45) Powiedział Rabbi Jose: „Rzeczywiście tak jest (amar rabi Jose, wadai hachei hu), i słyszałem od świętego blasku, że mówił tak (u’szma’na le’bocina kadisza da’amar hachei), że słowo „stworzył” jest słowem ukrytym (de’mila setima’a ihu bara), zamkniętym i nieotwartym (segir wela ftach). I dopóki było zamknięte w słowie „stworzył” (u’be’od dahawa segir be’mila de’bara), świat nie istniał i nie został ustanowiony (alma la hawej wela itkajjem), i wszystko było okryte przez „pustkę” (we’hawa chafej al kola tohu). I gdy ta „pustka” panowała, świat nie istniał i nie został ustanowiony (we’kad szalta hai tohu, alma la hawej wela itkajjem).”

Sulam

45) „Rabbi Josi powiedział: „To niewątpliwie prawda! Słyszałem od wielkiego światła, rabbi Szymona, że „stworzył (bara)” – to ukryte słowo, wskazujące, że klucz zamyka i nie otwiera. I gdy klucz wciąż zamyka w słowie „stworzył (bara)”, świat nie istniał i nie mógł istnieć, a pustka spowijała wszystko. I kiedy ta pustka panuje, nie ma świata i nie może on istnieć”.”

46) Kiedy ten klucz otworzył wrota i został przygotowany do użycia oraz do wydawania porodzeń? (ejmataj ha’hu maftecha ftach tar’in we’izdamman le’szimmusza ulemeabad toldin) Gdy przyszedł Awraham (kad ata Awraham), jak jest napisane: „Oto porodzenia nieba i ziemi, przy ich stworzeniu” (diktiv: ele toldot haszamajim we’ha’arec be’hibare’am). I nauczyliśmy się: „przy Awrahamie” (we’taninan: be’Awraham). I to, co było całkowicie ukryte w słowie „stworzył” (u’ma dahawa kola satim be’milat bara), litery powróciły do użycia (it’hadru atwan le’szimmusza) i wyszedł filar tworzący porodzenia (u’nafak amuda da’awad toldin), „ewar” – święty Jesod, na którym opiera się świat (ewar jesoda kadisza, de’alma kajma aleih).

Sulam

46) „Kiedy ten klucz otworzył wrota i był gotowy do użycia oraz do stworzenia porodzeń? Gdy pojawił się Awraham, właściwość Hesed, jak powiedziano: „Oto porodzenia nieba i ziemi przy ich stworzeniu”[1]. Czytaj nie „przy ich stworzeniu (be-ibar’am בהבראם)”, lecz „przy Awrahamie (be-Awraham באברהם)”. I wtedy (ujawniło się) wszystko, co było ukryte w słowie „bara (stworzył)”, – litery, to znaczy kelim, powróciły i zostały otwarte do użycia. I wyszedł filar, tworzący porodzenia, „ewar (אבר część)”, święty Jesod, na którym opiera się świat. Ponieważ „bara (ברא stworzył)” to te same litery co „ewar (אבר część)”.

Wyjaśnienie powiedzianego. Tutaj stawiane jest pytanie: „Kiedy ten klucz otworzył wrota i był gotowy do użycia oraz do stworzenia porodzeń?” W tym pytaniu są trzy aspekty:

1. „Otworzył wrota” – to opuszczenie niższej «hej ה» z nikwej ejnaim do pe, a wtedy otwiera się czterdzieści dziewięć wrót za pomocą mohin Hochmy;
2. „Był gotowy do użycia” – dzięki obłóczeniu Hochmy w światło chasadim, ponieważ dopóki światło Hochmy nie zostanie obłóczone w światło chasadim, AHaP nie mogą otrzymać mohin Hochmy, mimo że już połączyły się z „galgalta-ejnaim (GE)” jako jeden stopień. Ponieważ bez obłóczenia w chasadim, MI nie może świecić w ELE, i ELE wciąż pozostają ukryte w imieniu. Uznaje się, że mohin nie są jeszcze gotowe do użycia dla niższego;
3. „I do stworzenia porodzeń” – oznacza porodzenie dusz, ponieważ po tym, jak Zeir Anpin otrzymał te mohin w pełni, dokonuje ziwugu z Nukwą i rodzi dusze sprawiedliwych.

I odpowiedź: „Gdy pojawił się Awraham”. Wszystkie litery, które były ukryte w słowie „bara (stworzył)”, ponownie stały się używane. Awraham – to Hesed Zeir Anpina w stanie gadlut, gdy Hesed staje się Hochmą. A zanim pojawił się Awraham, wszystko było ukryte w słowie „bara (stworzył)”, a pustka panowała nad światem, to jest ZoN, i wtedy ZoN nie posiadało ani chasadim, ani Hochmy. A gdy pojawił się Awraham, to jest światło Hesed, napełniające Zeir Anpina, otworzyły się wrota pod wpływem Hochmy, ponieważ niższa «hej ה» opuściła się z ejnaim do pe, i ISZSuT połączył się z Aba we-Imą w jeden stopień, i w ISZSuT zstąpiło GaR światła, to jest światło Hochmy.

I po tym, jak Zeir Anpin już miał światło chasadim od Awrahama, światło Hochmy obłóczyło się w światło chasadim. I wtedy litery ELE połączyły się z MI, i imię Elohim zostało uzupełnione, a mohin obłóczyły się w Zeir Anpin. Dlatego powiedziano, że gdy przyszedł Awraham, litery ponownie zaczęły być używane, to znaczy mohin Hochmy zstąpiły w chasadim i obłóczyły się w Zeir Anpin.

„I wyszedł filar, tworzący porodzenia” – ponieważ niższa «hej ה» wtedy opuściła się z nikwej ejnaim Zeir Anpina do pe, i również on uzyskał brakującą mu Binę, Zeir Anpin i Nukwę, które nazywane są jego nowymi NeHI (Necach-Hod-Jesod), z Jesodem stanu gadlut, nazywanym „część świętej podstawy (Jesod), na której opiera się świat” – ponieważ za pomocą tej części (ewar) napełnia Nukwę, nazywaną „niższym światem”, i rodzi dusze sprawiedliwych.

I to jest w ujęciu ogólnym. Jednak porządek przyciągania mohin w ujęciu szczegółowym zostanie wyjaśniony dalej.”

47) Gdy ten „ewar” jest zapisany w słowie „bara” (kad ha’hu ewar itreszim be’milat bara), wtedy wyższy ukryty dokonuje innego zapisu dla Jego imienia i dla Jego chwały (kedein reszim setima’a ila’a reszimu achora l’szmei we’likarei), i to jest „MI” (weda ihu Mi), i stworzył „ELE” (u’bara Ele). I również święte imię, które zostało pobłogosławione, czyli „MA” (we’gam ken szma kadisza de’itbar’cha, de’ihu Ma), zostało zapisane i wyprowadzone ze słowa „bara” – „Ewar” (itreszim we’apeik min bara Ewar). I ono jest zapisane w „ELE” z jednej strony, a „Ewar” z drugiej strony (we’hu reszim be’Ele mi’sitra da, we’Ewar mi’sitra da). Święte ukryte „ELE” istnieje, i „Ewar” istnieje (setima’a kadisza Ele kajma, Ewar kajma). Gdy to zostało dopełnione, tamto zostało dopełnione (kad isztelim da, isztelim da). Wtedy wyrył w tym „Ewar” literę „hej” (galif le’hai ewar hej), i wyrył w tym „ELE” literę „jud” (galif le’hai ele jud).

Sulam

47) Kiedy ten „ewar (אבר)” jest zapisany w słowie „bara (ברא)”, wtedy wyższy, który jest ukryty, dokonuje innego zapisu dla Jego imienia i dla Jego chwały, i to jest „MI (מי)” oraz „bara (ברא) ELE (אלה)”. I również święte błogosławione imię MA (מה) zostało zapisane i wyprowadzone ze słowa „bara (ברא)” – „ewar (אבר)”. I ono jest zapisane w ELE (אלה) z jednej strony, a w „ewar (אבר)” – z drugiej strony. Ukryte i święte imię ELE (אלה) istnieje, i „ewar (אבר)” istnieje. I kiedy jedno się dopełnia, dopełnia się i drugie. Ten „ewar (אבר)” został oznaczony literą „hej ה”, a ELE (אלה) zostało oznaczone literą „jud י”.

Wyjaśnienie powiedzianego. Teraz zostają wyjaśnione szczegółowe właściwości mohin Zeir Anpina, które wcześniej zostały przedstawione w sposób ogólny. Powiedziano, że w momencie, „gdy „ewar (אבר część)” jest zapisany w słowie „bara (ברא stworzył)”, wtedy wyższy, który jest ukryty, dokonuje innego zapisu dla Jego imienia i dla Jego chwały, i to jest „MI (מי)”. Rzecz w tym, że „ewar (אבר)” to Jesod i atara, a „bara (ברא)” wskazuje na zamknięcie GaR w wyniku wzniesienia niższej „hej ה” do nikwej ejnaim. A atara tego ewara (אבר) jest zapisana w niższej „hej ה”, znajdującej się w nikwej ejnaim – to znaczy, jak powiedziano, że manula (zamek), to znaczy niższa „hej ה”, jest rozpoznawalna jedynie poprzez miftecha (klucz), to znaczy ateret Jesod[2].

I to oznaczają słowa: „Wyższy, który jest ukryty” – to znaczy wyżsi Aba we-Ima, zapisani w niższej „hej ה”, „dokonuje teraz innego zapisu” – w ich własnej manuli (zamku), to znaczy zapis miftecha (klucza), który jest atara tego ewara. I wtedy (wyższy) nazywa się „MI (מי), do którego odnosi się pytanie”[3] – gotowy do przyjęcia MaN i do opuszczenia niższej „hej ה” z ejnaim, oraz do podniesienia dla nich liter ELE (אלה), AHaP, za pomocą których przyciągane są GaR światła. Ale zanim niższa „hej ה” została oznaczona zapisem tego ewara (אבר), nie było żadnej rzeczywistej możliwości przyciągnięcia GaR. Ponieważ sama niższa „hej ה” to pięćdziesiąte wrota, które nie otwierają się w GaR, i dlatego dopóki nie została oznaczona miftechią (kluczem) ewara, nie nazywa się MI, ponieważ nie odnosi się do niej pytanie.

Dlatego powiedziano: „Kiedy ten «ewar (אבר)» jest zapisany w słowie «bara (ברא)»” – w tym momencie, gdy niższa „hej ה”, odnosząca się do słowa „bara (ברא)”, otrzymała zapis w postaci „ewar (אבר)”, który jest kluczem (miftecha), „wyższy, który jest ukryty, dokonuje teraz innego zapisu dla Jego imienia i dla Jego chwały, i to jest «MI (kto)»” – właśnie wtedy Aba we-Ima dokonują zapisu miftecha w niższej „hej ה”, znajdującej się w ich nikwej ejnaim, aby była godna nazywać się „MI, oczekujący pytania”, i przyciągnąć mohin de-GaR, ponieważ te mohin są przyciągane jedynie za pomocą zapisu „miftecha (klucza)”.

„I bara (stworzył) ELE (te)” – po tym, jak zamek (manula), znajdujący się w słowie „bara (ברא)”, został oznaczony zapisem miftecha (klucza) w postaci „ewar (אבר)”, i stał się właściwością MI, wtedy „MI (מי) stworzył ELE (אלה)” – to znaczy, niższa „hej ה” opuściła się z nikwej ejnaim do pe, podnosząc AHaP, litery ELE (אלה), do rosz, i zostały przyciągnięte GaR. I „bara (stworzył) ELE (te)” oznacza ukrycie, ponieważ nie ma w nich jeszcze obłóczenia w chasadim. I litery ELE (אלה), które się podniosły, nadal są ukryte w imieniu i nie mogą się ujawnić bez obłóczenia w chasadim.

„I również święte błogosławione imię MA (מה) zostało zapisane i wyprowadzone ze słowa «bara (ברא)» – «ewar (אבר)»”. Malchut, która opuściła się z ejnaim do pe, nazywana jest MA, ponieważ niższy świat nazywa się MA. I ten ekran, który wcześniej znajdował się w nikwej ejnaim, teraz opuścił się do pe, i na niego dokonano ziwugu, który zrodził stopień chasadim, światło błogosławieństwa. I dzięki temu ukrycie słowa „bara (ברא)” zostało usunięte, i przekształciło się ono w „ewar (אבר)” – Jesod, napełniający właściwość chasadim.

I powiedziano: „I również święte błogosławione imię MA (מה) zostało zapisane i wyprowadzone ze słowa «bara (ברא)» – «ewar (אבר)»” – ponieważ w literach ELE (אלה) wciąż brakowało światła chasadim, aby mogło się w nie obłóczyć. Dlatego ELE (אלה) pozostawały jeszcze ukryte w imieniu, a dzięki światłu błogosławieństwa MA (מה) zostało usunięte ukrycie słowa „bara (ברא)”, i przekształciło się ono w „ewar (אבר)”, dającego.

„I ono jest zapisane w ELE (אלה) z jednej strony, a w „ewar (אבר)” – z drugiej strony”. Teraz ujawniły się w nich dwa stopnie, jeden naprzeciw drugiego. ELE (אלה) – to AHaP z mohin Hochmy, które wciąż są pozbawione chasadim z tej strony. A „ewar (אבר)” – to Jesod, który otrzymał stopień chasadim od MA (מה), stoi naprzeciw niego z drugiej strony i jest pozbawiony Hochmy.

Dlatego powiedziano: „Ukryte i święte imię ELE (אלה) istnieje, i „ewar (אבר)” istnieje”. Ponieważ imię ELE (אלה), które uzyskało mohin Hochmy, nazywanej świętością, znajduje się w ukryciu po jednej stronie parcufa, a naprzeciw niego znajduje się „ewar (אבר)” na stopniu chasadim w parcufie. „I kiedy jedno się dopełnia, dopełnia się i drugie” – ponieważ oba one wyszły dzięki opuszczeniu niższej „hej ה” z nikwej ejnaim do pe. Ponieważ „ewar (אבר)” wyszedł dzięki sile MA (מה), znajdującego się w pe, i również ELE (אלה), to znaczy AHaP, podniosły się do góry dzięki temu, że Malchut stała się pod nimi w pe. W ten sposób, gdy jedno się dopełnia, dopełnia się również drugie, ponieważ pojawiają się one jednocześnie.

„Oznaczył ten «ewar (אבר)» literą «hej ה», a oznaczył ELE (אלה) literą «jud י»”. Ponieważ „hej ה” wskazuje na ekran, który tworzy jedynie stopień chasadim bez Hochmy, ponieważ jest to Malchut, która nie jest gotowa na przyjęcie Hochmy, a jedynie chasadim. A „jud י” wskazuje na ekran zachar, zdolnego do przyjęcia Hochmy. Dlatego „oznaczył ten «ewar (אבר)» literą «hej ה»” – ekranem MA (מה), który przyciąga jedynie chasadim bez Hochmy. „I oznaczył ELE (אלה) literą «jud י»” – ekranem zachar, który przyciąga Hochmę, ale nie chasadim.

48) Kiedy budzą się litery, aby dopełnić tę stronę i tę stronę (it’aru atwan le’aszloma le’hai sitra u’le’hai sitra), wtedy wyprowadził „mem” i wziął jedną na tę stronę, a jedną na tę stronę (kedein apeik Mem, natil chad le’hai sitra we’chad le’hai sitra), dopełniło się święte imię i powstało „Elohim” (isztelim szema kadisza we’it’awid Elohim), i również imię Awrahama (gam ken szema de’Awraham). Gdy to zostało dopełnione, tamto zostało dopełnione (kad isztelim da, isztelim da). I są tacy, którzy mówią, że Święty, niech będzie błogosławiony, wziął „MI” i połączył je z „ELE”, i powstało „Elohim” (we’j”a d’natal Kadosz Baruch Hu Mi we’szadei be’Ele, we’it’awid Elohim). I wziął Święty, niech będzie błogosławiony, „MA” i połączył z „Ewar”, i powstało imię „Awraham” (we’natil Kadosz Baruch Hu Ma we’szadei be’Ewar, we’it’awid Awraham). A słowo „MI” wskazuje na pięćdziesiąt wrót Biny i zawiera w sobie literę „jud”, pierwszą literę świętego imienia (u’milat Mi romez le’chamiszin sz’arei Bina, we’it bah Jud, ot kadma’a diszma kadisza). A słowo „MA” wskazuje na wartość liczbową świętego imienia i zawiera drugą literę świętego imienia jud-hej-waw-hej (u’milat Ma romez le’minjana diszma kadisza, we’it beih ot tinjana diszma kadisza jud-hej-waw-hej). Jak jest powiedziane: „Szczęśliwy lud, któremu tak się powiodło…” oraz „Zawiesił ziemię na «bez MA»” (kede’amar: „aszeri ha’am sze’kacha lo…” we’tuleh eretz al bli Ma). I wtedy zostały ustanowione dwa światy, w literze „jud” świat przyszły, a w literze „hej” ten świat (u’kedein itkajemu trejn almin, be’Jud alma da’atei u’be’He alma da). To znaczy, że poprzez „MI” został stworzony świat przyszły, a poprzez „MA” został stworzony ten świat (kelomar, be’Mi bara olam ha’ba, u’be’Ma bara olam ha’ze). I to wskazuje na stworzone na górze i na dole (we’dein hu remez eila we’tata). I wtedy powstały porodzenia i wyszło pełne imię, czego nie było przedtem (u’kedein awed toldot, u’nafak szema szalim, ma de’la hawa kedem de’na). Jak jest powiedziane: „Oto porodzenia nieba i ziemi, przy ich stworzeniu” (ha-hu de’amar: „Ele toldot haszamajim we’ha’arec be’hibare’am”), wszystko było zależne, aż zostało ustanowione imię Awrahama (kolhu hawu taljin ad de’itbri’u szmej de’Awraham). Gdy dopełniło się to imię Awrahama, dopełniło się święte imię (kejwan de’isztelim szema da de’Awraham, szema kadisza isztelim). Jak jest powiedziane: „W dniu stworzenia przez Stwórcę Elohim nieba i ziemi” (ha-hu de’amar: be’jom asot Haszem Elohim eretz we’szamajim).

Sulam

48) Kiedy budzą się litery „ewar (אבר)” – „hej ה”, i litery ELE (אלה) – „jud י”, aby uzupełnić jedną i drugą stronę, On tworzy literę „mem ם”. Jedno (imię) bierze „mem ם” w jedną stronę – w stronę liter ELOKI (אלהי), a drugie bierze „mem ם” w drugą stronę – w stronę liter „eware (אברה)”. I święte imię zostaje dopełnione, tworząc połączenie ELOKIM (אלהים). I zostaje dopełnione również imię Awraham (אברהם). Dlatego powiedziano: „I kiedy jedno się dopełnia, dopełnia się i drugie”[4].

Niektórzy uważają, że Stwórca wziął litery MI (מי) i połączył je z literami ELE (אלה), i powstało połączenie Elohim (אלהים). I wziął Stwórca litery MA (מה) i połączył je z „ewar (אבר)”, i powstało połączenie Awraham (אברהם). Słowo MI (מי) oznacza pięćdziesiąt wrót Biny. I w słowie MI (מי) znajduje się litera „jud י” – pierwsza litera świętego imienia. A słowo MA (מה) wskazuje na wartość liczbową świętego imienia, ponieważ AWAJa (הויה) z wypełnieniem „alef א” w gematrii daje MA (מה) – 45.

I w słowie MA (מה) znajduje się druga litera świętego imienia AWAJa (הויה), litera „hej ה”, jak powiedziano: „Szczęśliwy lud, którego Stwórca (AWAJa) jest ich Wszechmogącym (Elohim)”[5]. I powiedziano: „Zawiesił ziemię na niczym (bli-ma, bez MA)”[6], co wskazuje na wartość liczbową imienia AWAJa (הויה) z wypełnieniem „alef א”, w gematrii MA (מה) – 45. I wtedy zostały ustanowione dwa światy: poprzez „jud י” – przyszły świat, a poprzez „hej ה” – ten świat. Innymi słowy, poprzez MI (מי) stworzył przyszły świat, a poprzez MA (מה) stworzył ten świat. I to wskazuje na stworzone na górze i na dole.

I wtedy powstały porodzenia, i ujawniło się pełne imię – to, czego wcześniej nie było. Jak powiedziano: „Oto porodzenia nieba i ziemi przy ich stworzeniu (be-ibar’am בהבראם)” – to te same litery, co w słowach „przy Awrahamie (be-Awraham באברהם)”, ponieważ wszystkie porodzenia były zależne, bez doskonałości. A po tym, jak powstało imię Awraham, dopełniło się święte imię, jak powiedziano: „W dniu stworzenia przez Stwórcę (AWAJa) Wszechmogącego (Elohim) nieba i ziemi”. „W dniu stworzenia (בהבראם)” oznacza – w dniu, gdy zostały one dopełnione dzięki imieniu Awraham (אברהם). I wtedy wspomniane zostaje imię AWAJa, a do tego momentu w Torze imię AWAJa nie było wspomniane.

Te dwa stopnie – światło Hochmy w ELE (אלה) i światło chasadim w MA (מה) – obudziły się, aby się wzajemnie uzupełnić, to znaczy obłóczyć się w siebie nawzajem. I wtedy, po tym, jak Hochma obłóczyła się w chasadim, On stworzył literę „mem מם” – Malchut, która otrzymuje od tych dwóch stopni razem.

„Jedno (imię) bierze tę „mem ם” w jedną stronę” – w stronę liter ELOHI (אלהי), „a drugie bierze tę „mem ם” w drugą stronę” – w stronę liter „eware (אברה)”. „I dopełniło się święte imię, tworząc połączenie ELOHIM (אלהים). I dopełniło się również imię Awraham (אברהם)” – ponieważ teraz są cztery litery ELOHI (אלהי). I również została odciśnięta w tym „ewar (אבר)” litera „hej ה”, i tam także są cztery litery „eware (אברה)”.

Teraz, po tym jak litery wzajemnie się uzupełniły, kiedy te dwa stopnie – Hochma i chasadim – obłóczyły się w siebie nawzajem, On stworzył literę „mem מם” – Malchut, która otrzymuje od wszystkich. „Jedno przyjęło tę „mem ם” w jedną stronę – w stronę liter ELOHI (אלהי), a drugie przyjęło tę „mem ם” w drugą stronę – w stronę liter „eware (אברה)”. Kiedy litery ELOHI (אלהי) przyjmują „mem ם”, dopełnia się święte imię, i powstaje połączenie ELOHIM (אלהים). I również litery „eware (אברה)” przyjmują „mem ם”, i dopełnia się również imię Awraham (אברהם).

„A kiedy dopełniło się to imię Awraham (אברהם), dopełniło się święte imię” – ponieważ są to dwa stopnie, Hochma i chasadim, które wzajemnie siebie potrzebują. Dlatego święte imię nie zostaje dopełnione, dopóki nie zostanie dopełnione imię Awraham.

---

[1] Tora, Bereszit, 2:4. „Oto są dzieje nieba i ziemi przy ich stworzeniu, w dniu, gdy Stwórca Wszechmogący uczynił ziemię i niebo”.
[2] Zob. p. 44.
[3] Zob. wyżej, artykuł „Kto je stworzył”, p. 8.
[4] Zob. p. 47.
[5] Pisma, Tehilim, 144:15. „Szczęśliwy lud, któremu tak się powodzi, szczęśliwy lud, którego Stwórcą jest Wszechmogący”.
[6] Pisma, Ijow, 26:7. „On rozciąga północ nad pustką, zawiesza ziemię nad nicością”.