233) Przykazanie dziewiąte – przykazanie miłosierdzia wobec biednych, dawać im jedzenie, jak powiedziano: „Stworzymy człowieka według naszego obrazu i podobieństwa, będzie ten człowiek składał się z dwóch – męskiej i żeńskiej części”. „Według obrazu” – oznacza bogaty. „Według podobieństwa” – oznacza biedny.

234) Dlatego że od strony męskiej oni są bogaci, a od strony żeńskiej – biedni. I tak samo jak oni (Zo’N) znajdują się w jednej łączności i miłosierni wobec siebie, pomagają jeden drugiemu, taki powinien być człowiek z dołu, bogaty i biedny w jedynym połączeniu, dający jeden drugiemu i miłosierni wobec siebie.

235) Widzimy to w Księdze króla Szlomo: „Każdy, kto miłosierny do biednego z całego serca, jego obraz nigdy nie różni się od obrazu Adam Riszona”. I ponieważ jest w nim obraz Adama, on panuje nad wszystkimi stworzeniami świata, dzięki temu obrazowi. Jak powiedziano: „I lęk i strach przed wami będzie na każdym zwierzęciu ziemskim”, Wszyscy oni boją się tego obrazu znajdującego się w nim. Dlatego że to przykazanie miłosierdzia wobec biednych jest najważniejsze ze wszystkich przykazań, żeby wywyższył się człowiek do obrazu Adama.

236) Skąd dowiemy się – od Nabuchodonozora. Chociaż śnił się jemu sen, lecz do tej pory, dopóki był miłosierny do biednych, ten sen nie spełniał się. Jak tylko zaczął źle patrzeć na biednych, jak powiedziano: „Natychmiast zmienił się jego obraz i oddalił się od ludzi”. Dlatego powiedziano: „Stworzymy człowieka” – tu mówi się o działaniu (asija). Powiedziano o obrazie, jak powiedziano w innym miejscu o jałmużnie. Dlatego „stworzymy” – to jest to samo, co jałmużna.

Wyjaśnienie. Męskiemu i żeńskiemu początkowi odpowiadają – bogaty i biedny, Z’A i jego nukwa. Lecz zupełnie nie ma tu wskazówki na to, że bogaty zobowiązany jest być miłosiernym wobec biednego i zabezpieczyć go. Lecz różni się wskazane tu od reszty tematów, że wreszcie jest oddzielnie „wskazano” i oddzielnie „działanie”, jak napisano: „I powiedział Stwórca – „I stanie się światło”, i stało się światło, i jeszcze powiedział Stwórca – „Zbiorą się wody”…, i stało się tak. I tak dalej we wszystkich przykazaniach”.

Lecz w żadnym przykazaniu nie ma jak w tym: żeby działanie było wymieszane ze wskazówką. Powód tego jest w tym, że całe stworzenie wyszło z Aw’I, gdzie Aba mówił, a Ima działała, gdzie Aba dawał światło Imie, a po tym jak przekazał jej światło, zaczął sam działać nim. Dlatego że tylko z właściwością Aba nie mogłoby objawić się i przejawić stworzenie w działaniu, gdyż nie ma w stworzeniu żadnych granic, w których mogłyby objawić się działania.

Dlatego jest wskazówka od Aba, oznaczająca jego przekazanie światła Imie. Lecz ponieważ on jest tylko wskazówką, a nie samym działaniem, podobnie do siły lecz nie w działaniu, dlatego powiedziano w czasie przyszłym. Tak mówi się tam, gdzie mówi się o stworzeniu człowieka: I powiedział Stwórca – „Stworzymy człowieka”, przy czym mówi się w liczbie mnogiej – stworzymy.

Przed stworzeniem świata Acilut, który nazywa się światem naprawienia, w duchowych światach odbyło się działanie, które nazywa się szwirat kelim – rozbicie kelim w świecie Nekudim, jak powiedziano: „Stwórca tworzył i niszczył światy, dopóki nie stworzył tego świata (Acilut) i powiedział jemu, żeby nie rozprzestrzeniał się niżej, niż jest on stworzony”.

Zniszczenie kelim było niezbędnym działaniem, ponieważ nie ma żadnej możliwości, żeby wymieszały się egoistyczne właściwości życzenia z altruistycznymi – przecież w duchowym oddalenie określa się różnicą właściwości życzeń. I dlatego egoizm i altruizm w nieskończoność oddalone są od siebie. Lecz jeżeli tak jest, to jak można naprawić egoizm? W jaki sposób mogą wejść w człowieka nie tylko właściwości, a nawet pojęcia o istnieniu altruistycznych życzeń?

Więc, dlatego żeby dać możliwość naprawienia egoistycznych życzeń, Stwórca dokonał zniszczenia kelim – uderzeniowe połączenie przeciwnych życzeń, egoistycznych i altruistycznych. Uderzeniowe, dlatego że inaczej nie można połączyć tych życzeń, jak tylko za pośrednictwem wybuchu.

Na skutek tego wybuchu altruistyczne kelim, życzenia, trafiły wewnątrz egoistycznych, nieczystych i stworzyły w człowieku możliwość wolnej woli i samonaprawienia. Po zniszczeniu czystego kli i upadku jego części w nieczyste, wyszedł świat Acilut. Świat Acilut wybrał z całej wymieszanej części tylko te, które mają altruistyczne życzenia, i przyłączył je do siebie, naprawił i napełnił światłem. Z tych naprawionych części on stworzył światy BE’A, ze wszystkim co je napełnia, i co w nich istnieje.

Te naprawienia poprzez świat Acilut, rozbitych i wymieszanych kelim, opisane w pierwszym rozdziale Tory, mówiącej o stworzeniu, wskazówkach o wyjawieniu i podziale (altruistycznych i egoistycznych kli), jak na przykład: I oddzielił Stwórca światło od ciemności, jak i oddzielił Stwórca wody od wód, jak i oddzielił Stwórca wody od ziemi, jak i oddzielił Stwórca władzę dnia od władzy nocy, itd. Wszystkie te przykłady mówią o oddzieleniu czystych sił od nieczystych, dobra od zła. I wszystko, co zostało oddzielone, stało się częścią czystego systemu. Dlatego całe działanie stworzenia jest zawarte w opisaniu działaniu pierwszego dnia stworzenia, w powiedzianym: „I będzie światło”, gdyż tam było oddzielenie ogólnie światła od ciemności. Dlatego że ogólnie czystość nazywa się światłem, a nieczystość nazywa się ciemnością. A reszta nazw czystości i nieczystości – nie więcej niż indywidualne nazwy oddzielnych ich przejawień.

Świat Acilut uczynił wyłącznie cząstkowe naprawienie, ponieważ tylko oddzielił altruistyczne życzenia od egoistycznych, światło od ciemności, i stworzył tym system stworzenia, opisany na początku Tory. Lecz jest to jeszcze niepełne naprawienie, dlatego że ciemność i nieczystość po prostu oddzielone są od uczestnictwa w stworzeniu i zupełnie nie są naprawione. One po prostu oddzielone są jako część, w których nie ma żadnej niezbędności, co zupełnie nie odpowiada doskonałości Stwórcy, który stworzył wszystko, również i ciemność, dla swojego końcowego celu.

Co więcej, naprawienie kończy się właśnie naprawieniem ciemności, jak powiedziano: „I noc jak dzień świeci, ciemność – jak światło”.

I żeby naprawić to – stworzony jest człowiek, zawierający w sobie wszystko, składający się ze wszystkich właściwości stworzenia: od absolutnie dobrego do absolutnie złego, żeby mógł dokonać naprawienie i doprowadzić je do końcowej doskonałości, czyli obrócić złe w dobre, gorzkie w słodkie, ciemność w światło, na skutek czego zawsze znika śmierć i Stwórca objawia się jako Król całego stworzenia.

Dlatego jest wielka różnica opisania stworzenia człowieka od opisania stworzenia stworzenia i innych jego części. Dlatego że tu odbyło się wymieszanie całego działania we wskazówkach, gdyż wskazówki, opisania – od Ima, a nie od Aba, który powiedział: „Stworzymy człowieka” – razem z malchut świata Acilut.

Przyczyna tego jest w tym, że malchut zawiera w sobie wszystko, ponieważ daje światło istnienia również nieczystym siłom, żeby nie zniknęły ze świata, dlatego że bez światła nieczyste siły, jak i wszystkie elementy stworzenia, nie będą mogły istnieć i natychmiast znikną. O tym powiedziano: „I nogi jej opuszczają się w śmierć”, gdyż nieczyste siły otrzymują małą iskrę światła dla podtrzymania swojego istnienia.

Dlatego malchut nazywa się „działanie”, ponieważ ona rozprzestrzenia się i panuje w całym stworzeniu. Jak również nazywa się „ciemność”, gdyż światło świeci iskrą światła, żeby podtrzymać istnienie ciemności i zła.

Dlatego, kiedy Ima łączy się z malchut i miesza się z nią właściwościami, ona otrzymuje w siebie właściwości ciemności, o czym powiedziano: „Stworzymy człowieka według obrazu naszego i według podobieństwa naszego”, dlatego że światło nazywa się obrazem, a ciemność nazywa się podobieństwem. Przecież po tym jak Ima wymieszała się z malchut, w niej samej powstały dwie siły – obraz i podobieństwo, na skutek czego w stworzonym poprzez nią człowieku są te dwie siły – obraz i podobieństwo.

Z powiedzianego: „Stworzymy” wynika, że sama Ima składa się z męskiej i żeńskiej części. Dlatego że chociaż Ima jest to męska część, dlatego że dający jest to męska właściwość, lecz ona powiązana jest z malchut. Oprócz tego, męska właściwość jest to obecność światła, a właściwość nukwy, żeńskiej części – biedność i ciemność.

A ponieważ Ima przyjęła sobie za partnera malchut, w celu stworzenia człowieka, przyjęła w siebie właściwość malchut, to znajduje się w niej teraz biedność i ciemność. Wychodzi, że i człowiek składa się z właściwości Imy – bogactwa i światła, tak samo i z właściwości malchut – biedności i ciemności. I właśnie to łączne posiadanie właściwości Imy i malchut, pozwala człowiekowi dokonać naprawienia malchut, napełnić się światłem, rozprzestrzenić duchową czystość i świętość na całą ziemię (malchut), jak powiedziano, że w końcu naprawienia „będzie światło Stwórcy jedno, i imię Jego jedno”, dlatego że ciemność w malchut wymieni się na światło, jak męska część, AWA’Ja, będzie wszystko jednym w męskiej właściwości, jak powiedziano: „Nie będzie biednego w narodzie Twoim”.

To przykazanie mówi o tym, że jak Ima połączyła się z malchut, ze względu na to, żeby naprawić ją, i dlatego jest obrazem i podobieństwem, tak i człowiek zobowiązany również naprawić swoje właściwości, żeby naprawić części ciemności, co w nim. I ze względu na to powinien zmniejszyć swoje właściwości, jak Ima, żeby połączyć w sobie i dać swoją część (jałmużnę) biednej, pozbawionej światła malchut. I zlitować się nad podobieństwem (biednością), co w nim, dając wszystko co niezbędne.

Wykonując to przykazanie, człowiek otrzymuje z góry obraz i podobieństwo od Imy – wyższe światło, które otrzymał Adam, stworzony w postaci obrazu i podobieństwa. I dlatego posiada siły, by panować nad wszystkimi zwierzętami świata (wszystkimi swoimi zwierzęcymi życzeniami) do tego stopnia, że nie pozostanie żadnej nieczystej siły życzenia w nim, której on nie mógłby pokonać i naprawić w sobie.

Dla przykładu Zohar wspomina Nabuchodonozora: Chociaż było o nim wyższe postanowienie, lecz do tej pory, dopóki odnosił się miłosiernie do biednych, sen nie wszedł w siłę, lecz jak tylko pozwolił swojemu durnemu oku źle popatrzeć na biednych, natychmiast wyrok był dokonany i zmienił on swoje oblicze. Stąd widać, że to przykazanie bardziej od reszty zdolne jest zlikwidować wyższe postanowienie przeciwko człowiekowi. Jałmużną nazywa się połączenie biny z malchut. Również opowieść Tory o Moawiciankierut, babci króla Dawida, będącej malchut, i Boazom, który zlitował się nad nią, skąd powstał królewski ród Izraela – mówi o naprawieniu malchut poprzez binę (patrz: Megilat Ruth).

38) Przyszła litera א alef, ale nie weszła, by stanąć przed Stwórcą. Powiedział jej Stwórca: „Dlaczego nie wchodzisz do mnie jak reszta liter?” Odpowiedziała Jemu: „Dlatego że widziałam, iż wszystkie litery wyszły od Ciebie bez pożądanej odpowiedzi. I oprócz tego widziałam, jak Ty dałeś literze ב bet ten wielki prezent. A przecież nie może Król Wszechświata zabrać z powrotem swojego prezentu i przekazać innemu!” Odpowiedział jej Stwórca: „Chociaż z literą ב bet stworzę świat, lecz ty będziesz stać w czołówce wszystkich liter i nie będzie we Mnie jedności, jak tylko poprzez ciebie, od ciebie zawsze rozpoczynać się będzie odliczanie wszystkiego i wszystkie działania tego świata, a cała jedność wyłącznie w tobie.”

Jak już wiemy – wszystkie pytania liter jest to „aliat Ma’N” – prośba każdej z nich, modlitwa, wzniesienie życzenia litery do Stwórcy. A odpowiedzi Stwórcy na ich pytania – jest to „jeridat Ma’D” (odpowiedź Stwórcy), zejście z góry światła, siły, dostatku, zgodnie z prośbą. Wielka doskonałość, która jest w literze alef, przychodzi do niej nie od prośby z dołu o duchowe wzniesienie, naprawienie, a od zejścia siły z góry, świata duchowo wznoszącego tego, kto znajduje się z dołu.

Dlatego litera א alef od początku do końca naprawienia nigdy nie pobudza wzniesienie swej prośby do góry, podobnie do innych liter, właściwościami których odbywa się naprawienie w ciągu 6.000 lat. I wtedy kiedy zejdzie wyższe światło, dające siłę dla duchowego wzrostu, budzi się litera א alef, co odbędzie się w końcu naprawienia. Przyczyna tego, że litera א alef nie wznosi swojej prośby, Ma’N do góry, do Stwórcy, jest w tym, że ona widziała jak wszystkie litery prosiły, lecz bezskutecznie, dlatego że naprzeciwko właściwości każdej litery znajdowała się przeciwna właściwość w systemie nieczystych sił. Dlatego też litera א alef postanowiła, że nie jest lepsza od reszty liter, że również naprzeciwko niej jest odpowiednia nieczysta siła.

Również nie wznosiła ona swojej prośby, Ma’N do Stwórcy, ponieważ już widziała, że Stwórca postanowił stworzyć świat właściwością litery bet, miłosierdziem. I dlatego, że nie miała zwątpienia, iż nie może być po tym jakiejś zmiany w postanowieniach Stwórcy, postanowiła nie prosić Go.

Chociaż prawdą jest, że świat stworzony jest już właściwością litery ב bet i Stwórca nie przekazuje swojego prezentu innej literze, lecz właściwością tej litery stworzony jest tylko niepełny parcuf, mały, Wa’K, bez głowy. A ponieważ brakuje głowy w parcufie, to do jego wielkiego stanu, który możliwy jest tylko przy napełnieniu parcufa, oprócz światła miłosierdzia (hasadim) jeszcze i światłem mądrości (hochma), brakuje jeszcze liter dla połączenia, zarodzenia i urodzenia nowego parcufa, nowego stanu. Osiągnięcie takiego wielkiego stanu możliwe jest tylko za pomocą właściwości litery alef, gdyż tylko א alef może doprowadzić parcuf do wielkiego stanu, dopełnienia do jego ciała, Wa’K, również i głowy, Ga’R, mochin – światło hochma. Litera alef wywołuje połączenie Z’A i malchut w stanie panim be panim, wtedy jak do tego, w stanie katnut, napełnieniu tylko światłem miłosierdzia, Z’A i malchut były w połączeniu ahor be ahor. Dlatego א alef tworzy rosz we wszystkich literach, co wyjaśnia się tym, że ona znajduje się na czele wszystkich liter alfabetu.

Dlatego powiedział Stwórca: „Moja jedność objawia się w świecie właściwością litery א alef. Co więcej, całe wynagrodzenie i kara, oddalenie i zbliżenie, pragnienie do duchowego zbliżenia (tszuwa), dzięki którym realizuje się końcowe naprawienie, odbędzie się wyłącznie właściwością alef. Dlatego że literą ב bet ugruntowałem osnowę parcufa, żeby w żaden sposób parcuf nie zależał od działań niższych tak, że jeśli rozpoczną grzeszyć, nie wpłynie to na znajdujących się wyżej”.

„Lecz światło co jest w tobie א alef” – przedłuża Stwórca – „wprost związane jest z działaniami niższych. Jeżeli grzeszą, natychmiast znika światło mądrości, światło Ga’R w tobie, a jeżeli naprawiają swoje czyny (tszuwa), to powraca światło hochma. A jedność Moja ze wszystkimi stworzeniami w końcu naprawienia objawia się wyłącznie literą א alef.”

Litery – są to kli, życzenia. I to ma odniesienie zarówno do oddzielnych liter alfabetu, jak i do liter połączonych w słowa. Litery w imionach duchowych obiektów oznaczają wielkość ich życzenia, które światło może napełnić. Litery prostego imienia, bez napełnienia, oznaczają szkielet imienia. Bez światła, kli ma grubość zero ze światłem nefesz. Litery napełnionego imienia oznaczają tę wielkość życzeń, które napełniane są światłem.

Dwa źródła liter: litery י jud i א alef. י Jud – prawdziwe źródło liter, gdyż rozpoczynając cokolwiek pisać, rozpoczynamy od kropki – jud, a następnie przedłużamy kropkę w potrzebną z czterech kierunków stronę, otrzymujemy linię. Litery są to kelim, życzenia, które otrzymują światło nasłodzenia. Życzenie do czegokolwiek konkretnego rodzi się tylko przy:

1. Napełnieniu początkowego, jeszcze nieświadomego życzenia.
2. Początku nasłodzenia z niego.

Dlatego że od wspomnienia – reszimot, od przeszłego nasłodzenia, rodzi się prawdziwe życzenie otrzymać je, ponownie odczuć. A właśnie takie życzenie jest kli. Napełnione kli nie można nazwać prawdziwym życzeniem, ponieważ ono jest zadowolone. Dlatego wyjście światła, odczucie duchowego upadku – to czas tworzenia nowych kelim na nowe, przyszłe otrzymywanie światła, nowe poznania. Gdyż pierwsze skrócenie jest osnową zniknięcia światła we wszystkich kli, to czarna jego kropka jud jest osnową wszystkich liter kli.

Drugie skrócenie jest prawdziwym korzeniem wszystkich światów, dlatego że pierwsze było wyłącznie na kropkę, czwarte stadium, malchut, czwartą literę – ה hej, w imieniu Stwórcy AWA’Ja, a drugie skrócenie było na binę, w której połączyły się razem dwie kropki – bina i malchut. Połączenie dwóch kropek daje linię w długości lub szerokości. Jeżeli jest to linia w szerokości, ona nazywa się nieboskłon – parsa. Suma skutków pierwszego i drugiego skrócenia daje pochyłą linię, z prawej strony powstaje G’E – keter, hochma, a z lewej AHa’P – bina, Z’A i malchut. Keter i hochma znajdują się na poprzednim poziomie, pokazane literą jud, pierwszym korzeniem świata, a bina, Z’A i malchut spadły na niższy poziom, na skutek drugiego skrócenia, które pokazane pochyłą linią. A ponieważ litera י jud jest pierwszym lecz bardzo oddalonym korzeniem światów, a wszystkie światy stworzone są po, i według drugiego skrócenia, to litera א alef stoi w czołówce alfabetu.

Jakim światłem napełnia się duchowe kli, obiekt, parcuf, również można widzieć z jego oznaczenia: jeżeli on napełnia się światłem mądrości, hochma, to jest to napełnienie oznaczone literą jud, a jeżeli napełnia się światłem miłosierdzia, or hasadim – to literą alef.

39) Stworzył Stwórca wyższe litery, odnoszące się do biny – wielkimi, a niższe litery, odnoszące się do malchut – małymi. Dlatego powiedziano: „Bereszit Bara” – na początku stworzył – dwa słowa rozpoczynające się od ב Bet, a następnie „Elokim Et”, Stwórca Sam – dwa słowa rozpoczynające się od א alef. א Alef i ב bet pierwsze – są to litery biny, a א alef i ב bet drugie – są to litery malchut. I wszystkie one powinny wpływać swoimi właściwościami wzajemnie jedna na drugą.

Kiedy wyższy pragnie pomóc, daje światło niższemu, i on powinien obłóczyć się w niższego, co oznacza dwie pierwsze litery ב bet i dwie litery א alef, będące w czterech pierwszych słowach Tory. Dlatego że pierwsza litera ב bet – wyższa bina, a druga litera ב bet – niższy Z’A, pierwsza bet obłacza się w drugą.

Tak samo i pierwsza א alef odnosząca się do biny, obłacza się w א aef drugą, w Z’A, żeby napełnić ją światłem. Dlatego dwie litery ב bet – są jak jedna litera ב bet, i dwie litery א alef – są jak jedna litera א alef, ponieważ niższa litera jest wyłącznie wpływem wyższej, mówiące o tym, że wyższy parcuf napełnia niższy parcuf.

Z א alef nie można stworzyć świata, dlatego że od niej rozpoczyna się słowo arur – przekleństwo, i jeżeli poprzez nią byłby stworzony świat, nieczyste siły, które nazywane są arur, otrzymałyby wielką siłę od czystych sił, które nazywane są baruch – błogosławieństwo. Dlatego świat jest stworzony przez nukwę de-Z’A, literą ב bet, jak również siłą litery ב bet stworzony Adam z nukwy Z’A. I dlatego malchut świata Acilut jest korzeniem całego stworzenia, wszystkich światów, i ich zasiedlających.