293) Nauczyliśmy się, że każde „Szlomo”, które jest wspomniane w Pieśni nad Pieśniami, odnosi się do króla, który niesie pokój (taninan kol Szlomo de-itmar be-Szir ha-Szirim be-maleka de-szloma di-leh), a [słowo] „Król” ogólnie, do nukwy (be-melech stam, be-nukwa). Król dolny jest w wyższym (melech tata be-ilaa). A tajemnica tego słowa to, że dolny dom jest dla wyższego, a oboje są jak jedno (we-raza de-mila, dirata tata le-ilaa, tarwajhu ke-chad). I to jest „Świątynia”, jak napisano: „Mądrością zbudowana zostanie świątynia” (we-hainu bajit, de-ktiw: be-chachma jibne bajit). I napisano: „Lektykę uczynił sobie król Szlomo z drewna Libanu” (u-ktiw: apirjon asa lo ha-melech Szlomo me-acce ha-Lewanon). Lektyka to naprawa dolnego świata z wyższego świata (apirjon da tikkuna de-alma tata me-alma ilaa).

Sulam

293) Wszędzie tam, gdzie w „Pieśni nad pieśniami” wspomniane jest imię Szlomo, oznacza ono „króla niosącego pokój (szalom)”, czyli Zeir Anpina. Natomiast jeśli wspomniane jest jedynie „król”, a nie „król Szlomo”, to odnosi się to do Nukwy Zeir Anpina, Malchut. Dolny król jest włączony w wyższego króla. Chodzi o to, że dolny dziedziczy po wyższym, a obaj stają się jednością. Cechą wyróżniającą „króla niosącego pokój” w porównaniu z Nukwą, czyli „królem”, jest to, że formowanie Nukwy, dolnego króla, odbywa się jedynie poprzez wzniesienie się do wyższego króla, Biny, ponieważ Nukwa z własnej strony nie może otrzymywać mohin[1].

Ale dzięki wzniesieniu Nukwy do Biny dolny, czyli Nukwa, dziedziczy po wyższym, czyli Binie. Ponieważ „matka (Ima) pożycza swoje szaty córce i koronuje ją swoimi ozdobami”. Dlatego Bina, a także Zeir Anpin, który pochodzi od Biny, nazywani są „królem niosącym pokój”. Wszak całe ustanowienie pokoju w Nukwie, jej kelim i mohin, pochodzi od Biny i Zeir Anpina. Dzięki wzniesieniu Nukwy do Biny, Bina i Nukwa stały się jednością, a Nukwa może otrzymywać te same mohin, co Bina.

I wtedy Nukwa nazywana jest Świątynią, ponieważ dzięki temu, że dziedziczy mohin świecenia Hochmy od Biny, nazywana jest Świątynią. Jak powiedziano: „Mądrością buduje się Świątynię”¹⁶, co wskazuje na to, że Nukwa nazywana jest Świątynią tylko wtedy, gdy posiada Hochmę (mądrość). I powiedziano: „Lektykę (palanquin) sporządził sobie król Szlomo”[2]. Lektyka oznacza przyjęcie naprawy świata dolnego, Nukwy, od świata wyższego, Biny. To znaczy, gdy mówi się o naprawie Nukwy za pomocą Biny, nazywa się ją „lektyką”.

294) Zanim Święty, niech będzie błogosławiony, stworzył świat, Jego imię było ukryte w Nim (de-ad la bara kadosz baruch hu alma, hawa satim szemeh bej), i On był ze swoim imieniem ukryty w sobie jako jedno (we-hawa hu u-szemeh satim be-gawiej chad). I nic nie istniało, dopóki nie powstała wola, aby stworzyć świat (we-la kajma mila, ad de-salik biruta le-miwrei alma). I wyrył i zbudował (we-hawa raszim u-banaj). I nic nie istniało, dopóki się nie otoczył jednym otoczeniem światła, i stworzył świat (we-la kajma, ad de-itatap be-itufa chad de-zihara, u-bara alma).

Sulam

294) Przed stworzeniem świata przez Stwórcę Jego Imię było ukryte w Nim, i On oraz Jego Imię, ukryte wewnątrz Niego, stanowili jedność. „Jego Imię” to Malchut, która przed aktem stworzenia była zawarta w Nieskończoności i ukryta w niej, bez jakiegokolwiek ujawnienia i przejawienia. Wtedy On i Jego Imię, ukryte w Nim, stanowili jedność. I nic się nie ujawniało, dopóki nie wzbudził On w Sobie pragnienia, aby stworzyć świat. On zapisywał i budował światy, lecz one nie mogły istnieć i ulegały zniszczeniu. To znaczy, światy, które wyłoniły się z Malchut podczas pierwszego skrócenia, nazywane „światami pustkowia (tohu)”, w których nastąpiło rozbicie kelim, przynosząc tym światom zniszczenie. Powiedzieli o nich mędrcy: „Na początku świat został stworzony we właściwości sądu”[3] – w Malchut pierwszego skrócenia, nazywanej właściwością sądu. „Ujrzał On, że świat nie może istnieć”⁴⁵³ – tzn. że światy te zostały zniszczone. „Dodał do niego właściwość miłosierdzia”⁴⁵³. I wtedy Stwórca, Bina, obłóczył się w jedno z odzień światła i stworzył świat, tzn. podniósł Malchut w Binę, i wskutek tego jej światło zostało zredukowane do WaK, i nazywane jest ono światłem obłaczającym. Dzięki temu właściwość sądu, Malchut, została połączona z właściwością miłosierdzia, Biną, i dzięki temu świat mógł istnieć.

295) I wyprowadził najwyższe cedry, wielkie, z tego światła, najwyższego blasku (we-apik arzin ilain, rabrawin, me-hahu nehora zihara ilaa). I uczynił z nich strukturę na dwudziestu dwóch wyrytych literach (we-szawej retichu al trein we-esrin atwan reszimin). Zostały wyryte w dziesięciu wypowiedziach i ustanowione (itglifu ba-asar amiran, we-itjajszu). Jak powiedziano: „Z drzew Libanu” (ha-hu de-me-acce ha-Lewanon), i napisano: „Cedry Libanu, które zasadził” (u-ktiw: arze Lewanon aszer nata).

Sulam

295) I wyciągnął On z tego obłaczającego światła najwyższe, ogromne cedry, z tego najwyższego świecenia. A następnie ponownie przyciągnął GaR do wspomnianego światła obłóczenia i ustanowił Swoją strukturę (merkawa) na dwudziestu dwóch zapisanych literach, czyli na ZoN. Ponieważ litery ELE Biny, które opadają z niej do ZoN podczas stanu katnut, a podczas stanu gadlut Bina przywraca je sobie, są uważane za „rydwan (merkawa)”, przemieszczający się z jednego miejsca do drugiego. „I ustanowił Swoją strukturę (merkawa) na dwudziestu dwóch literach” – na ZoN w stanie katnut. A następnie, w stanie gadlut, ZoN otrzymały swoje kształty dzięki dziesięciu wypowiedziom, które reprezentują mądrość mohin de-GaR. I wtedy zostały one ustanowione – to znaczy, osiągnęły pożądane naprawienie.

I powiedziano: „Apirion (palanquin) uczynił sobie król Szlomo”⁴⁵² – z cedrów Libanu. Powiedziano: „Cedry Libanu, które On zasadził”[4]. Ponieważ Hochma nazywana jest „lawan (biały)”, a Bina nazywana jest „Lewanon” (Liban). I „Apirion”, który uczynił Szlomo, czyli Nukwa, został zbudowany przez niego z kelim Biny, nazywanej Lewanon, a także sfirot jej nazywane są „cedrami Libanu”⁴⁵⁴. I z tych cedrów zbudowana jest Nukwa.

296) „Uczynił dla siebie król Szlomo” – dla siebie, dla samego siebie (asa lo ha-melech Szlomo, lo, le-garmej). Dla siebie – dla swojej naprawy (lo, le-tikkunej). Dla siebie – aby ukazać najwyższą chwałę (lo, le-achzaa jekara ilaa). Dla siebie – aby ogłosić, że On jest jeden, a Jego imię jest jedno (lo, le-odaa de-ihu chad, u-szemeh chad). Jak powiedziano: „Będzie Stwórca jeden, a Jego imię jedno” (ke-ma de-at amar, jihje H’ echad u-szemo echad). I napisano: „I poznają, że Ty, Twoje imię, Stwórco, tylko Ty” (u-ktiw: we-jedu ki atta szimcha H’ lewadcha).

Sulam

296) „Zrobił dla siebie król Szlomo”⁴⁵². Słowo „dla siebie” wydaje się zbędne. W Zoharze wyjaśniono, że „dla siebie” oznacza „dla samego siebie”, co wskazuje, że król Szlomo, czyli Zeir Anpin z mohin Biny, uczynił ten „Apirion” dla siebie, aby dokonać swojego własnego naprawienia. Ponieważ najpierw naprawił siebie za pomocą „Apirionu”, „dla siebie” – odnosi się do jego najwyższej wielkości, tzn. aby przekazać swoje mohin, otrzymane od najwyższej wielkości, czyli Biny, „Apirionowi”, Nukwie. „Dla siebie” – aby przekazać, że „On jest Jedyny, a Jego Imię jest Jedno”⁷⁵, tj. aby doprowadzić do końca naprawy, jak powiedziano: „W tym dniu Stwórca będzie Jeden, a Jego Imię Jedno”⁷⁵. I o tym czasie powiedziano: „I poznają, że tylko Twoje Imię jest Stwórcą”[5].

297) Z przyjściem uderzenia poziomów poznania, kropla popłynęła na tę stronę ku górze (be-maton de-kalfoj kastorin jedia, natif le-sitra da le-eila), kropla popłynęła na prawo (natif le-jamina), zatrzymała się na lewo (sta li-smola), i opadła w dół (nachit le-tata). I tak samo na cztery strony (we-chen le-arba zawjin), Królestwo rozprzestrzeniło się ku górze, ku dołowi i na cztery strony (malchu itpraj le-eila we-tata, u-le-arba zawjin), aby stać się jednym najwyższym strumieniem (le-mehewe chad nahara ilaa).

Sulam

297) Przy osiągnięciu ziwugu de-akaa w Malchut Biny osiąga się pałace, czyli mohin. „Kapie w stronę, która jest na górze” – kapie w prawą stronę. „Skłania się ku lewej” – opuszcza się w dół. Kiedy przyciąga mohin od dołu ku górze, jest to prawa strona, Necach. A kiedy skłania się ku lewej, Hod, mohin opadają jako świecenie z góry na dół. Jednak z Necach ich świecenie nie opada w dół. W ten sposób przyciąga mohin w czterech kierunkach, a łącznie jest ich dwanaście. Ponieważ każdy kierunek zawiera trzy właściwości. Malchut Biny rozciąga się w górę, w dół i na cztery strony, aby stać się jedną wyższą rzeką.

To znaczy, że Malchut Biny przekazuje wszystkie te mohin, które powstały w Binie, do Zeir Anpina, a dzięki nim Zeir Anpin staje się jedną wyższą rzeką. Jak powiedziano: „I rzeka” – Zeir Anpin, „wypływa z Edenu”³⁴¹ – Biny. Te mohin zawierają dwadzieścia cztery właściwości, ponieważ dwanaście właściwości znajduje się w czterech kierunkach, czyli w HuB TuM, od strony Necach, czyli dwanaście właściwości wznoszących się od dołu ku górze. I jest HuB TuM od strony Hod, czyli dwanaście właściwości schodzących z góry na dół. Łącznie – dwadzieścia cztery właściwości. Wszystkie one stają się jedną wyższą rzeką, czyli mohin dla Zeir Anpina, o którym powiedziano: „Rzeka wypływa z Edenu”³⁴¹.

298) Opadł w dół i uczynił z siebie wielkie morze (nachit le-tata, we-awid leh jamma rabba), jak powiedziano: „Wszystkie rzeki płyną do morza, a morze nie jest pełne” (ke-ma de-at amar: kol ha-nechalim holchim el ha-jam, we-ha-jam einennu male). Ponieważ ono zbiera wszystko i wchłania w siebie (de-ha hu kaneisz kolla, we-szaew leh be-gawiej). Jak powiedziano: „Ja jestem narcyzem Szaronu, lilią dolin” (kedaamar: ani chawatzelet ha-Szaron, szoszanat ha-amakim). A „Szaron” oznacza miejsce wielkiego morza, które wchłania wszystkie wody świata (we-ein Szaron ela atar jamma rabba, de-szaew kol mejmin de-alma), które wyprowadza i wchłania, i rozświetla jedno w drugim, w znanych drogach (de-apik we-szaew, we-naheir da be-da, be-orchin jediin). I o tym napisano: „Z mądrością zbudowana zostanie Świątynia” (u-kedejn alajhu ketiw: be-chachma jibne bajit), i dlatego Świątynia Bereszit (we-al da beit Bereszit). Ale wyższy, wielka Świątynia – to zamieszkanie świata, a Król ogólnie – dolna Świątynia (awal beita ilaa rabrawa, jiszuba de-alma, melech stam, beita tata).

Sulam

298) Zeir Anpin, odnoszący się do właściwości wyższej rzeki, opada i przekazuje mochin w dół, do Malchut, czyniąc ją wielkim morzem. Jak powiedziano: „Wszystkie rzeki wpływają do morza”¹⁰⁸. Dlatego że Malchut zbiera wszystko i wchłania je w siebie. Te mochin, które są dwudziestoma czterema właściwościami, wychodzą wewnątrz Biny, zwanej „rzeką”, jak powiedziano: „Z rzeki w drodze pić będzie”[6] – to znaczy, Zeir Anpin, dlatego „unieść głowę” – GaR, nazywane „rosz”. Dlatego dwadzieścia cztery właściwości mochin nazywane są rzekami. Te rzeki Zeir Anpin wchłonie w siebie i przekaże Malchut, jak powiedziano: „Wszystkie rzeki wpływają do morza”¹⁰⁸, ponieważ Malchut staje się wielkim morzem dzięki rzekom otrzymanym od Zeir Anpina.

Powiedziano: „Ja jestem narcyzem Szaronu”[7]. A Szaronem nazywa się tylko miejsce przylegające do wielkiego morza, które wchłania wszystkie wody świata. Wyjaśnienie. Szaron – od wyrażenia „patrzy (jaszor) na ludzi”[8], czyli „widzenie”, mochin Hochmy. Dlatego, gdy Malchut posiada mochin Hochmy, nazywa się „narcyzem Szaronu”⁴⁵⁷. To znaczy, Malchut nazywa się „Szaron” tylko wtedy, gdy przylega do wielkiego morza, gdy posiada „rzeki Biny”, czyli mochin Hochmy, ponieważ wtedy wchłania wszystkie wody Biny, nazywanej „światem”, a to dwadzieścia cztery rzeki, które wyprowadza na zewnątrz i wchłania. I one świecą w sobie nawzajem znanymi drogami.

Wyjaśnienie. Tutaj mówi się o porządku pojawiania się mochin w trzech kropkach: cholam, szuruk, chirik[9]. „Wyprowadza na zewnątrz” – to kropka cholam, czyli w tym czasie Arich Anpin wyprowadza Binę poza granice rosz. Podobnie Zeir Anpin wyprowadza Malchut poza granice Acilut, czyniąc ją właściwością WaK bez rosz, prawą linią. „I wchłania w siebie” – to kropka szuruk, kiedy Bina powraca do rosz Arich Anpina, a także Malchut powraca do Acilut i otrzymuje mochin Hochmy, lewą linię. Otrzymanie tych mochin nazywane jest wchłanianiem.

„I one świecą nawzajem znanymi drogami” – to kropka chirik, pojawienie się poziomu chasadim, który obłacza dwie linie, prawą i lewą, nawzajem, czyli linię środkową, i wtedy świecą nawzajem. Prawa linia, wychodząca z punktu cholam, otrzymuje właściwość GaR od lewej linii, wychodzącej z punktu szuruk, a także lewa linia otrzymuje chasadim od prawej linii. W ten sposób prawa linia posiada Hochmę i chasadim, a także lewa linia posiada Hochmę i chasadim, i dzięki temu mochin zostają uzupełnione.

„I wtedy powiedziano o nich: „Mądrością będzie budowana Świątynia”¹⁶. Na to wskazuje litera „bet ב” w słowie „bereszit (בראשית na początku)”. Ponieważ po tym, jak Hochma została obłóczona w chasadim, Bina nazywana jest Świątynią. Również Malchut nazywana jest Świątynią, i na nie wskazuje litera „bet ב” w słowie „bereszit (בראשית na początku)”, ponieważ „bet ב” oznacza Świątynię (Bajt). Wyższa Świątynia, Bina, jest budowana mądrością (Hochmą). Również niższa Świątynia, Malchut, jest budowana mądrością (Hochmą). Jednak wielka wyższa Świątynia, Bina, jest zamieszkaniem świata, tzn. mochin w niej nie są dla niej samej, lecz dla zamieszkania ZoN, które nazywane jest światem. A niższa Świątynia to po prostu król, Malchut.”

299) „I król będzie się radował w Elohim” – wyższym, aby połączyć w Nim pod Jego głową (we-ha-melech jismach be-Elohim, ilaa, le-achda bej techot reiszej), i zbliżyć do Niego w radości, aby wszystko stało się jednym (u-le-karwa leh be-chedwa, le-mehewe kolla chad). „I król będzie się radował w Elohim” – światło, które wyprowadza, wychodzi jedną ścieżką, ukrytą i zakrytą (we-ha-melech jismach be-Elohim, chadu nehora de-apik, de-nafik be-chad szewila, tamir we-ganiz). I wprowadza w niej dwie, które są jedną (we-ajel bej bet, trein de-inun chad). Dzięki temu świat został ukończony w doskonałym trwaniu (al da alma isztaklel, be-kijuma szlim).

Sulam

299) „A król”[10] – tzn. Malchut, „rozraduje się w Stwórcy”⁴⁶⁰ – wyższym, Binie, aby utrzymywać się w niej pod jej głową (rosz) i zbliżyć Ją w radości, aby stały się one obie jednością. Jak powiedziano: „Jego lewa ręka u mnie pod głową, a prawa mnie obejmuje”⁴²². Mowa o mochin Biny, które Malchut otrzymuje za pośrednictwem Zeir Anpina. Tym samym wyjaśnia się, że fragment „a król rozraduje się w Stwórcy”⁴⁶⁰ oznacza: Malchut rozraduje się w Binie, wyższym aspekcie Elohim, aby być z nią związana pod jej rosz, tzn. daje jej mochin, które stają się dla Malchut aspektem rosz, a także daje jej chasadim, aby zbliżyć ją do siebie i połączyć się z nią w jedno. Ponieważ wtedy Malchut wznosi się i obłacza Binę, i stają się one obie jednością.”

„A król rozraduje się w Stwórcy”⁴⁶⁰ oznacza – radość ze światła, które On wyprowadził. Tutaj wyjaśnia się porządek wychodzenia mochin w trzech kropkach: holam, szuruk, chirik. Ta radość jest radością ze światła, które On wyprowadził na zewnątrz w kropce holam. I chociaż z powodu tego wyjścia staje się ona jedynie WaK bez rosz, to jednak dzięki temu wyjściu Biny Malchut staje się zdolna do przyjęcia wszystkich mochin Biny. Gdyby nie to wyjście, Malchut nie byłaby godna otrzymania mochin. Dlatego mówi się tutaj właśnie o tym wyjściu: „A król rozraduje się w Stwórcy”⁴⁶⁰, ponieważ radość wynika z tego, że wyszedł on jedną ukrytą i schowaną ścieżką, w której zawarł dwie ścieżki – dwie, które stają się jedną.

Wyjaśnienie. Kiedy Malchut została włączona w Binę i osłodzona w niej, ustanowiła się w dwóch punktach – we własnym punkcie oraz w punkcie Biny, które nazywane są „manula (zamek)” i „miftecha (klucz)”. Jednakże jej własne właściwości, „manula (zamek)”, które nie mają ziwugu, zostały ukryte i są całkowicie nierozróżnialne w niej. Tylko punkt Biny, „miftecha (klucz)”, poprzez który wychodzą wszystkie mochin, jest w niej odsłonięty i dlatego jest godna otrzymania mochin. To oznacza, że „ono wychodzi jedną ścieżką” – czyli za pomocą właściwości „miftecha (klucz)”.

Ponieważ On włączył w nią dwie ścieżki – ścieżkę właściwości „miftecha (klucz)” i ścieżkę właściwości „manula (zamek)”, jednak zostały one ustanowione jako dwie będące jedną, ponieważ można rozróżnić jedynie jedną – „miftecha (klucz)”. Dlatego świat, Malchut, został ustanowiony w doskonałych mochin, ponieważ na właściwości „miftecha (klucz)”, pochodzącej z Biny, wychodzą wszystkie mochin stanu gadlut. Gdyby jednak była w niej rozróżnialna druga ścieżka, nazywana „manula (zamek)”, nie mogłaby ona otrzymać żadnych mochin. Dlatego właśnie o wyjściu przez ścieżkę właściwości „miftecha (klucz)” powiedziano: „A król rozraduje się w Stwórcy”⁴⁶⁰.

300) „I król będzie się radował w Elohim” – świat dolny raduje się w wyższym, ukrytym świecie (we-ha-melech jismach be-Elohim, alma tata chadei, be-alma ilaa stima). Ten, który wysyła życie wszystkim, zwany jest życiem Króla (hahuu de-szadar chajjim le-kolla, chajjej malka ikrun), to jest istota Świątyni (da ikara de-beita). Ta Świątynia buduje Świątynię świata i buduje świat (beita da, bane beita de-alma, u-bne alma). I to jest „Na początku (bereszit) stworzył (bara) Elohim” – „Świątynia” początku. „Początek” to Hochma (we-da hu, Bereszit bara Elohim, B’ reszit, reszit chochma). Kiedy zbiera wszystko w siebie i staje się wielkim morzem, które wchłania wszystko (kad kaneisz kolla le-gawiej, we-itawid jamma rabba, le-szaewa kolla).

Sulam

300) „A król rozraduje się w Stwórcy”⁴⁶⁰ – oznacza, że niższy świat rozraduje się w wyższym ukrytym świecie. Świat, który daje życie wszystkiemu i nazywany jest życiem króla. Wyjaśnienie. Kiedy Bina powraca do rosz Arich Anpina, gdzie jest uznawana za kropkę szuruk i staje się w nim właściwością Hochmy, nazywając się wtedy imieniem Elokim, głębokim i ukrytym w imieniu, to światło Hochma nazywa się światłem „chaja”, jak powiedziano: „I mądrość napełni życiem tych, którzy ją posiadają”[11]. „A król rozraduje się w Stwórcy”⁴⁶⁰ – oznacza, że niższy świat rozraduje się w wyższym ukrytym świecie – tzn. w czasie, kiedy Bina nazywana jest światem głębokim i ukrytym, w czasie jej wzniesienia do rosz Arich Anpina i staje się Hochmą w kropce szuruk, Bina wysyła życie, tzn. mochin Hochmy, do wszystkich poziomów. I te mochin nazywane są życiem króla.

I to nie oznacza, że teraz daje życie wszystkiemu, ponieważ obecnie brakuje jej chasadim, a niższe stopnie nie mogą niczego od niej otrzymać bez obłóczenia w chasadim. Dlatego nazywana jest teraz ukrytym światem. Oznacza to jednak, że później obłacza to światło Hochmy światłem chasadim w postaci kropki chirik, a wtedy przekazuje wszystkim poziomom Hochmę, nazywaną życiem.

Te mohin kropki szuruk stanowią podstawę Świątyni, ponieważ Malchut nazywana jest Świątynią tylko dzięki mohin Hochmy, jak powiedziano: „Mądrością (Hochma) będzie odbudowana Świątynia”¹⁶. Dlatego mohin kropki szuruk, właściwość Hochmy, są podstawą Świątyni. Jednak te mohin pozostają jeszcze ukryte z powodu braku chasadim. Dlatego uważa się, że w Świątyni jeszcze nie ma obecności, ale jednocześnie stanowią one podstawę Świątyni, ponieważ później stamtąd zostanie przyciągnięte świecenie Hochmy, które jest podstawą Świątyni.

Ta Świątynia buduje Świątynię świata, czyli ZoN, i buduje świat, czyli ZoN. Wyjaśnienie: Kropka chirik to stopień chasadim, w które obłacza się Hochma, aby mogła obłóczyć się w dolne, czyli w ZoN, nazywane światem. I ta Świątynia, będąca podstawą Świątyni właściwości kropki szuruk, buduje Świątynię świata, obłaczającą się w chasadim i uważaną za budowę Świątyni w miejscu zamieszkania, dla świata, nazywanego ZoN. Ponieważ w każdym miejscu, gdzie wspomina się o budowie, mowa jest o świetle chasadim, które wychodzą z GaR Biny i znajdują się w właściwości „bo pragnie miłosierdzia (chafec chesed) On”[12].

I mówi się, że podstawa Świątyni, właściwość Hochmy, obłacza się w chasadim kropki chirik, i dzięki temu buduje Świątynię dla ZoN, aby zamieszkać w niej, tzn. Hochma obłacza się we właściwość chasadim, a następnie przekazuje je ZoN, gdy są one wzajemnie obłóczone w siebie. Wtedy ZoN, nazywane światem, budują się w właściwości „zamieszkania Świątyni”, a mohin uzupełniają się w całej ich pełni.

I to oznacza: „Na początku (bereszit) stworzył (bara) Wszechmogący (Elohim)”⁶. Litery słowa „na początku (bereszit בראשית)” składają się na słowa „Świątynia początku (beit reszit בית ראשית)”. „Początek (reszit ראשית)” – to Hochma. To znaczy, że kiedy Malchut zbiera w sobie wszystkie te mohin i staje się „wielkim morzem”, aby pochłonąć wszystkie mohin, tj. w właściwości kropki szuruk, wtedy nazywana jest Malchut początkiem (reszit). A kiedy początek (reszit), tj. Hochma, obłacza się w chasadim, nazywana jest Świątynią początku (beit reszit). Ponieważ teraz jest Świątynią dla zamieszkania. I to oznacza słowo „na początku (bereszit)” w fragmencie „Na początku (bereszit) stworzył (bara) Wszechmogący (Elohim)”⁶.

301) Morze, które jest zastygłe, wchłania swoje wody – wszystkie wody świata (jamma de-kafo, meimoj szaew, kol mejmin de-alma). Zbiera je w siebie, a wody płyną i poruszają się, i zostają wchłonięte w nim (we-kaneisz lon le-gawiej, u-majin azlin we-szatin, we-iszta’awan bej). To pochodzi z wyższego (we-da nafik mi-go ilaa), a jego znakiem w tej tajemnicy jest: „Z łona kto wywiódł lód? Wody w nim zamarzają” (we-simanej de-raza da, mi-beten mi jaca ha-karach, de-meimoj gelidin bej), aby wchłonąć kolejne (le-szaewa acharanin).

Sulam

301) Wody „zastygłego morza”, czyli Malchut, pochłaniają wszystkie wody świata i gromadzą je w sobie, a te wody nieustannie przemieszczają się w nim w różnych kierunkach i wciągają do niego. Dzieje się to i tworzy w Malchut dzięki wyższej właściwości, czyli Binie. Jak powiedziano: „Z łona kogo (mi) wyszedł lód?”[13] – to znaczy, z Biny, nazywanej „mi”, wyszedł lód do Malchut, i stała się ona „zastygłym morzem”, którego wody zamarzają w nim, aby pochłonąć inne wody. Oznacza to, że dla zastygłych wód charakterystyczne jest tworzenie licznych pustych otworów, i dlatego, jeśli wylewa się na nie wodę, lód pochłania ją i przyjmuje do siebie, a tym samym dzięki zamarzaniu wody stają się pojemnikiem do przyjmowania innych wód.

Wyjaśnienie. Zohar analizuje potrzebę obłóczenia Hochmy w chasadim. Tutaj mówi się o „zastygłym morzu”, którego wody pochłaniają wszystkie wody świata, gromadząc je w swoim wnętrzu. Te wody nieustannie przemieszczają się w nim w różnych kierunkach i są przez nie pochłaniane. Dzieje się tak dlatego, że w momencie, gdy Malchut otrzymuje Hochmę w właściwości punktu szuruk i nazywa się „morzem”, staje się wtedy „zastygłym morzem”. Oznacza to, że światła zatrzymują się i pozostają w niej, nie przekazując się na zewnątrz. To naprawienie dokonuje się w niej tak długo, jak Hochma jest jeszcze bez chasadim, co powoduje szkodę dla niższych. Dlatego światła pozostają zastygłe w niej i nie są przekazywane niższym.

Malchut staje się „zastygłym morzem”, gdy jej światła pochłaniają wszystkie światła wyższego świata, Biny, i gromadzą je w sobie w momencie, gdy Bina powraca do rosz Arich Anpina i staje się Hochmą. „Te wody nieustannie przemieszczają się w niej w różnych kierunkach i są przez nią wchłaniane” – ponieważ nie są przekazywane poza jej granice; te wody stale poruszają się w niej w różnych kierunkach i dzięki temu są przez nią wchłaniane.

Wyjaśnienie. Dalej wyjaśnia się, że dzięki sile południowego wiatru, czyli chasadim wychodzącego z kropki chirik, lód w niej topnieje, a ona ponownie zamienia się w wodę i napełnia niższych. Wówczas, po tym jak znajdzie się we władzy południowego wiatru, Malchut nie może już dłużej otrzymywać Hochmy, a to światło Hochmy, które otrzymała wcześniej, kiedy była „zastygła”, teraz obłacza się w światło chasadim, które otrzymuje od południowej strony. Dlatego mówi się, że światło Hochmy jakby porusza się w różnych kierunkach. To znaczy, najpierw kieruje się i przychodzi do Malchut, a następnie, dzięki południowemu wiatrowi, ponownie wychodzi z niej i wraca do swojego źródła. Jednak w międzyczasie Malchut wchłania światło Hochmy, które przez nią przechodzi.

I wody Hochmy przemieszczają się w różnych kierunkach. Ponieważ najpierw przychodzą do niej i zastygają w niej, a następnie ponownie wychodzą z niej dzięki południowemu wiatrowi, ale w międzyczasie zostają przez nią wchłonięte. Ponieważ światło Hochmy, które przyjmuje w siebie, jest przez nią wchłaniane i pozostaje w niej na zawsze od chwili, gdy zastygła razem z nim.

Powiedziano: „I to dzieje się i powstaje w Malchut z wyższej właściwości” – właściwość zastygania i lodu schodzą do Malchut z wyższej właściwości, z Biny. I to oznacza słowa: „Z łona kogo (mi)”⁴⁶³ – czyli z Biny, nazywanej „mi”, „wyszedł lód?”⁴⁶³.

302) Ten lód, morze zamarznięte, jego wody nie płyną, chyba że w momencie, gdy siła południa zbliża się do niego i przyciąga go do siebie (haj karach, jamma de-kafa, la nagdin meimoj, ela be-szaata de-tukpa de-darom matei le-gabei, u-makriv lehu ba-hadej). Wtedy wody, które były zamarznięte po stronie północy, zostają uwolnione i zaczynają płynąć (ke-dejn maja de-hawu gelidin be-sitra de-cafon, misztaran we-nagdin). Bo ze strony północy wody zamarzają, a ze strony południa są uwalniane i płyną (de-ha mi-sitra de-cafon, gelide maja, u-mi-sitra de-darom, misztaran we-nagdin). Aby napoić wszystkie te stworzenia ziemi, jak powiedziano: „Napoją wszystkie zwierzęta pola…” itd. (le-aszka kol inun chejwat bera, kedaamar: jaszku kol chajto szadai we-go). A te nazywane są „Górami Betar” – górami podziału, które wszystkie są połączone (we-elin ikrun harej bater, turin di-froda, de-kolhu misztakjan). Kiedy strona południa pozwala się zbliżyć do niej, wówczas wody płyną (ka-sitra de-darom szarei le-karwa ba-hadej, u-ke-dejn maja nagdin). I dzięki tej wyższej sile, która prowadzi, wszystko jest w radości i obfitości (u-be-chela da ilaa de-nagid, kolla hawi birwu be-chedu).

Sulam

302) Z tego lodu zamarzniętego morza wody mogą płynąć tylko wtedy, gdy siła południowej strony, czyli prawej, przychodzi do niego i zabiera go ze sobą. Wtedy wody, które zamarzły z powodu północnej strony, czyli lewej, topnieją i opadają dzięki południowej stronie, przekazując je niższym. Siła południowej strony to punkt chirik, czyli stopień chasadim wychodzący na ekran pierwszego stadium. I w wyniku tego, że zgadza się z chasadim prawej linii, czyli południowej strony, i ustanawia jej władzę nad lewą linią, północną stroną, uważa się ją za siłę południowej strony. Wtedy siła południowej strony dociera do tego lodu, wychodzącego z północnej strony, z lewej linii, i włącza go w siebie. A ponieważ lewa linia włączyła się w prawą, ten lód natychmiast topnieje, a światła zstępują do niższych.

Z właściwości strony północnej, lewej linii, wody zamarzają, natomiast z właściwości strony południowej, prawej linii, topnieją i zaczynają płynąć ku niższym, aby napoić wszystkie zwierzęta polne, czyli stopnie, które znajdują się poza granicami świata Acilut, w światach BEA. Ci, którzy znajdują się w światach BEA, nazywani są „górami rozdzielenia”[14], czyli górami podziału, ponieważ o światach BEA powiedziano: „I stamtąd się rozdziela”³⁴¹. To znaczy, wszyscy oni zostaną napojeni w chwili, gdy strona południowa zacznie się z nim łączyć. I wtedy wody zstępują, i dzięki tej wyższej sile, która pochodzi od strony południowej, wszyscy oni będą trwać w wielkości i radości.

303) Gdy myśl wznosi się w woli, z ukrycia wszystkich ukryć wypływa z niego jedna rzeka (kad machaszawa salik biru, mi-tmira de-kol tmirin mato mi-gawiej chad nahar). A kiedy jedno zbliża się do drugiego, na jednej ścieżce, która nie jest znana ani na górze, ani na dole (u-kad mitkarwin da be-da, be-chad szewil de-la jedia le-eila we-tata), tutaj jest początek wszystkiego (we-hacha hu reszita de-kolla). A „B” to Król ogólnie; z tego początku wszystko zostało ukończone i jedno przypomina drugie (u-B melech stam, me-hai reszita isztaklel, we-dame da le-da).

Sulam

303) Kiedy myśl wznosi się i wchodzi w pragnienie od najbardziej ukrytego spośród wszystkich ukrytych, czyli Arich Anpina, z tej myśli wypływa jedna rzeka. Bina nazywana jest myślą, a Malchut pragnieniem. Rzeka, która bierze początek i wypływa z myśli, to trzy litery ELE, które wyszły poza granice myśli, nazywanej Elokim.

Kiedy Bina Arich Anpina, nazywana „myślą”, przyjęła w siebie Malchut Arich Anpina, nazywaną „pragnieniem”, i włączyła się w nią, wypłynęła i oddzieliła się od tej Biny jedna rzeka, tzn. trzy litery ELE (אלה) imienia Elokim (אלהים) oddzieliły się od Biny i wyszły, opadając w miejsce ZoN. W Binie pozostały jedynie dwie litery MI (מי) z imienia Elokim (אלהים) w niej[15].

I kiedy one zbliżają się do siebie, tzn. ta rzeka, litery ELE (אלה), ponownie zbliża się do liter MI (מי), które pozostały w myśli, wtedy ponownie uzupełnia się w imieniu Elokim (אלהים) za pomocą jednej ścieżki, nieznanej ani na górze, ani na dole, i staje się tutaj początkiem (reszit) wszystkiego. Wyjaśnienie. Podczas gadlutu, kiedy świecenie AB SaG de-AK ponownie opuszcza Malchut z myśli na swoje miejsce, wtedy litery ELE wracają do myśli i imię Elokim zostaje w niej uzupełnione, jak wcześniej[16].

Słowo „bereszit (בראשית, na początku)” składa się z liter „bet (ב)” i „reszit (ראשית, początek)”, gdzie „bet (ב)” wskazuje na „zwykłego króla”, czyli Malchut, która została ustanowiona i osiągnęła doskonałość dzięki „początkowi (reszit, ראשית)”, tj. Biny, nazywanej „myślą”. Te Malchut i Bina są do siebie podobne, dlatego znajdują się razem w słowie „bereszit (בראשית, na początku)”, gdzie „bet (ב)” to Malchut, a „reszit (ראשית, początek)” to Bina.

304) „Stworzył Elohim niebiosa” – i wyprowadził dźwięk ze swojego wnętrza, a to nazywane jest dźwiękiem szofaru (bara Elohim et ha-szamajim, we-apik kol mi-gawiej, we-da ikrei kol ha-szofar). I to jest: „Stworzył Elohim niebiosa”, które są dźwiękiem szofaru (we-hajnu bara Elohim et ha-szamajim, de-ihu kol ha-szofar). Niebiosa panują nad życiem wyższego Króla nad ziemią (we-szamajim szalitjin be-chajjej ha-melech ilaa al ara). A twój znak to: „Syn Iszaja żyje na ziemi” (we-simanej ben Jisaj chai al ha-adama), bo życie zależy od syna Iszaja, i przez niego panuje nad wszystkim (de-chajjim taljin be-ben Jisaj, u-behu szalit be-kolla). A ziemia dzięki niemu jest karmiona (we-ara minej itznat), jak powiedziano: „I ziemię” – Waw, która została dodana, aby panować w zaopatrzeniu nad ziemią (ha-hu de-we-et ha-arec, waw de-ittosaf, le-szaltaa bi-mezonej al ara).

Sulam

304) „Stworzył Wszechmogący niebo”⁶ oznacza, że wyprowadził z siebie głos. Innymi słowy, „Wszechmogący (Elohim)”, czyli Bina, stworzył i wyprowadził „niebo”, czyli Zeir Anpina, zwanego „głosem”. I nazywa się on dźwiękiem szofaru[17]. Niebo, Zeir Anpin, włada nad ziemią dzięki sile mohin, zwanych „życiem najwyższego Króla”. Światło Hochmy nazywane jest życiem. „Najwyższy Król” to Bina, która stworzyła niebo. Dlatego te mohin nazywane są życiem najwyższego Króla. Jak powiedziano: „Dopóki syn Iszaja żyje na ziemi”[18]. Ponieważ świecenie Hochmy, nazywane życiem, zależy od syna Iszaja, czyli Malchut Dawida, i dzięki niej panował nad wszystkim. A ziemia, Malchut, otrzymuje od nieba, jak powiedziano: „Stworzył Wszechmogący niebo i ziemię”⁶.

Wyjaśnienie. Zeir Anpin posiada dwa właściwości Malchut:

1. Malchut od chaze Zeir Anpina i wyżej, zwana Malchut Dawida;
2. Malchut od chaze i niżej, nazywana Rachel oraz „ziemia”.

Te mohin Hochmy, nazywane „życiem najwyższego Króla”, Zeir Anpin, zwany „niebem”, przekazuje „ziemi”, czyli Nukwie od chaze i niżej. Jednak zależą one od Malchut Dawida, czyli Malchut znajdującej się od chaze i wyżej. Wynika to z faktu, że ziwug Zeir Anpina dla uzyskania mohin odbywa się z Malchut Dawida, a po ich otrzymaniu w Malchut Dawida, Zeir Anpin przekazuje je „ziemi” – dolnej Nukwie.

Życie zależy od syna Iszaja, od Malchut Dawida, ponieważ w niej odbywa się ziwug dla uzyskania tych mohin od Biny. Następnie są one przekazywane ziemi, co jest powiedziane we fragmencie: „Póki syn Iszaja żyje na ziemi”[19]. Wskazuje to, że życie otrzymywane przez ziemię, dolną Nukwę Zeir Anpina, pochodzi od syna Iszaja, czyli Nukwy od chaze i wyżej. A „waw ו”, dodana do słowa „et את”, jak powiedziano: „I (we-et ואת) ziemię”⁶, jest potrzebna, aby panować i przekazywać napełnienie ziemi, dolnej Nukwie. Ponieważ to „waw ו” w słowach „i (we-et ואת) ziemię”⁶ stanowi właściwość zachar w Nukwie, a napełnienie pożywienia otrzymuje ona właśnie z tej właściwości zachar.

305) „Et” wskazuje na to, co jest wyższe, i jest siłą, która zawiera dwadzieścia dwie litery (et le-eila, we-hu chela de-klala de-esrin u-trein atwan), które wyprowadziły „Et” od Alef do Taw, to jest Elohim (de-apik et, alef taw, Elohim da). I dał je niebiosom, jak powiedziano: „W koronie, którą ukoronowała go jego matka w dniu jego zaślubin” (we-jahew la-szamajim, kedaamar: ba-atara sze-itra lo immo be-jom chatunato). I to jest „Et ha-szamajim”, aby włączyć jedno w drugie i połączyć je razem, aby istniały jako jedno (we-hajnu et ha-szamajim, le-achlala da be-da, u-le-chabra lon da be-da, le-itkajema ka-chada). To są życie Króla – Król ogólnie, który jest karmiony z niebios (be-inun chajjei malka, melech stam, le-itzna min szamajim). „We-et ha-arec” oznacza połączenie męskiego i żeńskiego, które zostały wyryte w literach wyrytych (we-et ha-arec, chibbura de-dechar we-nukwa, de-itglifu be-atwan reszimin). Życie Króla, które jest prowadzone z niebios, ponieważ niebiosa prowadzą je, aby podtrzymywać ziemię i wszystkie jej stworzenia (we-chajjei malka de-itnigidu min szamaja, de-szamajim nagdin lon le-kajyema ara we-kol uchlosin dila).

Sulam

305) Powiedziano: „(Et את) niebo”⁶. I to jest ogólna siła dwudziestu dwóch liter, na które wskazuje słowo „et את”, czyli od „alef א” do „taw ת”, które stworzył Wszechmogący (Elohim), Bina, i przekazał niebu, Zeir Anpinowi. Wyjaśnienie. „Et את” wskazuje na Nukwę, ponieważ „et את” oznacza zbiór dwudziestu dwóch liter od „alef א” do „taw ת”. A litery – to kelim, które zależą wyłącznie od Nukwy, ponieważ właściwości zachar to światło, a właściwości Nukwy to kelim.

„(Et את) niebo”⁶ – to Nukwa, która znajduje się w guf Zeir Anpina, od jego chaze i wyżej, i została stworzona przez Binę wraz z Zeir Anpinem. Jak powiedziano: „W wieńcu (atara), którym ozdobiła go matka (Ima)”¹⁴. Ta Nukwa nazywana jest „wieńcem (atara)”, którym ozdobiła go Ima, czyli Bina. „(Et את) niebo”⁶ – to zachar i nukwa, aby włączyć je jedno w drugie i połączyć je ze sobą, tak aby istniały razem w tych mohin, nazywanych „życiem króla”. A „po prostu król”, czyli Nukwa, będzie otrzymywała pożywienie od Zeir Anpina, nazywanego „niebem”.

„I (we-et ואת) ziemię”⁶ – wskazuje na połączenie zachar i nukwy, które zostały ustanowione w zapisanych literach, ponieważ Nukwa, znajdująca się od chaze i wyżej, na którą wskazują słowa „(et את) niebo”⁶, jest jedynie ogólną siłą dwudziestu dwóch liter, które jeszcze nie są literami działającymi, ponieważ znajdują się powyżej chaze. Natomiast Nukwa, na którą wskazują słowa „i (we-et ואת) ziemię”⁶, to właściwość dwudziestu dwóch liter zapisanych bezpośrednio w działaniu, ponieważ znajdują się od chaze i niżej. Dlatego powiedziano, że są „ustanowione w zapisanych literach”, czyli bezpośrednio w działaniu.

„Życie króla” – to mohin świecenia Hochma, wychodzące z nieba, czyli Zeir Anpina. Jednakże niebo przyciąga je jedynie po to, aby dać życie ziemi i wszystkim jej stworzeniom. Innymi słowy, Zeir Anpin przyciąga te mohin nie dla siebie, ponieważ jest naprawiony mohin de-chasadim z właściwości „czystego powietrza” wyższych Aba we-Ima, ale przyciąga je wyłącznie dla Nukwy od chaze i niżej oraz dla wszystkich dusz, które z niej wychodzą.

306) A tajemnica jest taka, że wyższy Elohim uczynił niebo i ziemię, aby istniały, i wyprowadził je razem (we-raza, de-Elohim ilaa awad szamajim we-arec le-kijuma, we-apik lon ka-chada), mocą z góry – początku wszystkiego (be-chela de-le-eila, reszita de-kola). W ten sposób wyższa tajemnica zeszła na dół, a ta późniejsza uczyniła niebo i ziemię na dole (ke-gawna da, raza ilaa nachit le-tata, we-haj batraa awad szamajim we-arec le-tata).

Sulam

306) Wyższe imię Elokim, czyli Bina, stworzyło niebo i ziemię za pomocą mohin istnienia, będących życiem króla, i wyprowadziło je dzięki sile znajdującej się na górze, czyli GaR Biny, wyższych Aba we-Ima, nazywanych „początkiem wszystkiego”. Innymi słowy, GaR Biny, wyżsi Aba we-Ima, stworzyli wyższe niebo i ziemię – wielkie ZoN, czyli właściwość ZoN od chaze i wyżej. W ten sam sposób właściwości wyższego, czyli Biny, zeszły na dół, do jej ZaT, ISZSuT, kiedy stworzyła niższe niebo i ziemię – małe ZoN, czyli właściwość ZoN od chaze i niżej.

307) A tajemnicą wszystkiego jest „Bet” – są to dwa światy, i stworzyły one światy (we-raza de-kolla, bejt, trein almin ninhu, u-baru almin). Jeden to świat wyższy, a drugi to świat niższy (da alma ilaa, we-da alma tataa). Jeden jest na podobieństwo drugiego (da ke-gawna de-da). Ten stworzył niebo i ziemię, i tamten stworzył niebo i ziemię (da bara szamajim we-arec, we-da bara szamajim we-arec). Dlatego „Bet” – są to dwa światy (we-al da bejt, trein almin ninhu). Jeden wyprowadził dwa światy, i drugi wyprowadził dwa światy (da apik trein almin, we-da apik trein almin). A wszystko to mocą wyższego początku (we-kolla be-chela de-reszit ilaa).

Sulam

307) I wszystko to zawarte jest w literze „bet ב” ze słowa „bereszit (בראש – na początku)”, która wskazuje na Binę. Nazywana jest „bet (dwa)”, ponieważ w Binie istnieją dwa światy – wyżsi Aba we-Ima, nazywani wyższym światem, oraz ISZSuT, nazywani światem niższym. I oni stworzyli światy: wyższy świat Biny stworzył wyższy świat ZoN, a niższy świat Biny stworzył świat niższy. „Jeden podobny do drugiego”. „Jeden” – to Aba we-Ima, „podobny do drugiego” – to ISZSuT. „Jeden”, parcuf Aba we-Ima, stworzył „niebo i ziemię” – wielkie ZoN. A „drugi”, parcuf ISZSuT, stworzył „niebo i ziemię” – małe ZoN.

Dlatego litera „bet” wskazuje na to, że w Binie istnieją dwa światy – Aba we-Ima i ISZSuT. Jeden z nich stworzył dwa światy – wielkie ZoN, a drugi stworzył dwa światy – małe ZoN. I wszystkie one wyszły dzięki wyższemu początkowi (reszit), czyli dzięki Binie, która powróciła do rosz Arich Anpina i nazywana jest wyższym początkiem (reszit).

308) Wyższy zstępuje do niższego i wypełnia się ścieżką jednego stopnia, który na nim spoczywa (nachit ilaa be-tataa, we-itmalja be-orach de-chad darga de-szare alah), na podobieństwo tej ścieżki ukrytej, tajemnej i zakrytej ku górze, poza jednym – cienką ścieżką i jedną drogą (ke-gawna de-hahu szewil satim we-tamir we-ganiz le-eila, bar de-chad, szewil dakik we-chad orach). Ta na dole jest drogą, jak powiedziano: „A droga sprawiedliwych jak blask światła” (hahu de-le-tata orach, kedaamar: we-orach cadikim ke-or nogah). A ta u góry to cienka ścieżka, jak napisano: „Ścieżki, których nie zna drapieżny ptak” (we-hahu de-le-eila szewil dakik, ke-dichtiw: natiw lo jedao ait). Tajemnica wszystkiego: „Dający w morzu drogę i w gwałtownych wodach ścieżkę” (we-raza de-kolla: ha-noten ba-jam derech u-be-majim azim netiwa). I napisano: „Na morzu jest Twoja droga, a Twoja ścieżka w wielkich wodach” (u-ketiw: ba-jam darkecha u-szewilcha be-majim rabbim). Świat wyższy, kiedy się wypełnił i zapłodnił jak kobieta, która jest zapłodniona przez mężczyznę (alma ilaa kad itmalja we-itabra ke-nukwa de-mitabra min dechura), wydał dwoje dzieci jako jedno – mężczyznę i kobietę (apikat trein benin ke-chad, dechar we-nukwa). A oni to niebo i ziemia, na podobieństwo wyższego (we-inun szamajim we-arec, ke-gawna ilaa).

Sulam

308) Teraz wyjaśnia się różnica między ziwugiem wyższego świata Biny a ziwugiem niższego świata Biny. Powiedziane jest, że wyższy świat schodzi do niższego świata, aby stworzyć niższy świat ZoN – małe ZoN. I wypełnia się on dzięki ziwugowi wyższego światła za pośrednictwem jednego poziomu, który panuje nad nim, podobnej do wyższej ścieżki, ukrytej, tajemnej i schowanej.

Wyjaśnienie. Dwie Malchut nazywane są „manula” (zamek) i „miftecha” (klucz). W wyższych Aba we-Ima wykorzystywana jest Malchut o właściwości „manula” (zamek), co oznacza, że zamyka ona ziwug świecenia Hochmy w taki sposób, aby „jud י” nie wychodziła z właściwości „powietrze (awir אויר)” Aba we-Ima. Dzięki temu pozostają Aba we-Ima w stanie „czystego powietrza”, nazywanego ukrytymi chasadim. Z tego powodu „manula” nazywana jest „ścieżką ukrytą, tajemną i schowaną”.

A w ISZSuT wykorzystywana jest właściwość „miftecha” (klucz), ponieważ otwiera ona w nich mohin świecenia Hochmy, a wtedy „jud י” wychodzi z właściwości „powietrze (awir אויר)” i staje się właściwością „światło (or אור)”. Dlatego Malchut parcufa ISZSuT nazywana jest ścieżką lub drogą, ponieważ wszystkie mohin świecenia Hochmy są w niej odkrywane. Powiedziano: „On (niższy świat) napełnia się za pomocą ziwuga wyższego światła, poprzez jeden poziom” – poziom „miftecha”, który panuje nad niższym światem, tzn. ISZSuT. Oznacza to, że panuje on w parcufie ISZSuT, „podobnie jak wyższa ścieżka, ukryta, tajemna i schowana”, znajdująca się w Aba we-Ima.

Ale tylko jeden z tych stopni jest subtelną ścieżką w parcufie Aba we-Ima, podczas gdy drugi to droga w parcufie ISZSuT. Ten, który znajduje się na dole, nazywany jest drogą, jak powiedziano: „Droga sprawiedliwych – jak światło promieniste, jaśniejące coraz mocniej aż do pełni dnia”[20]. Stopień odnoszący się do wyższych właściwości, Aba we-Ima, nazywany jest subtelną ścieżką, jak powiedziano: „Ścieżka, której nie zna jastrząb”³¹⁹ – tzn. tam nie dochodzi do ziwuga, nazywanego „wiedzą”. Dlatego powiedziano: „Ścieżka, której nie zna jastrząb”³¹⁹ – ponieważ jest ona nieznana[21].

Powiedziano: „Dający w morzu drogę”[22] – to ISZSuT, które ustalają się w Malchut o właściwości miftacha (klucz), nazywanej „drogą”. „A w potężnych wodach – ścieżkę”⁴⁷² – to parcuf Aba we-Ima, w którym ustala się Malchut o właściwości manula (zamek), nazywana ścieżką lub drogą. Ponieważ właściwość zachar manuli nazywana jest ścieżką, a właściwość nekewa – drogą. I powiedziano: „W morzu droga Twoja”[23] – to ISZSuT, których naprawa odbywa się w Malchut, odnoszącej się do właściwości „droga”. „I Twoja ścieżka w wielkich wodach”⁴⁷³ – to Aba we-Ima, których naprawa odbywa się w Malchut, odnoszącej się do właściwości „subtelna ścieżka”. A w czasie, gdy wyższy świat Biny włączył się w niższy świat i stworzył niższy świat ZoN, małe ZoN, są one tworzone we właściwości „miftacha (klucz)”, nazywanej drogą lub ścieżką. Dlatego również one otrzymują świecenie Hochmy, podobnie jak niższy świat Biny.

Kiedy wyższy świat Biny, czyli Aba we-Ima, odnoszący się do Malchut o właściwości manula (zamek), nazywanej ścieżką lub drogą, napełnia się przez ziwug wyższego światła, dokonywanego na ich Malchut, wtedy stają się zapłodnieni od światła, tak jak nekewa staje się zapłodniona od zachar, i rodzą dwoje dzieci jako jedność – zachar i nekewa, czyli ZoN. I nazywają się one „niebem i ziemią”, na podobieństwo wyższego świata Biny, parcufa Aba we-Ima. Ponieważ także one (ZoN) ustanowione są w właściwości Malchut de-manula, tak jak Aba we-Ima. Dlatego również one znajdują się w właściwości „ukryte chasadim”.

A zatem wyjaśniono różnicę między wyższymi niebem i ziemią, które powstały z wyższego świata Biny, a niższymi niebem i ziemią, które powstały z niższego świata Biny. Wyższe (niebo i ziemia) znajdują się jedynie we właściwości „ukryte chasadim”, ponieważ zostały ustanowione w Malchut o właściwości manula (zamka), która jest nieznana. Natomiast niższe znajdują się we właściwości „otwarte chasadim ze świeceniem Hochmy”, ponieważ zostały ustanowione w Malchut o właściwości miftacha (klucza), która jest znana i nazywana „drogą”. I o niej jest powiedziane: „Droga sprawiedliwych – jak światło poranne, które świeci coraz jaśniej aż do pełni dnia”⁴⁷⁰.

309) Z wód nieba karmi się ziemia, a jej wody przenikają do jej wnętrza (mi-meimo de-szmaja itzan ara, u-meimoi isztadan be-gawwah). Jednak te wyższe są męskie, a niższe żeńskie (ela de-ilaej dechar, we-tataej nukwa). A niższe są karmione przez męskie (we-tataej min dechura itzanan). Niższe wody wołają do wyższych, jak kobieta, która otwiera się dla mężczyzny i wysyła wody, aby przyjąć wody męskie, by stworzyć nasienie (u-majin tata’in karan le-ilain, ke-nukwa de-peticha le-dechura, we-szadat maja, le-kabel maja de-dechura le-meabad zara). A kobieta karmi się od mężczyzny (we-nukwa min dechura itznat). To jest to, co jest napisane: „I ziemię” – z dodatkiem litery waw, jak powiedziano (hada hu de-ketiw: we-et ha-arec, be-tosefet waw, ke-ma de-itmar).

Sulam

309) Z niebiańskich wód żywi się ziemia, a te wody wnikają w nią. Oznacza to, że zarówno jako pokarm dla istnienia ziemi, czyli Nukwy, jak i męskie wody dla tworzenia dusz, które wchodzą w nią we właściwości „nasienie, które wystrzeliwuje jak strzała, tworzy”, otrzymuje je od nieba, czyli Zeir Anpina. Jednakże zachar (męski) jest wyższy, a nekewa (żeńska) niższa. Natomiast wyższe wody, znajdujące się w ziemi, te, które otrzymała od niebios, mają właściwość zacharim (męskich), natomiast niższe wody, które znajdują się w niej samej, mają właściwość nekewot (żeńskich).

Niższe wody karmią się wodami zacharim (męskimi), czyli wodami wyższymi, które ziemia otrzymała od nieba. Niższe wody, znajdujące się w ziemi, wzywają wyższe wody w niebie, aby te napełniły je wszystkim, co konieczne. Jest to podobne do kobiety (nekewa), otwartej na przyjmowanie od mężczyzny i kierującej niższe wody w stronę wyższych wód, męskich (zacharim), aby mogły tworzyć dusze. Nukwa otrzymuje również pożywienie od zachar, ponieważ nekewa nie posiada nic swojego – zarówno pożywienie, czyli napełnienie dla swojego istnienia, jak i zdolność do rodzenia dusz, otrzymuje od zachar.

I dlatego powiedziano: „I (we-et) ziemię”⁶, z dodatkową „waw” ו do słowa „et” (את), co wskazuje na właściwość zachar, obecną w ziemi. Istnieją właściwości „zachar” i „nekewa” w niebie, uważane za wyższe niebo i ziemię, a także właściwości „zachar” i „nekewa” w ziemi, uważane za niższe niebo i ziemię.

310) Napisano: „Podnieście wasze oczy ku górze i zobaczcie, kto stworzył te…” itd. (ketiw: seu marom ejnechem u-reu mi bara ele we-go). Litery zostały wyryte w dziele wszystkiego – w dziele wyższym i w dziele niższym (atwan itchakku be-owada de-kolla, be-owada de-ilaa, u-be-owada de-tataa). Następnie litery zostały wyryte i odciśnięte w wersie: „Bet” – „Bereszit bara” (le-batar, itreshimu atwan, we-itchakku be-kera: bet Bereszit bara). „Alef” – „Elohim et”. „Bet” – „Bereszit bara”, z pewnością, jak powiedziano: „Bet” stworzył rzeczywiście mocą wyższą (bet reszit bara, wadai, ke-ma de-itmar: bet bara wadai be-chela ilaa). „Bet” jest żeńska, „Alef” męska, tak jak „Bet” stworzył rzeczywiście mocą wyższą (bet nukwa, alef dechar, ke-ma de-bet bara wadai be-chela de-ilaa). W ten sposób „Alef” wyprowadził litery (hachei alef apik atwan). To jest całość dwudziestu dwóch liter: „Niebo” – „Hej” wyprowadziło niebo, aby dać mu życie i zakorzenić je (kelala de-esrin u-trein atwan, haszamajim, hej apik szamajim, le-mehaw lej chajjim u-le-aszrasa lej).

Sulam

310) Powiedziano: „Podnieście oczy wasze w górę i zobaczcie, kto (MI) stworzył je (ELE)”[24]. W całym dziele początku stworzenia odcisnęły się litery, zarówno w działaniu wyższego, Biny, jak i w działaniu niższego, Malchut. Następnie litery te zostały zapisane i ukończone. Bina nazywana jest Elokim (אלהים), a pięć liter tego imienia to sfirot KaHaB TuM. A kiedy Malchut wznosi się do Biny Biny, pod Hochmę w niej, Bina i TuM w niej wychodzą poza jej granice, opadając do ZoN. W Binie pozostają dwie sfiry, Keter i Hochma, czyli dwie litery MI (מי) imienia Elokim (אלהים). Natomiast trzy jej sfiry, Bina i TuM, które opuściły ją, to trzy litery ELE (אלה) imienia Elokim (אלהים). I to oznaczają słowa: „Kto (MI) stworzył je (ELE)”⁴⁷⁴. Ponieważ „stworzył (bara)” oznacza – wyprowadził na zewnątrz. I właściwość MI wyprowadziła litery ELE poza granice Biny. To wyprowadzenie na zewnątrz uważane jest za uformowanie liter, czyli kelim.

A następnie Bina opuściła Malchut na jej miejsce, tak jak na początku, i przywróciła litery ELE (אלה) na swój poziom, gdzie ponownie połączyły się z literami MI (מי) w niej, i imię święte Elokim (אלהים) zostało ponownie wypełnione. Powrót liter ELE do imienia Elokim uważa się za zapisanie liter, czyli ukończenie ich formy. Ponieważ teraz stały się one zdolne do przyjęcia wszystkich mocy (mohin), jako że poprzez wzniesienie Malchut do Biny litery ELE opuściły Binę, wychodząc poza jej granice, co uważa się za utworzenie liter.

To formowanie zachodzi zarówno w Binie, jak i w Malchut. Ponieważ tak samo, jak litery ELE opuściły Binę, opuściły one również wszystkie stopnie znajdujące się poniżej Biny[25]. Następnie te litery zostały zapisane i ukończone. Kiedy Bina przywróciła litery ELE i imię Elokim zostało wypełnione, litery zostały zapisane i ukończone, czyli przekształcone w naczynia (kelim). Nazywa się to zapisem, ponieważ ujawnienie obecnych mocy (mohin) następuje dzięki ich wcześniejszemu zarysowi. Dlatego uważa się, że forma liter została najpierw narysowana, a potem nastąpił zapis wewnątrz tych zarysów, co pozwoliło im wypełnić swoje przeznaczenie.

I nastąpiło wyrysowanie liter w zdaniu: „Na początku stworzył (bereszit bara)”⁶. To znaczy w literach „bet ב” słowa „bereszit (בראשит na początku)” oraz słowa „bara (stworzył)”. Te dwie litery „bet ב” wskazują na czas katnut (stan małości) i na to, że wyrysowanie to miało miejsce w Binie. Litera „alef א” na początku słowa Elokim (אלקים) oraz słowa „et (את)” jest zapisem i dopełnieniem tych liter.

„Be-reszit (בראשית)”, „bet ב” słowa „bereszit (בראש na początku)” stworzyła, to znaczy wyprowadziła na zewnątrz. „Bet ב” wyprowadziła litery ELE na zewnątrz za pomocą wyższego świata, Biny, nazywanej Elokim, pozostawiając w niej litery MI, a litery ELE z niej wyprowadziła na zewnątrz. Litera „bet ב” to nekewa, a litera „alef א” to zachar. Innymi słowy, litera „bet ב” wskazuje na katnut, stan WaK bez rosz, uważany za nekewę. A litera „alef א” wskazuje na gadlut, na osiągnięcie GaR, uważane za właściwość zachar, ponieważ zachar oznacza doskonałość, a nekewa brak doskonałości. I litera „bet ב” na początku słów „bereszit (בראשית na początku)” i „bara (stworzył)” wskazuje na wyrysowanie liter, a litera „alef א” na początku słów Elokim (אלקים) i „et (את)” wskazuje na zapis i dopełnienie tych liter.

Tak samo jak litera „bet ב” w słowie „bereszit (בראשית na początku)” wyprowadziła na zewnątrz za pomocą wyższego poziomu, czyli poziomu Biny, która pozostała w stanie WaK bez rosz z powodu wyprowadzenia liter ELE na zewnątrz, tak i „alef א” w imieniu Elokim (אלקים) stworzyła litery „alef-taw את (et)”, które reprezentują zbiór dwudziestu dwóch liter na poziomie Biny, ponieważ w słowie „et את” zawarte są litery „alef-taw”, wskazujące na dwadzieścia dwie litery od „alef א” do „taw ת”. Wyjaśnienie: ponieważ litera „bet ב” na początku słów „bereszit (בראשית na początku)” i „bara (stworzył)” wskazuje na wyrysowanie liter, czyli na opuszczenie liter ELE poza granice, i dlatego pozostała tylko z dwoma literami MI, co jest WaK. „Alef א” wskazuje na dopełnienie liter, na powrót liter ELE na ich stopień.

I one połączyły się z literami MI, i dopełniło się imię Elokim. Słowa: „Elokim et” oznaczają, że po tym, jak dopełniło się imię Elokim, stworzyło ono zbiór dwudziestu dwóch liter, na które wskazuje słowo „et את”, czyli litery od „alef א” do „taw ת”. I oznaczają one kelim i mohin de-GaR, tak samo jak dwadzieścia dwie litery, które stanowią kelim wystarczające do wyjaśnienia dzięki nim dopełnienia Hochmy. Mówi się, że te mohin, które stworzyła dopełniona Bina, nazywana Elokim, określane są jako zbiór dwudziestu dwóch liter. Zostały one stworzone wewnątrz samej Biny, ponieważ tak samo jak Brija, czyli wyrysowanie, miało miejsce w Binie, nazywanej „reszit (początek)”, tak samo dopełnienie, na które wskazuje „alef א”, również nastąpiło w Binie.

Słowo „niebo (a-szamaim השמיים)” z literą „hej ה” wskazuje, że „hej ה”, czyli Bina, która została dopełniona, stworzyła Zeir Anpina, nazywanego „niebo”, aby napełnić go życiem i uczynić go korzeniem. „Życie” oznacza mohin świecenia Hochmy, ponieważ światło Hochmy nazywane jest światłem życia. „I uczynić go korzeniem” oznacza, że sam Zeir Anpin nie potrzebuje świecenia Hochmy, ponieważ został naprawiony w właściwości „ukrytych chasadim”, ale te mohin, które są w nim zakorzenione, są potrzebne, aby przekazać je Nukwie. Dlatego powiedziano: „I uczynić go korzeniem” – czyli uczynić go korzeniem dla Nukwy.

311) „I ziemię” – Waw wyprowadziło ziemię, aby dać jej napełnienie, naprawić ją i zapewnić jej wystarczająco tego, czego potrzebuje (we-et ha-arec, waw apik ha-arec, le-mehaw lah mezonej, u-le-atkana lah, u-le-mehaw lah sipuka, de-itchaze lah). „I ziemię” – Waw przyłączyło Et jako całość dwudziestu dwóch liter, aby ziemia była karmiona (we-et ha-arec, de-natil waw et, kelala de-esrin u-trein atwan, u-mitzan ara). A ziemia obejmuje je w swoim wnętrzu, jak powiedziano: „Wszystkie rzeki płyną do morza” (we-ara kalil lon le-gawwah, kedaamar: kol ha-nechalim holchim el ha-jam). I to jest tajemnica „I ziemię”, która zbiera wszystko w swoje wnętrze, a ziemia przyjmuje je (we-hajnu raza we-et ha-arec, de-kaneisz kolla le-gawwah, we-kabblej lon ha-arec). Ziemia wzięła Et, co oznacza niebo i ziemię jako jedno (natla ha-arec we-et, da szamajim we-arec ka-chada). „Et ha-szamajim” – tajemnica nieba i ziemi jako jednego (et ha-szamajim, raza de-szamajim we-arec ka-chada).

Sulam

311) „I (we-et ואת) ziemię”⁶. „Waw ו” ze słów „i (we-et ואת) ziemię”⁶, parcuf Zeir Anpin, stworzył ziemię, czyli Nukwę, aby dawać jej pożywienie, naprawiać ją i zapewnić jej wszystko, co jej się należy. „Pożywienie” oznacza wypełnienie potrzebne do jej istnienia. „Naprawiać ją” – to naprawa jej parcufa, aby mogła znajdować się z nim „panim be-panim” (twarzą w twarz). „I dać jej wszystko, co jej się należy” – to znaczy świecenie Hochmy.

„Waw ו” ze słów „i (we-et ואת) ziemię”⁶ wskazuje, że litera „waw ו”, czyli Zeir Anpin, wzięła słowo „et את”, oznaczające całość dwudziestu dwóch liter, od „alef א” do „taw ת”, i przekazała je ziemi, Nukwie. To znaczy, że całość dwudziestu dwóch liter, które Zeir Anpin otrzymał od Biny, jak powiedziano: „(Et את) niebo”⁶, przekazał Nukwie, ziemi. I ta ziemia, Nukwa, włączyła je w siebie, jak powiedziano: „Wszystkie strumienie spływają do morza”¹⁰⁸. Dlatego powiedziano: „I (we-et ואת) ziemię”⁶, ponieważ ziemia zebrała wszystko w sobie, i ziemia je otrzymała.

Słowo „et את” wskazuje na mohin, które Zeir Anpin, „niebo”, otrzymał od Biny, i które nazywane są rzekami. Jak powiedziano: „Z rzeki w drodze pić będzie, dlatego podniesie głowę”⁴⁵⁶. Oznacza to, że Zeir Anpin „pije” z Jesod Biny, nazywanego „rzeką”, te mohin, i dlatego „podnosi głowę”, czyli osiąga GaR. Dlatego te mohin nazywane są rzekami. I powiedziano, że „wszystkie rzeki”¹⁰⁸, czyli mohin, na które wskazuje słowo „et את”, „spływają do morza”¹⁰⁸ – do Nukwy. Ponieważ Zeir Anpin od samego początku otrzymał je tylko po to, aby przekazać je Nukwie. I powiedziano, że „hej” stworzyła niebo, aby napełnić je (Zeir Anpina) życiem i uczynić jego korzeniem” – aby stał się korzeniem dla Nukwy, a nie dla siebie samego.

Dlatego powiedziano: „I (we-et ואת) ziemię”⁶, ponieważ można było powiedzieć: „I ziemię”, bez „et את”, a wtedy na zachara wskazywałaby litera „waw ו”, a na nukwę – słowo „ziemia”, bez słowa „et את”. Dlatego powiedziano, że „ziemia zgromadziła wszystko w sobie, i ziemia otrzymała je”. Ponieważ słowo „et את” wskazuje na całość wszystkich mohin od „alef א” do „taw ת”. A słowa „i (we-et ואת) ziemię”⁶ wskazują, że ziemia zgromadziła w sobie i przyjęła w siebie wszystkie mohin, na które wskazuje słowo „et את” – to znaczy, niebo i ziemię razem. I również słowa „(et את) niebo”⁶ wskazują na niebo i ziemię razem.

ZoN dzielą się w miejscu chaze. Od chaze i wyżej to wielkie ZoN, a od chaze i niżej to małe ZoN. Również podstawą Zeir Anpina jest miejsce od chaze i wyżej. Jednak miejsce od chaze i niżej jest uważane za jego Nukwę. W ten sposób ZoN od chaze i wyżej oba są uznawane za samego Zeir Anpina, a ZoN od chaze i niżej oba są uznawane za samą Nukwę. „I (we-et ואת) ziemię”⁶ wskazuje jedynie na Nukwę, nazywaną ziemią, a w niej samej znajdują się Zeir Anpin i Nukwa, nazywane „niebo i ziemia”, małe ZoN, rozmieszczone od chaze i niżej. Również słowa „(et את) niebo”⁶ wskazują na Zeir Anpina, właściwość „niebo”, a w nim samym znajdują się Zeir Anpin i Nukwa, nazywane „niebo i ziemia”, wielkie ZoN, rozmieszczone od chaze i wyżej.

312) I ziemia przyjmuje je, aby być karmiona (we-kabbilat lon le-itzana). Tam, gdzie dotarło słowo, znaleziono je w jego osłonach (maton mila be-kulfoj szchichej). Obszar dymu znajduje się na ziemi (kostra de-kotra be-ara szchich). Kiedy ogień płonący wypływa i wzbudza się z lewej strony, łączy się z nim, i wznosi dym (kad esza de-malhata nagid we-itar mi-smola, achid bah, we-salka tenana), jak powiedziano: „A góra Synaj cała dymiła, ponieważ Stwórca zstąpił na nią w ogniu” (kedaamar: we-har Sinai aszan kulo mipne aszer jarad alaw H’ ba-esz). To jest ogień, a to jest dym (da esza we-da tenana). I napisano: „A góra dymiła” (u-ktiw: we-et ha-har aszan). Kiedy ogień zstępuje, jedno łączy się z drugim – dym z ogniem (mi-go de-esza kad nachit, achidan da be-da, tenana be-esza). Wówczas wszystko stoi po stronie lewej (u-kedejn bi-sitar smola kajma kolla). I to jest tajemnica: „I moja ręka ugrunotowała ziemię, a moja prawica rozpostarła niebo” (we-hajnu raza: af jadi jasda arec, we-jamini tipcha szamajim). Mocą prawej ręki wyżej, w ten sposób zostały uczynione niebiosa (be-chela de-jamina le-eila, ki hai gawna itawidu szmaja). Niebiosa to męski aspekt, a męski pochodzi ze strony prawej, a żeński ze strony lewej (de-ihu dechar, u-dechar mi-sitra de-jamina ka atei, we-nukwa mi-sitra di-smola).

Sulam

312) A ziemia otrzymała „we-et (ואת)” w celu otrzymywania od nich pożywienia, dlatego musi mieć zarówno zachar, jak i nukwę. „Waw (ו)” w słowie „we-et (ואת)” symbolizuje zachar, ponieważ osiągnięcie przyjęcia zachodzi poprzez wzajemne uderzenia zachar. Pokrywa dymu znajduje się na ziemi, Nukwie. Kiedy płonący ogień[26] zstępuje i wzbudza się z lewej linii, zostaje zatrzymany w Nukwie, która unosi dym. Jak powiedziano: „A góra Synaj cała dymiła od tego, że Stwórca zstąpił na nią w ogniu”[27]. Jedno nazywa się ogniem, a drugie dymem: jeśli zstępuje z góry, nazywane jest ogniem, a to, co przyjmuje go na dole, staje się dymem.

Powiedziano: „I (we-et ואת) górę dymiącą się”[28], ponieważ gdy ogień opada w dół, dym i ogień utrzymują się w sobie nawzajem. Wtedy wszystko pozostaje pod władzą lewej strony. Jak powiedziano: „I ręka Moja ugruntowała ziemię, a prawica Moja rozpostarła niebiosa”[29]. „I ręka Moja”⁴⁷⁹ – to lewa ręka, właściwość „ogień i dym”, „ugruntowała ziemię” – Nukwę. „A prawica Moja rozpostarła niebiosa”⁴⁷⁹ – to prawa ręka, haseadim, która zmierzyła i stworzyła „niebiosa”, Zeir Anpina, siłą prawej linii wyższego, czyli Biny. Ponieważ Zeir Anpin, niebiosa, otrzymuje chasadim od Biny. I w podobny sposób zostały stworzone niebiosa, właściwość zachar, Zeir Anpin, z prawej linii Biny, a nukwa powstała z lewej linii Biny.

Dlatego nukwa nie może istnieć bez zachar, ponieważ jest właściwością „ognia i dymu”, odnoszącą się do lewej strony, i potrzebuje miłosierdzia (chasadim) zachar. Dlatego też uważana jest za właściwość zachar i nukwa razem, na co wskazują słowa „i (we-et ואת) ziemię”⁶. A w czasie, gdy nukwa jest bez zachar, od niej wychodzą wszelkiego rodzaju kary w świecie, ponieważ jest właściwością „ognia i dymu”, odnoszącą się do lewej strony. Całe jej naprawienie polega na tym, aby była złączona w jedno z zachar, odnoszącym się do właściwości prawej linii. Wtedy od niej schodzi całe dobro światów.

313) „Podnieście oczy ku górze i zobaczcie, kto stworzył ich” (seu marom ejnechem u-reu mi bara ele). Do tego miejsca słowa się wznoszą, lecz nie są przeznaczone do pytania, jak te wyżej (ad hacha istalku milin, de-la le-szaala, ke-dilaila). Mądrość została ukończona z „Ajn” (de-chachma isztaklel me-ajin), i nie jest możliwe, by była przedmiotem pytania, ponieważ jest ukryta i głęboka, i nie ma nikogo, kto by mógł wniknąć w nią (we-la kajma le-szaala, de-satim we-amik, leit de-jekum beh). Kiedy rozprzestrzenia się głębokie światło, jego światło staje się przedmiotem pytania (kejwan de-itpaszat nehora amika, nehorei kajma bi-szeelta). Chociaż jest ono ukryte od wszystkiego, co poniżej, jest nazywane według pytania: „Kto (MI) stworzył ich (ELE)” (af al gaw de-ihu satim mi-kolla diltata, we-karan leh al pum szeelta: mi bara ele).

Sulam

313) „Wznieście w górę wasze oczy”⁴⁷⁴. Bina nazywana jest wysokością, ponieważ słowa te wznoszą się do Biny w taki sposób, że tam nie ma pytania. „Pytanie” oznacza wzniesienie MaN do ziwugu, podobnie jak prosi się o deszcz. I to zaczyna się od Biny, ponieważ odnosi się do właściwości „poznawalnej”, jednak powyżej niej, w Hochmie, znajduje się właściwość „niepoznawalna”, ponieważ Hochma osiągnęła doskonałość od Keteru, nazywanego „ajn (niewidzialny, niepoznawalny)”, i dlatego nie jest ustanowiona dla pytania, podobnie jak Keter, ponieważ jest niedostępna, głęboka i nie ma nikogo, kto mógłby ją pojąć.

Rzecz w tym, że mohin pochodzą od ziwugu na Malchut właściwości „miftecha (klucz)”, która jest naprawiona w Binie, w jej ZaT, nazywanych ISZSuT. Dlatego właśnie stamtąd zaczyna się pytanie, czyli wznoszenie MaN dla ziwugu. Wówczas „jud י” wychodzi z ich właściwości „awir (אויר powietrze)” i pozostaje „or (אור światło)”. Jednak powyżej niej, w Aba we-Ima, nazywanych Hochma i będących tak jak Keter właściwością GaR, nie ma pytania, ponieważ są one ustanowione w właściwości Malchut de-manula (zamek), na którą nie jest dokonywany ziwug[30], dlatego należą do właściwości „niepoznawalny”, tak samo jak Keter Arich Anpina, nazywany „ajn (nieznany)”, od którego otrzymują Aba we-Ima. Jest to właściwość „czystego powietrza”, ponieważ „jud י” nie wychodzi z ich właściwości „awir (אויר powietrze)”[31].

I Keter Arich Anpina nazywany jest „ajn (nieznany)”, ponieważ jest złączony z rosz Atika. Istnieją trzy rosz, które znajdują się jedna nad drugą i jedena wewnątrz drugiej. „Jedna nad drugą” – to rosz Atika. „Jedna wewnątrz drugiej” – Hochma stimaa (ukryta Hochma) Arich Anpina, znajdująca się wewnątrz jego Keteru. W ten sposób tworzą trzy rosz, które są jedna pod drugą:

1. pierwsza rosz – rosz Atika,
2. druga rosz – Keter Arich Anpina, nazywana „ajn (nieznany)”, znajdująca się pomiędzy rosz Atika i Hochma stimaa,
3. trzeca rosz – Hochma stimaa Arich Anpina, nazywana po prostu Arich Anpin.

Po tym, jak rozprzestrzeniło się głębokie światło, czyli Bina, o której jest powiedziane: „Głęboko, głęboko – kto znajdzie je!”[32], światło to ustanawia się dla pytania, ponieważ odnosi się do właściwości „poznawalny”, chociaż nadal pozostaje bardziej ukryte niż wszystkie niższe, które znajdują się pod nią. I z powodu tego pytania nazywa się MI (kto), jak powiedziano: „Kto (MI) stworzył (bara) ich (ELE)?”⁴⁷⁴.

314) I to jest tajemnica, o której powiedziano: „Z łona kto (MI) wyprowadził lód” (we-hajnu raza de-kaamran: mi-beten mi jaca ha-karach). Z pewnością z łona MI, tego, co istnieje dla pytania (mi-beten MI wadai, hahuu de-kajma li-szeelta). Nie ma pytania o to, co jest wyżej, ani co jest niżej, lecz pytanie jest o miejsce, z którego się wywodzi, by wiedzieć (we-leit le-szaala: ma le-eila, ma le-tata, ela le-szaala atar de-nafkan le-minda). Ale nie można poznać Jego samego, ponieważ to jest niemożliwe (we-la le-minda leh, de-ha la jechlin). Istnieje dla pytania, lecz nie dla poznania Jego samego (ela kajma li-szeelta, we-la le-minda bej).

Sulam

314) I powiedziano: „Z łona kogo (MI) wyszedł lód?”⁴⁶³. „Z łona kogo (MI)”⁴⁶³ – to Bina, która ustanawia się dla pytania. I to wychodzi oraz formuje się w Malchut od wyższego – od Biny. To znaczy, „zastygłe morze” pochodzi od wyższego. Jak powiedziano: „Z łona kogo (MI) wyszedł lód?”⁴⁶³ – chodzi o ZaT Biny, ISZSuT, nazywane MI w czasie, gdy przekazują Hochmę bez chasadim, kiedy to imię jest w właściwości kropki szuruk. I z powodu braku chasadim dolne zamarzają i zastygają. Dlatego, chociaż litery ELE (אלה) już wznoszą się do góry, do Biny, jednak z powodu tego, że to napełnienie zamarzło, nie łączą się dla ujawnienia imienia Elokim (אלהים) w Binie, i nadal nazywa się MI (מי).

Jednakże, po tym, jak wychodzą chasadim i obłaczają Hochmę, litery MI (מי) łączą się z literami ELE (אלה), i imię Elokim (אלהים) zostaje uzupełnione. I nie nazywa się już MI. Słowa „z łona kogo (MI) wyszedł lód?”⁴⁶³ wskazują na to, że tylko w czasie, gdy przekazuje Hochmę bez chasadim, w właściwości kropki szuruk, nazywa się MI (מי), a nie w czasie doskonałości, kiedy otrzymuje kropkę chirik, a Hochma zostaje obłaczona w chasadim. Ponieważ wtedy nazywa się Elokim (אלהים), a nie MI.

I nie należy pytać: co znajduje się na górze, a co na dole, lecz należy zapytać o miejsce, w którym one wychodzą, aby je poznać. Wyjaśnienie. Rozważane są trzy kropki przy wychodzeniu mohin z Biny – holam, szuruk, chirik. W kropkach holam i chirik nie ma pytania, tj. nie wolno w nich podnosić MaN, aby przyciągać Hochmę, lecz tylko w kropce szuruk, gdzie znajduje się miejsce wychodzenia Hochmy. „I nie należy pytać: co znajduje się na górze” – w kropce holam, „a co na dole” – w kropce chirik. „Lecz należy zapytać o miejsce, w którym one wychodzą” – w kropce szuruk. Ponieważ wtedy Bina znajduje się w rosz Arich Anpina, przekazuje Hochmę i jest uważana za miejsce wychodzenia Hochmy.

Nie chodzi o przyciągnięcie Hochmy w kropce szuruk, ponieważ nie są w stanie jej przyciągnąć. Wszystko bowiem zastyga, zamieniając się w lód. W tym stanie zostaje ustanowiona dla pytania, ale nie dla poznania. Wtedy, w kropce szuruk, nadchodzi czas, aby podnieść MaN i zapytać o świecenie Hochmy. Jednak w tym czasie nie jest możliwe niczego otrzymać z powodu zamarznięcia. Później, w kropce chirik, kiedy Hochma obłacza się w chasadim kropki chirik, nadchodzi czas otrzymania świecenia Hochma. W ten sposób moment pytania – jest w kropce szuruk, a moment otrzymania – w kropce chirik.

315) „Bereszit” – „Bet” reszit. Reszit to wypowiedź, albo powiedzmy, że Bereszit samo w sobie jest wypowiedzią (bereszit, bet reszit, reszit maamar hu, o nejma de-bereszit ihu maamar). Jednak zanim wyszło i rozprzestrzeniła się jego moc, wszystko było w nim ukryte (ela ad la nafik we-itpaszat cheileh, we-kolla satim bej). Bereszit jest nim i jest wypowiedzią (bereszit ihu, u-maamar ihu). Kiedy wyszło i rozprzestrzeniły się z niego moce, nazywane jest reszit i jest ono jedynie wypowiedzią (kejwan de-nafik we-itpaszat minej cheilin, reszit ikrei, we-hu maamar bilchudoj). „MI” to pytanie o tego, kto stworzył ich (mi szeelta hahuu de-bara ele). Później, kiedy rozprzestrzeniło się i zostało ukończone, stało się „Jam” (le-batar kad itpaszat we-isztaklel, itabid Jam), i stworzyło dolne (u-bara le-tata). Wszystko zostało uczynione dokładnie w taki sposób, jak to, co jest wyżej: jedno odpowiada drugiemu, a to na podobieństwo tamtego, a oboje są „Bet” (we-kolla awid ke-hahu gawna mamasz dilaila, da le-kabel da, we-da ke-gawna de-da, we-tarwajhu bet).

Sulam

315) „Bereszit (בראשית na początku)” składa się z „bet ב” – „reszit (ראשית początek)”. Pytanie brzmi: czy w słowie „bereszit (בראשית na początku)” uważa się je za wypowiedź „reszit (ראשית początek)” bez „bet ב”, czy uważa się je za wypowiedź „bereszit (בראשית na początku)” z „bet ב”? Jednak zanim Malchut wyszła z Biny, a jej siła rozprzestrzeniła się, i wszystko wciąż było ukryte w Binie, jest to stan „bereszit (בראשית na początku)”, i on stanowi wypowiedź. Ponieważ „bet ב” słowa „bereszit (בראשית na początku)” to Malchut, która wznosi się do Biny, i mówiło się również, że „bet ב” słowa „bereszit (בראשית na początku)” jest właściwością kropki w Jego przybytku.

„Bet ב” w słowie „bereszit (בראשית na początku)” wskazuje na wzniesienie Malchut do Biny, przy którym „jud י” wchodzi w „światło (or אור)” Biny i staje się „powietrzem (awir אויר)”. A „reszit (początek ראשית)” wskazuje na Binę. I zanim „jud”, czyli Malchut, wyszła ze światła Biny, obie nazywane są „bereszit (בראשית na początku)”, i razem stanowią wypowiedź. „Bereszit (בראשית na początku)” wraz z „bet ב” jest wypowiedzą, ponieważ wypowiedź oznacza – stopień wychodzący na ziwug de-akaa, kiedy wargi się uderzają. A ponieważ ziwug de-akaa (uderzające połączenie) jest dokonywane na „bet ב” w słowie „bereszit (בראשית na początku)”, czyli na Malchut, nie można powiedzieć, że tylko „reszit (początek ראשית)”, czyli tylko Bina, jest wypowiedzią. Przecież ziwug de-akaa nie został przeprowadzony na ekranie Biny.

A po tym, jak „jud י”, Malchut, wyszła z właściwości „powietrza (awir אויר)” Biny i rozprzestrzeniły się siły Biny, Bina nazywana jest „reszit (początek ראשית)”. I ona sama w sobie jest wypowiedzią, bez „bet ב”, czyli Malchut, ponieważ ta już z niej wyszła. I teraz nazywa się MI, ustanowioną dla pytania – tą, która stworzyła ELE. Mowa o świeceniu kropki szuruk, która jeszcze nie nazywa się Elokim, a tylko MI. Ponieważ litery ELE, choć wzniesione do Biny, nadal pozostają ukryte. I uważa się, że są one jakby poza Biną. A „stworzył” oznacza „ukrycie”[33], czyli Binę w czasie, gdy nazywana jest MI, ukrywającą litery ELE z powodu braku chasadim.

Następnie, kiedy Bina rozprzestrzenia się i osiąga doskonałość, staje się morzem. Innymi słowy, po tym, jak obłoczyła się w chasadim kropki chirik, w wyniku czego litery ELE (אלה) łączą się z MI (מי) i dopełnia się imię Elokim (אלהים), litery MI (מי), po tym jak wchodzą w imię Elokim (אלהים), stają się tam literami „jud-mem ים (jam – morze)”. I wtedy Bina tworzy na dole, czyli w Nukwie, i czyni w niej wszystko dokładnie w taki sam sposób, jak na górze.

To znaczy, że tak jak sekwencja wyjścia mohin na górze była w trzech miejscach, w trzech kropkach holam, szuruk i chirik, tak samo Bina wytworzyła mohin w Nukwie zgodnie z porządkiem tych trzech kropek, odpowiadających sobie i podobnych do siebie. I na obie te rzeczy wskazuje litera „bet ב” w słowie „bereszit (בראשית w początku)”. „Odpowiadające sobie” – tzn. każda właściwość w Nukwie otrzymała od właściwości odpowiadającej jej w Binie. „Podobne do siebie” – tzn. mohin w takiej samej wielkości, w jakiej pojawiły się w Binie, pojawiły się także w Nukwie. I również w czasie przebywania w stanie katnut na obie wskazuje litera „bet ב” w słowie „bereszit (בראשית w początku)”, jako kropka w Jego pałacu.

316) Napisano: „Dopóki król jest na swojej uczcie” (ketiw: ad sze-ha-melech bi-mesibo). „Na swojej uczcie” oznacza, że osiadł w królestwie dolnym (bi-mesibo le-itjajsza be-malku tataa), w tajemnicy tego towarzystwa i rozkoszy, które jest umiłowaniem w wyższym Edenie (be-raza de-hahuu chawruta we-tafnuka, de-hahuu chawibuta de-be-Eden ilaa). Na tej ścieżce, która jest ukryta i zakryta, i nieznana, wypełniła się z niego i wypłynęła w znanych strumieniach (be-hahuu szewil de-satim we-ganiz, we-la itjeda, we-itmalja minej, we-nafka be-nachalin jediin). „Mój nard wydał swój aromat” – to jest dolny król, który stworzył świat na dole na podobieństwo tego, co jest na górze (nirdi natan reicho, da malka tataa, de-bara alma le-tata, ke-gawna de-le-ilaa). I wzniósł się zapach dobrej woni ku górze, by panować, działać, być zdolnym i panującym, i świecić wyższym światłem (we-saleik reicha tawa ilaa, le-szaltaa, u-le-meabad, we-jachil we-szallit, we-nahir be-nehora ilaa).

Sulam

316) „Gdy król jest w swoim otoczeniu, mój nard wydzielał aromat”[34]. „W swoim otoczeniu”⁴⁸⁴ – oznacza przebywanie w dolnej Malchut. „Król” – ISZSuT, „w swoim otoczeniu”⁴⁸⁴ – w czasie, gdy obłacza się w Malchut i przekazuje jej połączenie i rozkosz miłości przyjacielskiej, która znajduje się w wyższym Edenie – w wyższych Aba we-Ima. Otrzymują oni od wyższych Aba we-Ima za pomocą ukrytej, zakrytej i nieznanej ścieżki, jak powiedziano: „Ścieżka, której nie zna jastrząb”³¹⁹, i napełniają się od nich. To napełnienie przychodzi przez znane strumienie ISZSuT, nazywane „drogą” lub „ścieżką”.

I wtedy „mój naród wydawał aromat”⁴⁸⁴ – to znaczy, dolna Malchut. Ponieważ stworzył świat na dole, czyli Malchut, podobną do wyższego świata, świata Biny, czyli ISZSuT, we wszystkim, co otrzymała od wyższego Edenu, i wznosi się wyższy przyjemny zapach z dolnego świata, aby panować i działać. I Malchut zyskuje siły, panuje i świeci wyższym światłem.

317) W dwóch aspektach został stworzony świat – w prawej i w lewej (bi-trein gawnin itbre alma, be-jamina u-bi-smola). W sześciu wyższych dniach, sześć dni zostało uczynionych, aby świecić (be-szitta jomin ilain, szitta jomin itawidu le-anahara), jak powiedziano: „Bo sześć dni czynił Stwórca niebo i ziemię” (ke-ma de-at amar: ki szeszet jomim asa H’ et ha-szamajim we-et ha-arec). I te wykuły ścieżki i stworzyły sześćdziesiąt otworów dla wielkiej otchłani (we-ilein karon orchin, we-awadu szittin nukwin le-tehoma rabba). A te sześćdziesiąt otworów podnoszą wody strumieni w otchłani (we-inun szittin nukwin le-aala maja de-nachalej go tehoma). Dlatego te sześćdziesiąt zostało stworzonych z sześciu dni stworzenia (we-al da ha-szittin mi-szeszet jemej bereszit nibreu). I one są pełnią dla świata (we-inun hawo szlama de-alma).

Sulam

317) W dwóch właściwościach stworzył świat, czyli ZoN – w prawej i lewej linii sześciu wyższych dni, HaGaT NeHI Imy. Sześć dni, HaGaT NeHI Imy, zostało stworzonych, aby świecić w ZoN, w ich prawej linii, jak powiedziano: „Bo przez sześć dni”[35] – HaGaT NeHI Imy – „Stwórca stworzył niebo i ziemię”⁴⁸⁵ – ZoN. I dzięki temu ZoN otrzymały prawą linię, którą posiadają.

Te sześć wyższych dni wykopało drogi i stworzyło sześćdziesiąt otworów w wielkiej otchłani, czyli w Jesod Imy. Oznacza to właściwość lewej linii sześciu dni Imy, z których każdy składa się z dziesięciu, i dlatego wykopały one sześćdziesiąt otworów, a wszystkie one zostaną włączone w Jesod Imy. Te sześćdziesiąt otworów jest potrzebnych, aby wprowadzić wody rzek do otchłani, czyli do Jesod Nukwy Zeir Anpina, nazywanego po prostu „otchłanią”. I w wyniku tego ZoN otrzymują właściwość lewej linii od sześciu dni Imy, nazywaną wodami rzek, jak powiedziano: „Z rzeki w drodze pić będzie, dlatego podniesie głowę”⁴⁵⁶.

W wyniku tego, że świat, czyli ZoN, pije z wyższego strumienia, lewej linii Imy, przez te sześćdziesiąt otworów w jej Jesod, nazywanym wielką otchłanią, dlatego „podniesie głowę (rosz)”⁴⁵⁶, czyli osiągnie GaR Imy, nazywane rosz. Ponieważ lewa linia Imy jest tymi kelim, które są przyswajane przez ZoN. W tych kelim ZoN otrzymują światła GaR od Imy. Gdyby ZoN nie mieli kelim Imy, świat pozostawałby w stanie WaK bez rosz. Dlatego powiedziano, że „sześćdziesiąt otworów otchłani zostało stworzonych z sześciu dni początku stworzenia”, czyli z sześciu wyższych dni Imy, i to one stworzyły świat w świecie. Oznacza to, że dzięki nim ZoN otrzymali mohin de-GaR od Imy, nazywane światłem w świecie.

---

[1] Patrz wyżej, punkt 3, od słów: „W właściwości sądu”.
[2] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 3:9. „Król Salomon uczynił sobie lektykę z drzewa Libanu.”
[3] Patrz: Bereszit Raba, rozdział 12, punkt 15.
[4] Pisma, Psalmy, 104:16. „Nasycają się drzewa Pańskie, cedry Libanu, które zasadził.”
[5] Pisma, Psalmy, 83:19. „I poznają, że Ty, którego imię jest Pan, jesteś jedynym Najwyższym nad całą ziemią.”
[6] Pisma, Psalmy, 110:7. „Będzie pił ze strumienia na drodze, dlatego podniesie głowę.”
[7] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 2:1. „Ja jestem narcyzem Saronu, lilią dolin.”
[8] Pisma, Job, 33:27. „Śpiewa wobec ludzi i mówi: Zgrzeszyłem, wypaczyłem to, co prawe, a On mi tego nie oddał.”
[9] Patrz wyżej, punkt 9.
[10] Pisma, Psalmy, 63:12. „Król zaś rozweseli się w Bogu; każdy, kto przysięga na Niego, będzie się chlubił, bo usta kłamców będą zamknięte.”
[11] Pisma, Kohelet, 7:12. „Mądrość jest schronieniem, podobnie jak pieniądze są schronieniem, lecz przewagą wiedzy jest to, że mądrość zachowuje przy życiu tych, którzy ją posiadają.”
[12] Prorocy, Micheasz, 7:18. „Któż jest Bogiem jak Ty, który przebacza nieprawość i darowuje występek resztce swojego dziedzictwa? Nie trzyma na wieki swojego gniewu, bo ma upodobanie w miłosierdziu.”
[13] Pisma, Job, 38:29. „Z czyjego łona wychodzi szron, a kto zrodził szadź niebieską?”
[14] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 2:17. „Zanim powieje dzień i znikną cienie, wróć, mój miły, bądź jak gazela albo jak młody jeleń na górach Beter.”
[15] Patrz: „Zohar Hakdama”, punkt 13.
[16] Patrz: „Zohar Hakdama”, punkt 14.
[17] Patrz: „Zohar Hakdama”, punkt 239, od słów: „Dlatego powiedziano”.
[18] Prorocy, Szmuel 1, 20:31. „Bo dopóki syn Jessego żyje na ziemi, ani ty, ani twoje królestwo nie będziecie bezpieczni. Dlatego poślij po niego teraz i przyprowadź go do mnie, bo musi umrzeć.”
[19] Patrz: „Zohar Hakdama”, artykuł „Manula i Miwtecha” (zamek i klucz), punkt 41, gdzie ten temat jest szczegółowo omówiony (przyp. Baal HaSulam).
[20] Pisma, Przypowieści, 4:18. „Ścieżka sprawiedliwych jest jak jasne światło, które świeci coraz jaśniej aż do pełnego dnia.”
[21] Przeczytaj uważnie artykuł „Manula i Miwtecha” (zamek i klucz) (przyp. Baal HaSulam).
[22] Prorocy, Jeszajahu, 43:16. „Tak mówi Pan, który uczynił drogę na morzu i ścieżkę wśród potężnych wód.”
[23] Pisma, Psalmy, 77:20. „Twoja droga wiodła przez morze, Twoja ścieżka przez wielkie wody, a Twoje ślady nie były widoczne.”
[24] Prorocy, Jeszajahu, 40:26. „Podnieście oczy ku niebu i zobaczcie: Kto stworzył to wszystko? Ten, który wyprowadza ich zastępy według liczby, nazywa je wszystkie po imieniu. Z powodu Jego wielkiej mocy i potężnej siły, żadne z nich nie brakuje.”
[25] Patrz: „Zohar Hakdama”, punkt 13, od słów: „Wzniesienie punktu…”
[26] Pisma, Psalmy, 104:4. „Czynisz wiatry swoimi posłańcami, ogień płomienny swoimi sługami.”
[27] Tora, Szmot, 19:18. „A góra Synaj cała dymiła, ponieważ Pan zstąpił na nią w ogniu; dym wznosił się jak dym z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła.”
[28] Tora, Szmot, 20:15. „Nie kradnij.”
[29] Prorocy, Jeszajahu, 48:13. „Moja ręka założyła fundamenty ziemi, a moja prawica rozciągnęła niebiosa. Gdy je wzywam, razem stają.”
[30] Patrz: „Zohar Hakdama”, artykuł „Manula i Miftecha (zamek i klucz)”, punkty 41-44.
[31] Patrz wyżej, punkt 4, od słów: „I tak początek (reszit) stworzyło…”, oraz punkt 2, od słów: „I wtedy, w wyniku…”
[32] Pisma, Kohelet, 7:24. „To, co było dalekie, jest głębokie, głębokie – któż to zgłębi?”
[33] Patrz: „Zohar Hakdama”, punkt 45.
[34] Pisma, Pieśń nad Pieśniami, 1:12. „A gdy król siedział za stołem swoim, moje nardowe olejki wydzielały swój zapach.”
[35]  Tora, Szmot, 20:11. „Bo w sześć dni uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a w siódmym dniu odpoczął; dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i poświęcił go.”