Pierwsze zarodzenie odbywa się według życzenia z góry, je rozpoczyna wyższy duchowy obiekt: człowiek odczuwa jego działanie jako przejście w nowy, jeszcze nieznany wyższy stan, i ono rozpoznawane jest przez człowieka jako „obudzenie z góry”.

Drugie zarodzenie rozpoczyna człowiek, jako odpowiedź swoim wysiłkiem postanawia przyjąć właściwości wyższego, osiągnąć jego właściwości ze względu na Stwórcę, aby zbliżyć się z Nim.

Czyli jego zadanie jest w tym, żeby za pomocą obudzenia z góry pracować dokładając swoje dodatkowe wysiłki, czyli obudzenie z dołu, w pracę wyższego duchowego obiektu. Lecz jeżeli człowiek nie odpowiedział wyższemu obudzeniem z dołu, połączenie wyższego z niższym duchowym obiektem zostaje utracone, i niższy powraca wtedy w stan czarnej kropki, pozbawia się możliwości odbicia światła, otrzymując wyłącznie duchowe cierpienie, dlatego że jest pozbawiony możliwości odbić światło, czyli jest różnica właściwości ze źródłem światła, dlatego odczuwa swój świat jako nieprzydatną ciemność.

O duszy zarodzonej obudzeniem z góry tłumaczą jak o nukwie, która należy do człowieka według pierwotnego zamysłu Stwórcy – jest to początek pierwszego zarodzenia. Drugie zarodzenie duszy – podobne do nukwy, której właściwości będą zależeć od modlitwy i wysiłku samego człowieka obudzeniem z dołu, sądząc według tego, jak jakościowo człowiek pragnie pracować ze względu na nią, i na ile zdolny jest sam uczynić wysiłki dla poznania jej.