312) Otworzył i powiedział: „Bo moje przestępstwa ja znam, a mój grzech jest zawsze przede mną” (petach wa-amar: ki peszaj ani eda, we-chatati negdi tamid). Jak wiele mają ludzie, by strzec się przed swoimi grzechami przed Stwórcą (kamma it lon liwnej nasza, le-istammera me-chowajhu, mi-kamej Kudsza Berich Hu). Ponieważ po tym, jak człowiek zgrzeszy, jego grzech jest zapisany w górze i nie zostaje wymazany, chyba że przez wielką siłę pokuty (de-ha lewatar de-chata bar nasz, raszim hu, choweh le-ejla, we-la itmachak, bar be-tokfa de-tijuwta sagia). Jak jest powiedziane: „Choćbyś umyła się saletrą i obficie użyła ługu, zapisany jest twój grzech przede mną” (ke-de-amar: ki im techabesi ba-neter, we-tarbi lach borit, nichtam awonach lefanaj).
Sulam
312) „Bo znam swoje przewinienia”[1]. Jak bardzo ludzie powinni się strzec, aby nie zgrzeszyć przed Stwórcą. Ponieważ gdy człowiek zgrzeszy, jego grzech zostaje zapisany na górze i może zostać wymazany jedynie w czasie wielkiego powrotu. Jak powiedziano: „Nawet jeśli będziesz go zmywać ługiem i weźmiesz dużo mydła, twoja wina pozostanie plamą przede Mną”[2].
313) Przyjdź i zobacz (ta chaze), że kiedy człowiek zgrzeszy przed Stwórcą po raz pierwszy, pozostawia to ślad (kejwan de-chaw bar nasz kamej Kudsza Berich Hu zimna chada, awid reszimu), a kiedy ponownie popełni ten sam grzech, ten ślad staje się silniejszy (we-kad chaw bejhu zimna tinjana, ittakaf hahu reszimu jatir). Jeśli zgrzeszy po raz trzeci, ten skaza rozprzestrzenia się z jednej strony na drugą (chaw bejhu zimna telitaja, itpaszat hahu kitma, mi-sitra da le-sitra da). Wtedy jest napisane: „Zapisany jest twój grzech przede mną” (ke-dein ketiw: nichtam awonach lefanaj).
Sulam
313) Gdy człowiek po raz pierwszy zgrzeszy przed Stwórcą, pozostaje ślad. Jeśli zgrzeszy po raz drugi, ślad ten się wzmacnia. Gdy zgrzeszy po raz trzeci – plama ta rozchodzi się we wszystkie strony. O tym powiedziano: „Twoja wina pozostanie plamą przede Mną”.
314) Przyjdź i zobacz (ta chaze), że król Dawid, kiedy zgrzeszył przed Stwórcą w sprawie Batszewy, uznał, że ten grzech jest zapisany na nim na zawsze (Dawid malka, kejwan de-chaw kamej Kudsza Berich Hu, al iskaa de-Batszewa, chasziv, de-hahu chowa, itreszim alej le-almin). Co jest napisane? „Także Stwórca odsunął twój grzech, nie umrzesz” (ma ketiw: gam Haszem he’ewir chatatecha, lo tamut). Odsunął ten ślad sprzed niego (a’awar hahu reszimu mi-kamejhu).
Sulam
314) Gdy król Dawid zgrzeszył przed Stwórcą w sprawie Batszeby[3], myślał, że ten grzech będzie zapisany na zawsze. Powiedziane: „Stwórca także zdjął twój grzech – nie umrzesz”[4] wskazuje na to, że On usunął z niego tę plamę.
315) Rabbi Aba powiedział do niego (amar lo Rabbi Aba): „Ale przecież nauczyliśmy się, że Batszewa była przeznaczona dla króla Dawida od dnia stworzenia świata” (we-ha taninan de-Batszewa, dile de-Dawid malka hawat min joma de-itbarej alma). Dlaczego więc Stwórca dał ją Uriaszowi Chetycie wcześniej (ama aj, jahawah Kudsza Berich Hu le-Urija ha-Chiti, min kadmat de-na)?
Sulam
315) Wiadomo, że Batszewa należała do króla Dawida od dnia stworzenia świata. W takim razie, dlaczego Stwórca najpierw oddał ją Uriaszowi Chetycie?
316) Odpowiedział mu (amar lo): „Taką drogą postępuje Stwórca (hachi orchaj de-Kudsza Berich Hu). Nawet jeśli kobieta jest przeznaczona dla człowieka, by była jego, najpierw ktoś inny może ją poślubić, aż nadejdzie czas tego drugiego (af al pi de-iteta azmina leh le-bar nasz, le-mehavej dileh, akdim achara u-nesiw lah, ad de-mata zimnej de-hai). A kiedy nadejdzie jego czas, ten pierwszy, który ją poślubił, zostaje odsunięty przed tym drugim, który przychodzi później, i znika ze świata (kejwan de-mata zimnej, itdachja hai de-nasiv lah, mi-kamej hai achara, de-atej lewatar, we-istalak me-alma). I trudne jest dla Stwórcy usunięcie go ze świata, zanim nadejdzie czas tego drugiego (we-kasze kamej Kudsza Berich Hu le-a’awara leh me-alma, ad la mata zimnej, mi-kamej hai achara)”.
Sulam
316) Takie są drogi Stwórcy: choć kobieta jest przeznaczona mężczyźnie, aby została jego żoną, inny go wyprzedza i poślubia ją, zanim nadejdzie jego czas. A gdy nadejdzie jego czas, ten, kto wcześniej wziął ją za żonę, zostaje odrzucony przed drugim, który przyszedł później, i odchodzi ze świata. I jest to ciężkie przed Stwórcą – przedwcześnie usunąć go ze świata z powodu tego drugiego.
317) A tajemnica Batszewy, która została najpierw dana Uriaszowi Chetycie” (we-raza de-Batszewa, de-itjehewat le-Urija ha-Chiti be-kadmejta), wyjdź i zbadaj, dlaczego Ziemia Święta została dana Kanaanowi, zanim przybyli Izraelici (pok we-dok, amaj itjehewat ar’a kadisza le-Kanaan, ad la jetun Israel). I znajdziesz tę sprawę (we-tiszkach mila da). A wszystko to jest jedna tajemnica i jedna sprawa (we-kolla raza chada ihu, u-mila chada).
Sulam
317) Aby zrozumieć, dlaczego Batszewa została najpierw oddana Uriaszowi Chetycie, należy rozważyć, dlaczego ziemia Israel została oddana Kanaanowi, zanim przyszli Israelici. Wtedy odkryjemy, że wszystko to stanowi jedną całość.
Batszewa, podobnie jak ziemia Israela, jest Nukwą. A budowa Nukwy rozpoczyna się od mohin świecenia lewej linii. Następnie jest budowana za pomocą mohin de-panim ze wszystkich trzech linii[5]. Uriasz reprezentuje mohin Hochmy bez chasadim – świecenie lewej linii, natomiast król Dawid to właściwość mohin de-panim ze wszystkich trzech linii. Dlatego, choć Batszewa była przeznaczona Dawidowi jako żona, to aby mogła otrzymać od Dawida mohin de-panim (ze strony przedniej), musiała najpierw poślubić Uriasza, aby otrzymać od niego mohin de-achoraim (ze strony tylnej) – świecenie lewej linii.
Ponieważ nie może ona otrzymać mohin de-panim, dopóki nie otrzyma mohin de-achoraim, czyli mohin świecenia lewej linii. Z tego samego powodu Kanaan panował w ziemi Israela, zanim została ona oddana Israelowi. Kiedy Nukwa otrzymuje mohin lewej linii, w niej panuje klipa Kanaana, nazywana „odpady złota”. Jednak nie może ona otrzymać mohin de-panim, czyli właściwości Israela, dopóki nie otrzyma mohin lewej linii. Dlatego Kanaan musiał nad nią panować, zanim przyszli Israelici.
W ten sposób zarówno fakt, że Batszewa została najpierw oddana Uriaszowi, zanim została żoną Dawida, jak i panowanie Kanaana w ziemi świętości, zanim została przekazana Israelowi, są jednym pojęciem i jedną istotą: Nukwa musi najpierw otrzymać świecenie lewej linii, zanim zacznie otrzymywać od trzech linii.
318) Przyjdź i zobacz (ta chaze), że Dawid, mimo iż wyznał swój grzech i powrócił w pokucie (Dawid, af al gaw de-odej al chowejhu, we-taw be-tijuwta), nie usunął ze swego serca i myśli tych grzechów, które popełnił (la a’adej libejhu u-re’utejhu me-inun chawin de-chaw), a zwłaszcza tego grzechu z Batszewą (u-me-hahu chowa de-Batszewa). Ponieważ stale obawiał się, że któryś z tych grzechów może przywołać oskarżenie przeciw niemu w chwili zagrożenia (be-gin de-dachil alajhu tadir, dilma garim chad minajhu, we-jikatrej alajhu be-sza’ata de-sakana). I dlatego nie oddalił ich ani ze swojego wnętrza, ani ze swoich myśli (u-be-gin kach, la anszej lon, minej u-me-re’utejhu).
Sulam
318) Chociaż Dawid uznał swój grzech i pokutował, nie uwolnił swojego serca i pragnienia od tych grzechów, które popełnił, ani od tego grzechu z Batszewą, ponieważ zawsze obawiał się – a co, jeśli któryś z nich stanie się później powodem oskarżenia go w godzinie niebezpieczeństwa? Dlatego nie oddalał ich od siebie i swojego pragnienia. I dlatego powiedział: „Bo znam swoje przewinienia, a mój grzech jest zawsze przede mną”[6].
319) Inne wyjaśnienie (dawar acher): „Bo moje przestępstwa ja znam” (ki peszaj ani eda) – wszystkie stopnie, na których opierają się grzechy ludzi, ja znam (kolhu dargin, de-talyajin behu chowej bnej nasza, ani eda). „A mój grzech jest zawsze przede mną” (we-chatati negdi tamid) – to jest skaza luny, która nie wychodzi z nieczystości, aż przychodzi Szlomo i rozświetla ją w doskonałości (da pegimu de-sihara, de-la nafka mis’owwuta, ad de-ata Szlomo, we-itneheira be-aszlamuta). Wtedy świat zostaje napełniony wonnością, a Izrael siedzi w pokoju (u-kedejn itbassem alma, we-jetejwu Israel le-rachacan). Jak jest napisane: „I siedział Juda i Izrael bezpiecznie, każdy pod swoją winoroślą i pod swoim drzewem figowym” (diktiw: wa-jeszew Jehuda we-Israel lawetach, isz tachat gafno we-tachat te’enato). A mimo to: „A mój grzech jest zawsze przede mną” (we-chatati negdi tamid), i nie został usunięty ze świata, aż przyjdzie król Mesjasz w przyszłym czasie (we-la itpesak me-alma, ad dejetej Malka Meszicha, le-zimna de-atej). Jak zostało powiedziane: „I ducha nieczystości usunę z ziemi” (ke-ma de-itmar: we-et ruach ha-tuma a’awir min ha-arec).
Sulam
319) „Bo znam swoje przewinienia”. „Przewinienia” – to wszystkie stopnie, do których odnoszą się grzechy ludzi. „Znam je” – to znaczy, że już je naprawiłem. „A mój grzech jest zawsze przede mną” – to umniejszenie luny, którego nie naprawił. I jej uszczerbek nie został usunięty, dopóki nie przyszedł Szlomo, a wtedy zaczęła świecić w doskonałości, w swojej pełni, bez uszczerbku. Wówczas świat się polepszył, a Israel zaczął żyć w spokoju, jak powiedziano: „I żyli Jehuda i Israel”[7]. Jednak mimo to: „Mój grzech jest zawsze przede mną” – czyli nawet w dniach Szlomo umniejszenie luny nie zostało całkowicie naprawione, ponieważ Świątynia ponownie została zburzona, a luna, czyli Nukwa, powróciła do swojego małego stanu. I ten uszczerbek nie zostanie usunięty ze świata, dopóki w przyszłości nie przyjdzie król Masziach, jak powiedziano: „I ducha nieczystości usunę z ziemi”[8].
[1] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 51:5. „Bo znam swoje występki, a mój grzech jest zawsze przede mną”.
[2] Prorocy, Jirmijahu (Księga Jeremiasza), 2:22. „Choćbyś mył się ługiem i wziął wiele mydła, to jednak twoja wina pozostaje plamą przede Mną – mówi mój Pan, Stwórca”.
[3] Zob. Prorocy, Szmuel Alef (I Księga Samuela), 16:12 i dalej.
[4] Prorocy, Szmuel Bet (II Księga Samuela), 12:13. „I powiedział Dawid do Natana: ‘Zgrzeszyłem wobec Stwórcy’. I powiedział Natan do Dawida: ‘Także Stwórca odpuścił twój grzech – nie umrzesz’”.
[5] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 2, p. 213, od słów: „Wyjaśnienie powiedzianego…”.
[6] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 51:5. „Bo znam swoje występki, a mój grzech jest zawsze przede mną”.
[7] Prorocy, Melachim Alef (I Księga Królów), 5:5. „I żyli Jehuda i Israel w spokoju, każdy pod swoją winoroślą i pod swoją figą, od Dana do Beer-Szewy, przez wszystkie dni Szlomo”.
[8] Prorocy, Zecharja (Księga Zachariasza), 13:2. „I stanie się w owym dniu – mówi Władca Zastępów: usunę imiona bożków z tej ziemi, i nie będą już wspominane, a także proroków kłamliwych i ducha nieczystości wypędzę z ziemi”.