294) Chodź i zobacz. Co jest o nich napisane: „I zdjęli synowie Israela swoje ozdoby, otrzymane u góry Chorew” (ta chaze, ma ketiw be-ho: ‘wa-jitnaclu benej Israel et edjam me-har Chorew’). To znaczy, że zostały od nich zabrany ten oręż, którymi zostali przepasani na górze Synaj (de-it aber minajjehu inun me-zajinan, de-itchagg ru be-hon be-tura de-Sinaj), aby ten zły wąż nie mógł nad nimi panować (be-gin de-la jiszlot be-ho hahu chiwja bisza). A gdy zostało to od nich zabrane, co jest napisane? (kejwan de-it aber minajjehu, ma ketiw). „I wziął Mosze namiot i rozbił go poza obozem, daleko od obozu” (u-Mosze jikach et ha-ohel we-nata lo michuc la-machane, harchak min ha-machane’).
Sulam
294) Powiedziano o Israelu: „I zdjęli synowie Israela ozdoby, które otrzymali u góry Chorew”[1], to znaczy, że odebrano im oręż, którym przepasali się u góry Synaj, aby wąż zła nie panował nad nimi[2]. Po tym, jak odebrano im ozdoby, powiedziano: „A Mosze wziął namiot i rozbił go poza obozem”[3]. Jak to zdanie w Piśmie jest powiązane ze zdjęciem ozdób?
295) Rzekł rabbi Elazar: „Co oznacza ten werset w odniesieniu do tego?” (amar rabbi Elazar, maj haj kera, le-gabbej haj). Lecz ponieważ Mosze wiedział, że od Israel został zabrany ten najwyższy oręż (ela, kejwan de-jada Mosze, de-it aberu minajjehu de-Israel, inun zajinin ilaa-in), powiedział: „Oto teraz z całą pewnością, od tego momentu i dalej, zły wąż przyjdzie, aby mieszkać pośród nich (amar: ha wadaj, mi-kan u-le-hala, chiwja bisza jetej le-dajera bej-najjehu). I jeśli świątynia powstanie tutaj pośród nich, zostanie skalana” (we-i jakum mikdasza hacha, bej-najjehu, jist aaw). Natychmiast: „I wziął Mosze namiot i rozbił go poza obozem, daleko od obozu” (mijad: u-Mosze jikach et ha-ohel, we-nata lo michuc la-machane, harchak min ha-machane), ponieważ Mosze zobaczył, że teraz zły wąż będzie panował, co wcześniej nie miało miejsca (be-gin de-chama Mosze, de-ha kedein jiszlot chiwja bisza, ma de-la hawa mi-kadmat de-na).
Sulam
295) Ale Mosze, dowiedziawszy się, że odebrano im wyższy oręż i że zdjęli swoje ozdoby, powiedział: „Jest całkowicie oczywiste, że odtąd wąż zła pojawi się, aby zamieszkać wśród nich. I dlatego, jeśli Świątynia zostanie zbudowana tutaj, zostanie skalana”. I natychmiast „Mosze wziął namiot i rozbił go poza obozem, daleko od obozu”, ponieważ Mosze zobaczył, że teraz będzie nad nimi panował wąż zła, czego wcześniej nie było.
296) I nazwał go Namiotem Zgromadzenia, a czy wcześniej nie był Namiotem Zgromadzenia? (we-kara lo Ohel Moed, we-chi la hawa be-kadmejta Ohel Moed). Lecz wcześniej był po prostu namiotem, a teraz Namiotem Zgromadzenia (ela, be-kadmejta Ohel stam, haszta Ohel Moed). Co oznacza „Namiot Zgromadzenia”? (maj Moed). Rabbi Elazar powiedział, że na dobre, a rabbi Aba powiedział, że na złe (rabbi Elazar amar le-tab, we-rabbi Aba amar le-wisz). Rabbi Elazar powiedział, że na dobre: tak jak święto, które jest dniem radości, w którym luna otrzymuje dodatkową świętość i nie dominuje nad nią ubytek (rabbi Elazar amar le-tab: ma Moed, de-ihu jom chedwata, de-sihara de-it osfa bej kedusza, la szalta bej pegimuta). Tak samo tutaj nazwał go tym imieniem, aby pokazać, że namiot oddalił się spośród nich i nie został skalany (of hacha, kara lah, bi-szma da, le-achazaa de-ha it rachik Ohel mi-bej-najjehu, we-la it pegejm). I dlatego jest napisane: „I nazwał go Namiotem Zgromadzenia” (we-al da, we-kara lo Ohel Moed, ketiw).
Sulam
296) „I nazwał go Namiotem Zgromadzenia”. Na początku nazywał się po prostu namiotem, a teraz „nazwał go Namiotem Zgromadzenia”. Rabbi Elazar widzi to w dobrym świetle, ponieważ zgromadzenie to święto, radość luny, Szchiny, ponieważ świętość Szchiny wzrosła, i żadna szkoda nie ma nad nią władzy w tym dniu. Tak samo tutaj – nazwał Szchinę imieniem „zgromadzenie”, pokazując tym samym, że ten namiot, to znaczy Szchina, oddalił się od nich w chwili grzechu złotego cielca i nie doznał szkody. Dlatego powiedziano: „I nazwał go Namiotem Zgromadzenia”.
297) A rabbi Aba powiedział, że na złe: ponieważ wcześniej był po prostu namiotem, jak jest napisane: „Namiot, który nie będzie się przesuwał, jego paliki nigdy nie zostaną usunięte” (we-rabbi Aba amar le-wisz: de-ha be-kadmejta hawa Ohel stam, kede-amar: ‘Ohel bal jic an, bal jisa jete dotaw la-necach’), a teraz jest Namiotem Zgromadzenia (we-haszta Ohel Moed). Wcześniej miał dawać długie życie na wieczność, aby śmierć nie miała nad nim władzy (be-kadmejta, le-mehaw chajin arukin le-almin, de-la jiszlot be-ho mota), a od teraz i dalej jest Namiotem Zgromadzenia, jak jest napisane: „I dom zgromadzenia wszystkiego co żywe” (mi-kan u-le-hala Ohel Moed, kede-amar: ‘u-bejt Moed le-kol chaj’). Teraz zostały mu nadane czas i życie ograniczone dla świata (haszta itjehew bej zimna we-chajin kecutwin le-alma). Wcześniej nie był skalany, a teraz został skalany (be-kadmejta, la it pegejm, we-haszta it pegejm). Wcześniej zjednoczenie i połączenie luny ze słońcem było bez ograniczeń (be-kadmejta, chawruta we-ziwuga de-sihara be-szimsza, de-la jaadun). A teraz Namiot Zgromadzenia oznacza ich zjednoczenie od czasu do czasu (haszta, Ohel Moed, ziwuga di-lehon mi-zman le-zman). I dlatego „nazwał go Namiotem Zgromadzenia”, czego wcześniej nie było (u-be-ginej kach, we-kara lo Ohel Moed, ma de-la hawa kodem).
Sulam
297) A rabbi Aba widzi to inaczej. Po darowaniu Tory Szchina była po prostu namiotem. Ale z powodu grzechu cielca stała się Namiotem Zgromadzenia, który emituje światło od czasu do czasu, a nie zawsze. Przedtem namiot niósł długie życie światu, aby śmierć nad nimi nie panowała, ponieważ po darowaniu Tory ustanowiła się wolność od anioła śmierci. Ale od momentu grzechu cielca i dalej Szchina stała się Namiotem Zgromadzenia, o którym powiedziano: „Miejsce przebywania wszystkiego, co żywe”[4] – to znaczy, że teraz określony jest czas jej przebywania, i życie świata jest odmierzane.
Na początku, przed grzechem cielca, namiot nie został uszkodzony. A teraz został uszkodzony z powodu grzechu cielca. Na początku połączenie i zjednoczenie (ziwug) luny ze słońcem, to znaczy Zeir Anpina z Nukwą (ZoN), było nieprzerwane. A teraz namiot został nazwany Namiotem Zgromadzenia, ponieważ ich ziwug dokonuje się od czasu do czasu i ustaje w chwili, gdy zbliża się wąż, chcący czerpać z niego pożywienie. I dlatego teraz powiedziano: „I nazwał go Namiotem Zgromadzenia” – to znaczy, że ziwug dokonuje się od czasu do czasu, czego wcześniej nie było. Ponieważ wtedy, po darowaniu Tory, ZoN już znajdowały się w ziwugu, który nigdy się nie kończył. I dlatego Szchina była wtedy nazywana po prostu namiotem.
298) Rabbi Szymon siedział pewnej nocy i zajmował się Torą, a przed nim siedzieli rabbi Jehuda, rabbi Jicchak i rabbi Jose (rabbi Szymon hawa jatew lejl ja chad, we-laej be-orajta, we-hawwo jatwej kamej rabbi Jehuda, we-rabbi Jicchak, we-rabbi Jose). Rzekł rabbi Jehuda: „Oto jest napisane: „I zdjęli synowie Israel swoje ozdoby otrzymane u góry Chorew” (amar rabbi Jehuda: ha ketiw: ‘wa-jitnaclu benej Israel et edjam me-har Chorew’). A przecież mówimy, że sprowadzili na siebie śmierć od tego czasu i dalej, i że zaczął nad nimi panować ten zły wąż, którego wcześniej od siebie oddalili (we-kamrinan de-garmu mota alajjehu, me-hahu zimna u-le-ejla, we-szalit be-ho hahu chiwja bisza, de-aadu leje minajjehu be-kadmejta). Israel – to można zrozumieć, ale co z Jehoszuą, który nie zgrzeszył? Czy również stracił ten najwyższy oręż, który otrzymał razem z nimi na górze Synaj, czy nie? (Israel teinach, Jehoszua de-la chata, aadej minej hahu zajna ilaa-a de-kabel immehon be-tura de-Sinaj, o la).
Sulam
298) Powiedziano: „I zdjęli synowie Israela ozdoby, które otrzymali u góry Chorew”, to znaczy, że przez grzech cielca sprowadzili na siebie śmierć, począwszy od tego momentu i dalej. I nad nimi zaczął panować ten wąż zła, od którego wcześniej już zostali uwolnieni. Jak wyjaśniono – „wyryte (charut) na tablicach”[5], ponieważ mieli wolność (cherut) od anioła śmierci. Israel popełnili grzech, ale czy u Jehoszui, który nie zgrzeszył, również zostało odebrane to wyższe ozdobienie, które otrzymał razem z Israelem u góry Synaj, czy nie?
299) Jeśli powiesz, że nie zostało to od niego zabrane, to dlaczego umarł jak inni ludzie? (i tejma de-la aadej minej, i hachej amaj mit ki-szear benej nasza). A jeśli powiesz, że zostało to od niego zabrane, to dlaczego? (i tejma de-itadej minej, amaj) Przecież on nie zgrzeszył, ponieważ był z Mosze w chwili, gdy Israel zgrzeszył (we-ha la chata, de-ha ihu im Mosze hawa, be-szaata de-chawu Israel). A jeśli powiesz, że nie otrzymał tej korony na górze Synaj tak, jak otrzymali ją Israelici, to dlaczego? (we-i tejma de-la kabel hahu itra be-tura de-Sinaj, ke-ma de-kabb elu Israel, amaj).
Sulam
299) Jeśli to ozdoby nie zostały mu odebrane, to dlaczego umarł, jak wszyscy ludzie? A jeśli zostały mu odebrane, to dlaczego – przecież on nie popełnił grzechu, ponieważ był razem z Moszem w czasie, gdy Israel zgrzeszyli? A jeśli Jehoszua nie otrzymał tego ozdobienia na górze Synaj, które otrzymali Israel, to pojawia się pytanie: „Dlaczego?”. Czym różnił się Jehoszua od całego Israela?
300) Otworzył i powiedział: „Bo prawy jest Stwórca, sprawiedliwość miłuje, prawi oglądają Jego oblicze” (petach wa-amar: ‘ki cadik Haszem, cedakot ahew, jaszar jechzu panejmo’). Moi towarzysze powiedzieli już o tym wersecie to, co powiedzieli (haj kera amaru bej chawraj ja, maj de-ka amaru). Ale „Bo prawy jest Stwórca” oznacza, że On sam jest sprawiedliwy i Jego imię jest sprawiedliwe, i dlatego „sprawiedliwość miłuje” (awal ‘ki cadik Haszem’, cadik hu, u-szmej cadik, u-be-ginej kach, cedakot ahew).
Sulam
300) Powiedziano: „Bo prawy jest Stwórca – sprawiedliwość miłuje, ku prawym zwraca swoje oblicze!”[6]. „Bo prawy jest Stwórca” oznacza, że prawy jest On, to znaczy Zeir Anpin, i prawe jest Jego Imię, to znaczy Nukwa Zeir Anpina, nazywana „Jego Imieniem” i nazywana „sprawiedliwy”. I dlatego: „sprawiedliwość miłuje” – to znaczy, że miłuje jedność sprawiedliwego i sprawiedliwości, aby napełniać według prawa sprawiedliwości.
301) „Prosty” – On jest prawy, jak jest napisane: „Prawy i prosty” (‘jaszar’ – ihu jaszar, kede-amar: ‘cadik we-jaszar’). I dlatego „ujrzą Jego oblicze” wszyscy ludzie na świecie (we-al da, jechzu panejmo, kol benej alma), i naprawiają swoje drogi, aby kroczyć prostą ścieżką, jak należy (we-jitaknu orchajjehu, le-mehach be-orach mejszar, ki-deka jaut). Chodź i zobacz. Gdy Święty, niech będzie błogosławiony, sądzi świat (ta chaze, kad dajin kudsza berich hu alma), nie sądzi go inaczej, jak tylko według większości ludzi (la dan leje ela le-fum ruban di-benej nasza).
Sulam
301) „Prawy i prosty jest On”[7], i dlatego wszyscy żyjący na świecie ujrzą światło Jego oblicza i naprawią swoje drogi, aby kroczyć prostą ścieżką, jak przystoi. I ponieważ wszyscy mieszkańcy świata muszą do tego dojść, Stwórca sądzi świat według większości ludzi w nim. Wyjaśnienie: Sąd, który Stwórca wymierza światu – to znaczy, czy ich ukarać, czy wynagrodzić – musi zapewnić, że wszyscy żyjący na świecie zasłużą na światło Jego oblicza i pójdą prostą drogą. I dlatego On musi sądzić świat według większości ludzi w nim i ostatecznie do tego ich doprowadzić. I nawet jeśli wśród nich są wybrani, którzy zasłużyli na inne prowadzenie, On z ich powodu nie zmieni sądu nad całym społeczeństwem.
302) Chodź i zobacz. Gdy człowiek zgrzeszył przez drzewo, z którego jadł (we-ta chaze, kad chaw Adam be-ilana da-achal minej), spowodował, że to drzewo stało się miejscem, w którym śmierć spoczęła na całym świecie (geram le-hahu ilana, de-szar ej bej mota le-kol alma). I spowodował skazę, która oddzieliła kobietę od jej męża (we-gar im pegimu le-afrasza it ta mi-ba alejha). I istniał obowiązek naprawy tej skazy w lunie, aż do chwili, gdy Israel stanął u góry Synaj (we-kajem chowa di-pegimu da be-sihara, ad de-kajmu Israel be-tura de-Sinaj). A gdy Israel stanął u góry Synaj (kejwan de-kajmu Israel be-tura de-Sinaj), została usunięta ta skaza luny i stał się on światłem świecącym na wieczność (it aber hahu pegimu de-sihara, we-kajma le-anhara tadir).
Sulam
302) Kiedy Adam zgrzeszył, kosztując z Drzewa, stał się przyczyną tego, że śmierć, wstępując w niego, rozprzestrzeniła się na cały świat. I spowodował szkodę, oddzielając żonę od męża, to znaczy oddzielając Nukwę od Zeir Anpina. I ten grzech oraz ta szkoda pozostawały w lunie, to znaczy w Nukwie, aż do chwili, gdy Israel stanął u góry Synaj. Po stanięciu Israela u góry Synaj szkoda luny została usunięta i została ustanowiona, aby świecić na zawsze. Innymi słowy, po tym, jak usunięto szkodę wynikającą z grzechu Drzewa Poznania, ona ponownie powróciła do nigdy nieprzerywanego ziwugu (zjednoczenia) z Zeir Anpinem. W ten sposób w tym czasie świeciła nieprzerwanie, bez żadnego skrócenia, co jest stanem wolności od anioła śmierci, na którą wtedy zasłużyli.
303) Gdy Israel zgrzeszył przy cielcu (kejwan de-chawu Israel ba-agala), luna powróciła do swojego wcześniejszego stanu i ponownie została skalana (tawat ke-mil kadmin sihara le-it pagma), a zły wąż przejął nad nią władzę, uchwycił ją i przyciągnął do siebie (we-szalta chiwja bisza, we-achid ba, u-maszik la le-gabbej). A gdy Mosze dowiedział się, że Israel zgrzeszył, i że od nich zostały usunięte te święte i najwyższe ozdoby (we-kad jada Mosze de-chawu Israel, we-it aber minajjehu inun zajnin kadiszin ilaa-in), wiedział na pewno, że ten wąż uchwycił lunę, aby ją do siebie przyciągnąć, i że została ona skalana (jada wadaj de-ha chiwja achid ba be-sihara, le-am szeka la le-gabbej, we-it pegi mat). Wtedy wyprowadził ją na zewnątrz (kedein apik la le-bar).
Sulam
303) Po tym, jak Israel zgrzeszyli, czyniąc złotego cielca, luna ponownie stała się ułomna, tak jak przed darowaniem Tory. I wtedy wąż zła uzyskał nad nią władzę, uchwycił ją i przyciągnął do siebie. A gdy Mosze dowiedział się, że Israel zgrzeszyli i że odebrano im wyższe święte ozdoby, stało się dla niego całkowicie jasne, że wąż uchwycił lunę, to znaczy Nukwę, aby ją przyciągnąć do siebie, i że jest ona ułomna. I wtedy wyprowadził ją na zewnątrz, jak powiedziano: „A Mosze wziął namiot i rozbił go poza obozem” – namiot, to znaczy Szchinę.
304) A ponieważ istniała skaza, choć Jehoszua trwał w koronie swoich zbroi, to skoro skaza na nim spoczęła i powrócił do tego, co zostało skalane przez grzech Adama, nikt nie mógł się utrzymać poza Mosze (we-kejwan de-kajma le-it pagma, af al gaw de-Jehoszua kajem be-it ra de-zajnin dilej, kejwan de-pegimu szarja ba, we-it hadrat ke-ma de-it pegimat be-chowa de-Adam, la jachil be-nun le-it kajma bar Mosze). Ponieważ on panował nad nią, a jego śmierć była po stronie innej, wyższej (de-hawa szalit ba, u-motej hawa be-sitra achara ilaa-a). I dlatego nie było w niej pozwolenia, by Jehoszua mógł trwać na zawsze, ani ktokolwiek inny (we-al da, la hawa reszu ba, le-kajma le-Jehoszua tadir, we-la le-achara). I dlatego nazwał go „Namiotem Zgromadzenia”, namiotem, w którym spoczywa wyznaczony czas dla całego świata (we-al kach, Ohel Moed karej leje, Ohel de-ha szarja bej, zman kaciv le-kol alma).
Sulam
304) I ponieważ stała się ułomna – chociaż Jehoszua nadal pozostawał w swoich ozdobach – to jednak z powodu tego, że znalazła się w stanie ułomności i powróciła do ułomności, którą miała w czasie grzechu Adama Riszona, człowiek nie może istnieć wiecznie. Z wyjątkiem Moszego, którego śmierć nastąpiła z innej, wyższej strony – była to śmierć poprzez dotknięcie ust Zeir Anpina, jak powiedziano: „I umarł Mosze według słowa Stwórcy”. I rzecz w tym, że on napełniał Nukwę, a nie otrzymywał, jak inni ludzie. I dlatego ułomność Nukwy nie dotknęła go.
Dlatego Nukwa nie miała prawa podtrzymywać istnienia Jehoszui wiecznie, i tak samo po nim. I dlatego „nazwał go Namiotem Zgromadzenia”, co oznacza namiot, w którym przebywa się przez czas wyznaczony dla całego świata, to znaczy każdy musi umrzeć.
305) I dlatego tajemnica tej sprawy jest taka, że istnieje prawa strona w górze i prawa strona w dole, istnieje lewa strona w górze i lewa strona w dole (we-al da, raza de-mila, it jamina le-ejla, we-it jamina le-tata, it smala le-ejla, we-it smala le-tata). Istnieje prawa strona w górze, która jest w najwyższej świętości (it jamina le-ejla, bi-kedusza ilaa-a), i istnieje prawa strona w dole, która jest po stronie innej (we-it jamina le-tata, de-ihu be-sitra achara).
Sulam
305) „Jest prawa linia na górze i prawa linia na dole, i jest lewa linia na górze i lewa linia na dole”. „Jest prawa linia na górze” – to znaczy w wyższej świętości, w ZoN. I „jest lewa linia na dole” – w sitra achra, w klipot.
306) Istnieje lewa strona w górze, w najwyższej świętości, aby wzbudzić miłość i połączyć lunę w świętym miejscu w górze, by jaśniała (it smala le-ejla, bi-kedusza ilaa-a, le-at ara rechimuta, le-itkaszra sihara ba-atar kadisza le-ejla, le-itnahara). I istnieje lewa strona w dole, która oddziela miłość z góry i oddziela ją od świecenia w słońcu oraz od zbliżenia się do niej (we-it smala le-tata, de-afresz rechimuta di-le-ejla, we-afresz la mil-anahara be-szimsza, u-le-itkrawa ba-hadej). I to jest strona złego węża (we-da hu sitra de-chiwja bisza).
Sulam
306) „Jest lewa linia na górze” – w wyższej świętości, budząca miłość, która przywiązuje lunę do wyższego miejsca świętości, aby świeciła stamtąd. To znaczy, że dzięki temu, że Zeir Anpin napełnia Nukwę świeceniem lewej linii, ona zgadza się z nim, aby dokonać ziwugu i otrzymać od niego światło. I „jest lewa linia na dole” – w sitra achra, która oddziela miłość istniejącą na górze. I ona również oddziela lunę, to znaczy Nukwę, nie pozwalając jej świecić od słońca, to znaczy Zeir Anpina, i zbliżyć się do niego, aby dokonać ziwugu. I to jest właściwość węża zła.
307) Gdy ta lewa strona w dole się budzi, wtedy przyciąga lunę, oddziela ją od góry, jej światło ciemnieje i przylega do złego węża (de-kad smala da di-le-tata it arat, kedein maszik la le-sihara, we-afresz la mil-ejla, we-it-chaszchat nehora-a, we-itdabb kat be-chiwja bisza). I wtedy sprowadza śmierć w dół dla wszystkiego, przylega do węża i oddala się od drzewa życia (u-kedein szeibat mota le-tata le-kola, we-itdabb kat be-chiwja, we-itrach kat me-ilana de-chaj ja).
Sulam
307) Kiedy budzi się lewa linia na dole, wąż przyciąga do siebie lunę, to znaczy Nukwę Zeir Anpina, oddzielając ją od wyższego, Zeir Anpina. I jej świecenie gaśnie, i przylega do węża zła. I wtedy sprowadza śmierć na cały świat na dole, ponieważ przylgnęła do węża i oddaliła się od Drzewa Życia, Zeir Anpina, to znaczy jej ziwug z Drzewem Życia nie jest ciągły, lecz przerywany. I dlatego przerywa się również życie, które otrzymuje od niego.
Wyjaśnienie: Już wyjaśniono[8], że tylko w miejscu Malchut od chaze i wyżej istnieje oblicze człowieka, i tam jest godna dokonać ziwugu z Zeir Anpinem. Jednak w miejscu od jej chaze i niżej brakuje oblicza człowieka i nie ma tam miejsca na ziwug, i dokonuje się on jedynie poprzez wzniesienie i włączenie w miejsce od jej chaze i wyżej. I również wyjaśniono[9], że grzech Drzewa Poznania polegał na dołączeniu miejsca Malchut poniżej chaze i tym samym oddzieleniu oblicza człowieka, znajdującego się powyżej chaze, ponieważ wąż doprowadził do pokusy przyciągnięcia ziwugu w miejsce od chaze i niżej, skąd przychodzi napełnienie do węża i do wszystkich klipot. I dlatego natychmiast oddzielił się także wyższy ziwug, dokonujący się powyżej chaze, i Nukwa pociemniała.
Dlatego powiedziano: „Jeśli człowiek zasłużył – stało się dobrem”[10] – to znaczy, jeśli przyciąga ziwug od chaze ZoN i wyżej i unika przyciągania ziwugu od chaze i niżej, to Nukwa nazywana jest Drzewem Poznania dobra, a nie zła, ponieważ punkt miary sądu, odnoszący się do pierwszego skrócenia, jest ukryty, a punkt miary miłosierdzia jest objawiony, i z tego punktu jest zdolna otrzymywać wyższe mohin.
„A jeśli nie zasłużył – stało się złem” – jeśli przyciąga ziwug zachodzący w miejscu poniżej chaze ZoN, natychmiast objawia się punkt miary sądu, odnoszący się do pierwszego skrócenia. I ponieważ Malchut nie jest zdolna w swojej właściwości otrzymać żadnego światła prostego z góry, natychmiast kończy się jej ziwug z Zeir Anpinem i wszystkie światła w niej gasną. W ten sposób objawienie punktu miary sądu przypomina kobietę, u której pojawiła się krew nieczystości, i wtedy staje się nieczysta i zakazana swojemu mężowi.
Dlatego powiedziano: „Jest prawa linia na górze i prawa linia na dole, i jest lewa linia na górze i lewa linia na dole”. To znaczy, prawa i lewa linia wychodzące z ziwugu w miejscu powyżej chaze znajdują się w wyższej świętości, jednak prawa i lewa linia wychodzące z ziwugu w miejscu poniżej chaze są właściwością sitra achra. I dlatego na dole istnieje lewa linia w sitra achra, oddzielająca wyższą miłość i oddzielająca lunę, to znaczy Nukwę, i nie pozwalająca jej świecić od słońca. Ponieważ w czasie, gdy lewa linia przyciąga ziwug zachodzący poniżej chaze, który opada w klipot, natychmiast kończy się także wyższy ziwug zachodzący powyżej chaze, i wtedy Nukwa oddziela się od Zeir Anpina i pogrąża się w ciemności. I dlatego powiedziano, że „gdy budzi się lewa linia na dole, wąż przyciąga do siebie lunę” – to znaczy Nukwę Zeir Anpina, „oddzielając ją od wyższego” – Zeir Anpina, od ziwugu zachodzącego powyżej chaze, „i jej świecenie gaśnie”.
„I wtedy sprowadza śmierć na cały świat na dole” – ponieważ wtedy w Nukwie objawia się punkt miary sądu, odnoszący się do pierwszego skrócenia, i widać, że sama z siebie nie jest godna otrzymywać żadnego światła z Drzewa Życia, i śmierć opada na świat. I to jest wąż zła, który łączy właściwości Malchut poniżej chaze, a rozdziela oblicze człowieka znajdujące się powyżej chaze.
308) I dlatego spowodowała śmierć na całym świecie, i to jest to, że wtedy została skalana świątynia aż do wyznaczonego czasu, kiedy luna zostanie naprawiona i ponownie zacznie świecić, i to jest Namiot Zgromadzenia (we-al da garim mota le-kol alma, we-da hu, di-kedein ist aawat mikdasza, ad zman kaciv, de-atkanat sihara we-tawat le-anhara, we-da hu Ohel Moed). I dlatego Jehoszua nie umarł inaczej, jak tylko przez ukąszenie tego węża, który podszedł i skaził Przybytek, jak na początku (we-al da, Jehoszua la mit, ela be-ita szel nachasz da de-karew u-fe gim maszkena, kid-kadmejta).
Sulam
308) I dlatego sprowadził śmierć na cały świat, ponieważ wtedy świątynia, to znaczy Nukwa, zostaje skalana aż do wyznaczonego czasu – dopóki luna, Nukwa, nie zostanie naprawiona i nie zacznie ponownie świecić. Ponieważ w wyniku przyciągnięcia lewej linii z ziwugu zachodzącego od chaze i niżej w Nukwie objawia się punkt pierwszego skrócenia. I wraz z jego objawieniem wszystkie światła opuszczają ją, i staje się podobna do kobiety, która stała się nieczysta i została oddzielona od swojego męża do określonego czasu – dopóki się nie oczyści. I tak samo tutaj – oddziela się od Zeir Anpina, dopóki niżsi nie dokonają powrotu i tym samym nie naprawią Nukwy. I dlatego teraz nazywana jest Namiotem Zgromadzenia, ponieważ „zgromadzenie” odnosi się do określonego czasu, gdyż jej ziwug został przerwany z powodu zbliżenia się węża. I dlatego Jehoszua umarł tylko z powodu rady węża, który zbliżył się i uczynił ułomną Przybytek, Nukwę, tak jak było na początku – przed nadaniem Tory.
Z powodu grzechu cielca władza ponownie przeszła do węża, który zwodzi niższych, by przyciągali do niego ziwug od chaze i niżej, i wtedy wąż zbliża się, aby czerpać światła Nukwy. I w wyniku jego zbliżenia się w celu otrzymania pożywienia natychmiast ustaje wyższy ziwug, i ona oddziela się od Zeir Anpina. I staje się także ułomna z powodu objawienia punktu pierwszego skrócenia. Ale dlaczego Jehoszua, który nie zgrzeszył, nie pozostał wolny od anioła śmierci? Ponieważ Nukwa oddzieliła się od Zeir Anpina z powodu grzechu złotego cielca, a następnie została ustanowiona jedynie w przerywanym ziwugu z powodu władzy węża, który się zbliża i przerywa ziwug. I dlatego Jehoszua również nie mógł już otrzymywać od Nukwy wiecznego życia, jak przed stworzeniem cielca, i dlatego był śmiertelny tak samo jak inni.
309) I to jest tajemnica, jak jest napisane: „A Jehoszua, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się z wnętrza namiotu” (we-da hu raza, di-ketiw: ‘we-Jehoszua bin Nun, na-ar, lo jamisz mi-toch ha-ohel’). Ponieważ, choć był młodzieńcem w dole, by przyjąć światło, to jednak nie oddalał się z wnętrza namiotu (de-af al gaw de-ihu na-ar le-tata, le-kabbala nehora, lo jamisz mi-toch ha-ohel). Jak ten został skalany, tak samo został skalany i ten (ke-ma de-it pe gim da, hachej namej it pe gim da). I chociaż miał święte ozdoby, to ponieważ luna została skalana, tak też rzeczywiście i on, nie mógł ocaleć sam z siebie, dokładnie w taki sam sposób (af al gaw de-zajna kadisza hawa leje, kejwan de-it pe gim sihara, hachej hu wadaj, la isztazejw bilchud oj minej, me-hahu gawna mammasz).
Sulam
309) „A Jehoszua ben Nun, młodzieniec, nie oddalał się od namiotu”[11]. Chociaż na dole był „młodzieńcem”, otrzymującym światło od Nukwy, to znaczy jego stopień wzrósł i pozwalał mu znajdować się we właściwości anioła Matata, nazywanego „młodzieńcem” i znajdującego się pod Acilutem, to jednak „nie oddalał się od namiotu” – to znaczy, że nie przewyższał samego namiotu, Nukwy. I w takim stopniu, w jakim ułomny stawał się namiot, ułomny stawał się także Jehoszua. I mimo że posiadał święte ozdoby, to jednak, ponieważ luna stała się ułomna, on również, oczywiście, nie mógł uchronić się przed tą samą ułomnością. Innymi słowy, ten sam ubytek, który poniosła luna z powodu grzechu Israela, poniósł również Jehoszua.
310) Chodź i zobacz. Podobnie, gdy człowiek zgrzeszył, Święty, niech będzie błogosławiony, zabrał od niego te ozdoby liter, te świecące święte światła, którymi go ukoronował (ta chaze, ke-gawna da, kejwan de-chaw Adam, nat al kudsza berich hu minej inun zajinej atwan, nehirin kadiszin, de-at tar leje kudsza berich hu). I wtedy przestraszyli się i poznali, że zostały od nich usunięte, jak jest napisane: „I poznali, że są nadzy” (u-kedein dachalu, we-jad u de-ha it pasztu minajjehu, hahu di-ketiw: ‘wa-jed u ki erumin hem’). Wcześniej odziani byli w te korony chwały i ozdoby, które stanowiły ich wolność od wszystkiego (be-kadmejta hawwo mitlab szan be-inun kit rej jekar me-zajnin, de-inun chejru mi-kola), a gdy zgrzeszyli, zostało to od nich zabrane (kejwan de-chawu, it pasztu minajjehu). I wtedy poznali, że śmierć na nich przyszła, i wiedzieli, że zostali obnażeni z wolności, którą mieli nad wszystkim, i sprowadzili śmierć na siebie i na cały świat (u-kedein jad a, de-ha mota karej lon, we-jad u de-it peszitu me-chejru de-kola, we-garu mu mota lon u-le-kol alma).
Sulam
310) Po tym, jak Adam zgrzeszył, kosztując z Drzewa Poznania, Stwórca odebrał mu te ozdoby, to znaczy lśniące litery świętości, którymi Stwórca go ozdobił – litery świętego Imienia[12]. I wtedy zobaczyli i poznali, że te ozdoby zostały im odebrane, jak powiedziano: „I poznali, że są nadzy”[13]. Na początku byli obłóczeni w korony (ketery) wielkości, które ich ozdabiały i dawały im wolność od wszystkiego. A po tym, jak zgrzeszyli, korony wielkości zostały im odebrane, i wtedy poznali, że to śmierć ich wzywa, i poznali, że odebrano im wolność od wszystkiego, i sprowadzili śmierć na siebie i na cały świat.
[1] Tora, Szemot (Księga Wyjścia) 33:6. „Synowie Izraela zdjęli więc swoje ozdoby u stóp góry Horeb.”
[2] Zob. p. 191.
[3] Tora, Szemot (Księga Wyjścia) 33:7. „Mojżesz wziął namiot i rozbił go poza obozem, z dala od obozu, i nazwał go Namiotem Spotkania. Każdy, kto szukał Pana, wychodził do Namiotu Spotkania, który był poza obozem.”
[4] Pisma, Ijow (Księga Hioba) 30:23. „Wiem, że mnie prowadzisz do śmierci, wspólnego miejsca żyjących.”
[5] Tora, Szemot (Księga Wyjścia) 32:16. „A tablice były dziełem Boga, a pismo było pismem Boga, wyrytym na tablicach.”
[6] Pisma, Daniel (Księga Daniela) 9:14. „Dlatego czuwał Pan nad nieszczęściem i sprowadził je na nas, bo Pan, nasz Bóg, jest sprawiedliwy we wszystkich dziełach swoich, które czyni, lecz my nie słuchaliśmy Jego głosu.”
[7] Tora, Dewarim (Księga Powtórzonego Prawa) 32:4. „On jest Skałą, dzieło Jego doskonałe, bo wszystkie drogi Jego są słuszne; Bóg wierny, a nie zwodniczy, sprawiedliwy On i prawy.”
[8] Zob. Zohar, rozdział Bereszit, część 1, p. 82, od słów: „Wyjaśnienie powiedzianego…”
[9] Zob. „Hakdama Zohar”, p. 210.
[10] Patrz „Zohar Hakdama” rozdział „Dwie kropki, p. 123.
[11] Tora, Szemot (Księga Wyjścia) 33:11. „I rozmawiał Pan z Mojżeszem twarzą w twarz, jak człowiek rozmawia ze swoim przyjacielem; potem wracał on do obozu, ale jego sługa, Jozue, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się z namiotu.”
[12] Zob. wyżej, p. 291.
[13] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju) 3:7. „Wtedy otworzyły się oczy ich obojga i poznali, że są nadzy; splecili więc liście figowe i zrobili sobie przepaski.”