11) Powiedział rabbi Szymon: „Elazar, synu mój, zaprzestań twych słów i otwórz wyższą tajemnicę, której zupełnie nie znają mieszkańcy tego świata”. Zamilkł rabbi Elazar. Zapłakał rabbi Szymon, milczał i powiedział: „Elazar, co to jest ELE? Jeżeli powiesz, że są to gwiazdy i znaki zodiaku (losu), to one przecież zawsze są widoczne, i w MA, czyli w malchut, one stworzone, jak powiedziano: „Poprzez słowo Stwórcy stworzone są niebiosa”, czyli malchut, która nazywa się: Słowem Stwórcy, stworzone są niebiosa. A jeżeli ELE wskazuje na ukrycie tajemnicy, to nie należałoby pisać ELE, dlatego że gwiazdy i znaki losu widoczne wszystkim (słowo ELE = TO – mówi o tym, że rzecz jest jasna).

Wyjaśnienie. Rabbi Elazar otworzył tu światła pierwszego gadlutu, światła neszama, a rabbi Szymon pragnął otworzyć światła drugiego gadlutu, światła haja. Dlatego kazał mu zaprzestać mówić, by otworzyć mu wyższą tajemnicę, której mieszkańcy świata nie znali, gdyż te światła jeszcze nie były otwarte w świecie. I rabbi Szymon otworzył je tu.

Rabbi Szymon zapytał go, co oznacza ELE, co nowego mówi nam Tora w słowach: Mi Bara ELE (Kto Stworzył To), gdzie ELE oznacza Zo’N? Przecież jeżeli mówi się o gwiazdach lub znakach zodiaku, które oznaczają światło Wa’K de-gadlut, to co w tym szczególnego, przecież to światło Zo’N mogą otrzymać nawet w powszednie dni. Nie jest to coś, o czym należy oddzielnie mówić: MI – kto, to stworzył.

To nie oznacza, że te mochin są stałe, ponieważ na stałe w Z’A jest tylko Wa’K bez rosz, i tylko za pomocą wzniesienia Ma’N i modlitwy przyciągane są te mochin. A to oznacza, że można przyciągać je stale, nawet w dni powszednie. Przecież właśnie tak one przyciągane są każdego dnia podczas porannej modlitwy.

A oprócz tego on pyta: „Czym (MA) one są stworzone?” Przecież te mochin mają odniesienie nie do biny a do Zo’N de-Acilut, które nazywane są MA. Od nich one powstały, jak powiedziano: „słowem Stwórcy”. To Z’A i Nukwa: Z’A – Stwórca (AWA’Ja), a Nukwa – słowo.

12) Lecz tajemnica ta była otwarta w innym dniu, kiedy byłem na brzegu morza. Zjawił się przy mnie prorok Eliau i powiedział: „Rabbi, czy ty wiesz, co oznacza MI BARA ELE – kto stworzył to?”. Odpowiedziałem mu: „Jest to niebo i niebiańskie siły, działania Stwórcy, patrząc na które ludzie powinni błogosławić Go, jak powiedziano: „Kiedy widzę ja niebiosa, czyny rąk Twoich”, „Panie! Władco nasz! Jak potężne jest Imię Twoje na całej ziemi!”.

13) Odpowiedział mi: „Rabbi, ukryte wziął Stwórca i otworzył je w wyższym. I oto ono: Kiedy zażyczył otworzyć się najbardziej ukryty ze wszystkich ukrytych, uczynił On na początku jedną kropkę, malchut, i ona wzniosła się w Jego myśl, czyli w binę, czyli malchut wzniosła się i połączyła z biną. Odwzorował w niej wszystkich stworzonych, i ustanowił w niej wszystkie prawa”.

Wyjaśnienie. Parcuf Atik – pierwszy parcuf i rosz świata Acilut. I on ze wszystkich parcufim nazywa się ukryty i tajemny, o czym mówi jego imię – Atik, od słowa neetak – odizolowany, niepoznawalny. Czyli jego właściwości nikt nie może poznać, lecz poznajemy tylko to, co on odkrywa przed nami: Atik świadomie zmniejsza siebie i zmienia tak, żeby niżsi mogli poznać, lecz nie jego samego, a tę jego zewnętrzną formę, z którą on występuje w stosunku do nich.

Słowami Zohar, kiedy Atik zażyczył otworzyć się światom, to chociaż on sam jest parcufem działającym w C’A, w stosunku do niższych on stworzył na siebie obłóczenie – zewnętrzny parcuf z prawami C’B, żeby niżsi mogli go odczuć – poznać.

Różnica właściwości organów odczuć, przyjmujących odczucie C’A lub C’B, jest ogromna. Jak u człowieka naszego świata nie ma od urodzenia organów odczucia duchowych światów, dlatego on nie może ich odczuć, tak samo i parcuf, naprawiony do warunków duchowej pracy C’B, nie jest w stanie przyjąć, czyli odczuć światła idącego według prawa C’A. Taka różnica jest pomiędzy parcufem Atik i resztą parcufim świata Acilut i światów BE’A.

Dlatego żeby mieć połączenie z niżej stojącymi, Atik, w rosz niżej stojącego A’A, wzniósł malchut rosz de-A’A do sfiry hochma. Na skutek tego, sfirot bina i Zo’N rosz de-A’A spadły z rosz de-A’A w jego guf: przecież malchut wzniosła się z pe w ejnaim, i stoi w rosz zamiast biny, a bina i Zo’N wyszły z rosz. A guf rozpoczyna się od malchut de-rosz i w dół, gdzie by ona nie znajdowała się.

Należy to rozumieć następująco: sfirot rosz – są to myśli, życzenia, o których parcuf postanawia: jak można je wykorzystać maksymalnie zbliżając się z celem stworzenia. To, że sfirot bina i Zo’N wyszły z rosz de-A’A, oznacza, że do nich nie może parcuf A’A przyjmować żadnych postanowień, dlatego że nie mają masachu, z tego powodu one okazały się poza rosz, w guf.

Dlatego pozostała im rola – wyłącznie otrzymywać światło z rosz, jak otrzymują jego wszystkie sfirot guf. Czyli otrzymywać światło przyjmowane poprzez masach sfirot keter i hochma, które pozostały w rosz. Człowiek ze swojej woli ogranicza wykorzystanie swoich życzeń i wykorzystuje wyłącznie te z nich, którymi może pracować ze względu na Stwórcę.

Dlatego kiedy malchut wzniosła się i stanęła pod sfirą hochma, to hochma stała się jako męska – dająca, napełniająca część, a malchut jako żeńska – otrzymująca część rosz. A ponieważ malchut stała zamiast biny, która nazywa się myślą, więc teraz malchut nazywa się myślą, ponieważ malchut czyni ziwug i otrzymuje światło hochma.

Otrzymujący od hochmy określa się jako bina, a nie jako malchut. Dlatego chociaż malchut jest wyłącznie czarną kropką, egoistycznym stworzeniem, lecz na skutek swojego wzniesienia stała się biną, nabyła właściwości biny. Dlatego malchut nazywa się teraz bina, myśl.

Zohar nazywa myśl – hochma lub bina. Różnica jest w tym, że myśl – jest to otrzymywane od hochmy. Bina nazywa się myślą wyłącznie w tym wypadku, jeżeli ona znajduje się w rosz i otrzymuje od światła hochma. W C’A bina zawsze jest otrzymującą od hochmy i nazywa się myślą. Lecz w C’B malchut wzniosła się nad biną i stała się otrzymującą hochmę. Dlatego teraz malchut nazywa się myślą, a nie bina.

Tym wzniesieniem malchut w binę stworzone wszystkie parcufim światów ABE’A. Dlatego powiedziano: odwzorował w niej wszystkich stworzonych i ustawił w niej wszystkie prawa – w rosz każdego parcufa pozostały sfirot keter–hochma, ziwug odbywa się na te dwie sfiry, i dlatego otrzymywane w guf parcufa światło, składa się wyłącznie z dwóch świateł – nefesz i ruach. Wcześniej malchut znajdowała się w pe de-rosz i tam było ukończenie rosz – ta część parcufa, którą on czynił obliczenie, ile światła on może otrzymać ze względu na Stwórcę. A następnie parcuf otrzymywał to światło z rosz w guf, od pe do tabur.

Teraz malchut wzniosła się w ejnaim de-rosz, i stoi pod nimi, co nazywa się wzniesieniem malchut w nikwej ejnaim – źrenice, które dlatego nazywane są malchut oczu. Do wzniesienia malchut w ejnaim, jakby nie było źrenic. Należy zwrócić uwagę, że wyłącznie w malchut (życzeniu) możemy odczuwać otaczające nas światło Stwórcy. Dlatego wszystkie nasze organy odczuć zbudowane są na otworach (nekew, nukwa, malchut), w oczach, uszach, nosie i ustach.

Tylko ten, kto może stworzyć poprzez swoje siły życzenie pracujące zgodnie z zasadą C’B, może ustawić malchut po keterze i hochmie, czyli myśleć dla oddawania, tylko ten rozpoczyna odczuwać tym naprawionym duchowym organem. Tam, gdzie może znajdować się masach, tym organem człowiek może przyjmować wyższe światło.

Po wzniesieniu malchut stała pod hochmą, uczyniła ziwug na swój masach, czyli na sfirot keter, hochma (G’E). Sfirot bina, Z’A i malchut (AHa’P), znajdują się pod rosz, w guf parcufa i pasywnie otrzymują światło z rosz. To doprowadza do tego, że dziesięć sfirot guf: keter, hochma, bina, Z’A, malchut są podzielone odpowiednio, jak podzielone dziesięć sfirot rosz: sfirot keter, hochma de-guf pozostają otrzymującymi od sfirot keter, hochma de-rosz, a sfirot bina, Z’A, malchut de-guf, ponieważ nie otrzymują od rosz, stają się otrzymującymi od keter, hochma de-guf, jak sfirot pod taburem parcufa.

Przecież, jak wiadomo, każdy parcuf składa się z rosz, guf i końcówek. Rosz postanawia, ile może otrzymać guf ze względu na Stwórcę, zgodnie z wielkością masachu odbijającego światło. To, ile postanowiono przyjąć światła, schodzi pod masach, z rosz w guf, napełniając guf od pe do tabura. Każda sfira rosz napełnia odpowiadającą jej sfirę guf.

Jeżeli w rosz są tylko dwie sfiry: keter i hochma, to w guf pozostają wyłącznie dwie sfiry: keter i hochma, dlatego że tylko one mogą otrzymać od odpowiadających im sfirot w rosz. Sfirot bina, Z’A i malchut de-rosz otrzymują to samo światło co sfirot keter, hochma de-guf – to oznacza, że one znajdują się pod masachem malchut, która wzniosła się pod hochmę de-rosz. Czyli w guf są keter, hochma otrzymujące odpowiednio światło ruach, nefesz i AHa’P de-rosz, otrzymujące również te dwa światła: ruach, nefesz.

Bina, Z’A, malchut (AHa’P de-guf), nie mogą otrzymać światła od rosz, dlatego że odpowiadające im sfirot bina, Z’A, malchut de-rosz nie uczestniczą w ziwugu z powodu braku sił w masachu do odbicia egoistycznych życzeń AHa’P de-rosz. Czyli, ponieważ nie ma AHa’P w rosz, nie ma odpowiednio do tego AHa’P w guf. A ponieważ AHa’P de-guf nie otrzymują światła od AHa’P de-rosz, to one podobne do końcówek – ukończenia parcufa pod jego taburem. Dlatego w końcu pod taburem jest G’E raglej i AHa’P de-guf, które spadły tam. A AHa’P raglej w ogóle nie są częściami parcufa, znajdują się na niższym poziomie.

Mową Zoharu, skrócenie parcufa, jego przejście od gadlut do katnut, opisywane jest jako podział każdej części parcufa rosz, toch, sof na G’E – ELE i AHa’P – MI. Wszystkie dziesięć sfirot nazywane są imieniem Stwórcy – Elokim, składający się z liter ELE – IM, które podzielone na MI (keter i hochma) i ELE (bina, Z’A, malchut). W stanie katnut pozostają na swoim poziomie wyłącznie sfirot ELE, a sfirot IM padają na niższy poziom. Słowo Elokim czyta się z dołu do góry, w sposób jaki go poznaje człowiek.

Odwzorował w niej wszystkich stworzonych i zatwierdził w niej wszystkie prawa – ma się na uwadze podział każdego poziomu na dwie części, ponieważ ich nowa forma jest to podział na ELE i MI, podział oddających i otrzymujących kelim, gdzie z powodu braku sił przeciwdziałających egoizmowi, okazuje się część sfirot (życzeń) niewykorzystanymi, poza swoim poziomem. A odpowiednio i światło ich pozostaje na zewnątrz w postaci or makif, i czeka, kiedy w parcufie objawią się dodatkowe siły, i on przechodząc do stanu gadlut otrzyma całe światło.

W ciągu 6.000 lat, wszystkie nasze naprawienia odbywają się wyłącznie zgodnie z prawem C’B. A jak tylko ponownie pojawią się siły (masach), otrzymać światło w kelim biny, Z’A, malchut – ELE, natychmiast parcuf dołącza je do siebie i otrzymuje w nie światło neszama, haja, jechida. I staje się parcuf w stanie gadlut: pięć kelim – dziesięć sfirot z pięcioma światłami NaRaNHa’J.

14) Zatwierdził wewnątrz świętej ukrytej świecy (w malchut połączonej z biną) formę jednego ukrytego obrazu, święta świętych, tajemną budowę, wychodzące od wewnątrz myśli, Ga’R, która nazywa się MI (kto), początek budowy stojącej i nie stojącej, głębokiej i ukrytej w imieniu Elokim – ELE + IM i nazywa się MI od słowa Elokim, czyli brakuje liter ELE w imieniu Elokim. Zażyczył otworzyć się i nazywać się pełnym imieniem Elokim – obłóczył się w drogie, lśniące odzienie, światło hasadim, i stworzył ELE. Wzniosły się litery ELE imienia Elokim i połączyły się litery ELE z literami MI, tworząc pełne imię Elokim. A dopóki nie stworzył ELE, nie wzniósł się do imienia Elokim. Dlatego ci, którzy zgrzeszyli w pokłonieniu przed złotym cielcem wskazywali na tę tajemnicę mówiąc: „ELE – TO – jest to bóstwo twoje Izraelu!”.

Wyjaśnienie. ELE – TO twoje bóstwo Izraelu! – czyli te egoistyczne życzenia ELE są twoim bóstwem, przed którymi ty zobowiązany ukłonić się, do tej pory, dopóki nie naprawisz siebie. Wykorzystanie ELE jest przyczyną wszystkich grzechów i pokus: rozbicie kelim, grzech Adama i Ewy, i rozbicie jego duszy na sześćset tysięcy części, pokłonienie złotemu cielcowi i rozbicie przez Mosze tablic testamentu, zniszczenie pierwszej i drugiej Świątyni.

Na skutek wzniesienia Ma’N poprzez niższych, prośby otrzymać siły do ziwuga, otrzymania (ze względu na Stwórcę) światła hochma, schodzi z góry odpowiedź, która nazywa się Ma’D, siła dająca możliwość kli stworzyć masach, or hozer, przeciwdziałać swojej egoistycznej naturze. Ta siła przychodzi w postaci światła, odczucia wielkości Stwórcy, i nazywa się światło A’B-Sa’G, dlatego że ono przychodzi od parcufim hochma – A’B i bina – Sa’G świata Adam Kadmon. Jeżeli człowiek wzniósł się z poziomu naszego świata w światy BE’A, to gdzie by nie znajdował się człowiek w światach BE’A, jego prośba o duchowe naprawienie wznosi się poprzez światy i poziomy do parcufim Sa’G. Sa’G zwraca się do A’B, otrzymuje od niego światło hochma i przekazuje to światło w dół poprzez wszystkie parcufim, po których wzniósł się do niego Ma’N.

Ponieważ cały świat Adam Kadmon znajduje się w cimcum alef, powyżej cimcum bet, to wychodzące od niego światło daje siłę kli, które otrzymuje to światło, przejść ze stanu katnut w gadlut. Czyli światło A’B-Sa’G daje kli możliwość uczynić masach i odepchnąć światło hochma, a następnie otrzymać je ze względu na Stwórcę. Stan gadlut nazywa się święta świętych, dlatego że napełnia się światłem Ga’R, które nazywane są święta świętych.

Światło A’B–Sa’G schodzi na początku w rosz parcufa A’A i opuszcza kropkę malchut z biny, na swoje miejsce w pe, jak było do C’B. Na skutek tego trzy sfiry: bina, Z’A i malchut, ponownie przyłączają się do dwóch sfirot keter i hochma, i staje w rosz pięć sfirot, AHa’P – ELE, wznoszą się i łączą się z G’E – MI, i staje się imię Elokim pełnym.

Lecz to nie oznacza, że parcuf może napełnić się pięcioma światłami NaRaNHa’J – on wyłącznie nabył masach, siłę otrzymać światło we wszystkie dziesięć swoich sfirot. Ponieważ w A’A świeci tylko światło hochma, więc światło nie może wypełnić wznoszonych kelim ELE, dlatego że one mogą otrzymać światło hochma wyłącznie w obłóczeniu światła hasadim. Tylko Ga’R parcufa, KaHa’B, mogą mieć czyste światło hochma, lecz Za’T parcufa, sfirot Z’A i malchut, mogą otrzymać wspomniane światło hochma wymieszane ze światłem hasadim. To nazywa się otrzymaniem światła hochma w średnią linię.

Dlatego mówi Zohar: budowy stojącej i nie stojącej– chociaż są już wszystkie sfirot w rosz, niezbędnym jest jeszcze napełnić je światłem, czyli sfirot ELE nie są jeszcze otwarte w imieniu Elokim. Otwarte, czyli napełnione światłem, na razie są tylko litery MI.

Dlatego na początku parcuf czyni ziwug na swój stan katnut i otrzymuje światło hasadim. Następnie obłacza w to drogie odzienie, światło hasadim, światło hochma. I tylko po tym wymieszaniu światła hasadim i światła hochma, może napełnić ELE (Za’T). I wszystkie pięć sfirot zaświecą w swojej doskonałości.

Lecz zanim MI da światło hasadim w ELE, żeby ELE miały w co przyjąć hochma, nie mogą ELE otrzymać światła hochma, i w całym imieniu Elokim świeci wyłącznie światło MI. A dalej Zohar mówi, że jeżeli zignorują światło hasadim, zamiar ze względu na Stwórcę, to są to wszystkie grzechy, a ponieważ zgrzeszyli, zignorowali światło hasadim, nie zechcieli otrzymywać z zamiarem ze względu na Stwórcę, a życzyli otrzymać tylko światło hochma, to tym MI oddzieliły się od ELE. Dlatego powiedzieli, ELE – TO (życzenie otrzymywać, a nie MI, życzenie oddawać) bóstwo twoje, Izraelu– i natychmiast światło przeszło do nieczystych sił.

15) Podobnie jak łączy się MI z ELE w jedno imię Elokim – kiedy hochma obłacza się w hasadim, również to imię łączy się tym pięknym, świecącym obłóczeniem. Dzięki tej tajemnicy istnieje świat, powiedziano: „Świat stworzony poprzez miłosierdzie”. A Eliau wzniósł się, i więcej go nie widziałem. Lecz od niego dowiedziałem się, że stałem na tajemnicy i jej ukryciu. Zbliżył się rabbi Elazar i reszta przyjaciół, ukłonili się przed nimi. Zapłakali i powiedzieli: „Jeżeli przyszlibyśmy w ten świat, tylko żeby usłyszeć to – wystarczające to dla nas!”.

Wyjaśnienie. Rabbi Szymon kontynuuje swoje wyjaśnienie: Istnieje wyłącznie jedno prawo otrzymywania światła hochma: światło hochma można otrzymać, tylko jeśli wcześniej obłóczy się je w światło hasadim. Jak to odbywa się w parcufie bina, który nazywa się wyższy świat, tak samo to odbywa się w parcufie malchut, MA, nukwie de-Z’A, który nazywa się niższy świat. Zazwyczaj malchut nazywa się Bo’N, lecz kiedy ona łączy się z Z’A i otrzymuje od niego światło, to również nazywa się jego imieniem MA.

Wyższy świat, bina świata Acilut, pragnie wyłącznie hasadim, lecz niższy świat, malchut świata Acilut, pragnie hochmy. Lecz prorok Eliau powiedział tylko o porządku świata i budowie imienia Elokim w Aw’I, bina świata Acilut, a rabbi Szymon sam przedłuża wyjaśnienie dalej, i w następnej części wyjaśnia budowę i otrzymanie światła w imieniu Elokim, w samej malchut świata Acilut.