168) Jeszcze raz otworzył rabbi Szymon i powiedział (patach od rabi Szimon we-amar): Zobaczcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Elohim oprócz Mnie itd. (reu atta ki ani ani hu we-ein Elohim imadi we-go). Powiedział (amar): Przyjaciele, posłuchajcie starożytnych słów, które chcę ujawnić (chawraja, szemau milin atikin, de-baina le-galaa), po tym, jak została dana wyższa zgoda na ich wypowiedzenie (batar de-itjehew reszu ilaa le-meimar). Co znaczy to, że jest powiedziane: Zobaczcie teraz, że Ja – to Ja (mai nihu da-amar: reu atta ki ani ani hu)? To jest przyczyna nad wszystkimi przyczynami (ela da hu: ilat al kol ilain). Ten, który nazywany jest przyczyną przyczyn (ha-hu de-itkrei ilat ha-ilot), jest jedną z przyczyn pośród tych przyczyn (ilat me-ilejn ilot). Żadna z tych przyczyn nie wykona żadnego działania, zanim nie uzyska zgody od tej, która jest nad nią (de-la jaawed chad me-ilejn ilot szum owada, ad de-natil reszut me-ha-hu da-aleja), jak wyjaśniliśmy powyżej w „Uczyńmy człowieka” (ke-ma de-okimna le-eila be-naase adam).

Sulam

168) Ten, kto powiedział: „Patrzcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Elohim oprócz Mnie”[1], jest Przyczyną nad wszystkimi przyczynami. Natomiast ten, kto nazywa się „przyczyną przyczyn”, nie znajduje się ponad wszystkimi przyczynami, ale jest jedną z przyczyn pośród innych.

Wyjaśnienie. Stopnie powstają jeden z drugiego w formie „przyczyny i skutku”, tak że każdy niższy pochodzi i wynika od swojego wyższego. Przyczyna oznacza – działający, a skutek oznacza – poddawany działaniu. To wskazuje na to, że niższy w ogóle nie istnieje, chyba że w zakresie, w jakim otrzymuje od swojego wyższego.

I przyjaciele, którzy usłyszeli te słowa, zrozumieli wypowiedź rabbi Szymona w ten sposób, że „przyczynę nad wszystkimi przyczynami” rabbi Szymon nazywa parcufem Adam Kadmon (AK), znajdującym się powyżej światów ABEA, a „przyczyną przyczyn” rabbi Szymon nazywa parcuf Atik świata Acilut, będącym skutkiem AK, i stanowiącym „przyczynę wszystkich parcufim ABEA”. Jednak rabbi Szimon zaprzeczył im, mówiąc, że żadna z tych przyczyn nie może uczynić niczego, dopóki nie otrzyma potwierdzenia od wyższej przyczyny, znajdującej się nad nią, tak jak wyjaśniono w słowach: „Uczyńmy człowieka”187, gdzie Ima nie może nic uczynić bez pozwolenia ze strony Aby. Tak samo każda przyczyna i skutek – dolny nie ma siły uczynić niczego inaczej, niż poprzez otrzymanie siły od wyższego.

169) Uczyńmy – z pewnością odnosi się to do dwóch (naase, wadaj al terejn itmar), który mówi do tego, co jest ponad nim (de-amar da le-hahu dileila minej), i nie robi niczego, chyba że za pozowleniem i słowem (we-la awed midaam, ela bi-reszu we-amira), od tego, który jest powyżej niego (me-hahu dileila minej). A ten, który jest powyżej niego, również nie czyni niczego (we-hahu dileila minej, la awed midaam), zanim nie zasięgnie rady u swojego przyjaciela (ad de-natil ejca me-chawreja). Jednak ten, który nazywany jest przyczyną nad wszystkimi przyczynami (awal hahu de-itkrei ilat al kol ilot), nie ma ponad nim nikogo wyższego (de-lejt le-eila minej), i nie jest równym tym, którzy są poniżej (we-la le-tata szowe lejh), jak jest powiedziane: Do kogo mnie porównacie i równacie? – mówi Święty (kede-amar: we-el mi tedamjuni we-eszwe, jomar Kadosz), powiedział: Zobaczcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Elohim oprócz Mnie (amar: reu atta ki ani ani hu we-ejn Elohim immadi), aby otrzymać radę od niego (de-natil ejca minej), podobnie jak tamten, który powiedział: I powiedział Elohim: Uczyńmy człowieka (ke-gawna de-hahu de-amar: wa-jomer Elohim: naase Adam).

Sulam

169) Słowa: „Uczyńmy człowieka”187 oczywiście wskazują na dwóch, ponieważ każdy niższy powiedział wyższemu, który stoi nad nim: „Uczyńmy człowieka”187. A niższy nie robi niczego bez uzyskania pozwolenia i wskazania od wyższego parcufa. Tak samo jego wyższy nie robi niczego bez uzyskania rady od swojego jeszcze wyższego parcufa. W ten sposób każdy parcuf z parcufim świata Acilut powiedział: „Uczyńmy człowieka”187 swojemu wyższemu, a ten wyższy – jeszcze bardziej wyższemu.

Ponieważ każde nowe [światło] i stworzenie pochodzą od Nieskończoności i przechodzą przez kolejne stopnie, aż dotrą do swojego miejsca. Proces tego zstępowania określa się tutaj jako zwrócenie się niższego do swojego wyższego: „Uczyńmy człowieka”187 w chwili, gdy otrzymuje od niego duszę Adama, aby przekazać ją niżej położonym. Jednak parcuf, nazywany „przyczyną nad wszystkimi przyczynami”, do którego nie można porównać nikogo ani na górze, ani na dole, jak powiedziano: „Do kogo Mnie przyrównacie, abym był do niego podobny, mówi Święty”[2], wypowiedział słowa: „Patrzcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Elohim oprócz Mnie”198, aby otrzymać radę od niego – tak samo, jak każdy niższy zwracał się do swojego wyższego: „Uczyńmy człowieka”187.

170) Powstali wszyscy przyjaciele (kamu kolhu chawrajja) i powiedzieli: Rabbi, daj nam pozwolenie, abyśmy mogli mówić na tym miejscu (we-amru: rabbi, haw lana reszu le-malala be-hai atar). Powiedzieli: Czyż nie wyjaśniłeś wcześniej, że przyczyna przyczyn (de-ha la okmat le-eila de-ilat ha-Ilot) powiedział do keteru: Uczyńmy człowieka? (amar le-ketar naase Adam). Odpowiedział im: Słuchajcie waszymi uszami, co wasze usta mówią (amar lon: hawu szemajin udnejchu, ma de-pumchon memallan). Czyż nie mówiłem wam wcześniej, że istnieje ten, który nazywany jest przyczyną przyczyn (we-ha la amarit lechu haszta, de-itkrei Ilat ha-Ilot)? Jednak ten, który nazywany jest przyczyną nad wszystkimi przyczynami (we-laaw ihu hahu de-itkrei Ilat al kol ilot), dla przyczyny nad wszystkimi przyczynami nie ma innego (de-ilat al kol ilot lejt le-tejnijana), od którego mógłby zasięgnąć rady (de-natil ejca minej). On jest jedyny, istniejący przed wszystkim (de-ihu jachid kadam kola), i nie ma u niego żadnego współuczestnika (we-lejt le-szutafu).

Sulam

170) Wstali wszyscy przyjaciele i zwrócili się do rabbi Szimona: „Rabbi, pozwól nam powiedzieć coś w tym miejscu”. Powiedzieli mu: „Czyż nie wyjaśniłeś wcześniej, że Przyczyna przyczyn powiedział do Keteru: „Uczyńmy człowieka”187?” Przyjaciele zrozumieli z wyjaśnień rabbi Szimona, że „przyczyna nad wszystkimi przyczynami” – to AK, który jest Keterem nad wszystkimi światami, i nie ma stopnia wyższego od niego, ponieważ jest on pierwszym stopniem stworzonym przez Nieskończoność. Uważali, że „przyczyną przyczyn” nazywa się Atik świata Acilut. A po tym, jak powiedział, że każdy ze poziomów mówił do swojego wyższego poziomu: „Uczyńmy człowieka”187, wynika, że „przyczyna przyczyn”, Atik, powiedział parcufowi AK, Keterowi: „Uczyńmy człowieka”187.

I również przyjaciele wiedzieli, że wypowiedź: „Spójrzcie teraz, że Ja – to Ja”198 odnosi się do Atika. Dlatego zapytali: „Jak Atik mógł powiedzieć, że „nie ma Elohim poza Mną”198, aby otrzymać radę od kogoś innego – skoro to on mógłby otrzymać radę od Keteru, czyli parcufa AK? Tak jak rabbi Szymon powiedział, że każde następstwo mówiło swojej przyczynie: „Uczyńmy człowieka”187”. Rabbi Szymon powiedział im: „Posłuchajcie sami, co mówicie. Przecież dopiero co mówiłem wam, że istnieje ten, kto jest nazywany „przyczyną przyczyn”, i to nie jest ten, kto jest nazywany „przyczyną nad wszystkimi przyczynami”. „Przyczyna nad wszystkimi przyczynami” nie ma innego, od kogo mógłby wziąć radę, ponieważ jest jedyny, poprzedzający wszystko, i nie ma u niego współdziałania z innymi”.

171) I dlatego powiedział: Zobaczcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Elohim oprócz Mnie (u-we-gin da amar: reu atta ki Ani Ani hu we-ejn Elohim immadi), gdyż zasięga rady u samego siebie (de-natil ejca minej), ponieważ nie ma drugiego, nie ma współuczestnika (de-la it lej tejnijana, we-la szutafa), i nie jest to rachunek, gdyż jest to jeden w połączeniu, jak mężczyzna i kobieta (we-la chuszbana, de-it echad be-szituf ke-gon dechar we-nukwa), o których powiedziano: Bo jednym nazwałem go (we-itmar be-hon: ki echad keratiw). Ale On jest jeden, bez rachunku i bez współdziałania (awal ihu chad, bela chuszban we-la szituf), i dlatego powiedział: I nie ma Elohim oprócz Mnie (u-we-gin da amar: we-ejn Elohim immadi). Powstali wszyscy (kamu kolhu) i padli na twarz przed nim (we-isztattu kamej), mówiąc: Błogosławiony jest człowiek, którego Pan uznał za godnego, aby objawił ukryte tajemnice, które nie były ujawniane nawet świętym aniołom (we-amru: zakka bar nasz de-marej istakam immej le-gala’a razin tmirin, de-la hawu mitgallajin le-malachajja kadiszajja).

Sulam

171) I dlatego powiedział: „Spójrzcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Elohim poza Mną”198, aby wziąć radę od siebie, ponieważ nie ma innego, z kim mógłby współdziałać, nie ma też wspólnego działania ani kalkulacji. Ponieważ istnieje jedno w połączeniu, na przykład zachar i nekewa, o których powiedziano: „Bo Jego jedynego wezwałem”[3]. Lecz On – jest jeden, bez kalkulacji i bez współdziałania z innymi, dlatego powiedziano: „Nie ma Elohim poza Mną”198.

Wyjaśnienie powiedzianego. Nauczył ich mądrości, aby zrozumieli, że mówi z perspektywy pierwszego, który daje światom, ponad którym nie ma niczego wyższego. I z tej perspektywy Atik jest przyczyną nad wszystkimi przyczynami, ponieważ AK, znajdujący się powyżej Atika, nie jest uważany za dającego, gdyż został ustanowiony z Malchut pierwszego skrócenia. Ta Malchut jest ukryta w rosz Atika i nie dokonuje się na niej żaden ziwug, a światy niczego od niej nie otrzymują aż do ukończenia naprawy. Dlatego Atik został ustanowiony w właściwości „oddzielony i nieoddzielony” i jest łącznikiem między AK a ABEA[4]. W związku z tym Atik jest uważany za pierwszego dającego światom, ponad którym nie ma niczego wyższego, ponieważ od AK światy nie mogą niczego otrzymać.

Jednak na końcu naprawy zostanie otwarta Malchut pierwszego skrócenia, która jest ukryta w rosz Atika, i otrzyma ziwug od Atika, dzięki czemu będzie mogła napełniać światy ABEA. Wtedy powiedziane jest o niej: „Kamień, odrzucony przez budowniczych, stał się kamieniem węgielnym”141 – ponieważ Malchut nazywana jest „kamieniem”, a jej właściwość ukryta jest w Atiku bez ziwuga. Dlatego wszędzie tam, gdzie Malchut się ujawnia, pochodzą od niej sądy i kary, przez co została odrzucona przez budowniczych. Jednak na końcu naprawy, gdy otrzyma ziwug z rosz Atika, ujawni się i stanie się oczywiste dla wszystkich, że była „kamieniem węgielnym”.

Wówczas Atik wypowiedział tą wypowiedź: „Patrzcie więc teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Elohim oprócz Mnie”198. I wyjaśnił rabbi Szymon: „I nie ma Elohim oprócz Mnie”, aby przyjąć radę od Niego, ponieważ nie ma ponad Nim innego, nie ma wspólnego działania, ani rachunku. Bowiem Arich Anpin w ciągu sześciu tysięcy lat jest uznawany za Keter świata Acilut, podczas gdy Atik pozostaje całkowicie ukryty, z powodu ukrycia Malchut pierwszego skrócenia, na którą nie zachodzi ziwug, a ziwug odbywa się jedynie w formie podziału, i to – Malchut połączona z właściwością miłosierdzia. Pierwszy parcuf, który powstał z tej połączonej Malchut, to Arich Anpin, w którym brak Malchut pierwszego skrócenia, a zamiast niej otrzymał on połączoną Malchut, i dlatego jest on dającym wszystkim parcufim świata Acilut, tj. otrzymuje od Atika i przekazuje do Acilut, podczas gdy sam Atik pozostaje niepoznawalny aż do końcowego naprawienia.

A na końcu naprawienia, kiedy zostanie odsłonięte to, co powiedziano: „Stał się kamień odrzucony przez budujących kamieniem węgielnym”141, wówczas zostanie wypowiedziane: „Patrzcie więc teraz, że Ja – to Ja”198. Malchut jest nazywana „Ja”. I po tym, jak Malchut pierwszego skrócenia otrzyma wielki ziwug, zostanie w świecie ujawnione, że „Ja”, która przez sześć tysięcy lat była połączona z miarą miłosierdzia, a jej istota była ukryta, „to Ja” – czyli „Ja” pierwszego skrócenia, będąca objawieniem istoty Malchut. „I nie ma Wszechmogącego oprócz Mnie”198 – ponieważ nie ma nad Nim innego, aby otrzymać od niego radę, gdyż „Ja”, objawiona w ciągu sześciu tysięcy lat, potrzebowała innego poziomu, Biny, aby otrzymać od niej radę, czyli naprawienie.

Teraz natomiast „Ja” nie musi już otrzymywać rady od innego, ponieważ „Ja” jest samo w sobie wypełnione wszystkim, co potrzebne. „I nie ma wspólnego działania” – to znaczy, nie ma we mnie wspólnego działania z właściwością miłosierdzia, ponieważ sąd we mnie jest osłodzony rozkoszą doskonałości. „I nie ma rachunku” – ekranu połączonego z właściwością miłosierdzia Biny, nazywanego „rachunkiem”, ponieważ „rachunek” jest związany z „myślą” – nazwą Biny, która osładza ekran. Mówi, że od tego momentu nie potrzebuje już więcej tego „rachunku”, czyli osłodzonego ekranu.

Dlatego powiedziano: „Bo jest jeden w połączeniu, jak na przykład zachar i nekewa, o których powiedziano: „Bo jego jednego powołałem”200. Ponieważ przed naprawą Malchut była w połączeniu z właściwością miłosierdzia, podobnie jak Zeir Anpin i Nukwa, nazywani słońcem i luną, którzy w połączeniu z właściwością miłosierdzia otrzymywały mohin trzynastu właściwości miłosierdzia, nazywanych „jeden (echad)”. I wtedy powiedziano o ZoN: „Bo jego jednego (echad) powołałem”200, jak powiedziano: „On jeden i Jego imię jedno (echad)”75. „Ale „On jeden” – bez rachunku i bez połączenia”. A teraz Malchut sama jest „jedna”, bez „rachunku” – osłodzonego ekranu, „i bez wspólnego działania” – z właściwością miłosierdzia, jak powiedziano: „Tego dnia Stwórca będzie jeden, i Jego imię jedno”75. Ponieważ luna nie musi włączać się w Zeir Anpin w stanie „On i Jego imię są jedno”, lecz luna sama stanie się istotą, świecącą w właściwości jedności. I dlatego „On jeden”75 – to słońce, „i Jego imię jedno”75 – to luna. Ponieważ światło luny będzie takie samo jak światło słońca.

Wstali wszyscy przyjaciele i pokłonili się przed nim, mówiąc: „Szczęśliwy mąż, którego Pan zgadza się z nim, aby otworzyć ukryte tajemnice, które nie zostały ujawnione nawet świętym aniołom!”

172) Powiedział do nich: Przyjaciele, musimy uzpełnić tą wypowiedź (amar lon chawrajja, it lan le-aszloma kera), ponieważ jest w niej wiele ukrytych tajemnic (de-kamma razin tmirin it be-hai kera): Ja zabijam i ożywiam itd. (ani amit we-achaje we-go). Ja zabijam i ożywiam – ożywiam poprzez sfirot (ani amit we-achaje, bi-sfirin achaje), z prawej strony jest życie (mi-sitra de-jamina chaje), a z lewej strony jest śmierć (u-mi-sitra di-smala mota). Jeśli jednak oba te aspekty (prawej i lewej strony) nie są zrównoważone w środkowym filarze (we-i la istakman tarwajhu be-amuda de-emcaita), wtedy sąd się nie ustanawia (la itkajjim dina), dopiero kiedy te trzy są połączone razem (de-inun be-motaw tlatta ka-chada).

Sulam

172) Powiedział im: „Przyjaciele! Musimy uzupełnić tą wypowiedź, ponieważ w tej wypowiedzi: „Ja zabijam i ożywiam”198 kryje się wiele ukrytych tajemnic” – tzn. za pomocą sfirot, gdyż z prawej linii pochodzi życie, a z lewej linii pochodzi śmierć. I jeśli obie te linie nie dojdą do zgody w środkowej linii, to sąd nie może się dokonać, dopóki wszystkie trzy nie połączą się razem. Oznacza to, że sąd może być dokonany tylko wtedy, gdy trzy linie są połączone razem.

Wyjaśnienie. Chociaż z prawej linii pochodzi życie dla sprawiedliwych, a z lewej linii pochodzi śmierć dla grzeszników, tzn. dopiero po tym, jak przychodzi środkowa linia i wprowadza zgodę między nimi, obłaczając te linie wzajemnie w siebie, to jednak przed zgodzeniem linii środkowej nie może być ani życia, które pochodzi do sprawiedliwych z prawej linii, ani śmierci, która pochodzi do grzeszników z lewej linii. Te linie pozostają w konflikcie – czasami przewagę ma lewa linia prowadząca do sądu, a czasami prawa linia prowadząca do miłosierdzia (Hesed), i nie ma ani stałości, ani urzeczywistnienia.

173) Czasami trzy linie łączą się, aby ustanowić sąd (u-le-zimnin istkamu telata le-meabad dina), a przychodzi ręka, która jest wyciągnięta, aby przyjąć tych, którzy się nawracają (we-jeti jad, de-ihu pschuta le-kabel szawim). Jest to Imię JHWH (hawaja: jud hej waw hej), które jest Szchiną (we-da Szchinta). Nazywana jest ręką prawą z prawej strony Hesed (itkrei jad jamin mi-sitra de-Hesed), ręką lewą z lewej strony Gwura (jad smol mi-sitra di-Gwura), a ręką JHWH ze strony środkowego filaru (jad Hawaja mi-sitra de-amuda de-emcaita). Gdy człowiek nawraca się w pokucie (kad bar nasz taw bi-tjuwta), ta ręka wybawia go od sądu (haj jad szaziw lej min dina). Ale gdy sądzi przyczyna nad wszystkimi przyczynami (awal kad dan ilat al kol ha-ilot), powiedziano o Nim: I nie ma nikogo, kto mógłby wybawić z ręki Mojej (itmar bejhu: we-ejn mijadi macil).

Sulam

173) A czasami wszystkie trzy linie zgadzają się dokonać sądu, i wtedy zostaje wyciągnięta prawa (jad), aby przyjąć wszystkich powracających. Ta prawa (jad יד) – to czternaście (jud-dalet יד) liter. Cztery litery, które znajdują się w prostym imieniu AWAJa, oraz dziesięć liter, które znajdują się w AWAJa z napełnieniem. Cztery litery prostego imienia AWAJa „jud-hej-waw-hej יהוה” wskazują na sfirę Keter. Dziesięć liter imienia AWAJa z napełnieniem, „jud-waw-dalet יוד”, „hej-alef הא”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-alef הא”, wskazują na sfirę Hochma.

W stanie katnut trzy sfiry Bina, Tiferet i Malchut z Nukwy opuszczają się do światów BEA i do klipot, i pozostaje ona jedynie z dwiema sfirami Keter i Hochma de-kelim. Wtedy Nukwa symbolizowana jest imieniem „jud-dalet (jad יד)”, wskazującym na dwie sfiry Keter i Hochma, które zawierają czternaście (jud-dalet יד) liter: cztery w Keterze, dziesięć w Hochmie. I wówczas wszystkie trzy linie zgadzają się na wykonanie sądu, tak że nawet prawa linia zgadza się na sąd, ponieważ w każdej linii jest jedynie czternaście liter z Keteru i Hochmy, a Bina i TuM opadły do klipot.

I wtedy klipot zdobywają dwadzieścia osiem (kaf-chet כח) liter napełnienia samego napełnienia, które wskazują na kelim Biny i TuM włączone w nie. To jest moc (koach כח), aby wprowadzać niższych w grzech, a także karać ich. Te dwa działania są jednością, jak mówią mędrcy: „To jest szatan, to są złe skłonności, to jest anioł śmierci, który wprowadza w grzech, i on sam podnosi się, aby oskarżać, a potem zstępuje i zabiera duszę człowieka”[5]. W ten sposób grzech i kara za niego są jednym i tym samym.

A dzięki MaN, powrotowi i dobrym uczynkom, Nukwa ponownie podnosi swoją Binę i TuM z klipot, gdzie zostają obłóczone w dusze niższych, którzy dokonali powrotu. Następnie opuszcza ekran z „nikwej ejnaim” (z źrenic oczu) do „pe” (ust) i podnosi Binę, Tiferet i Malchut do Acilut wraz z tymi duszami. Nukwa wypełnia się dziesięcioma sfirotami i otrzymuje mohin stanu gadlut dla dusz dolnych, które zostały złączone z kelim Biny i TuM, podniesionymi do niej.

„I wtedy będzie wyciągnięta prawica (jad), aby przyjąć wszystkich powracających”. I okazuje się, że od samego początku Nukwa zmniejszyła się, pozostając z tymi czternastoma literami, tzn. Keterem i Hochmą, w każdej ze swoich linii, tylko po to, aby następnie przyjąć tych, którzy dokonali powrotu, i podnieść ich do Acilut. Ponieważ, w każdym przypadku, niemożliwe było przekazanie mohin de-gadlut niższym.[6]

I to jest Szchina, która nazywa się „prawą ręką” od strony linii Hesed, „lewą ręką” od strony linii sądu, a „ręką Stwórcy” od strony linii środkowej, która jest linią miłosierdzia. To znaczy, że w każdej z linii Nukwy podczas katnutu pozostało tylko czternaście liter, tworzących sfirot Keter i Hochma każdej linii, podczas gdy Bina i TuM każdej z nich upadły do BEA. A przy dokonaniu powrotu te czternaście liter ratuje go (człowieka) od sądu. To znaczy, po tym, jak Nukwa opuszcza ekran znajdujący się pod Hochmą na swoje miejsce, jak było na początku, i ponownie podnosi Binę i TuM do siebie, wznoszą się razem z nimi także ci, którzy dokonali powrotu, i otrzymują mohin de-gadlut, które są światłem miłosierdzia.

Jednak gdy sądzi „przyczyna nad wszystkimi przyczynami”, ręka nie jest wyciągnięta, aby przyjąć powracających, lecz przeciwnie, jak powiedziano: „I nie ma wybawienia z ręki Mojej”198. Wyjaśnienie. Wszystko to odnosi się do ciemności Imy. Jednak o ciemności pierwszego ograniczenia, ukrytej w Atiku, nazywanym „przyczyna nad wszystkimi przyczynami”, powiedziano: „A niegodziwi w ciemności zginą”197. I wtedy „nie ma wybawienia z ręki Mojej”198.

174) I jeszcze trzy razy (we-od telat zimnin) powiedziano w tym wersecie: Ja, Ja, Ja (itmar be-hai kera: Ani Ani Ani), w którym są trzy alef: alef alef alef (de-it behon: alef alef alef), oraz trzy jud: jud jud jud (jud jud jud), które są wskazane w imieniu JHWH (de-itremizu be-jud hej waw hej). W nim znajdują się trzy waw: waw waw waw (we-it behon gimel waw: waw waw waw), w słowach: i ożywiam, i Ja, i nie ma (wa-achaje, wa-ani, we-ejn), które są wskazane w tych imionach (de-itremizu be-ilen szemahan).

Sulam

174) „Patrzcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Wszechmogącego poza Mną, Ja zabijam i ożywiam”198. W tym fragmencie trzykrotnie powiedziano „Ja (אני)”, a na początku tego słowa trzykrotnie występuje litera „alef (א)”, oraz trzy litery „jud (י)” na końcu słowa, ponieważ początek słowa „Ja (אני)” to „alef (א)”, a koniec słowa to „jud (י)”. Trzy litery „jud (י)” wskazują na imię SaG, będące napełnieniem imienia AWAJa „jud-waw-dalet יוד”, „hej-jud הי”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-jud הי”, które w wartości liczbowej wynosi SaG (63 ס”ג). I zawiera w sobie trzy litery „jud (י)”. A trzy litery „alef (א)” wskazują na napełnienie imienia AWAJa z liczbą MA (45 מ”ה), „jud-waw-dalet יוד”, „hej-alef הא”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-alef הא”, które w wartości liczbowej wynosi MA, i zawiera w sobie trzy litery „alef (א)”.

Ponieważ należy jeszcze wyjaśnić słowa: „Patrzcie teraz, że Ja – to Ja”198, ponieważ na końcu naprawy imię BoN, Nukwa, ponownie stanie się jak imię SaG. Jak powiedziano: „Patrzcie teraz, że Ja”, gdy było włączone i otrzymywało do tej pory tylko od imienia AWAJa z napełnieniem „alef א”, „jud-waw-dalet יוד”, „hej-alef הא”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-alef הא”, w którym są trzy litery „alef א”, wskazujące na Zeir Anpina. I oto teraz, na końcu naprawy – „to Ja”, z AWAJa w napełnieniu SaG, w którym są trzy litery „jud י”, wskazujące na wyższą Imę. I na to wskazuje trzykrotnie powiedziane „Ja”, w których są napełnienia dwóch imion AWAJa. Trzy litery „jud י” de-SaG i trzy litery „alef א” de-MA, jak powiedziano: „I będzie światło luny jak światło słońca”[7].

W tym fragmencie znajdują się również trzy litery „waw (ו)”, w słowach „i ożywiam (wa-achaje ואחייה)”, „i Ja (wa-ani ואני)”, „i nie ma (we-ejn ואין)”, również wskazujące na te dwa imiona – SaG, „jud-waw-dalet יוד”, „hej-jud הי”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-jud הי”, oraz MA, „jud-waw-dalet יוד”, „hej-alef הא”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-alef הא”, w każdym z których znajdują się trzy litery „waw”. „Waw” wskazuje na Zeir Anpina i uczy, że również on jest włączony w te podniesienia, które symbolizują te dwa imiona. Jednakże on wznosi się w imię AWAJa z napełnieniem AB, „jud-waw-dalet יוד”, „hej-jud הי”, „waw-jud-waw ויו”, „hej-jud הי”, które jest właściwością „wyższego Aba”.

175) I pomimo tego, że ten werset został wyjaśniony przez przyjaciół (we-im kol da, de-hai kera, ha okemuha chawrajja) w odniesieniu do innych bogów (le-gabe Elohim acherim), jak powiedziano: Zobaczcie teraz, że Ja – to Ja (ke-da amar: reu atta ki ani ani hu), co odnosi się do Świętego, błogosławiony On, i Jego Szchiny (da Kadosz Baruch Hu u-Szchintej), o których powiedziano: Ja i WAW (de-itmar be-hu: ani wa-waw hej). I nie ma Elokim oprócz Mnie (we-ejn Elohim immadi) odnosi się do Samaela i węża (da Samael we-nachasz). Ja uśmiercam i ożywiam (ani amit wa-achaje). Ja uśmiercam za pomocą Mojej Szchiny (ani amit bi-Szchinti) tego, kto jest winny (le-man de-ihu chajjaw), i Ja ożywiam w niej, tego, kto jest sprawiedliwy (wa-ani achaje ba, le-man de-ihu zakaj). I nie ma zbawcy od ręki Mojej (we-ejn mijadi macil), to ręka JHWH, która jest JHWH: Jud Hej Waw Hej (da jad Hawaja de-ihu Hawaja: jud hej waw hej), i która jest „KOZO BAMOKSAZ KOZO” (we-ihu KOZO BAMOKSAZ KOZO). Wszystko to jest prawdą (we-kola kszot). Ale to, co zostało powiedziane powyżej, to przyczyna wyższa, która jest przyczyną nad wszystkimi przyczynami (awal ma de-itmar le-ejla ilat ila’a de-ihu ilat al kol ha-ilot), a ta tajemnica nie została powierzona wszystkim mędrcom i prorokom (we-haj raza la itmesar le-kol chakima u-newija).

Sulam

175) „Spójrzcie teraz, że Ja – to Ja (dosł. Ja On)”198 wskazuje na Stwórcę i Szechinę, Zeir Anpina i jego Nukwę. „Ja” to Szechina, „On” to Stwórca, nazywany imieniem „waw-hej-waw והו”. W przyszłości, na końcu naprawy, powie Nukwa: „Spójrzcie, że Ja i imię waw-hej-waw והו to jedno.” Jak powiedziano: „I światło luny będzie jak światło słońca”204 – to znaczy, Nukwa będzie równa Zeir Anpinowi.

„I nie ma Elohim oprócz Mnie”198 – odnosi się do „innych bóstw”, Sama i węża. Ponieważ wtedy zostanie ujawnione, że Sam i wąż nigdy nie rozdzielali Stwórcy i Szchiny. Jak powiedziano: „Na podstawie dwóch świadków zostanie skazany na śmierć martwy”[8] – to Sam, który od początku swoich dni był martwy, i był jedynie sługą przyspieszającym odkupienie naszej duszy.

I to oznacza: „Ja uśmiercam i ożywiam”198, to znaczy: „Ja uśmiercam” za pomocą Mojej Szchiny tego, kto jest winny, i „Ja ożywiam” za pomocą Mojej Szchiny tego, kto jest godzien. Oznacza to, że ujawni się zarządzanie Stwórcy, od samego jego początku, jednocześnie w całym świecie. Wtedy powiedziano: „Znikną grzesznicy z całej ziemi, a bezbożnych nie będzie więcej” – to znaczy, w porównaniu do tego, co wydaje się nam przez sześć tysięcy lat, że istnieje zarządzanie przeciwstawne świętości, czyli Sam i wąż. Jak powiedziano: „Gdy człowiek władał człowiekiem na jego zgubę”. Ale wtedy ujawni się jawnie wszystkim, że „Ja uśmiercam”198 za pomocą Mojej Szchiny, „i ożywiam”198 za pomocą Mojej Szechiny, „i nie ma nikogo oprócz Niego”[9].

Powiedziane: „I nie ma zbawcy od ręki Mojej”198 – to czternaście (jud-dalet יד) liter imienia AWAJa, cztery litery znajdujące się w prostym imieniu AWAJa, i dziesięć liter znajdujących się w AWAJa z napełnieniem „alef א”, „jud-waw-dalet יוד”, „hej-alef הא”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-alef הא”, oraz czternaście liter „KOZO (kaf-waw-zajn-waw כוזו) BAMOKSAZ (bet-mem-waw-kaf-samech-zajn במוכסז) KOZO (kaf-waw-zajn-waw כוזו)”, to znaczy trzy linie, nazywane „trzema rękoma (jadaim)”, ponieważ w każdej linii jest czternaście (jud-dalet יד) liter imienia. W prawej linii – czternaście liter, „AWAJa Elohejnu AWAJa (הויה אלקינו הויה)”, w lewej linii – czternaście liter, „KOZO BAMOKSAZ KOZO (כוזו במוכסז כוזו)”, w środkowej linii – czternaście liter, od prostego AWAJa i AWAJa z napełnieniem.

Te imiona, „AWAJa Elokejnu AWAJa” i „KOZO BAMOKSAZ KOZO”, to dwie linie wychodzące z holam i szuruk, i są one GaR. Jednakże, środkowa linia, wychodząca z chirik, to WaK bez rosz, który wychodzi na ekran pierwszego stadium, i na nie wskazuje imię z czternastu liter – proste imię AWAJa i imię AWAJa z napełnieniem, wskazujące na Keter i Hochma kelim oraz ruach-nefesz światła. Brakuje w nim Biny i TuM kelim, reprezentujących dwadzieścia osiem liter napełnienia samego napełnienia imienia AWAJa: „jud-waw-dalet יוד”, „waw-alef-waw ואו”, „dalet-lamed-taw דלת”, „hej-alef הא”, „alef-lamed-fej אלף”, „waw-alef-waw ואו”, „alef-lamed-fej אלף”, „waw-alef-waw ואו”, „hej-alef הא”, „alef-lamed-fej אלף”.

„Ponieważ napełnienie z napełnieniem „jud י” to „jud-waw-dalet יוד”, „waw-alef-waw ואו”, „dalet-lamed-taw דלת”, a napełnienie z napełnieniem „hej ה” to „hej-alef הא”, „alef-lamed-fej אלף”. Napełnienie z napełnieniem „waw ו” to „waw-alef-waw ואו”, „alef-lamed-fej אלף”, „waw-alef-waw ואו”, a dolne „hej ה” to „hej-alef הא”, „alef-lamed-fej אלף”. Jak powiedziano: „Oto ręka na tronie Tego, który jest Tetragrammatonem, że wojna u Tetragrammatonu z Amalekiem z pokolenia na pokolenie”[10]. Ponieważ w środkowej linii znajduje się jedynie czternaście liter, dlatego jest tam tylko „jud-hej יה”, a brakuje „waw-hej וה”, co stanowi dwadzieścia osiem liter napełnienia samego napełnienia. I wszystko to – ponieważ „wojna u Tetragrammatonu z Amalekiem”207. I o tym modlił się Mosze: „Niech teraz wzrośnie siła (koach כח) Tetragrammatonu”[11], tzn., aby zostało przyciągnięte dwadzieścia osiem (kaf-chet כח) liter do czternastu liter, i wtedy imię AWAJa stanie się pełne w dziesięciu sfirot kelim i NaRaNHaJ światła.

„I nie ma wybawcy z ręki Mojej”198 – to czternaście liter imienia AWAJa, wskazujących na dwie ręce (jadaim): czternaście (jud-dalet jad) liter znajdujących się w środkowej linii, której brakuje GaR, i dlatego wymierza ona sprawiedliwość grzesznikom; oraz czternaście liter w lewej linii, „KOZO BAMOKSAZ KOZO (כוזו במוכסז כוזו)”, które również stanowią właściwość sądów i również wymierzają sprawiedliwość grzesznikom. I one ujawniają pełną jedność. A w przyszłości wszyscy zobaczą, że „nie ma wybawcy z ręki Mojej”198, ponieważ one doprowadziły do zakończenia naprawy.

I wszystko jest prawdą – zarówno pierwsze wyjaśnienie, jak i drugie, a także to, co powiedzieli przyjaciele w wyjaśnieniu powiedzianego. Jednakże na górze powiedziano, że najwyższa przyczyna, „przyczyna nad wszystkimi przyczynami”, która powiedziała: „Ja – to Ja”198, to Atik świata Acilut w stanie, gdy objawi się ziwug ukrytej Malchut, jako „kamień węgielny”141. I ta tajemnica nie jest powierzana wszystkim mędrcom i prorokom, lecz jedynie wybranym spośród nich.

176) Chodź i zobacz (ta chaze), jak wiele ukrytych przyczyn (kamma ilot inun setimin), które są obłóczone (de-inun mitlabszin) i założone w sfirotach (we-inun murkawin bi-sfiron), a sfiroty są rydwanem dla nich (u-sfiron merkawa le-gabajehon). I są ukryte przed myślą ludzką (de-inun temirin mi-machaszawta di-bnei nasza), i o nich powiedziano: Gdyż wyższy nad wyższym czuwa (we-alaihu itmar: ki gawoa me-al gawoa szomer). Światła świecące, jedno nad drugim (nehorin mecuchcachin, ilen al ilen), a te, które przyjmują, są ciemne względem tych, które są nad nimi (we-ilen di-mekablin inun chaszuchin me-achorainin de-alaihu), które przyjmują od nich (de-mekablin minajhon). A przyczyna przyczyn (we-illat ha-ilot), przed nią żadne światło nie trwa (leit nehora kajjama kamej), bo wszystkie światła gasną w jej obecności (de-kol nehorin mitchaszchan kamej).

Sulam

176) Wiele przyczyn, czyli stopni, które są ukryte i niepoznane, ale obłaczają się i składają ze sfirot, a te sfirot stanowią konstrukcje (merkawot) dla nich. Podobnie jak rydwan (merkawa) ujawnia obecność jeźdźca w nim, tak też sfirot ujawniają stopnie obłaczające się w nie.

Stopnie zstępują, wychodząc jeden z drugiego, drogą przyczyna-skutek, a każdy niższy jest wprawiany w działanie przez wyższy stopień w stosunku do niego i istnieje dzięki niemu. Są przyczyny, które są ukryte przed niższymi, i są to trzy pierwsze parcufy: Arich Anpin i Aba we-Ima. Ponieważ początek objawienia rozpoczyna się od parcufa ISZSuT i dalej. O tych trzech pierwszych powiedziano: „Wiele przyczyn, czyli stopni, które są ukryte i niepoznane”. Jednakże obłaczają się one w sfirot, i to ISZSuT oraz ZoN stają się ich konstrukcją (merkawą), i objawiają się w nich, podobnie jak jeździec ujawnia się jedynie w swoim rydwanie (merkawie). Te trzy pierwsze stopnie są ukryte przed myślami ludzi. Jak powiedziano: „Nad najwyższym jest strażnik, a nad nimi są ci, którzy są ponad nimi”[12] – jedne światła swoją czystością przewyższają inne, i każdy, kto znajduje się wyżej od drugiego, przewyższa go swoją czystością. A ci, którzy otrzymują, są ciemniejsi od tych, którzy są nad nimi i od których otrzymują. Innymi słowy, ten, kto znajduje się niżej od innego, jest od niego ciemniejszy. I choć względem niższego uważany jest za czyste światło, to względem wyższego jest jakby ciemnością. Ponieważ stopnie nieustannie zmniejszają się w stosunku do siebie. I nie ma światła, które mogłoby się równać Przyczynie przyczyn, ponieważ wszystkie światła w porównaniu z Nim wydają się ciemne i zgasłe.


[1] Tora, Dewarim, 32:39. „Zobaczcie teraz, że Ja – to Ja, i nie ma Wszechmogącego oprócz Mnie. Ja uśmiercam i ożywiam, i nikt nie wyrwie z Mojej ręki.”
[2] Prorocy, Jeszajahu 40:25.
[3] Prorocy, Jeszajahu 51:2.
[4] Patrz wyżej, pkt 2, od słów: „Kiedy Malchut świata AK…”.
[5] Babiloński Talmud, traktat Bawa Batra, karta 16:1.
[6] Zob. pkt 3, od słów: „W właściwości sądu…”
[7] Prorocy, Jeszajahu 30:26.
[8] Tora, Dewarim 17:6.
[9] Tora, Dewarim, 4:35.
[10] Tora, Szemot 17:16.
[11] Tora, Bemidbar 14:17.
[12] Pisma, Kohelet, 5:7.