246) W stosunku do świateł, o których mówimy, że ich korzeń pozostał na swoim miejscu, a ich świecenie wychodzi na zewnątrz, wyjaśnijmy to w stosunku do Z’A i od niego będziemy wnioskować o reszcie. Kiedy Ejn Sof tworzy keter, on czyni go stworzonym z pięciu parcufim, i to: keter, Aw’I i Zo’N w nim. Lecz wiedz, że w tym czasie, kiedy on stworzył keter, były włączone wewnątrz niego, jeden wewnątrz drugiego, wszystkie ketery, istniejące stąd i niżej, do świata Asija. W jaki sposób? Keter Acilut obłacza się w keter Bria, a na niego – keter Jecira, a na niego obłacza się keter Asija.
* Ec Chaim, cz.2, Wrota powstania ABE’A, rozdz.2
Or paszut
246) W stosunku do świateł, o których mówimy, że ich korzeń pozostał na swoim miejscu, a ich świecenie wychodzi na zewnątrz. Te słowa rawa z p.246 i do 251 – są to lśniące klucze do wszystkich głębin tej mądrości od jej początku do końca, bez których nie byłoby u nas możliwości poznania i zrozumienia jakiegokolwiek pojęcia. I sformułujmy kilka pytań (w celu dalszego wyjaśnienia).
1. Skoro jakikolwiek keter świata lub parcufa – to gałąź wyższej, odnoszącej się do niego malchut, w jaki sposób można zrozumieć, że keter każdym miejscu – to dokładnie właściwość Ejn Sof? Przecież on jest tylko przedłużeniem malchut, która w każdym miejscu jest tylko aspektem kli?
2. Wiadomo, że nie ma poziomu, w którym nie byłoby dwudziestu pięciu parcufim, czyli pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N, obłóczonych jeden na drugi na równym poziomie, w każdym z których jest pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N w długości. I zgodnie z tym należy zrozumieć różnicę pomiędzy nimi. Na przykład, jaka jest różnica pomiędzy wewnętrznym A’A, A’A de-Aba, A’A de-Ima itp., chociaż wszystkie one – to A’A i kategoria Stworzyciela? Również jaka jest różnica pomiędzy Aw’I de-A’A, (położonym) w jego długości, od Aw’I (parcufa) Aw’I, położonym w jego długości itp.?
3. Jeżeli w wewnętrznym A’A, obłóczonym na kaw Ejn Sof, również jest pięć parcufim w długości, czyli Aw’I i Zo’N – jak mogą Aw’I, będące trzecim poziomem w stosunku do Ejn Sof, obłaczać się na kaw Ejn Sof na równi z A’A? A tym bardziej Zo’N, będące czwartym poziomem od Ejn Sof – (w jaki sposób) obłaczają kaw Ejn Sof, oddalony od nich na cztery poziomy?
4. Czasami mówimy, że parcufim obłaczają jeden drugiego na równym poziomie, a czasami mówimy, że one obłaczają się tylko jeden poniżej drugiego, czyli niższy obłacza jakąś część wyższego. I należy wiedzieć, kiedy one znajdują się na równym poziomie, a kiedy one umieszczone jeden pod drugim, i również sens tego.
5. I główne pytanie: co wynika z powiedzianego? I ono wyjaśnia to, co podkreśla raw w wielu miejscach: nawet po wszystkich rodzajach wzniesienia światów, mających miejsce w ciągu sześciu tysięcy lat, drabina poziomów zupełnie się nie zmienia. Na przykład Zo’N, którzy wyszli na początku ich stworzenia, obłaczający NeH’I de-A’A, sami nigdy nie wznoszą się powyżej tego. I nawet kiedy oni obłaczają Ga’R de-A’A, oni nie zmieniają swego miejsca, ponieważ A’A wznosi się wtedy do góry w A’B de-A’K, a jego NeH’I znajdują się w miejscu Ga’R de-Nekudim i z nimi przyciąga się w Ga’R de-Nekudim również i Z’A. Jednak (jego miejsce) w NeH’I de-A’A nie zmienia się od wzniesienia do góry. I dlatego wzniesienia nigdy nie zmieniają porządku poziomów.
I znaczenie tego jest takie, że główną przyczyną wszystkich tych wzniesień pięciu parcufim Acilut są neszamot sprawiedliwych, które wznoszą Ma’N w Zo’N, żeby Zo’N przyciągnęli dla nich mochin. I tak te mochin, które Zo’N przyciągają, rozprzestrzeniają się do nich od wyższych parcufim, będących nad nimi, aż do Ejn Sof. I wiadomo, że nie ma zniknięcia w duchowym: nie można powiedzieć o nich, że znikają z pierwszego miejsca i przychodzą na drugie miejsce, ale pozostają w pełni we wszystkich miejscach, przez które przeszły. Gdyż korzeń każdego obiektu w świętości istnieje w każdym miejscu, gdzie (duchowy obiekt) przebywał, i tylko jego świecenie rozprzestrzenia się w dół – jak napisano w Ec Chaim, w.29, Wrota oddzielenia, rozdz.7 i w innych miejscach – i nie więcej, lecz osnowa i korzeń ich świecenia pozostaje na swoim miejscu, a świecenie wychodzi na zewnątrz.
Na przykład, kiedy Z’A przyciąga mochin neszama, te mochin przychodzą od Ejn Sof do parcufa Atik. I on zyskuje dzięki tym mochin poziom keteru, dzięki czemu jest u niego wzniesienie w parcuf Sa’G de-A’K. Następnie on przekazuje mochin w A’A, i ten osiąga poziom hochma w neszama, dzięki czemu u niego jest wzniesienie w parcuf Atik de-Acilut. Pozostałe mochin przedłużają się w Aw’I, one biorą dla siebie poziom biny w neszama, dzięki czemu wznoszą się do poprzedniego poziomu Ga’R de-A’A. Ostatni poziom, czyli Wa’K de-neszama przedłuża się w Zo’N, i u nich jest wzniesienie od tabura A’A do haze A’A. W ten sposób, keter neszama bierze Atik, hochmę de-neszama bierze A’A, binę de-neszama bierze Aw’I, a Z’A otrzymuje od nich tylko kategorię Wa’K.
Okazuje się, że nawet teraz, po osiągnięciu przez Z’A poziomu neszama, nie zmieniła się drabina poziomów. Ponieważ jak Z’A wyrósł w Wa’K, tak samo wyrośli wszyscy wyżsi w tej samej mierze: Aw’I w binie, A’A w hochmie, Atik w keterze i każdy z nich wzniósł się na wyższy poziom. I chociaż Z’A pozostaje na swoim pierwotnym miejscu, będącym taburem A’A, lecz z powodu tego, że sam A’A wyrósł i podniósł się w miejsce Atika, otrzymujemy, że również poziom jego tabura wyrósł i podniósł się we wcześniejsze miejsce haze, a z nim był przyciągnięty również Z’A. I podobnie do tego – w pozostałych mochin, które otrzymuje Z’A: na początku wznoszą się wyższe. Na przykład, kiedy Z’A (otrzymuje) poziom haja, haze A’A okazuje się wzniesionym w miejsce jego garon, a z nim przyciągany jest również Z’A. W jechida garon A’A okazuje się wzniesiony w miejsce jego galgalty i z nim przyciąga się również Z’A. W ten sposób wyższe w żaden sposób nie zmieniają miejsc swoich poziomów, a tutaj następuje tylko ogólny wzrost.
I sens tego wyjaśnia tu Ari i pokazuje tu kolejność poziomów stworzenia ogólnie i w indywidualnym. I odnośnie tego, że Ari uważa tu A’A za keter, a nie Atik, mimo iż wiadomo, że Atik wziął keter de-M’A, a A’A tylko hochma de-M’A. Sens w tym, że Ari chce wyjaśnić tu w detalach pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N. I wiadomo, że nie ma parcufa nukwa, dopóki Z’A nie osiągnie poziomu neszama, ponieważ wtedy u nukwy jest parcuf achor be achor od haze de-Z’A i niżej, jak napisano w Ec Chaim w.36, rozdz.1 i w innych miejscach. Patrz tam dokładnie. Również wiadomo, że kiedy Z’A osiąga poziom neszama, on wznosi się i obłacza haze de-A’A, Aw’I wznoszą się i obłaczają Ga’R de-A’A – tu, gdzie hochma de-M’A, a A’A wznosi się i obłacza Ga’R de-Atik – tu, gdzie keter de-M’A. W ten sposób jest u A’A poziom keter, dlatego raw uważa A’A za keter, Aw’I za hochmę, ISZSu’T za binę, Z’A – ruach, a nukwę, ponieważ ona od haze i niżej Z’A – nefesz Acilut. I taki jest zwyczaj rawa, kiedy rozważa pięć parcufim Acilut: nie bierze pod uwagę Atika, gdyż wtedy Atik wzniósł się już do Sa’G de-A’K, A’A wzniósł się w Ga’R Atika i stał się keter de-M’A, Aw’I – hochma de-M’A, ISZSu’T to bina de-M’A, a Zo’N to Wa’K de-M’A. A dalej, w p.253, kiedy interpretuje kolejność tworzenia parcufa, on w rzeczywistości zaczyna od parcufa Atik.
Kiedy Ejn Sof tworzy keter, on czyni go stworzonym z pięciu parcufim, i to: keter, Aw’I i Zo’N w nim. W tym miejscu należy pamiętać o dwóch znaczących różnicach, które pokazuje raw w Ec Chaim, w.43, rozdz.1, określone na każdym poziomie dziesięciu sfirot – jak od świata do świata, tak i od poziomu do poziomu. I to jest to, że w dziesięciu sfirot or jaszar, uważanych za keter i cztery poziomy Hu’B Tu’M, nie ma żadnej różnicy pomiędzy światami i poziomami, i jakie są te cztery kategorie w Acilut, takie one są w sof Asija. A cała różnica, jaka istnieje między światami i poziomami – tylko i wyłącznie w aspekcie ekranu.
Czyli, jak wyjaśniono na początku rozdziału, dziesięć sfirot prostego światła (or jaszar) umieszczonych[1] w porządku czterech bhinot – jedna grubsza od drugiej: bhina alef – jest to hochma; bhina bet – jest to bina, grubsza niż hochma; bhina gimel – jest to Z’A, jeszcze grubszy (gęstszy) itd. A w naprawionym ekranie kli malchut – następuje uderzenie i odepchnięcie światła z powrotem w tajemnicy or hozer. I tam wyjaśniono, że początek rozprzestrzenienia światła Ejn Sof (następuje) w kolejności czterech bhinot prostego światła (or jaszar), dopóki nie osiągnie ekranu w kli malchut, i wtedy ekran wznosi or hozer od początku poziomu prostego światła (or jaszar), i obłacza je. I wtedy istota obłacza się w kelim.
I to pytanie należy szczegółowo wyjaśnić. Już wyjaśniliśmy to w Talmudzie dziesięciu sfirot w cz.1 i również w cz.3, a tu wyjaśnimy krótko, tylko w mierze wystarczającej dla naszego pytania. Kli malchut – to główne kli otrzymywania w sfirot, a wszystkie te cztery bhinot awijut, które raw określa w Hu’B Tu’M prostego światła (or jaszar), w zasadzie są zapieczętowane w samym kli malchut, w jej masachu (ekranie). I dlatego malchut i masach są podzielone na pięć bhinot awijut, gdzie jest pięć poziomów ziwug de-akaa w powyższy sposób, jeden pod drugim.
I taka jest zasada: im grubszy ekran[2], tym wyższy poziom or hozer wznosi on. Tak jeżeli jest awijut w kli malchut w najwyższej doskonałości, czyli w bhinie dalet, to kiedy wyższe światło uderza w jej masach, ona wznosi or hozer i obłacza (wyższe światło) do poziomu keter or jaszar. A jeżeli awijut kli malchut tylko od bhiny gimel, jego or hozer, które wznosi się podczas ziwug de-akaa, osiąga jedynie poziom hochma or jaszar, i wychodzi, że poziomowi jego dziesięciu sfirot brakuje keteru. Jeżeli awijut w malchut – tylko awijut bhiny bet, jej or hozer osiąga jedynie poziom biny or jaszar, i okazuje się, że na poziomie brakuje dwóch sfirot keter i hochma. Jeżeli w malchut jest tylko awijut bhiny alef, wtedy ona obłacza tylko poziom Z’A, i u niej brakuje KaHa’B. A jeżeli nie ma w niej więcej awijut, a podobna do bhiny szoresz awijut, wtedy ona wyprowadza tylko poziom malchut, i jej brakuje dziewięciu pierwszych sfirot. Patrz w Talmudzie dziesięciu sfirot, cz.2, Wewnętrzne spostrzeganie. I za pośrednictwem tego masachu, czyli w zgodności z pięcioma bhinot awijut, światy oddzielone są od siebie. Ponieważ w świecie A’K właściwość malchut jest wykorzystywana w awijut bhiny dalet i dlatego jej or hozer osiąga poziom keter, i dlatego świat A’K nazywa się światem keter. W Acilut w malchut był awijut bhiny gimel, dlatego tam wychodzi poziom hochma. W Bria był awijut bhiny bet, i dlatego masach wyprowadza tam poziom biny. W Jecira był awijut bhiny alef, dlatego wychodzi tam poziom Z’A. W Asija był awijut de-szoresz, i dlatego jest tam tylko i wyłącznie poziom malchut.
I podobnie do tego, jak masach oddziela światy od siebie, tak samo on rozdziela i pięć parcufim w każdym świecie. Ponieważ parcuf keter de-Acilut wychodzi za pośrednictwem masachu bhiny dalet. Hochma de-Acilut, nazywana Aba, wychodzi na masach bhiny gimel, i jej brakuje keteru. Bina Acilut, nazywana Ima lub ISZSu’T, wychodzi za pośrednictwem masachu bhiny bet, i jej brakuje keteru i hochmy. Z’A Acilut wychodzi za pośrednictwem masachu bhiny alef i jemu brakuje Ga’R, będących KaHa’B. Nukwa wychodzi z ekranu de-szoresz, i dlatego jej brakuje dziewięciu pierwszych sfirot.
I wszystko to powiedziano wyłącznie o mierze poziomu. Lecz dziesięć sfirot prostego światła (or jaszar) – KaHa’B, Z’A i malchut – równe we wszystkich światach i we wszystkich parcufim. Bowiem nawet w świecie Asija, w którym jest tylko poziom malchut, nazywany „NeH’I”, i brakuje tu dziewięciu pierwszych sfirot, to nie oznacza, że tu w całości brakuje dziewięciu pierwszych. Ponieważ nie ma czegoś takiego, żeby był jakikolwiek poziom bez dziesięciu sfirot or jaszar – KaHa’B, Z’A i malchut. Lecz oznacza to, że u niej (malchut) w rzeczywistości jest dziesięć sfirot, jednak z tego powodu, że awijut w niej bardzo słaby, dlatego or hozer w niej mały i obłacza tylko poziom malchut. I dlatego jest w niej dziesięć sfirot wyłącznie na poziomie malchut, ponieważ keter jest na poziomie malchut, hochma – na poziomie malchut, bina – na poziomie malchut i również Z’A w niej jest na poziomie malchut, i sama malchut również jest na poziomie malchut. Przecież w dziesięciu sfirot prostego światła (or jaszar) nie ma takiej różnicy poziomów. I podobnie do tego w świecie Jecira, gdzie jest tylko poziom Z’A – znajduje się wszystkie dziesięć sfirot KaHa’B Zo’N, każda na poziomie Z’A. I również – dziesięć sfirot de-Bria – każda z nich na poziomie biny. W ten sposób istota dziesięciu sfirot or jaszar i istota miary poziomu, znajdującego się w tych dziesięciu sfirot – to dwie kategorie, całkowicie od siebie różne. Przecież dziesięć sfirot prostego światła (or jaszar) powinny być w każdym poziomie i na każdym stopniu, nawet na najmniejszym z najmniejszych. Lecz miara poziomu tych dziesięciu sfirot – to inny temat i zależy od miary awijut kli malchut, która wykorzystywana na poziomie w ziwug de-akaa, kiedy u każdego bardziej grubego (kli) masach okazuje podnoszącym wyższy poziom.
I to jest to, o czym mówi raw tutaj: „Kiedy Ejn Sof tworzy keter, on stwarza go złożonym z pięciu parcufim, i to: keter, Aw’I i Zo’N w nim”. Ponieważ poziom keter de-Acilut nazywa się parcufem A’A, on wychodzi za pośrednictwem ziwug de-akaa na ekran w kli malchut z awijut bhiny dalet, jak napisano wyżej. Czyli światło Ejn Sof, składające się z keteru i czterech właściwości prostego światła (or jaszar), nazywanych Hu’B Tu’M, rozprzestrzenia się do masachu w kli malchut bhiny dalet i uderza w niego, a na miarę siły uderzenia przy opuszczeniu powraca, wznosząc się w tajemnicy or hozer do góry, i obłacza keter i cztery właściwości Hu’B Tu’M prostego światła (or jaszar). Przy tym istota obłacza się w kelim i kończy poziom, jak napisano w Ec Chaim, w.47, rozdz.1. I tak te pięć właściwości – keter i Hu’B Tu’M prostego światła (or jaszar) – natychmiast wraz z rozprzestrzenieniem dla ziwug de-akaa, włączają się w siebie i (w momencie ziwuga) stają się dwudziestoma pięcioma sfirot – a dokładnie pięcioma sfirot, obłóczonymi na siebie w grubości, w każdej z których jest pięć sfirot KaHa’B Tu’M w długości na równym poziomie.
Przyczyna tego jest w tym, że jakikolwiek obiekt w świętości, przechodzący z miejsca na miejsce, nie znika z pierwszego miejsca przy przejściu na drugie miejsce, jak w to ma miejsce w materialnym świecie, a jest tu tylko aspekt dodawania, ponieważ on cały pozostaje pierwszym miejscu również i po tym jak przyszedł na drugie miejsce, jak napisano we Wrotach oddzielenia, w rozdz.7. I ponieważ sfira keter – to korzeń wszystkich czterech właściwości prostego światła (or jaszar), i one przechodzą przez nią, okazuje się, że wszystkie one pozostawiły w niej swój korzeń. Dlatego jest w samej sfirze keter wszystkie pięć kategorii KaHa’B Tu’M prostego światła (or jaszar). I również trzy sfirot bina i Zo’N obowiązkowo przechodzą przez sfirę hochma prostego światła (or jaszar), i one pozostawiają swój korzeń w niej. I są w hochmie wszystkie cztery kategorie Hu’B Tu’M w długości, gdyż każda grubsza (gęstsza), uważana jest za niższą, i dlatego one podobnie znajdują się jedna pod drugą w długości. Również dwie sfirot Z’A i malchut, przechodząc przez binę, pozostawiają w niej swój korzeń, i dlatego w sfirze bina są trzy sfirot: bina, Z’A i malchut. W ten sposób sfira malchut pozostaje w Z’A, i on włącza dwie sfirot – Z’A i malchut. A w sfirze malchut od prostego światła (or jaszar) jest tylko jej własna właściwość, ponieważ żadna sfira nie przechodzi przez nią.
Zatem to wzajemnie włącznie zachodzi dzięki pięciu własnym właściwościom prostego światła (or jaszar), zanim zostanie wykonany ziwug de-akaa, wznoszący or hozer i obłaczający je do keteru. Wtedy keter składa się z pięciu właściwości, hochma – z czterech właściwości, bina – z trzech właściwości, Z’A – z dwóch, a malchut – z jednej. Jednak po tym, jak zachodzi ziwug de-akaa, kiedy or hozer wznosi się i obłacza je, wtedy or hozer wyrównuje poziom wszystkich ich w pełnej równości, jak napisano w Ec Chaim, w.4 AHa’P, rozdz.1, w interpretacji rawa Gedalia ha-Lewi. I to dokładnie wyjaśniono w Talmudzie dziesięciu sfirot, w Wewnętrznym spostrzeganiu cz.2 – patrz tam dokładnie. I teraz wychodzi, że z powodu tego or hozer, który obłacza je i wyrównuje ich poziomy z keterem, hochma zawiera również sfirę keter. I również dzięki or hozer także bina zyskuje dwie właściwości keter i hochma, i jej poziom staje się równy z keterem itd. A malchut zyskuje cztery sfiry KaHa’B i Z’A, i jej poziom również równy z keterem. W ten sposób poziom każdej z pięciu właściwości prostego światła (or jaszar) KaHa’B Tu’M równy z poziomem keter i one obłaczają jedna drugą w grubości[3]. A w każdej z nich jest pięć kategorii KaHa’B Tu’M w długości, dzięki czemu powstaje dwadzieścia pięć sfirot.
I wszystko to – na poziomie rosz parcufa. I wiadomo, że malchut de-rosz razem z or hozer w niej ponownie rozprzestrzenia się z góry w dół, i podobnie jak one (sfirot rosz) tworzy dwadzieścia pięć sfirot guf do tabura, nazywanych toch parcufa. A następnie one rozprzestrzeniają się we właściwości sof parcufa w dwadzieścia pięć sfirot od tabura i niżej, do sijum raglaim. I wtedy, po rozprzestrzenieniu w rosz, toch i sof ona (malchut) nazywa się parcufem. Innymi słowy, po tym jak ona rozprzestrzeniła się w rosz-toch-sof, każda sfira prostego światła (or jaszar) w niej nazywa się imieniem „parcuf”. W ten sposób te pięć sfirot KaHa’B Tu’M, które rozprzestrzeniły się do ziwug de-akaa w malchut rosz, a stąd rozprzestrzeniły się w toch i sof do sijum raglaim, nazywają się teraz pięcioma parcufim: A’A, Aw’I, Zo’N, które obłóczone jeden na drugi w grubości na równym poziomie, w każdym z których również jest pięć parcufim A’A, Aw’I i Zo’N w długości. I okazuje się, że dwadzieścia pięć sfirot, które wychodzą za pośrednictwem ziwug de-akaa w malchut rosz, stają się teraz dwudziestoma pięcioma parcufim. I dobrze zrozum to.
I to jest to, co powiedział raw: „Kiedy Ejn Sof tworzy keter, on stwarza go złożonym z pięciu parcufim, i to: keter, Aw’I i Zo’N w nim.” Czyli – na przykładzie tego, jak wyjaśniono wyżej, kiedy dzięki pięciu bhinot prostego światła (or jaszar), które rozprzestrzeniają się do ziwug de-akaa w masachu, znajdującym się w kli malchut, wychodzi pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N, obłaczający jeden drugiego w grubości na równym poziomie, w każdym z nich jest pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N w długości. A razem – to dwadzieścia pięć parcufim, jak powiedziano wyżej. I pamiętaj o tym we wszystkich wypowiedziach rawa.
Wiedz, że ten ziwug ze względu na keter świata Acilut zachodzi w malchut świata wyższego niż Acilut, nazywanego światem A’K. czyli pięć bhinot prostego światła (or jaszar), rozprzestrzenia się z Ejn Sof, błogosławiony On, przechodzi przez pięć parcufim A’A, Aw’I i Zo’N de-A’K, dopóki nie trafia w masach w kli malchut de-A’K. Masach wznosi or hozer, obłaczając te pięć bhinot, wtedy powstaje keter Acilut i tworzona jest wspólność pięciu parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N w grubości, w każdym z których jest pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N w długości. One obłaczają się na siebie na równym poziomie, opuszczają się stąd na swoje miejsce w Acilut i obłaczają rozprzestrzeniający się w Acilut kaw Ejn Sof, błogosławiony On.
I to wyjaśnia szczegółowo (odpowiedź na) pierwsze pytanie, które zadaliśmy wyżej na początku Or paszut p.248. Zapytaliśmy: jak może keter być dosłownie właściwością Ejn Sof, przy tym, że on jest tylko gałęzią stworzoną przez malchut, znajdującą się w wyższym świecie, a malchut – jest to zawsze aspekt kli? I z wyjaśnionego dobrze zrozum, że keter i cztery bhiny prostego światła (or jaszar) rozciągają się od samego Ejn Sof, błogosławiony On, i dlatego, aby obłóczyć się w or hozer, one łączą się (z nim) w ziwug de-akaa w malchut wyższego. A w stadium tego ziwuga de-akaa w malchut wyższego ta malchut zawsze uważa się kategorią Stworzyciela niższego. Jednak same światła prostego światła przychodzą tylko z Ejn Sof, błogosławiony On, i przychodzą przez pięć parcufim wyższego świata – każde w sposób, który odpowiada istniejącym pięciu parcufim wyższego świata.
W ten sposób, obdarzanie Ejn Sof czterema bhinot prostego światła, zwanymi sfirot keter, rozciąga się dosłownie od Ejn Sof, błogosławiony On, i przechodzi przez parcuf keter de-A’K. Od niego rozprzestrzenia się przez pozostałe cztery bhiny Hu’B Tu’M prostego światła przez parcufim A’K, dopóki nie przyjdzie do ziwug de-akaa w kli malchut de-A’K i nie obłóczy się tam w obłóczenie or hozer, a stąd ono opuszcza się na swoje miejsce w świecie Acilut. Przecież keter rozciąga się od samego Ejn Sof, i on sam – dokładnie Ejn Sof, a wszystko to, co otrzymuje od malchut wyższego – to tylko i wyłącznie obłóczenie w or hozer. I zrozum to. I tak samo pozostałe cztery bhiny prostego światła – to tylko gałęzie keteru, i one otrzymują od malchut wyższego tylko obłóczenia or hozer. A to, że powiedziano w wielu miejscach, że malchut wyższego staje się Atikiem u niższego – jest zupełnie inną kwestią, jak napisano w Talmudzie dziesięciu sfirot, cz.3 i jeszcze będzie wyjaśnione w swoim miejscu. I z tego, co zostało wyjaśnione, będziesz mógł zrozumieć dalsze wyjaśnienia rawa.
Kiedy on stworzył keter, były włączone wewnątrz niego, jeden wewnątrz drugiego, wszystkie ketery, istniejące stąd i niżej, do świata Asija. Teraz raw wyjaśnia kolejność ich obłóczenia w Acilut jeden na drugi i na kaw Ejn Sof. I wiedz, że właściwość pięciu parcufim w długości parcufa raw zwykle nazywa imieniem „keter i ABE’A”. Ponieważ rosz parcufa do garon nazywa się keterem; (właściwość) od garon do haze nazywa się Acilut, i to parcuf Aba lub Aw’I; (właściwość) od haze do tabura nazywa się Bria, i to parcuf Ima lub ISZSu’T; a (właściwość) od tabura do sijuma raglaim parcufa nazywa się Jecira i Asija, lub Zo’N. W ten sposób, jest pięć parcufim na równym poziomie w grubości, i to A’A, Aw’I i Zo’N, obłaczające się jeden na drugi, w każdym z tych pięciu parcufim w długości, nazywających się Keter, Acilut, Bria, Jecira, Asija.
I już wyjaśniliśmy, że te obłóczenie jeden na drugi pięciu parcufim w grubości, nazywanych A’A, Aw’I i Zo’N – to istota sfirot pięciu bhinot prostego światła. A pięć parcufim, każdy z których wychodzi w długości, nazywanych keter i ABE’A, wychodzi tylko od wzajemnego włączenia jeden w drugi, kiedy przy wyjściu ich jeden z drugiego każdy pozostawia swój korzeń w swoim wyższym, i dlatego one składają się z siebie nawzajem, jak powiedziano w wyjaśnieniu wyżej.
I należy zrozumieć wielką różnicę pomiędzy parcufim w grubości i parcufim w długości. Parcufim w grubości – to pięć poziomów, oddzielonych od siebie w kolejności przyczyny i skutku w zauważalnej odległości. Ponieważ parcuf keter – to dosłownie kategoria Ejn Sof, to aspekt Maacila i korzeń dla wszystkich nich. Parcuf hochma jest bardzo odległy od niego, będąc już światłem neecala, lecz uważany jest przez keter za drugi poziom, ponieważ jego kli jest bardzo cienkie i ono uważane jest jeszcze jako światło bez kli. A wiadomo, że dopóki światło nie obłacza się w kli, ono nie uważa się, że wyszło ze wspólności Maacila, i dlatego ono nazywane jest keterem. Tymczasem bina okazuje się oddalona od parcufa hochma, będącego Abą, ponieważ w niej już znajduje się korzeń kli, i jej światło – to światło hasadim, a nie hochma. Z’A jeszcze bardziej oddalony z tego powodu, że kli w nim bliskie do kli malchut. A parcuf malchut najbardziej oddalony ze wszystkich poprzednich. Tym samym pięć parcufim w grubości różni się od siebie pod wieloma względami.
Ale pięć parcufim w długości, które są w każdym z nich, pochodzi jedynie od wzajemnego włączenia w siebie. Dlatego istota parcufa nie zmienia się w nich pod względem grubości. I tak na przykład parcuf keter, będący aspektem Ejn Sof i korzeniem wszystkich czterech parcufim, składa się ze wszystkich pozostałych czterech parcufim, które rozprzestrzeniają się w nim w długości, i nazywane ABE’A. I ponieważ on – korzeń parcufa hochma, a to Aba, dlatego kiedy wychodzi z niego Aba, to pozostawia w nim swój korzeń, który nazywa się Acilut, położony w nim od garon do haze i nazywa się keterem Acilut, czyli korzeniem Aby. I tak samo (dzieje się), kiedy on (parcuf keter) tworzy keter parcufa Ima, który pozostawia swój korzeń w keter. On nazywa się Bria, i położony od haze do tabura, i nazywa się keterem Bria, czyli korzeniem Imy. I tak samo kiedy on tworzy keter parcufim Zo’N, pozostawiających w nim swój korzeń, nazywanych Jecira i Asija w keterze, od tabura do sijum raglaim w nim. I one nazywają się keterem Jecira i keterem Asija, czyli korzeniem Z’A i korzeniem nukwy. W ten sposób, wszystkie te cztery parcufim ABE’A w keterze – to tylko i wyłącznie korzenie, czyli wszystkie one – kategoria Ejn Sof. I od właściwości czterech parcufim w nich nie ma niczego, chociaż każdy z czterech parcufim pozostawił swój korzeń w keterze z tego powodu, że nie uważa się za dającego to, czego u niego nie ma, i również z tego powodu, że one wyszły z niego. Przecież to nie zmienia w nim właściwości Ejn Sof, lecz keter Acilut uważa się keterem Aby, czyli jego korzeniem. I tak samo keter Bria uważa się korzeniem parcufa Ima, i to Ejn Sof. I tak samo Jecira i Asija w nim uważa się korzeniami parcufim Zo’N, a to Ejn Sof. Tym samym wszystkie te cztery parcufim ABE’A w długości A’A – wszystkie one są prawdziwymi keterami i nie zmieniają się w żaden sposób z tego powodu, że to korzenie czterech parcufim Aw’I i Zo’N.
I podobnie do tego pięć parcufim w długości, keter i ABE’A, istniejące w parcufie Aba w pięciu parcufim w grubości. One w żaden sposób nie zmieniają właściwości Aby, ponieważ Aba realnie z nich się składa, będąc ich korzeniem, i one przechodzą przez niego, i w rzeczywistości gałąź nie może zmienić w niczym swojego korzenia. I w Bria Aby nie ma od właściwości Imy nawet odrobiny, lecz nazywa się Bria z tego powodu, że ona tworzy korzeń Imy. A takimi są – Jecira i Asija w Aba. W ten sposób wszystkie te pięć parcufim w długości w Aba – jest to właściwość Aby, i wszystkie one – hochma. Czyli to właściwość światła neecala, i tak jakby bez kli. I podobnie do tego pięć parcufim w długości w binie – wszystkie one właściwość Imy i wszystkie one właściwość światła hasadim. I, mimo tego, że w niej włączone keter i hochma, to nie zmienia jej właściwości, ponieważ wzajemne włączenie w żaden sposób nie zmienia istoty parcufa. I takie również pięć parcufim w długości w Zo’N – wszystkie one właściwość Zo’N od ich rosz do sof.
I mówi raw tak: „W tym czasie, kiedy On stworzył keter, były włączone wewnątrz niego wszystkie ketery, istniejące od niego i niżej, do Asija. W jaki sposób? Keter Acilut obłacza się w keter Bria, a na niego – keter Jecira, a na niego obłacza się keter Asija.” On wyjaśnia, informując nas, że wszystkie te cztery parcufim Aw’I i Zo’N włączone w długości A’A, nazywane ABE’A, nic w nim nie zmieniają w swojej istocie, i on jest keterem i Ejn Sof, a wszystkie one – są prawdziwymi keterami, czyli to dokładnie właściwość Ejn Sof. A jedyna różnica pomiędzy nimi jest w tym, że Acilut w nim – to keter dla właściwości Aba itd., a Jecira i Asija w nim – to ketery Zo’N. I one lekko obłóczone jeden na drugi w długości, ponieważ od garon do haze obłacza się keter Acilut, od haze do tabura obłacza się na niego keter Bria, od tabura i niżej – keter Jecira i Asija. A przyczyna w tym, że każda właściwość, która odnosi się do bardziej grubego korzenia parcufa, uważa się niższym korzeniem, i dlatego one są ustawione jeden pod drugim w długości. Tak, korzeń keteru Bria, będący korzeniem Imy, bardziej gruby, niż parcufa Aba, dlatego uważa się, że keter w Bria niżej, niż keter Acilut, który jest korzeniem Aba. I tak dalej, podobnie do tego.
I to rozwiązuje drugie pytanie zadane wyżej na początku p.246. Zapytaliśmy: skoro w każdym z pięciu parcufim w grubości jest pięć parcufim w długości, to co odróżnia parcuf od parcufa? A teraz dobrze jest zrozumiana różnica pomiędzy nimi. Na przykład parcuf Aba w A’A, nazywany w nim Acilut: u niego nie ma żadnego podobieństwa do wszystkich pięciu parcufim Aby w grubości, ponieważ Acilut A’A – to dokładnie Ejn Sof. Lecz on – kategoria keteru Aby, przy tym, że w rzeczywistości cały parcuf Aba, od rosz do sof – to właściwość światła neecala, a nie aspekt korzenia i Ejn Sof. Ponieważ nawet keter Aba w grubości, będący Ejn Sof, nie uważa się prawdziwym keterem, ponieważ to (właściwość) w nim tylko od poziomu or hozer, które wyrównuje wszystkie sfirot na tym samym poziomie, jak napisano wyżej w tym punkcie. I to tylko kategoria oddawania w nim. Tymczasem Acilut A’A uważa się prawdziwym keterem, światłem Ejn Sof, błogosławiony On, we właściwości istniejącego korzenia i Stworzyciela dla poziomów Aby. I zrozum to dobrze. I na tym przykładzie w dowolnym parcufie z dwudziestu pięciu parcufim możesz zrozumieć jego strukturę i cechy, różniące się pod wieloma względami od podobnych jemu, które istnieją w innych parcufim.
Również wyjaśniono tam trzecie pytanie. My pytaliśmy: jak jest możliwe, żeby Aba w A’A w grubości mógł obłaczać kaw Ejn Sof, przy tym, że to drugi poziom od Ejn Sof, a tym bardziej – parcufim biny i Zo’N, włączone w A’A w długości? I teraz jest jasne, że wszystkie te cztery parcufim ABE’A włączone w A’A w długości, i one wcale nie od właściwości czterech parcufim, a wszystkie one – to w rzeczywistości ketery, i wszystkie one kategoria Ejn Sof. I dlatego one wszystkie obłaczają się na kaw Ejn Sof. I podobnie do tego pięć parcufim w długości Aba, będących keterem i ABE’A Aby: ponieważ wszystkie one hochma, a to drugi poziom keteru, dlatego one obłóczone na równym poziomie na keter i ABE’A A’A. I podobnie do tego pięć parcufim w długości Imy, ponieważ wszystkie one biny, które są drugim poziomem hochmy, dlatego one obłóczone na równym poziomie na keter i ABE’A Aby, będącej hochmą. I podobnie do tego pięć parcufim w długości Z’A, które całe Z’A – one obłóczone na równym poziomie na keter i ABE’A Imy, będących drugim ich poziomem. I podobnie do tego pięć parcufim w długości Keter i ABE’A nukwy, wszystkie one nukwin, które są drugim poziomem u Zo’N[4], i dlatego one obłóczone na równym poziomie na keter i ABE’A Zo’N.
247) I tak samo w indywidualnym. Na przykład: keter de-A’A – na nim keter Aba, na nim – keter Ima, na nim – keter de-Z’A, na nim – keter nukwy, i wszystko to w Acilut. I w ten sam sposób w keterach de-Bria, i tak samo w keterach Jecira i Asija.
Or paszut
247) I tak samo w indywidualnym. Na przykład: keter de-A’A – na nim keter Aba itd. W ten sposób chce powiedzieć nam, że chociaż dzielimy każdy z pięciu parcufim w długości keteru na pięć nowych „prywatnych” parcufim – jak na przykład w tym czasie, kiedy A’A tworzy nefesz od nefesz de-nefesz niższego, która zobowiązana wyjść z parcufa malchut de-Asija de-A’A, czyli od piątego parcufa poziomu Asija w nim – wtedy obowiązkowe jest, żeby każdy parcuf z parcufim w długości podzielił się ponownie na pięć parcufim. I informuje nas, że to nie wskazuje na obecność w nich czegokolwiek od czterech parcufim w grubości, lecz i wtedy wszystkie one również ketery. Ponieważ pięć parcufim, A’A, Aw’I i Zo’N, na które podzielony jest Acilut de-A’A – są to tylko ketery tych pięciu parcufim. I tak samo pięć parcufim A’A, Aw’I i Zo’N, na które ponownie dzieli się Bria parcufa keter – to tylko ketery pięciu parcufim. I w ten sam sposób dzieli się Jecira i Asija parcufa A’A. W ten sposób, że jakikolwiek nowy podział, który odbył się w pięciu parcufim w długości A’A, który składa się teraz z dwudziestu pięciu parcufim w długości, nie zmienia istoty parcufa A’A. A wszystkie dwadzieścia pięć parcufim w długości nie są niczym innym jak tylko dwudziestoma pięcioma keterami.
I do tej pory Ari mówił tylko o wewnętrznym parcufie z tych pięciu parcufim w grubości A’A, które obłaczają się jeden na drugi na równym poziomie, który nazywa się parcufem keter de-A’A lub A’A de-A’A. I na początku on wyjaśnił w nim pięć parcufim w długości, które nazywane są keter i ABE’A parcufa keter de-A’A. A następnie on wyjaśnia również podział każdego z tych pięciu parcufim keter i ABE’A na pięć nowych parcufim w długości, nazywając ich teraz A’A, Aw’I i Zo’N. To teraz dwadzieścia pięć parcufim, i wszystkie one tylko ketery. A w p.248 on wyjaśnia, że cztery parcufim w grubości A’A nazywają się hochma, bina, Z’A i nukwa lub Aw’I, ISZSu’T, Z’A i nukwa. W każdym z tych czterech parcufim również jest pięć parcufim w długości keter i ABE’A, które on wyjaśnił tu w parcufie keter A’A. I one również dzielone czasami na dwadzieścia pięć parcufim w długości, jak napisał Ari w stosunku do parcufa keter de-A’A.
I wiedz, że podział parcufim w grubości zawsze jest przed podziałem w długości – przecież długość dzieli się tylko z powodu włączenia szczegółów w grubości. W ten sposób, po tym jak podzieliło się pięć parcufim w grubości na dwadzieścia pięć parcufim w grubości, i obłaczają się jeden na drugi na równym poziomie, dzieli się po nich również pięć parcufim w długości na pięć parcufim, jeden poniżej drugiego.
248) W tym czasie, kiedy stworzył hochmę, były włączone w nią wszystkie hochmy, będące w każdym świecie – podobnie do wspomnianego. I podobnie do tego w jego binę (włączone) wszystkie biny, w Z’A – wszystkie Z’A w każdym świecie, a w nukwę – wszystkie nukwy.
Or paszut
248) W tym czasie, kiedy stworzył hochmę, były włączone w nią wszystkie hochmy, będące w każdym świecie – podobnie do wspomnianego. Czyli w czasie, kiedy parcuf keter A’A zawierający pięć parcufim w długości, wszystkie będące keterami, on tworzy parcuf hochma A’A, obłaczający go w grubości. I tak samo on zawiera pięć parcufim w długości, będących keterem i ABE’A, jak (keter) A’A. jednak te pięć parcufim w długości parcufa Aba szerokości, nazywanego parcufem hochma – wszystkie one hochmot od jego rosz do sof. Jak napisano wyżej odnośnie pięciu parcufim stworzonych w długości, u każdego (takiego) parcufa nie zmienia się istota jego własnych właściwości. Ponieważ te trzy parcufim bina i Zo’N, które włączone w Aba dzięki ich przejściu wewnątrz niego, nie tworzą w nim żadnej właściwości awijut lub kli, i cały on pozostaje światłem neecala bez jakiegokolwiek kli, podobnie do sfiry hochma. Przecież te parcufim Bria, Jecira i Asija – to tylko aspekty korzeni dla trzech parcufim Biny i Zo’N w grubości. I tak samo – kategoria keteru w nim: to tylko aspekt włączonego w niego korzenia (keteru) A’A, lecz to nie prawdziwy keter A’A. I to jest to, o czym napisano: a w tym czasie, kiedy tworzy hochmę, były włączone w nią wszystkie hochmy – podobnie do wspomnianego o A’A, czyli keteru w nim. I na niego obłóczony jego parcuf Acilut, będący kategorią hochmy, a na niego – hochma de-Bria, a na nią hochma de-Jecira, a na nią – hochma de-Asija, jak to powiedziano wyżej o keterze i ABE’A A’A.
I podobnie do tego w jego binę (włączone) wszystkie biny, w Z’A – wszystkie Z’A w każdym świecie, a w nukwę – wszystkie nukwy. To jest podobne do tego, co wyjaśniono wyżej o dwóch poprzednich parcufim, takie same jest i pięć parcufim w długości trzeciego parcufa A’A: jest to keter i ABE’A biny w nim, i wszystkie one – bina. I takie same keter i ABE’A de-Z’A de-A’A – wszystkie one Z’A. I nawet jeżeli te pięć jego parcufim rozdzielają się na pięć innych parcufim, i będą dwudziestoma pięcioma parcufim w długości, wszystkie one również będą Z’A, i nie będzie u nich czegokolwiek od właściwości KaHa’B, ani od właściwości nukwy w grubości. I w ten sam sposób do końca świata. Przyczyna tego jest wyjaśniona wyżej: wszystkie właściwości wzajemnego włączenia w długości odbywają się tylko od włączenia parcufim jeden w drugiego. I dlatego one w żaden sposób nie zmieniają istoty parcufa. I podobnie do tego również pięć parcufim w długości keter i ABE’A nukwy A’A, ponieważ dla wszystkich nich – jedna przyczyna.
I tak wyjaśnione zostało dwadzieścia pięć parcufim parcufa keter, który nazywa się A’A de-Acilut. Jest to pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N A’A, obłóczonych jeden na drugi na równym poziomie w grubości, w każdym z których jest pięć parcufim w długości, nazywanych keter i ABE’A. I główna różnica w poziomach – to tylko parcufim w grubości. Jednak w parcufim w długości w ogóle nie ma żadnej różnicy od istoty parcufim w szerokości, lecz one uporządkowane jeden pod drugim w stosunku do gałęzi w grubości. I każdy korzeń hochmy w grubości znajduje się pod keterem, a każdy korzeń biny w grubości znajduje się pod hochmą, obłaczając się na nią jakąś częścią. I tak samo każdy korzeń Z’A w grubości znajduje się pod biną, odrobinę obłaczając się na nią, a korzeń nukwy – pod korzeniem Z’A.
I dlatego keter i ABE’A A’A w grubości obłaczają kaw Ejn Sof, a na niego na równym poziomie obłaczają się keter i ABE’A Aby w grubości, a na niego, na równym poziomie – keter i ABE’A Imy, na niego na równym poziomie obłóczony keter i ABE’A Z’A w grubości, a na niego na równym poziomie obłóczony keter i ABE’A nukwy w grubości. Lecz pięć parcufim w długości w każdym obłaczają jeden drugiego tylko w małej części, a nie na równym poziomie: Acilut każdego odrobinę obłacza keter każdego, i umieszczony poniżej niego, Bria każdego obłóczona na jakąś część Acilut każdego i umieszczona pod nim itd.
249) A kiedy stworzył A’A parcuf Aba de-Acilut, A’A bierze sobie jego keter, a wszystko to, co poniżej jego poziomu – przekazał w Aba. I otrzymujemy, że wszystkie hochmy przekazane w Aba, za przykładem tego, co powiedziano o A’A. I podobnie do tego – w Imie, w Zo’N, i we wszystkich trzech światach BE’A.
Or paszut
249) A kiedy stworzył A’A parcuf Aba de-Acilut, A’A bierze sobie jego keter, a wszystko to, co poniżej jego poziomu – przekazał w Aba. Tu raw zaczyna wyjaśniać cztery obłóczenia A’A, nazywane A’B, Sa’G, M’A i Bo’N. Ponieważ w każdym świecie określona wewnętrzna AWA’Ja, z której wychodzą cztery parcufim A’B, Sa’G, M’A, Bo’N jeden poniżej drugiego. Z jud wewnętrznej AWA’Ja wychodzi parcuf A’B, nazywany Aba lub wyższe Aw’I. Z hej wewnętrznej AWA’Ja wychodzi parcuf Sa’G, obłaczający się od pe i niżej parcufa A’B. Z waw wewnętrznej AWA’Ja wychodzi parcuf M’A, obłóczony od pe i niżej parcufa Sa’G, a z niższej hej wewnętrznej AWA’Ja wychodzi parcuf Bo’N. Opisano to w Ec Chaim, w.5, rozdz.2 – patrz tam.
I tak, wewnętrzna AWA’Ja świata Acilut – jest to dwadzieścia pięć wyżej wspomnianych parcufim A’A, gdzie keter ABE’A wewnętrznego A’A w pięciu parcufim w grubości A’A uważa się za kropkę litery jud tej AWA’Ja. Pięć parcufim w długości Aba de-A’A – jest to jud wewnętrznej AWA’Ja, pięć parcufim Ima de-A’A – jest to pierwsza hej wewnętrznej AWA’Ja, pięć parcufim w długości Z’A de-A’A – jest to waw tej AWA’Ja, a pięć parcufim w długości nukwy de-A’A – jest to niższa hej tej wewnętrznej AWA’Ja. I już zostało wyjaśnione, że wszystkie one są na równym poziomie.
Jednak cztery parcufim A’B Sa’G M’A i Bo’N, wychodzące z czterech liter wewnętrznej AWA’Ja, wychodzą w czterech oddzielnych ziwugim de-akaa: parcuf A’B wychodzi na ziwug de-akaa masachu z awijut bhiny gimel, parcuf Sa’G wychodzi na masach z awijut bhiny bet, a parcuf M’A wychodzi na masach z awijut bhiny alef, jak powiedziano wyżej w p.246. Ponieważ podobnie do tego, jak światy A’K i ABE’A oddzielają się jeden od drugiego z powodu awijut w masachu kli malchut, tak samo i pięć ogólnych parcufim każdego świata oddzielone od siebie z powodu awijut w masachu.
W ten sposób, parcuf keter de-Acilut wychodzi za pośrednictwem ziwug de-akaa na masach kli malchut, awijut którego bhina dalet. A kiedy parcuf keter stworzył parcuf A’B de-Acilut, wychodzący z jud jego wewnętrznej AWA’Ja, i wyprowadza go za pośrednictwem ziwug de-akaa w masach bhiny gimel, gdyż jego or hozer nie sięga poziomu keter, a tylko poziomu hochma. Ten ziwug odbywa się w pe de-rosz parcufa keter, i dlatego uważa się, że poziom keter parcufa A’B pozostaje w pe de-rosz parcufa keter i nie wychodzi z niego razem ze stworzonym parcufem A’B. I wychodzi, że nie ma wszystkich pięciu właściwości prostego światła na poziomie keter (w parcufie A’B), lecz zaczynają się (właściwości A’B) od światła hochma.
I uważa się, że w parcufie A’B światło hochma obłacza się w kli keter, i wychodzi, że keter obłóczony na poziomie hochmy, jak pisze Ari (w Ec Chaim) we Wrotach mati we-lo mati, rozdz.2, i również we Wrotach Akudim. Dlatego parcuf A’B zaczyna się od pe i niżej parcufa keter – tam, gdzie w keterze znajduje się hochma pięciu parcufim w długości – i w odniesieniu do keter uważa się, że jemu brakuje jego rosz. I podobnie, kiedy parcuf A’B tworzy parcuf Sa’G de-Acilut, nazywany Ima, on wychodzi za pośrednictwem ziwug de-akaa na masach bhiny bet, or hozer którego sięga tylko poziomu bina. Wychodzi, że Imie brakuje również i hochmy, i jest w niej (właściwość) tylko od biny i niżej. A kiedy Ima tworzy parcuf Z’A, ona wyprowadza go za pośrednictwem ziwug de-akaa na masach bhiny alef, or hozer którego sięga wyłącznie poziomu Wa’K, i jemu brakuje również i biny. I tak widzimy, że z powodu (zmniejszenia awijut) masachu zmniejszają się poziomy, i dlatego każdy niższy w odniesieniu do wyższego, uważa się pozbawiony rosz. Wszak A’B brakuje rosz odnoszącej się do keter, i jego obłóczenie zaczyna się od pe parcufa keter i niżej. Również i Sa’G w odniesieniu do A’B brakuje rosz, i dlatego on obłacza się tylko od pe de-rosz A’B i niżej. A M’A, parcuf Z’A, uważa się pozbawionym również HaGa’T de-Sa’G i on obłóczony tylko od tabura i niżej.
I mów raw tak: „kiedy stworzył A’A parcuf Aba de-Acilut, A’A bierze sobie jego keter, a wszystko to, co poniżej jego poziomu – przekazał w Aba. I otrzymujemy, że wszystkie hochmy przekazane w Aba”. Czyli, jak powiedziano wyżej, on stworzył parcuf A’B, nazywany Aba, za pośrednictwem masachu awijut bhiny gimel, który wyprowadza tylko poziom hochma. I widzimy, że keter de-Aba znajduje się w pe de-rosz A’A, o czym napisano: „jego keter A’A bierze sobie”, i przekazuje jemu tylko to, co poniżej jego poziomu, czyli tylko od poziomu hochma i niżej. I wiadomo, że osnową parcufa jest jego najwyższa właściwość, znajdująca się w rosz jego poziomu. I dlatego cały Aba uważa się tylko hochmą, i to jest to, o czym napisano: „I otrzymujemy, że wszystkie hochmy przekazane w Aba”, i nie ma w tym (niczego) ani od aspektu keter, ani od pozostałych właściwości, ponieważ cały on określony jest według swojej najwyższej właściwości.
Powiedziane: „za przykładem tego, co powiedziano o A’A” oznacza, że parcuf Aba również uważa się za dwadzieścia pięć parcufim. I to pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N, obłaczające się na siebie na równym poziomie w grubości, kiedy w każdym z nich jest pięć parcufim: keter i ABE’A w długości. Ponieważ istota pięciu parcufim, obłóczonych jeden na drugi w grubości, i również ich wzajemne włączenie jeden w drugi, które powstaje w każdym z pięciu parcufim w długości, nie zależy od miary poziomu. One powstają w swoje osnowie dzięki tym pięciu bhinot prostego światła, jednak or hozer wyrównuje ich poziom względem siebie. Lecz miara poziomu or hozer wcale nie wzrasta ani nie maleje w odniesieniu do wyróżnienia długości i grubości.
W ten sposób, również i u parcufa Aba jest wewnętrzny parcuf, nazywany A’A de-Aba, w którym występują keter i ABE’A w długości. On obłacza od pe i niżej ostatni parcuf w grubości parcufa keter, czyli parcuf nukwa keteru. I na niego (czyli na A’A de-Aba) obłaczają się na równym poziomie keter i ABE’A parcufa Aba de-Aba, a na niego obłaczają się na równym poziomie keter i ABE’A parcufa Ima de-Aba. Na niego obłóczony keter i ABE’A Z’A de-Aba na równym poziomie, a na niego obłacza się keter i ABE’A nukwy de-Aba na równym poziomie. Czyli – dosłownie podobnie do tego, co wyjaśniono o dwudziestu pięciu parcufim keteru. A różnica pomiędzy nimi jest w tym, że chociaż dzielimy pomiędzy pięcioma parcufim keteru, obłóczonymi jeden na drugi w grubości zgodnie z podziałem pięciu bhinot prostego światła, razem z tym, wszystkie one uważane są keterami. I to z powodu miary i poziomu – u wszystkich nich poziom keter. Lecz te dwadzieścia pięć parcufim Aby, chociaż według ich długości rozróżniamy również pomiędzy jego pięcioma parcufim w grubości w zależności od różnic w prostym świetle, tym nie mniej wszystkie one – tylko i wyłącznie hochma, ponieważ najwyższą ich właściwością – jest poziom hochma.
I podobnie do tego – w Imie, w Zo’N. I w ten sposób w trzech parcufim Sa’G, M’A i Bo’N de-Acilut, nazywanych Ima i Zo’N, wychodzących jeden z drugiego za pośrednictwem trzech oddzielnych ziwugim, kiedy Sa’G wychodzi na masach bhiny bet i brakuje tam rosz w stosunku do A’B[5], a nukwie brakuje rosz w stosunku do M’A, czyli do Z’A. Jednak jak w Ima, tak i w Z’A i w nukwie, w każdym z nich, jest dwadzieścia pięć parcufim, podobnie do tego, co zostało wyjaśnione w stosunku do keter i A’B. Jednak wszystkie dwadzieścia pięć parcufim Imy – to biny z tego powodu, że bina – to najwyższa właściwość w nich, i to poziom biny. A wszystkie dwadzieścia pięć parcufim Z’A – to poziom Wa’K, z tego powodu, że najwyższa właściwość w nich – to Wa’K, i wszystkie dwadzieścia pięć parcufim nukwy – to nukwy z powodu tego, że najwyższa właściwość w nich – to poziom malchut, nazywany poziomem NeH’I. I razem z tym należy wyróżnić w każdym z nich to, że pięć jego parcufim w grubości, obłóczonych jeden na drugi na równym poziomie, również jest rozpatrywanych zgodnie z różnicą w pięciu bhinot prostego światła, jak to opisano wyżej odnośnie parcufa A’B.
W ten sposób, należy rozróżnić w każdym parcufie dwie właściwości, jak powiedziano wyżej w p.246. Pierwsza – to pięć parcufim pięciu bhinot prostego światła, gdzie keter – jest to Ejn Sof, hochma – jest to światło neecala w bardzo cienkim kli, bina – to światło hasadim w korzeniu kli, Z’A – kli bardziej gęste (grubsze), a nukwa – to już ukończone kli. Istnieje również i inne rozróżnienie pięciu parcufim dziesięciu sfirot prostego światła. Lecz ta definicja charakterystyczna dla pięciu parcufim każdego poziomu, obłóczonych jeden na drugi w grubości na równym poziomie.
I jeszcze należy wyróżnić drugą właściwość. I to zgodnie z wartością miary poziomu, kiedy wszystkie dwadzieścia pięć parcufim na każdym poziomie jest uporządkowanych zgodnie z miarą poziomu w nich: jeżeli jest ten poziom na poziomie keter, uważa się wszystkie dwadzieścia pięć jego parcufim keterami; jeżeli on – poziom hochma, uważa się wszystkie dwadzieścia pięć parcufim właściwością hochmy; jeżeli to poziom biny, uważa się wszystkie je tylko za biny; jeżeli to poziom Z’A, wszystkie one uważa się za Z’A; jeżeli zaś to poziom malchut, one wszystkie uważane są za malchujot. I już wiesz, że miara poziomu wcale nie zależy od pięciu bhinot prostego światła, a tylko od miary awijut masachu, na który zachodzi ziwug de-akaa wyższego światła. I zrozum to.
I we wszystkich trzech światach BE’A. Czyli w trzech światach BE’A, które znajdują się pod parsą świata Acilut. Podobnie do tego, co wyjaśniono o pięciu parcufim, tworzących świat Acilut, w każdym z których jest dwadzieścia pięć parcufim, tak samo zachodzi to w trzech światach BE’A, znajdujących się pod parsą świata Acilut. Ponieważ w A’A de-Bria jest pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N, obłóczonych jeden na drugi na równym poziomie, w każdym z których jest pięć parcufim keter i ABE’A w długości. I również w Aba de-Bria jest pięć parcufim: A’A Aw’I i Zo’N, obłóczonych jeden na drugi na równym poziomie w grubości, w każdym z których jest pięć parcufim keter i ABE’A w długości. Również i w Imie de-Bria jest pięć parcufim: A’A, Aw’I i Zo’N, obłóczonych jeden na drugi na równym poziomie, w każdym z których jest pięć parcufim keter i ABE’A w długości. Te trzy wspólne parcufim wychodzą jeden z drugiego w trzech oddzielnych ziwugim, i one obłaczają się jeden poniżej drugiego.
I należy wiedzieć, że A’A de-Bria brakuje Ga’R – w jego rosz jest tylko światło HaGa’T, a w toch i sof jego guf jest tylko światło NeH’I. I on dzieli się na pięć parcufim w grubości, w każdym z których jest pięć parcufim w długości. Tak, że jego rosz uważa się jego keterem, jego toch do haze i niżej uważa się jego BE’A, i wszystkie pięć jego parcufim w grubości dzielą się podobnie do tego. Ogólnemu Aw’I de-Bria również brakuje Ga’R, i światła HaGa’T obłóczone w jego rosz, a w jego toch i sof obłóczone tylko światła NeH’I. Razem z tym, on dzieli się na pięć parcufim w długości podobnie do tego, co wyjaśniono o A’A de-Bria. W ten sposób, w ogólnym Aba de-Bria również jest pięć parcufim: keter, A’A, Aw’I na równym poziomie, obłóczonych jeden na drugi w grubości, w każdym z których jest pięć parcufim w długości, nazywanych keter i ABE’A.
W ogólnym parcufie Ima de-Bria są pełne Ga’R na poziomie bina. I w niej również pięć ukończonych parcufim jeden na drugim na równym poziomie w grubości, w każdym z których jest pięć parcufim: keter i ABE’A w długości.
I podobnie do tego – w parcufim w Jecira i Asija. Bowiem trzy światy BE’A – to kategoria jednego parcufa: Bria – jest to właściwość rosz, świat Jecira – to właściwość toch, a świat Asija – to właściwość NeH’I i sof. I wiadomo, że wszystko to, co znajduje się w rosz – jest także w guf do tabura, który nazywa się toch, i takie ono do tabura i niżej, nazywanym sof. I nie ma niezbędności w szczegółach.
250) I wyjaśnimy teraz pytanie Z’A w szczegółach. Tworzenie Z’A rozpoczyna się w keter A’A, i w niego włączone wszystkie zeir ampiny. Po tym, jak A’A bierze swoje części, nabyte dla właściwości A’A, wszystkie pozostałe wychodzą w Aw’I. I podobnie do tego – w Aw’I. I wychodzi, że właściwości syna i córki, którymi są Zo’N de-A’A, keteru Acilut, pozostają tam, a wszystkie pozostałe właściwości Zo’N wychodzą w Aw’I i w NeH’I twuny. I wtedy pozostają tam Zo’N.
Or paszut
250) I wyjaśnimy teraz pytanie Z’A w szczegółach. Tworzenie Z’A rozpoczyna się w keter A’A. I wyjaśnijmy pojęcia Z’A dokładnie. Po tym, jak A’A bierze swoje części, nabyte dla właściwości A’A. Ma to odniesienie do wyjaśnienia pięciu parcufim wspólności Acilut, podanych wyżej, w p.249, gdzie on mówi: „Kiedy stworzył A’A parcuf Aba de-Acilut, A’A bierze sobie jego keter, a wszystko to, co poniżej jego poziomu – przekazał w Aba. I otrzymujemy, że wszystkie hochmy przekazane w Aba, za przykładem tego, co powiedziano o A’A. I podobnie do tego – w Imie, w Zo’N” – patrz tam. A teraz raw wyjaśnia jeden parcuf w długości, żeby można było z tego zrozumieć pozostałe cztery parcufim wspólności, wychodzące za pośrednictwem oddzielnych ziwugim, poziomy których stopniowo zmniejszają się z powodu masachu, jak powiedziano wyżej w p.249 – patrz tam dokładnie. I główny cel tego wyjaśnienia w tym, żeby pokazać, że przy wszystkich wzniesieniach, które zachodzą w parcufim, drabina poziomów podczas ich stworzenia nigdy się nie zmienia.
Wyżej w p.246 wyjaśniono, że keter Acilut raw nazywa tu imieniem A’A, A’B Acilut – imieniem Aw’I, Sa’G Acilut – imieniem ISZSu’T – poszukaj tam przyczyny tego. A (w tym punkcie) on mówi: „Tworzenie Z’A rozpoczyna się w keter A’A, i w niego włączone wszystkie zeir ampiny” – to oznacza, że podczas wyjścia Z’A w A’A w nim był pełny poziom KaHa’B Zo’N. „Po tym, jak A’A bierze swoje części, nabyte dla właściwości A’A, wszystkie pozostałe wychodzą w Aw’I” – czyli kiedy on przekazuje poziom Z’A w Aw’I, nie oddaje do nich całego poziomu Z’A do keteru – takim jaki on wychodzi w A’A – a przekazuje im (właściwość) od hochmy i niżej Z’A, a właściwość keteru Z’A pozostaje w samym A’A. Ponieważ tak jak sam Aba nie może otrzymać od właściwości keter A’A podczas swojego stworzenia w nim, jak napisano w p.249, z tego samego powodu (Aba) nie może otrzymać również od właściwości keteru Z’A niczego, a otrzymuje od właściwości hochmy Z’A i niżej. „I podobnie do tego – w Aw’I” – czyli w tym czasie, kiedy Aw’I przekazuje poziom Z’A w ISZSu’T, przekazuje im tylko od poziomu biny de-Z’A i niżej. Lecz właściwość hochmy Z’A pozostaje w Aw’I, ponieważ cały ISZSu’T – to bina i nie może otrzymać od hochmy niczego. I podobnie do tego, kiedy ISZSu’T wyprowadza poziom Z’A z siebie na miejsce Z’A, przekazuje mu tylko właściwość Wa’K de-Wa’K, ponieważ one dzielą się na dwie twuny, i w pierwszej twunie pozostaje bina, a w drugiej twunie – Ga’R de-Wa’K. W ten sposób w tym czasie, kiedy wychodzi poziom Z’A, on z pewnością wychodzi z wewnętrznej AWA’Ja, i jest to A’A. (Poziom Z’A) przechodzi przez wyższe odnośnie niego parcufim Aw’I i ISZSu’T. Wychodzi, że osnowa i korzeń jego świecenia, a to keter, hochma i bina de-Z’A, pozostały w jego wyższych, ponieważ keter Z’A pozostał w A’A, hochma Z’A pozostała w Aw’I, bina Z’A pozostała w ISZSu’T, i docierają do niego tylko gałęzie, będące tylko Wa’K – czyli Z’A poziomu Z’A.
Powiedziano: „I wychodzi, że właściwość syna i córki, którymi są Zo’N A’A, keteru Acilut, pozostaje tam”. Czyli właściwość keteru Zo’N przeniesiona w A’A dla jego Zo’N, jak to opisano wyżej w p.246 – patrz tam. Jecira i Asija A’A – to katery dla Zo’N, i one pozostają tam. I to jest to, o czym powiedziano: „A wszystkie pozostałe właściwości Zo’N wychodzą w Aw’I i w NeH’I twuny. I wtedy pozostają tam Zo’N.” Innymi słowy, po tym, jak one wychodzą z A’A, to przechodzą przez Aw’I i ISZSu’T, w których pozostają hochma de-Zo’N i bina de-Zo’N. I sięgają ich miejsca tylko Z’A de-Z’A, czyli Wa’K de-Z’A przy braku jego trzech pierwszych, jakimi są keter, hochma i bina, które pozostały w jego wyższych przy przechodzeniu przez nich. I o tym napisano (w p.251): „W ten sposób korzeń Zo’N – to ta część ich keteru, która była włączona w keter Acilut. A pozostałe części Z’A i nukwy pozostałych światów i parcufim – to tylko świecenie”. Czyli kategorią prawdziwego korzenia Zo’N uważa się tylko ta część Zo’N, która pozostała w A’A, będącym keterem Acilut, ponieważ „korzeń” – oznacza keter i Ejn Sof. A wszystkie te Zo’N, które przeszły przez pozostałe parcufim i światy z keteru na zewnątrz, czyli w Aw’I i ISZSu’T, uważane są tylko świeceniem Z’A, a nie prawdziwymi korzeniami. Ponieważ hochma Z’A, która pozostała w Aw’I, już uważana za świecenie Z’A, a nie korzeniem, tak samo i bina Z’A, która pozostała w ISZSu’T, uważa się świeceniem, a nie korzeniem. I w ten sposób – wszystkie szczególności, które są wyróżnione w parcufim Aw’I i ISZSu’T. I tylko to, co pozostaje w keter, nazywa się korzeniem.
I podobnie do tego, co wyjaśniono o początku stworzenia Zo’N – tak samo we wszystkich mochin i wyższych nad Zo’N: od każdego poziomu, przychodzącego w Z’A, on zyskuje tylko właściwość Wa’K, a keter, hochma i bina pozostają włączonymi w trzy poprzedzające parcufim wspólności.
251) W ten sposób, korzeń Zo’N – jest to ta część ich keteru, która była włączona w keter de-Acilut. A reszta Z’A i nukwin pozostałych światów i parcufim – to tylko świecenie. I analogicznie w reszcie znanych ci parcufim.
Or paszut
251) I analogicznie w reszcie znanych ci parcufim. Innymi słowy, takie są wszystkie indywidualne i wspólne parcufim NaRaNHa’J Z’A. One pozostawiają ich główne świecenie w trzech swoich wyższych parcufim, gdyż tam pozostają keter, hochma i bina parcufa mochin, i tylko ich Wa’K dociera do Z’A. I to prowadzi do tego, że drabina poziomów nigdy się nie zmienia, jak napisano wyżej[6].
I ponieważ jest to kluczowa kwestia dla zrozumienia wszystkich mochin i wzniesienia wszystkich parcufim ABE’A, należy rozwinąć jego (rawa) wyjaśnienia tak bardzo, jak to jest możliwe. I wiesz, że raw uważa tu A’A za keter, Aw’I – za A’B, ISZSu’T – za Sa’G, a Zo’N – za M’A i Bo’N. I to z tego powodu, że chce mówić o pięciu parcufim, włączonych w Acilut, które powstają tylko po tym, jak Z’A osiąga Ga’R de-neszama, kiedy zaczynają ustawiać się parcufim nukwy od jego haze i niżej achor be achor. W tym stanie nieuchronnie okazuje się teraz, że A’A już podniósł się w Ga’R Atika, i on stał się parcufem keter de-Acilut. Podobnie Aw’I wtedy wznosi się w Ga’R A’A i staje się A’B de-Acilut, i również ISZSu’T wznosi się wtedy na miejsce Aw’I, czyli od garon i niżej A’A i staje się Sa’G de-Acilut. Z’A wznosi się w miejsce ISZSu’T, czyli w haze A’A, i staje się właściwością Wa’K w jego ISZSu’T, czyli Wa’K de-Sa’G, które określone jako neszama de-Z’A. Ponieważ te mochin ISZSu’T u Z’A są zawsze, ponieważ one uważane są za rosz Z’A, a Z’A – we właściwości ich Wa’K. I dlatego w czasie, kiedy są w ISZSu’T mochin de-Sa’G, jest u nich dla Z’A Ga’R de-neszama, w tym czasie, kiedy są w ISZSu’T mochin de-A’B, są u nich dla Z’A Ga’R de-haja, a w tym czasie, kiedy są w ISZSu’T mochin de-jechida, są u nich dla Z’A Ga’R de-jechida. I zrozum to.
[1] Ma się na uwadze wzrost poziomu awijut.
[2] Słowa „gęsty” i „gruby” w dalszej części tekstu odnoszą się do poziomu awijut.
[3] Czyli w odniesieniu do awijut, będącego w or hozer.
[4] Tak jest w oryginale. Ma się na uwadze Z’A.
[5] Dalej w oryginale nie ma opisu ziwuga i stanu M’A.
[6] Oryginał nie wskazuje dokładnego miejsca, do którego nawiązuje autor. Prawdopodobnie jest to p.246.