4) Na początku. Rabbi Szymon otworzył: „Kiełki kwiatów ukazały się na ziemi” (w hebrajskim kraj i ziemia oznacza się jednym słowem – arec). Kiełki – jest to działanie początku stworzenia. Ukazały się na ziemi – kiedy? To w trzecim dniu, kiedy powiedziano: „I wyhoduje ziemia zieleń” (Tora str.1). „Czas śpiewu nastał” – jest to czwarty dzień, czas surowości, prawa, ograniczenia. Dlatego w czwartym dniu słowo „światła” (niebiańskie ciała) napisane jest z opuszczoną literą, aluzja na surowość prawa i przeklęcia. „Głos turkawki słyszalny” – jest to piąty dzień, w którym powiedziano: „Wzburzą się wody” stworzyć potomstwo. Lecz słowo „słyszalny” – jest to już szósty dzień, w którym powiedziano: „stworzymy człowieka”, który w przyszłości poprzedzi działaniem pojmowanie (naase we niszma). Dlatego że tutaj powiedziano: „zrobimy człowieka”, a tam powiedziano: „zrobimy i usłyszymy”. „W kraju naszym” – jest to Szabat, jak kraina życia, przyszły świat.

Wyjaśnienie. Kiełki – jest to sześć dni stworzenia czyli sześć sfirot HaGa’T NeH’I de-Z’A, z których budowane są wszystkie dziesięć sfirot parcufa nukwy. Dlatego że nukwa – jest to wyłącznie życzenie otrzymywać (nasłodzenie), a cały jej duchowy guf, życzenie oddawać, budowane ze sfirot Z’A, jej męża, od tych altruistycznych właściwości, które on przekazuje jej.

Sama nukwa – stworzone życzenie samonasłodzić się – puste, niezapełnione przez światło, przez Stwórcę miejsce, gdyż światło może wejść wyłącznie w podobne do siebie według właściwości życzenie (kli). Dlatego, na miarę swojego podobieństwa do Z’A, jakie malchut otrzymuje właściwości od niego, takie naprawione jej właściwości – stają się parcufem i wypełniają się odpowiednim swojemu naprawieniu światłem: im większe naprawienie jest w jakiejkolwiek części, tym większe światło (z pięciu świateł NaRaNHa’J) wchodzi w tę część. Naprawiona i wypełniona część malchut nazywa się „świat”. Tu i dalej Zohar wyjaśnia, jak nukwa buduje się od Z’A, czyli jak jest tworzony świat.

Nukwa nazywa się ziemia. Kiełki – są to sfirot – właściwości Z’A, które pokazują się, przebijają się w malchut w trzecim dniu stworzenia, co odpowiada sfirze tiferet (hesed 1, gwura 2, tiferet 3). Na początku malchut była stworzona wysokością jak Z’A, dwa jednakowe światła (niebiańskie ciała), słońce Z’A i luna malchut, dlatego są widoczne przez nas w pełnię, jak równe sobie. Przecież wszystko mówi się w odniesieniu do człowieka. W początkowym stanie, po swoim stworzeniu, malchut przedstawia sobą kropkę u nóg Z’A, a następnie ona rośnie wzdłuż niego.

Czyli w trzecim dniu stworzenia malchut była równa wysokością tiferet Z’A, czyli miała te same właściwości. Lecz w takim stanie malchut nie mogła otrzymać światła. Dlatego powiedziano: surowość (prawo) objawiła się na ziemi, czyli w malchut.

Lecz w takim stanie malchut nie mogła otrzymać światła. Dlatego mówi się, że kiełki wyłącznie ukazały się. A następnie – czas śpiewu nadszedł– to już czwarty dzień stworzenia, kiedy zmniejszyła się luna, czyli nukwa de-Z’A, dlatego że skarżyła się Stwórcy: „Nie mogą dwa anioły korzystać z jednej korony” – jeżeli ona równa Z’A, jednakowa z nim w wysokości, to nie może otrzymywać od niego światła hochma.

Przyczyna jest w tym, że nie otrzymawszy zawczasu od Z’A światła hasadim, malchut nie może otrzymać światła hochma, ponieważ światło hochma można przyjąć wyłącznie wewnątrz światła hasadim, obłaczając światło hochma, nasłodzenie, w światło hasadim, zamiar nasłodzić się „ze względu na Stwórcę”. A Stwórca odpowiedział jej: „Idź i zmniejsz się”. Czyli, jeżeli ty nie możesz otrzymać światła samodzielnie, na skutek swoich egoistycznych właściwości, a wyłącznie od Z’A, to zmniejsz swoje właściwości i przyjmij jego właściwości, i stopniowo naprawiaj siebie, a później będziesz mogła otrzymać całe światło i być taką jak on (Z’A – Stwórca). Wszystko to opisano w Talmudzie, Hulin 60,2, lecz tylko z wyjaśnieniem Księgi Zohar przestaje to być jak opowiastka.

Wtedy opuściła się malchut pod jesod de-Z’A, a dziewięć niższych jej sfirot spadło pod parsę, w światy BE’A. I w Acilut została tylko jej sfira keter w postaci kropki stojącej pod jesod de-Z’A. A następnie malchut buduje się nie od swoich sfirot (właściwości), znajdujących się w BE’A, a od sfirot (właściwości) necach i hod de-Z’A. Chociaż malchut wcześniej była większa, lecz nie mogła otrzymać światła z powodu nieobecności światła hasadim, teraz ona będzie mniejsza, lecz u niej będzie światło hasadim, w które będzie mogła otrzymać światło hochma – i chociaż u niej będzie mniejszy poziom, lecz ona może wykorzystać go, dlatego że światło hasadim wypędza nieczyste siły, które przysysają się do nukwy. To powiedziano słowem zamir – śpiew, lecz tu jest inny sens tego słowa – odcięcie nieczystych sił od malchut – kiełka róży.

Głos turkawki: turkawka – jest to sfira necach de-Z’A, a głos turkawki – jest to sfira hod de-Z’A, piąty dzień stworzenia. A ponieważ malchut otrzymuje od jesod, który otrzymuje od hod, który połączony z necach, to takie otrzymywanie w malchut nazywa się „głos turkawki”.

Dlatego słowo „słyszalny” – jest to szósty dzień, ponieważ głos turkawki w malchut słyszalny wyłącznie za pomocą szóstego dnia – jesod de-Z’A, zawierającego necach i hod, i przekazującego ich światło w malchut. Dlatego powiedziano, że słyszalny ten głos w malchut wyłącznie od jesod, w szóstym dniu.

Przyczyna tego jest w tym, że malchut może otrzymywać światło wyłącznie od środkowej linii Z’A: lub od jesod de-Z’A (otrzymuje poziom, który nazywa się NeH’I, ibur – zarodek), lub od tiferet de-Z’A (otrzymuje poziom, który nazywa się HaGa’T – Wa’K, jenika lub katnut), lub od daat de-Z’A (otrzymuje poziom, który nazywa się HaBa’D – Ga’R, mochin – rozum, lub gadlut).

Zrobimy człowieka, dlatego że on w przyszłości poprzedzi działaniem – słuchanie: wzrok – jest to sfira hochma, słuch – jest to sfira bina. Działanie – jest to właściwość malchut. Żeby naprawić malchut, jedyne co stworzone poprzez Stwórcę (reszta sfirot to właściwości samego Stwórcy, którymi On stopniowo stworzył malchut), powstało drugie skrócenie – wzniesienie malchut do biny, żeby połączyć właściwości malchut, egoistyczne – otrzymywać, z właściwościami biny, altruistycznymi – oddawać: malchut wzniosła się do Aba – hochma, a Ima – bina, okazała się pod malchut – parsą, gdzie stała się podobna do malchut właściwościami.

Oczy (ejnaim) – jest to sfira hochma, Aba. Malchut wzniosła się do oczu i stoi w źrenicach oczu. Malchut nazywa się nukwa, a malchut stojąca w oczach nazywa się nukwa ejnaim – nikwej ejnaim. Dlatego u A’A w rosz jest wyłącznie keter i hochma: bina spadła z rosz w guf, malchut wyższej biny, czyli malchut – działanie wyżej, wcześniej niż percepcja i pojmowanie. To oznacza „zrobimy i usłyszymy” – działanie według drugiego skrócenia, otrzymywanie wyłącznie w G’E. Taki stan nazywa się powrót (właściwościami do Stwórcy). Całkowity powrót – wtedy, kiedy naprawia się i łączy do poziomu również jej AHa’P.

Na skutek wzniesienia malchut w nikwej ejnaim, ona zmieniła swoje właściwości (wyłącznie tego trzeba każdemu z nas – wznieść się do poziomu Stwórcy, żeby otrzymując Jego właściwości, stać się jak On) i stała się gotowa wznieść się do Aw’I, otrzymać światło haja. Stałe światło tego poziomu nazywa się Pierwsza Świątynia. Dlatego przy otrzymaniu Tory, Izrael uważał za lepsze na początku czynić, a później słyszeć. I dlatego stał się godny otrzymania Tory, ponieważ malchut (działanie) wzniosła się i obłóczyła się na Aw’I, czym otworzyła się tajemnica pięćdziesiątych wrót biny.

Budowa Świątyni oznacza nie ziemską budowę, a osiągnięcie poziomu Świątyni, poziomu Aw’I świata Acilut, światła haja, pierwszej Świątyni, lub poziomu ISZSu’T świata Acilut, światła neszama, drugiej Świątyni.

Tutaj zaś Zohar mówi: „usłyszano” w szóstym dniu, dlatego że w tym dniu, czyli w tym stanie, odbyło się naprawienie malchut jej wzniesieniem nad binę, co nazywa się „poprzedzić działaniem – słuchanie”, działać i słyszeć jak przy otrzymywaniu Tory. Malchut w stanie wzniesienia w binę nazywa się wieczną ziemią, ziemią życia, dlatego że otrzymuje życie od biny.

W naszym kraju – jest to Szabat, jako wieczna ziemia życia: Ima – bina, nazywa się ziemia życia lub wieczna ziemia. Na skutek działania szóstego dnia, czyli działania Stwórcy z góry (faktorem czasu oznacza się działanie samego Stwórcy, działanie nie mające przyczyn w naszym świecie), wzniosła się malchut w siódmym dniu stworzenia, w Szabat, do Imy i stała się jak ona, dlatego że niższy, który wzniósł się na poziom wyższego, staje się (właściwościami) jak wyższy. Dlatego malchut wznosząc się w binę i otrzymując tam światło haja, nazywa się ziemią wiecznego życia.

5) Inne wyjaśnienie. Kiełki – są to praojcowie, którzy weszli w zamysł i weszli w przyszły świat, w binę, i ukryci tam. I stąd wychodzą skryci i ukrywają się w prawdziwych prorokach. Urodził się Josef – i ukryli się w nim. Wszedł Josef w ziemię świętą i zbudował ich tam. Wtedy ukazali się na ziemi i otworzyli się tam. Kiedy oni ukazali się? Kiedy jest widoczna tęcza, otwierają się oni. W tym czasie odbywa się czas śpiewu, czyli czas unicestwienia wszystkich grzeszników na ziemi. Dlaczego uratowali się? Dlatego że kiełki ukazały się na (z) ziemi. A jeżeliby były widoczne wcześniej, nie mogłyby pozostać w świecie, i świat nie mógłby istnieć.

Wyjaśnienie. Tu Zohar wyjaśnia osiągnięcie przez Z’A światła haja. NeH’I de-Z’A nazywane są „synowie”, a HaGa’T de-Z’A nazywane są „ojcowie”. Również turkawka – jest to HaGa’T de-Z’A. Sam Z’A składa się jakby z dwóch części: do swojego haze jego sfirot HaGa’T nazywane są wielkie Zo’N, pod jego haze sfirot NeH’I nazywane są małe Zo’N. HaGa’T odpowiednio: Awraam – Icchak – Jakow. NeH’I odpowiednio: Mosze – Aaron – Josef. Malchut – Dawid.

Sfirot necach i hod nazywane są „prorocy”, jesod – „sprawiedliwy”. Tu mówi o kiełkach stopniowo rosnących z małego stanu do wielkich Zo’N: na początku Zo’N były małe, sfirot necach, hod, jesod ze światłem nefesz nazywały się ubar – zarodek. Następnie za pomocą jenika, otrzymania światła od Imy, wyrosły: sfirot necach, hod, jesod odpowiednio wyrosły swoimi właściwościami do właściwości sfirot HaGa’T i otrzymały światło ruach. W ten sposób powstał parcuf z części HaGa’T i NeH’I ze światłem ruach i nefesz. Następnie, na skutek otrzymania sił od wyższego, kolejnego wzrostu, osiągnęli gadlut alef, sfirot HaGa’T stały się odpowiednio sfirot HaBa’D ze światłem neszama, sfirot NeH’I stały się odpowiednio sfirot HaGa’T i otrzymały nowe sfirot NeH’I. W ten sposób parcuf wyrósł do trzech części HaBa’D HaGa’T NeH’I ze światłami nefesz, ruach, neszama i nazywa się gadol – wielki jeden. A następnie, na skutek kolejnego wzrostu, osiągnęli gadlut bet, w sfirot HaBa’D weszło światło haja.

Wzrost – wskazuje na wzrost masachu, przeciwegoistycznych wewnętrznych sił, życzeń w samym człowieku. Tylko to i różni wielkie kli od małego, wyłącznie w tym jest różnica pomiędzy parcufim. A na skutek wielkości masachu, zmieniane są i ich wewnętrzne właściwości.

Ci ojcowie weszli w wyższy rozum i wznieśli się w przyszły świat – mówi się o wewnętrznołonowym rozwoju Z’A, kiedy on wznosi się w Aw’I, którzy nazywani są „wyższy rozum”, „wyższa myśl”. Aba – hochma, nazywa się rozum, myśli, a Ima – bina, nazywa się „przyszły świat”. A oboje nazywani są „rodzice”, ojciec i matka, Aw’I. I tam rozpoczyna się początek stworzenia, poczęcie Z’A z jego początkowego stanu duchowego zarodka.

Jak w naszym świecie zarodek zależy całkowicie od matki, w całości oddany jej, zupełnie nie ma żadnych własnych życzeń i życia, rozwija się wyłącznie dzięki niej, tak samo i każdy człowiek może stać się duchowym zarodkiem, jeżeli całkowicie odepchnie od siebie swoje życzenia i działania, i będzie wykonywać wyłącznie to, czego życzy sobie wyższy parcuf, uczyni z siebie duchowy embrion, podobny do fizjologicznego. Różnica fizjologicznego zarodka od duchowego jest w tym, że żeby stać się duchowym zarodkiem, potrzebny ogromny indywidualny wysiłek i życzenie, wówczas jak o fizjologicznym zarodku postanawiają rodzice.

Na skutek swego rozwoju w binie – co oznacza, że człowiek całkowicie unicestwia wszystkie swoje indywidualne życzenia i myśli, i gotów jest przyjąć, podobnie jak płód od matki, wszystko co ona mu daje, wszystkie jej myśli i właściwości, bez względu na to, na ile by one nie wydawały się niezrozumiałymi i nienaturalnymi jego istnieniu – ten zarodek osiąga stan swojego duchowego rodzenia.

Lecz jest to stan wielkiego ukrycia od niego wyższego światła, ponieważ jeszcze nie posiada masachu by otrzymywać to światło. Dlatego taki stan nazywa się katnut, ukryty w prawdziwych prorokach, czyli w sfirotach necach i hod, które Z’A osiaga na skutek procesu skarmiania, otrzymania mleka, światła hasadim od matki – Imy – biny.

Światło skarmiania przychodzi w necach, hod, jesod de-Z’A i Z’A osiąga Wa’K – światło nefesz-ruach – stan katnut. W skarmianiu Z’A osiąga sfirę jesod – dlatego powiedziano, że urodził się Josef: po ukończeniu skarmiania wznosi się Z’A, by otrzymać od Aw’I światło neszama – gadlut, który nazywa się Josef.

Z’A składa się z trzech części: HaBa’D HaGa’T NeH’I. Proces wzrostu Z’A, proces nabycia masachu na swoje życzenia, rozpoczyna się z najjaśniejszej, najmniej egoistycznej części – sfirot HaBa’D, w które on otrzymuje początkowo światło nefesz. Następnie on nabywa masach na bardziej ciężkie, egoistyczne życzenia, sfirot HaGa’T, i w nie przechodzi światło nefesz z HaBa’D, a w puste HaBa’D wchodzi światło ruach.

Następnie Z’A nabywa masach również na najbardziej egoistyczne kli, sfirot NeH’I, i światło nefesz z HaGa’T przechodzi w NeH’I, w puste HaGa’T przychodzi światło ruach z HaBa’D, a w puste HaBa’D wchodzi światło neszama.

Osiągnięcie poprzez Z’A stanu gadlut, nazywa się urodzeniem Josefa, dlatego że pojawiły się sfirot NeH’I, gdzie ostatnia sfira jesod nazywa się Josef. Lecz ponieważ nie ma jeszcze światła haja, to nazywa się taki stan ukryciem. Wszedł Josef do świętego kraju i zbudował tam – czyli po osiągnięciu gadlut alef, otrzymania światła neszama, kontynuuje Z’A wzrost, powiększa swój masach, aż do otrzymania światła haja.

W takim stanie malchut de-Z’A oddziela się od niego w samodzielny parcuf, który nazywa się święta ziemia, gdyż światło haja nazywa się świętość. Dlatego powiedziano, że wszedł, a dokładniej wzniósł się Josef w wielkim stanie Z’A, w świętą ziemię, stali się Z’A i nukwa równymi i jednakowo wielkimi w stanie panim be panim (twarzą ku twarzy), stan określający ziwug pomiędzy Zo’N.

I wybudował tam Josef – światło haja, czyli hochma, wypełnia parcuf wyłącznie podczas ziwuga, kiedy Zo’N czynią ziwug pomiędzy sobą. I to światło pozostaje w malchut, dlatego że wyłącznie poprzez nią, jej masach, otwiera się ono. Jak Aw’I – Ga’R de-bina, a ISZSu’T – Za’T de-bina – i tylko w ISZSu’T jest światło hochma, podobnie Z’A i malchut pomiędzy sobą, i światło otwiera się wyłącznie w malchut. Dlatego tylko kiedy światło hochma napełnia nukwę, mówi się o tym, że jest otwarcie światła, a do tego, ono uważa się ukrytym.

Kiedy widoczni oni? Kiedy tęcza widoczna w świecie – Z’A nazywa się tęcza, świat – jest to malchut, wspólne ich połączenie nazywa się „tęcza w obłoku”. Przyszedł czas unicestwić wszystkich grzeszników ziemi – przy zwiększeniu grzeszników w świecie, zwiększeniu przyssania się nieczystych sił do Zo’N, nieczyste siły mogą na tyle wpłynąć na Zo’N, że podobnie jak podczas potopu doprowadzą do zguby całego świata. W takim wypadku nie ma innego ratunku dla człowieka, jak tylko poprzez otwarcie jemu wyższego światła – światła haja. Dlatego mówi Zohar, że zostaje uratowany świat tym, że pokazują się kiełki z ziemi, czyli tym, że światło haja unicestwia nieczyste siły człowieka z ziemi – jego życzeń z malchut, i one nie mogą przyssać się do niej i zaszkodzić człowiekowi.

A jeżeli nie ukazałyby się, nie byłoby ratunku dla świata – dlatego że na początku nukwa powstaje wielka jak Z’A, co nazywa się dwa wielkie światła (ciała niebiańskie), kiedy malchut ma ten sam poziom co i Z’A, lecz stoi za nim ahor be ahor, nie jest w stanie otrzymać światła hochma na skutek braku światła hasadim. Dlatego malchut skarży się, że z powodu braku hasadim nie może otrzymać hochmy: chociaż wielkością luna jest taka jak słońce, lecz sama świecić nie może, a może świecić wtedy, kiedy słońce, Z’A, da jej światło. A ponieważ brakuje jej światła hochma, to taki stan nazywa się odwrotnym (achor – plecy). A w stanie achor be achor nie może być ziwuga.

Lecz po tym, jak nukwa rodzi się i rośnie (otrzymuje właściwości) od guf de-Z’A, jak powiedziano w Torze, że Chawa rodzi się z ciała Adama, to staje się równa jemu i panim be panim (twarzą ku twarzy) z Z’A w ziwugu. Lecz wcześniejsze światło również pozostaje w niej. Co więcej, właśnie na skutek odczucia braku światła w swoim stanie, właśnie w przeszłe cierpienia malchut otrzymuje światło haja. Co więcej, człowiek może odczuć nasłodzenie wyłącznie dzięki przeszłym cierpieniom.

Dlatego mówi Zohar, że jeżeli nie ukazałyby się kiełki w malchut podczas jej stanu katnut, kiedy ona stała z tyłu Z’A, nie mogłaby otrzymać światła haja podczas swojego stanu gadlut, ponieważ nie byłoby u niej kelim – życzeń otrzymać to światło. Całe stworzenie nowego, oparte jest na odczuciu ciemności, jak powiedziano, Stwórca rozprzestrzenia z siebie światło i z niczego tworzy ciemność. Odczucie ciemności poprzez człowieka oznacza jego przygotowanie do otrzymania światła.

6) Kto podtrzymuje istnienie świata i powoduje otwarcie praojców. Jest to głos dzieci zajmujących się Torą. Dzięki tym dzieciom istnieje świat. Dlatego powiedziano: „Wisiorki złote zrobimy tobie”. To dzieci, nastolatki świata, jak powiedziano: „Zrób dwa złote Kruwim”.

Wyjaśnienie. Światło ruach nazywa się „dzieci świata”, a ziwug w stanie panim be panim, nazywa się „głos dzieci zajmujących się Torą”. I to również nazywa się złote nici i dwa złote Kruwim. Do wzrostu nukwy sitra ahra miała siły unicestwić świat. Lecz właśnie tym, że we wzroście nukwy od Z’A łączą się w niej prawa i lewa linia w jedno, tęcza – prawa, świeci w obłoku – lewa, może wejść w malchut światło haja, bez którego może być unicestwiony świat, jak podczas potopu.

„Kto podtrzymuje istnienie świata” – kto wywołuje pojawienie się światła haja – właśnie dzieci zajmujące się Torą. Dzieci, czyli światło odwrotnej strony, światło ruach, odczucie braku światła haja, dlatego że dziecko – oznacza proces skarmiania. Dzieci domu Raban – jest to światło haja, dlatego że Raban od słowa raw – wielki – haja. One nie doznały grzechu – nie wykorzystywały AHa’P, swoich życzeń otrzymywać (egoistycznych, jeszcze nie naprawionych życzeń, gdyż dzieci oznacza stan katnut).