Są trzy linie. I jest pomiędzy nimi poróżnienie, czyli jedna chce zlikwidować drugą. I stąd wychodzą trzy rodzaje stanów:
- Kiedy jedna likwiduje drugą.
- Kiedy jedna chce zlikwidować drugą, lecz nie może i pozostają one w poróżnieniu.
- Kiedy pomiędzy nimi uczynione przymierze.
Prawa linia nazywa się właściwością zadowolenia. Czyli kiedy człowiek rysuje sobie obraz, jak on jest zadowolony i szczęśliwy, że właśnie jego wybrał Stwórca dla służby. I chociaż on nie odczuwa tego stale, a tylko czasami, widząc, że tak rzadko jest spotykany człowiek, który służyłby Królowi chociaż raz w swoim życiu, otrzymuje od tego odczucie zadowolenia i odczucie życia. I to światło życia daje mu siły iść drogą Tory i przykazań w radości, i powiększać dobre uczynki (skarmiać wiarę).
Jednak potrzebne jest krytyczne podejście do swego duchowego stanu – zdolność widzieć, jak daleko jest się jeszcze od bezinteresowności w swoich zamiarach i czynach. To nazywa się lewą stroną w duchowej pracy i ona jest niezbędna, żeby wznosić się po duchowej drabinie.
Lewa linia – widzenie prawdy swojej przyrody, chce zlikwidować prawą – wzmacnianie wiary, czyli chce, żeby szedł tylko linią krytyki, i nie pozwala jemu uczynić nic dobrego. I wtedy mądrości jego jest więcej niż działań.
Człowiek nie może obejść się bez zasilania siły życia, którą może otrzymać wyłącznie od prawej strony – odczucia zadowolenia z siebie i Stwórcy. Dlatego należy iść głównie prawą linią, czyli wzmacniać wiarę w wielkość celów i wierzyć, że każdy nasz czyn (skierowany na podobieństwo właściwości ze Stwórcą) daje wynik. Czas, którym idziemy lewą linią – krytyki, nie powinien być długi, i niezbędnym jest umieć ten stan kontrolować. Trzeba umieć przeprowadzić lewą stronę w prawą i ponownie iść drogą wiary w wielkość Stwórcy. Bez względu na całą krytykę i na cały rozum, który jest u człowieka, on idzie wiarą ponad rozum, czyli w właściwości prawej linii, która nazywa się wiara.
To włączenie lewej linii – prawdziwego odczucia swego stanu w duchowym, w prawą – wiarę mędrców, nazywa się środkową linią, która stwarza porozumienie pomiędzy nimi, przechylając się do prawej linii. I to nazywa się właściwość ahoraim (światło hasadim – światło naprawienia). Za pomocą tego połączenia staje się godny człowiek otrzymać właściwość panim (poziom otwarcia liku), kiedy mądrość „odziewa się” w zamiar oddawania (hasadim), co wywołuje jedność Stwórcy i duszy, światła i kli…