1) Na początku objawienia woli Króla (be-reisz hurmnuta de-malka), wyrzeźbił pieczęć (galif glufe) w wyższej światłości (be-tahiru ilaa) za pomocą twardej iskry (bucina de-kardinuta). I emanowała ona z najbardziej ukrytego ze wszystkich ukrytych (go stim de-stimu) – z tajemnicy Ejn Sof (me-raza de-Ejn Sof) – i przyjęła kształt bez formy (kutra be-gulma), osadzając się w centrum kręgu (be-izka), który nie był ani biały (lo chivwar), ani czarny (lo ucham), ani czerwony (lo sumak), ani zielony (lo jarok), bez żadnego koloru (lo gawan kelal). Gdy zmierzyła rozmiar (kad madid meszicha), stworzyła barwy (gawanin) rozświetlające wnętrze (lenahara le-go). W tej iskrze (be-bucina) wychodzi jedno źródło (chad neviu), z którego barwy (gawanin) rozprzestrzeniły się w dół (itztabu le-tata).

Sulam

1) Kiedy Król zapragnął stworzyć i uczynić światy, twarda iskra utworzyła pieczęć w wyższym świetle. „Utworzyła pieczęć” – oznacza odejście i skrócenie światła, pozostawiając miejsce wolne i puste od światła, co określa się jako „pieczęć”. Ponieważ przed tym stworzeniem wyższe światło wypełniało całą rzeczywistość, a gdy zapragnął On stworzyć światy, utworzył pieczęć w wyższym świetle, czyli skrócił światło i wyprowadził je z miejsca wokół Malchut, i dzięki tej pieczęci powstało miejsce dla wszystkich światów. „Iskra” – to iskra ognia. „Twardość” – to siła surowego sądu, działającego w kli Malchut, z powodu którego skróciło się i odeszło światło, otaczające Malchut.

Kiedy światła pragną się otworzyć, ta iskra, w której zawarta jest siła sądów, nazywanych „barwy”, wzajemnym uderzeniem odbija rozprzestrzenienie wyższego światła, i to rozprzestrzenianie zostaje odrzucone do tyłu. I na skutek tego cofnięcia i odrzucenia wychodzą subtelne światła, stając się jakby jednością z rozprzestrzenieniem wyższego światła. Te subtelne światła nazywane są światłem odbitym, a rozprzestrzenienie wyższego światła nazywane jest światłem prostym. I wtedy ta iskra otwiera kolory w nich, to znaczy różnice stopni, i wszystkie razem nabierają barw, zarówno światło odbite, jak i światło proste, w czterech kolorach – biały, czerwony, zielony i czarny. I to są cztery stopnie – Hochma, Bina, Tiferet i Malchut.

Ta iskra wznosi się od dołu do góry w świeceniu nazywanym „rosz”; i opuszcza się, to znaczy, kiedy to świecenie zmienia swój kierunek, by świecić z góry w dół, i nazywa się „guf”. I ta iskra nazywana jest twardą iskrą. Ta iskra ustawiona i uderza we wszystkie początki świecenia, mówiąc każdemu z nich: „Rośnij!” To znaczy, w wyniku jej wzajemnego uderzenia z rozprzestrzenieniem wyższego światła wychodzą absolutnie wszystkie poziomy istniejących w światach stopni, a ona jest miarą wielkości każdego ze stopni[1].

Twarda iskra – to iskra, uderzająca w rozprzestrzenienie wyższego światła, i wznosząca światło odbite, obłaczające je. I w wyniku tego wzajemnego uderzenia rodzą się i wychodzą absolutnie wszystkie stopnie. Określa ona siłę skrócenia, istniejącą w kli Malchut, aby nie przyjmować wyższego światła, co zostało następnie ustawione także w twardym ekranie, nazywanym „źródło”. Jednak tutaj mówi się o początku wyjścia tej twardej iskry z Ejn Sof, kiedy jeszcze nie była ustawiona w masachu, a stanowiła siłę sądu, która doprowadziła do skrócenia światła w kli Malchut.

Ta twarda iskra wyszła, i wewnątrz najbardziej ukrytego z całego ukrytego w Nieskończoności, wewnątrz jej ostatniego stadium, Malchut Nieskończoności, powstała forma w swoim początkowym kształcie. Czyli forma sądu w swoim pierwotnym kształcie była jeszcze całkowicie niezauważalna. Ta twarda iskra formowała się i znajdowała się wewnątrz okręgu, w centrum okręgu, przypominającego pierścień. I nie było ani białego (koloru), ani czarnego, ani czerwonego, ani zielonego.

Wyjaśnienie powiedzianego: Zanim zostały stworzone stworzenia i zbudowane formy, wyższe proste światło wypełniało całą rzeczywistość. Nie było żadnej wolnej przestrzeni, w której mogłyby istnieć stworzenia i formy, i nie było tam ani początku (rosz), ani końca (sof), a wszystko było jednorodnym, prostym światłem. To światło nazywane jest światłem Nieskończoności. Kiedy zaś zapragnął On, w swoim prostym pragnieniu, zbudować światy i stworzyć stworzenia, pojawiła się twarda iskra, czyli siła sądu, która otworzyła się w Malchut, wychodzącej z Nieskończoności, i stworzyła pieczęć w wyższym świetle. Wtedy skróciło się światło i wyszło z kli Malchut oraz z miejsca wokół niej. To wyjście światła nazywa się pieczęcią w wyższym świetle, ponieważ powstała tam pusta przestrzeń, w której nie ma światła i w tej pustej przestrzeni później wyjdą wszystkie światy i wszystko, co w nich istnieje.

A ponieważ ta twarda iskra, siła sądu, wyszła i uformowała się teraz z ostatniej fazy Nieskończoności, jeszcze nie mógł się w niej otworzyć żaden sąd, a jedynie korzeń, z którego później rozprzestrzeniły się i zostały ustawione wszystkie sądy w światach. Jednak sama znajdowała się w swojej pierwotnej postaci i stanowiła jedynie pierwotną siłę – to znaczy, nie było w niej jeszcze zauważalne żadne przejawienie sądu. I także miejsce skrócenia, pusta przestrzeń, z której światło odeszło, również znajdowało się w swojej pełnej jednorodności. I tam w ogóle nie przejawiała się żadna forma sądu. To nazywa się okrągłą formą. To znaczy, siła sądu była zawarta w centrum tego okręgu, w centralnym punkcie, i tam stanowiła swego rodzaju oś, wokół której obracają się wszystkie światy, aby osłodzić i naprawić ten punkt.

I także nie było tam, w tej przestrzeni, żadnego koloru, ponieważ kolory – to przejawienie sądów, tworzących zmiany na stopniach, a tam jeszcze nie był zauważalny żaden sąd. I powiedziano w Zohar: „I nie było ani białego (koloru)” – ponieważ biały wskazuje na światło Hochma, w którym nie ma żadnego koloru ani sądu. I po tym, jak światło odeszło stamtąd, skrócone, nie ma tam białego koloru. Ale, przecież skoro światło odeszło, to czyż nie powinien tam pozostać czarny kolor, wskazujący na brak światła? Jednak powiedziano, że i czarnego tam nie było. I nie było tam ani czerwonego – koloru Biny, ani zielonego – koloru Tiferet.

Określając wielkość stopnia, utworzyła kolory, aby świecić wewnątrz tej przestrzeni i pieczęci, ponieważ po skróceniu i stworzeniu pieczęci kontynuowała rozprzestrzenianie linii światła ze światła Nieskończoności w miejsce tej pustej przestrzeni w taki sposób, że najwyższy początek (rosz) tego rozprzestrzeniania pochodził bezpośrednio od samej Nieskończoności, stykając się z nią, a zakończenie tego rozprzestrzeniania znajdowało się w miejscu twardej iskry, umieszczonej w centralnym punkcie, w środku tego koła, ponieważ ta twarda iskra uniemożliwia najwyższemu światłu przejście przez nią. Dlatego światło kończy się tam. Rozprzestrzenianie tej linii światła zawiera w sobie cztery kolory – sfirot Hochma, Bina, Tiferet i Malchut, które świecą wewnątrz skróconego miejsca. Jak powiedziano: „Określając wielkość stopnia, utworzyła kolory, aby świecić wewnątrz tej przestrzeni i pieczęci” – ponieważ podczas rozprzestrzeniania linii światła utworzyły się kolory, aby świecić w tym miejscu. Ale przed tym w skróconym miejscu nie było żadnego koloru.

I wiedz, że twarda iskra ma dwa działania:

1. Uderzeniowe połączenie (ziwug de-akaa), z którego wychodzą wszystkie te stopnie. Działanie to odbywa się w Malchut de-rosz, wznoszącej światło odbite z dołu do góry i rodzącej dziesięć sfirot rosz, a także zmieniającej kierunek, aby świecić od siebie w dół i rodzącej dziesięć sfirot guf.
2. Działanie ukończenia wszystkich stopni, ponieważ podczas rozprzestrzeniania dziesięciu sfirot guf z góry w dół, od Keter do Malchut, światło nie może zostać przyjęte w Malchut de-guf z powodu twardej iskry znajdującej się tam, która przeszkadza najwyższemu światłu i nie pozwala mu się tam rozprzestrzenić. Dlatego świecenie się kończy.

Z Nieskończoności wychodzi twarda iskra, aby przyciągnąć ozdoby i mohin do wszystkich poziomów, ponieważ wszystkie mohin schodzą w wyniku wzajemnego uderzenia (ziwug de-akaa) twardej iskry. To działanie iskry jest niezbędne, aby zarządzać Malchut, nazywaną „wielkim morzem”, tak aby nie wychodziła poza swoje granice. Innymi słowy, aby nie przyjmowała w siebie wyższego światła od ekranu i niżej, o czym powiedziano: „Do tego miejsca dojdziesz, ale nie dalej”[2] – tzn. do granicy tego ekranu dotrze to światło, i dalej już nie będzie się rozprzestrzeniać. Podobnie jak piasek, który ogranicza i kończy wody morza, zmuszając fale tego morza do cofania się. I z tego powodu Malchut de-rosz nazywana jest Malchut, która tworzy ziwug (połączenie)”, a Malchut de-guf – „Malchut kończąca”.

Należy również wiedzieć, że rozprzestrzenienie linii światła to parcuf AK, który jest Keterem w odniesieniu do czterech światów ABEA (Acilut, Brija, Jecira, Asija). I ponieważ w każdym rozprzestrzenieniu koniecznie są cztery poziomy, jeden poniżej drugiego, nazywane AB-SaG-MA-BoN, ta linia zawiera w sobie pięć parcufim świata AK (Adam Kadmon)[3].

Wewnątrz twardej iskry wychodzi jedno źródło, od którego ustawiane są kolory barw w dole. „Źródło” – to ekran ustawiony wewnątrz Malchut, aby wznosić światło odbite. Ponieważ wzajemne uderzenie, ziwug de-akaa (uderzeniowe połączenie) z wyższym światłem – to nieustający ziwug (połączenie), i ekran staje się jak źródło, które nieustannie emituje światło odbite. „Barwy” – oznaczają sądy. „Ustawiane są kolory” – oznacza przejawienie się sądów. „W dole” oznacza – w sfirot guf.

Świecenie odbitego światła zachodzi z dołu do góry i z góry w dół. Świecenie z dołu do góry nazywa się „rosz”. W świeceniu rosz kolory jeszcze się nie otworzyły, lecz dopiero podczas świecenia z góry w dół, nazywanego „guf (ciało)”, ujawniają się te cztery kolory. Dlatego powiedziano, że „ustawiane są kolory barw w dole”. To znaczy, kolory ujawniły się w świeceniu z góry w dół, a nie w świeceniu z dołu do góry.

Sądy nie mogły ujawnić się z dołu do góry, ponieważ wyższy i niższy zawsze odnoszą się do siebie jako przyczyna i skutek, a niższy pochodzi od wyższego. I ponieważ twarda iskra znajduje się w dole, w Malchut rosz, i świeci z dołu do góry, to „przyczyna”, czyli dziewięć wyższych sfirot, w żaden sposób nie otrzymuje wrażenia od braków w swoim „skutku”, Malchut.

Jednak w guf, które pochodzi od wzajemnego uderzenia (ziwug de-akaa) twardej iskry, ponieważ ta twarda iskra jest jego przyczyną, ujawniają się sądy tej twardej iskry. Cała siła sądów, która znajduje się w przyczynie, ujawnia się w jej skutku. I stąd wiemy, że każda właściwość awijut (grubości pragnienia) i braku może wywierać wpływ jedynie od miejsca swojego położenia i niżej, ale nigdy powyżej swojego miejsca.

2) Z najbardziej ukrytego ze wszystkich ukrytych (stima go stimin), z tajemnicy Ejn Sof (me-raza de-Ejn Sof) [wyszedł] podzielony (baka) i niepodzielony (lo baka). Jego powietrze (awira di-lej) jest całkowicie niepoznawalne (lo itjeda kelal), aż do momentu, gdy z powodu nacisku (migo de-chiku) z jego podzielenia (di-bekiu) rozbłysła jedna ukryta wyższa kropka (nekuḍa chada stimma ilaa). Poza tą kropką (batar hahi nekuda) nic więcej nie było poznawalne (lo itjeda kelal) i z tego powodu (u-begin kach) została nazwana początkiem (reszit), pierwszą wypowiedzią wszystkiego (maamar kadmaa de-kola).

Sulam

2) Najbardziej ukryty spośród wszystkich ukrytych, wywodzący się z Nieskończoności, parcuf Malchut świata AK, stworzył dwa parcufim o właściwościach podzielony i niepodzielony. Jego „powietrze (awir)” jest całkowicie niepoznawalne. Jeden parcuf, o właściwości „podzielony”, to wyjście połowy poziomu, WaK przy braku GaR. Drugi, o właściwości „niepodzielony”, to wyjście pełnego poziomu. Jego „powietrze (awir)” to poziom ruach, reprezentujący WaK przy braku GaR, i jest niepoznawalny, ponieważ nie ma tam ziwug do przyciągnięcia GaR. „Poznawalny” oznacza – ziwug do przyciągnięcia GaR.

Wyjaśnienie powiedzianego: Zohar zaczyna wyjaśniać, w jaki sposób z Malchut świata AK wyłoniło się pięć parcufim świata Acilut. Wyjaśnia się, jak Malchut świata AK stworzyła parcuf Keter świata Acilut, który nazywany jest „parcuf Atik i nukwa Atika”. Nukwa Atika wyłoniła się z niej w właściwości „podzielony”, natomiast zachar Atika wyłonił się z niej w właściwości „niepodzielony”. To podzielenie jest rezultatem interakcji właściwości sądu z właściwością miłosierdzia, które nazywane jest „drugim skróceniem świata AK (Adam Kadmon)”.

Uczymy się, że „na początku zamyślił stworzyć świat we właściwości sądu”[4] – odnosi się to do Malchut świata AK, z ziwugu (połączenia) której wyłoniły się parcufim świata AK, i ona stanowi właściwość sądu. „Zobaczył, że świat nie może istnieć, uczynił właściwość miłosierdzia pierwszą i połączył ją z właściwością sądu”⁴. Zobaczył, że nie ma powstania światów, podniósł właściwość sądu, Malchut świata AK, do Biny AK, właściwości miłosierdzia. Malchut, która realizowała ziwug (połączenie) i znajdowała się na końcu (sof) sfirot rosz, została podniesiona do miejsca Biny de-rosz, i tam dokonała ziwugu de-akaa (wzajemne uderzenie) z wyższym światłem.

I wtedy jej światło odbite, wznoszące się z dołu do góry, obłóczyło jedynie dwie sfiry, Keter i Hochmę, a trzy sfiry, Bina i Zo’N właściwości rosz, opuściły się z rosz i spadły w guf. Kończąca Malchut, która znajdowała się poniżej wszystkich sfirot guf, wzniosła się i została ustawiona w Binie właściwości guf, w połowie sfiry Tiferet, w punkcie chaze, ponieważ Tiferet uważane jest za Binę właściwości guf. I ukończyła parcuf w miejscu punktu chaze. A Bina i Zo’N de-guf nie mogły otrzymać żadnego światła, ponieważ znajdują się poniżej kończącej Malchut i całkowicie wyszły z Acilut.

I z powodu wzniesienia Malchut do miejsca Biny każdy stopień został podzielony na dwie części, przy czym jego górna połowa pozostała na poziomie, a dolna połowa wyszła i opuściła się na poziom poniżej. Połowa stopnia rosz opuściła się w guf, a połowa stopnia guf opuściła się poniżej Acilut. W ten sposób uważa się, że każdy parcuf, który wyłania się w wyniku interakcji właściwości miłosierdzia z sądem, powstaje poprzez podzielenie poziomu na dwie części.

Kiedy Malchut świata AK stworzyła parcuf Atik świata Acilut, stworzyła zachar Atika we właściwości „niepodzielony”, to znaczy bez interakcji z właściwością miłosierdzia. Atik wyszedł jako pełny poziom, to znaczy, nie został podzielony na dwie połowy. Nukwę Atika stworzyła za pomocą interakcji właściwości sądu z miłosierdziem. Nukwa wyszła jako podzielony poziom, to znaczy, jedynie na poziomie Keter i Hochma de-rosz oraz Keter i Hochma de-guf. Bina, Tiferet i Malchut de-rosz spadły w guf, a Bina, Tiferet i Malchut de-guf spadły poniżej ukończenia każdego poziomu Acilut, ponieważ powstało nowe ukończenie wyższego światła, w miejscu chaze właściwości guf, gdzie znajduje się połowa Biny guf. To nowe ukończenie nazywa się „parsa”.

Przyczyną tego, że parcuf Atik i jego nukwa zawierają w sobie obie właściwości razem, jest ustanowienie związku między parcufim AK, które wyłoniły się w właściwości „niepodzielony”, a parcufim czterech światów ABEA, które wyłoniły się w właściwości „podzielony”. Zachar Atika ma takie same właściwości jak świat AK, czerpie wypełnienie od AK i przekazuje je swojej nukwie, natomiast nukwa Atika, która ma takie same właściwości jak parcufim ABEA, przekazuje napełnienie światom ABEA.

Najbardziej ukryty spośród wszystkich ukrytych, wyłoniony z Nieskończoności, to znaczy parcuf Malchut świata AK, stworzył jeden parcuf – Atik Acilut – we właściwości „podzielony” i „niepodzielony”: zachar Atika – we właściwości „niepodzielony”, a nukwę Atika – we właściwości „podzielony”. I On umieścił na pierwszym miejscu właściwość „podzielony”, nukwę Atika, przed właściwością „niepodzielony”, właściwością zachar Atika, ponieważ nukwa Atika wyłoniła się przed zachar Atika, gdyż nukwa została stworzona i wyłoniona w GaR Nekudim, a zachar wyłonił się w świecie Acilut, po świecie Nekudim.

Jego „awir (powietrze)”, poziom ruach, będący właściwością WaK przy braku GaR, nazywany jest „niepoznawalny”, ponieważ nie ma tam ziwugu do przyciągnięcia GaR. To pięć poziomów nefesz-ruach-neszama-chaja-jechida (NaRaNHaJ). Poziom ruach nazywany jest „powietrze (awir)”. Właściwość „podzielony”, w której są tylko dwie sfiry, Keter i Hochma, może otrzymać jedynie dwa światła nefesz-ruach, a brakuje jej trzech świateł neszama-chaja-jechida z powodu braku trzech kelim Bina-Tiferet-Malchut, jak wiadomo z odwrotnego stosunku świateł i kelim, gdzie w kelim najpierw rosną wyższe, a w światłach najpierw wchodzą niższe. Dlatego powiedziano, że poziom „powietrze” Atika, będący właściwością „podzielony” Atika, to znaczy jego nukwa, jest całkowicie „niepoznawalny” – ponieważ nie ma ziwugu zdolnego przyciągnąć trzy światła neszama-chaja-jechida, to znaczy ziwugu nazywanego „wiedza (Daat)”, jak powiedziano: „I poznał Adam Chawę, żonę swoją”[5].

I wtedy, w wyniku uderzenia właściwości „podzielony” w Atiku, to znaczy nukwy Atika, zaczęła świecić jedna wyższa ukryta kropka – parcuf Arich Anpin świata Acilut. To uderzenie jest wzajemnym uderzeniem (ziwug de-akaa), w wyniku którego tworzą się i wychodzą absolutnie wszystkie poziomy. W ten sposób ta kropka rzeczywiście zawsze nosi nazwę Malchut. Parcufowi Arich Anpin nadano nazwę „wyższa kropka”, aby wkazać to, co różni się i jest nowe w nim w porównaniu z nukwą Atika – że posiada Malchut osłodzoną właściwością miłosierdzia, która jest ustawiona dla poznania, to znaczy dla dokonania ziwugu w celu przyciągnięcia GaR.

I ta osłodzona Malchut nazywana jest „wyższą kropką”. Nukwa Atika jest „niepoznawalna”, ponieważ jest ustawiona także w dolnej kropce, nazywanej „manula (zamek)”. Bowiem choć jest właściwością „podzielony”, czyli Malchut osłodzoną właściwością miłosierdzia, nazywaną „miftecha (klucz)”, to mimo wszystko posiada dwie kropki, to znaczy także nieosłodzoną Malchut. Dlatego jest „niepoznawalna”. Gdyż każde odnowienie w Arich Anpinie w stosunku do nukwy Atika zachodzi w jego wyższej kropce. Dlatego Zohar w wielu miejscach nazywa go „wyższą kropką”.

A to, co nazywane jest „ukrytą kropką”, różni się od Malchut świata AK, która nazywana jest „najbardziej ukrytą spośród wszystkich ukrytych”. Jednak Malchut Arich Anpina nazywana jest jedynie mianem „ukryta”, ponieważ znajduje się powyżej kropki, która jest całkowicie niepoznawalna. Dlatego kropka ta nazywana jest „początek (reszit)”, co oznacza – pierwsza wypowiedź, poprzedzająca wszystkie inne wypowiedzi.

Słowo „na początku (bereszit)”[6] wskazuje na parcuf Arich Anpin świata Acilut, nazywany początkiem (reszit) z tego powodu, że jest pierwszym parcufem, od którego przekazywane są wszystkie mohin obecne w światach. Jednakże od parcufim znajdujących się powyżej niego – od parcufim AK, a także od zachar i nukwy Atika – do światów nie są przekazywane żadne mohin, ponieważ są one całkowicie niepoznawalne i nie ma w nich ziwugu do przekazywania mohin. Dzieje się tak, ponieważ parcufim AK i Atik zachar zostały ustawione z Malchut właściwości sądu, która nie została osłodzona, a świat nie może istnieć w niej. Nawet parcuf nukwy Atika nie przekazuje mohin, ponieważ składa się z dwóch kropek razem, i dlatego również jest niepoznawalny.

W ten sposób pierwszym parcufem, który jest poznawalny, jest parcuf Arich Anpin, ponieważ został ustawiony za pomocą jednej jedynie wyższej kropki, która jest osłodzona – kropki „miftecha (klucz)”. Dlatego Arich Anpin nazywany jest początkiem (reszit). Z tego powodu Zohar szczegółowo wyjaśnia tu stany od początku skrócenia aż do zachar i nukwy parcufa Atik świata Acilut, aby wkazać nam, że parcuf Arich Anpin jest nosicielem wyższej kropki, nazywanej „reszit”, i że na niego wskazuje słowo „bereszit” w Torze.

I tego nie ma we wszystkich parcufach i światach, które go poprzedzają. Ponieważ są one niepoznawalne i nie przekazują nic niższym. Dlatego w Torze nie wspomniano o nich ani jednym słowem, ponieważ nie możemy nazwać imieniem lub słowem czegoś, czego nie pojmujemy. Korzeń całego pojmowania zaczyna się dopiero w Arich Anpinie, który nazywany jest „poznawalny”. Jednak jest on jedynie korzeniem pojmowania, dlatego nazywa się „bereszit (na początku)”⁶. I dlatego właśnie on jest pierwszym słowem w Torze, ponieważ Tora odnosi się do właściwości „pojmowanie”.

---

[1] Zob. „Wprowadzenie do nauki Kabała”, p.16-17.
[2] Pisma, Job, 38:11.
[3] Zob. „Wprowadzenie do nauki Kabała”, p.30-46.
[4] Zob. Bereszit Raba, rozdz.12, p.15.
[5] Tora, Bereszit, 4:1.
[6] Tora, Bereszit, 1:1. „Na początku stworzył Wszechmocny (Elohim) niebo i ziemię”.