, do kropki początkowej, i wzięło i nabyło tam rzecz trzech kropek (znaków diakrytycznych): „holam” (o), „szuruk” (u), „hirik” (i), (które nazywane są) „święte nasienie” (zera kodesz קדש זרע). Ponieważ nie ma nasienia, które zapładnia, oprócz tajemnicy tej, i łączy się wszystko ze słupem środkowym i wychodzi osnowa (jesoda יסודא) świata, i dlatego nazywa się „wszystko” (kol כל), które nabywa wszystko w świecie pożądań (bi-nhuru de-tiuwta בנהירו דתיאובתא).

39) Lewe płonie (lahit להיט) w potędze i pachnie (arah ארח), na wszystkich poziomach pachnie jako zapach. I z tego płomienia ognia wychodzi ta kobiecość luny, i to płonięcie jest ciemnością – ponieważ z ciemności. I dwie strony te wyprowadzają dwa poziomy te, jeden – męski (dhar דכר), drugi – żeński (nukwa נוקבא).

40) Osnowa łączy się ze słupem środkowym, od tego dodatku (tosefet תוספת) światła, które w nim. I ponieważ ten słup środkowy kończy się (staje się całościowy) i czyni całościowymi wszystkie strony, wtedy dodaje się jemu światło z góry i ze wszystkich stron, w wesołości (be-hedwa בחדוא) wszystkich od niego. I od tego dodatku wesołości wychodzi osnowa światów i nazywa się „dodatek” (musaf מוסף). Stąd wychodzą wszystkie wojska w dół, i duchy, i święte dusze w tajemnicy jud-hej-waw-hej Cwa-ot (czyli Bóg Wojsk) E-l Eloh-ej duchów (ruhot רוחות).

41) „Noc” (lajla לילה) – Panem całej ziemi, od strony lewej, od tej ciemności”, i ponieważ pragnienie „ciemności” – połączyć się z prawem, to osłabła moc jej, rozprzestrzeniła się od niej ta „noc”. Kiedy zaczęła rozprzestrzeniać się ta „noc”, dopóki nie ukończyła się, ta „ciemność” zeszła i została zawarta w prawym, i prawe uchwyciło się za nią, i pozostała w ubytku (bi-griu בגריעו) ta „noc”.

42) Tak samo jak pragnienie ciemności – znajdować się w świetle, tak pragnienie nocy – znajdować się w dniu. Ciemność pomniejszyła światła jej (ponieważ nie zdążyła ukończyć budowy kobiecego, z tego powodu, że weszła w prawą linię), i, ponieważ to tak, wyszedł poziom (nekewa) w braku i bez światła. Ciemność (lewe) świeci tylko wtedy, kiedy znajduje się w świetle. Noc, wychodząca z niej, świeci, tylko wtedy, kiedy znajduje się w dniu. Brak nocy wypełnia się tylko „dodatkiem”. To co dodaje się tu, brakuje tu.

43) W „dodatku” jest tajemnica kropki wyższej i tajemnica słupa środkowego pomiędzy wszystkimi stronami. Dlatego dodają się w nim dwie litery. Nocy brakuje tych dwóch. Tak „nazwał”. Napisano: „I nazwał” („I nazwał Bóg światło dniem, a ciemność nazwał nocą”, „i nazwał” (waikra ויקרא) powiedziano od nie, o nocy – „nazwał” (kara קרא)), i brakuje od niego litery waw i litery jud, i napisano: „Nazwał nocą”. Tu tajemnica Imienia siedemdziesięciu dwóch liter, wyrzeźbionych w koronie wyższej.

44) „I powiedział Bóg: niech będzie sklepienie wewnątrz wody, itd.”, tu – o detalach tajemnicy podziału pomiędzy wodą wyższą i niższą w tajemnicy lewego. Tu – spór (mahloket מחלוקת – podział) w tajemnicy lewego, ponieważ do tego – tajemnica prawego, a tu – tajemnica lewego. I dlatego powiększa się spór pomiędzy tym i prawym. Prawe – ono całość wszystkiego, i dlatego – w prawym napisano wszystko, ponieważ od tego zależy całość. Kiedy budzi się (itar אתער) lewe, budzi się spór i dzięki temu sporowi wzmaga się ogień gniewu (isza de-rugza אשא דרוגזא), i wychodzi z tej sporu Gehinom (piekło גיהנם), i Gehinom w lewym obudził się i przylepił się [do niego].

45) Mosze (משה) w mądrości swojej patrzył na to, i do działania pierwotnego (uwad di-bereszit עובדא דבראשית , czyli do stworzenia świata) zwrócił się. W działaniu pierwotnym był spór prawego i lewego, i w tym sporze, kiedy obudziło się w nim lewe, wyszedł z niego Gehinom i przylepił się do niego. Słup środkowy, który – dzień trzeci, wszedł między nimi i podzielił spór, wprowadził pokój (askim אסכים) do dwóch stron. I Gehinom opuścił się w dół i lewe zostało zawarte w prawym, i był pokój we wszystkim.

46) Jak widok tego – spór Koracha (קרח) i Acharona (אהרן): lewe z prawym. Popatrzył Mosze na działania pierwotne i powiedział: „Zobaczyłem podział, spór, pomiędzy prawym i lewym, postaram się doprowadzić ich do pokoju, (Koracha i Acharona).” I nie zechciało lewe, i wzmocnił się Korach w sile swojej.

47) Powiedział (Mosze): „Rzecz jasna, Gehinom do siły sporu lewego powinna przylepić się, ona nie chce przylepić się do góry i zostać zawartym w prawym; rzecz jasna, (on) opuścił się w dół z powodu siły gniewu swojego.”

48) I z tego powodu nie chciał Korach zawrzeć pokoju w tej kłótni za pomocą Mosze, ponieważ nie była (kłótnia) w imię niebios (le-szem szamaim לשם שמים). I nie martwił się o szacunek Wyższego, i odrzucał (akhisz אכחיש) działanie pierwotne. Ponieważ zobaczył Mosze, że był odrzucającym działania pierwotne, odepchnął się (itdaha אתדחא) on na zewnątrz, wtedy (Bamidbar, 16): „I zezłościł się Mosze bardzo”.

49) „I zezłościł się Mosze”, – za to, że odrzucili go, żeby nie doprowadził do pokoju w tej kłótni. „Bardzo” – za to, że odrzucili działanie pierwotne. I wszystko odrzucił Korach – z góry i z dołu, jak napisano: „W powstaniu waszym przeciwko Bogu”, to – z dołu i z góry. I dlatego – przylepi się do tego, co pasowało mu (Korach do Gehinomu).

50) Spór, który naprawił się (ittaken אתתקן) według obrazu wyższego, i wznosi się, i nie opuszcza się, i objawia się w drodze prostej (be-orah miszor באורח מישר), jest to spór Szamaja i Gilela. I Święty, błogosławiony On, podzielił pomiędzy nimi, i obdarzył ich pokojem. I był ten spór w imię niebios, i niebiosa podzieliły (rozwiązały) spór, i na tym objawiło się, i było to według obrazu działania pierwotnego. A Korach działanie pierwotne odrzucił we wszystkim, i spór (plugta פלוגתא) przeciwko niebiosom była, i chciał odrzucić słowa Tory, – rzecz jasna w przylepieniu do Gehenomu było (siła sądu Gehenom przylepiła się do Koracha), i dlatego przylepił się do niego.

51) I tajemnica ta – w księdze Adama. Ciemność, kiedy budzi się (itar אתער), budzi się w sile swojej (be-tukfej בתוקפיה), stworzył poprzez nią Gehinom, i przylepił się do niego (Gehinom do Koracha) w tej kłótni. Kiedy zniknął gniew (szakih rugza שכיך רוגזא) i siła, to obudził się spór innego rodzaju – spór miłości.

52) I dwa rodzaje sporu były: Jeden – początek (szeruta שירותא), a drugi – koniec (sijuma סיומא), i jest to – droga sprawiedliwych (orahhon de-cadikaja ארחהון דצדיקייא), początek ich – w trudności (be-kaszju בקשיו), koniec ich – w uspokojeniu (be-najha בנייחא). Korach był początkiem sporu w gniewie i sile, i przylepił się do Gehinom. Szamaj – koniec sporu. Kiedy gniew był uspokojony, należy obudzić spór miłości i uczynić porozumienie (laskama לאסכמא) za pomocą niebios.

53) I tajemnica ta (Bereszit, 1): „Niech będzie światło wewnątrz wód, i będzie podział” – jest to spór pierwszy, obudzenie gniewu i siły. Zechciał (Najwyższy) oddzielić (leafrasza לאפרשא czyli zechciał zlikwidować spór) i obudził się Gehinom, do tego, że gniew i siła stały się zimne. I wtedy (Bereszit, 1): „Uczynił Bóg sklepienie”, obudził się spór miłości i zakochania (di-rhimu we-hawiwu דרחימו וחביבו), i objawienia pokoju. I w tajemnicy tej – spór Szamaja i Gilela, ponieważ Tora Mówiona (Tora sze-be-al pe תורה שבעל פה) weszła w miłości do Tory Pisanej (Tora sze-bi-ktaw תורה שבכתב), i zaistniały jako całość.

54) Podział (hawdala (הבדלה) – on rzecz jasna jest w lewym. Napisano tu podział – „I będzie podział”, i napisano: „I oddzielił”, i napisano (o sporze Koracha) tam: „Czy mało wam, że oddzielił was Bóg, itd.”, i napisano również (Dewarim, 6): „W czasie tym oddzielił Bóg kolano Lewi, (czyli kolano Koracha)”. Ponieważ podział – tylko w drugim (dniu), w miejscu lewego.

55) Jeżeli powiesz, że podział – on, rzecz jasna, w drugim, dlaczego podział – w (kolanie) Lewi, który jest trzecie (Lewi jest trzecim synem Jakowa)? Podział – w (kolanie) Szymona powinno być, który jest drugi! Lecz – bez względu na to, że Lewi był trzeci, według Jakowa był drugim (W nocy podczas poczęcia pierwszego syna Ruwena, Jakow myślał, że z nim nie Lea, a Rachel, i dlatego Ruwen dla Jakowa nie był uważany za pierwszego syna Lei) i zawsze – w drugim był (podział), i wszystko – w drodze prostej, w drodze całej, jak należy.

56) Podział – przy Końcu Szabatu (zwyczaj czytać „podział pomiędzy Sobotą, a dniami powszednimi”) – pomiędzy tymi, kto panuje w dni powszednie i Sobotę. I kiedy odchodzi Szabat, wznosi się z Gehinoma jedna strona z oka złego (mi-ajna bisza מעיינא בישא), w czasie, kiedy mówią synowie Izraela (Teelim, 90): „I czyny rąk naszych ustaw dla nas”, i wychodzi z tego poziomu, który nazywa się „lewy”, i chce wymieszać się (leitarwa לאתערבא) z nasieniem Izraela i panować nad [synami] Izraela.

57) A [synowie] Izraela czynią działania z mirtem i winem, i wypowiadają „Podział” i oddziela się (itparasz אתפרש) od nich, i obniża się ta strona, i odchodzi w miejsce swoje, w otchłań (bi-szeol בשאול). Miejsce Koracha i pomocników jego – tam, jak napisano (Bemidbar, 16): „I opuścili się oni, i wszystko, które u nich żywymi w otchłań”, i oni nie opuścili się tam, dopóki nie uczynili synowie Izraela podziału z nimi, jak napisano: „Oddzieliły się od wspólnoty tej.”

58) I zawsze podział jest – w drugim, które – lewe. Na początku – i siła, i gniew, gdyż budzi się lewe w sporze, dopóki nie wyciszy się w uspokojeniu, i stworzony za jego pomocą Gehinom, i stworzone wszystkie ta anioły, które obwiniają (obwiniają naród Izraela) przed Panem ich Wyższym, i pochłania ich ogień, i zostają spaleni. I tak – również reszta, którzy zostają anulowani (mitbatlej מתבטלי) i nie ma u nich istnienia, i zostają pochłonięci przez ogień, – według obrazu tego Koracha z dołu. I wszystko (wychodzące z początku sporu, który w ogniu i gniewie) – według tego obrazu.

59) „Niech będzie sklepienie” (Bereszit, 1) – rozprzestrzeni się rozprzestrzenieniem to od tego (niższe wody od wyższych i wyższe od niższych) E-l (Imię Boga אל, które jest również pierwszą częścią imienia Elo-him אלהים) – część pierwsza. „E-l Gadol” (czyli Wielki Bóg) rozprzestrzenił się rozprzestrzenieniem z wnętrza wód, żeby ukończyć (uczynić całościowym) to Imię E-l, i zamknąć tym rozprzestrzenieniem to – w tym, i rozprzestrzenił się z E-l – Elo-him. [Litery] te hej-jud-mem (część imienia Elo-him, która pozostała po oddzielenia imienia E-l) rozprzestrzeniły się i obróciły się (czyli zmieniły kolejność), żeby być wodami niższymi – jud-mem-hej (wychodzi – jama, ימה czyli morze). To rozprzestrzenienie, którym rozprzestrzeniły się w drugim (dniu) wody wyższe, litery hej-jud-mem (w tej samej kolejności, co i w imieniu Elo-him) – jest ha-jam הים ha-gadol (wielkie morze); „ha-jam” – wody wyższe, obrócenie tych liter, [czyli] „jama” – wody niższe. Ponieważ naprawili się, stali się wszyscy jedną regułą, i rozprzestrzeniło się Imię to w kilka miejsc.

60) Wody wyższe – męskie, wody niższe – żeńskie. Na początku były wody w wodach (czyli były jednością), dopóki nie podzieliły się, żeby być rozpoznawalnymi (leisztmodaa לאשתמודעא) wody wyższe i niższe. Jest to Elohim, a to Ado-naj, i jest to hej wyższa i hej niższa. Co oznacza napisane (Bereszit, 1): „I uczynił Bóg sklepienie”? Rozprzestrzenienie to wzięło imię to Elo-him – wody wyższe, i wody niższe – Ado-naj. I razem z tym, ponieważ ukończyli się (stały się całościowe) wody męskie za pomocą wód żeńskich, Imię Elo-him rozprzestrzeniło się we wszystkim.

61) Bez względu na to, że podzielił pomiędzy wodami wyższymi i niższymi, spór (prawego i lewego) nie ukończył się do dnia trzeciego, i był zawarty pokój, i osiadło wszystko w miejscu swoim, jak należy. Z powodu sporu tego, bez względu na to, że on – objawienie świata, nie napisano „ponieważ dobre” (ki tow כי טוב) w drugim (dniu). Ponieważ nie została ukończona praca, wody wyższe i wody niższe były jako jedno, i nie było urodzenia (toldin תולדין) w świecie – dopóki nie podzieliły się i nie poznały się (wyższe oddzielone i niższe oddzielone) i wtedy – pojawiło się urodzenie.

62) I razem z tym, bez względu na to, że podział (hawdala הבדלה) był w drugim (dniu), i spór (mahloket מחלוקת) był w nim, dzień trzeci wprowadził pokój we wszystkim, ponieważ on – Imię, uformowane formowaniem (aglif bi-glifoj אגליף בגליפוי) hej-waw-hej, żeby pogodzić wody wyższe i wody niższe, hej wyższy i hej niższy, waw pomiędzy nimi – ukończyć (uczynić całościowe) z obu stron. I znakiem (tego) – wody Jordanu (mej ha-jarden מי הירדן): wody wyższe powstały jako ściana jedna, wody niższe – opuściły się w morze, a [synowie] Izraela przeszli pośrodku.

63) Pięć sklepień napisane tu, i Życie Światów idzie w nich i steruje (anhig אנהיג) w nich, i wszyscy znajdują się – ten w tym, i jeżeliby nie ten spór, który zawarł pokój za pomocą trzeciego, nie połączyliby się, i nie naprawiliby się – ten w tym. Pięćset lat one (te sklepienia), i Drzewo Życia przylepione do nich – czynić kiełki i porodzenia dla świata, i wszystkie wody pierwotne (mimoj di-brejszit מימוי דבראשית), które ciekną i ciągną się od pierwotnego, dzielą się pod nim za jego pomocą (za pomocą sklepienia, dzielącego wyższe wody od niższych). I król Dawid-król wziął wszystko, i on dzieli dalej (dla światów niższych), jak napisano: „I dzielił dla całego narodu, dla całego tłumu, itd.”, i napisano: „Daj im – zbiorą”, i napisano (Miszlej, 31): „I wstała jeszcze w nocy, i dała im pokarm, itd.”

64) W czasie, kiedy obudził się spór w sile lewego, powiększyła się i wzmocniła się mgła płomienia (hurpila de-tifsa הורפילה דתיפסא) i wyszły stąd duchy (tsirin טסירין), i wyschli naraz, bez wilgoci w ogóle, i były (duchy) męskim i żeńskim, i od nich oddzieliły się szkodniki złe (zajnin biszin זיינין בישין) według rodzajów ich. I tu – siła ducha nieczystości (ruah mesawa רוח מסאבא) we wszystkich tych silnych duchach, i oni – tajemnica Orły (orła ערלה – skóra, odcinana przy obrzezaniu). Te (duchy) wzmocniły się za pomocą szkodników silnych, jeden – „afa”, jeden – „nachasz” (afa אפעה i nachasz נחש są to dwa węże), i oboje – jako jedno. Afa rodzi (raz) na siedemdziesiąt lat, (nachasz – raz na siedem lat), w połączeniu jednym (kiedy afa i nachasz łączą się), powraca wszystko do siedmiu lat nachasza.

65) Tu ona – tajemnica Gehinoma, który nazwany siedmioma imionami. Złe pragnienie (jecer ha-ra יצר הרע) nazywa się siedmioma imionami, i w kilku poziomach rozprzestrzenia się nieczystość stąd w świat, i wszystko – z tajemnicy lewego, błaga i zła (taw u-bisz טב וביש), i jest to – zasiedlenie (jiszuwa ישובא) świata. Tu – Imię uformowane z osiemnastu liter, ustawione nad deszczem błogosławieństwa (giszmej racon גשמי רצון), ofiary i błogosławieństwa i zasiedlenia świata.

66) I powiedział Bóg: „Zbiorą się (jikawu יקוו) wody” (Bereszit, 1) – drogą linii (kaw קו), żeby być w drodze prostej, ponieważ z tajemnicy tej kropki pierwotnej wszystko wyszło w zamkniętym, do tego, jak przyszło i zebrało się w sali wyższej (hejhala ilaa היכלא עלאה), i stąd wyszło w linii prostej do reszty poziomów, do tego, co przyszło do tego miejsca jednego, które zbiera wszystko w połączeniu męskiego i żeńskiego, i kto to (co to za miejsce)? Życie światów (hej almin חי עלמין).

67) Wody (ha-maim המים), które wychodzą z góry, z [litery] hej wyższej. „Spod niebios” (Zbiorą się wody spod niebios w jedno miejsce i objawi się sucha powierzchnia)” – jest to litera waw mała, i dlatego jeden waw – niebo, i jeden – „spod niebios”. Wtedy – „i objawi się sucha powierzchnia”, jest to – hej niższa. To – otwarte, a reszta zamknięte, i od wewnątrz tego ostatniego jest słyszalne w rozumowaniu to, co ukryte.

68) „Do miejsca jednego”, – ponieważ tu – węzeł (kszura קשורא) jedności świata wyższego, „jud–hej-waw-hej – jedyny, i Imię Jego – jedyne” (Zachariasz, 14), dwie jedności: jedna – świata wyższego, łączącego się w jego poziomach, jedno – świata niższego, łączącego się w jego poziomach. Węzeł jedności świata wyższego – dotąd on, Życie Światów zostaje tam podsłodzone (itbasim אתבסים), i łączy się świat wyższy w jedności swojej, i z tego powodu nazywa się „miejscem jednym” (makom ehad מקום אחד). Wszystkie poziomy (dargin דרגין) i wszystkie organy (szajfin שייפין) zbierają się tam, i stają się wszystkie one w nim jedyne, bez podziału w ogóle. I nie ma tam żadnego poziomu, oprócz tego, który by połączył się jednością jedną, i w nim ukryte wszystkie drogi, w zamkniętym, w pragnieniu jednym (be-tiuwta had בתיאובתא חד). Do tej pory na poziomie tym łączy się świat otwarcia (alma de-itgalja עלמא דאתגלייא) ze światem ukrycia (alma de-itkasja עלמא דאתכסייא).

69) Świat otwarcia łączy się również tu z dołu, i świat otwarcia – on świat niższy. „I zobaczyłem ja Boga” (Jeszaja, 6), „I zobaczyłem ja Boga Izraela” (Szemot, 24), „I Chwała Boga została zobaczona”, „I została zobaczona Chwała Boga”, „Jak widok tęczy, itd., taki obraz lśnienia wkoło, on – obraz podobieństwa Chwały Boga” (Ezekiel, 1). I jest to tajemnica (Bereszit, 1): „I objawi się sucha powierzchnia” (we-terae ha-jabasza ותראה היבשה).

70) „Jak obraz tęczy (keszet קשת)”, jest to Życie Światów, i to (Bereszit, 9): „I tęczę Moją dałem Ja w obłoku”, – jest to Królestwo (malchut מלכות). „Dałem Ja w obłoku”, – od dnia, kiedy był stworzony świat, w dniu pochmurnym, kiedy jest widoczna tęcza, „obraz podobieństwa Chwały Bożej”, budzi się lewe, [żeby] wzmocnić się, wychodzi Rachel, „i trudności ma, by urodzić” (Bereszit, 35), – Michael – od strony tej, Rafael – od strony tej, Gabriel – od strony tej. I te odcienie, które są widoczne w tym „podobieństwie”: biały – (chiwar חיור), czerwony – (sumak סומק), i zielony – (jarok ירוק).

71) „Taki obraz lśnięcia wkoło” (Ezekiel, 1), – światło, ukryte w źrenicy (be-gilgula בגלגולא) wzroku oka. „Ono – obraz podobieństwa Chwały Bożej”, odcienie, które łączą się jednością niższą, zgodnie z jednością, którą łączą się w jedności wyższej.

72) „Jud-hej-waw-hej, Elo-hejnu, jud-hej-waw-hej” (z wiersza – Słuchaj Izraelu) – odcienie zamknięte, które nie są widoczne i powiązane z „miejscem jednym” jednością jedną z góry. Odcienie w tęczy – z dołu, [żeby] połączyć w nich białe, czerwone i zielone tak, jak (połączone) odcienie zamknięte. I to – jedność inna, tajemnica „I Imię Jego – jednością” (Zachariasz, 14). „Błogosławione Imię Chwały Królestwa Jego na wieki wieków” – jest to jedność niższa. Jedność wyższa (Dewarim, 6): „Słuchaj Izraelu, jud-hej-waw-hej, Elo-hejnu, jud-hej-waw-hej jeden”. To naprzeciwko tego, tu – jest sześć słów, i tu – sześć słów.

73) „Zbiorą się” (Bereszit, 1) – jest to wielkość linii (mdidu de-kaw מדידו דקו) i miary, miara – iskra ciężkości (bucyna de-kardinuta בוצינא דקרדינותא), jak napisano (Jeszaja, 40): „Kto (mi מי) zmierzył, kiedy wzniosły się wody?”, i jest to – „Zbiorą się wody”, tu – miara (sziura שעורא) Stwórcy światów – jud-hej-waw-hej.

74) „Święty, święty, święty” (Jeszaja, 6), jest to – „zbiorą się wody”. „Bóg wojsk” (Cwa-ot צבאות), jest to – „do miejsca jednego”, w tajemnicy Imienia tego. „Pełna cała ziemia chwały Jego”, jest to – „i objawi się sucha powierzchnia”, tajemnica formowania Imienia jedności „kaw-waw-zajn-waw, bet-mem-waw-kaf-samech-zajn, kaf-waw-zajn-waw (Imiona, stworzone z liter alfabetu, które idą za litarami Imion, opisanych w p.72).

75) „Zazieleni się ziemia zielenią trawy, itd.” (Bereszit, 1), teraz wyszła siła tych wód, które zebrały się w miejscu jednym, i przeciągają się wewnątrz ich w ukrytym i zamkniętym, i wychodzą od wewnątrz ich schowane z góry i siły święte, których wszystkie te synowie – wiary (bnej mhejmhuta בני מהימנותא) naprawiają ich naprawieniem (be-tikuna בתקונא) wiary w tej samej służbie Panu ich.

76) I tajemnica ta (Teelim, 104): „Wyprowadza trawę dla bydła, itd.” – jest to bydło, które ułożyło się (rwiaa רביעאה) na tysiące gór, i wyprowadzją dla niego każdego dnia tę „karmę” (hacir חציר), i „karma” – są to te anioły, panujące w czasie, które były stworzone w drugim [dniu], i istniały dla karmy tego bydła, ponieważ jest ogień, pochłaniający ogień (isza ahla isza אשא אכלא אשא).

77) „I trawę dla pracy człowieka”. „Trawa” – są to te (anioły) ofanim (אפנין), hajot (חיות), kruwim (כרובים), które naprawiają się wewnątrz naprawienia swego, i istniejące dla naprawienia (wielkiego), w czasie, kiedy synowie człowieka przychodzą na służbę Panu ich w ofiarach i modlitwach, ponieważ jest to praca człowieka (awodat haadam עבודת האדם). I „trawa” ta przygotowana i przeznaczona dla służby człowieka, żeby naprawić się w naprawieniu jego, jak należy.

78) I kiedy oni naprawiają się w tej pracy po tym, wychodzi z nich pokarm (mezonej we-tarfin מזוני וטרפין) dla świata, jak napisano: „Wyprowadzić chleb z ziemi”. I to (Bereszit, 1): „Trawa, która daje nasienie (mazria zera מזריע זרע)”, ponieważ „karm” nie zapładnia nasieniem, lecz przygotowany dla jedzenia ognia świętego, a „trawa” – dla naprawienia świata.

79) I wszystko to – „wyprowadzić chleb z ziemi”. Całe naprawienie synów człowieka, którymi naprawiają tą „trawę ziemi” służbą swoją dla Pana swego, – dostarczyć (lesapka לספקא –dosłownie: dać wystarczająco) za pomocą nich z tej ziemi pokarm dla tego świata, i [żeby] zostali błogosławieni synowie człowieka od błogosławień wyższych (mi-birhan de-leel מברכן דלעיל).

80) „Drzewo–płód, dające płód” (Bereszit, 1) – poziom nad poziomem, męskie i żeńskie. Tak samo jak (żeńskie) „drzewo–płód” (ec pri עץ פרי) wyprowadza siłę (otrzymaną) od (męskiego) „drzewa, dającego płód” (ec oce pri עץ עושה פרי), tak samo wyprowadza ona (sama). I kto to (kto wychodzi z siły żeńskiego)? Są to te kruwim i słupy. Co za słupy? Są to ci, którzy wznoszą się w dymie ofiary i naprawiają się z nim, i nazywane są „słupy dymu” (timrot aszin תמרות עשן). I wszystkie one istnieją w naprawieniu swoim dla pracy człowieka, – to dlaczego nie istnieje „karm”, który nadaje sie do spożycia, jak napisano (Job, 40): „To zwierzęta, których uczyniłem Ja z tobą, karm, jako bydło duże, je”.

81) „Drzewo-płód, dające płód”, forma (dijukna דיוקנא) męskiego i żeńskiego, „i podobieństwo twarzy ich – twarz człowieka” (Ezekiel, 1). Ci (męskie i żeńskie) – nie jak kruwim, ci – twarz wielka (apej rawrewej אפי רברבי), z brodą zaokrągloną (be-dikna hatima בדיקנא חתימא czyli dosłownie zapieczętowane poprzez brodę). „Kruwim” jest to twarz mała (apej zutrej אפי זוטרי), jak dzieci (ke-rawjan כרביין). „Twarz człowieka” – w niej zawarte wszystkie formy, ponieważ jest to twarz wielka i zostają uformowane w niej formy (cijurin ציורין) wyrzeźbione, podobnie do wyrzeźbienia Imienia Jaśniejącego – na cztery strony świata: wschód (mizrah מזרח), zachód (maaraw מערב), północ (cafon צפון) i południe (darom דרום).

82) Michael zapisał (raszim רשים) notatkę od strony południa, i wszystkie twarze patrzą na twarz człowieka: twarz lwa (pnej arje אפי אריה), twarz byka (pnej szor פני שור), twarz orła (pnej neszer פני נשר). Człowiek – jest to męskie i żeńskie. I nie nazywa się człowiekiem [nic], oprócz tych, i z niego formowane formy „rydwany Boga liczne”, jak napisano (Teelim, 68): „Rydwan (rehew רכב) Boga – jest wiele ich, tysiące Szinun”.

83) „Szinun (שנאן nazwa aniołów)” – jest to wspólność wszystkich form: byka, orła i lwa (każda litera słowa „szinun” – pierwsza dla jednej twarzy: szin – pierwsza litera słowa szor (byk), nun – pierwsza litera słowa neszer (orzeł), alef – pierwsza litera słowa arie (lew)). „Nun sofit” (ostatnia litera słowa Szinun) – jest to człowiek, rozprzestrzenienie wspólnego w jedno w tajemnicy męskiego i żeńskiego. I wszyscy oni, tysiące i dziesiątki tysięcy, i wszyscy oni wychodzą z tych, z tajemnicy „szinun”. I od tych formy oddzielają się – każdy w swoją stronę, jak to co pasuje im.

84) I są to ci, którzy powiązani – jeden z drugim, i zawarte – jeden w drugim, tak, żeby być każdemu zawartym w innym, – byk, orzeł, lew, człowiek – idą w tajemnicy czterech Imion wyrzeźbionych, które wznoszą się do nich, żeby zawisnąć (czyli być sterowanym) i wpatrywać się (leitnahaga u-leistakala לאתנהגא ולאסתכלא).

85) Wzniósł się zawisnąć i wpatrywać się „byk” w twarz człowieka, wznosi się tam jeden, ukoronowany i wyrzeźbiony (czyli uformowany) w tajemnicy dwóch kolorów, i jest to – [Imię] „E-L” (אל). Wtedy powraca z powrotem i Tron (karsaja כרסייא) wyrzeźbia i formuje (hakik we-galif חקיק וגליף) go, i zapisuje się, żeby być prowadząnym w tajemnicy Imienia tego.

86) Wzniósł się, żeby zawisnąć i wpatrywać się „orzeł” w twarz człowieka. Wznosi się tam Imię inne, ukoronowane i wyrzeźbione w tajemnicy dwóch twarzy i dwóch kolorów, żeby zawisnąć i wpatrywać się przy wzniesieniu w koronie z góry (itura di-leel עטורא דלעיל), i jest to [Imię] „Wielki” (gadol גדול). Wtedy powraca z powrotem i Tron rzeźbi, i formuje go, i zostaje zapisany, żeby być prowadzonym w tajemnicy Imienia Jego.

87) Wzniósł się zawisnąć i wpatrywać się „lew” w twarz człowieka, wznosi się tam Imię inne, ukoronowane i wyrzeźbione w tajemnicy dwóch twarzy i dwóch kolorów, żeby wzmocnić się i połączyć się z potęgą (leitkaszra be-tukfa לאתקשרא בתוקפא), i jest to [Imię] „Silny” (gibor גבור). Wtedy powraca z powrotem i Tron wyrzeźbia, i formuje go, i zostaje zapisany, żeby zawisnąć w tajemnicy Imienia Jego.

88) „Człowiek” wpatruje się we wszystkie i wszystkie wznoszą się i wpatrują się w niego. Wtedy wszyscy oni w obrazie i wyrzeźbieniu swoim w obrazie tym, w tajemnicy Imienia jednego, które nazywa się „Straszny” (nora נורא). I wtedy napisano o nich: „I podobieństwo twarzy ich – twarz człowieka” – wszyscy oni zawarci w tej formie, i ta forma zawiera ich.

89) I z powodu tajemnicy tej, nazywa się święty, niech będzie błogosławiony On, „Bóg Wielki, Silny i Straszny”. Gdyż Imiona te – wyrzeźbione z góry, w tajemnicy Wyższego Rydwanu (rtiha ilaa רתיכא עלאה), zawartej w czterech literach jud-hej-waw-hej, które to Imię, zawierające wszystko. Formy te, wyrzeźbione, uformowane na Tronie, i Tron uformowany, wytkany (mrakma מרקמא) nimi: jeden po prawej, i jeden po lewej, i jeden z przodu, i jeden z tyłu, zapisane z czterech stron świata.

90) Tron, kiedy wznosi się (kad salka כד סלקא), jest zapisany w tych czterech formach, i te cztery Imiona wyższych biorą Tron, i Tron jest zawarty w nich, do tego, co przyjmuje, i zbiera (Tron) dusze i nasłodzenia pożądane (inugin de-hsufin ענוגין דכסופין). Kiedy przyjął i zebrał te nasłodzenia pożądane, opuszcza się napełnionym, jak drzewo napełnione gałęziami (malja anfin מלייא ענפין) ze wszystkich stron, i są pełne płodów.

91) Kiedy opuścił się, wychodzą te cztery formy pomalowane obrazami swoimi, wyrzeźbione, świecące (meneharin מנהרין), iskrzące (necacin נצצין), płonące (melahatin מלהטין), i one sieją nasiona w świecie, wtedy nazywają się „trawą, która sieje nasiona” (Bereszit, 1). „Trawa (esew עשב)”, – ponieważ one sieją nasiona w świecie.

92) Wychodzi forma człowieka, która zawiera w sobie wszystkie formy, wtedy napisano (Bereszit, 1): „Drzewo–płód, czyniące płód według rodzaju jego (le-mino למינו), czyli nasiona w nim na ziemi” – wychodzi nasiono tylko dla korzyści (le-toalda לתועלתא) na ziemi. „Czyje nasiona w nim” – mianowicie: stąd wiadomo, że nie ma prawa u syna ludzkiego wyprowadzać nasienie z siebie na próżno (lewatala לבטלא).

93) „Zieleń” (desze דשא), która tu – nie ona sieje nasieniem, z tego powodu – została odmieniona i nie istnieje istnieniem, jak te inne, ponieważ nie ma u niego formy, żeby być uformowanym w formie i w obrazie ogólnie, lecz jest widoczne (ithazun אתחזון) i niewidoczne. Wszyscy ci, którzy nie są otoczeni obrazem i formą, nie ma u nich istnienia, istnieją na czas (le-fum szaata לפום שעתא) i są pożerani „ogniem, pożerającym ogniem”. I powracają, jak wcześniej (czyli tworzone są na nowo), i tak – każdego dnia.

94) Syn ludzki (bar nasz בר נש) z dołu – jest u niego forma i obraz, lecz on nie istnieje według obrazu tych wyższych (aniołów). Obraz i forma (cijura we-dijukna ציורא ודיוקנא), które z góry: otoczone (anioły) obrazem swoim, jak jest (kama de-hawjan כמה דהוויין) bez obłóczenia (blo malbusza בלא מלבושא) innego dla otoczenia obrazem, i dlatego one – w istnieniu stałym. Obraz człowieka z dołu: otoczeni (ludzie) obrazami swoimi za pomocą obłóczenia, i nie według rodzaju innego, i dlatego istnieją istnieniem czasowym i ograniczonym.

95) I każdej nocy (dopóki człowiek śpi) oddziela się (mitpaszet מתפשט dosłownie rozprzestrzenia się), duch (ruha רוחא) od tego obłóczenia, i wznosi się, i ten „ogień wszystko pochłaniający” pożera go, a później powraca, jak i wcześniej (z rana duch ożywia się poprzez Stwórcę), i otacza się obrazem w odzieniu jego. I dlatego nie ma u nich istnienia, jak u tych form wyższych. I o tym napisano: „Nowi każdego poranka (hadaszim la-bkarim חדשים לבקרים)” – synowie ludzcy, którzy są nowi każdego dnia. Jaki sens? „Wielka wiara twoja (raba emunateha רבה אמונתך)”, – wielka ona, a nie mała.

96) „Wielka wiara twoja”, – rzecz jasna, wielka, ponieważ może przyjąć wszystkich synów świata i umieścić ich wewnątrz siebie, z góry i z dołu, miejsce wielkie i wystarczające (atar raw we-sagi אתר רב וסגי) ono, które zawiera wszystko i nie przepełnia się nadmiarem. I tajemnica ta (Kohelet, 1): „Wszystkie rzeki ciekną do morza, a morze nie napełnia się.” – idą do morza, i morze przyjmuje ich, i zawiera w sobie, i nie napełnia się, a następnie wyprowadza ich, jak i wcześniej, i idą, i z tego powodu – „wielka wiara Twoja”.

97) W dniu tym (trzeci dzień Stworzenia) napisano (Bereszit, 1): „…że dobrze (ki tow כי טוב), „że dobrze” – dwa razy. Ponieważ dzień ten połączył dwie strony i podzielił sprzeczkę. Powiedział tej stronie, „że dobrze”, i tamtej stronie, „że dobrze”, i wprowadził pokój (askim אסכים dosłownie osiągnął porozumienia) pomiędzy nimi. I z tego powodu jest w nim (w trzecim dniu) dwa razy „i powiedział (wa-jomer ויאמר)”, „i powiedział”. Tu – tajemnica imienia czterech liter, forma wyrzeźbiona, wznosząca się do dwunastu liter w czterech formach zapisanych na Świętym Tronie.

98) I powiedział Bóg: „Niech będą światła” (Bereszit, 1). „Światła” – w skróceniu (słowo meorot מארת napisane bez litery waw, wychodzi mearat, czyli przekleństwo), ponieważ była stworzona „Askara” (אסכרה) dla dzieci (choroba, śmiertelna dla dzieci, rodzaj maczugowca błonicy), ponieważ po tym, jak ukryło się światło światła pierwotnego (or kadmaa אור קדמאה), została stworzona skóra dla mózgu (klipa le-moha קליפה למוחא). I ta skóra rozprzestrzeniła się i wyprowadziła skórę inną. Kiedy wyszła, wzniosła się i opuściła się, przyszła do twarzy małej (anfej zutrej אנפי זוטרי). Zechciała przylepić się do niego i otoczyć się obrazem wewnątrz niego, i nie chciała oddzielić się od niego. Oddzielił ją Święty, niech będzie On błogosławiony, od niego, i opuścił ją w dół, kiedy stworzył człowieka, żeby naprawić ją w tym świecie.