184) Modlitwa (clota) nie jest doskonała (tselota laaw ihi szlejma), gdy wiele aniołów zniszczenia (malachej chabala) podąża za nią (radfin abatra), jak napisano: „Wszyscy jej prześladowcy ją dosięgli” (kol rodfeha hisiguha we-go). Dlatego modlą się: „A On, miłosierny, przebacza grzech” (we-hu rachum jechaper awon), co odnosi się do Samaela (da Samael), który jest wężem (de-ihu nachasz). „I nie zniszczy” (we-lo jaszchit), to odnosi się do Niszczyciela (da maszchit). „I wielokrotnie odwraca swój gniew” (we-hirba le-haszew appo), to gniew (da af). „I nie wznieci całego swojego gniewu” (we-lo jair kol chamato), to odnosi się do zapalczywości (da chema). To wszystko dzieje się, aby nie prześladowali modlitwy (be-gin de-la jirdefun ba-tar tslota). Wiele aniołów zniszczenia (we-kamma malachej chabala) jest powiązanych z nimi (taljin mineju). Jest ich siedmiu przydzielonych (sziwa memanan inun), a od nich zależy siedemdziesięciu (we-taljin mineju szawim). Na każdym firmamencie (we-wechol rekia we-rekia) są oskarżyciele (inun mekatrigin) i od nich zależy siedemdziesiąt tysięcy dziesiątek tysięcy (we-taljin mineju 70 elef ribo).

Sulam

184) Jeśli modlitwa jest niedoskonała, wielu aniołów-niszczycieli ją prześladuje, jak powiedziano: „Wszyscy prześladowcy dosięgli jej w nieszczęściu”[1]. Dlatego wypowiadają modlitwę: „A On, miłosierny, przebacza grzech i nie niszczy, wielokrotnie odwraca swój gniew i nie wzbudza całej swojej zapalczywości”[2], która skierowana jest przeciwko czterem klipotom:

  1. „Przebacza grzech”225 – przeciwko Samowi, wężowi;
  2. „I nie niszczy”225 – przeciwko klipie, zwanej „niszczyciel”;
  3. „Wielokrotnie odwraca swój gniew”225 – przeciwko klipie, zwanej „gniew”;
  4. „I nie wzbudza całej swojej zapalczywości”225 – przeciwko klipie, zwanej „zapalczywość”.

Prosimy, aby te cztery klipot nie prześladowały tej modlitwy. I wiele aniołów-niszczycieli jest powiązanych z tymi czterema klipot. Jest to siedmiu władców, a siedemdziesięciu zależy od nich. I tych siedemdziesięciu władców wnosi oskarżenia na każdym z firmamentów, przez które przechodzi modlitwa, a wtedy wiąże się z nimi siedemdziesiąt tysięcy dziesiątek tysięcy (700 000 000) aniołów-niszczycieli.

185) A jeśli modlitwa wznosi się doskonała (we-ij tselota salka szlema), otulona przykazaniem (be-itufa de-micwa) i z tefilin na głowie i ramieniu (u-tefilin al reisza we-droa), powiedziano o niej: „I zobaczą wszystkie ludy ziemi, że Imię Haszem jest nad tobą, i będą się ciebie bały” (we-rau kol ammej ha-arec ki szem Haszem nikra alecha we-jareu mimeka). Imię Haszem wyjaśniono jako tefilin na głowie (szem Haszem okmuha de-i hu tefilin de-reisza). A ten, kto widzi Imię Haszem na głowie w modlitwie (de-chaze szem Haszem al reisza be-tselota), która jest połączona z Imieniem Adonaj (de-i hu Adonaj), natychmiast ucieka od niego (mijad kol-hon barchin). Jak powiedziano: „Upadnie tysiąc po twojej lewej stronie…” (hade-de-jipol mi-tsidcha elef).

Sulam

185) A jeśli modlitwa wznosi się w doskonałości, kiedy jest wypowiadana z talitem micwy, z tefilin na głowie i rękach, to powiedziano o niej: „I zobaczą wszystkie narody ziemi, że imię Stwórcy jest wywołane nad tobą”[3]. „Imię Stwórcy” – to tefilin na głowie. I każdy, kto widzi imię AWAJa na głowie podczas wznoszenia modlitwy, która jest imieniem Adni, natychmiast ucieka. Jak powiedziano: „Tysiąc padnie po twojej lewej stronie, a dziesięć tysięcy po twojej prawej”57.

186) A Jakub, ponieważ zobaczył w duchu świętości trud ostatniego wygnania na końcu dni, „I uląkł się Jakub bardzo i zaniepokoił się” (we-Jaakow be-gin de-chama be-rucha de-Kudsha dochaka de-galuta batraa be-sof jomajja wa-jira Jaakow meod wa-jecer lo). I podzielił lud święty na wygnaniu na trzy strony (u-faleg amma kadisza be-galuta le-telata sitrin). Jak powiedziano: „I postawił służące i ich dzieci na początku” (ka-daamar wa-jaszem et ha-szfachot we-et jaldehen riszona be-rejsza), w wygnaniu Edomu (be-galuta de-Edom), „i Leę i jej dzieci później, a Rachel i Józefa na końcu” (we-et Lea we-jeladeha acharonim we-et Rachel we-et Josef acharonim). A ponieważ zobaczył potem ich ubóstwo i cierpienie (u-be-gin de-chama batar ken anijuta we-tsaara de-lehon), powiedział: „I powrócę w pokoju do domu mojego ojca” (wa-amar we-szafti be-szalom el bejt awi), i powiedział: „I da mi chleb do jedzenia i odzienie do ubrania” (we-natan li lechem le-echoł u-beged lilbosch).

Sulam

186) A ponieważ Jaakow, przebywając w duchu świętości, zobaczył uciski, które będą w ostatnim wygnaniu na końcu dni, powiedziano o nim: „I przestraszył się Jaakow bardzo, i ciężko stało się jemu”[4]. I podzielił On święty lud w wygnaniu według trzech znaków, jak powiedziano: „I postawił on niewolnice i ich dzieci pierwszymi”[5] – to znaczy najpierw, w edomskim wygnaniu, „a Leę i jej dzieci z tyłu, a Rachelę z Józefem z tyłu”228.

Wyjaśnienie powiedzianego. W parcufie Nukwy Zeir Anpina wyróżnia się trzy właściwości:

  1. Jej HaBaD i HaGaT, od chaze i wyżej, i to jest Lea;
  2. Jej TaNHI, od chaze i niżej, i to jest Rachela;
  3. Jej Malchut, i to jest właściwość „niewolnicy, służący”. Ponieważ Malchut Nukwy nazywa się „końcem dni”, czyli zakończeniem sfirot, ponieważ sfirot nazywane są „dniami”. I aby ją naprawić, Izrael cierpi w edomskim wygnaniu.

I, również, synowie Izraela dzielą się zgodnie z trzema tymi właściwościami, które znajdują się w Nukwie: synowie Lei, synowie Racheli i synowie niewolnic. „I postawił on niewolnice i ich dzieci jako pierwsze”228 – ponieważ to oni są pierwsi w edomskim wygnaniu, gdyż w nich znajduje się główne uchwycenie przez klipot, ponieważ należą do Malchut de-Malchut. Jednak dwa pierwsze właściwości, synowie Lei i synowie Racheli, same w sobie są naprawione, lecz cierpią z powodu braku w trzeciej właściwości, w Malchut de-Malchut, ponieważ wszystkie trzy właściwości stanowią dziesięć sfirot jednego parcufa.

A te trzy właściwości odpowiadają właściwościom NaRaN (nefesz-ruach-neszama). Synowie niewolnic są właściwością nefesz. Synowie Lei to HaBaD HaGaT de-kelim z nefesz-ruach światła, które są właściwością ruach. Synowie Racheli, w takiej mierze, w jakiej uzupełniają dziesięć sfirot w kelim TaNHI, od chaze w dół, są właściwością neszama.

A ponieważ później widział ich ubóstwo i ucisk, modlił się za nich: „I wrócę w pokoju do domu ojca mojego” [6]– to znaczy, aby zasłużyli na wybawienie i przyjście do Świątyni. I modlił się za nich, aby (Stwórca) dał im „chleb do jedzenia i odzienie do odziania”[7] – to znaczy, aby klipot nie wzmocniły się nad nimi i nie przerwały ich napełnienia.

187) A Dawid, z powodu wygnania, powiedział: „[Naród] głodny, zmęczony i spragniony na pustyni” (we-Dawid, be-gin galuta, amar raew we-ajef we-tsame ba-midbar). Ponieważ zobaczył, że Szchina jest bezwodna i wyschnięta, przyjął na siebie cierpienie z jej powodu (be-gin de-chama Szechinta charwa jabsza, hawa natal tsaara be-ginaha). Po tym, jak zobaczył, że Izrael powraca z radością, ustanowił dziesięć rodzajów pieśni (le-batar de-chama de-hadrin Jisrael be-chedua, takin asar minei nigunin). A na końcu wszystkich powiedział: „Modlitwa ubogiego, ponieważ osłabnie” (we-be-sof kolhu amar tefilla le-ani ki jaatof), i to jest modlitwa, która osłabia wszystkie modlitwy przed nią, aż wzniesie się jego modlitwa (we-hi tsloota, da-ateif kol tslotin kadmaha, ad de-jeiol tsloota dilej). Z tego powodu ubogi został postawiony przed wszystkimi (be-gin da akdim ani le-kolhu).

Sulam

187) A mówiąc o tym wygnaniu, Dawid powiedział o Szechinie: „(Naród) głodny i zmęczony, i wyczerpany pragnieniem na pustyni”[8]. I ponieważ widział ją wysuszoną i bezwodną, uczestniczył w cierpieniach Szechiny. I choć właściwość samego Dawida odnosi się do miejsca powyżej chaze, ponieważ pochodził od potomstwa Lei, a pojęcie edomskiego wygnania odnosi się do Malchut de-Malchut, znajdującej się od chaze i niżej, to chociaż nie odnosiła się do jego właściwości, uczestniczył w jej cierpieniach i modlił się za nią.

Po tym, jak zobaczył Izrael odprawiających powrót w radości, ustanowił dziesięć rodzajów psalmów, a w ostatnim z nich wypowiedział: „Modlitwa Dawidowa. Nakłoń, Wszechmogący, swe ucho, odpowiedz mi, bo jestem nieszczęśliwy i biedny”[9]. Widział, że wszystkie modlitwy, które były wykonywane z melodią, opóźniały się i nie mogły stanąć przed Królem ani wejść do Niego, dopóki nie wchodziła modlitwa biednego. Dlatego przedłożył modlitwę biednego wszystkim innym modlitwom.

Wyjaśnienie. Po tym, jak Izrael dokonali powrotu i podnieśli MaN poprzez studiowanie Tory i dobre uczynki, przywracając ZoN do stanu „panim be-panim” (twarzą w twarz), ponieważ nastąpiło wypełnienie struktury parcufa Nukwy, Dawid ustanowił dziesięć rodzajów psalmów, które odpowiadają dziesięciu sfirot Nukwy.

Już wcześniej wspomniano, że w dziesięciu sfirotach parcufa Nukwy istnieją trzy właściwości: Lea, Rachel i służebnice. W ciągu sześciu tysięcy lat jedynie Lea i Rachel, które są jej dziewięcioma pierwszymi sfirotami, mogą zostać w pełni naprawione. Natomiast właściwość „służebnic”, czyli jej Malchut, może zostać całkowicie naprawiona dopiero na końcu naprawy. Dlatego ta Malchut nazywana jest „kresem dni”. W ten sposób tylko dziewięć rodzajów psalmów, odpowiadających Lei i Rachel, zostało przez Dawida ustanowionych w pełnej doskonałości, natomiast dziesiąty rodzaj, odpowiadający Malchut, Dawid nie mógł ustanowić w sposób w pełni jej właściwy.

I dlatego na końcu wszystkich powiedział: „Modlitwa Dawida …bo jestem nieszczęśliwy i biedny”232. Ponieważ na końcu wszystkich, zgodnie z Malchut, nie mógł jej naprawić ani wyśpiewać psalmów z melodią, jak przystoi, dlatego wypowiedział modlitwę bez melodii i powiedział, że w odniesieniu do niej jest „nieszczęśliwy i biedny”232 i nie może przyciągnąć do niej żadnego napełnienia. A to dlatego, że jej naprawa jest przeznaczona dopiero na koniec naprawy, a nie wcześniej.

Jednak, równocześnie, istnieje dla niej możliwość naprawy w niewielkim stopniu także w ciągu sześciu tysięcy lat, przed ostatecznym naprawieniem, dzięki obleczeniu w przykazanie. Ale zanim ta ostatnia właściwość otrzyma swoje naprawienie jako pierwsza, nie nastąpi żadne naprawienie także w dziewięciu pierwszych sfirot Malchut. I widział, że doskonałe modlitwy, którym towarzyszy melodia, czyli dziewięć rodzajów psalmów odpowiadających dwóm pierwszym właściwościom Nukwy, Lei i Racheli, które są godne otrzymać wszystkie naprawienia także w ciągu sześciu tysięcy lat, mimo wszystko są opóźniane i nie mogą wejść, stanąć przed Królem, i nie mogą wejść, aby otrzymać swoje naprawienie, dopóki trzecia, ostatnia właściwość, jej Malchut, nazywana „modlitwą dla biednego”223, nie wejdzie jako pierwsza, aby najpierw otrzymać swoje naprawienie w obłóczeniu w przykazanie.

I powiedziano: „Modlitwa dla biednego, kiedy osłabnie”223 – ponieważ biedny osłabia i opóźnia wszystkie wcześniejsze modlitwy, dopóki nie wejdzie jego modlitwa, modlitwa biednego. „Osłabnie” oznacza „opóźni”, jak powiedziano: „Słabi – Labanowi”[10]. I dlatego on uprzedza modlitwę biednego przed wszystkimi innymi modlitwami. Dlatego powiedziano: „Modlitwa dla biednego, kiedy osłabnie”223 – z powodu tego, że musi wejść jako pierwszy, osłabia innych.

188) Czym jest modlitwa ubogiego (maan tsloota de-ani)? To jest modlitwa wieczorna (da tsloota de-arwit), która jest dobrowolna sama w sobie, bez swojego pana (de-ihi reszut bifnei acma, bela baala). A ponieważ jest bez swojego pana, jest uboga i sucha (u-be-gin de-ihi bela baala, ihi anija jewesza), i sprawiedliwy jest ubogi i suchy (we-cadik ani jawesz). To jest potomstwo Jakuba, które jest pod władzą wszystkich narodów świata (da zara de-Jaakow de-ihu birszut kol umim de-alma), i przypomina modlitwę wieczorną, która jest nocą wygnania (we-damja le-tsloota de-arwit, de-ihi lelia de-galuta).

Sulam

188) „Modlitwa dla biednego”223 – to modlitwa wieczorna (arawit), czyli Nukwa w czasie, gdy znajduje się we własnej władzy, ponieważ wtedy Nukwa jest bez męża. A ponieważ jest bez męża, jest biedna i wyschnięta, pozbawiona napełnienia, i znajduje się w dyspozycji każdego człowieka. Oznacza to, że każdy podporządkowuje ją swoim drogom i działaniom. I to są potomkowie Jaakowa, gdy znajdują się pod władzą wszystkich narodów świata, i wszystkie narody podporządkowują ich swojej władzy. Jest to podobne do modlitwy wieczornej (arawit), czyli tak jak Nukwa w stanie modlitwy „arawit” znajduje się w dyspozycji każdego człowieka, tak samo potomkowie Jaakowa znajdują się na wygnaniu pod władzą narodów świata.

Istnieją trzy modlitwy: poranna (szacharit), popołudniowa (mincha) i wieczorna (arawit). Dwie pierwsze modlitwy naprawiają dwie pierwsze właściwości Nukwy, czyli dziewięć jej pierwszych sfirot, które mogą otrzymać swoje pełne naprawienie, dlatego są one przykazaniem. Natomiast modlitwa wieczorna (arawit) jest dobrowolnym działaniem, ponieważ jest naprawą trzeciej właściwości Nukwy, jej Malchut, która nie może zostać naprawiona w ciągu sześciu tysięcy lat. Dlatego uważa się, że znajduje się ona we własnej władzy, bez męża, ponieważ nie ma na nią ziwugu (połączenia) z jej mężem aż do końca naprawy.

189) A modlitwa szabatu jest miłosierdziem dla ubogiego (u-tsloota de-szabat ihi tsdaka le-ani), jak to ustalono: „Słońce w szabat jest miłosierdziem dla ubogich” (ke-ma de-okemu m-mi szemesz be-szabat tsdaka la-aniim). I dlatego człowiek powinien być jak ubogi u bram króla (u-be-gin da tsarich bar nasz le-mehewe ihu, ke-ani le-tar’a de-malka), podczas modlitwy stojącej we wszystkie sześć dni powszednich (bi-tsloota de-amida be-kol szit jomin de-chol), z powodu Szchiny, i odziewać ją w nakrycie z micwy cicit, jak ubogi (be-gin Szechinta, u-mitatef la be-itufa de-micwa de-cicit ke-ani), i być w tefilin jak biedak u bram [króla], który jest Adni (wi-jehe bi-tefilin ke-ewjon le-gabei tar’a de-ihu Adni), bo obliczenie [Adni] jak pałac (de-hachej salik le-chuszban hejchal). A to jest „Adonaj, otwórz wargi moje” (we-da ihu Adonaj szefataj tiftach).

Sulam

189) A modlitwa szabatowa jest jak jałmużna dla biednego, jak powiedzieli mędrcy: „Słońce w szabat to miłosierdzie dla biednych”[11]. Zeir Anpin nazywany jest „słońcem”, i w szabat wchodzi w ziwug z Nukwą „panim be-panim” (twarzą w twarz), tak samo jak wyższe Aba we-Ima. Wtedy trzecia właściwość Nukwy, czyli jej Malchut, również otrzymuje napełnienie. Jednak nie dlatego, że osiąga doskonałość w swojej własnej właściwości, ponieważ nie osiąga doskonałości aż do końca naprawy, a jedynie dzięki doskonałym światłom wyższych Aba we-Ima, które świecą w dniu szabatu, przychodzi napełnienie także do jej trzeciej właściwości, mimo że jeszcze nie jest godna.

Dlatego napełnienie, które otrzymuje, nazywane jest „miłosierdziem”, co wskazuje, że sama z siebie nie jest godna napełnienia, lecz otrzymuje pożywienie od innych. I to znaczą słowa: „Słońce w szabat to miłosierdzie dla biednych”234. Wszystko, co trzecia właściwość Nukwy otrzymuje w szabat od słońca, czyli Zeir Anpina, odnosi się jedynie do pojęcia „miłosierdzia”. Gdyż aż do końca naprawy nie jest godna otrzymać tego wielkiego napełnienia.

Dlatego człowiek powinien uznać siebie za biednego u wrót Króla, w modlitwie „Amida (stojącej)” wszystkich sześciu dni powszednich, dla Szechiny, współuczestnicząc w cierpieniach Szechiny tak, jak Dawid. Powinien otulić się w odzienie micwy – w talit z przypiętymi do niego cicit, niczym biedny. Powinien nałożyć tefilin, jak ubogi, u wrót Króla. A modlitwa ta to imię Adni, które równa się liczbowo słowu „pałac (ejchal, hej-jod-kaf-lamed)”, ponieważ Adni w gematrii wynosi „samech-hej (65)”, tak samo jak „pałac (ejchal)”.

Nukwa nazywana jest imieniem Adni i dzieli się na trzy właściwości. Dwie pierwsze właściwości odnoszą się do pałacu Króla, ponieważ Adni w gematrii oznacza „pałac (ejchal)”. Trzecia właściwość zaś uważana jest za „wrota Króla”, gdyż nie można wejść do pałacu Króla, Zeir Anpina, inaczej niż przez wrota Króla. Człowiek powinien także okryć się cicit, jak biedny, i założyć tefilin, jak ubogi, aby najpierw wywołać początek naprawy w trzeciej właściwości Nukwy, nazywanej modlitwą biednego, która osłabia wszystkie modlitwy i wszystkie naprawy.

I dlatego jest ona jak wrota, które pozwalają wejść do pałacu. Jak powiedziano: „Panie (Adni), otwórz moje usta”[12] – ponieważ dzięki naprawie trzeciej właściwości otwierają się usta, i wtedy można wznosić pozostałe modlitwy, ale nie wcześniej. Następnie człowiek przyciąga do Nukwy wszystkie jej naprawy, niezbędne dla dwóch pierwszych jej właściwości, które stanowią istotę tego pałacu.

190) A gdy otwiera swoje usta w modlitwie wieczornej (we-chad aftach pumej bi-tsloota de-arwit), zstępuje orzeł (niszra ka nachit) w dni powszednie (bi-jomin de-chola), aby przyjąć na swoich skrzydłach modlitwę nocy (le-kabela be-gadfaha tsloota de-lelaja). A to jest Nuriel (we-da Nuriel). Jest nazywany Uriel od strony Hesed (itkrei Orijel mi-sitra de-Chesed), a Nurielem od strony Gwura, która jest płonącym ogniem (we-Nurijel mi-sitra de-Gwura de-ihu nur dalik), o którym powiedziano: „Rzeka ognia…” i tak dalej (de-itmar bej nehhar di-nur we-go).

Sulam

190) A kiedy człowiek otwiera swoje usta w dni powszednie podczas modlitwy wieczornej (arawit), zstępuje orzeł, aby przyjąć na swoje skrzydła nocną modlitwę. Ten orzeł nazywany jest Nuriel. Ponieważ ze strony Hesed nazywany jest Uriel, a ze strony Gwury – Nuriel, gdyż jest to „ogień płonący”, jak powiedziano u Daniela: „Rzeka Dinur (ognista) wypływa sprzed niego”61.

191) W modlitwie porannej (u-bi-tsloota de-szacharit) zstępuje lew (arje nachit), aby przyjąć modlitwę (le-kabela tsloota) swoimi ramionami i skrzydłami (bi-drooj we-gadfoj), gdyż każde żywe stworzenie ma cztery skrzydła (de-arba gadfin le-chol chajja). To jest Michael (da Michael). W modlitwie popołudniowej (u-bi-tsloota de-mincha) zstępuje wół (szor nachit), aby przyjąć modlitwę swoimi rogami i skrzydłami (le-kabela be-karnoj we-gadfoj). I to jest Gabriel (we-da Gabriel).

Sulam

191) A podczas modlitwy porannej (szacharit) zstępuje lew, aby przyjąć modlitwę w swoje łapy i na swoje skrzydła. Ponieważ każde zwierzę ma cztery skrzydła. I jest to anioł Michael. A podczas modlitwy popołudniowej (mincha) zstępuje byk, aby przyjąć modlitwę na swoje rogi i skrzydła, i jest to anioł Gabriel.

Wyjaśnienie powyższego. Modlitwa to Nukwa, a dzięki naszym modlitwom zbliżamy ją do ziwugu (połączenia) z Zeir Anpinem, jej mężem. Te trzy modlitwy odpowiadają jej trzem liniom: modlitwa poranna (szacharit) – prawej linii, Hesedowi; modlitwa popołudniowa (mincha) – lewej linii, Gwurze; modlitwa wieczorna (arawit) – linii środkowej, Tiferetowi. Awraham ustanowił modlitwę szacharit, Hesed. Icchak – modlitwę mincha, Gwurę. Jaakow – modlitwę arawit, Tiferet.

I już wyjaśniliśmy, że Nukwa sama nie wznosi się do ziwugu, lecz istnieją cztery stworzenia, które wznoszą tron, czyli Nukwę, do ziwugu z Zeir Anpinem: lew, byk, orzeł i człowiek. I to dotyczy obszaru powyżej chaze ZoN. A poniżej chaze ZoN nazywają się one SzNAN[13]. W trzech modlitwach dni powszednich to dolne stworzenia SzNAN wznoszą Nukwę do ziwugu, natomiast w dzień szabatowy wyższe stworzenia, znajdujące się powyżej chaze, wznoszą ją do ziwugu. Te trzy dolne stworzenia – lew, byk i orzeł – nazywane są Michael, Gabriel, Uriel, Nuriel.

Podczas modlitwy porannej zstępuje lew, aby przyjąć modlitwę, i jest to anioł Michael. Ponieważ podczas modlitwy porannej ziwug odbywa się w prawej linii, w Hesed. Dlatego zstępuje lew, aby przyjąć modlitwę i wznieść ją do ziwugu, gdyż lew jest właściwością Hesed i aniołem Michaelem. Natomiast podczas modlitwy mincha zstępuje byk, aby przyjąć modlitwę, i jest to anioł Gabriel, ponieważ w modlitwie mincha ziwug odbywa się w lewej linii, w Gwurze. Dlatego zstępuje byk, aby przyjąć modlitwę i wznieść ją do ziwugu, ponieważ byk jest Gwurą i aniołem Gabrielem.

Podczas modlitwy arawit ziwug odbywa się w linii środkowej, Tiferet, czyli jedynie w właściwości Gwury linii środkowej, nazywanej Nuriel. Dlatego orzeł zstępuje, aby przyjąć modlitwę i wznieść ją do ziwugu, ponieważ jest linią środkową, Tiferet, ale tylko we właściwości Nuriel, występującej w tym orle, a nie we właściwości Uriel, obecnej w tym orle. Dzieje się tak, ponieważ noc jest czasem sądów działających w właściwości „orzeł” i ograniczeń (gwurot), które wchodzą w siłę trzeciego właściwości Nukwa, nazywanego „modlitwą biednego”, będącej w swojej własnej władzy, bez męża. Te ograniczenia (gwurot) są osładzane, aby uczynić ją godną ziwugu, jedynie za pośrednictwem wyższych ograniczeń (gwurot), wywodzących się z punktu chirik Biny, lewej strony Tiferet, czyli ekranu punktu chirik, na którym powstaje stopień hasadim, uzgadniający dwie linie, prawą i lewą.

Z właściwości stopnia hasadim w nim wywodzi się anioł Uriel, a z właściwości siły sądu w ekranie pochodzi anioł Nuriel. Dlatego modlitwa wieczorna (arawit) jest osładzana, aby była godna ziwugu, tylko za pośrednictwem anioła Nuriela, ponieważ jego ograniczenia (gwurot) zostały już osłodzone w Binie, w właściwości miłosierdzia. O nim powiedziano: „Jak orzeł strzeże swego gniazda”[14].

192) A w Szabat (u-we-Szabat) zstępuje Święty, Błogosławiony On (nachit Kadosz Baruch Hu), aby przyjąć (le-kabela) swoją jedyną córkę (bat jechida di-lej) przez trzech patriarchów (be-gimel awahan). To jest tajemnica Szabatu (we-da raza de-Szabat), miejsce jedności jego (szat bet jechida di-lej). W tym czasie (be-hahu zimna) wyższe istoty żyjące (chajawan ilajin), które są nazywane Imieniem JHWH (de-itkreu be-szma de-Hawaja), otwierają usta i mówią (patchin we-omrin): „Podnieście bramy, wasze głowy (seu szearim raszejchem) i unieście się odwieczne przejścia” (we-hinaseu pitchej olam).

Sulam

192) A w szabat Stwórca schodzi we właściwość trzech praojców, HaGaT, znajdujących się powyżej chaze ZoN, aby przyjąć w nich jedyną córkę, czyli modlitwę, Nukwę. W dzień szabatu te wyższe istoty, HaGaT, znajdujące się powyżej chaze, wznoszą Nukwę do ziwugu, ponieważ Stwórca, czyli Zeir Anpin, przyjmuje jedyną córkę z trzema praojcami, czyli HaGaT, wyższymi istotami. I to jest znaczenie słowa „szabat (שבת, szabat)”, które stanowi początkowe litery „szin (ש)” i „bat (בת, córka)”. Trzy linie w literze „szin (ש)” wskazują na praojców, HaGaT, ponieważ we właściwości trzech praojców Stwórca przyjmuje modlitwę, czyli szabat (szabat), swoją jedyną córkę (bat, בת). Oznacza to, że przyjmuje ją we właściwości trzech wyższych istot, od chaze i powyżej, nazywanych „wyższą strukturą (merkawa)”.

W tym czasie wyższe stworzenia, nazywane imieniem AWAJa, zaczynają ogłaszać: „Podnieście, bramy, wasze szczyty! I wejdzie Król chwały”[15]. Trzecia właściwość Nukwy nazywa się „bramy Króla”, i w dzień szabatu otrzymuje całą swoją doskonałość[16], jak się uczyliśmy: „Słońce w szabat – miłosierdzie dla ubogich”234. Dlatego stworzenia, które unoszą tron do ziwugu, wypowiadają w tym momencie: „Podnieście, bramy, wasze szczyty!“238 – to znaczy, wznoszą się dzięki doskonałości trzeciej właściwości, nazywanej „bramami”, a świecenia, które z niej zstępują, nazywane są „bramami”.

193) W tym czasie (be-hahu zimna) otwiera się siedem pałaców (mitpatchin szziwa hejchalin): Pierwszy pałac (hejchal kadmaa): pałac miłości (hejchala de-ahawa). Drugi (tinijana): pałac bojaźni (hejchala de-jira). Trzeci (telitaa): pałac miłosierdzia (hejchala de-rachamej). Czwarty (rewiaa): pałac proroctwa w jasnym zwierciadle (hejchala de-nebuah de-aspeklarja de-nahara). Piąty (chamiszaa): pałac proroctwa w niejasnym zwierciadle (hejchala de-nebuah de-aspeklarja de-la nahara). Szósty (sztitaa): pałac sprawiedliwości (hejchala de-cedek). Siódmy (szewiaa): pałac sądu (hejchala de-din).

Sulam

193) W tym czasie otwiera się siedem pałaców: pierwszy pałac – to pałac miłości; drugi – pałac bojaźni; trzeci – pałac miłosierdzia; czwarty – pałac proroctwa od strony „lśniącego zwierciadła”; piąty – pałac proroctwa od strony „zwierciadła, które nie lśni”; szósty – pałac sprawiedliwości; siódmy – pałac sądu.

I odpowiadają one siedmiu sfirot HaGaT NeHIM: pałac miłości – Hesed; pałac bojaźni – Gwura; pałac miłosierdzia – Tiferet; pałac „lśniącego zwierciadła” – Necach; pałac „zwierciadła, które nie lśni” – sfirze Hod; pałac sprawiedliwości – Jesod; pałac sądu – sfirze Malchut.

Wyjaśnienie: Nukwa Zeir Anpina posiada siedem sfirot HaGaT NeHIM, z których każda zawiera w sobie wszystkie siedem sfirot, a w każdej z nich znajdują się HaGaT NeHIM. Sfira Malchut każdej z nich nazywana jest „pałacem”, dlatego Nukwa ma siedem pałaców. Tylko dwa pierwsze właściwości Malchut określa się mianem „pałacu”, natomiast trzecie jej właściwość nosi nazwę „wrót pałacu”. Dlatego w dni powszednie, gdy nie zachodzi żadne naprawienie trzeciego właściwości Malchut, wszystkie wrota siedmiu pałaców są zamknięte i zaryglowane. Natomiast w szabat, kiedy trzecie właściwość również zostaje naprawione, naprawiane są wszystkie wrota i pałace zostają otwarte.

194) I o nich powiedziano (we-alajhu ittemar): „Na początku” (Bereszit), stworzył sześć (bara szit) – odnosi się do sześciu pałaców (heichala), podczas gdy siódmy pałac (heichala szewiaa) jest związany z Elohim (Elohim). Tak więc (wehachej) jest siedem pałaców poniżej (innun szziwa heichalin le-tataa). I naprzeciw nich (ul-kiblaijhu) znajduje się siedem dźwięków (szziwa kalin), które odnoszą się do JHWH (de-hawu le-HaWaJa), oraz osiemnaście wspomnień (we-jod-chet azkarot de-wejhu), w których przebywa Święty Błogosławiony (de-behun szat Kadosz Baruch Hu) w osiemnastu światach (be-jod-chet almin). Jest to związane z rydwanem Elohim (be-rechew Elohim), mnóstwo tysięcy aniołów (riwotajim alfej szinaan), co odpowiada osiemnastu tysiącom światów (de-inun jod-chet ribwon almin). I liczni strażnicy bram znajdują się przy pałacach (we-chama neturej tarin heichalin de-mekablin tsalotin) przyjmują modlitwy (de-mekablin tslotin). I każda modlitwa (we-kol tslota) nie wchodzi inaczej, jak tylko według miary i wagi (lo teol ela be-mida be-miszkal).

Sulam

194) I o nich powiedziano, że słowo „Bereszit (בראשית – na początku)” składa się ze słów „Bara (ברא – stworzył)” i „Szit (שית – sześć)”, co oznacza sześć pałaców. „Wszechmogący (Elokim)” to siódmy pałac. Wyjaśnienie: Każde naprawienie szabatowe zachodzi w wyniku wzniesienia Nukwy do Biny, kiedy otrzymuje ona jej światła. Dla naprawienia siedmiu pałaców Nukwy Bina również ustaliła się w siedmiu pałacach, na które wskazuje fragment „na początku stworzył Wszechmogący (Bereszit Bara Elokim)“6, i w szabat świecą one siedmiu pałacom Nukwy.

I to jest siedem pałaców od chaze w dół i siedem pałaców od chaze w górę. Te siedem pałaców Biny, na które wskazuje fragment „na początku stworzył Wszechmogący”6, ustanowiono w niej podwójnie: siedem pałaców powyżej chaze i siedem pałaców poniżej chaze. I tak samo jest w każdym parcufie. Te siedem podwójnych pałaców znajduje się w całości pięciu parcufów Acilut – tj. w Arich Anpinie, który je zawiera w taki sposób, że istnieje siedem pałaców powyżej chaze Arich Anpina, tj. w Aba we-Ima, które go tam obłaczają, a także siedem pałaców poniżej chaze Arich Anpina, tj. w ZoN, które go tam obłaczają. Wszystko, co istnieje w ogólnym, znajduje się również we wszystkich jego szczególnych aspektach. Dlatego w każdym parcufie znajdują się te siedem podwójnych pałaców: siedem – od chaze w górę i siedem – od chaze w dół.

I odpowiada im słowo „głos” (czyli głos Stwórcy), wypowiedziane siedem razy w psalmie „Oddajcie Stwórcy, synowie mocnych”[17], oraz osiemnaście wspomnień imienia Stwórcy, czyli osiemnaście imion AWAJa, które znajdują się w nim, za pomocą których Stwórca przechodzi przez osiemnaście światów. Jak powiedziano: „Rydwany Stwórcy to mnóstwo tysięcy SzNAN”96. I to jest osiemnaście dziesiątek tysięcy światów. Wyjaśnienie. W odniesieniu do siedmiu pałaców poniżej i siedmiu pałaców powyżej, które znajdują się w Binie, czyli w parcufie wyższe Aba we-Ima, na które wskazuje fragment „na początku stworzył Wszechmogący”6, istnieje w odpowiedzi na nie również w ZoN, a na nie wskazują siedem razy wypowiedziane słowo „głos” oraz osiemnaście wspomnień imienia Stwórcy w psalmie „Oddajcie Stwórcy, synowie mocnych”240. Siedem razy wypowiedziane słowo „głos” wskazuje na siedem pałaców od chaze ZoN i powyżej, a imię Stwórcy, wspomniane osiemnaście razy, wskazuje na siedem pałaców umieszczonych od chaze ZoN i poniżej.

Sfirot od chaze i powyżej nazywane są HaGaT, a główną wśród nich jest linia środkowa, czyli sfira Tiferet. Sfirot od chaze i poniżej nazywane są NeHI, a główną wśród nich jest linia środkowa w nich, czyli sfira Jesod. Dlatego uważa się, że siedem pałaców od chaze i powyżej znajduje się w Tiferet, a siedem pałaców od chaze i poniżej znajduje się w Jesodzie, nazywanym „Ożywiającym (Chaj) światy”. Słowo „głos”, wspomniane siedem razy w psalmie „Oddajcie Stwórcy”240, wskazuje na siedem pałaców znajdujących się na górze, w Tiferet, ponieważ Tiferet nazywane jest „głosem”. Natomiast „osiemnaście (chet-jud, chaj)” wspomnień imienia Stwórcy wskazuje na Jesod, nazywany „Ożywiającym (Chaj) światy”. Dlatego mówi się, że osiemnaście (Chaj) wspomnień imienia Stwórcy wskazuje na siedem pałaców na dole, w Jesodzie, nazywanym „Ożywiającym (Chaj)”.

Dlatego powiedziano: „Osiemnaście wspomnień imienia Stwórcy, tzn. osiemnaście imion AWAJa, które się w nim znajdują, za pomocą których Stwórca przechodzi przez osiemnaście światów” – oznacza, że w siedem pałaców położonych poniżej chaze, Zeir Anpin przekazuje napełnienie poprzez swój Jesod, nazywany „Ożywiającym (Chaj) światy”. Ponieważ siedem pałaców na dole znajduje się w Jesodzie ZoN. Dlatego o fragmencie: „Rydwany Stwórcy – mnóstwo tysięcy SzNAN”96, powiedziano, że to „osiemnaście dziesiątek tysięcy światów”. Ponieważ wszystkie właściwości od chaze i niżej są budową (merkawą) dla właściwości od chaze i wyżej[18]. I dlatego siedem pałaców nazywane jest „rydwanem Stwórcy”96, ponieważ są one budową (merkawą) dla Biny, nazywanej Elokim, która znajduje się w siedmiu górnych pałacach, „jud-hej”.

„Mnóstwo tysięcy SzNaN”96 wskazuje na osiemnaście tysięcy, ponieważ „mnóstwo (ribotaim)” to dwadzieścia tysięcy. „Tysiące (alfiej)” to dwa tysiące (alpaim). „SzNAN” oznacza „których nie ma (sze-ejnan)”. Oznacza to: „dwadzieścia tysięcy minus dwa tysiące, których nie ma”, czyli osiemnaście tysięcy. W ten sposób „rydwan Stwórcy”96, będący siedmioma pałacami poniżej chaze, to osiemnaście (Chaj) tysięcy, czyli liczba wskazująca na Jesod, nazywany „Ożywiającym (Chaj) światy”. I to właśnie osiemnaście dziesiątek tysięcy światów.

I liczni strażnicy bram znajdują się przy pałacach i przyjmują modlitwę. Każda modlitwa może wejść jedynie zgodnie z miarą i wagą. „Miara” – to WaK, światło chasadim w doskonałości. „Waga (miszkal)” – to GaR, ponieważ są one przyciągane zgodnie ze „świętym szeklem”, a modlitwa jest przyjmowana jedynie poprzez przyciągnięcie mochin w stanie WaK i GaR. Jeśli „miara” i „waga” nie są w pełni doskonałe, modlitwa nie zostaje przyjęta.

195) A nikt nie może stanąć przed bramą modlitwy (we-lejt man de-kaejm kamej tar’a de-tslota), o której powiedziano (we-alejhu ittemar): „Nie będą zawstydzeni, gdy przemówią z wrogami w bramie” (lo jewoszu ki jedabru et ojwim baszaar). Ta brama należy do Króla (de-ihi tar’a de-Malka). Ponieważ modlitwa (de-tslota) jest przykazaniem (ihi micwa), a to jest Szchina (we-da Szchinta), a Tora (we-Orayta) to Święty Błogosławiony (de-Kadosz Baruch Hu), nie powinno być przerwy między nimi (lo carich hafsaka bejnajhu). A trzeba wznieść Torę i przykazanie (we-carich lesalka Tora u-micwa) z miłością i bojaźnią (be-rachimu u-dechilu).

Sulam

195) I nie ma nikogo, kto mógłby, stojąc przed wrotami modlitwy, przeszkodzić jej w przyjęciu. O nim powiedziano: „Nie będą zawstydzeni, ponieważ zniszczą wrogów u wrót”[19]. „U wrót” – to u wrót Króla, wrót pałacu. Ponieważ główne utrzymanie klipot znajduje się u wrót, czyli w trzecim właściwości, dlatego jeśli przyciągnie mohin „miary” i „wagi”, wtedy powiedziano o nim: „Padnie po twojej lewicy tysiąc, a po twojej prawicy dziesięć tysięcy, ale do ciebie nie zbliżą się”57. To znaczy, wszystkie klipot i oskarżyciele uciekają i oddalają się od wrót modlitwy. I wtedy modlitwa zostaje przyjęta.

A sprawiedliwy, który przyciąga te mohin, nazywany jest walczącym z klipot i odpędzającym je od wrót Króla. Dlatego mówi się o nim w fragmencie: „Nie będą zawstydzeni, ponieważ zniszczą wrogów u wrót”242. Ponieważ nie można dopuścić do powstania rozłamu między modlitwą, która jest przykazaniem, czyli Szchiną, Nukwą Zeir Anpina, a Torą, czyli Stwórcą, Zeir Anpinem. Oznacza to, że trzeba odpędzić klipot, które powodują rozłam między Stwórcą a Szchiną, jak powiedziano: „Narzekający odrywa się od Władcy”[20]. To dokonuje się poprzez przyciągnięcie mohin w „mierze” i „wadze”.

Należy wywyższać Torę i przykazanie za pomocą bojaźni i miłości, ponieważ wszystkie przykazania pozytywne i zakazujące są związane z imieniem AWAJa. Jak wyjaśniają mędrcy, słowa „imię Moje (szmi)”, o wartości liczbowej trzysta pięćdziesiąt (szin-nun), wraz z literami „jud-hej”, których wartość liczbowa wynosi piętnaście (tet-waw), razem tworzą w gematrii trzysta sześćdziesiąt pięć (SZASA, szin-samech-hej), co odpowiada trzystu sześćdziesięciu pięciu przykazaniom zakazującym. A słowa „pamięć o Mnie (zichri)”, o wartości liczbowej dwieście trzydzieści siedem (resz-lamed-zajin), wraz z literami „waw-hej”, których wartość liczbowa wynosi jedenaście (jud-alef), razem tworzą w gematrii dwieście czterdzieści osiem (RAMACH, resz-mem-chet), co odpowiada dwustu czterdziestu ośmiu przykazaniom nakazującym. Tym samym w imieniu AWAJa (jud-hej-waw-hej) zawarte są SZASA (365) i RAMACH (248), SZASA – w „jud-hej”, RAMACH – w „waw-hej”. Wszystkie 613 (TARIAG) przykazań są związane z imieniem AWAJa.

Wyjaśnienie powyższego. Wyższe Aba we-Ima, którzy reprezentują literę „jud” imienia AWAJa i właściwość GaR Biny, są nazywani „bojaźnią”. Natomiast ISZSuT, którzy reprezentują literę „hej” imienia AWAJa i właściwość ZaT Biny, są nazywani „miłością”[21]. Dlatego w czasie, gdy mochin ZoN pochodzą jedynie od parcufa ISZSuT, litery „hej” imienia AWAJa, ustala się, że miłość poprzedza bojaźń. Natomiast gdy mochin pochodzą również od parcufa wyższe Aba we-Ima, litery „jud” imienia AWAJa, ustala się, że bojaźń poprzedza miłość. Ponieważ „jud” oznacza bojaźń, a „hej” oznacza miłość. W ten sposób bojaźń poprzedza miłość.

Konieczne jest podniesienie Zeir Anpina, Tory, i Nukwy, czyli przykazania, w bojaźni i miłości, do wyższych Aba we-Ima, gdzie bojaźń poprzedza miłość. Wówczas przykazania nakazujące i zakazujące są włączane w imię AWAJa, jak jest powiedziane: „To jest moje imię na wieki, a to – moja pamięć z pokolenia na pokolenie”[22]. „Moje imię (szmi)” wraz z „jud-hej יה” oznacza trzysta sześćdziesiąt pięć (SZASA) zakazujących przykazań, a „moja pamięć” wraz z „waw-hej וה” oznacza dwieście czterdzieści osiem (RAMACH) przykazań nakazujących. Zatem pod trzystu sześćdziesięcioma pięcioma zakazującymi przykazaniami, odnoszącymi się do bojaźni, rozumie się GaR, „jud-hej יה”, a pod dwustu czterdziestoma ośmioma przykazaniami nakazującymi, odnoszącymi się do miłości, rozumie się WaK, „waw-hej וה”.

Jednakże, jeśli ZoN nie zostaną podniesieni do Aba we-Ima, lecz jedynie do ISZSuT, którzy są właściwością miłości, to trzysta sześćdziesiąt pięć (SZASA) zakazujących przykazań nie jest jeszcze włączone w ZoN, ponieważ znajdują się one wyżej, w wyższych Aba we-Ima. Wówczas ZoN obejmuje jedynie dwieście czterdzieści osiem (RAMACH) przykazań nakazujących. Gdy natomiast trzysta sześćdziesiąt pięć (SZASA) i dwieście czterdzieści osiem (RAMACH) zostaną podniesione do Aba we-Ima, wówczas obejmują pełne sześćset trzynaście (TARIAG) przykazań: trzysta sześćdziesiąt pięć (SZASA) pochodzi od wyższych Aba we-Ima, a dwieście czterdzieści osiem (RAMACH) – od ISZSuT.

196) Wszystkie przykazania „czyń” i „nie czyń” (de-chol pikutin da-ase we-lo taase) są zależne od Imienia JHWH (kalhu taljin min Szem Hawaja). Jak zostało to wyjaśnione w tajemnicy (ke-ma de-okimna raza da): „Moje Imię” razem z „JH” tworzy 365 przykazań „nie czyń” (Szem-i im JH se-H micwot lo taase), a „to Moje wspomnienie” razem z „WH” tworzy 248 przykazań „czyń” (we-zeh zichri im WH ramach micwot ase). I oto tutaj (we-ha hacha) mamy 365 i 248, co odpowiada 248 słowom w modlitwie „Szema” (we-inun ramach tewin be-kriat Szema), które zostały dane z miłością i bojaźnią przed Bogiem (we-itjewihu me-rechimu u-dechilu de-At Hawaja). Dlatego ustanowiono błogosławieństwo „Wybrał swój lud Izraela w miłości” (u-be-gin da tekinu ha-bocher be-ammo Jisrael be-ahawa). I te przykazania są złączone z Awrahamem (we-inun kelilan be-Awraham), o którym powiedziano: „Potomstwo Awrahama, mojego ukochanego” (de-ittemar bejhu zera Awraham ohawi).

Sulam

196) W recytacji „Szema” znajduje się dwieście czterdzieści osiem słów, które pochodzą ze strony miłości i strachu, zawartych w literze „hej” (ה) imienia AWAJa. Oznacza to, że podczas recytacji „Szema” przyciągamy jedynie mochin de-WaK, które wypływają jedynie z ISZSuT, oznaczanych literą „hej” imienia AWAJa, a w nich miłość poprzedza strach. Dlatego właśnie w „Szema” jest tylko dwieście czterdzieści osiem słów, odpowiadających wyłącznie dwustu czterdziestu ośmiu (RAMACH) przykazaniom nakazującym, które związane są z miłością.

Trzysta sześćdziesiąt pięć (SZASA) przykazań zakazujących nie świeci w nich, ponieważ należą do litery „jud” (י). Dlatego przed recytacją „Szema” ustanowiono błogosławieństwo: „Który wybrał swój naród, Izraela, z miłością”, wskazujące, że przy recytacji „Szema” przyciągamy jedynie właściwość miłości, do której należą dwieście czterdzieści osiem przykazań nakazujących.

Te dwieście czterdzieści osiem przykazań nakazujących (RAMACH) są włączone w Awrahama, ponieważ wartość numeryczna imienia Awraham (אברהם) wynosi RAMACH (248 רמח), a jemu właściwa jest miłość, jak powiedziano o nim: „Potomstwo Awrahama, który mnie umiłował”[23].

197) Izrael wznosi się w Imieniu JHWH (Jisrael de-salik be-Jud-Hej-Waw-Hej). Tajemnica tej wypowiedzi to (we-raza de-mila): Izrael pojawił się w myśli, aby zostać stworzonym (Jisrael ala be-machaszawa le-hibarot). Myśl (machaszawa) oznacza „myśl” (chaszaw) i „co” (ma), a w niej znajdziesz Święte Imię (u-bej tiszkach Szem Kaddisza). Ze względu na Jaakowa, który jest Izraelem (u-be-gin Jaakow de-ihu Jisrael), powiedziano: „I stworzył Bóg człowieka na swój obraz” (ittemar wa-jiwra Elohim et ha-adam be-calmow), na podobieństwo swojego Stwórcy (be-dijokna de-marejhu).

Sulam

197) Tefilin nazywane są „siłą”, ponieważ pochodzą z właściwości „strachu”, znajdującego się po lewej stronie. I to jest znaczenie „strachu Icchaka”[24]. Wszystkie oskarżenia wznoszą się tam, aby domagać się wykonania wszystkich sądów, jakie istnieją w światach. Dlatego werset „i mocą swojej siły”[25] wskazuje na tefilin. Ponieważ „jud-hej” (יה) to właściwość strachu, a „waw-hej” (וה) to miłość. Powiedziano: „Kochajcie Stwórcę, wszyscy, którzy Mu są wierni”[26], co oznacza przyciąganie mochin de-WaK, czyli „waw-hej”.

Wymawianie „Szma” odnosi się do właściwości miłości i wskazuje na dwieście czterdzieści osiem nakazujących przykazań, zawartych w literach „waw-hej” (וה). Również imię Awraham wskazuje na RAMACH (248) przykazań, włączonych w litery „waw-hej” (וה). Natomiast tefilin to właściwość GaR, czyli trzystu sześćdziesięciu pięciu zakazujących przykazań, zawartych w literach „jud-hej” (יה), właściwości strachu odnoszącej się do liter „jud-hej” (יה), lewej linii, nazywanej „strach Icchaka”247. Wszyscy oskarżyciele i sądy na świecie mają swoje umocnienie jedynie w lewej linii.

Zatem właściwość Awrahama to litery „waw-hej” (וה), a Icchak to „jud-hej” (יה). Natomiast Tiferet to imię AWAJa (הויה), które zawiera wszystko – środkowa linia łącząca dwie linie: właściwość Awrahama „waw-hej” (וה) i Icchaka „jud-hej” (יה). Dlatego powiedziano o Jaakowie: „A oto Stwórca stoi nad nim”[27], czego nie powiedziano o Awrahamie ani Icchaku, ponieważ Jaakow to właściwość Tiferet, która wszystko zawiera, jako że jest środkowym filarem. I w czasie, gdy nazywa się Jaakow, obejmuje właściwość Awrahama „waw-hej” (וה) i dwieście czterdzieści osiem przykazań nakazujących. A następnie, gdy nazywa się imieniem Israel, co wskazuje na to, że wzniósł się i obłóczył również litery „jud-hej” (יה), zawiera pełne imię AWAJa, GaR i WaK. Wtedy ustala się, że imię AWAJa jest z dopełnieniem litery „alef” (א), ponieważ gdyby nie było w nim dopełnienia litery „alef” (א), Israel nie mógłby obłóczyć liter „jud-hej” (יה).

Wszędzie w Zoharze mówi się, że prawa linia pochodzi z punktu cholam, z właściwości liter MI (מי) imienia Elokim (אלהים), tj. GaR, a lewa linia pochodzi z punktu szuruk, z właściwości liter ELE (אלה) imienia Elokim (אלהים), WaK. Tutaj zaś mówi się, że prawa linia, Awraham, to WaK, tj. „waw-hej” (וה) imienia AWAJa, a lewa linia, Icchak, to GaR i „jud-hej” (יה) imienia AWAJa. Chodzi o to, że istnieje wielka różnica między sytuacją, gdy mochin znajdują się na swoim miejscu, a sytuacją, gdy są przyciągane dzięki wypełnianiu przykazań. Ponieważ tutaj mówi się wyłącznie o wypełnianiu sześciuset trzynastu przykazań w celu przyciągnięcia doskonałych mochin do ZoN, GaR i WaK. Powiedziano, że dzięki wypełnianiu dwustu czterdziestu ośmiu przykazań nakazujących przyciągamy miłość do miłosierdzia (chesed) z prawej linii, a to jest właściwość Awrahama. Mają one tę zaletę, że nie utrzymują się w nich żadne sądy, dlatego możemy je przyciągnąć również przed uzupełnieniem ich trzystu sześćdziesięcioma pięcioma przykazaniami zakazującymi.

I choć te mochin de-chasadim, podczas przebywania chasadim w Bina, są właściwością GaR Biny, to jednak, podczas ich zstępowania w dół, do dusz sprawiedliwych, których całe doskonałość zależy od świecenia Hochmy, te mochin chasadim są względem nich uważane jedynie za właściwość WaK, litery „waw-hej” (וה) imienia AWAJa (הויה) bez rosz, gdy brakuje im „jud-hej” (יה) imienia AWAJa.

Jednak dzięki ścisłemu przestrzeganiu trzystu sześćdziesięciu pięciu przykazań zakazujących, przyciągane jest świecenie Hochmy z lewej linii, zwanej strachem Icchaka, która pochodzi z punktu szuruk, wznoszącego się do właściwości GaR i do liter „jud-hej” (יה) imienia AWAJa. I te mochin są właściwościami tefilin, nazywanymi „siłą”, o których powiedziano: „Mocna wieża – imię Stwórcy (AWAJa)”[28]. I również: „I zobaczą wszystkie narody ziemi, że imię Stwórcy jest wypisane na tobie, i będą się ciebie bały”226.

I teraz mochin dla tych dusz zostały uzupełnione przez świecenie Hochmy, czyli właściwość GaR. Jednak dusze nie mogą otrzymać tych mochin, dopóki pozostają one w prawej i lewej linii, ponieważ dolne mogą otrzymywać jedynie ze środkowej linii, Tiferet, właściwości Jaakowa – w czasie, gdy posiada on jedynie mochin de-WaK, i nazywany jest Israelem – w czasie, gdy osiąga również GaR. Wtedy mochin z niego schodzą do dusz sprawiedliwych. I tylko o Jaakowie powiedziano: „I oto, Stwórca stoi nad nim”250 – ale nie o Abrahamie i Icchaku.

Imię AWAJa z wypełnieniem „alef (א)”, jak powiedziano: „Israel wzrósł w myśli (machszawa), aby zostać stworzonym”. Słowo „machszawa (מחשבה myśl)” składa się ze słów chaszaw (חשב zamyślił) MA (מה), a wartość liczbowa MA (45) jest równa wartości liczbowej imienia AWAJa z wypełnieniem „alef (א)”, zawiera święte imię. Wyjaśnienie. Bina nazywana jest myślą, i o niej powiedziano, że Israel, Zeir Anpin z mohin stanu gadlut, wzrósł w myśl, Binę, aby zostać stworzonym, czyli otrzymać swoje mohin. Bina nazywana jest „machszawa (מחשבה myśl)”, ponieważ składa się ze słów chaszaw (חשב zamyślił) MA (מה), wskazujących na imię AWAJa (הויה) z wypełnieniem „alef (א)”, które w gematrii wynosi MA (45 מה). Wypełnienie „alef (א)” wskazuje na naprawy dokonane u ZoN w drugim ograniczeniu, dzięki którym Zeir Anpin może wzrastać w Binę, aby otrzymać jej mohin. Bez tych napraw nie mógłby tam wzrastać. Dlatego Bina otrzymała nazwę „myśl (machszawa)”.

O Jaakowie, który w gadlucie nazywany jest Izrael, powiedziano: „I stworzył Wszechmogący człowieka na swój obraz”12. Ponieważ po tym, jak Zeir Anpin otrzymał mohin wielkiego stanu (gadlut) i stał się nazywany Izrael, a te mohin nazywane są CELEM (cadi-lamed-mem, obraz), powiedziano o nim: „I stworzył”12. Bowiem, jako środkowa linia, od niego przekazywane są mohin duszom niższych, ponieważ z prawej i lewej strony, właściwości Awrahama i Icchaka, nie może ich otrzymać.

198) Synowie, życie i zaopatrzenie (Banej, Chajej u-Mezonej) pochodzą ze środkowego filaru (mi-sitra de-amuda de-emcaita), który jest nazwany: „Mój syn, mój pierworodny, Izrael” (de-ihu beni bechori Jisrael). On jest Drzewem Życia (we-ihu Ec ha-Chajim), a także Drzewem, które zapewnia pokarm dla wszystkich (we-ihu ilana de-mezon le-kola bejhu). Z tego powodu Izrael jest jego zaopatrzeniem (u-be-gin da inun Jisrael Mezona di-lehu), a modlitwa uważana jest za ofiarę (clota chashiwa le-Korbana).

Sulam

198) Synowie, życie i zaopatrzenie zstępują do niższych jedynie ze strony środkowego filaru, nazywanego „Syn Mój, pierworodny Mój – Izrael”[29], który zwany jest Drzewem życia, a także Pismo nazywa go drzewem: „a jego owoc jest pokarmem dla wszystkich”[30]. W imieniu Szchiny, przebywającej tylko wśród niższych, Israel na dole nazywany jest „życiem Szchiny”. Tora nazywana jest „jej pożywieniem”, a modlitwa uważana jest za ofiarę, przybliżającą Szchinę do ziwugu z Zeir Anpinem. O Szchinie w wygnaniu powiedziano, że mówi ona do Zeir Anpina, swojego męża: „Daj mi dzieci”[31].

Tutaj wyjaśniane są pojęcia „synowie”, „życie” i „pożywienie”, które środkowy filar, Israel, przekazuje Szchinie dla niższych. Mówi się, że napełnienie „życiem” Szchiny zależy od synów Israela, znajdujących się na dole, którzy przyciągają swoje życie od Szchiny. Napełnienie tajemnicami Tory dla niższych uznawane jest za „pożywienie” Szchiny. Modlitwa zaś prowadzi ją do ziwugu z Zeir Anpinem i przynosi „synów”, czyli dusze dla niższych, o czym powiedziano w wersie: „I powiedziała do Jakuba: „Daj mi dzieci””254.

199) A na wygnaniu (u-we-galuta) powiedziano: „Daj mi synów, a jeśli nie, umrę ja” (hawa li banim, we-im ain meta anochi). I Szchina (u-Szchinta) jest ofiarą dla Świętego, Błogosławionego (ihe Korbana de-Kadosz Baruch Hu), wychodzącą od niego z prawej i lewej strony oraz ciała (mi-nehu be-jamina u-smala we-gufa). Kiedy wznosi się ku Niemu (we-kad salka le-gabehu), konieczne jest, aby złączyć z nim wszystkie dziesięć sfirot (carich le-achlala imhu kol asar sfiran), gdyż nie ma świętości mniejszej niż dziesięć (de-leit kedusza pachot me-asara), co stanowi Jego świętość (de-ihu kedusza di-lehu). Z tego powodu, gdy człowiek (u-be-gin da kad bar nasz) chce wznieść swoją modlitwę (bae le-salka clotehu), przy każdej jego czynności (be-kol tnuehu), jeśli wąż (chiwja) chce oskarżać tę modlitwę (bae le-katrega le-clota), konieczne jest strzelić w niego kamieniem z procy (carich le-meabad lehu kirta). Tajemnica tego jest w znakach: zarka, makaf, szofar holech, segolta (we-raza de-mila, zarka, makaf, szofar holech, segolta).

Sulam

199) Szchina jest ofiarą dla Stwórcy, w momencie gdy przyjmuje ją w prawej, lewej i w guf (ciele). Jej jedność z Nim ustanawiana jest za pośrednictwem sprawiedliwego, Jesod, zwanego znakiem. Jest to znak tefilin, znak szabatu i święta.

Wyjaśnia się dwa rodzaje ziwugu Zeir Anpina ze Szchiną, mające na celu uzyskanie synów, życia i pożywienia: pierwszy – dla napełnienia życiem i pożywieniem za pomocą prawej, lewej i guf (ciała), czyli za pomocą trzech linii HaGaT; drugi – dla zrodzenia synów, czyli dusz niższych, co dokonuje się wyłącznie w jedności z nią za pośrednictwem Jesod sprawiedliwego, nazywanego „znakiem”.

Pierwszy ziwug odbywa się w czasie, gdy Zeir Anpinowi brakuje nowych NeHIM de-gadlut, dlatego uważa się go za ziwug pochodzący od sfirot HaGaT, i wtedy nie jest w stanie dawać dusz, a jedynie życie i pożywienie. Drugi ziwug odbywa się w momencie osiągnięcia przez niego nowych NeHIM de-gadlut, i wtedy ziwug realizowany jest za pomocą sfirot NeHIM, spośród których głównym jest Jesod, i wtedy jest zdolny do zrodzenia synów, czyli do dawania dusz.

A kiedy modlitwa, tj. Szchina, wznosi się do Zeir Anpina, konieczne jest połączenie jej z nim we wszystkich dziesięciu sfirot, ponieważ mniej niż dziesięć – to nie świętość. I ona – to jego świętość, błogosławieństwo i jedność. Wyjaśnienie. Istnieją trzy ziwugi Nukwy z Zeir Anpinem:

  1. Ziwug NeHI, nazywany jednością;
  2. Ziwug HaGaT, nazywany błogosławieństwem;
  3. Ziwug HaBaD, nazywany świętością.

A kiedy on łączy się z nią w tych trzech ziwugach, ona otrzymuje od wszystkich dziesięciu sfirot, HaBaD, HaGaT, NeHI Zeir Anpina. Dlatego wznosimy modlitwę do Stwórcy na licznych stopniach i w wielu sfirot, ponieważ musimy połączyć Szchinę w trzech rodzajach ziwugów, aby otrzymała od każdej z dziesięciu sfirot Zeir Anpina.

Kiedy człowiek pragnie wnieść modlitwę do góry, powinien wznosić ją w taki sposób, aby połączyć ją w tych trzech ziwugach, we wszystkich zmieniających się stanach, które znajdują się w taamim i nekudot. Ponieważ litery (otijot) to konie, wokalizacje (nekudot) to jeźdźcy, którzy na nich siedzą, a tony (taamim) to broń wojenna. Jeśli wąż pragnie wystąpić przeciwko modlitwie, należy strzelić w niego kamieniem z procy. Pojęcie tonów (taamim) zarka, makaf, szofar, holech i segolta zostanie wyjaśnione w następnej wypowiedzi rabbi Szymona.


[1] Pisma, Eicha, 1:3.
[2] Pisma, Psalmy, 78:38.
[3] Tora, Dwarim, 28:10.
[4] Tora, Bereszit, 32:8.
[5] Tora, Bereszit, 33:2.
[6] Tora, Bereszit, 28:21.
[7] Tora, Bereszit, 28:20.
[8] Prorocy, Szmuel 2, 17:29.
[9] Pisma, Psalmy, 86:1.
[10] Tora, Bereszit, 30:42.
[11] Talmud Babiloński, traktat Taanit, karta 8:2.
[12] Pisma, Psalmy, 51:17.
[13] Zob. wyżej, punkt 82, słowa: „Wyjaśnienie powiedział”.
[14] Tora, Dwarim, 32:11.
[15] Pisma, Psalmy, 24:7.
[16] Zob. punkt 189.
[17] Pisma, Psalmy, 29:1.
[18] Zob. powyżej, punkt 134.
[19] Pisma, Psalmy, 127:5.
[20] Pisma, Przysłowia, 16:28.
[21] Zob. „Zohar Hakdama”, punkt 198, artykuł „Drugie przykazanie”.
[22] Tora, Szemot, 3:15.
[23] Prorocy, Jeszajahu, 41:8.
[24] Tora, Bereszit, 31:42.
[25] Prorocy, Jeszajahu, 62:8.
[26] Pisma, Psalmy, 31:24.
[27] Tora, Bereszit, 28:13.
[28] Pisma, Przypowieści, 18:10.
[29] Тora, Szmot, 4:22.
[30] Pisma, Daniel, 4:8-9. „Drzewo to wyrosło i wzmocniło się, a jego wysokość sięgnęła niebios, i było widoczne aż po wszystkie krańce ziemi. Liście jego piękne, owoce obfite, a pożywienie na nim – dla wszystkich; w jego cieniu schroniły się zwierzęta polne, w jego gałęziach mieszkały ptaki niebieskie, a wszystko żyjące czerpało z niego pokarm”.
[31] Tora, Bereszit, 30:1.