24) Przyszła litera „szin” przed Nim (aalat ot Szin kameih) i powiedziała przed Nim: „Władco światów! (amra kameih, ribon almin) Czy jest przyjemne przed Tobą, aby świat został stworzony mną? (ni’cha kamach lemivrei bi alma) Bo we mnie nazywa się Twoje imię Szadaj (de’bi itkrei szmecha Szaddaj), i godne jest stworzyć świat w świętym imieniu” (we’ja’ot lemivrei alma biszma kadisza). Powiedział jej: „Godna jesteś, dobra jesteś i prawdziwa jesteś (amar lah: ja’ot ant, wetaw ant, ukszot ant). Ale ponieważ litery „kłamstwo” przyłączają się do ciebie, aby być z nimi (awal ho’il we’atwan de’zijufa natlin lach lemehewe immehon), nie chcę stworzyć tobą świata (la ba’ina lemivrei bach alma). Ponieważ kłamstwo nie mogłoby istnieć, gdyby nie przyjęły ciebie litery «kuf» i «resz» (de’begin dela itkajjem szikra ela i jitlon lach kuf resz).”
Sulam
24) Ukazała się przed Nim litera „szin ש”. Zwróciła się do Niego: „Władco światów, niech będzie Tobie miłe stworzyć mną świat, ponieważ dzięki mnie nazywasz się imieniem Szadaj, a światu przystoi zostać stworzonym świętym imieniem”. Odpowiedział jej: „Piękna jesteś i dobra jesteś, i prawdziwa jesteś. Ale ponieważ litery słowa «kłamstwo (szeker שקר)» przyjęły cię do siebie, nie chcę tobą stworzyć świata, bo kłamstwo nie mogłoby istnieć, gdyby litery «kuf-resz קר» cię nie przyjęły”.
Wyjaśnienie powiedzianego. Nukwa ma dwa zakończenia:
- Zakończenie zwane Malchut de-Malchut, i to jest „taw ת”;
- Drugie zakończenie, zwane Jesod de-Malchut, i to jest „szin ש”.
I chodzi o to, że kiedy nie ma ona formy budowy od Aba we-Imy, jej zakończeniem jest „taw ת”, które jest surowym sądem. Ale kiedy jej parcuf jest budowany za pomocą wyższych Aba we-Ima, na jej zakończeniu powstaje litera „szin ש”, a trzy głowy „szin ש” wskazują na świecenie HaGaT Imy, które Malchut otrzymuje przez Zeir Anpin w punkcie swojego zakończenia. Jak powiedziano: „Studnia wykopana przez przywódców”[1].
I za pomocą tego świecenia staje się kli do otrzymania stu błogosławieństw od Zeir Anpina. Jak powiedziano: „Kobieta zawiera przymierze tylko z tym, kto tworzy w niej miejsce (kli)” – ponieważ w wyniku tego staje się miejscem przyjęcia, gdzie może otrzymać sto błogosławieństw od Jesoda Zeir Anpina, i dlatego to zakończenie nazywa się „centralnym punktem osiedlenia”, ponieważ całe zasiedlenie świata pochodzi od niego. Nazywa się także Jesodem Nukwy.
Dlatego litera „szin ש” nazywana jest znakiem prawdy, podobnie jak litera „taw ת”, i tak samo jak ona nazywana jest królewską pieczęcią. A pojęcie „pieczęci” ma wiele znaczeń:
- Wskazuje na zakończenie parcufa, tak jak królewska pieczęć umieszczona na końcu listu napisanego w imieniu Króla;
- Królewska pieczęć jest jak obecność samego Króla. Przecież człowiek, który rozpozna wygląd królewskiej pieczęci, odczuwa trwogę, jakby widział samego Króla.
I z tego powodu pieczęć ta nazywana jest znakiem prawdy, ponieważ cała prawda rozpoznawana jest przez tę pieczęć. Jednak „szin ש” przewyższa swoimi zaletami „taw ת”, ponieważ nazywana jest „szin ש” od imienia Szadaj (שדי), oznaczającego: „Który powiedział (szeamar שאמר) swojemu światu: «Dość (daj די), nie rozszerzaj się więcej»”[2]. To wskazuje na zbudowanie świata jako miejsca zasiedlenia, ponieważ kończy się on na „szin ש”, w której On „powiedział swojemu światu: «Dość (daj די), nie rozszerzaj się więcej»” – w właściwość „taw ת”, i dlatego punkt zakończenia w literze „szin ש” nazywany jest centralnym punktem zasiedlenia.
Dlatego „szin ש” wyszła z prośbą: „Niech będzie Tobie miłe stworzyć mną świat, ponieważ dzięki mnie nazywasz się imieniem Szadaj”. Przecież po tym, jak zobaczyła, że On odrzucił „taw ת” z powodu ciężkości miary sądu w niej, pomyślała sobie „szin ש”, że Stwórca wybierze jej właściwość do stworzenia świata, ponieważ posiada wszystkie zalety „taw ת”, gdyż i ona jest królewską pieczęcią oraz znakiem prawdy. Ponadto ma dodatkową zaletę – dzięki niej On nazywa się imieniem Szadaj, ponieważ do bycia zakończeniem Nukwy dla „zasiedlenia świata” wybrana została ona, a nie „taw ת”. Dlatego nabrała odwagi, by osobiście stanąć przed Stwórcą, aby stworzył świat jej właściwością.
Stwórca odpowiedział literze „szin ש”: „Pomimo że twoje zalety są bardzo wielkie, to właśnie dlatego twoja przeciwna właściwość w klipie bardzo się wzmacnia. Przecież kłamstwo w świecie nie mogłoby istnieć, gdyby litery fałszu i kłamstwa, należące do klipot, cię nie przyjęły” – to jest „kuf-resz קר”.
Wyjaśnienie. Istnieją dwa źródła sitra achra i wszystkich klipot:
Pierwszym źródłem jest subtelne świecenie, którym sama świętość świeci im, aby istniały i nie zostały zniesione przez cały czas, gdy są potrzebne do karania grzeszników. I z tej strony ich budowa nie jest wielka, ponieważ jest to bardzo małe świecenie, wystarczające tylko do podtrzymania ich życia, gdy zachar klipy znajduje się we właściwości WaK bez rosz, a nukwa klipy jest jedynie w właściwości kropki, która w ogóle się nie rozprzestrzenia. I to subtelne świecenie przyciąga się do nich poprzez literę „kuf ק”, i stąd biorą swoją siłę, by upodobnić się do człowieka światów BEA świętości, podobnie jak małpa („kof קוף”) naśladuje człowieka. Jak powiedziano: „Jedno w zgodności z drugim uczynił Stwórca”;
Drugie źródło powstaje w wyniku ułomności niższych, którzy swoimi złymi czynami powodują wyjście światła świętości do klipot. I pierwsza ułomność została spowodowana złamaniem zakazu Drzewa Poznania, w wyniku czego w klipot uformowała się wielka budowa w pięciu parcufach i w ABEA, tak jak w świętości.
I tym drugim źródłem jest litera „resz ר”. I to wskazuje, że one (klipot) wznoszą się i utrzymują aż do Biny w Malchut, oznaczanej literą „dalet ד”. Ponieważ dwadzieścia dwie litery Malchut dzielą się w niej na: Bina, Zeir Anpin i Malchut. „Jedności” – Bina, „Dziesiątki” – Zeir Anpin, „Setki” – Malchut. I wynika z tego, że czwarta z dwudziestu dwóch liter Malchut stoi na początku ZaT jej Biny, ponieważ litery „alef-bet-gimel אבג” to GaR, a od litery „dalet ד” i dalej, aż do „tet ט”, to WaK Biny w Malchut.
I ta „dalet ד” wskazuje na właściwości ubóstwa i niedostatku, odnoszące się do całej Malchut. Przecież sama Malchut nie ma niczego, a jedynie to, co daje jej mąż, Zeir Anpin. I ta właściwość została zapisana w jej literze „dalet ד”, która wraz z wypełnieniem zapisywana jest jako „dalet-lamed-taw דלת”, od słów oznaczających „biedę i niedostatek”.
„Dalet ד” ma wystający róg w swojej górnej części (gag), co wskazuje na nadmiar chasadim, które „dalet ד” czerpie od „gimel ג”, stojącej przed nią. A litera „gimel ג” odnosi się do GaR jej Biny i otrzymuje od odpowiadającej jej właściwości w Zeir Anpinie, która pochodzi od odpowiadającej jej właściwości w Binie, gdzie chasadim występują w wielkim nadmiarze. I dlatego nazywana jest „gimel ג” – od słów „gomel chasadim” (obdarzający dobrocią), bo obdarza dobrocią „dalet ד”, która sama nie ma niczego, i obdarza ją chasadim w nadmiarze. A ten nadmiar chasadim symbolizuje róg górnej części (gag) „dalet ד”.
Jednak przeciwieństwem tej Malchut świętości jest właściwość, o której powiedziano: „Narzekający odrzuca Władcę”[3]. I wtedy „dalet ד” nazywana jest „wyniosłym biedakiem” – to jest, nie chce otrzymywać od „gimel ג” i pozostawać w jej podporządkowaniu, ale w swojej wielkiej wyniosłości rości sobie prawo do panowania. I z powodu tego braku róg „dalet ד” zanika, to znaczy zanika nadmiar chasadim w niej, i staje się ona biedna i nędzna. Bo wygładzenie rogu „dalet ד” sprawia, że staje się podobna do „resz ר”, „ubogiej (rasz)”. Jak powiedziano: „Nawet królując, urodził się ubogim (rasz)”[4].
Jedność Zeir Anpina i Nukwy świętości przejawia się w literach „alef-chet-dalet אחד” ze słowa „echad (אחד jedyny)”. Ponieważ „alef-chet אח” to dziewięć sfirot Zeir Anpina, i przekazuje on wypełnienie od „gimel ג” Biny do „gimel ג” Malchut, dzięki czemu Malchut staje się literą „dalet ד” z wystającym rogiem, wskazującym na nadmiar chasadim. I w wyniku tego ZoN stają się jednym ciałem (basar) w pełnym zjednoczeniu.
A więc gdy niżsi wypaczają swoje czyny, dają siłę właściwości Malchut sitra achra, aby utrzymała się w „dalet ד”, to jest w samej Malchut, usunęła róg obfitujący w chasadim i uczyniła ją właściwością „resz ר”. I wtedy „echad (אחד jedyny)” zmienia się w „acher (אחר inny)”, i „inni bogowie” utrzymują się w ZoN świętości. I to jest wewnętrzne znaczenie frazy: „Narzekający odrzuca Władcę”96.
I wtedy uznaje się, że litery „kuf-resz קר” sitra achra przyjmują dla siebie pieczęć litery „szin ש”, która jest znakiem prawdy i Jesodem Nukwy, to jest miejscem otrzymywania od Jesoda Zeir Anpina. A teraz wszystko to przechodzi do innego boga, właściwości sitra achra, ponieważ za pomocą tej „szin ש” buduje się Jesod dla Nukwy właściwości sitra achra. I dlatego sitra achra powiększa się do pełnych dziesięciu sfirot z rosz. A „szin ש”, którą sobie przywłaszczyła, staje się dla niej punktem rozbicia, bo na rozbiciu świętości buduje się sitra achra. I stąd powstały światy ABEA właściwości „człowiek nikczemny”.
A więc stało się jasne, w jaki sposób „kuf-resz קר” stają się dwoma źródłami sitra achra, i dlatego nazywane są „literami fałszu”, ponieważ sitra achra posłużyła się nimi, aby – rozbijając budowę i jedność świętości – odbudować się na jej rozbiciu. I czyni to głównie poprzez przyciągnięcie do nich, w ich granice i posiadanie, litery „szin ש”, będącej formą Jesoda Nukwy, przez podmianę litery „dalet ד” na „resz ר”. Innymi słowy, zamienili właściwość „echad (אחד jedyny)” na właściwość „acher (אחר inny)”, i powstała budowa parcufów „innych bogów”. W ten sposób nie istniałoby kłamstwo i fałsz w tak wielkiej budowie, gdyby „kuf-resz קר” sitra achra nie przywłaszczyły sobie „szin ש”.
I dlatego Stwórca odpowiedział „szin ש”: „Piękna jesteś i dobra jesteś, i prawdziwa jesteś. Ale ponieważ litery słowa «kłamstwo (szeker שקר)» przyjęły cię do siebie, nie chcę tobą stworzyć świata, bo kłamstwo nie mogłoby istnieć, gdyby litery «kuf-resz קר» cię nie przyjęły” – to jest, nie byłoby budowy fałszu i kłamstwa sitra achra, gdyby nie przywłaszczyły sobie „szin ש”. I dlatego nie można stworzyć świata jej właściwością, ponieważ jej odpowiada przeciwna właściwość, i za jej pomocą nie można zapewnić ostatecznej naprawy.
[1] Tora, Bemidbar, 21:18. „Studnia, którą wykopali książęta, którą wykopali dostojnicy ludu berłem, swoimi laskami. A z pustyni poszli do Mattany”.
[2] Talmud Babiloński, traktat Chagiga, karta 12:1.
[3] Pisma, Miszlej, 16:28. „Człowiek przewrotny sieje niezgodę, a oszczerca rozdziela przyjaciół”.
[4] Pisma, Kohelet, 4:14. „Bo jeden wychodzi z więzienia, by królować, a inny, choć króluje, rodzi się ubogim”.