261) „I powiedział Elohim do Noacha… To jest znak przymierza, który daję między Mną a wami…” (wa-jomer Elohim le-Noach we-gomer. zot ot ha-brit aszer ani noten bejni u-bejnejchem we-gomer). „Mój łuk umieściłem w obłoku” (et kaszti natati be-anan). „Umieściłem” – już wcześniej (natati mi-kadmat de-na). Rabbi Szymon otworzył (Rabbi Szymon petach) i powiedział: „A nad firmamentem, który był nad ich głowami – kształt tronu podobny do kamienia szafiru” (u-mi-ma’al la-rakia aszer al roszam ke-mar’e even sapir, demut kise). Co jest napisane wyżej (ma ketiw le-ejla)? „I usłyszałem dźwięk ich skrzydeł, jak dźwięk wielu wód, jak głos Szaddaj, gdy szły” (wa-eszma et kol kanfejhem ke-kol majim Rabbim, ke-kol Szaddaj be-lechtan). To są cztery wielkie, najwyższe święte istoty (ilejn arba chiw’wan rabrewan ila’in kadiszin), nad którymi ustanowiony jest ten firmament (de-hahu rakia mit’akkena alajhu). I wszystkie ich skrzydła łączą się jedno z drugim, aby zakryć ich ciała (we-kolhu gadfajhu mit’chabran da be-da, le-chafja gufajhu).
Sulam
261) I powiedział Stwórca do Noacha: „Tęczę Moją umieściłem w obłoku”[1]. „Umieściłem” wskazuje, że umieścił ją jeszcze wcześniej. Wyjaśnienie. „Tęcza” to kamień węgielny. A kamień węgielny został położony jeszcze przed stworzeniem świata, ponieważ na nim opiera się świat, i dlatego powiedziano: „Umieściłem”, w czasie przeszłym, gdyż On od dawna go ustanowił. Powiedziano: „A nad firmamentem, który jest nad nimi – kształt tronu, podobny do kamienia szafiru”[2]. O tym, co znajduje się powyżej, powiedziano: „I słyszałem, gdy szli, szum ich skrzydeł”[3]. To są cztery największe wyższe święte stworzenia, na których stoi ten firmament. Ich skrzydła łączą się, okrywając ich ciała. Firmament – ukończenie drugiego skrócenia, nazywane „parsa”[4]. Ten firmament stoi na czterech wielkich stworzeniach, którymi są Hesed, Gwura, Tiferet i Malchut.
262) A w chwili, gdy rozpościerają swoje skrzydła (u-be-szaata de-inun parszej gadfajhu), słychać dźwięk skrzydeł wszystkich, którzy wypowiadają pieśń (isztma kol gadfin de-kolhu, de-amrej szirata), jak jest napisane: „Jak głos Szaddaj” (he-de’hu: ke-kol Szaddaj), który nigdy nie ustaje (de-la isztekech le-almin). Jak jest napisane: „Aby chwała Twoja śpiewała i nie zamilkła” (ke-ma di-ketiw: le-ma’an jezamercha kawod, we-lo jidom). I co mówią (u-maj amrej)? „Obwieścił Stwórca swoje zbawienie, przed oczami narodów objawił swoją sprawiedliwość” (hodia Haszem jeszu’ato, le-ejnej ha-gojim gilla tsidkato).
Sulam
262) I w chwili, gdy rozpościerają swoje skrzydła, słychać dźwięk ich skrzydeł, wszystkich razem, wychwalających pieśnią. I powiedziano: „Jak głos Wszechmogącego”, nieustający na wieki. Jak powiedziano: „Aby wychwalała chwałę Twoją (moja dusza) i nie umilkła!”[5]. I powiedziano: „Dał znać Stwórca o swojej pomocy, przed oczami narodów objawił swoją sprawiedliwość”[6].
263) Głos wrzawy jak głos obozu (kol hamula ke-kol machane), jak głos świętej armii (ke-kol maszrijata kadisza), gdy wszystkie najwyższe siły łączą się w górze (ka-kad mitchabran kol chejlin ila’in le-ejla). I co mówią (u-maj amrej)? „Święty, Święty, Święty jest Stwórca Zastępów, pełna jest cała ziemia Jego chwały” (kadosz, kadosz, kadosz Haszem Cwa’ot, melo kol ha-arec kewodo). Zwrócili się ku południu i powiedzieli „Święty” (ahadru le-darom, amru kadosz), zwrócili się ku północy i powiedzieli „Święty” (ahadru le-tsafon, amru kadosz), zwrócili się ku wschodowi i powiedzieli „Święty” (ahadru le-mizrach, amru kadosz), zwrócili się ku zachodowi i powiedzieli „Błogosławiony” (ahadru le-ma’araw, amru baruch).
Sulam
263) „Ryk, podobny głosowi hufca” – to znaczy, podobny głosowi hufca świętości, gdy wszystkie wyższe zastępy jednoczą się na górze. I mówią: „Święty, Święty, Święty jest Władca zastępów, cała ziemia pełna jest Jego chwały”[7]. Zwracają się na południe i mówią: „Święty”. Zwracają się na północ i mówią: „Święty”. Zwracają się na wschód i mówią: „Święty”. Zwracają się na zachód i mówią: „Błogosławiony”.
Wyjaśnienie powiedzianego. Z tego wynika, że istnieją dwa rodzaje głosu, na których opiera się firmament. Ustanowienie drugiego skrócenia w Malchut nazywane jest „firmamentem” i stoi na tych stworzeniach. I z tego powodu dwie kropki, które są w Malchut, są zawarte w ciele tych stworzeń i nazywane są „miftecha (klucz)” i „manula (zamek)”[8]. I dlatego istnieją w nich dwa rodzaje głosu.
1. Głos złagodzony przez Binę, gdy kropka zamka jest ukryta i całkowicie znika, a jedynie kropka klucza jest w nich otwarta. I dlatego „ich skrzydła łączą się, okrywając ich ciała” – to znaczy, przykrywając sąd, który jest zawarty w ich ciałach w aspekcie zamka w nich. I wtedy o ich głosie powiedziano: „Ryk, podobny głosowi hufca”. Wówczas te mohin rozprzestrzeniają się w nich i trzy razy wypowiadają „święty”, w formie trzech linii zwanych południem, północą i wschodem[9]. A zachód, Malchut, otrzymuje te trzy świętości, a o jej własnej właściwości powiedziano: „Błogosławiona chwała Stwórcy z Jego miejsca”[10]. I te cztery właściwości świecą w tych stworzeniach, jak powiedziano: „I te stworzenia poruszały się”[11].
2. Gdy ich skrzydła są rozpostarte i nie okrywają ciał, słychać głos sądu, który jest zawarty w ich ciałach i skrzydłach. I ten głos nie jest łagodzony przez Binę z powodu sądu, który jest w nim słyszalny. Dlatego w nim działa inny rodzaj złagodzenia. W aspekcie tego sądu ustanawia się ekran de-chirik, na którym powstaje środkowa linia, dokonująca uzgodnienia między dwiema liniami[12]. A dopóki nie nastąpił ziwug na ten ekran, istnieje brak zgodności między liniami i nie świecą one. Tak więc całe świecenie linii zależy od właściwości tego sądu, zawartego w ekranie, i to on je w nich wywołuje, i dlatego jest tak samo ważny jak one, mimo że jest to sąd.
I o tym głosie powiedziano: „I słyszałem szum ich skrzydeł, podobny do szumu wielu wód”. Sądy nazywane są „wieloma wodami”. Ponieważ, choć w tym głosie słychać sąd, to jednak jest on bardzo ważny, gdyż od momentu jego pojawienia się następuje uzgodnienie między liniami. I mohin świecą dzięki niemu, a chwała Stwórcy nie zamilknie już nigdy. Jak powiedziano: „Przed oczami narodów objawił swoją sprawiedliwość”. I chociaż ten głos jest „przed oczami narodów”, innymi słowy, zawiera w sobie właściwość sądu, to jednak jest on bardzo ważny, ponieważ objawia Jego sprawiedliwość. Dzięki niemu mohin zostały ujawnione, a bez niego nie byłoby mohin w ZoN.
264) I ten firmament stoi nad ich głowami (we-haj rakia ka’im al rejszejhon). I w każdym miejscu, dokąd się udaje, zwracają swoje oblicza w tamtą stronę (u-be-kol atar de-ihi azla, ascharu apin le-hahi sitra), ponieważ oblicza są w nim zawarte (de-itkelilu anpin bejhu). Zwracają swoje oblicza ku czterem kierunkom (ischaru anpin le-arba zawjin), i wszystkie skłaniają się ku dołowi (we-kolhu mistacharin le-tata).
Sulam
264) I ten firmament jest ustanowiony nad ich głowami. I w którąkolwiek stronę zwróci się to stworzenie, kieruje swój oblicze w tę stronę, która zawiera w sobie cztery oblicza. Innymi słowy, cztery oblicza stworzeń są zawarte jedno w drugim: w obliczu lwa są wszystkie cztery oblicza, i tak samo w obliczu byka są wszystkie cztery oblicza, i tak dalej. A różnica między nimi polega na tym, że panuje ta strona, w którą są włączone te oblicza, i tylko w tę stronę ono kieruje swoje oblicze. Jeśli są zawarte w obliczu lwa, to panuje oblicze lwa, czyli strona południowa. A jeśli są zawarte w obliczu byka, to panuje strona północna, i tak dalej. I tak kierują oni swoje oblicze w cztery kierunki, to znaczy w cztery strony, i wszystkie one powtarzają się w rozprzestrzenieniu od haze i niżej.
Wyjaśnienie. Wszystkie stworzenia pochodzą z zewnętrznej właściwości Malchut, to znaczy jedynie z jej NeHIM, lecz również same stworzenia posiadają HaGaT i NeHIM. HaGaT w nich nazywa się „wyższymi stworzeniami świętości”, które również powtarzają się w rozprzestrzenieniu w właściwość NeHI, czyli właściwość od haze i niżej, i wtedy nazywają się „małymi stworzeniami”[13].
265) W jego czworokącie wyryte są cztery oblicza (be-ribu’a dilejhu, itgelifat be-arba anpin): oblicze lwa (anpe arje), oblicze orła (anpe niszra), oblicze wołu (anpe szor), oblicze człowieka (anpe Adam). W każdym z nich jest wyryty człowiek (galif be-kolhu, Adam). Oblicze lwa – człowiek (anpe arje, Adam), oblicze orła – człowiek (anpe neszer, Adam), oblicze wołu – człowiek (anpe szor, Adam). Wszystkie są w nim zawarte (kolhu kelilan bejhu). I dlatego jest napisane: „I wygląd ich obliczy – oblicze człowieka” (u-begin kach ketiw: u-demut penehem, penei Adam).
Sulam
265) W czterech stronach tego firmamentu – południe, północ, wschód, zachód – odcisnęły się stworzenia w czterech obliczach: oblicze lwa na stronie południowej, oblicze byka na stronie północnej, oblicze orła na stronie wschodniej, oblicze człowieka na stronie zachodniej. I we wszystkich odcisnęło się oblicze człowieka: w obliczu lwa odcisnął się człowiek, w obliczu orła – człowiek, w obliczu byka – człowiek. Ponieważ wszyscy oni są włączeni w niego – w oblicze człowieka. I dlatego powiedziano: „I kształt ich obliczy – oblicze człowieka”[14]. To znaczy, że każde z nich ma oblicze człowieka.
266) I ten firmament, który jest czworokątny, zawiera w sobie wszystkie kolory (we-haj rakia de-itrabba, kolhu gewanin kelilan bejhu). Cztery kolory są w nim widoczne (arba gewanin itchazjan bejhu), wyryte w czterech czworokątach (gelifin be-arba arba). W tych czterech wyryciach zapisane są czyste znaki, wyższe i niższe (be-arba gelifin, reszimin tehirin, ila’in we-tata’in). Gdy te cztery kolory się rozdzielają, wznosi się dwanaście (kad mitparszan gewanin de-inun arba, salkin trejsar). Kolor zielony (gawon jarok), kolor czerwony (gawon sumak), kolor biały (gawon chiwwar), kolor szafirowy, który zawiera w sobie wszystkie kolory (gawon sapir, de-itchkelilu mi-kol gewanin). Jak jest napisane: „Jak wygląd tęczy, która jest w obłoku w dzień deszczu, tak był wygląd blasku wokół, taki był wygląd podobieństwa chwały Stwórcy” (he-de’hu: ke-mar’e ha-keszet aszer jihje be-anan be-jom ha-geszem, ken mar’e ha-noga saviw, hu mar’e demut kewod Haszem). To jest wizja kolorów wszystkiego (chejzu di-gewanin de-kolla). I dlatego jest napisane: „Mój łuk umieściłem w obłoku” (u-be-gin kach: et kaszti natati be-anan).
Sulam
266) I w tym firmamencie, który tworzy kwadrat z czterema stronami, zawarte są wszystkie kolory. Cztery kolory są w nim widoczne: biały, czerwony, zielony i czarny. Odcisnęły się one po cztery w każdej z czterech stron. To znaczy, że każdy z nich składa się ze wszystkich, a łącznie jest ich szesnaście odcieni.
W czterech pieczęciach zapieczętowane są wyższe – czyli stworzenia należące do HaGaT – oraz niższe – stworzenia należące do NeHIM. Gdy rozprzestrzeniają się kolory tych czterech, czyli stworzeń de-NeHIM, stają się one dwunastoma kolorami, a nie szesnastoma, jak u stworzeń de-HaGaT. I są to kolory: zielony, czerwony, biały oraz szafir, który zawiera w sobie wszystkie trzy kolory. Innymi słowy, kolor szafiru, czyli Malchut, sam w sobie nie jest kolorem, lecz obejmuje wszystkie trzy kolory. I dlatego tutaj są jedynie cztery razy po trzy odcienie, łącznie dwanaście odcieni. I powiedziano o tym: „Jak wygląd tęczy”[15], w której są trzy kolory, „tak i wygląd tego światła wokół – to wygląd obrazu chwały Stwórcy”, czyli Malchut jest obrazem wszystkich tych trzech kolorów. Innymi słowy, sama Malchut nie ma żadnego koloru, ale składa się z tych trzech kolorów. I dlatego powiedziano: „Tęczę Moją umieściłem w obłoku”.
Wyjaśnienie. Stworzenia to HaGaT i NeHIM. I wiadomo, że Malchut znajduje się tylko od haze i wyżej, czyli w stworzeniach HaGaT. I dlatego tam są cztery kolory – a więc także kolor czarny. A poprzez ich wzajemne włączenie w siebie jest tam szesnaście kolorów. Jednak od haze i niżej istota samej Malchut jest ukryta[16], i dlatego są tam tylko trzy kolory: biały, czerwony, zielony. A Malchut to kolor szafiru, który obejmuje te trzy kolory – to znaczy to, co od nich otrzymuje – a jej własny kolor jest ukryty. I dlatego, gdy one włączają się w siebie, są tam tylko cztery właściwości, w każdej z których są trzy kolory, łącznie dwanaście kolorów. I dlatego w obłoku widoczne są tylko trzy kolory: biały, czerwony, zielony, ale jej własny kolor, czarny, nie jest tam widoczny. I wszędzie, gdzie mowa jest o kolorze zielonym, czyli o kolorze środkowej linii, chodzi o jasnozielony kolor – jak światło Słońca – a nie bladozielony.
267) Co oznacza „mój łuk” (maj kaszti)? Tak jak zostało powiedziane o Josefie, jak jest napisane: „I pozostawał mocny jego łuk” (ke-ma de-itmar be-Josef, di-ketiw: wa-teszew be-etan kaszto). Ponieważ Josef jest nazywany sprawiedliwym (be-gin de-Josef cadik ikrei), i dlatego „jego łuk” odnosi się do przymierza łuku (u-be-gin kach, kaszto: da berit de-keszet), które jest zawarte w sprawiedliwym (de-itchkelil be-cadik), bo przymierze i łuk są ze sobą połączone (di-berit, da be-da it’ached). I ponieważ Noach był sprawiedliwy, jego znakiem jest łuk (u-be-gin de-Noach hawa cadik, kajma dilejhu keszet).
Sulam
267) Co oznacza „tęczę (keszet) Moją”? O Josefie powiedziano: „Lecz pozostawał w sile jego łuk (keszet)”[17]. „Jego łuk (keszet)” – to Malchut. Jednak ponieważ Josef nazywany jest sprawiedliwym, Jesod, to „jego łuk” oznacza „przymierze tęczy (brit de-keszet)”, czyli Jesod de-Malchut: „przymierze” to Jesod, a „tęcza” to Malchut. Ponieważ Malchut włącza się w sprawiedliwego, gdyż „brit (przymierze)”, czyli Jesod, łączy się z „keszet (tęczą)”.
Wyjaśnienie. „Keszet (tęcza)” to Malchut, żeńska połowa Jesod. A ponieważ w Piśmie powiedziano tutaj: „Zobaczę ją, aby wspomnieć wieczne przymierze”[18], wynika, że „keszet (tęcza)” to przymierze, czyli Jesod. Dlatego pojawia się tu pytanie: co oznacza „tęczę (keszet) Moją”? Odpowiedź brzmi: „keszet (tęcza)” to nie sama Malchut, lecz Jesod de-Malchut. Ponieważ dzięki osłodzeniu Malchut w Binie jej własna właściwość zostaje ukryta, jest ukryta w RADLA, a Arich Anpin wychodzi w dziewięciu sfirot, bez Malchut, a ateret Jesoda to Malchut jego. I to jest właściwość punktu miftecha (klucza)[19]. Ateret Jesodajest uważana za Jesod de-Malchut, podczas gdy Malchut de-Malchut jest nieobecna.
I to jest tylko Jesod de-Malchut, ponieważ została ona włączona w Jesod w taki sposób, że stała się ateret Jesod. Ponieważ Jesod, który nazywany jest przymierzem, połączył się z tęczą. I dlatego tęcza również nazywana jest przymierzem, jak powiedziano: „Aby wspomnieć wieczne przymierze”. Dzięki temu, że Noach był sprawiedliwym, jego przymierze zostało ustanowione w postaci tęczy, ponieważ zostało w niego włączone. I dlatego Pismo nazywa je przymierzem.
Z tego wynika, że w powyższych słowach: „Tęczę Moją umieściłem w obłoku”, „tęczę Moją” oznacza Jesod Zeir Anpina, nazywany „Ożywiającym światy”, a „w obłoku” oznacza w Malchut[20]. Ponieważ „tęcza” określana jest jako Jesod de-Malchut, i dlatego powiedziano o niej: „Ożywiający światy”. A „obłok” określany jest jako Malchut Jesod, i dlatego powiedziano o nim, że to Malchut. I „tęczę Moją umieściłem w obłoku” oznacza, że umieścił Jesod de-Malchut w Malchut Jesod. I one otrzymały osłodzenie w sobie nawzajem, stając się właściwością miftecha. I wtedy na nią (na tę Malchut) objawiają się wszystkie mohin, których brakuje w świecie. I to oznacza powiedziane: „A gdy będzie tęcza w obłoku, zobaczę ją, aby wspomnieć wieczne przymierze”.
268) „I jaśniały” (wa-japozu). Co oznacza „jaśniały” (maj wa-japozu)? Rozświetliły się w pięknie wszystkiego (anheiru ba-chamidu de-kolla), jak jest napisane: „Cenniejsze niż złoto i od wielu szczerozłotych, i słodsze” (ke-di-amar: ha-nechemadim mi-zahaw u-mi-paz raw u-metukim). Rozjaśniły się najwyższym światłem, gdy strzegł przymierza (itneheru bi-neheru ila’a, kad natar berit). I dlatego Josef jest nazywany sprawiedliwym (u-be-gin kach, ikrei Josef ha-cadik). Z tego powodu łuk jest nazywany przymierzem, ponieważ jedno zawiera się w drugim (al da, ikrei ha-keszet berit, kalej da be-da).
Sulam
268) „I w złocie były jego ręce” – jego ręce jaśniały światłem, pożądanym przez wszystkich. Podobnie jak złoto i najlepsze złoto, jak powiedziano: „Pożądane bardziej niż złoto, od obfitości najlepszego złota”[21]. Jego ręce jaśniały wyższym światłem, gdy strzegł przymierza. Kiedy dostąpił przymierza tęczy (brit de-keszet), jak powiedziano: „Lecz pozostawał w sile jego łuk (keszet)”, czyli właściwości miftecha, dzięki niej mógł dostąpić wyższych mohin. I jego ręce, czyli Hesed i Gwura, stały się „w złocie”, to znaczy, że stały się Hochmą i Biną, o których Pismo mówi: „Pożądane bardziej niż złoto, od obfitości najlepszego złota”. A ponieważ Josef dostąpił przymierza, został nazwany sprawiedliwym. I dlatego tęcza została nazwana przymierzem, ponieważ są one włączone w siebie nawzajem.
269) I to jest najwyższy blask i chwała (we-da zahara jekara ila’a), wizja wszelkiej wizji (chejzu de-kol chejzu). Oglądają jak ukryte wizje, ukryte kolory (chazo ke-chejzu temirin, gewanin temirin), kolory, które nie są objawione (gewanin de-la itgaljan). I nie ma pozwolenia, aby patrzeć na tęczę, gdy ukazuje się na świecie (we-lejt reszu le-istak’ala be-ejna ba-keszet, kad itchaze be-alma), aby nie objawiło się lekceważenie wobec Szchiny (de-la jitchaze kelana bi-Szchinta). Tak samo kolory tęczy są jak spleciona powłoka, podobna do najwyższej chwały, na którą nie można patrzeć (we-chen gewanin de-keszet hu chejzu sostifa ketira, ke-chejzu jekara ila’a, de-la le-istak’ala).
Sulam
269) „I ta tęcza – to blask wyższego majestatu, widzenie wszystkiego, co widzialne”, to znaczy Malchut, nazywana wyższym majestatem, i w niej zawarte są wszystkie widzenia[22]. I to widzenie jest podobne do widzenia ukrytych świateł, ukrytych kolorów – kolorów, które nie zostały ujawnione. Innymi słowy, jest to widzenie trzech kolorów: białego, czerwonego, zielonego, czyli właściwości Hesed, Gwura, Tiferet (HaGaT), których światło jest zakryte i ukryte powyżej haze, a zostało objawione w tęczy.
I nie wolno wpatrywać się w tęczę, gdy jest widoczna na świecie, aby nie dostrzec w niej skazy w Szchinie. Wyjaśnienie. Chociaż tęcza jest właściwością miftecha i nie zawiera w sobie właściwości sądu, to jednak właściwość sądu jest w niej ukryta. A poprzez obserwowanie, to znaczy przyciąganie światła z góry w dół, następuje ujawnienie właściwości sądu[23]. I dlatego nie wolno wpatrywać się w tęczę. A kolory tęczy są również powiązane z wyglądem mgły i obłoku – co oznacza, że są ukryte, podobnie jak obraz wyższego majestatu, aby się w niego nie wpatrywać.
270) I kiedy ziemia zobaczyła tę tęczę, święta przysięga została ustanowiona w swoim istnieniu (we-kejwan de-ar’a chamat le-haj keszet, kaja’ma kadisza, itkajmat be-kijuma). I dlatego jest napisane: „I będzie to znakiem przymierza między Elohim…” (we-al da: we-hajta le-ot berit bejn Elohim we-gomer). To, co powiedzieliśmy, że te trzy kolory oraz jeden, który się między nimi łączy, wszystkie są jedną tajemnicą (haj da-amaran, de-ilejn telat gewanin, we-chad de-itchkelil bejnejhu, kolhu raza chada). I wewnątrz obłoku wznosi się, aby się objawić (u-be-go anana salka le-itchazaja).
Sulam
270) I kiedy ziemia widzi tęczę – gdy Malchut, nazywana ziemią, zostaje naprawiona we właściwości tęczy, czyli miftecha – święte przymierze urzeczywistnia się, obdarzając ją wyższymi mohin. Dlatego powiedziano: „I będzie znakiem przymierza”[24], to znaczy trzy kolory: biały, czerwony, zielony, oraz jeszcze jeden, który je wszystkie obejmuje, stają się jednością. To znaczy, że tęcza również składa się z trzech kolorów, a ten czwarty kolor obejmuje wszystkie trzy. I ta tęcza wznosi się w obłoku, aby mogła być widziana, ponieważ widoczna jest jedynie w obłoku.
271) „A nad firmamentem, który był nad ich głowami – obraz tronu, podobny do kamienia szafiru” (u-mi-ma’al la-rakia aszer al roszam ke-mar’e even sapir). To jest kamień węgielny, który jest jedną kropką, na której opiera się cały świat (haj hi even szetija, de-ihi nekuda chada, de-kol alma). I na niej stoi Święte Świętych (we-kajma alah kodesz ha-kodaszim). I co to jest? To jest święty, najwyższy tron, który jest ustanowiony nad tymi czterema (u-maj hi? kursja kadisza ila’a, de-ihi memana al ilejn arba). „Podobieństwo tronu” opiera się na czterech podstawach (demut kise, be-arba samchin), i to jest ustna Tora (we-da hu Tora szeb’al pe).
Sulam
271) „A nad firmamentem, który znajduje się nad nimi – obraz tronu, podobny do kamienia szafiru”. To jest kamień węgielny, reprezentujący jedną kropkę, na której opiera się cały świat, czyli kropkę miftecha. I na niej stoi Święte Świętych. I ta kropka to najwyższy święty tron, i została ustanowiona ponad tymi czterema kolorami. I to jest obraz tronu z czterema podstawami, to znaczy cztery kolory – biały, czerwony, zielony i szafirowy – stały się jego czterema podstawami. A ten tron to ustna Tora, Malchut.
272) „A nad obrazem tronu był obraz podobny do człowieka” (we-al demut ha-kise demut ke-mar’e Adam alaw mi-le-ma’la). To jest Tora pisana (da hu Tora szebi-chtaw). Stąd wynika, że Torę pisaną należy stawiać ponad Torę ustną (mi-kan de-Tora szebi-chtaw jeszawwon jata, al Tora szeb’al pe), ponieważ ten tron należy do tego, który ma wygląd człowieka (be-gin de-haj kursja le-da, ke-mar’e Adam), czyli jest to podobieństwo Jaakowa, który na nim zasiada (de-ihu dijokna de-Jaakow, de-ihu jatib alah).
Sulam
272) „I nad obrazem tego tronu – obraz podobny do człowieka na nim, z góry”. To jest pisemna Tora, Zeir Anpin. Stąd wynika, że pisemna Tora jest ustanowiona na ustnej Torze, ponieważ jedna jest tronem dla drugiej. „Obraz podobny do człowieka” – to obraz Jaakowa, Zeir Anpina, który na nim zasiada.
[1] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 9:13. „Moją tęczę umieściłem w obłoku, i będzie ona znakiem przymierza między Mną a ziemią”.
[2] Prorocy, Jechezkel (Księga Ezechiela), 1:26. „A nad sklepieniem, które było nad ich głowami – coś na kształt tronu, podobnego do kamienia szafiru, a na nim, na tym tronie – coś na kształt postaci człowieka na wysokości”.
[3] Prorocy, Jechezkel (Księga Ezechiela), 1:24. „I słyszałem, gdy szły, szum ich skrzydeł jak szum wielu wód, jak głos Wszechmogącego, jak odgłos obozu; gdy się zatrzymywały, opuszczały swoje skrzydła”.
[4] Zob. „Wprowadzenie do nauki Kabały”, p. 67.
[5] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 30:13. „Aby dusza moja śpiewała Ci i nie milczała, Stwórco, Wszechmogący mój, na wieki będę Cię wychwalał!”.
[6] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 98:2. „Odsłonił Stwórca swoje zbawienie, na oczach narodów objawił swoją sprawiedliwość”.
[7] Prorocy, Jeszajahu (Księga Izajasza), 6:3. „I wołali jeden do drugiego, mówiąc: ‘Święty, Święty, Święty jest Stwórca Zastępów, pełna jest cała ziemia Jego chwały!’”.
[8] Zob. „Hakdama Zohar”, artykuł „Dwie kropki”, p. 122.
[9] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 1, p. 413.
[10] Prorocy, Jechezkel (Księga Ezechiela), 3:12. „I uniósł mnie duch, i usłyszałem za sobą głos wielkiego grzmotu, mówiący: ‘Błogosławiona chwała Stwórcy z Jego miejsca’”.
[11] Prorocy, Jechezkel (Księga Ezechiela), 1:14. „A istoty te poruszały się tam i z powrotem jak błyskawica”.
[12] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 1, p. 34, od słów: „Następnie wyszedł firmament…”.
[13] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 2, p. 128.
[14] Prorocy, Jechezkel (Księga Ezechiela), 1:10. „A ich oblicza miały wygląd: oblicze człowieka, a po prawej stronie oblicze lwa u wszystkich czterech, a po lewej stronie oblicze wołu u wszystkich czterech, i oblicze orła u wszystkich czterech”.
[15] Prorocy, Jechezkel (Księga Ezechiela), 1:28. „Jak wygląd tęczy, pojawiającej się w obłoku w dzień deszczu, taki był wygląd jasności wokół – taki był wygląd podobieństwa chwały Stwórcy. I zobaczyłem to, i upadłem na twarz swoją, i usłyszałem głos mówiącego”.
[16] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 2, p. 67, od słów: „Wyjaśnienie powiedzianego. W stałym stanie…”.
[17] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 49:24. „Lecz mocny pozostawał jego łuk, i złote były jego ramiona – z rąk Mocnego Jakowa, stamtąd został pasterzem, kamieniem Israela”.
[18] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 9:16. „A gdy będzie tęcza w obłoku, spojrzę na nią, aby pamiętać wieczne przymierze między Wszechmogącym a wszelkim żywym stworzeniem we wszelkiej ciele, które jest na ziemi”
[19] Zob. „Hakdama Zohar”, artykuł „Dwie kropki”, p. 122.
[20] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 1, p. 70.
[21] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 19:11. „Strach przed Stwórcą jest czysty, trwa na wieki, sądy Stwórcy są prawdziwe, wszystkie są sprawiedliwe. Bardziej pożądane niż złoto, niż mnóstwo czystego złota, i słodsze niż miód i miód z plastra”.
[22] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 1, p. 69.
[23] Zob. „Hakdama Zohar”, p. 123.
[24] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 9:13. „Mój łuk umieszczam w obłoku, i będzie on znakiem przymierza między Mną a ziemią”.