22) Jest napisane (ketiw): „Pij wodę ze swojego zbiornika i płynącą wodę ze swojej studni” (szete majim mi-borch’a we-nozlim mi-toch be’ercha). Dlaczego najpierw jest napisane „zbiornik” (ammaj borcha be-kadmejta), a potem „studnia” (u-lewatar be’ercha)? Ponieważ „zbiornik” (de-ha bor) nazywany jest tylko wtedy, gdy jest pusty i nie tryska wodą (la ikrej ela reikanja de-la newia), natomiast „studnia” oznacza wodę, która wypływa (be’er: majin de-newin). Ale w rzeczywistości wszystko to jedno miejsce (ela kola atar chad hu), tylko tam, gdzie biedni się w niej zatrzymują (ela atar de-miszkanej achidan bej), nazywany jest zbiornikiem (ikrej bor), ponieważ nie ma niczego swojego (de-lejt le midilej), tylko to, co zostaje do niego wlane (ela ma de-jahawin be-gawwej). A czym to jest? (u-man ihiu) To litera „Dalet” (dali”t).
Sulam
22) „Pij wodę ze swojego zbiornika (בור) i płynącą ze swojej studni (באר)”[1]. „Zbiornik” – to puste miejsce bez wypływającej wody, a „studnia” – to woda, która się wylewa, i nie są one do siebie podobne. Jednak wszystko to stanowi jedno miejsce, i oba wskazują na Nukwę – miejsce, do którego przywiązani są biedni. Kiedy nie jest połączona ze swoim mężem, Zeir Anpinem, jest uboga i nazywa się zbiornikiem, który nie ma własnej zawartości, a jedynie to, co się w niego wkłada. Kto to jest? To litera „dalet ד”. I Nukwa, która jest oddzielona od Zeir Anpina, również nazywa się „dalet ד”.
23) Potem została uczyniona studnia (le-watar it’awid be’er), która wypływa (de-ihiu newia) i jest pełna ze wszystkich stron (u-malja mi-kol sitrin). A czym ona jest? (u-man ihiu) To jest litera „Hej” (hej). Napełnia się z góry (itmalja me-ejla) i wypływa z dołu (u-newia mi-tata). Napełnia się z góry, jak powiedzieliśmy (itmalja me-ejla ke-ma de-amaran), i wypływa z dołu (u-newia mi-tata), z dusz sprawiedliwych (mi-niszmat’hu de-cadikaja).
Sulam
23) A kiedy łączy się z Zeir Anpinem, staje się źródłem, obfitującym i napełniającym się ze wszystkich stron. To znaczy, że napełnia się od prawej linii – od Zeir Anpina, oraz od linii środkowej – od dusz sprawiedliwych. I kiedy jest w połączeniu (ziwugu) z Zeir Anpinem, nazywa się „hej ה”. I napełnia się z góry i spływa w dół. Napełnia się z góry od Zeir Anpina, od kropki cholam, i spływa z dołu od dusz sprawiedliwych, od kropki szuruk.
24) Inna interpretacja (dawar acher): „Pij wodę ze swojego zbiornika” (szete majim mi-borch’a), to Dawid, król (da Dawid malka), jak jest napisane: „Kto da mi się napić wody ze zbiornika Betlejem?” (di-ketiw bej: mi jaskeni majim mi-bor Bet Lechem). „I płynącą wodę” (we-nozlim), to Awraham (da Awraham). „Ze środka” (mi-toch), to Jakow (da Jakow), który znajduje się pośrodku (de-ihiu be-emcajita). „Ze swojej studni” (be’ercha), to Icchak (da Jicchak), który jest nazywany „studnią wody żywej” (de-ikrej be’er majim chajim). Z tego wersetu (ha be-haj kera) wynika najwyższe święte połączenie z praojcami (isztekach reticha kadisza ila’a me-awahan), i Dawid, król, połączył się z nimi (we-Dawid malka itchabar im’hu).
Sulam
24) „Pij wodę ze swojego zbiornika” – to król Dawid, który powiedział: „Kto napoi mnie wodą ze studni Bejt-Lechem?”[2]. „I płynącą” – to Awraham. „Z” – to Jaakow, który jest pośrodku. „Z” oznacza – ze środka. „Twojej studni” – to Icchak, nazywany „studnią żywej wody”[3]. W ten sposób to powiedzenie obejmuje świętą budowę składającą się z praojców, a król Dawid dołącza do nich.
25) Pragnienie żeńskiego wobec męskiego (teowta de-nukwa le-gabe de-chura) nie istnieje samo z siebie (lao ihiu), lecz dopiero wtedy, gdy wstępuje w nią duch (ela kad ajjel rucha ba), i wylewa wodę na jego przyjęcie (we-aszdat majja le-kibla), wodę wyższą, męską (majin ila’in de-churin). Tak samo zgromadzenie Israela (kach Kneset Israel) nie budzi się do pragnienia wobec Stwórcy (la it’arat teowta le-gabe Kudsza Berich Hu), inaczej niż przez ducha sprawiedliwych, którzy wchodzą w jej wnętrze (ela be-rucha de-cadikaja de-a’alin be-gawwa). Wtedy wody wypływają z jej wnętrza (u-kedejn naw’in majja mi-gawwa), aby przyjąć wodę męską (le-kibla majin de-d’chura), i wszystko staje się jednym pragnieniem (we-kola it’awid teowta chada), jednym węzłem (u-c’rora chada) i jednym połączeniem (we-kiszura chada). I to jest pragnienie wszystkiego (we-da hu raw’a de-kola) i droga, którą podąża Stwórca w duszach sprawiedliwych (we-tijula de-mitajel Kudsza Berich Hu be-niszmat’hu de-cadikaja).
Sulam
25) Dążenie Nukwy do zachar pojawia się jedynie wtedy, gdy on wnosi w nią ducha, a ona kieruje kobiece wody naprzeciw wyższych męskich wód. I tak samo w Kneset Israel, Malchut, budzi się dążenie do Stwórcy tylko wtedy, gdy wchodzi w nią duch sprawiedliwych, wznoszących MaN. I wtedy wody wylewają się z niej – to znaczy światła chasadim, pochodzące z kropki chirik i świecące w niej dzięki duszom sprawiedliwych. Naprzeciw męskich wód – to znaczy świateł prawej linii z mohin kropki cholam. A sama ona – to kropka szuruk.
I wszystkie te trzy właściwości: cholam-szuruk-chirik stają się jednym dążeniem, jednym przymierzem i jedną więzią. I to jest pożądane przez wszystkich, i wtedy mówi się, że Stwórca przechadza się ze sprawiedliwymi w Ogrodzie edeńskim. Tutaj wskazano pięć właściwości, powstających z właściwości trzech kropek: cholam-szuruk-chirik. I to jest pięć rodzajów mohin, nazywanych nefesz-ruach-neszama-chaja-jechida (NaRaNHaJ). Dążenie – to światło nefesz. Przymierze – to światło ruach. Więź – to światło neszama. Pożądanie wszystkich – to światło chaja. Przechadzka Stwórcy z duszami sprawiedliwych – to światło jechida.
26) Przyjdź i zobacz (ta chaze), wszystkie pokolenia ogrodu Eden (kol inun toldot de-ginta de-Eden) nie wychodzą od sprawiedliwego inaczej (la nafkin mi-cadik), niż wtedy, gdy wchodzi on do tej arki w jedności (ela kad ajjel be-haj tejwa be-chibbura chada) i wszystko jest w niej ukryte (we-kola gnizin ba), a potem wychodzą z niej (u-le-watar mina nafkin). Tak samo tutaj (of hacha), Noach, mąż sprawiedliwy (Noach isz cadik), nie wyprowadził pokoleń, aby się rozmnożyły na świecie (la apik toldot le-mifrej be-alma), dopóki nie wszedł do arki (ad de-a’al la-tejwa), i wszystko się w niej zgromadziło (we-itkenasz kola ba), i było w niej ukryte (we-hawu gnizin ba). A potem wyszły z niej, aby się rozmnożyć na świecie (u-le-watar mina nafku le-mifrej be-alma) i aby się ustanowić na ziemi (u-le-itkajema be-ar’a). I gdyby nie wyszły z wnętrza arki (we-ilmale de-nafku mi-go tejwa), nie utrzymałyby się na świecie (la itkajemu be-alma).
Sulam
26) Wszystko to są porodzenia Ogrodu edeńskiego, to znaczy Nukwy Zeir Anpina, obłaczającej wyższą Imę i nazywającej się wtedy Ogrodem edeńskim. Jej porodzenia – to dusze, pochodzące od sprawiedliwego, Jesod Zeir Anpina, ale tylko wtedy, gdy wchodzi on do arki, do Nukwy, w pełnym zjednoczeniu. I wszystkie porodzenia, które otrzymuje ona od sprawiedliwego, pozostają w niej ukryte przez pewien czas, a następnie rodzą się i wychodzą z niej. Tak samo Noach, mąż sprawiedliwy, nie wydał porodzeń, aby rozmnażać się na świecie, dopóki nie wszedł do arki. Wszyscy zgromadzili się i ukryli w niej na określony czas, a następnie wyszli z niej, aby rozmnażać się na świecie i zamieszkać na ziemi. I gdyby nie wyszli z arki, nie zamieszkaliby na świecie.
27) I wszystko jest na wzór tego, co jest powyżej (we-kola ke-gawna de-le-ejla). Z wnętrza arki wychodzą ku górze (mi-go tejwa nafkej le-ejla), z wnętrza arki wychodzą ku dołowi (mi-go tejwa nafkej le-tata). To jest na wzór tego (da ke-gawna da), i tutaj został ustanowiony świat (we-hacha itkajem alma), a nie jak wcześniej (we-la mi-kadmat de-na). Dlatego jest napisane: „I płynące wody ze środka twojej studni” (di-be-ginei kach ketiw: we-nozlim mi-toch be’ercha), i jest napisane: „I Noach zrodził trzech synów” (u-ketiw: wa-joleed Noach szelosza banim).
Sulam
27) I wszystko działo się według wyższego podobieństwa. Z arki, to znaczy z Nukwy, wyszli na górze, i z arki wyszli na dole – z arki Noacha. I dopiero teraz świat może istnieć, ale nie wcześniej. Dlatego powiedziano: „i płynącą ze swojej studni”. I powiedziano: „I Noach zrodził trzech synów”[4]. Wyjaśnienie. „I płynącą ze swojej studni” wskazuje na połączenie sprawiedliwego z wyższą arką, zachodzące według trzech linii: Awraham, Icchak i Jaakow. „I płynącą” – to Awraham. „Z” – to Jaakow. „Twojej studni” – to Icchak. I podobnie do tego napisano o Noachu i arce: „I Noach zrodził trzech synów”, którzy również przedstawiają trzy linie: Szem – linia prawa. Cham – linia lewa. Jafet – linia środkowa. Ponieważ Noach i arka na dole są całkowicie podobni do sprawiedliwego i arki na górze.
[1] Pisma, Miszlej (Księga Przysłów), 5:15. „Pij wodę z własnego zbiornika i wody płynące ze swojej studni”.
[2] Prorocy, Szmuel Bet (II Księga Samuela), 23:15. „I zapragnął Dawid i powiedział: ‘Kto da mi się napić wody ze studni Betlejem, która jest przy bramie?’”.
[3] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 26:19. „I zaczęli kopać w dolinie słudzy Icchaka i znaleźli tam źródło żywej wody”.
[4] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 6:10. „I urodził Noach trzech synów: Szema, Chama i Jefeta”.