238) Otchłań pogrążyła się na czterech kamieniach, i one pogrążyły się w dół, na jeden kamień, który przedstawia sobą słup, i na tym trzyma się świat. Jak powiedziano: „W co pogrążone są osnowy jej (ziemi), lub kto założył kamień węgielny jej”[1]. To kamień będący osnową świata i na nim trzyma się świat. I jest to „święta świętych” i „pępek ziemi”, i od niego powstały wszystkie kamienie pogrążone w otchłań, i z nich wychodzi woda.

Wyjaśnienie. Otchłań – jest to koniec i granica łącząca Malchut z Biną[2]. Malchut, która działa razem z Biną, nazywa się kamieniem. I w niej obłóczone są cztery sfiry, które nazywane są Keter-Hochma-Bina i Tiferet. „Otchłań” – czyli granica i ukończenie, „pogrążyła się na czterech kamieniach” – czyli w nią obłóczyły się cztery sfiry, KaHa’B i Tiferet, „i one pogrążyły się w dół, na jeden kamień” – czyli one stoją na Malchut podsłodzonej w Binie, która znajduje się poniżej nich, na końcu otchłani.

„Który przedstawia sobą słup, i na nim utrzymuje się świat” – dlatego że do podsłodzenia Malchut w Binie, świat nie mógł stać i istnieć[3]. Dlatego Malchut, podsłodzona w Binie – „to kamień, będący osnową świata, i na nim utrzymuje się świat”, czyli dlatego ona nazywa się kamieniem węgielnym.

I to „święta świętych” – Jesod de-Malchut. Jest to „pępek ziemi”, w każdym miejscu, które nazywa się centralną kropką. „I z niego powstały kamienie, pogrążone w otchłań” – po tym, jak Malchut otrzymała podsłodzenie w Binie, wyższe sfirot mogą obłóczyć się w otchłań, „i z nich wychodzi woda” – światła.

239) Za pomocą trzech liter, czyli trzech linii, pogrążyła się otchłań. I podzieliła się na trzy części, prawą-lewą-środkową, i one są słupami ziemi. Dlatego że światła, które świecą na ziemi, wychodzą wyłącznie w kolejności trzech linii. I raz na trzysta lat one zsuwają się ze swojego miejsca. Jak powiedziano: „Zsuwają ziemię z jej miejsca, i wstrząsają się słupy jej”[4].

Wyjaśnienie. Trzysta lat wskazuje również na trzy linie, które wychodzą i świecą jedna za drugą. Wiadomo, że lewa linia świeci w surowych sądach, celem oddalić grzeszników, żeby tamci nie przyciągali światła lewej linii z góry w dół. I dlatego za każdym razem, kiedy zaczyna świecić lewa linia, objawiają się sądy na ziemi, jak powiedziano: „Poruszają ziemię z miejsca jej”. I dwie linie, prawa i lewa, również poruszają się z powodu tych sądów, dlatego powiedziano: „I wstrząsną się słupy jej”. „I raz na trzysta lat” oznacza, że przy wyjściu jednej z trzech linii, które nazywane są „trzysta lat”, czyli lewej linii, one poruszają się ze swojego miejsca z powodu sądów, które znajdują się w lewej linii.

[1] Pisma, Hiob, 38:6.
[2] Patrz wyżej, p.235.
[3] Patrz „Wprowadzenie w Sulam”, p.15.
[4] Pisma, Hiob, 9:6.