Dwa wielkie światła – Akademia Kabały

111) I uczynił Wszechmogący (Elohim) dwa wielkie światła (wa-jaas Elohim et szne ha-meorot ha-gdolim), i uczynił pomnożenie oraz naprawę wszystkiego, jak należy (wa-jaas ribuja wetikuna de-kola kideka jaot). Dwa wielkie światła (et szne ha-meorot ha-gdolim). Na początku w jedności (bekadmeita bechibura chada), tajemnica tego – jedno pełne Imię, jako jedno (raza da szma szlim kechada), JHWH Elohim (JHWH Elohim), pomimo że to nie jest jawne (af al gaw dela ihu beitgalja), lecz w ukryty sposób (ela beorach satim).

Sulam

111) „I stworzył Wszechmogący (Elohim) dwa wielkie światła”¹²⁹. „I stworzył (wa-jaas)” oznacza gadlut i ustanowienie wszystkiego, jak należy[1]. „Niech będą (jehi יהי)” wskazuje na katnut, ponieważ czas przyszły wskazuje na przygotowanie i gotowość, gdyż katnut jest przygotowaniem do gadlut. Jednak „i pojawiły się (wa-jehi ויהי)” lub „i stworzył (wa-jaas ויעש)” wskazuje na zakończenie działania i gadlut.

Tutaj również wyjaśnia się, że wypowiedź „niech będą światła”¹¹³ wskazuje na skrócenie i powstanie klipot, podczas gdy „i stworzył” odnosi się do ukończenia i ustanowienia stanu gadlut.

Słowa: „Dwa wielkie światła” wskazują, że na początku były dwa światła, Zeir Anpin i jego Nukwa, w pełnym zjednoczeniu, to znaczy na równym stopniu, i nie potrzebowały siebie nawzajem. To stan, w którym pełne imię „AWAJa Elohim” jest jak jedno, chociaż pozostaje jeszcze ukryte i nieobjawione. Te imiona „AWAJa Elohim” odnoszą się do Zeir Anpina i jego Nukwy, którzy znajdują się na równym stopniu w stanie „panim be-panim”, w właściwości mohin de-gadlut.

Jednak w tym fragmencie mówi się o stanie, w którym Zeir Anpin i Nukwa znajdują się na równym stopniu w właściwości „achoraim”, mając mohin de-Hochma, które jednak nie świecą w Nukwie z powodu braku obłoczenia chasadim.

Dlatego z jednej strony ZoN są uważane za właściwość „AWAJa Elohim”, czyli pełne imię, ponieważ posiadają mohin de-Hochma, a cała doskonałość pochodzi ze światła Hochma. Z drugiej strony jednak uznaje się, że są w stanie ukrycia mohin, ponieważ Hochma nie może świecić bez obłóczenia chasadim. „Dwa wielkie światła”, czyli ZoN, znajdują się w stanie pełnego imienia AWAJa Elohim, jednak imię Elohim nie świeci jawnie, lecz jedynie w ukryciu, ponieważ Hochma nie świeci w imieniu Elohim, czyli w Nukwie, z powodu braku obłoczenia chasadim.

112) Wielkie [światła], które zostały stworzone w Imieniu (hagdolim de-itbriu bi-szma), jedno jak drugie (da ke-da), aby zostały nazwane w nich Imieniem wszystkiego (le-itkrei behu szma de-kola), MACPAC MACPAC (macpac macpac), są to ich imiona najwyższe (ilejn szmahan ilain), [odpowiadające] trzynastu przymiotom miłosierdzia (ditleisar mechilan derachamej). Wielkie [światła] (hagdolim), zostały wywyższone (ilejn itrabiu) i wznoszą się do góry (wesalkin le-eila), ponieważ są one wyniesione z wyższej tajemnicy (deinun ilain meraza ilaa), i wznoszą się dla pożytku świata (wesalkin le-toalta de-alma), gdyż światy utrzymują się w nich (deitkajma behon almin), w taki sposób, że oba światła wznoszą się jako jedno w jednej wielkości (szne ha-meorot tarwajhu kechada saliku birwuta chada).

Sulam

112) Słowo „wielkie” wskazuje, że ZoN zostały wywyższone w imieniu, jedno w drugim, to znaczy, znajdują się na równym stopniu, aby być nazwane imieniem, które łączy wszystko – MACPAC MACPAC. Oznacza to, że otrzymają napełnienie z tych imion MACPAC, gdy Zeir Anpin otrzyma napełnienie z imienia MACPAC prawej linii, a Nukwa – z imienia MACPAC lewej linii. Wówczas nazywane są „dwa wielkie światła”¹²⁹.

Wyjaśnienie: Imię AWAJa przy alfabetycznej zamianie liter w systemie „alef – taw”, „bet – szin”, „gimel – resz”, „dalet – kuf”, „hej – cadi”, „waw – pej”, „zajin – ajin”, „chet – samech”, „tet – nun”, „jud – mem”, „kaf – lamed” staje się imieniem MACPAC. Wynika to z tego, że: „Jud” zamienia się na „Mem”, „Hej” na „Cadi”, „Waw” na „Pej”, i ostatnia „Hej” również na „Cadi”. W ten sposób powstaje MACPAC. Te imiona są nazywane „dwoma peot (pejsami)” rosz Arich Anpina – prawym i lewym. Trzynaście cech miłosierdzia, wymienionych w Torze, czyli „Wszechmogący, Miłosierny i Łaskawy…”[2], nazywane jest trzynastoma naprawieniami „searot dikna” (dosł. włosy brody) Arich Anpina. Przed trzynastoma cechami miłosierdzia w Torze zapisane są dwa imiona AWAJa AWAJa, które przy zamianie „alef – taw” i „bet – szin” stają się imionami MACPAC MACPAC. Mówi się, że są to wyższe imiona i że poprzedzają trzynaście cech miłosierdzia, podobnie jak we właściwości rosz (głowy) „włosy peot (pejsów)” znajdują się wyżej niż „włosy” trzynastu naprawień „dikna (brody)”.

Te imiona MACPAC są nazywane wielkimi, ponieważ zostały wywyższone i wzniesione, jako że są to najwyższe właściwości odnoszące się do wyższego parcufa. Wyjaśnienie: „Wielkie” oznacza, że teraz zostały uczynione wielkimi, podczas gdy wcześniej były małe. Korzeń tego wywyższenia sięga dwóch imion MACPAC, które odnoszą się do właściwości searot dikna (włosów brody). Oddzieliły się one i wyszły z właściwości searot rosz (włosów głowy) z powodu tego, że Malchut dziesięciu sfirot właściwości searot wzniósł się na miejsce Biny dziesięciu sfirot właściwości searot. W wyniku tego Bina, Tiferet i Malchut właściwości searot wyszły i oddzieliły się, stając się właściwością guf (ciała) Arich Anpina. To nazywa się stanem katnut dziesięciu sfirot właściwości searot. Następnie, w stanie gadlut, kiedy Arich Anpin ponownie opuszcza Malchut z Biny właściwości searot na jej miejsce w ukończeniu, właściwość searot dikna ponownie wznosi się do rosz (głowy) i ustala się w formie MACPAC MACPAC. W ten sposób uważa się, że teraz zostały wywyższone, dzięki ich powrotowi do rosz Arich Anpina. Dlatego te imiona nazywane są wielkimi, ponieważ teraz zostały wywyższone, podczas gdy wcześniej były małe.

„Nazywane są wielkimi, ponieważ zostały wywyższone i wzniesione na górę”. Bowiem wcześniej, gdy searot dikna znajdowały się w guf, były małe. Nawet te searot, które pozostały w rosz Arich Anpina, miały jedynie dwa światła – ruach i nefesz – w dwóch kelim: Keter i Hochma. Teraz jednak, gdy searot dikna wznoszą się i łączą z searot rosz, osiągają pełny poziom dziesięciu sfirot: Keter, Hochma, Bina, Tiferet, Malchut (KaHaB TuM), i obydwa imiona są teraz nazywane „wielkimi”. W ten sposób imiona MACPAC wskazują na „małe” właściwości, które zostały wywyższone, wznosząc się do rosz Arich Anpina, „ponieważ są najwyższymi właściwościami należącymi do wyższego parcufa”.

Dlatego searot dikna mogły się wznieść i połączyć z searot rosz, ponieważ w rzeczywistości pochodzą od wyższego, od rosz Arich Anpina. Jednak zostały wcześniej skrócone z powodu wzniesienia Malchut na miejsce Biny, przez co wyszły z rosz. Teraz, po przywróceniu Malchut na swoje miejsce, mogą ponownie wznieść się na swój pierwotny stopień, na którym już wcześniej były.

I wszystko to jest dla dobra świata, ponieważ światy istnieją dzięki nim. Wzniesienie właściwości searot dikna do rosz Arich Anpina jest dla dobra ZoN, które są nazywane „światem”. Dzięki wzniesieniu searot dikna istnieją światy, czyli ZoN. Bez tego naprawienia upadku i wzniesienia, które miało miejsce dzięki podniesieniu Malchut na miejsce Biny, ZoN nie byłyby w stanie otrzymać mohin, co jest sensem całego ich istnienia[3].

W tym samym stanie, co dwa imiona MACPAC, były również „dwa światła”¹²⁹ wspomniane w wersecie, oznaczające ZoN, które razem, jako jedno, wznosiły się w pełnym majestacie. Wyjaśnienie: Ten werset odnosi się do czasu, gdy Zeir Anpin przywraca swoje Binę i TuM, które upadły na miejsce Nekewy, podnosząc je z powrotem na swój stopień. W ten sposób Zeir Anpin staje się wielki, osiągając dziesięć pełnych sfirot. W tym stanie również Nekewa, która obłoczyła upadłe Binę i TuM Zeir Anpina, wznosi się razem z nimi na stopień Zeir Anpina. Wówczas oboje otrzymują od imion MACPAC MACPAC: Zeir Anpin otrzymuje od imienia MACPAC prawej linii, ponieważ odpowiada właściwości searot rosz (włosy głowy). Nekewa otrzymuje od MACPAC lewej linii, ponieważ odpowiada właściwości searot dikna (włosy brody).

I wtedy parcufy Zeir Anpin i Nukwa stały się jednym stopniem, jeden – prawą linią, drugi – lewą, podobnie jak wyjaśniono w przypadku dwóch imion MACPAC. Dlatego w tym fragmencie jest powiedziane: „I stworzył Wszechmogący (Elohim) dwa wielkie światła”¹²⁹ – czyli stworzył je wielkimi (gadolim), na równym stopniu. To wywyższenie (gadlut) dotyczy jedynie mohin de-WaK, ponieważ Hochma w nich jest bez obłoczenia chasadim. Dlatego nazywane są imieniem MACPAC, ponieważ zastępuje ono imię AWAJa, które przez cały czas ulega skróceniu. Podobnie dzieje się z trzynastoma cechami miłosierdzia.

Jednak później, dzięki nowemu wzniesieniu MaN, przyciągane jest obłoczenie chasadim, i wtedy imiona MACPAC powracają do imion AWAJa. W ten sposób wszystkie stają się właściwościami miłosierdzia. Wtedy ZoN otrzymują od nich mohin de-GaR w stanie „panim be-panim” (twarzą w twarz). Nie są jednak już na równym stopniu, ponieważ teraz Nekewa musi otrzymywać od Zeir Anpina. Jednak w tym stanie ZoN są już nazywane pełnym imieniem AWAJa Elohim.

Wyjaśnienie Sulam

Wyjaśnienie imion MACPAC MACPAC

Na początku należy zrozumieć, czym jest parcuf searot Arich Anpina. Chociaż GaR de-AB (wyższe światła) nie mogą pozostać w Arich Anpinie ani w żadnym z parcufów Acilut, to jednak muszą się w nim pojawić na początku ziwuga, ponieważ niemożliwe jest ujawnienie WaK de-AB (niższych świateł) bez uprzedniego ujawnienia GaR de-AB. Jednakże światła te natychmiast opuszczają parcuf. Dzieje się tak, ponieważ parcufy Acilut nie posiadają dla nich odpowiednich kelim (naczyń), które mogłyby je obłoczyć. GaR de-AB mogą zstąpić jedynie do Malchut pierwszego skrócenia, która nie jest ujawniana poniżej parcufa Atik de-chura (męskiego aspektu). A ponieważ światło nie może się ujawnić bez odpowiedniego kli (naczynia), te światła muszą natychmiast opuścić parcuf.

Wiadomo, że usuwane jest jedynie światło proste stopnia, ale światło odbite (or chozer), obłaczające dziesięć sfirot światła prostego, nie może się wycofać w górę z powodu awijutu (grubości) i sądu (dinim), które działają w świetle odbitym. Dlatego również tutaj usunięto jedynie światło proste stopnia GaR de-AB, ale światło odbite pozostało w rosz Arich Anpina nawet po usunięciu GaR de-AB.

Jednakże, ponieważ światło odbite jest całkowitą ciemnością z powodu usunięcia jego światła prostego, jest ono uważane w kelim rosz Arich Anpina za odpad. Dlatego natychmiast zostaje ono wypchnięte z rosz, a jego niewielka część pozostaje w formie or de-rosz (dosł. skóra głowy) jako searot rosz (dosł. włosy głowy). Oto pochodzenie i wyjaśnienie searot Arich Anpina.

Po tym, jak searot zakorzeniły się w or de-rosz Arich Anpina, natychmiast otrzymały również naprawę w postaci podziału stopni. Malchut parcufa searot wzniosła się na miejsce Biny w niej, a Bina, Tiferet i Malchut (TuM) opuściły rosz Arich Anpina i przeszły do właściwości guf, rozprzestrzeniając się aż do chaze w guf. Te właściwości są również nazywane searot dikna (włosy brody) Arich Anpina. W ten sposób dwie sfirot, Keter i Hochma, parcufa searot pozostały w rosz Arich Anpina i nazywane są searot rosz (włosy głowy) Arich Anpina. Natomiast trzy sfirot – Bina, Tiferet i Malchut (TuM) – które wyszły z rosz Arich Anpina, stały się trzynastoma naprawieniami dikna (brody) Arich Anpina, które odpowiadają trzynastu właściwościom miłosierdzia.

Wiedz, że wszystkie mohin świecenia Hochma parcufów Acilut zależą od searot dikna. Ponieważ searot dikna opadły do guf Arich Anpina, we wszystkich parcufach Acilut obecne jest tylko WaK (światła niższe), a brak jest rosz (światła wyższe). W czasie gadlut Arich Anpin opuszcza Malchut ze swojej właściwości searot rosz z powrotem na jej miejsce – do ukończenia w searot dikna. Wówczas searot dikna powracają do rosz Arich Anpina, stając się na równym stopniu z searot rosz, i tam ustalają się w prawej i lewej linii. Koniec searot rosz znajduje się we właściwości „prawego peot (pejsa)” Arich Anpina i odpowiada MACPAC prawej linii. Natomiast koniec searot dikna znajduje się we właściwości „lewego peot (pejsa)” Arich Anpina i odpowiada MACPAC lewej linii.

Dzięki wzniesieniu searot dikna ujawniają się mohin de-WaK, oznaczające świecenie Hochmy bez chasadim, we wszystkich parcufach Acilut. Nie są one jednak mohin właściwości miłosierdzia, ponieważ Hochma nie świeci bez obłoczenia chasadim. Te mohin nazywane są MACPAC MACPAC, ponieważ zastępują imię AWAJa w zamianie „alef-taf” i „bet-szin”. To wskazuje, że mohin ulegają zmniejszeniu, podobnie jak wartości liczbowe liter w porządku alfabetycznym „taf-szin-resz-kuf”, choć jednocześnie wartości liczbowe liter w prostym porządku alfabetycznym wzrastają.

A następnie, dzięki nowemu wzniesieniu MaN, przyciągane są światła chasadim, i wtedy dwa imiona MACPAC stają się dwoma imionami AWAJa, które są właściwościami rachamim (miłosierdzia). Są to dwa imiona AWAJa, które poprzedzają trzynaście właściwości miłosierdzia wymienionych w Torze. W tym stanie mohin stanu gadlut przekazywane są z searot dikna Arich Anpina do wszystkich parcufów Acilut za pośrednictwem trzynastu właściwości miłosierdzia. Te trzynaście właściwości obejmuje wszystkie mohin stanu gadlut, które są ujawniane w ciągu sześciu tysięcy lat przed ostatecznym naprawieniem (tikun).

113) Nie mogła Luna ustabilizować się przy Słońcu (la itjajeszew sihara legabe szimsza), gdyż ta wstydziła się przed tamtym (da ichsif mikamej da). Luna powiedziała: „Gdzie będziesz pasł?” (sihara amra ejcha tireh), a Słońce powiedziało: „Gdzie będziesz odpoczywać w południe?” (szimsza amra ejcha tarbic bacocharajim). Mała lampa, gdy świeci w południe, jest znikoma (szraga zeira echdein cahir bacocharajim). Dlaczego miałabym być jak zasłonięta? (szalama eheje keotja). Wtedy zawstydziła się i zmniejszyła się, aby stać się głową dla tych niżej (kedein azeirat garmah lemehwe resza letatai), jak napisano: „Wyjdź śladami trzody” (dechtiw cei lach beikwej hatzon). Wtedy Rzekł Święty, Błogosławiony On: „Idź i zmniejsz siebie” (amar lo ha-Kadosz Baruch Hu: zili weazeiri garmach).

Sulam

113) Luna nie mogła znaleźć spokoju obok słońca, ponieważ odczuwała wstyd przed nim. Luna powiedziała do słońca: „Gdzie będziesz pasł swoje stada, [a Słońce powiedziało:] gdzie odpoczniesz w południe?”[4] – czyli jak mała świeca może świecić w południe? „Dlaczego mam się ukrywać obok stad twoich towarzyszy?”¹³⁶ – Jak mogę znieść ten wstyd? Wówczas zmniejszyła się, aby stać się początkiem (rosz) dla niższych, jak powiedziano: „Idź po śladach stada i paś swoje koźlęta przy namiotach pasterzy”[5]. Stwórca powiedział do niej: „Idź i zmniejsz się!”[6].

„Pastwisko” lub „wypas” – oznacza światło chasadim, przyjmowane od pe i niżej, któremu brakuje światła rosz. „Miejsce odpoczynku” (legowisko) – oznacza WaK de-kelim, którym brakuje NeHI. „Południe” – oznacza światło Hochma, które przypomina południowe światło słońca, świecące prosto nad głową i nie rzucające cienia.

W stanie „dwa wielkie światła”¹²⁹, czyli w czasie, gdy Nekewa była na równym stopniu z Zeir Anpinem, znajdowała się w właściwości achoraim (tylna strona). Chociaż była równie wielka jak Zeir Anpin, to znaczy, miała światło Hochma, to jednak Hochma nie świeciła w niej z powodu braku światła chasadim. Dlatego „luna nie mogła znaleźć spokoju obok słońca”, ponieważ Nekewa nie mogła znieść tego stanu. Żądała, aby Zeir Anpin przyciągnął do niej światło chasadim. Jak powiedziano: „Gdzie będziesz pasł swoje stada, gdzie odpoczniesz w południe?”¹³⁶. Oznacza to: gdzie przyciągniesz światło chasadim, które nazywa się „pastwisko” i „legowisko”. „W południe” odnosi się do czasu, gdy świeci światło Hochma. Nekewa pragnęła otrzymać zarówno Hochmę, jak i chasadim jednocześnie.

I powiedziano: „Dlaczego mam się ukrywać obok stad twoich towarzyszy?”¹³⁶, co oznacza: jak mogę znieść ten wstyd? Nekewa odczuwała wstyd przebywania w takim stanie. Wówczas zmniejszyła się, aby stać się początkiem (rosz) dla niższych światów. Stwórca powiedział do niej: „Idź i zmniejsz się!”¹³⁸. Zmniejszyła się więc i wyszła poza świat Acilut, stając się początkiem (rosz) dla niższych światów, BEA. Jej wewnętrzne właściwości wzniosły się w MaN i w nowe odrodzenie do parcufa Aba we-Ima. Tam otrzymała nowe ukształtowanie, aby być godną otrzymania mohin stanu gadlut od Zeir Anpina, swojego męża.

Wtedy jej prośba została spełniona z jednej strony, ponieważ osiągnęła zarówno Hochmę, jak i chasadim, czego pragnęła. Jednak z drugiej strony, bardzo się zmniejszyła, ponieważ w wyniku tej nowej struktury nie posiada już żadnych swoich własnych świateł. Teraz musi wszystko otrzymywać od Zeir Anpina, swojego męża.

114) I od tego momentu nie ma własnego światła, poza tym, które pochodzi od Słońca (u-mitamman leit lah nehora, bar mi-Szimsza). Na początku byli umieszczeni razem w równowadze (di-bekadmeita hawoi jatwei kechada beszikula), lecz później zmniejszyła się sama w swoich wszystkich stopniach (lebatar azeirat garmah, bechol inun dargin di-lah), pomimo że jest głową nad nimi (af al gaw de-ihi resza alajhu). Albowiem kobieta nie jest w obfitości, poza swoim mężem, tylko razem [z nim] (de-ha leit itta beribuja, bar bebaala kechada). „Światło wielkie” – JHWH (et ha-meor ha-gadol JHWH), i „światło małe” – Elohim (we-et ha-meor ha-katan Elohim), koniec wszystkich stopni, koniec myśli (sof kol dargin, sofa, de-machaszawa). Na początku było wyrysowane na górze literami Świętego Imienia (bekadmeita itreszim ihu leeila, beatuwan di-szma kadisza), czwarta litera Jego (at rewia’a di-lejhu), a potem zmniejszyła się sama, aby zostać nazwana Imieniem Elohim (u-lebatar azeirat garmah, le-itkrei bi-szma de-Elohim).

Sulam

114) Od tego momentu i dalej Nekewa nie posiada własnego światła, a jedynie to, które otrzymuje od słońca. Na początku byli zjednoczeni jako jedno na równym stopniu, ale później pozbawiła się wszystkich swoich stopni, to znaczy opuściła wszystkie swoje stopnie i wyszła poza granice świata Acilut. Chociaż jest rosz nad niższymi światami BEA, to jednak uważa się, że porzuciła wszystkie swoje stopnie, ponieważ dla kobiety nie ma nic ważniejszego niż przebywanie razem ze swoim mężem.

Innymi słowy, ponieważ Nekewa oddzieliła się od Zeir Anpina, swojego męża, i opuściła świat Acilut, przechodząc do świata Brija, uważa się to za utratę wszystkich jej stopni. Fakt, że stała się rosz w świecie Brija, jest dla niej zupełnie nieistotny, ponieważ tam pozostaje oddzielona od Zeir Anpina, swojego męża, który znajduje się w świecie Acilut.

Powiedziano: „Wielkie światło dla rządzenia dniem, a małe światło dla rządzenia nocą”¹²⁹. „Wielkie światło”¹²⁹ to Zeir Anpin, który nazywany jest imieniem AWAJa. „Małe światło”¹²⁹ to Nekewa, która teraz nazywana jest Elohim, ponieważ stała się zakończeniem wszystkich stopni, końcem myśli – końcem świata Acilut, nazywanego „myślą”. To oznacza, że choć Zeir Anpin i Nekewa byli początkowo na równym stopniu, jako „dwa wielkie światła”¹²⁹, to jednak teraz, po tym skróceniu, Zeir Anpin otrzymał imię AWAJa, a Nekewa została zmniejszona i stała się zakończeniem świata Acilut. Oznacza to, że jest teraz nazywana punktem pod Jesod Zeir Anpina, znajdującym się na końcu Acilut. Teraz Nekewa nazywana jest imieniem Elohim, które symbolizuje sąd (din).

Na początku Nekewa była zapisana na górze, w Zeir Anpinie, jako czwarta litera świętego imienia AWAJa, czyli dolne „hej ה” tego imienia. Było to w czasie, gdy znajdowała się na jednym stopniu z Zeir Anpinem. Następnie zmniejszyła się, aby być nazywana imieniem Elohim.

115) I pomimo tego, wznosi się we wszystkie strony ku górze za pomocą litery „hej” w połączeniu z literami Świętego Imienia (we-im kol da, salka lechol sitrin leeila be-at hej bechibura de-atwan di-szma kadisza). Następnie rozprzestrzeniły się stopnie (lebatar itpasztu dargin), z tej strony i z tamtej strony (misitra da, u-misitra da). Stopnie, które rozprzestrzeniły się z góry, są nazywane „panowaniem dnia” (dargin de-itpasztu misitra di-leeila, ikrun memszelat ha-jom), a stopnie, które rozprzestrzeniły się z dołu, są nazywane „panowaniem nocy” (dargin de-itpasztun misitra de-tata, ikrun memszelat ha-lajla).

Sulam

115) Nekewa świeci ze wszystkich stron. Świeci z góry, sprzed skrócenia, gdy była jeszcze dolną „hej ה” należącą do kombinacji liter świętego imienia AWAJa. Następnie, po tym jak została skrócona, te stopnie rozprzestrzeniły się z jednej i z drugiej strony. To znaczy, że świeci od strony, gdzie wcześniej była dolną „hej ה” imienia AWAJa, oraz od strony, gdzie obecnie jest imieniem Elohim. Stopnie, które rozprzestrzeniły się od strony, gdzie była na górze jako dolna „hej” imienia AWAJa, nazywane są „rządzeniem dniem”¹²⁹. Natomiast stopnie, które rozprzestrzeniły się od strony, gdzie teraz znajduje się na dole jako imię Elohim, nazywane są „rządzeniem nocą”¹²⁹.

116) I gwiazdy (we-et ha-kochawim), inne siły i obozy, których liczba jest niezliczona (szear cheilin u-maszirjajin, deleit lon chuszbana), wszystkie one są zawieszone na tym firmamencie niebios (de-kolhu taljin be-hahu rakia ha-szamajim). Ożywiający światy (chej ha-olamim), jak napisano: „I umieścił je Wszechmogący na firmamencie niebios, aby świeciły na ziemię” (de-chtiw wajiten otam Elohim birakia ha-szamajim le-hair al ha-arec). To jest ziemia wyższa (da arec ilaa), a poniżej na wzór tego – Ożywiający światy (letata kedugma da chej ha-olamim), i to jest „aby świeciły na ziemię” (we-da le-hair al ha-arec), to jest ziemia niższa (da arec tataa), na wzór tego, co wyżej (kedugma di-leeila).

Sulam

116) Powiedziano: „I gwiazdy”¹²⁹ – odnosi się to do pozostałych zastępów i hufców aniołów, których liczba jest niezliczona. Wszystkie one, zarówno te, które są policzalne, jak i te, które są niepoliczalne, zależą od „firmamentu niebios” – Jesoda Zeir Anpina, który nazywany jest „Ożywiającym światy”. Jak powiedziano: „I umieścił je Wszechmogący na firmamencie niebios, aby świeciły nad ziemią”[7].

117) Królestwo Dawida (malchuta de-Dawid) zostało ustanowione w tym dniu (ittakan be-joma da), jako czwarta noga i podpora tronu (rigla we-samcha rewia de-kursja), litery zostały ustanowione (ittakanu atwan) i osadzone na swoich miejscach (we-itjajszwu al duchtajhu). I pomimo tego (we-im kol da), aż do dnia szóstego (ad jom sztita), gdy została naprawiona forma człowieka (de-ittakan di-jokna de-Adam), pełna naprawa, jak należy (tikuna kideka jaot), nie został umieszczony na swoim miejscu (la itjajeszew be-duchtejhu). Wówczas został naprawiony tron wyższy (u-kedein ittakan kursja ilaa) oraz tron niższy (we-kursja tataa), i wszystkie światy osadziły się na swoich miejscach (we-almin kolhu itjajszwu be-duchtajhu), a litery wszystkie zostały uporządkowane na swoich okręgach (we-atwan kolhu ittaknan al galgaloi), w prostocie odcisku liny (be-peszitu de-tufsira de-kutra).

Sulam

117) Malchut (władza) domu Dawida została ustanowiona czwartego dnia, co odpowiada właściwości „czwartego podnóżka” i „czwartego fundamentu” tronu, wtedy litery zostały ustalone i umocnione na swoich miejscach, jak należy. Wyjaśnienie: Cztery sfiry NeHIM (Necach, Hod, Jesod, Malchut) są ujawniane i wznoszone w celu uzupełnienia dziesięciu sfirot Malchut w momencie jej gadlut (dojrzałości). To są cztery istoty podtrzymujące tron, ponieważ uzupełniają dziesięć sfirot tego tronu, czyli Malchut, i podnoszą ją do ziwugu (połączenia) z Zeir Anpinem. Dlatego nazywane są także „czterema podnóżkami tronu”. Necach – twarz lwa. Hod – twarz wołu. Jesod – twarz orła. Malchut – twarz człowieka. Twarz człowieka jest doskonała w Malchut tylko od chaze (klatki piersiowej) Malchut i powyżej. Jednak od chaze Malchut w dół nie ma twarzy człowieka[8].

Są to dwa aspekty w Malchut – Malchut domu Dawida, która odpowiada czwartemu dniowi, oraz Malchut domu Josefa, która odpowiada siódmemu dniowi. Te dwa aspekty Malchut odnoszą się do jej podwójnej roli: jako czwartej w odniesieniu do praojców, czyli HaGaT (Hesed, Gewura, Tiferet), oraz jako siódmej w odniesieniu do synów, czyli TaNHI (Necach, Hod, Jesod, Malchut), która znajduje się na końcu wszystkich sfirot. Dom Dawida – właściwość „czwartego dnia”. Dom Josefa – właściwość „siódmego dnia”. Wyjaśnienie: Właściwość „od chaze i wyżej” w Malchut, gdzie twarz człowieka jest doskonała, nazywana jest Malchut domu Dawida i odpowiada czwartemu dniowi. Właściwość „od chaze i niżej” w Malchut, gdzie brak twarzy człowieka, nazywana jest Malchut domu Josefa i odpowiada siódmemu dniowi.

Czwartego dnia procesu stworzenia została ustanowiona jedynie Malchut domu Dawida, od chaze Malchut i wyżej, gdzie twarz człowieka znajduje się w pełni doskonałości. Malchut domu Josefa jeszcze nie została ustanowiona, dlatego Malchut domu Dawida uważana jest za czwarty podnóżek i czwarty fundament tronu. Wyjaśnienie: Twarz człowieka, jako czwarty podnóżek tronu, stanowi wspólny element dla wszystkich stopni. Bez niej nie może dojść do ziwugu (połączenia) w stanie gadlut w ZoN.

Dlatego zostały ustanowione litery, czyli pierwsze naprawienie Malchut, w stanie „dwa wielkie światła”¹²⁹. Wtedy powiedziano jej: „Idź i zmniejsz się!”¹³⁸. Po tym zmniejszeniu Malchut otrzymuje od Zeir Anpina mohin stanu gadlut, a jej litery wracają do stanu prostego porządku alfabetycznego. Oznacza to, że otrzymała mohin bezpośrednio od AWAJa. Wszystko to zostało ustanowione wyłącznie dla Malchut domu Dawida.

Jednak aż do szóstego dnia, kiedy doszło do pełnej naprawy obrazu twarzy człowieka, jak należy, Malchut nie była jeszcze ustanowiona na swoim miejscu. Dopiero w szóstym dniu zostaje naprawiony wyższy tron i dolny tron, a wszystkie światy zostają ustalone na swoich miejscach. I wszystkie litery podążają w swoim porządku, gdy upraszcza się skomplikowana forma powiązań między literami, która istniała wcześniej.

Wyjaśnienie: Chociaż istota doskonałości zawarta jest w Malchut domu Dawida, ponieważ reprezentuje ona doskonałość w właściwości „twarzy człowieka”, nazywanej czwartym podnóżkiem i naprawą czwartego dnia, to jednak ta doskonałość nie osiąga pełnej miary, dopóki nie zostanie włączona w Malchut domu Josefa, nazywaną siódmym dniem. To oznacza, że Malchut domu Dawida jest nazywana czwartym dniem działania początku stworzenia, podczas gdy Malchut domu Josefa jest nazywana siódmym dniem. Jednak gdy Malchut domu Dawida zostaje włączona w Malchut domu Josefa, a Josef dodaje jej dodatkowe światło i radość z królewskiego domu, wtedy również Malchut domu Dawida jest nazywana siódmym dniem.

Podstawą naprawy i doskonałości Malchut jest jej doskonałość w relacji z niższymi światami, które znajdują się w trzech światach BEA. Niżsi biorą swoje początki z właściwości Malchut od chaze i poniżej. Dlatego nie mogą otrzymać napełnienia z właściwości Malchut od chaze i wyżej, ponieważ nie mają tam swojego korzenia. Ich korzeń znajduje się jedynie od chaze Malchut i niżej. Dlatego, zanim Malchut domu Dawida, która odpowiada właściwości od chaze i wyżej, zostanie włączona w dom Josefa, który odpowiada właściwości od chaze i niżej, nie jest w stanie wypełnić potrzeb niższych i to włączenie następuje w szóstym dniu, kiedy Malchut domu Dawida zostaje w pełni napełniona wszystkimi niezbędnymi światłami.

Szóstego dnia Malchut domu Dawida, zlokalizowana od chaze i wyżej, połączyła się z Malchut domu Josefa, znajdującą się od chaze i niżej. Wówczas z Malchut wyłonił się obraz dolnego człowieka, czyli jego NaRaN de-Acilut (nefesz, ruach, neszama) w odpowiedniej formie. Wtedy zostały ustanowione dwa trony Malchut: wyższy tron, zlokalizowany od jej chaze i wyżej, oraz niższy tron – od jej chaze i niżej. Ponieważ obie te części Malchut włączyły się wzajemnie, wszystkie światy zostały ustalone na swoich miejscach. Trzy niższe światy BEA wznoszą się i obłaczają trzy parcufim świata Acilut, które są ich prawdziwym miejscem. W tym stanie wszystkie litery podążają w swoim porządku i odpowiednich kombinacjach, a skomplikowana forma powiązań między literami, która istniała wcześniej, zostaje uproszczona.

Przez cały czas, gdy sądy (dinim) były związane z literami i wymieszane w nich, litery nie miały porządku i występowały w odwrotnym układzie, a imię AWAJa świeciło jedynie w właściwości MACPAC. Jednak po tym, jak sądy zostały usunięte z liter, litery ustawiły się w swoim właściwym porządku, to znaczy, litery imienia AWAJa zaczęły świecić w swoim prostym porządku, a także wszystkie litery w niej zawarte. To określane jest jako usunięcie zaplątania w literach.

118) A czwarty dzień (we-joma rewia), to dzień odrzucony przez budowniczych (ihu joma mais mi-bonim), jak jest powiedziane: „Kamień, który odrzucili budowniczy” (kedeamar: ewen maasu ha-bonim). Na to wskazuje: „Synowie mojej matki walczyli ze mną” (he-hu dechtiw: bnei imi nicharu bi). Albowiem to światło zmniejszyło siebie (de-ha nehora da azeirat garmah), a jej świecenie (u-nehiru di-lah) i skorupy zostały ustawione na swoich miejscach (u-klipin ittkanu al duchtajhu). Wszystkie te światła, które jaśnieją (kol inun nehorin denaharan), wszystkie są zawieszone na tym firmamencie niebios (kolhu taljin be-hai rakia ha-szamajim), aby w nich naprawić tron Dawida (le-atkana be-hu kursja de-Dawid).

Sulam

118) Czwarty dzień, Malchut domu Dawida, to dzień, który stał się odrażający dla „budowniczych”, jak powiedziano: „Kamień, odrzucony przez budowniczych”[9], oraz: „Synowie mojej matki rozgniewali się na mnie”[10]. „Kamień” oznacza Malchut w stanie katnut (małości). „Budowniczy” to sprawiedliwi, którzy naprawiają Malchut i budują jej parcuf, aby była godna ziwugu z Zeir Anpinem. Na początku Malchut domu Dawida budziła odrazę u budowniczych, ponieważ to światło, Malchut, zmniejszyło siebie i swój blask. Zamiast światła ustanowiły się klipot (siły nieczystości). W wyniku tego, że dano miejsce na pojawienie się klipot i ich władzy, Malchut początkowo była odrażająca w oczach sprawiedliwych, którzy pracowali nad jej naprawą.

Jednak po tym, jak została ustanowiona w strukturze „panim be-panim” (twarzą w twarz) z Zeir Anpinem, powiedziano o niej: „Stał się ten kamień fundamentem budowli”¹⁴¹. Wszystkie światła, które świecą przez sześć tysięcy lat, zależą od tego „firmamentu niebieskiego”, aby z ich pomocą naprawić tron Dawida, czyli Malchut Dawida. „Firmament niebieski” to nowe zakończenie, które powstało podczas drugiego skrócenia[11], i dzięki niemu zstępują wszystkie mohin gadlut, które ujawniają się w ciągu sześciu tysięcy lat. Dzięki temu zakończeniu litery ELE spadły z ISZSuT do ZoN, a w stanie gadlut wznoszą się razem z nimi ZoN na miejsce Biny i tam otrzymują swoje mohin od miejsca Biny. Bez tego procesu ZoN nie miałyby żadnej możliwości otrzymania mohin stanu gadlut[12].

W ten sposób wszystkie mohin, które powstały na ekranie drugiego skrócenia, nazywanym „firmamentem niebieskim”, były potrzebne wyłącznie do naprawy Malchut. Sfirot znajdujące się powyżej Malchut mogą otrzymywać wszystkie światła również z pierwszego skrócenia i nie potrzebują „firmamentu niebieskiego”. To wyjaśnia słowa: „Wszystkie te światła, które świecą przez sześć tysięcy lat, zależą od tego firmamentu niebieskiego, aby z ich pomocą naprawić tron Dawida”. Sfirot znajdujące się powyżej Malchut w ogóle nie potrzebują „firmamentu niebieskiego”.

119) Te światła (ilejn nehorin) tworzą kształt niższy (mecejran cijura de-letata), aby naprawić kształt wszystkiego, co jest zawarte w całości człowieka (le-atkana cijura de-kolhu de-inun bichlala de-Adam), wewnętrzny kształt (cijura pnimaha). Każdy wewnętrzny kształt nazywany jest w ten sposób (de-kol cijura pnimaha ikrei haki). I od tego (u-mehacha), każdy kształt, który zawiera się w tym rozprzestrzenieniu, nazywany jest „Człowiek” (kol cijura de-itklel be-itpasztuta da, ikrei Adam). Na to wskazuje wypowiedź: „Wy – człowiek” (he-hu dechtiw: Adam atem), wy nazywani jesteście „Człowiek” (atem keruin Adam), a nie inne narody, które służą gwiazdom i konstelacjom (we-lo szear amim owdej kochawim u-mazalot).

Sulam

119) Światła Malchut domu Dawida tworzą obraz stopni znajdujących się od chaze Malchut i niżej, w których nie ma twarzy człowieka. Oznacza to, że te stopnie od chaze i niżej wznoszą się i włączają w Malchut Dawida, nazywaną „twarzą człowieka” i zlokalizowaną od chaze i wyżej[13]. „Obraz” oznacza wielkość poziomu danego stopnia. „Tworzą” – jakby produkowały ziwug, ponieważ dzięki ziwugowi stopnie ujawniają się w swojej prawdziwej postaci, zgodnie z właściwościami tego ziwugu, aby naprawić obraz wszystkich tych, którzy są włączani w twarz człowieka za pomocą wewnętrznego obrazu.

Każdy wewnętrzny obraz nazywany jest twarzą człowieka. „Wewnętrzny” oznacza obraz pochodzący z ziwugu powyżej chaze, gdzie znajduje się Malchut Dawida, nazywana „twarzą człowieka”. Jednak dzięki wznoszeniu się stopni znajdujących się poniżej chaze do Malchut Dawida, trzy twarze – byk, orzeł i lew – zostają włączone w wewnętrzny obraz, w twarz człowieka, która ujawnia się w wyższym ziwugu powyżej chaze. To włączenie w twarz człowieka symbolizowane jest przez wyprostowaną (końcową) literę „nun (ן)” w imieniu SzNAN[14].

Wyprostowana (końcowa) litera „nun (ן)” symbolizuje włączenie tych trzech twarzy w twarz człowieka, ale nie oznacza prawdziwej twarzy człowieka. To naprawienie następuje dzięki ich połączeniu z wewnętrznym obrazem, z twarzą człowieka, która ujawnia się w wewnętrznym ziwugu z Malchut Dawida. Z tego wynika, że każdy z obrazów, włączony w to rozszerzenie wyprostowanej (końcowej) litery „nun (ן)”, nazywany jest imieniem „człowiek”, nawet jeśli nie posiada prawdziwej twarzy człowieka.

Jak powiedziano: „Wy – człowiek”[15] – mimo że dusze ludzi pochodzą z właściwości poniżej chaze Malchut, gdzie nie ma „twarzy człowieka”, to jednak, ponieważ właściwości znajdujące się poniżej chaze wznoszą się i włączają w twarz człowieka znajdującą się powyżej chaze, w wyprostowaną (końcową) literę „nun (ן)”, dusze te również nazywane są imieniem „człowiek (Adam)”. Jak uczymy się: „Wy nazywacie się człowiek (Adam), ale bałwochwalcy nie nazywają się człowiek”[16] – i dzieje się tak jedynie dzięki temu włączeniu.

120) I każdy duch nazywany jest „Człowiek” (we-chol ruach ikrei Adam), duch ze strony świętej (rucha de-sitar kadisza). Jego ciało jest odzieniem (gufa di-lejhu lewusza ihu), i dlatego napisano: „Skórą i ciałem oblekłeś mnie” itd. (we-al da ktiw: or u-basar talbiszeni we-go). Ciało człowieka jest jego odzieniem (bisra de-Adam lewusza ihu). I wszędzie jest napisane „ciało człowieka” (u-bechol atar ktiv besar Adam), człowiek jest wewnątrz (Adam le-go), a ciało jest odzieniem człowieka, jego ciałem (besar lewusza de-Adam, gufa di-lejhu).

Sulam

120) I każdy duch (ruach) nazywany jest imieniem „człowiek (Adam)”. Innymi słowy, tylko światło ruach, obłoczone w ciało (guf), nazywane jest imieniem „człowiek (Adam)”. Guf właściwości ruach, znajdujący się po stronie świętości, jest jedynie obłóczeniem. To znaczy, że duch (ruach) jest istotą człowieka, a ciało (guf) jest wobec niego jedynie wtórne, stanowi tylko jego obłóczenie. Jednak po stronie sitra achra jest odwrotnie. Dlatego o świętości powiedziano: „Skórą i ciałem oblekłeś mnie”[17] – stąd wynika, że ciało człowieka jest jedynie obłóczeniem dla jego istoty, czyli dla ducha. W każdym miejscu, gdzie powiedziano: „Ciało człowieka”, oznacza to, że istota człowieka jest zawarta wewnątrz niego. Jednak samo ciało jest jedynie obłóczeniem istoty człowieka i stanowi guf w stosunku do tej istoty, natomiast istotą człowieka jest duch w nim.

121) „Strony niższe (sitrin de-letata), które zostały stopione w przetapianiu tego ducha (de-ithatach be-hitucha de-ruach da), zostały z niego ukształtowane formy (itztajru mi-nehu cijurin), które obłóczyły się w inne odzienie (de-itlabszan be-lewusza achara), jak na przykład formy czystych zwierząt (kegon cijura de-beirej dachjin): wół, owca, baranki, koźlęta, jeleń, sarna, daniel itd. (szor, se, ksawim, wese izim, ajjal, ucwi wejachmur we-go). Są to te, które mają być zawarte w odzieniu człowieka (inun de-bain le-itklala be-lewusza de-Adam). Ten wewnętrzny duch, który jest ich stronami (hahu ruach pnimaha de-inun sitrin), wznosi się w to imię, w którym nazywane jest jego ciało (salik be-hahu szma de-itkrei be gufa di-lejhu), odzienie tego imienia (lewusza de-hahu szma). Ciało wołu – wół jest wnętrzem tego ciała (besar szor, szor ihu pnimaha de-hahu gufa), a jego ciało jest odzieniem (besar di-lejhu lewusza), i tak samo wszystkie inne (we-chen kolhu).

Sulam

121) Właściwości znajdujące się w miejscu od chaze Malchut i niżej wyodrębniły się w wyniku rozpłynięcia się z tego ducha. To znaczy, z twarzy człowieka zostały stworzone obrazy, innymi słowy, powstały i narodziły się miary stopni ducha, które obłoczyły się w inne obłóczenia, ale nie w obłóczenia człowieka. Obrazy czystych zwierząt: „Byk, baranek, koziołek, baran, jeleń, daniel, koziorożec, łania, tur i gazela”[18] – te właściwości miały zostać włączone w obłóczenie twarzy człowieka, ale się w niego nie włączyły, tylko stały się innymi obłóczeniami – twarzami byka, orła i lwa.

Człowiek nazywany jest małym światem, ponieważ zawiera w sobie wszystkie elementy świata. W ten sposób związek duszy człowieka ze wszystkimi rodzajami zwierząt jest taki sam, jak związek całości ze wszystkimi jej elementami. Dusze ludzi pochodzą z trzech twarzy znajdujących się poniżej chaze, jednak osiągnęły włączenie w twarz człowieka w postaci wyprostowanej litery „nun” po tym, jak trzy twarze – byka, orła i lwa – wzniosły się na miejsce powyżej chaze Nukwy i zostały włączone w twarz człowieka, która tam się ujawnia.

Jednak jeszcze zanim trzy twarze – byka, orła i lwa – wzniosły się, aby włączyć się w twarz człowieka powyżej chaze, również dokonały porodzenia w BEA w następujący sposób: ze świeceń pochodzących od twarzy byka wywodzą się wszystkie zwierzęta hodowlane; ze świeceń pochodzących od twarzy orła wywodzą się wszystkie ptaki; ze świeceń pochodzących od twarzy lwa wywodzą się wszystkie dzikie zwierzęta. Jednak podczas wzniesienia się trzech twarzy – byka, orła i lwa – do wyższego ziwugu w twarz człowieka, wzniesione zostały również i włączone w wyższy ziwug wszystkie zwierzęta hodowlane, ptaki i dzikie zwierzęta, które już od nich pochodziły. I wszystkie one włączyły się w twarz człowieka znajdującą się powyżej chaze, a z ich wspólnoty narodziła się dusza Adama Riszona.

W ten sposób dusza Adama Riszona obejmuje wszystkie rodzaje istot żywych, które powstały z trzech twarzy – byka, orła i lwa, ponieważ jest ich wspólnotą. Dlatego twarz człowieka zawiera wszystkie formy. A ponieważ w duchowym nie ma zaniku, a każda zmiana w duchowym jest jedynie dodatkiem do pierwotnej formy, to również po tym, jak dusza Adama wyszła dzięki wspólnocie wszystkich rodzajów znajdujących się w trzech twarzach – byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA), czyli gdy wszystkie te formy zostały włączone w twarz człowieka, ponownie powróciła siła lewej linii i swoim światłem ponownie podzieliła wszystko na te same rodzaje istot żywych, z których każda została stworzona według swojego gatunku z trzech twarzy – byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA) – aż do ziwugu.

I każdy z nich opuścił się na swoje miejsce. W ten sposób, po wzniesieniu się trzech twarzy – byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA) – do ziwugu powyżej chaze, narodziła się z nich jedna wspólnota – dusza Adama Riszona. Następnie wszystkie elementy ponownie odrodziły się w tej samej formie, w jakiej były przed ziwugiem – czyli wszystkie rodzaje istot żywych. Jednakże, ponieważ zostały one raz włączone w świętą duszę Adama, są uważane za czyste rodzaje, mimo że ponownie się podzieliły.

Właściwości znajdujące się w miejscu od chaze Malchut i niżej, wyodrębnione w wyniku rozpłynięcia się z tego ducha, są wszystkimi rodzajami istot żywych, które powstały z trzech twarzy – byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA), znajdujących się w miejscu od chaze i niżej, przed ich wzniesieniem się do ziwugu. Po tym, jak trzy twarze – byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA) – wzniosły się do wyższego ziwugu, zostały włączone w twarz człowieka i z ich wspólnoty narodził się duch Adama Riszona. Następnie powróciła siła lewej linii, czyli ognia, która rozpuściła ducha Adama i ponownie wyodrębniła z niego wszystkie elementy, czyli wszystkie istoty żywe według ich gatunku, w tej samej formie, w jakiej wyszły z trzech twarzy – byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA) – przed włączeniem się w wyższy ziwug. Jest to porównywane do stopu metalu, który zawiera w sobie różne składniki, a siła wiążąca sprawia, że wszystkie one stają się jedną wspólnotą w postaci metalowego stopu. Następnie, gdy ten metal poddaje się działaniu ognia, traci on siłę wiążącą, rozpływa się, przyjmując płynną formę, w której każdy składnik oddziela się od innych i przestaje być z nimi połączony.

I tak samo działa siła lewej linii na ducha Adama, który obejmuje wszystkie istoty żywe, tzn. rozpływa go do stanu, w którym każdy z elementów, włączonych w niego, oddziela się samodzielnie, tak jak to było przed ich włączeniem w ducha Adama. Dzieje się tak, ponieważ tracą siłę, która je wiązała – to znaczy wzajemne powiązanie z twarzą człowieka, która tam istniała i łączyła je wszystkie w jedną wspólnotę. Jak powiedziano: „Wyodrębniły się w wyniku rozpłynięcia się z tego ducha”, ponieważ pod wpływem siły lewej linii duch Adama rozpływa się i dzieli na wszystkie elementy – byka, orła i lwa (SzNA), które były w niego włączone.

Jednak oba pozostają – zarówno całość, jak i części. Jak powiedziano: „Duch synów ludzkich, który wznosi się w górę”[19], oraz „Duch zwierzęcia, który zstępuje w dół, ku ziemi”¹⁵¹ – ponieważ w duchowym nie ma zaniku. Dlatego powiedziano, że powinny były włączyć się w obłóczenie ducha Adama i wówczas znajdowałyby się w jego właściwości. Jednak pod wpływem siły lewej linii utraciły włączenie człowieka, które było siłą wiążącą je razem. Dlatego zostały wypalone z niego, rozdzielając się według swoich gatunków: „byk, baranek, koziołek, baran, jeleń, daniel, koziorożec, łania, tur i gazela” – dokładnie tak, jak istniały przed swoim wzniesieniem się do wyższego ziwugu dla narodzenia duszy Adama.

Wewnętrzny duch właściwości „byka, baranka…” nazywa się tym samym imieniem, co ciało, w którym ten duch się znajduje. Dzieje się tak dlatego, że ciało jest obłóczeniem dla tego imienia, a nie posiadaczem samego imienia. Ciało – to ciało „byka”, natomiast „byk” – to wewnętrzny duch tego ciała, którego ciało jest jego obłóczeniem. Podobnie we wszystkich istotach żywych ciało nazywa się imieniem wewnętrznego ducha, który jest w każdym z nich obłoczony.

122) „W taki sposób (ke-gawna da), po stronie innej, która nie jest święta (be-sitra achara de-la kadisza), duch, który rozprzestrzenił się wśród innych narodów, służących gwiazdom i konstelacjom (ruacha de-itpaszat bi-szear amim owdej kochawim u-mazalot), pochodzi ze strony nieświętej (nafka mi-sitra de-la kadisza). Nie jest on człowiekiem (laaw ihu Adam), i dlatego nie wznosi się w to imię (u-begin kach la salik be-szma da). Imię tego ducha nieczystego (szma de-hahu ruacha tamea), nie wznosi się w imię „Człowiek” (la salik be-szma de-Adam), i nie ma w nim żadnego udziału (we-leit bei chulaka). Jego ciało jest odzieniem tego nieczystego (gufa di-lejhu lewusza de-hahu tamea), ciało jest nieczyste (besar tamea), a nieczystość jest w środku (we-tamea le-go). Ciało jest jego odzieniem (besar lewusza di-lejhu). Dlatego, dopóki ten duch przebywa w tym ciele (u-begin kach, be-od de-szarej hahu ruacha be-hahu gufa), nazywany jest „nieczysty” (itkrei tamea). Gdy duch opuszcza to odzienie (nafak ruach me-hahu lewusza), to odzienie nie jest już nazywane „nieczystym” (laaw ikrei tamea), i to odzienie nie wznosi się w żadne imię (we-la salik hahu lewusza be-szma).

Sulam

122) I w taki sam sposób, jak zostało wyjaśnione w przypadku ducha świętości człowieka i czystych gatunków zwierząt, dzieje się po drugiej stronie, która nie jest świętością. Duch, który rozprzestrzenia się w innych narodach-bałwochwalcach, pochodzi z miejsca, które nie jest święte i nie jest właściwością „człowiek”. Dlatego nie jest nazywany człowiekiem. Dzieje się tak, ponieważ twarz człowieka nie znajduje się w miejscu poniżej chaze Malchut, z którego rodzi się duch ludzi. Jednakże dla narodzin świętej duszy trzy twarze – byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA) – znajdujące się poniżej chaze, wznoszą się i zostają włączone w wyższy ziwug w miejscu od chaze i wyżej – w twarz człowieka, która tam się ujawnia.

Kiedy jednak Adam Riszon złamał zakaz Drzewa Poznania, nieczystość węża rozprzestrzeniła się po świecie. Z tego wywodzi się struktura nieczystości, nazywana „człowiekiem niegodziwym”[20], który nie chce wznosić się do twarzy człowieka znajdującej się powyżej chaze Malchut. „Niegodziwy (blijaal בליעל)” to litery słowa „bezużyteczny (bal jaal יעל בל)”. Zamiast tego, pragnie on przyciągnąć ziwug w miejsce poniżej chaze Malchut, co stanowi nieczystość węża. To jest grzech pierworodnego węża, który dokonał połączenia w miejscu poniżej chaze Malchut i jednocześnie spowodował oddzielenie od twarzy człowieka znajdującej się powyżej chaze. Z właściwości „człowieka niegodziwego”¹⁵² wywodzą się duchy bałwochwalców, nieczyste duchy ludzi, które pochodzą z nieczystości węża.

Ten duch nazywany jest nieczystym i nie jest nazywany „człowiekiem (Adam)”, ponieważ pochodzi od człowieka niegodziwego¹⁵², który nie chce wznosić się do wyższej twarzy człowieka, a zatem nie ma w niej żadnego udziału. Jego ciało jest obłóczeniem dla nieczystego ducha i dlatego jest to nieczysta ciało. Nieczysty duch stanowi wewnętrzną istotę, a to ciało jest jego obłóczeniem. Dlatego dopóki ten duch przebywa w ciele, ciało nazywane jest nieczystym. Jeśli jednak duch opuści swoje obłóczenie, czyli ciało, przestaje być ono nazywane nieczystym. Obłóczenie nie jest już nazywane nieczystym, ponieważ nieczystość, czyli duch, została usunięta, wychodząc z niego.

123) Strony niższe (sitrin letata), które zostały stopione w przetapianiu tego ducha (de-ithatach be-hitucha de-ruacha da), ukształtowały z niego formy (itztajran mi-nehu cijurin), które obłóczyły się w inne odzienie (de-itlabszan be-lewusza achara). Jak na przykład formy zwierząt nieczystych (kegon cijurej beirej mesaawej), i Tora otworzyła w nich [rozważania]: „A to jest dla was nieczyste” (we-Orayta patach behu we-ze lachem ha-tamea), jak na przykład świnia (kegon chazir), ptaki i zwierzęta z tej strony (we-ofej u-beirej de-hahu sitra). Duch wznosi się w to imię (ruacha salik be-hahu szma), ciało jest jego odzieniem (gufa lewusza di-lejhu), a ciało nazywa się „ciało świni” (we-gufa besar chazir ikrei). Świnia jest wnętrzem (chazir le-go), a ciało jest jej odzieniem (bisra lewusza di-lejhu). I dlatego te dwie strony (u-begin kach ilejn tren sitrin) rozdzielają się (mitparszan): jedne zawierają się w tajemnicy człowieka (ilejn itklilu be-raza de-Adam), a drugie zawierają się w tajemnicy nieczystości (we-ilejn itklilu be-raza de-tamea). Każdy gatunek idzie do swojego rodzaju (kol zina azil le-zinejhu), i powraca do swego rodzaju (we-ithadar le-zinejhu).

Sulam

123) Z niższych właściwości, czyli zwierząt hodowlanych, dzikich zwierząt i ptaków, które w wyniku rozpłynięcia się oddzieliły się od tego ducha, powstały obrazy, odrębne duchy, obłoczone w inne obłóczenia – w obrazy nieczystych zwierząt. Jak powiedziano: „A to będzie dla was nieczyste”[21], czyli świnia, ptaki i zwierzęta sitra achra. Ten duch nazywa się nieczystym, a ciało – jego obłóczeniem. To ciało nazywane jest świnią mięsem, ponieważ świnia znajduje się w wewnętrznej istocie ducha, a ciało jest obłóczeniem ducha, który nazywa się świnią.

Jak już wyjaśniono w odniesieniu do człowieka świętości – wszystkie poszczególne gatunki związane z właściwościami byka, orła i lwa (szor-neeszer-arje, SzNA) poprzedzają całość, czyli ducha człowieka. A po tym, jak pojawił się duch człowieka, wszystkie istoty żywe zostały w niego włączone. Następnie ponownie oddzieliły się według swoich gatunków, tak jak na początku. Dzięki temu, że zostały włączone w twarz człowieka ujawniającą się w tym świętym ziwugu, osiągnęły właściwość czystości, nawet po swoim oddzieleniu. Dlatego nazywane są czystymi zwierzętami.

Podobnie, po tym jak duch człowieka został skażony nieczystością węża w wyniku przyciągnięcia wyższego ziwugu w miejsce poniżej chaze, gdy następnie siła lewej linii działa na ten nieczysty duch człowieka i oddziela wszystkie zawarte w nim gatunki, przywracając je do form, w jakich istniały przed włączeniem w ziwug, wszystkie one stają się duchem nieczystych zwierząt. Dzieje się tak, ponieważ są one elementami rozpłynięcia się nieczystego ducha.

Dlatego te dwie strony są oddzielone od siebie i przeciwstawiają się sobie nawzajem: te, które należą do jednej strony, zostały włączone w twarz człowieka, a te, które należą do drugiej, zostały włączone w nieczystość. Po stronie świętości znajduje się duch człowieka jako ogólna właściwość oraz duch czystych zwierząt, dzikich zwierząt i ptaków jako elementy oddzielone od niego. Podobnie, po stronie „człowieka niegodziwego”¹⁵² znajduje się duch „człowieka niegodziwego”¹⁵² jako ogólna właściwość oraz duch nieczystych zwierząt, dzikich zwierząt i ptaków jako elementy oddzielone od niego. Są to dwa porządki, ustawione naprzeciw siebie. Każde z istot żywych znajduje się odpowiednio do swojego gatunku i nie miesza się z przeciwstawną stroną. A nawet jeśli dojdzie do ich pomieszania, to ostatecznie powrócą do swojego gatunku. Dotyczy to zarówno strony świętości, jak i strony nieczystości.

124) Światła wyższe, które świecą (nehorin ilain de-ka menaharin), jaśnieją na tym firmamencie niebios (naharin be-hahu rakia ha-szamajim) itd., aby ukształtować poniżej formy, jak należy (le-itztajera letata, cijurin kideka chazi). Jak jest napisane: „I umieścił je Wszechmogący na firmamencie niebios” itd. (de-chtiw: wajiten otam Elohim birakia ha-szamajim we-go), „aby rządziły dniem i nocą” (u-le-meszol ba-jom u-va-lajla). Władza tych dwóch świateł (szoltanu de-trein nehorin), to jest władza, jak należy (da ihu szoltanu kideka chazi).

Sulam

124) Wszystkie wyższe światła, które świecą, świecą w tym „firmamencie niebieskim”, aby na dole mogły powstać obrazy, jak należy. „Obrazy” oznaczają wielkość stopni sfirot BEA, a także NaRaN ludzi i aniołów. Powiedziano: „I umieścił je Wszechmogący (Elohim) na firmamencie niebios, aby świeciły nad ziemią i rządziły dniem i nocą”[22], oraz aby te obrazy mogły powstać, jak należy, ponieważ rządzenie dwiema światłościami jest takim rządzeniem, jakie powinno być.

125) Światło wielkie panuje w dzień (maor gadol szoltano bi-jomama), światło małe panuje w nocy (maor katan szoltano be-lejlaja). A tajemnica tego (we-raza da), od tego wynika, że władza mężczyzny jest w dzień (me-hacha szoltanutadichura bi-jomama), aby napełnić swój dom wszystkim, co potrzebne (le-mallej beitejhu be-chol ma de-itztrich), i aby wprowadzić do niego pokarm i pożywienie (u-le-aala bej tarfa u-mezona). Gdy nadchodzi noc (kejwan de-aal lejla), władza przechodzi do kobiety, która trzyma wszystko (we-nukwa nakit kola). W domu nie ma innej władzy poza kobiecą (leit szultanu de-bejta bar de-nukwa), albowiem wtedy panuje ona (de-ha kedein szoltanu di-lah), jak jest napisane: „Wstaje jeszcze nocą i daje pokarm domowi swojemu” (de-chtiw: wa-takum be-od lajla wa-titen teref le-beita), ona, a nie on (hi, we-lo hu). Władza dnia należy do mężczyzny (memszelat ha-jom di-dichura), władza nocy do kobiety (memszelat ha-lajla de-nukwa).

Sulam

125) „Wielka światłość”¹²⁹, czyli Zeir Anpin, nazywana jest „rządzeniem dniem”¹²⁹, a „mała światłość”¹²⁹, jego Nukwa, nazywana jest „rządzeniem nocą”¹²⁹. Władza zachara przejawia się w dzień, aby napełnić dom wszystkim, co konieczne, oraz dostarczyć mu pożywienia i wsparcia. Kiedy nadchodzi noc i wszystko przejmuje Nukwa, w domu nie ma innej władzy niż władza Nukwy. Wtedy zaczyna się jej panowanie, jak powiedziano: „Wstaje jeszcze w nocy, rozdaje pożywienie w domu swoim”⁶⁸. „Ona, a nie on” – oznacza, że to Nukwa rozdaje wówczas, a nie Zeir Anpin, ponieważ „rządzenie dniem”¹²⁹ należy do zachar, Zeir Anpina, a „rządzenie nocą”¹²⁹ – do Nukwy, a nie Zeir Anpina.

126) Światło wielkie – to jest Słońce (maor gadol, da hu Szimsza), w którym jest dwanaście otworów (we-it bei terei asar pitchin), i jest w nim dwanaście godzin (we-it bei terei asar szaatej), a Słońce panuje nad dniem (we-Szimsza szalit al joma). Światło małe, w którym jest dwanaście otworów (maor katan, it bei terei asar pitchin), to jest luna (we-da Sihara), i panuje ono nad nocą (we-szalta al lejla). Noc ma dwanaście godzin (we-lejla it bei terei asar szaatej). Dlatego w dniu tym będzie Pan jeden i Imię Jego jedno (we-al da ba-jom hahu jihjej Haszem echad uszmo echad). Słońce i dwanaście otworów staną się trzynastoma przymiotami miłosierdzia (Szimsza u-tereisar pitchin itawidan jod gimel mechilan de-rachamej), noc, luna i dwanaście otworów staną się trzynastoma [również] (lejl, Sihara u-tereisar pitchin, we-itawidu jod gimel). Słońce i luna staną się jednym, a dzień i noc jednym (we-itawidu Szimsza we-Sihara chad, we-jom we-lejla echad), jak jest napisano: „I był wieczór, i był poranek – dzień jeden” (he-hu dechtiw: wa-jehi erew wa-jehi boker, jom echad). Tajemnica tego jest powyżej (we-raza da leeila).

Sulam

126) „Wielka światłość”¹²⁹ to słońce. Ma ono dwanaście wejść i dwanaście godzin, i słońce panuje nad dniem. „Mała światłość”¹²⁹ ma również dwanaście wejść, i jest to luna, Nukwa Zeir Anpina, która panuje nad nocą, a noc również ma dwanaście godzin. Dlatego powiedziano: „W owym dniu będzie Stwórca (AWAJa) jeden i Jego imię jedno”⁷⁵. Słowo „jeden” zostało użyte dwa razy: jedno odnosi się do imienia AWAJa, Zeir Anpina, „wielkiej światłości”¹²⁹, a drugie do „Jego imienia”, Nukwy, „małej światłości”¹²⁹.

Słońce i dwanaście wejść w nim tworzą trzynaście właściwości miłosierdzia. Noc, czyli luna, i dwanaście wejść w niej również tworzą trzynaście. Wtedy słońce staje się jednym, a luna staje się jedną. Dlatego powiedziano: „W owym dniu będzie Stwórca (AWAJa) jeden i Jego imię jedno”⁷⁵ – ponieważ słowo „jeden (echad, אחד)” ma wartość liczbową trzynaście. A ponieważ w AWAJa, czyli w słońcu, jest trzynaście, powiedziano: „Stwórca (AWAJa) jeden”⁷⁵. I tak samo o trzynastu Nukwy, czyli luny, nazywanej „Jego imię”, powiedziano: „I Jego imię jedno”⁷⁵.

I słońce i luna stają się jednością. Podobnie dzień i noc stają się jednością. Powiedziano: „I był wieczór, i było rano – dzień jeden”⁴⁶. To jedność powstaje jedynie na górze, czyli powyżej chaze Nukwy, gdzie ujawnia się ta doskonała jedność, a nie od chaze i niżej.

Zohar wyjaśnia słowa: „I był wieczór, i był poranek – dzień jeden (echad)”⁴⁶, które oznaczają, że również „wieczór” powraca, aby stać się dniem. Różnica między jednością wspomnianą w wersie „i był wieczór”⁴⁶ a jednością w wersie: „W owym dniu będzie Stwórca (AWAJa) jeden i Jego imię jedno”⁷⁵ polega na tym, że słowo „jeden (echad)” zostało tam użyte dwukrotnie. „Jeden” wskazuje na wielkie mohin świecenia Hochma, dzięki którym w światach objawia się jedność Stwórcy. Dlatego słowo „jeden (echad)” ma wartość liczbową trzynaście, co wskazuje na trzynaście właściwości miłosierdzia. Liczba trzynaście, wynikająca z dziesięciu sfirot, oznacza, że przyciągają one świecenie Hochma z trzynastu właściwości miłosierdzia, które objawiają się w Arich Anpinie.

I „rządzenie dniem”¹²⁹ schodzi z dwunastu wejść znajdujących się w słońcu do dwunastu godzin w tym dniu. Razem z samą istotą słońca, które świeci poprzez te dwunastu wejść, tworzą razem liczbę trzynaście, oznaczającą stan „Stwórca (AWAJa) jeden”⁷⁵. Słońce, czyli Zeir Anpin, przyciąga z trzynastu właściwości miłosierdzia wielkie mohin świecenia Hochma, i wtedy Stwórca (AWAJa) nazywany jest „jednym”. W taki sam sposób ustalono dwanaście wejść w lunie, Nukwie, gdzie wraz z samą istotą luny, w której te wejścia są otwarte, aby przyjmować od słońca, tworzą wartość liczbową słowa „jeden (echad)”, czyli trzynaście, oznaczającą stan „i Jego imię jedno”⁷⁵.

Jednak stanie się to na końcu naprawy, gdy światło luny będzie jak światło słońca. Jak powiedziano: „W owym dniu będzie Stwórca (AWAJa) jeden i Jego imię jedno”⁷⁵. Jednak w ciągu sześciu tysięcy lat, po tym jak luna została pomniejszona, istota luny nie ujawnia się w pełni, aby dopełnić liczbę słowa „jeden (echad)”. Ponieważ luna nie świeci z własnej istoty, lecz tylko dzięki temu, co otrzymuje od słońca. Dlatego nie powiedziano tutaj: „I był jeden wieczór i jeden poranek”, lecz oba te stany włączają się w jeden dzień. Właściwość „jeden (echad)” nie ujawnia się inaczej, jak tylko w ich wspólnym panowaniu jako jedno całość. Wówczas noc, łącząc się, wchodzi w panowanie dnia. Dlatego powiedziano: „I był wieczór, i było poranek – dzień jeden (echad)”⁴⁶.

127) I gwiazdy (we-et ha-kochawim), gdy kobieta zostaje wezwana do zarządzania domem (kejwan de-nukwa pekidat beita), i zostaje wprowadzona do swojego męża (we-itknisat le-baala), nie ma władzy nad domem (leit szultanu le-beita), poza młodymi kobietami, które pozostają w domu (ela le-ulamtan de-isztaran be-beita), aby przygotować wszystkie potrzeby domu (le-atkana kol tikunej beita). Następnie dom powraca do władzy mężczyzny (u-batar ithadar beita le-szoltanu de-dichura), w ciągu dnia (bi-jomama), wszystko, jak należy (kola kideka chazi).

Sulam

127) Kiedy Nukwa przyłącza się do domu i wchodzi do swojego męża, nie ma innego panowania w domu poza panowaniem służących, które pozostają w domu. Służące, które służą Nukwie, nazywane są „gwiazdami”, jak powiedziano: „I gwiazdy”¹²⁹. Nukwa przekazuje im zarządzanie jej domem w momencie, gdy wchodzi w ziwug (połączenie) z Zeir Anpinem, przed poranną jutrzenką, ponieważ jest to czas panowania służących, nazywanych „gwiazdami”, co jest słabym zarządzaniem. Dlatego wówczas zwiększa się ciemność na świecie, jak powiedziano: „I praca dla służących swoich”⁶⁸. Jednak jest to przygotowanie do ziwugu, aby dokonać wszystkich napraw w domu, czyli przygotować Nukwę do ziwugu ze słońcem, aby ustanowić światło dnia. A po ziwugu, dokonanego przed poranną jutrzenką, dom wraca pod panowanie zachara w dzień. Wszystko dzieje się tak, jak powinno. Nukwa włącza się pod zarząd zachara w wyniku tego ziwugu. Wówczas napełnia świat porannym światłem, tak jak powinno być.

[1] Zob. wyżej, artykuł „Niech powstanie sklepienie”, p. 60.
[2] Tora, Szmot, 34:6.
[3] Zob. p. 3, od słów: „W właściwości sądu…”.
[4] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 1:7.
[5] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 1:8.
[6] Talmud Babiloński, traktat Chulin, karta 60:2.
[7] Tora, Bereszit, 1:17.
[8] Zob. wyżej, p. 82.
[9] Pisma, Psalmy, 118:22. „Kamień odrzucony przez budowniczych stał się kamieniem węgielnym”.
[10] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 1:6.
[11] Zob. p. 63.
[12] Zob. p. 3, od słów: „W właściwości sądu…”.
[13] Zob. p. 82, od słów: „Jednak trzy światy BEA…”.
[14] Zob. p. 83.
[15] Prorocy, Jechezkel, 34:31.
[16] Talmud Babiloński, traktat „Bawa Mecja”, część 9, karta 109:1.
[17] Pisma, Job, 10:11.
[18] Tora, Dwarim, 14:4-5. „Oto zwierzęta, które możecie jeść: Byk, baranek, koźlę, baran, jeleń, koziorożec, daniel, łania, bawół i gazela”.
[19] Pisma, Kohelet, 3:21.
[20] Pisma, Przypowieści, 6:12. „Człowiek niegodziwy, człowiek kłamliwy chodzi z przewrotnymi ustami…”
[21] Tora, Waikra, 11:29.
[22] Tora, Bereszit, 1:17, 18.