200) Otworzył Rabbi Szymon i powiedział: „Wyżsi, słuchajcie (patach rabbi Szymon we-amar, ilain szmau), niżsi, zgromadźcie się (tatain itkaneszu), mistrzowie wyższego i niższego zgromadzenia (illein marei metiwta de-leela we-tata). Eliaszu zaklinam cię (Elijahu be-omaah alak), uzyskaj pozwolenie [Stwórcy] i zstąp tutaj (tol reszu u-nechejt hacha), gdyż wielka bitwa została zaaranżowana (de-ha krawa sagia izdamman). Henoch, wyznaczony, zstąp tutaj (chanoch memana nechejt hacha), ty (ant), i wszyscy mistrzowie zgromadzenia pod twoją ręką (we-kol marei metiwta de-tachat jadcha), gdyż nie działam dla mojej chwały (de-la likara dili awidna), ale dla chwały Szchiny (ella likara di-Szchinta).”
Sulam
200) Ogłosił rabbi Szymon, mówiąc: „Słuchajcie, najwyżsi, zbierzcie się, najniżsi, członkowie najwyższego i najniższego zgromadzenia. Elijahu, zaklinam cię – uzyskaj pozwolenie Stwórcy i zstąp tutaj, ponieważ czeka cię wielka bitwa. Chanoch Matat, zstąp tutaj, ty i wszyscy ludzie zgromadzenia, którzy ci podlegają, bo nie dla siebie samego dokonuję tego wszystkiego, lecz dla Szchiny”.
Wyjaśnienie. Myśli i słowa tych sprawiedliwych, autorów Zoharu, a tym bardziej rabbi Szymona, odnosiły się bezpośrednio do samego etapu działania, czyli w zgodzie z właściwością odnowienia Tory, które oni ujawniali. Zaraz po nich wszystkie wyższe stopnie były ustanawiane właśnie w ten sposób. Innymi słowy, sprawiedliwi budują światy zgodnie z ich odnowieniami w Torze. W związku z tym rabbi Szymon przygotował się tutaj do walki z pierworodnym wężem i podporządkowania go za pomocą jedności kamienia z procy, aby utorować drogę tym, którzy przychodzą na świat, aby również oni wiedzieli, jak podporządkować pierworodnego węża.
Wiemy, że człowiek nie jest w stanie dokonać naprawy w miejscu, w którym sam się nie znajduje. Dlatego rabbi Szymon musiał w tym momencie przebywać w miejscu, gdzie znajdował się ten wąż, aby mógł go podporządkować. Jednakże, aby mieć pewność, że nie zostanie narażony na niebezpieczeństwo podczas przebywania w tym niskim miejscu, zwrócił się o pomoc do Eliasza, Matata oraz członków wyższego i niższego zgromadzenia.
201) Otworzył jak poprzednio i powiedział: „Zarka, i wystarczająco w pewności wznieść modlitwę na to miejsce, które jest znane (patach ke-milkadmin, we-amar, Zarka, wa-daj be-mejtach le-salka celota le-hahu atar jedia), tak jak ten kamień procy, który jest skierowany w znane miejsce (ke-ma de-hahu awna de-kirta, de-izdereka le-atar jedia). Tak samo należy wznieść swoją myśl w modlitwie (hachej carich le-salka machszawtej, be-tzelotej), w tej koronie, kamieniu doskonałym i ozdobionym (be-hahi taga ewen mukhlelet u-meuteret), o którym powiedziano: „Każdy, kto się prostuje, prostuje w Imieniu” (de-itmar ba kol ha-zokef zokef ba-szem), i należy wznieść ją tam (de-carich le-salka la tamman).
Sulam
201) Rabbi Szymon rozpoczął wyjaśnienia od tonu (taam), zwanego „Zarka (rzucił, skierował)”. Powiedział, że modlitwę należy wznosić w znane miejsce, obawiając się pomyłki, jeśli nie zostanie skierowana dokładnie do celu, tak jak przy strzale kamieniem z procy. Podobnie należy skierować myśl i intencję modlitwy w Keter, który jest nazwany „kamieniem pełnym i ozdobnym”. Keter oznacza „pełnię, doskonałość” i jednocześnie „ozdobę”, co również odnosi się do Keter. Chodzi o dwa wzniesienia Nukwy Zeir Anpina, nazywanej „kamieniem”:
- Wzniesienie na równy poziom z Keterem Zeir Anpina, gdzie Nukwa jest określana jako „doskonały (pełny) kamień”.
- Wzniesienie do Nieskończoności (Ejn Sof), dzięki któremu zyskuje właściwość „ozdoby na głowie sprawiedliwego” i staje się zdolna do otrzymania mądrości (mohin) stanu „panim be-panim” (twarzą w twarz). W tym znaczeniu jest nazywana „ozdobnym kamieniem”.
Konieczne jest utrzymanie tych dwóch intencji, na które wskazuje ton (taam) „Zarka”. Oznacza to, że należy wznieść myśl i intencję modlitwy w Keter, nazywany „kamieniem pełnym i ozdobnym”, i o Nim, o Nukwie, powiedziano: „Każdy, kto się prostuje, prostuje się przy wypowiedzeniu Imienia” – co oznacza, że konieczne jest podniesienie Nukwy do tego miejsca, z którego została wzięta.
Na początku Nukwa była na równym poziomie z Zeir Anpinem, a jej stopień sięgał Keteru Zeir Anpina, i oboje korzystali z jednego Keteru, jak powiedziano: „I stworzył Wszechmogący (Elokim) dwa wielkie światła”129 – i to jest stan podwójności parcufów[1]. A potem, gdy zmniejszyła się luna, czyli Nukwa, wskutek swojej skargi: „Jak dwóch królów może korzystać z jednej korony?”, wtedy powróciła do stanu punktu znajdującego się pod Jesod Zeir Anpina, i wzniosła się, aby przejść stadium poczęcia (ibur) w Aba we-Ima. Aba we-Ima odbudowali ją na nowo w stanach ibur, jenika, mohin (poczęcia, karmienia, nabywania rozumu) de-panim (przedniej strony), jak powiedziano: „I wziął On jedną z jej stron, …i odbudował Wszechmogący Bóg tę stronę, którą wziął od Adama”[2].
I należy wznieść Nukwę na miejsce, z którego została wzięta, ponieważ po zmniejszeniu luny należy ją naprawić za pomocą modlitwy. W jej pierwszym naprawieniu trzeba ponownie wznieść ją na równy poziom z Zeir Anpinem, aby oboje korzystali z jednego Keteru, jak to było wcześniej, zanim Aba we-Ima zabrali ją podczas zmniejszenia luny, jak powiedziano: „I wziął On jedną z jej stron”, czyli uczynił ją podporządkowaną Zeir Anpinowi.
Ponieważ każdego dnia w intencji modlitwy należy przyciągnąć mohin i na nowo odbudować Nukwę Zeir Anpina, ponieważ każdego dnia staje się ona ponownie „dziewicą, której nie poznał mężczyzna”. Porządek budowy jest taki, że należy przyciągnąć do niej dwa rodzaje mohin: ibur-jenika-mohin de-achor (od strony odwrotnej) oraz ibur-jenika-mohin de-panim (od strony przedniej). Na początku trzeba przyciągnąć do niej trzy stany ibur, jenika i mohin w aspekcie achoraim Zeir Anpina:
- Ibur oznacza mohin de-NeHIM (czyli NeHI – Necach, Hod, Jesod);
- Jenika oznacza mohin de-HaGaT (czyli Hesed, Gwura, Tiferet);
- Mohin oznacza mohin de-GaR (czyli trzy najwyższe sfiry: Keter, Hochma, Bina) na równym poziomie, osiągającym Keter Zeir Anpina.
Następnie należy przyciągnąć do Nukwy w intencji trzy stany ibur-enika-mochin de-panim, które przychodzą do niej ze struktury Aba we-Imy. Dlatego powiedziano, że trzeba podnieść Nukwę do tego samego miejsca, z którego została wzięta. Oznacza to przyciągnięcie do niej stanów ibur-jenika-mochin de-ahoraim Zeir Anpina, dzięki czemu jej stopień wzrasta do poziomu Keteru, takiego, jaki miała, zanim została stamtąd wzięta przez Aba we-Imę. Powiedziano o niej: „Każdy wyprostowany – prostuje się przy wypowiedzeniu imienia”, ponieważ Malchut osiąga wyprostowanie poziomu, aby być równą Zeir Anpinowi, jednak jedynie w stanie mochin właściwości ahoraim (tylnej strony) Zeir Anpina przed jej pomniejszeniem. Następnie, dzięki modlitwie, przyciągane są do niej stany ibur-jenika-mochin de-panim.
202) A w tym miejscu, gdzie wznosi się ona do swojego Pana (u-be-hahu atar de-salik lah le-gabei baala), nawet jeśli wąż jest owinięty wokół jego pięty, nie powinno to przerwać [modlitwy] (af al gaw de-itmar bei we-ata teshufennu akew). Ten kamień, który jest „jud” [w słowie] Jaakow (hahi even, de-ihi jud de-Jaakow), o którym powiedziano: „Stamtąd strzeże kamień Izraela” (de-itmar bah mi-sham roe ewen Jisrael), nie powinien przerywać (lo jafsik). I należy ją wznieść aż do „Ejn Sof” (u-tzarich le-salka ad Ein Sof), a gdy się zniża, powiedziano o niej: „Każdy, kto klęka, klęka przy [słowie] błogosławiony” (u-kehad nachit lah itmar bei kol ha-korea, korea be-Baruch), dlatego należy się zniżyć aż do „bezgraniczoności” (de-carich le-nachta ad Ein Tachlit), i nie należy przerywać tego ani z góry, ani z dołu (we-lo jafsik mi-nei, lo le-aila we-lo le-tata).
Sulam
202) I w tym miejscu, gdzie podnosi ją (w modlitwie) do jej męża, na równy poziom z Keterem jej męża, „nawet jeśli wąż owinie się wokół jego pięty, nie przerwie (modlitwy)”[3]. I choć powiedziano o nim: „A ty będziesz kąsał go w piętę”[4], mimo to, ten kamień, na który wskazuje litera „jud י” w słowie Jaakow, ponieważ Jaakow (יעקב) – to litery słów „jud י” i „akew (עקב pięta)”. I o tym kamieniu powiedziano: „Stamtąd strzeże kamień Izraela”[5] – i dzięki jego sile nie przerwie on podnoszenia jej do tego miejsca, skąd została wzięta.
Choć wąż ma możliwość uchwycenia się w Nukwie, co wynika ze słów: „A ty będziesz kąsał go w piętę”258, wypowiedzianych przez Stwórcę do węża, jak powiedziano: „Którym bezczeszczą kroki (pięty) Twojego Pomazańca”[6]. Powiedziano także: „Nieprawość stóp moich (akewaj עקבי)”[7] – litery słów „akew (עקב pięta)” i „jud י”. Jednak praojciec Jaakow naprawił ją, tj. umieścił ją na miejscu swego wezgłowia. Jak powiedziano: „I wziął z kamieni tego miejsca”[8], tj. „jud י”, która znajdowała się na końcu słowa „akew (עקב pięta)”, i „położył ją na wezgłowiu (meraszotaw מראשותיו)”262. Z rosz (ראש) akew (עקב), tj. w Binę, która jest właściwością rosz sfiry Tiferet, nazywanej Jaakow, ponieważ imię Jaakow (יעקב) składa się z liter słów „jud י” i „akew (עקב pięta)”. Dzięki temu Nukwa została osłodzona do właściwości Nukwy dla Israela (ישראל), zawierającego litery słów „li rosz (ראש לי – moje początki)”. Powiedziano o niej: „Stamtąd strzeże kamień Izraela”259. Dzięki temu podniesieniu Jaakow nabrał pewności, że nie przerwie modlitwy, nawet jeśli wąż go oplącze, i będzie mógł podnieść ją na miejsce, skąd została wzięta, do Keteru Zeir Anpina.
Po tym, jak podniósł ją na poziom Keter Zeir Anpina, na środkowy filar, powinien unieść ją ze środkowego filara do Nieskończoności. A kiedy opuszcza ją do siebie z Nieskończoności, powiedziano o Nukwie: „Każdy, kto wykonuje ukłon, powinien skłonić się przy słowie „błogosławiony””. Kiedy podczas swojej modlitwy wzniosłym zamiarem przyciągnął do Nukwy stany ibur-jenika-mohin de-achoraim i jej poziom zrównał się z Keterem Zeir Anpina, powinien skupić swoje zamiary na tym, aby ponownie podnieść ją do ibura i przyciągnąć do niej stan ibur-jenika-mohin de-panim, aby wznieść ją do Nieskończoności. Wówczas Nukwa zostaje zbudowana przy pomocy parcufa Aba we-Ima, jak powiedziano: „I przebudował Stwórca Wszechmogący tę stronę… i przyprowadził ją do Adama”, czyli do Zeir Anpina.
Kiedy on opuszcza ją do siebie z Nieskończoności i ona powraca ponownie do Zeir Anpina, jak powiedziano: „I przyprowadził ją do Adama”, powiedziano o Nukwie: „Każdy, kto wykonuje ukłon, powinien skłonić się przy słowie „błogosławiony”” – to znaczy, że jej poziom zmniejsza się z powodu tego, że jest ponownie budowana z Nieskończoności, ponieważ ukłon wskazuje na pochylenie głowy i mały stan poziomu. Dlatego teraz Nukwa stała się podległą Zeir Anpinowi i nie ma nic swojego, a jedynie to, co otrzymuje od swojego męża. Jednak na początku, gdy była w stanie mocy de-achoraim, chociaż nie potrzebowała Zeir Anpina i była tak samo wielka jak on, nie mogła pozostawać w tym stanie z powodu braku błogosławieństwa, światła chasadim, i w tym zawiera się istota jej skargi.
Jednak teraz, po ponownym zbudowaniu jej z Nieskończoności, „przebudował Stwórca Wszechmogący tę stronę”, chociaż jej stopień został zmniejszony w akcie pokłonu, to jednak została pobłogosławiona stopniem hasadim, w którym obłoczone zostało również światło Hochma. Oznacza to: „Każdy, kto oddaje pokłon”. To znaczy, całe pokłonienie Nukwa jest wynikiem tego, że skłania się przy słowie „błogosławiony”, i dzięki temu pokłonieniu osiąga błogosławieństwo z wyższego pokłonu. Dzięki temu otrzymuje mohin stanu „panim be-panim” i staje się godna ziwugu z Zeir Anpinem „panim be-panim (twarzą w twarz)”.
Dlatego powiedziano, że konieczne jest podniesienie jej do Nieskończoności i do bezgraniczności oraz nieoddzielanie jej od Zeir Anpina ani na górze, ani na dole. Dzięki przyciągnięciu stanów ibur-jenika-mohin de-achor Nukwa łączy się z Zeir Anpinem na dole, a dzięki przyciągnięciu stanów ibur-jenika-mohin de-panim łączy się z nim na górze.
203) Czasami jest jej mężem „waw” przy sprawiedliwym (le-zimnin ihu baala waw be-cadik), w sześciu częściach dwóch goleni, schodzi do niej przez dwie golenie (be-shit pirkin di-trein szokin, nachat le-gabah bi-trein szokin). Innym razem jest jej mężem „waw” w dwóch, w sześciu częściach, które wznoszą się do niej przez dwa ramiona (le-zimna ihu baala waw bi-trein, shit pirkin di-sleikat le-gabei bi-trein droin). Czasami jest synem Aba i Ima, synem JH (le-zimnin ihu ben Aba we-Ima, ben jud-he), a ona musi być wzniesiona do góry, do hej (carich le-salka le-eila le-hej). A kiedy tam się wznosi (u-kad salka taman), czasami jest odwrotnie – „waw” znajduje się między „jud-jud” (le-zimnin ihi be-hipucha waw u-wein jud-jud), podobnie jak „alef”, i tutaj musi być wzniesiona do miejsca, o którym powiedziano: „Kamień, który odrzucili budowniczy, stał się kamieniem węgielnym” (ke-gawna da alef carich le-salka le-gabei de-itmar bah ewen maasu ha-bonim hajta le-rosz pina).
Sulam
203) Czasami on jest jej mężem, co oznacza się literą „waw”, wskazującą na Jesod sprawiedliwego, zawierającego sześć części dwóch „szokajim (goleni)”, Necach i Hod, i wtedy Nukwa zstępuje do niego dla ziwugu w aspekcie dwóch goleni, Necach i Hod. Są trzy części rosz-toch-sof w sfirze Necach, prawej goleni, i trzy części rosz-toch-sof w sfirze Hod, a Jesod-sprawiedliwy zgadza się nad nimi pośrodku i zawiera je obie. Nazywa się „waw” z powodu zawartości w nich sześciu części.
Zohar wyjaśnia tutaj kolejność stanów ibur-jenika-mohin de-achor, które należy przyciągnąć, gdyż w ten sposób ona cały czas wzrasta, krok po kroku. Pierwszy ziwug nazywa się stopniem NeHIM, iburem (zarodzeniem). Czasami on jest jej mężem, co oznacza się literą „waw”, wskazującą na Tiferet, zawierający sześć części dwóch rąk: rosz-toch-sof sfiry Hesed i rosz-toch-sof sfiry Gwura. Wtedy Nukwa rośnie i wznosi się do właściwości „dwóch rąk”, na stopień jenika (karmienia). A czasami Zeir Anpin jest jej mężem, w czasie gdy stoi pomiędzy Aba we-Ima i nazywa się wtedy synem (ben) „jud-hej”. I konieczne jest wzniesienie tam Nukwy dla ziwugu z nim, aby otrzymać stopień mohin od Zeir Anpina. Wtedy ona rośnie i wznosi się do jego rosz.
Czasami on jest jej mężem na stopniu Keter, w formie litery „alef א”, a ona jest „waw ו” pomiędzy dwiema literami „jud י”, to znaczy „waw ו” pośrodku, „jud י” na górze i „jud י” na dole. Ponieważ „alef א” zawiera dziesięć sfirot: Keter i Hochma – na górze, Bina, Tiferet i Malchut – na dole[9]. Konieczne jest wzniesienie Nukwy do niego, i ona rośnie razem z nim, na absolutnie równym stopniu, aż do Keter. To jest granica wzrostu Nukwy, jednak ten stopień osiąga ona jedynie w stanie achoraim. I kiedy Nukwa wznosi się i rośnie aż do Keter, powiedziano o niej: „Kamień, który odrzucili budowniczy, stał się kamieniem węgielnym”141. Ponieważ osiągnęła stopień Keter, nazywany „kamieniem węgielnym”. W ten sposób wyjaśniona została kolejność stanów ibur-jenika-mohin de-achoraim.
204) A kiedy ona wznosi się do góry, wznosi się na głowę wszystkich głów (we-kad ihi sleikat le-eila, be-reisza de-chol reszin salka), i z jej powodu aniołowie mówią: „Gdzie jest miejsce Jego chwały?” (u-be-gina malachaja amrin aje mekom kewodo). A kiedy wznosi się do „alef”, tak jak w tej formie, ona staje się koroną na głowie „alef” (we-kad sleikat le-alef ke-gawna da ihi taga be-reisze de-alef), wieńcem na jego głowie, koroną (atera al reisze, keter). A kiedy zstępuje, punkt na dole otacza ją i zstępuje w niej, tak jak w tej formie (u-kad nachata nekuda le-tata, we-itatrat, nachitat beih ke-gawna da). A kiedy wznosi się, nazywana jest koroną w tajemnicy taamim (we-kad sleikat itkre taga be-raza de-taamej), a kiedy zstępuje, nazywana jest kropką (we-kad nachitat itkreat nekuda). A kiedy jest w tej formie, zespala się z nim (we-kad ihi ke-gawna da we-mityachedet immeyah). A kiedy jest koroną na jego głowie, nazywana jest literą „zajn”, ukoronowaną przez niego, literą przymierza, która jest siódmą ze wszystkich (we-kad ihi taga al reisze, itkreat ot Zajin, kelila minei, ot brit de-ihi szwi’aja de-chola).
Sulam
204) Kiedy ona wznosi się na górę, do rosz wszystkich roszim, nazywanej RADLA, do właściwości Nieskończoności, aniołowie pytają o nią: „Gdzie jest miejsce Jego wielkości, aby Go wywyższać?”[10] – to znaczy, jej wzniesienie od środkowego filaru do Nieskończoności, aby otrzymać ibur-jenika-mohin stanu „panim be-panim”, jak powiedziano: „I przebudował Stwórca Wszechmogący tę stronę”.
W ten sposób wyjaśniono dwa rodzaje ibur-jenika-mohin, które należy przyciągnąć do Nukwy podczas modlitwy: ibur-jenika-mohin de-achor oraz ibur-jenika-mohin de-panim. Kiedy Nukwa wznosi się do Zeir Anpina, będąc w formie litery „alef א”, staje się tam Keterem w rosz litery „alef א”. A kiedy opuszcza się stamtąd, to opuszcza się w niego, to znaczy w literę „alef א”, i staje się kropką pod „waw ו”, która znajduje się wewnątrz „alef א”, w takiej formie: . Ponieważ „alef א” zawiera dziesięć sfirot: „waw ו” pośrodku – to parsa, górna „jud י” – Keter i Hochma, dolna „jud י” – Bina i ZoN, które są umiejscowione od chaze Zeir Anpina i poniżej, to znaczy NeHIM263.
Kiedy ona wznosi się w „alef א” za pomocą mohin de-achoraim, staje się Keterem w rosz „alef א”, ponieważ wznosi się do górnej „jud י”, gdzie znajduje się Keter Zeir Anpina. Kiedy opuszcza się poprzez ibur-jenika-mohin de-panim, staje się . A kiedy maleje, opuszcza się na miejsce od chaze i poniżej Zeir Anpina i nie może już wznieść się powyżej parsy Zeir Anpina, ani być równą z nim na stopniu Keter. To określa się jako jej opuszczenie pod „waw ו”, symbolizującą parsę, i staje się dolną „jud י”. Wszystko, co ona otrzymuje, otrzymuje za pośrednictwem Zeir Anpina, swojego męża. Kiedy Nukwa wznosi się, nazywa się Keterem w taamim, a kiedy opuszcza się, nazywa się „kropką”. A kiedy łączy się z Zeir Anpinem, oznacza się literą „waw” z kropką – וּ, czyli szuruk.
Zohar opisuje, jak Nukwa wznosi się, opuszcza i łączy w formie litery „alef א”. Na początku łączy się z nim w formie „waw” z kropką – וּ, czyli szuruk, i wtedy otrzymuje od niego lewą linię – ibur-jenika-mohin de-achoraim, ponieważ Nukwa w swojej właściwości buduje się jedynie z lewej linii Zeir Anpina[11]. Wtedy rośnie i wznosi się do stopnia Keter, znajdującego się ponad Zeir Anpinem, i tam otrzymuje z właściwości „taamim” Zeir Anpina.
A następnie otrzymuje ibur-jenika-mohin de-panim od Nieskończoności za pośrednictwem budowy Aby we-Ima, i opuszcza się do właściwości „nekudot” Zeir Anpina, i wtedy opuszcza się pod „waw ו” litery „alef א”, ponieważ staje się wtedy dolną Hochmą. Ponieważ „taamim” – to Keter, „nekudot” – to Hochma, a gdy łączy się z nim w formie „waw” z kropką, וּ, czyli szuruk, staje się w nim „waw ו” w literze „alef א”, w takiej formie – „\“. A w czasie, gdy wznosi się do Keter, staje się wyższą „jud י” – „ „, a gdy opuszcza się, staje się dolną „jud י” – „ “. Mohin de-achoraim nazywane są „taamim (tony)”, a mohin de-panim nazywane są „nekudot (wskazówki)”. Ponieważ „taamim (tony)” nazywane są ruchem w odniesieniu do kropki (nekuda) jedności.
A kiedy jest Keterem na rosz Zeir Anpina, nazywa się literą „zajn ז”, ponieważ forma litery „waw ו” – to Zeir Anpin, a Nukwa – to Keter nad jego rosz, litera „zajn ז”. Znak przymierza, Jesod Zeir Anpina, zawiera w sobie literę „zajn”, ponieważ jest ona siódmą względem wszystkiego, to znaczy Jesod Zeir Anpina również posiada „atara (wieniec)” nad swoim rosz, podobnie jak litera „zajn” jest wieńcem (atara) dla głowy (rosz) sprawiedliwego. Dzieje się to w wyniku jej włączenia w Nukwę od czasu, gdy wzniosła się do rosz litery „alef א”, aby stać się stopniem Keter Zeir Anpina. W tej właściwości litery „zajn ז” Malchut nazywana jest „siódmą”, to znaczy dniem szabatu. I podobnie jest ona właściwością „zajn” dla siedmiu dolnych sfirot, ponieważ jest siódmą względem wszystkich, zarówno powyżej chaze, jako Keter dla Zeir Anpina, o którym powiedziano: „Żona dzielna jest koroną swojego męża”[12], jak i poniżej chaze, jako „atara” Jesod.
205) A z pewnością ten kamień jest budowlą wszystkich światów (u-be-waddai hai awna hi binjana de-chol almin), i z tego powodu „kamień doskonały i sprawiedliwy będzie twój” (u-be-gin da even szlema we-cedek jiheje lach). Ona jest miarą pomiędzy każdą sfirą a sfirą (ihi mida bein kol sfira u-sfira), ponieważ każda sfira w niej wznosi się do dziesięciu (de-chol sfira ba salkat le-aser), a jej wymiar to sześć, i dzięki niej staje się łokieć (siur dilah waw u-ba itawida ama). Dziesięć łokci długości pomiędzy każdą sfirą a sfirą (eser amot orekh bein kol sfira u-sfira), a tajemnica tego słowa to „dziesięć łokci długości deski” (we-raza de-mila eser amot orekh ha-keresz). A pomiędzy wszystkim jest sto (u-bein chola mea ihi), dziesięć pomiędzy każdym odcinkiem, a dziesięć razy dziesięć daje sto (bein perek u-perek we-jod eser zimnin, salkah le-mea). A odwrotność stu to łokieć (we-hipucha de-mea, ama).
Sulam
205) Ten kamień, Malchut, Nukwa, jest budową wszystkich światów, i dlatego powiedziano o niej: „Kamień miary pełny i wierny niech będzie u ciebie”[13] – i to jest miara wewnątrz każdej sfiry, a każda sfira wznosi się z nią, aby stać się dziesięcioma sfirot. Jej miara – to „waw”.
Światło zstępuje z Nieskończoności jedynie dzięki uderzeniowemu połączeniu (ziwug de-akaa) ze strony wyższego światła, dokonywanemu na ekranie znajdującym się w kli Malchut. Dlatego Nukwa nazywana jest „budową wszystkich światów”. Bez ekranu, który jest w niej ustanowiony, wszystkie światy są „pustkowiem i chaosem”29. Jest ona zakończeniem każdego świecenia, ponieważ po tym, jak świecenie rozprzestrzenia się w dziesięciu sfirot z góry w dół, aż do jej właściwości, ograniczonej od przyjęcia światła, staje się tym, co kończy i zamyka to świecenie. W ten sposób Malchut staje się miarą wewnątrz każdej sfiry, ponieważ kończy świecenie każdej sfiry i w ten sposób rozdziela jedną sfirę od drugiej, a także jest dziesiątą sfirą obecną w każdej sfirze.
Wielkość, którą Malchut odmierza w każdej sfirze poprzez ziwug de-akaa, dokonywany na pięciu właściwościach jej ekranu, to „waw”, to znaczy przyciąga światło w wymiarze litery „waw ו” imienia AWAJa (יהוה), symbolizującej Zeir Anpina. Wielkość wskazuje na istotę mierzonego światła. Miara jest jedynie granicą.
Dzięki Malchut każdy łokieć (ama) staje się dziesięcioma łokciami długości w każdej sfirze, jak powiedziano: „Dziesięć łokci – długość belki”[14]. Ogólnie rzecz biorąc, tworzy ona sto sfirot, dziesięć w każdej sfirze, a dziesięć razy dziesięć daje sto. Nie ma stopnia, w którym nie byłoby dziesięciu sfirot, i są one zawarte jedna w drugiej, co oznacza, że na każdym stopniu jest sto sfirot. Każda sfira oddziela się od sąsiedniej dzięki zakończeniu tej Malchut. W ten sposób na każdym stopniu musi znajdować się sto właściwości Malchut. Jeśli zmienić porządek liter w słowie „sto” (mea מאה), litery tworzą słowo „łokieć” (ama אמה). Wskazuje to, że wszystkie sto właściwości tych granic odnoszą się tylko do jednego łokcia, to znaczy do Malchut.
206) Każda miara i miara nazywana jest światem (kol mida u-mida itkre olam), a one mają szesnaście wymiarów i miar (we-inun tet-zajin siur u-mida). Sześć to waga, dziesięć to miara jej wymiary i miara (waw szekel, jud mida dileh we-siura de-mida). Pięć łokci długości i pięć łokci szerokości (chamesz amot orekh, we-chamesz amot rochaw), a odpowiadają one wymiarowi każdego firmamentu, którego długość wynosi pięćset (we-inun lakowel siura de-kol rakia, de-mahalach tak kuf urkeh) i szerokość pięćset (we-tak kuf putjeh). A one są: pięć i pięć (we-inun hej, hej).
Sulam
206) Każda z miar, odmierzanych przez Malchut, nazywana jest „światem” i oznacza – stopień sam w sobie, a każda z nich to „jud י” i „waw ו”, wskazujące na wielkość i miarę. „Waw ו” – to waga światła, a „jud י” – to miara światła. „Waw ו” wskazuje na istotę światła, które jest oceniane lub mierzone za pomocą ekranu znajdującego się w Malchut. „Jud י” wskazuje jedynie na granicę tego światła, ale nie na jego istotę. Wielkość tej miary to pięć łokci długości i pięć łokci szerokości, odpowiadające wielkości każdego firmamentu, rozciągającego się na pięćset parsot długości i pięćset parsot szerokości.
Innymi słowy, sfirot zawierają się w sobie nawzajem, i dlatego, gdy dziesięć sfirot KaHaB TuM wychodzi w wyniku ziwugu de-akaa, zawierają się one w sobie nawzajem i rozprzestrzeniają się pięciokrotnie jako KaHaB TuM od jednej strony do drugiej, stając się pięcioma właściwościami rozprzestrzeniającymi się w długość, to znaczy KaHaB TuM z góry w dół, oraz pięcioma właściwościami rozprzestrzeniającymi się w szerokość, to znaczy pięcioma dodatkowymi rozprzestrzenieniami właściwości KaHaB TuM od jednej strony do drugiej w szerokość. Pięć rozprzestrzenia się w długość, a pięć – w szerokość.
I odpowiadają firmamentowi, który dokładnie z tego samego powodu ma pięćset parsot długości i pięćset parsot szerokości. Ponieważ ze strony Biny każda właściwość określana jest jako „sto”, a pięć właściwości – jako „pięćset”. I one zawierają się w sobie nawzajem. Dlatego ma on pięćset parsot długości i pięćset parsot szerokości. To są dwie litery „hej ה” zawarte w imieniu AWAJa (יהוה), w którym pierwsza „hej ה” wskazuje na szerokość, a dolna „hej ה” – na długość.
207) Oto dla ciebie miara wysokości w literach JHWH (harej lecha siur koma be-atwan JHWH), gdzie litera waw jest firmamentem niebios (de-at waw ihij rakia haszamaim). Pięć firmamentów jego (chamesz rakia dilieh), to hej, nazywana niebiosa (hej, elejn itkeriu szamaim). Pięć wyższych firmamentów to niebiosa niebios (chamesz ilain szmej haszamaim). Są one hej hej, pięć w pięciu (we-inun hej hej chamesz be-chamesz), litera waw to szósty firmament dla nich (waw rakia sztitah lehon), a litera jud to siódmy firmament dla nich (jud szwija lehon). Są one siedem w siedmiu (we-inun sziwa be-sziwa), i razem dają czternaście (we-salkin jod dalet). I oto jest czternaście ułożonych jak siedem w siedmiu, jak warstwy cebuli (we-hachej inun arin sziwa al gabej sziwa ke-gildej be-calim), a wszystkie one wskazywane są przez dwoje oczu (we-kolhu remizan be-trein ajin).
Sulam
207) Wielkość stopnia parcufa Zeir Anpina wyjaśnia się za pomocą liter imienia AWAJa. „Waw ו” imienia AWAJa (יהוה) wskazuje na wspaniałość (Tiferet) niebios, to znaczy na sfirę Tiferet Zeir Anpina. Pięć jego firmamentów to ostatnia „hej ה” imienia AWAJa (יהוה), nazywane słowem „niebiosa” (ha-szamaim השמיים), które zawiera dodatkowe „hej ה”, wskazujące na te pięć firmamentów zawartych w Zeir Anpinie, nazywanym „niebiosa” (szamaim שמיים). Pięć wyższych firmamentów nazywane jest „niebiosami niebios”[15]. Oznacza to, że istnieje pięć firmamentów powyżej chaze Zeir Anpina i pięć firmamentów poniżej jego chaze. Są to dwie litery „hej ה” zawarte w imieniu AWAJa (יהוה). Pierwsza „hej ה” wskazuje na pięć wyższych firmamentów, a ostatnia „hej ה” wskazuje na pięć niższych firmamentów.
“Waw ו” imienia AWAJa (יהוה), sfira Tiferet, zawierająca pięć firmamentów, sama jest względem nich uważana za szósty firmament – szósty względem pięciu firmamentów powyżej chaze i szósty względem pięciu firmamentów poniżej chaze. Jednak powyżej chaze nazywa się Tiferet, a poniżej chaze nazywa się Jesod.
“Jud י” imienia AWAJa (יהוה) – to Malchut, która staje się siódmym firmamentem względem nich, Keterem nad rosz „waw ו”. To jest litera „zajin ז”, która wznosi się do Keter na jego głowie i staje się „jud י” nad „waw ו”, to znaczy siódmy firmament, zarówno dla firmamentów powyżej chaze Zeir Anpina, jak i dla firmamentów poniżej jego chaze. Jednak na górze jest to Keter na jego głowie (rosz), „jud י” imienia AWAJa, wskazująca na wielkość stopnia Zeir Anpina. Na dole zaś jest to wieńcem (atara) na głowie sprawiedliwego. Jest to „siedem w siedmiu” – siedem firmamentów powyżej chaze Zeir Anpina i siedem firmamentów poniżej jego chaze. Stanowią one razem czternaście firmamentów, które określają wielkość jego stopnia.
I to jest wielkość stopnia parcufa Zeir Anpina w czterech literach imienia AWAJa (יהוה). Pięć jego sfirot: HaGaT, Necach i Hod – to pięć firmamentów. Jego własna właściwość dzieli się w chaze na dwa parcufy. W ten sposób posiada on dwa razy po pięć firmamentów. Pięć firmamentów powyżej chaze – to pierwsza „hej ה” imienia AWAJa (יהוה). Sam Zeir Anpin, który je zawiera, to szósty firmament, „waw ו” imienia AWAJa (יהוה). A Malchut, która wznosi się i staje się koroną (atara) na jego głowie, jak powiedziano: „Żona dzielna jest koroną swojego męża”266, to „jud י” imienia AWAJa (יהוה) i siódmy firmament, znajdujący się powyżej chaze.
Pięć firmamentów poniżej chaze – to ostatnia „hej ה” imienia AWAJa (יהוה), a Jesod, który je zawiera, to druga „waw ו”, wskazana w wypełnieniu „waw-waw וו”. I to jest szósty firmament, znajdujący się poniżej chaze. Ta Malchut, która znajduje się powyżej chaze, jako siódmy firmament i litera „jud י” imienia AWAJa (יהוה), staje się również tutaj siódmym firmamentem i „atara” Jesod, we właściwości „wieniec (atary)” na głowie sprawiedliwego. Jest ona właściwością „jud י” na początku wszystkiego i właściwością „jud י” na końcu wszystkiego. To są dwie litery „jud י” zawarte w połączeniu imion AWAJa-ADNI (יאהדונהי). Siedem firmamentów powyżej i siedem firmamentów poniżej, a każdy z tych poniżej otrzymuje ze swojej odpowiadającej mu właściwości powyżej.
I to są również ziemie. Siedem ziem nad siedmioma ziemiami, które znajdują się jedna nad drugą, podobnie jak warstwy łupiny cebuli, które otaczają się nawzajem ze wszystkich stron. Wyjaśnienie: Zeir Anpin i jego Nukwa nazywani są niebem i ziemią. Tak samo jak na poziomie stopnia niebios, czyli Zeir Anpina, siedem firmamentów znajduje się nad siedmioma innymi, tak na poziomie stopnia parcufa Nukwy, nazywanego „ziemia”, ma ona siedem ziem odpowiadających siedmiu firmamentom Zeir Anpina. I z tego samego powodu, który został wyjaśniony w odniesieniu do Zeir Anpina, znajdują się one zarówno powyżej jej chaze, jak i poniżej jej chaze. Siedem, które są powyżej jej chaze, otrzymują od siedmiu firmamentów Zeir Anpina, znajdujących się powyżej chaze. A siedem, które są poniżej jej chaze, otrzymują od siedmiu firmamentów znajdujących się poniżej chaze Zeir Anpina.
I wszystkie te firmamenty, siedem powyżej chaze i siedem poniżej chaze, wskazują na właściwości dwojga oczu. Ponieważ trzy kolory – biały, czerwony i zielony – zawarte w oku to trzy sfirot HaGaT. Biały kolor to sfira Hesed. Czerwony kolor, czyli czerwone żyłki w oku, to Gwura. Zielony kolor to Tiferet. Dwie powieki to Necach i Hod – górna powieka to Necach, dolna to Hod. Samo oko, które je zawiera, to Jesod. Czarna centralna kropka w oku to Malchut. To są siedem sfirot HaGaT NeHIM zawartych w właściwości „oko”. Siedem w prawym oku to siedem sfirot znajdujących się powyżej chaze, a siedem w lewym oku to siedem sfirot znajdujących się poniżej chaze.
208) Jud nazywane jest światem małym (jud itkrei olam katan), waw światem długim (waw olam aroch). I każdy, kto pragnie zadawać pytania, wobec świata długiego musi je rozwijać (we-kol man de-bai le-miszal sze’elin, le-gabei olam aroch carich le-archa bei), a każdy, kto pyta w świecie krótkim, musi je skracać (we-kol man de-szeil be-olam kacar carich le-kacra). I dlatego powiedziano: w miejscu, gdzie polecono skracać, człowiek nie ma prawa wydłużać (we-al da okmuha be-makom sze-amru le-kacer, ein adam raszai le-ha’arich).
Sulam
208) Litera „jud י” imienia AWAJa (יהוה), czyli Malchut, która wzniosła się do Keter nad rosz Zeir Anpina, nazywana jest małym światem. Litera „waw ו” imienia AWAJa (יהוה), Tiferet, nazywana jest światem trwałym, i każdy, kto chce poprosić o pożądane w świetle trwałym, powinien wydłużać swoją modlitwę, a każdy, kto wznosi swoją modlitwę do świata nietrwałego, powinien skracać swoją modlitwę. Dlatego mówi się, że w miejscu, gdzie należy skracać modlitwę, człowiek nie ma prawa jej wydłużać. Należy skracać modlitwę, jak Mojżesz, który wzniósł krótką modlitwę: „Stwórco, proszę, uzdrów ją”[16] – ponieważ jego modlitwa była wzniesiona w punkcie „jud י” imienia AWAJa (יהוה), który nazywany jest „nietrwałym światem”.
Wyjaśnienie: Litera „jud י” imienia AWAJa (יהוה), czyli Malchut, która wzniosła się do Keter nad jego rosz, w pełni budowana jest z lewej linii Zeir Anpina, punktu szuruk[17]. Światło Hochma, zawarte w „jud”, nie może w niej świecić z powodu braku możliwości obłóczenia w chasadim. Dlatego ta „jud י” nazywana jest nietrwałym światem, ponieważ światło Hochma w niej jest zbyt krótkie, aby mogło rozprzestrzenić się w dół. „Waw ו” imienia AWAJa (יהוה), sfira Tiferet, to linia zgadzająca dwie linie – prawą i lewą – obłaczająca je wzajemnie w siebie i wspierająca świecenie obu. Prawa linia świeci z góry w dół, a lewa linia świeci z dołu w górę[18]. Dlatego „waw ו” uważana jest za trwały świat, ponieważ jej świecenie rozprzestrzenia się do nizszych. To właśnie oznacza, gdy mówi się, że litera „jud י” skróciła swoją nóżkę, a nóżka litery „waw ו” jest długa.
Podano na to potwierdzenie w dwóch modlitwach wzniesionych przez Mojżesza. Jedna z nich była bardzo krótka: „Stwórco, proszę, uzdrów ją”270, a druga była bardzo długa i trwała czterdzieści dni i czterdzieści nocy[19]. Mojżesz skrócił swoją modlitwę właśnie dlatego, że była w punkcie „jud י”, to znaczy Malchut była w stanie Keter nad jego rosz. To jest lewa linia przed pogodzeniem z „waw ו”, dlatego Mojżesz skrócił swoją modlitwę, ponieważ Hochma nie rozprzestrzenia się w „jud י”, zanim nie zostanie włączona w „waw ו” imienia AWAJa (יהוה). Długą modlitwę wznosił tylko w literze „waw ו” imienia AWAJa.
209) Aby skrócić modlitwy, należy powiedzieć „Boże, proszę Cię, uzdrów ją” (le-kacer bi-celotin el na refa na lah). W przypadku kropki jud (bi-nekuda de-jud), należy przedłużyć i upaść w modlitwie: „I upadnę przed Haszem jak pierwszy raz, od dnia i od nocy.” (le-haarich u-lehitnapel wa-etnapal lifnei Haszem ka-riszona mem jamim u-mem leilach). Wszystko to jest mem z jud z kropką pośrodku (kola mem jud nekuda ba-emca), które stają się wodą (itawed majim). Ze strony Hesed potrzeba przedłużenia modlitwy (misitra de-Hesed carich le-archa bi-celota).
Sulam
209) Miejsce, w którym mówi się o konieczności wydłużania modlitwy i gdzie człowiek nie ma prawa jej skracać, to litera „waw ו”. Modlitwa Mojżesza była w właściwości litery „pej פ”, czyli czterdziestu (mem) dni i czterdziestu (mem) nocy273, które razem dają liczbę osiemdziesiąt (pej). Wszystko znajduje się w właściwości tych dwóch liter – „pej פ” i „waw ו”, zawartych w słowach „i rzuciłem się (wa-etnapel ואתנפל)” z fragmentu: „I rzuciłem się przed Stwórcą, jak poprzednio: czterdzieści dni i czterdzieści nocy”273. Wszystko zawiera się w właściwości dwóch „mem מם”, z których jedna jest otwarta, a druga zamknięta. Punkt „jud י” zstępuje pomiędzy nimi, tworząc połączenie „maim (מים – woda)”.
Po tym, jak Zohar wyjaśnił przyciąganie mohin Nukwy w właściwościach „achoraim” i „panim” w ogólnym ujęciu, przechodzi do wyjaśnienia trzech linii Nukwy w czterech aspektach: tonów (taamim), ogłosów (nekudot), liter (otijot) i czasu (zman). Na początku wyjaśnia je w odniesieniu do liter (otijot) i mówi, że są to właściwości liter „pej פ” i „waw ו”, zawartych w słowach „i rzuciłem się (wa-etnapel ואתנפל)”, oraz właściwość litery „jud י”, znajdującej się pośrodku dwóch liter „mem מם” ze słowa „maim (מים – woda)”.
Kiedy Nukwa znajduje się w swoim katnucie, bez mohin, nazywana jest literą „bet ב”, która od strony północnej jest otwarta, co wskazuje na brak mohin po stronie północnej, czyli Biny. Kiedy Zeir Anpin zaczyna ją budować, najpierw przyciąga do niej mohin swojej lewej linii, czyli mohin pochodzące od punktu szuruk. Wtedy mówi się, że „waw ו” wychodzi z lewej linii Zeir Anpina do Nukwy, która znajduje się w formie litery „bet ב”, i osłania jej północną stronę.
I teraz przyjmuje formę litery „mem ם”, zamkniętej ze wszystkich stron. Litera „bet ב” ze słowa „Bereiszit (Na początku)” to punkt w jej pałacu, czyli Nukwa Zeir Anpina[20]. O niej powiedziano: „Zamknięty ogród – moja siostra, narzeczona, źródło zamknięte, studnia zapieczętowana”[21]. Jest zapieczętowana literą „waw ו”. Kiedy ta „waw ו” zstępuje do Nukwy, litery „bet ב”, to przekształca się ona z litery „bet ב”, którą była wcześniej, w zamkniętą literę „mem ם”. To jest właściwość „wino dojrzewające w winogronach”.
Przyciągnięcie mohin lewej linii Zeir Anpina oznaczane jest literą „waw ו”, która zamyka otwartą północną stronę litery „bet ב”, przekształcając ją w zamkniętą literę „mem ם”. Ponieważ te mohin zstępują z punktu szuruk, reprezentującego ukryte światło przed uzyskaniem świetlistego obłóczenia wielkości[22], Nukwa zostaje zamknięta i nie może już świecić niższym. Jednakże, ponieważ w duchowym nie ma zanikania, uważa się, że poprzednia forma Nukwy, litera „bet ב”, pozostaje również teraz, po tym, jak przekształciła się w zamkniętą „mem ם”. Staje się ona prawą linią w Nukwie, ponieważ przez nią zstępują chasadim z prawej linii Zeir Anpina. Jednak ze względu na mohin lewej linii, które przyjmują formę „mem ם”, litera „bet ב” w prawej linii uzyskuje formę litery „mem מ”, ale nie zamkniętej (litery „mem ם”), lecz otwartej „mem מ”.
W ten sposób Nukwa ma teraz dwie linie. Prawa linia to otwarta „mem מ”, związana z właściwością chasadim. Lewa linia to zamknięta „mem ם”, która nie świeci. Prawa linia, otwarta „mem מ”, oznacza „czterdzieści dni”273, a lewa linia, zamknięta „mem ם”, oznacza „czterdzieści nocy”273. Dopóki te linie nie zostaną połączone, uważa się, że brakuje im doskonałości, co nazywane jest upadkiem[23]. Dlatego, gdy Mojżesz przyciągnął te dwie linie – prawą i lewą – do Nukwy, powiedział o nich: „I rzuciłem się przed Stwórcą, jak poprzednio: czterdzieści dni i czterdzieści nocy”273. A ponieważ brakowało im doskonałości, określił je słowem „rzuciłem się”273, co oznacza „upadek”.
I „upadek” znajduje się w literze „pej פ”, czyli w dwóch literach „mem”, otwartej i zamkniętej, które w wartości liczbowej dają „pej (80)”, i w nich znajduje się „upadek”. Wszystko zawiera się we właściwości tych dwóch liter – „pej פ” i „waw ו”, które Mojżesz użył w słowach „i rzuciłem się (wa-etnapel ואתנפל)”. Dwie linie, będące literą „waw ו” lewej linii Zeir Anpina, tworzą dwie litery „mem”: „czterdzieści (mem מ) dni”273 i „czterdzieści (mem ם) nocy”273, co daje razem osiemdziesiąt (pej פ), które wciąż znajdują się w stanie „upadku”, ponieważ brakuje im jedności prawej i lewej linii. „Mem מ” i „mem ם” z „jud י”, punktem pośrodku, tworzą słowo „maim (מים – woda)”. Dlatego pomiędzy dwoma literami „mem” konieczne jest przyciągnięcie punktu „jud י”, czyli środkowej linii, która wychodzi na ekran punktu chirik276.
Powstaje połączenie „maim (מים – woda)”, wskazujące na światło chasadim, które odkrywają mohin, aby świeciły dolnym z góry w dół. Ze strony Hesed, aby światła chasadim mogły zostać odkryte w Nukwie, konieczne jest kontynuowanie modlitwy przez „czterdzieści dni i czterdzieści nocy”273, a następnie przyciągnięcie „jud י” pośrodku między nimi. Wówczas światła chasadim świecą i odkrywają się w prawej linii Nukwy. W ten sposób wyjaśniają się trzy linie Nukwy w aspekcie liter, ponieważ otwarta „mem מ” to prawa linia, zamknięta „mem ם” to lewa linia, a litera „jud י” pośrodku między nimi to linia środkowa.
210) W świętym imieniu (u-bi-szma kadisza) wznosi się Haszem w „rewia” (salik Haszem bi-rewia), aby przedłużyć modlitwę (le-aracha) ruchem takim jak ten (bi-tenua da), co jest tajemnicą dźwięku „tekija” (de-ihu raza de-tkija). Skrócenie następuje ze strony „szwarim” (le-kacer misitra de-szewarim), czyli średnia forma, która nie jest ani zbyt krótka, ani zbyt długa (beinoni lo bi-kciru we-lo ba-arichu), w dźwięku „trua” (bi-trua), który jest środkowym filarem (de-amuda de-emcaita), jako że to jest „szalszelet” (de-ihu szalszelet). Obydwa te dźwięki są wagą świętości (de-tarwajhu szekel ha-kodesz).
Sulam
210) W święte imię wznosi się AWAJa wraz z tonem „rewii”, odnoszącym się do taamim. Konieczne jest długie wymawianie tego samogłoskowego dźwięku w „rewii”, znajdującym się nad imieniem AWAJa, co nazywa się „tekija” (długi dźwięk szofaru). Miejsce dla skrócenia jest ze strony Gwury przy dźwięku „szwarim” (krótki dźwięk), gdzie wymawia się dźwięk „tawir”, związany z taamim. Środkowy dźwięk, którego ani nie wydłuża się, ani nie skraca, to „trua”, będąca środkowym filarem, linią środkową, i jest to dźwięk „szalszelet”, odnoszący się do taamim.
Wyjaśnienie: Wyjaśnione są trzy linie Nukwy i sposób, w jaki wyrażają się w taamim. Powiedziano, że „rewii” w taamim to prawa linia, światło chasadim. Dlatego konieczne jest długie wymawianie imienia AWAJa, które jest zaopatrzone w ten znak. Podczas dęcia w szofar „tekija” wskazuje na prawą linię, chasadim, ponieważ światło chasadim jest tym miejscem, które wymaga przedłużenia. „Tawir” w taamim to lewa linia, czyli Gwura, i dlatego należy wymawiać ją krótko. Podczas dęcia w szofar „szwarim” wskazuje na Gwurę.
A „szalszelet” w taamim to linia środkowa, która zgadza i łączy dwie linie – prawą i lewą, czyli długą i krótką – ze sobą. Dlatego staje się środkową, która zawiera w sobie obie. Właśnie dlatego nie jest ani długa, ani krótka. To jest środkowy filar, czyli linia środkowa. Podczas dęcia w szofar odpowiada jej „terua”, która wskazuje na linię środkową i znak „szalszelet” w taamim. Linia środkowa nazywa się „szalszelet” (dosł. „łańcuch”), ponieważ obejmuje obie linie – prawą i lewą. Łączy je i jednoczy w właściwości „świętego szekla”.
211) Naprzeciw „rewia”, który wznosi się jest cholam (le-kabil rewia de-salik ihu cholam), „szwarim” naprzeciw „szewa” (szewarim le-kabil szewa) – ten ma podnieść głos (da baa le-salka kala), a ten ma go opuścić (u-da baa le-nachata lah). I dlatego „szwarim” są ciche (u-wegin da inun szewarim be-chaszaj), dolna Szchina (szchinta tataa) i głos jej nie jest słyszany (u-we-kala la jisztema), jak powiedziano: „I głos jej nie będzie słyszany” (kedeamar we-kola lo jiszama). „Trua” to „szalszelet” (terua da szalszelet), który łączy obie strony (achid be-tarwajhu).
Sulam
211) Znakowi „rewii” w taamim, którego ton wznosi się, odpowiada punkt „cholam” w nekudot (ogłosach), ponieważ jest właściwością Hesed. Znakowi „szwarim”, czyli „tawir” w taamim, odpowiada ogłoska „szwa” w nekudot. Przy „rewii” konieczne jest podniesienie głosu, natomiast przy „tawir” należy obniżyć głos, ponieważ jest on właściwością Gwury. „Tawir” w języku aramejskim oraz w języku świętości nazywany jest „szwarim”. Ponieważ przy „tawir” głos powinien być obniżony, uważa się, że głos „łamię się”, dlatego nazywa się to „szwarim” lub „tawir”.
„Trua” to linia środkowa, nazywana „szalszelet”, i jest to litera „jud י”, która zstępuje pomiędzy dwiema literami „mem (40)”, czyli pomiędzy „czterdziestoma dniami”273 i „czterdziestoma nocami”273. To jest znak „segolta” w taamim. Dzięki linii środkowej, czyli „trua”, „szalszelet” i „jud י”, prawa linia zostaje ujawniona w pełni swojej doskonałości i w taamim nazywana jest „segolta”.
212) I istnieje coś podobnego do firmamentu, który wydłuża w nim wyraz (we-it ke-gawna de-rakia ha-maarich bej teiwa), i to jest kropka chirik, podobna do cholam (we-ihi nekuda chirik ke-gawna de-cholam). Nie ma kropki, która nie byłby podobna do niej w akcentach (leit nekuda de-leit ke-gawna di-lah be-taamej), segol naprzeciw segolty (segol le-gabei segolta), szewa naprzeciw zakef gadol (szewa le-gabei zakef gadol). Wszystkie je znajdzie w nekudot względem taamim (kolhu tischach lon nekudei le-gabei taamej), ten, kto zna ukryte tajemnice (le-man de-jada razin tmirin).
213) Otworzył i powiedział: zarka, makaf, szofar, olech segolta (petach we-amar zarka makaf szofar holech segolta). Otwarty punkt po prawej – „Stwórca – król” (patach nekudat jamin – Haszem Melech), punkt segol po lewej – „Stwórca królował” (nekudat segol semala – Haszem Malach), pośrodku – „Stwróca będzie królował” (be-emcaita – Haszem Jimloch le-tata). Rabbi Acha powiedział: „Stwórca – król” to świat wyższy (rabbi Acha amar – Haszem Melech da alma illaa), „Stwórca królował” to Tiferet (Haszem Malach da Tiferet), „Stwórca będzie królował” to Arka Przymierza (Haszem Yimloch da Aron HaBrit).
Sulam
213)[24] Zarka, makaf szofar, oleh segolta. Zarka oznacza, że Nukwa jest wyrzucana (zorkim) w to samo miejsce, z którego została wzięta, co oznacza ibur-jenika-mohin de-achoraim, zanim Aba we-Ima zbudowali ją. Makaf szofar to przyciągnięcie ibur-jenika-mohin de-panim poprzez jej wzniesienie do Imy, nazywanej „szofar”. Makaf (łącznik) oznacza „połączenie”. Właściwość „szofar” to Ima. Oleh segolta oznacza ujawnienie światła chasadim w prawej linii Nukwy, ponieważ mohin właściwości „panim” są skierowane na ujawnienie znaku „segolta” w taamim w pełni jego doskonałości. Ten ziwug właściwości „oleh segolta” dokonuje się w ukryciu[25], o którym powiedziano o dolnej Szechinie: „A jej głos nie jest słyszalny”[26].
Punkt prawej linii, czyli punkt cholam i linia Heseda, to „Stwórca (AWAJa) – Król”[27]. Punkt lewej linii, czyli szuruk, szwa lub linia Gwury, to „Stwórca (AWAJa) królował”[28]. Punkt linii środkowej, czyli punkt chirik i linia zgadzająca, to „Stwórca będzie królował”[29].
Wyjaśniają się trzy linie w odniesieniu do czasu – przeszłości, przyszłości i teraźniejszości:
Prawa linia w słowach „Stwórca – Król (Melech מֶלך)” ze znakiem „segol” oznacza czas teraźniejszy. Świecenie prawej linii to miejsce, o którym powiedziano, że „należy je przedłużać”, czyli przyciągać w dół do tego świata. Dlatego wskazuje na nią słowo „Król (Melech מֶלך)” ze znakiem „segol”, które oznacza czas teraźniejszy. Ponieważ materialne stworzenia nie mają styczności ani z przeszłością, ani z przyszłością, a jedynie z chwilą obecną.
Lewa linia, o której powiedziano, że należy ją skracać, ponieważ jej świecenie jest zamknięte i nie dociera w dół, do tego świata, jest symbolizowana przez słowo „królował (Malach מָלך)” ze znakiem „kamac”. Oznacza to, że „królował” w przeszłości, a dolne stworzenia nie mogą dotykać przeszłości, dlatego należy ją skracać.
Punkt linii środkowej, czyli linii zgadzającej, oznacza, że „będzie królował” w przyszłości. Jest to średnia długość i obietnica, że ta linia osiągnie ten świat w końcu naprawy.
Przy wymawianiu znaku „rewii” w taamim konieczne jest podniesienie głosu.
Przy wymawianiu znaku „tawir” w taamim konieczne jest obniżenie głosu.
Znak „szalszelet” w taamim obejmuje dwie linie, jakby łańcuchem (szalszelet), i łączy je ze sobą. Wówczas przyciąga ich świecenie w dół, podobnie jak znak „rewii” w taamim, za pomocą którego przedłuża się brzmienie słowa. Jest to jeden punkt, tak jak „cholam”. To znaczy, że ponieważ „szalszelet” łączy dwie linie ze sobą, przyciąga z góry w dół do tego świata świecenie znaku „rewii” odnoszącego się do taamim, co oznacza ujawnienie świecenia chasadim w prawej linii.
Nie ma takiego znaku w ogłosach (nekudot), który nie miałby odpowiadającego mu znaku w tonach (taamim): znakowi „segol” w ogłosach (nekudot) odpowiada znak „segolta” w tonach (taamim), a znakowi „szwa” odpowiada znak „zakef gadol” w tonach (taamim)[30]. Każdy, kto zgłębia ukryte tajemnice, odkryje powiązanie między wszystkimi znakami ogłosów (nekudot) a znakami tonów (taamim). Z tego wynika, że przy porównywaniu ogłosów i tonów istnieją różnorodne zależności między nimi, dlatego nie każdy jest w stanie dostrzec te powiązania – jedynie ktoś, kto zna ukryte tajemnice.
[1] Zob. p. 112.
[2] Tora, Bereszit, 2:21,22. „I zesłał Stwórca Wszechmogący sen na Adama, i zasnął. I wziął On jedną z jego stron, i zamknął miejsce jej ciałem. I zbudował Stwórca Wszechmogący tę stronę, którą wziął od Adama, aby była mu żoną, i przyprowadził ją do Adama”.
[3] Księga „Szulchan Aruch”, dział „Zasady modlitwy”, wskazanie 104, „Jak nie przerywać modlitwy”, p. 3.
[4] Tora, Bereszit, 3:15.
[5] Tora, Bereszit, 49:24.
[6] Pisma, Psalmy, 89:51,52. „Wspomnij, mój Panie, na zniewagę sług Twoich, którą znosimy od licznych narodów, którymi znieważają Twoi wrogowie, Stwórco, którymi znieważają ścieżki Twojego pomazańca!”
[7] Pisma, Psalmy, 49:6. „Nieprawość otacza moje stopy.”
[8] Tora, Bereszit, 28:11.
[9] Zob. wyżej, p. 138.
[10] Kdusza (uświęcenie) z modlitwy „Musaf” w Szabat.
[11] Zob. wyżej, p. 39.
[12] Pisma, Przypowieści, 12:4.
[13] Tora, Dwarim, 25:15.
[14] Tora, Szmot, 36:21.
[15] Pisma, Psalmy, 148:4.
[16] Tora, Bemidbar, 12:13.
[17] Zob. wyżej, p. 39.
[18] Zob. wyżej, p. 50.
[19] Tora, Dwarim, 9:18.
[20] Zob. wyżej, p. 4, od słów: „I tworzy…”.
[21] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 4:12.
[22] Zob. wyżej, p. 33.
[23] Zob. „Zohar Hakdama”, p. 14, od słów: „Powiedziano, że ono „stoi i nie stoi”…”.
[24] Punkt 212 w komentarzu „Sulam” nie jest przywołany.
[25] Zob. „Zohar Hakdama”, artykuł „Kim ona jest”, p. 170.
[26] Prorocy, Szemuel 1, 1:13.
[27] Pisma, Psalmy, 10:16.
[28] Pisma, Psalmy, 93:1.
[29] Tora, Szmot, 15:18.
[30] Zob. p. 212.