23) Kiedy chciał stworzyć świat, przyszły wszystkie litery przed Nim, od końca do początku (kad baa le’mivrei alma, atu kol atwan kameih misofa arejszajhu). Pierwsza podeszła litera „taw”, aby wejść na początek (szare’at ot Taw leme’al beresza), i powiedziała: „Władco światów! (amra, ribon almin) Czy jest przyjemne przed Tobą, aby świat został stworzony mną? (ni’cha kamach le’mivrei bi alma) Ponieważ ja jestem pieczęcią Twojego pierścienia, który jest prawdą (da’ana chotma deguszpanka dilach, emet), i Ty nazywasz się „prawda” (we’at itkrei’at emet). Godne jest dla Króla, aby rozpocząć od litery „prawda” i stworzyć mną świat” (ja’ot le’malka le’miszeri be’ot emet, ulemivrei bi alma). Powiedział jej Święty, niech będzie błogosławiony: „Godna jesteś i czysta jesteś (amar lah Kadosz Baruch Hu: ja’ot ant we’zaka’a ant), lecz nie jesteś odpowiednia, aby tobą stworzyć świat (ela leit ant kedaj lemivrei bach alma), ponieważ jesteś przeznaczona, aby być zapisem na czołach ludzi wiary (ho’il we’ant zamina lemehewe raszim al miczin degubrin meheimnin), którzy wypełniają Torę od alef do taw (de’kajyemu Oraita me’a we’ad taw), i wraz z twoim zapisem będą umierać (u’birszimu dilach jemutun). Ponadto jesteś pieczęcią śmierci (we’od, de’ant chotama de’mavet), a skoro taka jesteś, nie jesteś odpowiednia, aby tobą stworzyć świat” (ho’il we’ant kach, leit ant kedaj lemivrei bach alma). Natychmiast odeszła (mijad nafkat).

Sulam

23) I kiedy On zechciał stworzyć świat, ukazały się przed Nim wszystkie litery, zaczynając od ostatniej i kończąc na pierwszej. Pierwsza ze wszystkich weszła litera „taw ת”. Powiedziała: „Władco światów, niech będzie Tobie miłe stworzyć mną świat. Przecież ja jestem pieczęcią na Twoim pierścieniu, który jest prawdą (emet אמת)” – to jest ostatnia litera w słowie „prawda (emet אמת)”. „Nazywasz się imieniem «prawda» – przystoi Królowi rozpocząć od znaku prawdy i mną stworzyć świat”. Stwórca powiedział do niej: „Piękna i prosta jesteś, ale nie jesteś godna, by stworzyć tobą świat. Bo będziesz zapisem na czole ludzi wiary, którzy wypełnili Torę od początku do końca (dosł. od «alef א» do «taw ת»), i wraz z twoim zapisem umrą”[1]. I jeszcze: „Przecież ty jesteś pieczęcią śmierci” – to jest „taw ת” jest także ostatnią literą w słowie „śmierć (mawet מות)”, „a skoro taka jesteś, to nie jesteś godna, by stworzyć tobą świat”. W tej chwili odeszła.

Wyjaśnienie powiedzianego. W chwili, gdy On zaczął ujawniać ZoN, nazywane „światem”, aby je stworzyć, ukazały się wszystkie litery ZoN przed Stwórcą, zaczynając od „taw ת”, ostatniej ze wszystkich liter, i kończąc na „alef א”, pierwszej ze wszystkich liter. A przyczyna ich pojawienia się „zaczynając od ostatniej i kończąc na pierwszej”, a nie w porządku alfabetycznym, polega na tym, że ukazały się w porządku wznoszenia MaN, gdzie układają się w kolejności „taw-szin-resz-kuf תשרק”, podczas gdy kolejność „alef-bet-gimel אבג” zachowuje się przy schodzeniu MaD, to jest z góry w dół. Jednak przy wznoszeniu MaN ich kolejność jest zawsze przeciwna schodzeniu MaD, ponieważ idą od dołu do góry.

Objaśnienie tych liter wymaga najgłębszego zrozumienia, i aby dojść do niego choćby w najmniejszym stopniu, konieczne jest krótkie wprowadzenie do tego wszechobejmującego wyjaśnienia. Bowiem „stworzenie świata” oznacza jego udoskonalenie i ukształtowanie w taki sposób, aby świat mógł istnieć i osiągnąć cel, dla którego został stworzony. Wiadomo, że „jedno przeciw drugiemu stworzył Stwórca”, to jest wobec każdej siły w świętości Stwórca stworzył odpowiednią siłę w sitra achra, przeciwną tej świętości. I tak jak są cztery światy ABEA świętości, tak w przeciwieństwie do nich istnieją cztery światy ABEA nieczystości.

Dlatego w świecie Asija niemożliwe jest odróżnienie „służącego Stwórcy od tego, kto Mu nie służy”[2] – to jest, nie ujawnia się różnica między świętością a nieczystością. Ale jak więc nastąpi ustanowienie świata, jeśli nie potrafimy odróżnić dobra od zła, świętości od klipy?! Jednak istnieje jedno bardzo ważne sprawdzenie, jak powiedziano: „Inny bóg zostanie wykastrowany i stanie się bezpłodnym”, i dlatego ci, którzy się w nim mylą i podążają ścieżkami nieczystych światów ABEA, wysychają ich źródło, i nie mają żadnych duchowych owoców dla błogosławieństwa, a ich siły wyczerpują się, aż całkowicie się kończą. I pełnym ich przeciwieństwem są ci, którzy przylgnęli do świętości, którzy zasługują na błogosławieństwo dzieła swoich rąk, jak powiedziano: „Jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód, które wydaje owoc w swoim czasie, a jego liść nie więdnie. I we wszystkim, co czyni, ma powodzenie”[3].

I to jest jedyne sprawdzenie istniejące w świecie Asija, aby wiedzieć, czy to jest świętość, czy jej przeciwieństwo. Jak powiedziano: „I doświadczcie Mnie tym – powiedział Władca zastępów – czy nie otworzę wam okien niebios i nie wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę”[4]. A następnie powiedziano: „I znów będziecie rozróżniać między sprawiedliwym a grzesznikiem, między służącym Stwórcy a nie służącym Mu”⁷⁷. Przecież wyjaśniono, że w ogóle niemożliwe jest odróżnienie „służącego Stwórcy od tego, kto Mu nie służy”, a jedynie za pomocą błogosławieństwa.

To stanowi główną istotę całego traktatu o literach. Ponieważ wszystkie litery pojawiły się razem, aby stworzyć świat, zgodnie z wymaganiami stopnia świętości ustanowionego nad każdą z tych liter. Ponieważ dwadzieścia dwie litery to składniki wszystkich rosz stopni znajdujących się w czterech światach ABEA. I każda z liter wychwalała zalety swojego stopnia, aby pokazać, że dzięki osiągnięciu jej stopnia mieszkańcy świata będą mogli ustanowić świętość nad klipot, aby osiągnąć upragniony koniec naprawy. A Stwórca odpowiedział każdej z nich, że w przeciwieństwie do niej istnieje taka sama siła i w klipot, i dlatego za jej pomocą mieszkańcy świata nie dokonają żadnego wyjaśnienia.

Aż przychodzi „bet ב”. Istotą jej stopnia jest błogosławieństwo. I nie ma ona żadnego przeciwieństwa w klipot, ponieważ „inny bóg zostanie wykastrowany i stanie się bezpłodnym”. I wtedy Stwórca powiedział do niej: „Z pewnością tobą stworzę świat”. Ponieważ tylko za jej pomocą można wyjaśnić i określić różnicę „między służącym Stwórcy a nie służącym Mu” – ponieważ nie ma jej przeciwieństwa w sitra achra. I dlatego poprzez nią, z pewnością, świat zostanie urzeczywistniony – przez wyjaśnienie i ustanowienie świętości nad budowlami (merkawot) nieczystości, aż do momentu, gdy „On na zawsze zniszczy śmierć”[5], i wtedy osiągną oni koniec naprawy.

Należy również wiedzieć o podziale dwudziestu dwóch liter na trzy stopnie: Bina, Zeir Anpin i Malchut. Ponieważ powyżej Biny nie ma kelim, to jest liter. I dwadzieścia dwie litery w Binie nazywane są „wielkimi literami”, dwadzieścia dwie litery w Zeir Anpin – to „zwykłe litery”, a dwadzieścia dwie litery w Malchut – to „małe litery”. I w ten sam sposób dzielą się one w każdym szczególnym przypadku na trzy stopnie: Bina, Zeir Anpin i Malchut. Ponieważ w dwudziestu dwóch literach Biny jest Bina, Zeir Anpin i Malchut, a także w dwudziestu dwóch literach Zeir Anpina, i tak samo – w dwudziestu dwóch literach Malchut. I dlatego same dwadzieścia dwie litery dzielą się na trzy stopnie: „jedności”, „dziesiątki” i „setki”. „Jedności”, od „alef” do „tet”, to dziewięć sfirot Biny. „Dziesiątki”, od „jud” do „cadi”, to dziewięć sfirot Zeir Anpina. A „setki” odnoszą się do Nukwy. I dlatego w Malchut są tylko cztery litery, „kuf-resz-szin-taw”, ponieważ obłacza ona tylko cztery sfirot Zeir Anpina, od chaze i niżej, NeHIM (Necach-Hod-Jesod-Malchut). „kuf-resz” to Necach i Hod, „szin-taw” to Jesod i Malchut.

I nie ma sprzeczności w tym, że „jedności” są w Nukwie, „dziesiątki” w Zeir Anpinu, a „setki” w Imie. Wszystko polega na tym, że zawsze istnieje odwrotna relacja między kelim i światłami, ponieważ w kelim najpierw pojawiają się wyższe, a w światłach odwrotnie – najpierw pojawiają się niższe. I jeśli tam są tylko „jedności” de-kelim, od „alef א” do „jud י”, to jest tylko Malchut światła, a jeśli dodają się także „dziesiątki” de-kelim, to pojawia się także światło Zeir Anpina światła. A jeśli uzupełniają się także „setki” de-kelim, „kuf-resz-szin-taw”, to wchodzą światła Biny, liczone w „setkach”. I dlatego „setki” uważa się za Binę, „dziesiątki” za Zeir Anpina, a „jedności” za Malchut. Ale jeśli chodzi tylko o kelim, to wszystko jest odwrotnie: „jedności” są w Imie, „dziesiątki” w Zeir Anpinie, a „setki” w Nukwie.

Wyjaśnienie litery taw: Pierwsza ze wszystkich weszła litera „taw ת”. W mocy każdej z liter alfabetu znajduje się określony stopień. I dlatego litera „taw ת” twierdziła, że jest zdolna ulepszyć świat bardziej niż wszystkie litery razem wzięte. Przecież w niej panuje prawda i jest ona pieczęcią na pierścieniu Króla.

Wiadomo, że sitra achra może istnieć jedynie dzięki temu, że świętość świeci jej subtelnym świeceniem, jak powiedziano: „Jej nogi schodzą do śmierci”[6]. I powiedziano: „Jego królestwo panuje nad wszystkim”[7]. I to jest „nóżka kuf ק”, opuszczająca się poniżej linii liter i wskazująca na subtelne świecenie, które Malchut daje sitra achra. I dlatego żadna z dwudziestu dwóch liter nie opuszcza swojej nóżki w dół, poza „kuf ק”, należącą do liter Malchut, ponieważ „kuf-resz-szin-taw קרשת” znajdują się w Malchut.

Ale początkowo lewa nóżka „taw ת” zaczęła opuszczać się poniżej linii liter. I zobaczył Stwórca, że utrzymanie sitra achra będzie zbyt silne. Dlatego Stwórca zatrzymał ją, przywracając jej nóżkę tak, aby kończyła się na jednej linii ze świętością. I dlatego stała się grubsza jej lewa nóżka, ponieważ ta część, która opuszczała się na zewnątrz, złożyła się w niej na dwoje. I w wyniku tego nie przychodzi od niej żadne świecenie do klipot i sitra achra.

Ponadto została ona ustanowiona jako pieczęć pierścienia, chroniąca przed klipot, aby nie mogły one, zbliżając się, czerpać sił ze świętości. I wszystko, co jej dotknie, zginie. A utrzymanie „subtelnego świecenia”, koniecznego dla istnienia klipot, dokonuje się poprzez literę „kuf ק”. Ponieważ w Malchut jest ona literą najwyższą i najbardziej oddaloną od klipot i sitra achra, i dlatego nie ma obawy przed zbyt silnym utrzymaniem klipot. I dlatego nazywa się „kuf ק”, aby wskazać, że od niej pochodzi pierwotna siła do sitra achra i klipot, nazywana „człowiek nikczemny”, aby upodobnić ją do parcufim świętości, jak powiedziano: „Jedno w zgodności z drugim uczynił Stwórca”[8] – podobnie jak małpę („kof קוף”) można porównać do człowieka. I ludzie zbaczają z drogi, pociągani przez nią, a ci kłamią w imieniu Stwórcy.

Właśnie to twierdzi „taw ת”: „Przecież ja jestem pieczęcią na Twoim pierścieniu” – to jest, stoję na końcu każdego parcufa i nie pozwalam klipot się zbliżyć, by czerpały siły ze świętości i kłamały w Twoim imieniu, i dlatego mną przystoi stworzyć świat, i mną dokona się całe wyjaśnienie różnic między sitra achra a świętością, i wtedy mieszkańcom świata zostanie zagwarantowane osiągnięcie ich przeznaczenia. I dlatego powiedziała: „Ty nazywasz się imieniem «prawda» – przystoi Królowi rozpocząć od znaku prawdy i mną stworzyć świat”.

Wyjaśnienie. Ponieważ „Ty nazywasz się imieniem «prawda»”, co wskazuje na niemożność połączenia się z Tobą inaczej, niż przez osiągnięcie stopnia „prawdy”, dlatego „przystoi Królowi rozpocząć od znaku prawdy i mną stworzyć świat” – ponieważ dzięki mojej właściwości mieszkańcy świata usuną sitra achra (odwrotną stronę) i klipot, i przylgną do Ciebie, i wtedy mieszkańcom świata zostanie zagwarantowana ostateczna naprawa.

Jak powiedziano: „Bliski jest Stwórca wszystkim, którzy Go wzywają”[9]. Komu On jest bliski? Ponownie wskazano w ustępie: „Wszystkim, którzy Go wzywają w prawdzie”⁸⁴. Czyż są tacy, którzy wzywają Go w kłamstwie? Tak. To ten, kto woła, nie wiedząc, do Kogo się zwraca. Jak powiedziano: „Wszystkim, którzy Go wzywają w prawdzie”. Co znaczy „w prawdzie”? To znaczy – z pieczęcią królewskiego pierścienia. Środkowa linia – pieczęć mohin z Malchut, nazywanej królewskim pierścieniem, który jest doskonałością wszystkiego[10].

I odpowiedział jej Stwórca, że nie jest godna, by stworzyć nią świat, ponieważ siłą jej działania byłyby zbyt surowe sądy. Bo nawet doskonali sprawiedliwi, którzy już zasłużyli na zachowanie w pamięci jej pieczęci i wypełnili Torę od początku do końca (dosł. od „alef א” do „taw ת”), nadal są karani jej surową siłą za to, że nie zniszczyli grzeszników. Ponadto jest ona także pieczęcią śmierci, siłą której pojawiła się śmierć na świecie. Bo śmierć zabiera wszystkich żyjących na świecie jedynie dlatego, że wąż sfałszował jej pieczęć, zmuszając Adama Riszona do złamania zakazu Drzewa Poznania. I dlatego świat nie mógłby istnieć, gdyby został stworzony przez nią.

---

[1] Talmud Babiloński, traktat Szabat, karta 55:1.
[2] Prorocy, Malachi, 3:18. „I wtedy ponownie dostrzeżecie różnicę między sprawiedliwym a bezbożnym, między tym, kto służy Stwórcy, a tym, kto Mu nie służy”.
[3] Pisma, Tehilim, 1:3. „Jest jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód, które wydaje swój owoc w swoim czasie, a jego liść nie więdnie, i wszystko, co czyni, powiedzie się”.
[4] Prorocy, Malachi, 3:10. „I wystawcie Mnie na próbę w tym – mówi Władca Zastępów – czy nie otworzę wam okien niebios i nie wyleję na was błogosławieństwa w obfitości”.
[5] Prorocy, Jeszajahu, 25:8. „Połknie śmierć na zawsze, i otrze Stwórca łzy z każdego oblicza”.
[6] Pisma, Miszlej, 5:5. „Jej nogi schodzą do śmierci, jej kroki prowadzą do otchłani”.
[7] Pisma, Tehilim, 103:19. „Stwórca utwierdził swój tron w niebiosach, a Jego królestwo panuje nad wszystkim”.
[8] Pisma, Kohelet, 7:14. „W dniu pomyślności ciesz się, a w dniu nieszczęścia rozważ: jedno i drugie uczynił Wszechmogący, aby człowiek nie mógł odgadnąć, co po nim nastąpi”.
[9] Pisma, Tehilim, 145:18. „Bliski jest Stwórca wszystkim, którzy Go wzywają, wszystkim, którzy Go wzywają w prawdzie”.
[10] Zohar, parasza Haazinu, p. 210.