41) (Tajemnice Tory – sitrej orajta) „I uczynię cię wielkim narodem” (we-e’escha le-goj gadol) – to jedno błogosławieństwo (haj birchta chada). „I pobłogosławię cię” (wa-awarchecha) – dwa (trejn). „I wywyższę twoje imię” (wa-agadla szmecha) – trzy (tlat). „I będziesz błogosławieństwem” (we-heje beracha) – cztery (arba). „I pobłogosławię błogosławiących ciebie” (wa-awarcha mewarachecha) – pięć (chamesz). „A przeklinających cię przeklnę” (u-mekalelecha a’or) – sześć (szit). „I będą błogosławione w tobie wszystkie rodziny ziemi” (we-nibrachu becha kol miszpachot ha-adama) – to siedem (ha szewa). Gdy został pobłogosławiony tymi siedmioma błogosławieństwami (kejwan de-itbarchu be-ilein szewa birchan), co jest napisane? (ma ketiw) „I poszedł Awram, jak powiedział mu Stwórca” (wa-jelech Awram ka-aszer diber elaw Haszem), aby zstąpić na ten świat (le-nachata le-haj alma), jak zostało mu nakazane (ke-ma de-itpakda).
Sulam
41) W tym fragmencie znajduje się siedem błogosławieństw. „I uczynię cię wielkim narodem”45 – pierwsze. „I pobłogosławię cię”45 – drugie. „I wywyższę imię twoje”45 – trzecie. „I będziesz błogosławieństwem”45 – czwarte. „I pobłogosławię błogosławiących cię”46 – piąte. „A złorzeczących tobie przeklnę”46 – szóste. „I będą się tobą błogosławić wszystkie rodziny ziemi”46 – siódme. I po tym, jak został pobłogosławiony tymi siedmioma błogosławieństwami, powiedziano: „I poszedł Awraham, jak powiedział mu Stwórca”47 – to znaczy, poszedł z zamiarem zstąpienia w ten świat, tak jak mu nakazano. Wyjaśnienie: Awraham to dusza, i po tym, jak dusza zostaje pobłogosławiona siedmioma błogosławieństwami, zstępuje w ten świat, aby obłóczyć się w ciało.
42) Natychmiast „i poszedł z nim Lot” (mijad wa-jelech ito Lot). To jest ten wąż, który oplata (da ihu nachasz de-itlatja), i przez niego świat został opleciony (we-itlatja alma be-ginej), ponieważ stoi on u wejścia (de-ihu kaejm le-fitcza), aby zwodzić ciało (le-astaa le-gufa), i aby dusza nie mogła pełnić służby, do której została zobowiązana (we-la tif’ol niszmata pulchana de-itpakdat), dopóki nie przejdzie nad nią w tym świecie trzynaście lat (ad de-jaawrun alej be-haj alma, jod-gimel sznin). Ponieważ od dwunastu lat i wyżej (de-ha mi-trejsar sznin u-le’eila), neszama budzi się (niszmata it’arat), aby pełnić służbę, do której została zobowiązana (le-miflach pulchana de-itpakdat). Oto, co jest napisane (heh de): „A Awram miał siedemdziesiąt pięć lat” (we-Awram ben chamesz szanim we-sziw’im szana). Siedem i pięć – to dwanaście (szewa we-chamesz trejsar inun).
Sulam
42) Natychmiast: „I poszedł z nim Lot” – to wąż, który został przeklęty, a świat został przeklęty z jego powodu. Dlatego Pismo nazywa tego węża imieniem Lot, ponieważ w języku aramejskim „Lot” oznacza „przekleństwo”. I on został przeklęty i przyniósł przekleństwo światu. Został on przydzielony do duszy w tym świecie. Ten wąż stoi u wejścia, sprowadzając ciało z prostej drogi, jak powiedziano: „Przy wejściu grzech czyha”. I dlatego dusza nie może wykonać powierzonej jej pracy, dopóki nie minie jej trzynaście lat w tym świecie, ponieważ od dwunastego roku życia i wyżej dusza budzi się do wypełnienia powierzonej jej pracy. Jak powiedziano: „A Awram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Charanu”. „Siedemdziesiąt” w niższym porządku to „siedem”. „Siedem” i „pięć” – łącznie dwanaście lat. I wtedy dusza wychodzi z Charanu, z klipot, i budzi się, aby rozpocząć pracę Stwórcy.
43) I wtedy neszama objawia się w tym świecie (u-kedein itchazijat niszmata be-haj alma). Pochodzi ona z pięciu lat (de-ihi atja me-chamesz szanim), co odpowiada pięciuset parsom Drzewa Życia (de-inun tuk parsej de-ilana de-chajei). A siedemdziesiąt lat (we-sziw’im szana) – to jest to właśnie Drzewo (da ihu hahu ilana mammasz), które stanowi siódmy poziom w stopniach (de-ihu szewi’aja le-dargin), i dlatego nazywa się „siedemdziesiąt lat” (we-sziw’im szana itkrei).
Sulam
43) A po dwunastu latach dusza pojawia się w tym świecie. Pochodzi: od „pięciu lat”, a to jest pięćset parsot Drzewa Życia, to znaczy wtedy poznaje się, że jest ona narodziną Zeir Anpina, nazywanego Drzewem Życia, którego rozciągłość wynosi pięćset parsot[1]; i od „siedemdziesięciu lat”, które są tym samym drzewem, stanowiącym siedemdziesiąt stopni – Nukwę, siódmą sfirę spośród siedmiu sfirot HaGaT NeHIM. I wtedy poznaje się duszę jako narodzoną z Zeir Anpina i Nukwy.
44) Wtedy wychodzi z tego zanieczyszczenia węża (kedein nafkat me-hahu zuhama de-nachasz) i wchodzi do świętej służby (we-aalat be-pulchana kadisza). Oto, co jest napisane (heh de): „Gdy wychodził z Charanu” (be-ceto me-Charan), czyli z tego gniewu i siły tego węża (me-hahu rugza we-tukfa de-hahu nachasz), który do tego momentu zwodził ciało (da-hawa astaj leih ad haszta le-gufa) i miał nad nim władzę (we-szalta aloj).
Sulam
44) I wtedy dusza wychodzi z tej nieczystości węża i zaczyna wchodzić w pracę świętości. Jak powiedziano: „Przy jego wyjściu z Charanu” – z tego samego gniewu (charon) i spod władzy Szatana, który do tej pory sprowadzał ciało z drogi i panował nad nim.
45) Na drzewie arla panuje przez trzy lata (be-ilana, szalta arla telat sznin). U człowieka przez trzynaście lat (be-bar nasz, telat srej sznin), które nazywane są latami arla (de-ikrun sznej arla). Gdy te lata miną nad ciałem (kejwan de-aawru al gufa inun sznin) i neszama budzi się do pełnienia świętej służby (we-it’abrat niszmata le-miflach pulchana kadisza), ciało zostaje nakazane do dobrej woli (pekidat le-gufa, le-re’uta tawa), aby ujarzmić tego węża (le-kefof le-hahu nachasz), ponieważ nie może on już panować tak, jak wcześniej (de-ha la jachil le-szalta’a ke-ma de-hawej).
Sulam
45) Na drzewie przez trzy lata panuje „nieobrzezanie”, i nazywane są one „latami nieobrzezania”. A u człowieka trzynaście lat nazywane jest w nim latami nieobrzezania, ponieważ w tych latach panowanie jest nad ciałem, a dusza budzi się do wykonywania pracy świętości, odwiedza ciało i budzi w nim dobre pragnienie – pokonania węża. I wtedy wąż nie może już nad nim panować, jak to było do tej pory.
46) Jak jest napisane (di-ktiw): „I wziął Awram Saraj, swoją żonę itd.” (wa-jikach Awram et Saraj iszto we-go), to odnosi się do ciała (da gufa), które względem neszama jest jak nekewa względem zachar (de-ihi le-gabei niszmata, ke-nukwa le-gabei dechura). „A Lota, syna brata swego” (we-et Lot ben achiw) – to jest wąż (da nachasz), który nie oddala się całkowicie od ciała (de-la aadej kol kach min gufa), ponieważ przywiązanie ciała nie pozwala mu całkowicie się odłączyć (be-gin di-debekuta de-gufa, la aadiju kol kach minej). Jednak pobudzenie neszama nieustannie go osłabia (awal it’aruta de-niszmata alkej leih tadir), powala go, ostrzega (we-atrei bej, we-ochach leih) i zmusza go do ugięcia się (we-kafif leih), wbrew jego woli (al karchai), tak że nie może już panować (we-la jachil le-szalta’a).
Sulam
46) „I wziął Awram Saraj, swoją żonę, i Lota, syna swojego brata”50. „Saraj, swoją żonę” – to guf (ciało), które w stosunku do duszy jest jak nekewa w stosunku do zachara. „Lota, syna swojego brata” – to wąż, który niechętnie opuszcza ciało nawet po trzynastu latach, ponieważ przywiązanie do ciała również nie znika z niego tak szybko. Jednak przebudzenie duszy zawsze jest dla niego ciosem, ostrzega go, karci i zmusza do podporządkowania się wbrew jego woli. I nie może on już panować.
47) „I cały ich dobytek, który zgromadzili” (we-et kol rechuszam aszer rachasu) – to są dobre czyny, które człowiek wykonuje w tym świecie (ilein owadin tabin de-awed bar nasz be-haj alma) dzięki pobudzeniu neszama (be-it’aruta de-niszmata). „I dusze, które uczynili w Charanie” (we-et ha-nefesz aszer asu be-Charan) – to jest ta dusza, która na początku była przywiązana w związku z tą arla wraz z ciałem (hahu nefesz, da-hawat be-kadmejta be-debekuta be-chaweruta de-hahi arla, ba-hadej gufa) i została później naprawiona (we-atkin lah le-watar). Ponieważ po trzynastu latach i dalej (de-ha le-watar di-telisar sznin u-le’eila), gdy neszama się budzi (de-niszmata it’arat), aby naprawić ciało (le-atkana le-gufa), obie razem naprawiają tę nefesz (tarwajhu metaknin le-hahu nefesz), która była związana z siłą węża i jego złą skłonnością (de-misztatfa be-tukpa de-nachasz, u-teiuwatej bisza), jak jest napisane (heh de): „I dusze, które uczynili w Charanie” (we-et ha-nefesz aszer asu be-Charan).
Sulam
47) „I całe mienie, które zdobyli”50 – to dobre czyny, które człowiek wykonuje w tym świecie dzięki przebudzeniu duszy. „I dusze (nefesz), które pozyskali w Charanie”50 – to ta nefesz, która początkowo była w zjednoczeniu i połączeniu nieobrzezania z ciałem, a następnie została naprawiona przez neszama. Dusza (nefesz) ogarnięta namiętnością – która ma wielką bliskość do pragnień guf i klipot. Od trzynastego roku życia wzwyż, gdy neszama (dusza) przebudza się, pragnąc naprawić ciało, oboje – dusza (neszama) i ciało – naprawiają nefesz, która była związana z siłą sądów węża i jego złym początkiem. Jak powiedziano: „I dusze (nefesz), które pozyskali w Charanie”. „Pozyskali” – powiedziano w liczbie mnogiej, ponieważ odnosi się to do duszy (neszama) i ciała (guf), i oboje naprawiają nefesz. Neszama (dusza) poprzez swoje przebudzenie – tym, że pobudza guf (ciało), a guf – poprzez dobre czyny.
48) I mimo tego (we-im kol da), neszama umacnia się w nim (niszmata atkeifat bej), w tym wężu (be-hahu nachasz), aby go złamać (le-tabbera leih) mocą i podporządkowaniem w jarzmie skruchy (be-tukpa be-szi’abuda di-teszuwa). Oto, co jest napisane (hada hu de-ktiw): „I przeszedł” (wa-ja’awor). (Koniec tajemnic Tory – ad kan sitrej orajta).
Sulam
48) I jednocześnie ta dusza atakuje węża, aby go rozbić siłą podporządkowania się nawróceniu, jak powiedziano: „I przeszedł Awram do miejsca Szechem”[2]. „Szechem” – to miejsce, w którym przebywa Szhina, ponieważ siła węża została już ostatecznie rozbita przez duszę (neszama).
[1] Zob. wyżej, p. 11.
[2] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 12:4. „I poszedł Awram, jak mu powiedział Stwórca, i poszedł z nim Lot. A Awram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Charanu”.