168) Rabbi Jehuda rozpoczął (Rabbi Jehuda patach): „Dla Dawida, psalm dla Stwórcy: Ziemia i to, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy” (le-Dawid mizmor la-Haszem ha-arec u-melo’ah, tewel we-joszwej bah). Nauczyliśmy się (ha taninan), że „Dla Dawida, psalm” oznacza, że najpierw zaśpiewał pieśń, a potem spoczął na nim duch świętości (le-Dawid mizmor, da-amar szirata, u-lewatar szarat alej rucha kudsza). A „Psalm dla Dawida” oznacza, że najpierw spoczął na nim duch świętości, a potem zaśpiewał pieśń (mizmor le-Dawid, de-szarat alej rucha kadisza, u-lewatar amar szirata).
Sulam
168) „Dawida psalm. Stwórcy ziemia i wszystko, co ją napełnia, świat i wszyscy, którzy w nim mieszkają”[1]. „Dawida psalm” wskazuje, że najpierw wzniosł pieśń, a następnie zstąpił na niego duch świętości. A jeśli zapisano: „Psalm Dawida” – to wskazuje, że najpierw ogarnął go duch świętości, a dopiero potem wzniosł pieśń.
169) „Dla Stwórcy ziemia i to, co ją napełnia” (la-Haszem ha-arec u-melo’ah), ten werset odnosi się do ziemi Israel (haj kera al ar’a de-Israel itmar), ponieważ jest to ziemia święta (de-ihi ar’a kadisza). „I to, co ją napełnia” (u-melo’ah), to Szchina (da Szchina), jak jest powiedziane: „Bo chwała Stwórcy napełniła dom Stwórcy” (ke-de-amar: ki malej kewod Haszem et bejt Haszem), i jest napisane: „I chwała Stwórcy napełniła Przybytek” (u-ketiw: u-kewod Haszem malej et ha-miszkan). Co oznacza „napełniła”, a nie „napełnia” (mahu malej we-la mila)? Lecz rzeczywiście „napełniła” oznacza, że została wypełniona wszystkim (ela malej wadaj, de-itmalja mi-kolla), została wypełniona ze słońca, gdy luna jest doskonała ze wszystkich stron (de-itmalja min szimsza, sihara szelim be-kol sitrin). „Napełniona” oznacza ze wszystkiego, co dobre z góry (malej, mi-kol tuwa di-le’ejla), jak próg, który napełnił się wszelkim dobrem tego świata (ke-iskupa da, de-itmalja mi-kol tuwa de-alma). I dlatego jest napisane: „Dla Stwórcy ziemia i to, co ją napełnia” (we-al da ketiw: la-Haszem ha-arec u-melo’ah). „Świat i jego mieszkańcy” (tewel we-joszwej bah), to inne ziemie (da sze’ar ar’aan).
Sulam
169) „Stwórcy ziemia i wszystko, co ją napełnia”. O ziemi Israela powiedziano – o ziemi świętości. „Wszystko, co ją napełnia” – to Szchina. Jak powiedziano: „Bo chwała Stwórcy napełniła dom Stwórcy”[2], i powiedziano: „Bo chwała Stwórcy napełniła Przybytek”. Mówi się Szchinie, która napełniła się wszystkim, ponieważ luna, czyli Szchina, napełniła się słońcem. Pełna dzięki wszystkim sprawiedliwym, napełniona wszelkim dobrem z góry. „Świat i wszyscy, którzy w nim mieszkają” – mówi o wszystkich pozostałych krajach, poza ziemią Israela.
170) Inna interpretacja (dawar acher): „Dla Stwórcy ziemia i to, co ją napełnia” (la-Haszem ha-arec u-melo’ah). To jest najwyższa święta ziemia (da ar’a kadisza ila’a), w której Stwórca ma upodobanie (de-Kudsza Berich Hu it’rei ba). „I to, co ją napełnia” (u-melo’ah) to dusze sprawiedliwych (ilejn niszmat’hu de-cadikaja), którymi została wypełniona (itmalja minajhu), siła jednego filaru, na którym opiera się świat (mechela de-amuda chad, de-alma kajma alejhu).
Sulam
170) Inne wyjaśnienie. „Stwórcy ziemia i wszystko, co ją napełnia” – to wyższa ziemia świętości, Nukwa, którą Stwórca gorąco pragnie. „Wszystko, co ją napełnia” – to dusze sprawiedliwych, którymi Nukwa się napełnia dzięki jednej podstawie, Jesodowi Zeir Anpina, na której ustanowiony jest świat. To znaczy, że wszystko, co istnieje w świecie, czyli w Nukwie, pochodzi od Jesoda Zeir Anpina, i dlatego uważa się, że świat jest na nim ustanowiony.
171) A jeśli powiesz, że stoi na jednym (we-i teima al chad kajma), przyjdź i zobacz, co jest napisane: „Bo On na morzach ją osadził” (ta chaze, ma ketiw: ki hu al jamim jesadah). „Bo On” – kto to jest (ki hu, man hu)? To Stwórca (da Kudsza Berich Hu), jak jest powiedziane: „On nas uczynił” (ke-de-amar: hu asanu). I jest napisane: „Bo On spogląda na krańce ziemi” (u-ketiw: ki hu liktsot ha-arec jabit).
Sulam
171) Na jednym filarze stoi. Powiedziano: „Bo On na morzach ją założył (ziemię)”[3]. „On” wskazuje na Stwórcę.
172) „Na morzach ją osadził i na rzekach ją utwierdził” (al jamim jesadah we-al neharot jechoneneha). To jest siedem filarów, na których stoi i które ją napełniają (ilejn sziw’a amudin de-kajma alajhu, u-maljin lah). Ona jest wypełniona przez nie (hi itmalja minajhu). Jak jest wypełniona przez nie (hech itmalja minajhu)? W czasie, gdy sprawiedliwi mnożą się na świecie (be-szaata de-asgiju zaka’in be-alma), wtedy ta ziemia rodzi owoce i napełnia się wszystkim (kedejn ar’a da awdat perin, we-itmalja mi-kolla).
Sulam
172) „Bo On na morzach ją założył i na rzekach ją umocnił”. To siedem podstaw, na których stoi Nukwa, i które ją napełniają, a ona napełnia się nimi. I są to siedem sfirot HaGaT NeHIM Zeir Anpina. I napełnia się nimi w godzinie, gdy sprawiedliwi rozmnażają się na świecie, wtedy ta ziemia (Nukwa) wydaje owoce i jest pełna wszystkiego.
173) A w czasie, gdy winni mnożą się na świecie (u-be-szaata de-asgiju chajjewin be-alma), wtedy jest napisane: „Wody odpłynęły z morza, a rzeka wyschła i obeschła” (kedejn ketiw: azlu majim mini jam, we-nahar jecherew we-jawesz). „Wody odpłynęły z morza” (azlu majim mini jam) – to odnosi się do ziemi świętej (da ar’a kadisza), o której mówiliśmy, że została opróżniona z wyższego nawodnienia (da-amaran de-isztakja mi-szakju ila’a). „A rzeka wyschła i obeschła” (we-nahar jecherew we-jawesz) – to jest ten jeden filar, który nad nią stoi (hahu amuda chad, de-ka’im alah), aby czerpała światło z niego (le-itnahara minej). „I rzeka wyschła i obeschła” (we-nahar jecherew we-jawesz), jak jest powiedziane: „Sprawiedliwy zaginął” (ke-ma de-at amer: ha-cadik awad).
Sulam
173) O czasie, gdy grzesznicy rozmnażają się na świecie, napisano: „Jak wody uchodzą z morza i rzeka wysycha i wysycha”[4]. „Jak wody uchodzą z morza” – to święta ziemia, Nukwa, nawadniana wyższą wilgocią. A teraz: „Jak wody uchodzą” – i ich nie ma. „I rzeka wysycha i wysycha” – to ta sama podstawa, na której ona stoi, to jest Jesod, który teraz „wyschnął i uschnął”. To tak, jakby powiedzieć: „Zniknął sprawiedliwy”[5] – to Jesod (podstawa), nazywany sprawiedliwym.
[1] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 24:1. „Do Stwórcy należy ziemia i to, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy”.
[2] Prorocy, Melachim Alef (I Księga Królów), 8:11. „I nie mogli kapłani stanąć do służby z powodu obłoku, bo chwała Stwórcy napełniła dom Stwórcy”.
[3] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 24:2. „Bo On na morzach ją osadził i na rzekach ją umocnił”.
[4] Pisma, Ijow (Księga Hioba), 14:11-12. „Jak wody znikają z morza i rzeka opada i wysycha, tak człowiek kładzie się i już nie wstaje; nie obudzi się, aż niebo przeminie, i nie zostanie zbudzony ze swojego snu”.
[5] Prorocy, Jeszajahu (Księga Izajasza), 57:1. „Znika sprawiedliwy, lecz nikt tego nie bierze do serca, odchodzą ludzie prawi, i nikt nie rozumie, że to właśnie przed złem zostaje zabrany sprawiedliwy”.