Przykazanie czternaste – Akademia Kabały

247) Przykazanie czternaste – chronić dzień Szabatu, będący dniem odpoczynku od wszystkich działań stworzenia. Tu są dwa przykazania: chronić dzień Szabatu i ozdabiać jego świętość. Czyli otrzymywać światło hochma, które nazywa się świętością, i chronić dzień Szabatu – jak dzień odpoczynku dla wszystkich światów, w którym wszystkie działania mnożą się i dokonują się, zanim oświęca się ten dzień.

Wyjaśnienie. Szabat – jest to taki stan duchowych światów, kiedy z góry schodzi światło, na skutek którego Z’A wznosi się do A’A, nukwa do Aw’I, światy BE’A w ISZSu’T i Zo’N świata Acilut. W skutku NaRa’N człowieka (u tego, u kogo on jest, kto znajduje się w duchowych światach BE’A) wznosi się również ze światami BE’A w Acilut i otrzymuje tam światło haja.

Wychodząc z tego, są dwa przykazania:

Pierwsze przykazanie – Nie czynić pracy i nie przenosić z jednego gospodarstwa w drugie. Dlatego że jak wszystkie światy w całości uwalniają się od nieczystych sił, my powinniśmy strzec tego, żeby nie było możliwości u nieczystych sił, powrócić i wymieszać się ze świętością Szabatu. A czyniący pracę doprowadza ponownie do wymieszania nieczystych sił z czystymi.

Drugie przykazanie – Ozdabiać dzień Szabatu nasłodzeniami w Szabat (wzniesienie światów BE’A), i otrzymuje człowiek (swoimi duchowymi życzeniami, znajdujący się w światach BE’A) z góry światło świata Acilut. To światło świata Acilut nazywa się świętością (hochma) i dlatego człowiek oświęca się nim.

Wszystkie oczyszczenia i prace mają miejsce tylko w naszych pracach i wojnach z nieczystymi siłami, przeszkadzającymi nam zbliżyć się i zlać się właściwościami ze Stwórcą. I właśnie w wojnach z nieczystymi siłami, z ich strony my dokonujemy wyboru iskier światła, które pochłonięte są poprzez nieczyste siły, a każde wydzielenie iskry światła z nieczystych sił i jej wzniesienie w Acilut określa się jako samodzielną, oddzielną pracę.

Na początku zostało dokonane to wydzielenie iskier i ich odbiór z nieczystych sił poprzez samego Stwórcę, o czym opisano w Jego działaniach w sześciu dniach stworzenia. A kiedy zostało ukończone całe wyjawienie iskier światła, określa się to jako koniec pracy i następuje naprawiony stan, który nazywa się Szabat, dniem odpoczynku, ponieważ nie ma co więcej naprawiać.

Dlatego Szabat – jest to dzień (stan świecenia światła w światach), kiedy nie ma więcej pracy w naprawieniu we wszystkich światach. Dlatego że w każdy Szabat (stan wzniesienia w duchowych światach do poziomu naprawienia wszystkich nieczystych sił) powraca ten sam stan doskonałości, który był przy pierwszym Szabacie stworzenia, stan spokoju we wszystkich światach ABE’A, kiedy oddzielają się wszystkie nieczyste siły i oddalają się na swoje miejsca, a wszystkie światy wznoszą się w świat Acilut, co określa się jako doskonała jedność. A my powinniśmy otrzymać tą świętość, światło świata Acilut – ono schodzi w nas za pośrednictwem wykonania poprzez nas dwóch przykazań: „Pamiętaj i strzeż dzień Szabatu”.

248) Po tym jak oświęcił ten dzień, pozostało stworzyć duchy, dla których nie są stworzone ciała. Pyta: „Czy Stwórca nie mógł zaczekać z oświęceniem tego dnia, dopóki nie stworzy ciała dla tych duchów?”. I odpowiada: „W Drzewie Poznania Dobra i Zła znajdowała się zła część, i prosiła, by panować w świecie. I oddzieliły się, i wyszło wiele duchów, uzbrojenie, żeby obłóczyć się w ciała w tego świata”.

Wyjaśnienie. Ponieważ oświęcił się dzień, pozostało stworzyć duchy, dla których jeszcze nie były stworzone ciała. Czyli oświęcił się dzień wcześniej, niż Stwórca zdążył stworzyć ciała dla tych duchów. O tym powiedziano w pierwszy Szabat stworzenia: „Które stworzył Stwórca czynić, dlatego że w niej pozostawione wszystkie prace, które stworzył Stwórca czynić”.

To wyrażenie Tory nie jest zrozumiałe: Przecież jeżeli Stwórca zakończył wszystkie prace w pełnej i ukończonej postaci, to On nie pozostawił nam nic do czynienia, gdyż wszystko już ukończył sam. Lecz rzecz w tym, że Stwórca dokonał całego podziału iskier światła i oddzielenia czystych sił od nieczystych w ten sposób, żebyśmy mieli możliwość czynić, czyli żebyśmy mogli ukończyć tę pracę w naszych wysiłkach w wykonaniu Tory i przykazań.

A oddzielenie, o którym mówi się, odnosi się tylko do tego, co powinien był dokonać sam Stwórca. Dlatego mówi Tora, że Stwórca zakończył całą pracę, gdyż zakończył całe przygotowanie dla nas i nic z Jego strony nie należało więcej czynić, dlatego że resztę stworzył Stwórca czynić nam. I to pozwala nam czynić i ukończyć stworzenie.

Dlatego mówi się, że Stwórca nie zdążył dokonać ciał dla duchów wcześniej, niż nastąpił Szabat. Te duchy były bez ciał – są to nasze nieczyste siły, popychające człowieka do grzechu. Lecz Stwórca pozostawił ich w takim stanie świadomie, ponieważ na skutek ich obecności w nas, jest u nas wolność woli, w pracach w Torze i przykazaniach.

Na skutek przegrzeszenia Adama, w malchut, która nazywa się Drzewo Poznania Dobra i Zła, wymieszały się czyste i nieczyste siły. Przy czym, nieczyste siły pragnęły panować nad czystymi w świecie tak, żeby nie pozwolić siłom dobra pokonać je nigdy. I wyszło kilka uzbrojonych duchów z zamiarem napaść na ciała i opanować je, i obłóczyć się w nie.

Dwie kropki połączyły się w malchut: Jedna naprawiona tym, że otrzymała właściwości biny, miłosierdzia. Druga din, sąd, na skutek ograniczenia w samej malchut. Kiedy malchut połączona jest z czystymi siłami, to jej właściwość ograniczenia jest ukryta, a kropka miłosierdzia otwarta (patrz punkt 123). I wtedy mówi się, że człowiek staje się godny wyłącznie dobra.

Lecz jeżeli grzeszy człowiek, on niszczy tym dobrą kropkę i otwiera tym kropkę ograniczenia w malchut. I poprzez to otwierane są siły pragnące zaszkodzić i zniszczyć naprawione, pragnące panować nad człowiekiem. I to jest zło.

Lecz jeżeli staje się godny tego, że kropka miłosierdzia otwiera się i panuje, to może wznieść malchut w binę, na skutek czego schodzi wyższe miłosierdzie i wyższe światło. Lecz jeżeli nie staje się godny i otwiera się kropka ograniczenia w malchut, to nie tylko szkodzi malchut, lecz szkodzi tym kropce biny, która połączona jest z malchut. Dlatego że tym ta kropka obraca się z dobrej w złą, z miłosierdzia w sąd, gdyż otwierają się ograniczenia w samej malchut. A każda otwarta właściwość – panuje.

Dlatego, po grzechu Adama otworzyła się kropka din w malchut. I tym Adam zaszkodził i kropce biny, która była połączona z malchut. I obróciła się ta z miłosierdzia w sąd. A przecież naprawienie malchut możliwe jest tylko za pomocą tej kropki, ponieważ ona sama nazywa się dobro. I malchut nazywa się dobro, dobrze jest, kiedy kropka biny otwiera się w niej.

Lecz teraz, po tym, jak została uszkodzona sama kropka biny w malchut i obróciła się z dobra w zło, postanowiła nieczysta siła, że przyszedł jej czas, by panować w świecie i obłóczyć się w ciała ludzi, czyli Adama i jego synów (duchowe parcufim). Czyli ciało życzenia nieczystej siły naśladuje miejsce ciała Adama. I wtedy już niemożliwym jest żadne naprawienie malchut od dobrej kropki. Dlatego że od strony biny w malchut również nie ma dobra, a obróciła się ta właściwość w zło, din, sąd, na skutek ograniczenia otrzymania w malchut.

I wiele uzbrojonych nieczystych sił, sił zniszczenia, wyszło do ataku, żeby obłóczyć się w ciała ludzi w tym świecie i stale panować w nich. Dlatego że myślała nieczysta siła, że nie ma żadnej przeszkody i ratunku od niej dla czystych sił, i nie ma u nich obrońcy, na skutek tej krzywdy, którą uczynił systemowi sterowania, kropce miłosierdzia w malchut, swoim grzechem Adam.

249) Lecz Stwórca, patrząc na to, naprowadził powiew ducha (ruach) z Drzewa Życia, Z’A, i uderzył nim w inne drzewo, malchut. I obudziła się inna, dobra strona, i oświęcił się dzień. Dlatego że stworzenie ciał i obudzenie duchów w tą noc Szabatu, odbywa się z dobrej, a nie ze złej strony.

Wyjaśnienie. Ponieważ widział Stwórca wzmocnienie sił sądu i nieczystych sił, ich możliwość obłóczyć się w ciała w świecie, co zupełnie wyklucza naprawienie świata w przyszłości, obudził On wiatr życia z Drzewa Życia, i uderzył nim w inne drzewo, został dokonany ziwug w inne drzewo, w malchut. Na skutek tego ziwuga, przekazało Drzewo Życia innemu drzewu, malchut, ducha życia, co pozwoliło malchut oderwać się od nieczystych sił.

Na skutek tego ponownie w malchut pojawiła się dobra strona, jak było do grzechu Adama, i zeszło światło Szabatu w świat. Czyli bez względu na to, że u nieczystych sił były siły do obłóczenia się w ciała i były one silniejsze od czystych sił, i według prawa powinny były zwyciężyć nieczyste siły, Stwórca wtrącił się w ten moment, nie biorąc pod uwagę zniszczenia od grzechu Adama.

Na skutek tego Zo’N, Drzewo Życia i Drzewo Poznania Dobra, połączyły się w ziwugu, jak do grzechu Adama, i zeszło w świat światło świętości Szabatu. Na skutek tego działania Stwórcy, powstał w świecie Szabat, zniknęła możliwość u nieczystych sił obłóczyć się w ciała ludzi w tym świecie, i pozostała nieczysta siła w tej postaci bezcielesnego ducha, a u człowieka pojawiła się możliwość zbliżenia się właściwościami do Stwórcy, co nazywa się jego powrotem (tszuwa).

Stworzenie ciał i obudzenie duchów tej nocy odbywa się od dobrej strony, a nie od strony nieczystych sił, dlatego że działania Stwórcy pozostają w człowieku na wieki. I tak jak w pierwszej sobocie stworzenia, kiedy Stwórca zupełnie nie przyjął pod uwagę krzywdy od grzechu Adama, a uczynił tak, że Zo’N dokonali ziwug i oświęcił się dzień, jak i do grzechu, gdyż zniszczył całą władzę nieczystych sił, bez względu na to, że była w nich siła, by panować.

Tak samo i we wszystkie Szabaty (duchowe wzniesienia dla znajdujących się odczuciami w światach BE’A) w ciągu sześciu tysięcy lat, bez względu na to, że człowiek jest jeszcze pełen nieczystości, dlatego że jeszcze nie naprawił grzechu Drzewa Poznania, bez względu na to, kiedy on dokonuje ziwug (światła z masachem) podczas nocy w Szabat (w duchowym stanie, który tak nazywa się), nie ma żadnej władzy nieczystej siły nad nim. I człowiek przyjmuje w tym ziwugu ciało i ducha nowonarodzonego, tak jakby nie było w nim żadnej krzywdy od grzechu Adama, czyli tak, jakby naprawił sam Drzewo Poznania.

I bez względu na to, że sam człowiek jeszcze nie stał się godny uwolnić się jeszcze od swojego egoizmu, nie ma tej nocy żadnej władzy nieczystych sił nad nim. I może otrzymać ciała i duchy w swoim ziwugu od strony Drzewa Dobra, a nie od nieczystych sił.

250) A jeżeliby inna strona miała przewagę tej nocy nad stroną dobra, wyprzedzając ją, to świat nie mógłby ustać przed nimi (przed siłą zła), nawet na mgnięcie. Lecz Stwórca przygotował lek. I oświęcił dzień wcześniej. I uprzedził, by zjawić się przed inną stroną. I istnieje świat. A to, że myślała inna strona, że zapanuje w świecie, to wbrew niej, tej nocy została stworzona i wzmocniona dobra strona. I zostały stworzone ciała i duch świętości w nich tej nocy, od strony dobra. I dlatego nasłodzenie mędrców znających to, od Szabatu do Szabatu.

251) Lecz kiedy zobaczyła to inna strona, że to, co chciała ona uczynić, uczyniła strona święta, poszła i błądzi w wielu wojskach i stronach swoich, i widzi wszystkich tych, kto dokonuje połączenia (czyli dokonuje bliskości z żonami) z nagim ciałem i przy świetle świecy (podczas bliskości należy zgasić światło i okryć ciała), i wszystkie dzieci, które urodziły się stąd, będą osłabione, ponieważ przybędą na nie duchy z innej strony. I to – nagie duchy złodziei, którzy nazywani są szkodnikami (jeszcze inaczej można powiedzieć, „którzy są z wypadku”, gdyż „wypadek” w Torze nazywa się daremne wylanie nasienia). I Lilit przybywa na nich i zabija ich.

252) Kiedy został oświęcony dzień i świętość panuje w świecie, ta inna strona zmniejsza siebie i chowa siebie każdego dnia soboty i każdej sobotniej nocy, oprócz Asimona i jego grupy, ukrycie idących przy świecach, by widzieć obnażony ziwug. A następnie oni chowają znikając wewnątrz szczeliny otchłani wielkiej. I kiedy kończy się Szabat, wiele wojsk wylatuje i porusza się w świecie. I dlatego była ułożona pieśń o nieszczęściach: „Żyjący pod ochroną Najwyższego” – żeby nie prześladowali oni świętego narodu.

Wyjaśnienie. Według prawa, nieczystej sile należy się panowanie w tym świecie, ponieważ ona była silniejsza od czystej i powinna była obłóczyć się w ciała. Lecz wtedy byłaby ziemia oddana w ręce grzeszników, a wszystkie pokolenia w świecie, powstające od człowieka, byłyby od nieczystej siły i nie byłoby w nich żadnej możliwości naprawić się, dlatego że nieczystość panowałaby w świecie nad wszystkimi pokoleniami, do tego stopnia, że nie byłoby możliwości uchwycić się za dobrą stronę nawet na jedno mgnięcie.

Lecz Stwórca dał lek, poprzedzając krzywdę, gdyż wywyższył Szabat, zabierając nieczyste siły, z tego powodu otworzyło się światło spokoju i odpoczynku we wszystkich światach. A wszystkie nieczyste siły były odrzucone w otchłań „techom raba”. I tym objawia się ożywienie świata, ponieważ to pozwala kontynuować rodzenie ciał i duchów od czystej strony w ziwugu w noc Szabatu, i porusza się świat do pożądanego celu.

Co więc oznacza – poprzedzić lekiem krzywdę? Całe stworzenie zbudowano w kolejności przyczyny i skutku. Wszystko, co odbywa się nie według kolejności rozwoju świateł, nazywa się uprzedzeniem (przejściem przez kilka poziomów, pomijając kolejność przyczyny i skutku niektórych z nich).

A ponieważ świętość Szabatu przyszła jako obudzenie z góry, od życzenia Stwórcy, bez żadnego życzenia i prośby z dołu, gdyż Adam jeszcze nie dokonał żadnego naprawienia i zbliżenia ze Stwórcą, by zasłużyć na Szabat, a sam Stwórca poprzedził krzywdę poprzez lek dla naprawienia świata, to nazywa się to działanie Stwórcy – uprzedzeniem.

I tak jak myślała nieczysta strona opanować władzę w świecie, tak było uczynione dobrą stroną tej nocy. Przecież ta noc, noc po grzechu w Drzewie Poznania, była oddana cała nieczystym siłom. I dlatego myśleli oni, że będą mogli sterować światem. Lecz odbyło się odwrotnie – świętość zajęła ich miejsce: Zostały stworzone czyste ciała i duchy tej nocy od dobrej strony. Dlatego że odbyło się takie przygotowanie, że wszystkie ziwugim tej nocy urodziły ciała i duchy od dobrej strony, zupełnie bez uczestnictwa nieczystej siły. Czyli zupełnie przeciwnie, niż było myślane przez nieczystą siłę.

A dlatego czas mędrców znających to, od soboty do soboty – przecież w tym czasie, ciała i duchy tworzone są od czystej dobrej strony. A nieczysta siła, kiedy widzi, że to, co ona chciała uczynić, stworzono poprzez przeciwną jej stronę, zbiera swoje złe siły i wyszukuje w całym świecie, i widzi wszystkich, kto dokonuje ziwug w świetle świecy, z obnażonym, otwartym ciałem, ziwug, od którego rodzą się chorzy synowie. Nieczysta strona wysyła w tych synów swoje złe duchy, duchy grzeszników, którzy nazywani są krzywdzącymi, na skutek tego nad nimi panuje Lilit i zabija ich. Obłóczenia – jest to światło hasadim, obłóczenie Imy, zamiar ze względu na Stwórcę.

A kiedy przychodzi w świat światłość Szabatu, i Szabat panuje w świecie, nieczysta strona zmniejsza swoją siłę i chowa się w ciągu dnia soboty, nocy i dnia, i dlatego jest to czas mędrców. I tylko krzywdzący, którzy nazywani są Asimon i cała jego grupa, idą w świetle świecy potajemnie obserwować obnażających swój ziwug. A następnie oni ukrywają się w nukwie techom raba. Dlatego Asimon, chociaż jest w nim siła do widzenia ziwuga w świetle świecy i w Szabat, lecz nie może krzywdzić w Szabat, a zobowiązany jest natychmiast powrócić do nukwy techom raba. I tylko po odejściu Szabatu on może krzywdzić.

Rabbi Szymon odczuł tę trudność w wyjaśnieniu powiedzianego, że „czas mędrców – w Szabat”. Dlatego że każdy dzień, zaczynając od północy, Stwórca spaceruje w Rajskim Ogrodzie i dokonuje ziwug z mędrcami, a nie tylko w dniu soboty. Te pytania również zadaje Zohar, i odpowiada, że jest różnica między ziwugiem w zwykłą noc i w sobotnią – w świetle świecy. Dlatego że w zwykłe, powszednie noce, jest siła u nieczystych sił, by zarażać rodzących się synów chorobami, a również Lilit ma siły unicestwiać ich.

Wtedy jak w noc Szabatu, chociaż jest obecny krzywdzący Asimon i jego grupa, lecz nie ma on sił krzywdzić w ciągu Szabatu, a tylko po jego odejściu. Lecz naprzeciwko tej jego możliwości, krzywdzić po dniu Szabatu, jest naprawienie, które nazywa się „awdala”, oddzielenie soboty od powszednich dni błogosławieństwem, modlitwą i kielichem wina, którymi zupełnie anulowane są wszystkie siły tego szkodnika. Dlatego jest wielka różnica pomiędzy ziwugiem zwykłej nocy i ziwugiem w noc Szabatu. Rzecz w tym, że jest źródło światła, Z’A, wyższa jedność, i jest źródło ognia, malchut, niższa jedność, i trzy detale są w płomieniu świecy:

biały płomień wyższy,
niższy płomień,
gruba część, knot i olej, na którym trzyma się niższy płomień.

Ten niższy płomień nazywa się pożerającym ogniem, gdyż jest to ostrość, siła ograniczenia w świecy, i dlatego on pożera wszystko, co pod nim, knot i olej. A wyższy, biały płomień – jest to miłosierdzie znajdujące się w świecy, ponieważ biały – to miłosierdzie.

A dokonujący ziwug w świetle świecy, zobaczy swoje dzieci uszkodzonymi, i Lilit może uśmiercać je, ponieważ w świecy jest ostrość sądu, i dlatego nieczyste siły mogą przyssać się do takiego ziwuga, gdyż na skutek ostrości sądu otwierają się ich ciała, czyli nieczystości, które są w ciałach uczestniczących w ziwugu i znajdujące każde to, co jemu pasuje.

Dlatego zezwolony jest ziwug tylko o północy, czyli tylko w ciemności, kiedy nie ma żadnego światła, kiedy powiedziano o malchut: „I obudzi się pośród nocy i otworzy się miłosierdzie”. Lecz jeżeli jest jakiekolwiek światło świecy, to wywołuje otwarcie nieczystości w ciałach i nieczysta siła przysysa się do tych ciał. Dlatego że w świetle świecy, nieczysta siła widzi nieczystość w ciałach dokonujących ziwug, i donosi na nie, i przysysa się do tych ciał. Lecz w sobotnią noc, wszystkie ograniczenia ostrości i sądu znikają, i grube niższe płomienie stają się jak białe wyższe, a to oznacza, że zezwolone jest nawet światło świecy. Co więcej, pod działaniem świętości soboty, w całości znikają wszystkie nieczystości z ciała człowieka, i dlatego nie ma strachu w otwarciu ciała w świetle świecy.

Lecz nawet w sobotę, kiedy grube płomienie obracają się w białe, i znika ograniczenie i sąd, tak czy inaczej białe płomienie świecy potrzebują grubej części światła, żeby było na osnowie czego się trzymać. A gruba osnowa – jest to obowiązkowa obecność din i ograniczenia, dlatego że grube oznacza ograniczenie.

Lecz w sobotę te ograniczenia nie objawiają się. I to podobne jest do monety, na której nie ma obrazu, i dlatego nie wiadomo jaka ona jest. I dlatego nazywa się ten krzywdzący, oznaczający grubą część świecy, na której trzymają się białe płomienie świecy, imieniem Asimon (w hebrajskim – żeton), co oznacza moneta bez obrazu.

Gruba część świecy wznosi się w ukrytej postaci z białym światłem świecy, ponieważ świeca nie jest w stanie palić się bez niego. Dlatego ta gruba część widzi otwarty ziwug i może krzywdzić po odejściu soboty. I chociaż w noc soboty, otwarcie (obnażenie) ciał nie szkodzi, ponieważ nie objawia się w sobotę nieczystość ciała, to przy odejściu soboty ma możliwość nieczysta siła otworzyć się i zaszkodzić.

A wszystko to na skutek tego, że po sobocie Asimon i jego grupa na nowo powracają w swoje formy, i wznoszą się z wielkiej otchłani techom raba, w miejsce zasiedlenia i szybują nad światem, i mogą krzywdzić. Dlatego jest pieśń: „Siedzący w cieniu Najwyższego” – przecież za pomocą modlitwy i powrotu do Stwórcy ratuje człowiek od krzywdzących jego:

„Kto przebywa w pieczy Najwyższego i w cieniu Wszechmogącego mieszka, mówi do Pana: Ucieczko moja i twierdzo moja, Boże, któremu ufam. Bo On sam cię wyzwoli z sideł myśliwego i od zgubnego słowa. Okryje cię swoimi piórami i schronisz się pod Jego skrzydła; Jego wierność to puklerz i tarcza. Nie ulękniesz się strachu ani w nocy, ani za dnia – lecącej strzały, ani zarazy, co poraża w mroku, ani moru, który niszczy w południe. Choć tysiąc padnie u twego boku, a dziesięć tysięcy po prawicy twojej: ciebie to nie spotka, ty ujrzysz na własne oczy – będziesz widział odpłatę na grzesznikach…” (Psalm 91).

253) Jakie miejsca oni odwiedzają w noc ukończenia Szabatu? Kiedy wychodzą w pośpiechu, pragną panować w świecie nad świętym narodem, widzą go stojącego w modlitwie i śpiewającego tę pieśń: „Kto przebywa w pieczy Najwyższego”, na początku oddzielającym Szabat od dni powszednich w swojej modlitwie, a następnie nad kielichem wina, oddalają się te siły i odlatują na pustynię. Miłosierny, On uratuje nas od nich i od złej strony.

Wyjaśnienie. Tu jest pytanie tylko o nocy ukończenia soboty, a nie o nocach powszednich, gdyż noc ukończenia soboty niesie w sobie jeszcze jakąś siłę świętości, dlatego chociaż nieczyste siły wylatują z techom raba i lecą pokonać Izrael, lecz widząc działanie Izraela w modlitwie pieśni i błogosławieniu nad kielichem wina, odlatują nieczyste siły na pustynię, niezasiedlone miejsce. I ludzie uratowani są od nich.

Stąd są trzy miejsca uratowania się od nich:

w sobotę oni znajdują się w nukwie techom raba i nie ma w nich sił, by szkodzić,
w końcu soboty za pomocą modlitwy i oddzielenia soboty od dni powszednich, błogosławieństwo nad kielichem wina, oni znajdują się na pustyni (miejsce, gdzie nie ma człowieka), czyli są w nich siły, by krzywdzić, lecz nie znajdują się w zasiedlonym miejscu,
w reszcie nocy niedzieli, oni znajdują się również w niezasiedlonych miejscach.

254) Trzech ich jest, czyniących zło samym sobie:

a) przeklinający siebie,

b) wyrzucający chleb lub jego resztki, większe niż rozmiar oliwki,

c) zapalający świece na koniec Szabatu wcześniej, niż Izrael osiągnie świętość w błogosławieństwie: „I ty święty”, a ten płomień świecy, prowokuje płomień ognia piekła, zapalić się w tym świetle (świecy), do tego jak przyszedł czas.

255) Jest jedno miejsce w piekle dla naruszających Szabat. I oni są karani w piekle, przeklinają zapalającego świecę przed tym, niż przyszedł czas, i mówią mu: „Stwórca przemieści ciebie potężnym rzutem, zawoła ciebie, skręci w kłębek i rzuci jak kulę w szeroką ziemię, gdzie ty umrzesz”.

Wyjaśnienie. Jeden krzywdzący nazywa się „złe oko”. I on lubi przekleństwa, jak powiedziano (Teelim 109,17): „Lubi on przekleństwa – i ono przyszło do niego, i nie życzył błogosławieństwa – i ono oddaliło się od niego”. Kiedy człowiek przeklina siebie, on daje tym siły złemu oku, by lubił przeklęcie, i ten panuje nad nim – tym czyni zło samemu sobie.

Nie ma żadnej rzeczy w tym świecie, która nie miałaby swojego korzenia z góry. Tym bardziej chleb, od którego zależy życie człowieka, ma swój własny korzeń z góry. Dlatego ten, kto zaniedbuje chleb, wywołuje tym krzywdę w swoim korzeniu z góry. To rozumie każdy człowiek, lecz rozumie w rozmiarze porcji, która daje mu nasycenie, niosące życie.

Lecz jeżeli kawałek chleba i okruchy są mniejsze od oliwki – jest zaniechujące, i dlatego wyrzucają taką ilość, dlatego że nie ma w tym nasycenia. Lecz ponieważ mędrcy postanowili błogosławić nawet obiad chlebem do wielkości oliwki, jesteśmy zobowiązani odnosić się do tej porcji jak do nasycającej. I nie ma prawa zaniedbywać tej ilości. A zaniedbujący czyni sobie krzywdę.

Przyczyna tego, jak powiedziano w Talmudzie: Zapytali Stwórcę – „Stwórco świata, powiedziano w Torze twojej, nie obracaj liku i nie bierz łapówki. Lecz Ty obracasz lik swój do Izraela…”. Odpowiada Stwórca: „Jak mogę nie obracać liku do Izraela, który strzeże prawo do wielkości oliwki…”. Czyli biorąc pod uwagę nawet rozmiar oliwki, jako pokarm niosący nasycenie, my stajemy się godni otwarcia liku Stwórcy, chociaż nie jesteśmy godni tego. Dlatego zaniedbujący ilość chleba wielkości oliwki, nie uważający go za nasycenie, nie staje się godny otwarcia liku Stwórcy. I dlatego krzywdzi sam siebie.

Kto zapala świecę przy odejściu Szabatu, zanim osiągnie Izrael świętość w błogosławieństwie, wywołuje tym zapalenie ognia piekła od tej świecy. Dlatego że do tego momentu była sobota, i świętość soboty panowała, a ogień piekła nie panował w sobotę. Dlatego naruszający sobotę, który zawczasu zapala świecę, ponieważ zapala ogień piekła wcześniej, wywołuje krzywdę sobie. Dlatego że naruszenie soboty – jest to największe naruszenie. I dlatego jest w piekle szczególne miejsce dla naruszających soboty. A umieszczeni w piekle przeklinają je za to, że swoimi działaniami zawczasu wywołali płomień ognia piekła.

256) Dlatego że nie powinien zapalić świecy przy odejściu Szabatu przed tym, aż Izrael oddzieli Szabat od dni powszednich w swojej modlitwie nad kielichem wina, gdyż do tego czasu Szabat i świętość Szabatu panuje nad światem. A podczas oddzielenia przez błogosławieństwo nad kielichem, wszystkie te siły i armie, ustawione do sterowania w dni powszednie, każde z nich powraca na swoje miejsce, do pracy, nad którą jest postawiony.

Wyjaśnienie. Główny zakaz ma miejsce tylko do błogosławieństwa w modlitwie. Lecz należy się strzec i nie zapalać świecy do samego oddzielenia Szabatu od powszednich dni w błogosławieństwach nad kielichem, ponieważ do tego czasu jeszcze uważa się sobota. Lecz rzecz jasna można zapalić świecę dla samego oddzielenia soboty od dni powszednich, czyli dla błogosławieństwa nad zapaloną świecą.

257) Kiedy przychodzi Szabat i oświęca się ten dzień, budzi się świętość i panuje w świecie, a władza dni powszednich znika, i nie powraca do odejścia Szabatu. Chociaż ukończył się Szabat, nie powraca władza innych sił do tej pory, dopóki nie powie Izrael błogosławieństwa: „Oddzielający między świętością i powszednimi dniami”, wtedy świętość znika i armie sterujących dniami powszednimi budzą się i powracają na swoje miejsca, każdy na swoje miejsce, na które został postawiony z góry.

258) Lecz bez względu na to, jeszcze nie panuje nieczysta siła, dopóki nie pojawi się światło od tajemnicy świecy, i wszyscy oni nazywani są „świecenie ognia”, ponieważ z tajemnicy słupa ognia i od osnowy ognia przychodzą wszyscy oni i panują nad światem niższym. I wszystko to odbywa się, jeżeli człowiek zapala świecę wcześniej, niż Izrael ukończy błogosławieństwo w modlitwie.

Wyjaśnienie. Malchut nazywa się słup światła (patrz punkt 209), a siły w świetle świecy – są to ograniczenia w malchut. I nie ma możliwości, by te siły działały wcześniej, niż zapala się świeca.

259) Lecz jeżeli on zaczeka do ukończenia błogosławieństwa w modlitwie, to grzesznicy w piekle wybronią sąd Stwórcy nad sobą, i oni wywołują na tego człowieka wszystkie błogosławieństwa, które wypowiada społeczność: „I odwdzięczy się tobie Stwórca rosą niebiańską”, „Błogosławiony będziesz w mieście twoim”, „Błogosławiony będziesz w polu twoim”, itd.

Wyjaśnienie. Wypowiedzeniem błogosławieństw wywołuje się zejście wielkiego światła, siłą którego my pozbawiamy się piekła. A ponieważ grzesznicy w piekle widzą to, oni żałują swoich przegrzeszeń i bronią sądu Stwórcy nad nimi tym, że widzą swoją karę. A ponieważ człowiek wywołał taką obronę sądu Stwórcy, to w nim dokonują się wszystkie błogosławieństwa, które wypowiedziane są w czasie odejścia soboty przez społeczeństwo modlących się.

260) „Szczęśliwy pouczający biednego, w dniu zła uratuje go Stwórca”. Co oznacza – w dniu zła? W dniu, kiedy panuje zło, pragnąc zabrać jego duszę. Biedny – oznacza chory. Rozumiejący – oznacza rozumujący niezbędność uleczyć się od grzechu przed Stwórcą. Drugie wyjaśnienie: Jest to dzień sądu nad światem. Rozumiejący – oznacza pojmujący, jak uratować się od niego, jak powiedziano: „W dniu zła uratuje go Stwórca”, czyli w dniu, kiedy sąd, nie na korzyść człowieka panuje w świecie, uratuje go Stwórca.

Wyjaśnienie. Dzień upadku – oznacza stan panowania nad człowiekiem nieczystych sił, które nazywają się zło, zabierające duszę człowieka. Rozumiejący biednego – mówiący choremu by powrócił do Stwórcy naprawić się. Tego uratuje Stwórca od władzy nieczystych sił.

Zohar pokazuje to jako przedłużenie powiedzianego, że są trzy źródła zła dla duszy człowieka, wywołującego na siebie zło. Dlatego opisuje tu rady dla pojmujących, miłosiernych do biednego – żeby mówił do serca chorego (odczuwającego siebie chorym we własnym źle – egoizmie) powrócić do Stwórcy. Wtedy Stwórca uleczy go. I wynagrodzeniem tym Stwórca ratuje go w dniu upadku, który on uczynił w swojej duszy. I nawet jeżeli sąd panuje nad całym światem, uratuje go Stwórca za to, że nauczył chorego by powrócił do Stwórcy, wyjaśnił choremu niezbędność naprawić siebie. A różnica w wyjaśnieniach jest w tym, że pierwsze wyjaśnienie ma odniesienie do indywiduum, które zobaczy w sobie zło, a drugie – o źle całego świata. I w tym wypadku uratuje go Stwórca, wynagrodzeniem za wykonanie tego przykazania.

38) Przyszła litera א alef, ale nie weszła, by stanąć przed Stwórcą. Powiedział jej Stwórca: „Dlaczego nie wchodzisz do mnie jak reszta liter?” Odpowiedziała Jemu: „Dlatego że widziałam, iż wszystkie litery wyszły od Ciebie bez pożądanej odpowiedzi. I oprócz tego widziałam, jak Ty dałeś literze ב bet ten wielki prezent. A przecież nie może Król Wszechświata zabrać z powrotem swojego prezentu i przekazać innemu!” Odpowiedział jej Stwórca: „Chociaż z literą ב bet stworzę świat, lecz ty będziesz stać w czołówce wszystkich liter i nie będzie we Mnie jedności, jak tylko poprzez ciebie, od ciebie zawsze rozpoczynać się będzie odliczanie wszystkiego i wszystkie działania tego świata, a cała jedność wyłącznie w tobie.”

Jak już wiemy – wszystkie pytania liter jest to „aliat Ma’N” – prośba każdej z nich, modlitwa, wzniesienie życzenia litery do Stwórcy. A odpowiedzi Stwórcy na ich pytania – jest to „jeridat Ma’D” (odpowiedź Stwórcy), zejście z góry światła, siły, dostatku, zgodnie z prośbą. Wielka doskonałość, która jest w literze alef, przychodzi do niej nie od prośby z dołu o duchowe wzniesienie, naprawienie, a od zejścia siły z góry, świata duchowo wznoszącego tego, kto znajduje się z dołu.

Dlatego litera א alef od początku do końca naprawienia nigdy nie pobudza wzniesienie swej prośby do góry, podobnie do innych liter, właściwościami których odbywa się naprawienie w ciągu 6.000 lat. I wtedy kiedy zejdzie wyższe światło, dające siłę dla duchowego wzrostu, budzi się litera א alef, co odbędzie się w końcu naprawienia. Przyczyna tego, że litera א alef nie wznosi swojej prośby, Ma’N do góry, do Stwórcy, jest w tym, że ona widziała jak wszystkie litery prosiły, lecz bezskutecznie, dlatego że naprzeciwko właściwości każdej litery znajdowała się przeciwna właściwość w systemie nieczystych sił. Dlatego też litera א alef postanowiła, że nie jest lepsza od reszty liter, że również naprzeciwko niej jest odpowiednia nieczysta siła.

Również nie wznosiła ona swojej prośby, Ma’N do Stwórcy, ponieważ już widziała, że Stwórca postanowił stworzyć świat właściwością litery bet, miłosierdziem. I dlatego, że nie miała zwątpienia, iż nie może być po tym jakiejś zmiany w postanowieniach Stwórcy, postanowiła nie prosić Go.

Chociaż prawdą jest, że świat stworzony jest już właściwością litery ב bet i Stwórca nie przekazuje swojego prezentu innej literze, lecz właściwością tej litery stworzony jest tylko niepełny parcuf, mały, Wa’K, bez głowy. A ponieważ brakuje głowy w parcufie, to do jego wielkiego stanu, który możliwy jest tylko przy napełnieniu parcufa, oprócz światła miłosierdzia (hasadim) jeszcze i światłem mądrości (hochma), brakuje jeszcze liter dla połączenia, zarodzenia i urodzenia nowego parcufa, nowego stanu. Osiągnięcie takiego wielkiego stanu możliwe jest tylko za pomocą właściwości litery alef, gdyż tylko א alef może doprowadzić parcuf do wielkiego stanu, dopełnienia do jego ciała, Wa’K, również i głowy, Ga’R, mochin – światło hochma. Litera alef wywołuje połączenie Z’A i malchut w stanie panim be panim, wtedy jak do tego, w stanie katnut, napełnieniu tylko światłem miłosierdzia, Z’A i malchut były w połączeniu ahor be ahor. Dlatego א alef tworzy rosz we wszystkich literach, co wyjaśnia się tym, że ona znajduje się na czele wszystkich liter alfabetu.

Dlatego powiedział Stwórca: „Moja jedność objawia się w świecie właściwością litery א alef. Co więcej, całe wynagrodzenie i kara, oddalenie i zbliżenie, pragnienie do duchowego zbliżenia (tszuwa), dzięki którym realizuje się końcowe naprawienie, odbędzie się wyłącznie właściwością alef. Dlatego że literą ב bet ugruntowałem osnowę parcufa, żeby w żaden sposób parcuf nie zależał od działań niższych tak, że jeśli rozpoczną grzeszyć, nie wpłynie to na znajdujących się wyżej”.

„Lecz światło co jest w tobie א alef” – przedłuża Stwórca – „wprost związane jest z działaniami niższych. Jeżeli grzeszą, natychmiast znika światło mądrości, światło Ga’R w tobie, a jeżeli naprawiają swoje czyny (tszuwa), to powraca światło hochma. A jedność Moja ze wszystkimi stworzeniami w końcu naprawienia objawia się wyłącznie literą א alef.”

Litery – są to kli, życzenia. I to ma odniesienie zarówno do oddzielnych liter alfabetu, jak i do liter połączonych w słowa. Litery w imionach duchowych obiektów oznaczają wielkość ich życzenia, które światło może napełnić. Litery prostego imienia, bez napełnienia, oznaczają szkielet imienia. Bez światła, kli ma grubość zero ze światłem nefesz. Litery napełnionego imienia oznaczają tę wielkość życzeń, które napełniane są światłem.

Dwa źródła liter: litery י jud i א alef. י Jud – prawdziwe źródło liter, gdyż rozpoczynając cokolwiek pisać, rozpoczynamy od kropki – jud, a następnie przedłużamy kropkę w potrzebną z czterech kierunków stronę, otrzymujemy linię. Litery są to kelim, życzenia, które otrzymują światło nasłodzenia. Życzenie do czegokolwiek konkretnego rodzi się tylko przy:

Napełnieniu początkowego, jeszcze nieświadomego życzenia.
Początku nasłodzenia z niego.

Dlatego że od wspomnienia – reszimot, od przeszłego nasłodzenia, rodzi się prawdziwe życzenie otrzymać je, ponownie odczuć. A właśnie takie życzenie jest kli. Napełnione kli nie można nazwać prawdziwym życzeniem, ponieważ ono jest zadowolone. Dlatego wyjście światła, odczucie duchowego upadku – to czas tworzenia nowych kelim na nowe, przyszłe otrzymywanie światła, nowe poznania. Gdyż pierwsze skrócenie jest osnową zniknięcia światła we wszystkich kli, to czarna jego kropka jud jest osnową wszystkich liter kli.

Drugie skrócenie jest prawdziwym korzeniem wszystkich światów, dlatego że pierwsze było wyłącznie na kropkę, czwarte stadium, malchut, czwartą literę – ה hej, w imieniu Stwórcy AWA’Ja, a drugie skrócenie było na binę, w której połączyły się razem dwie kropki – bina i malchut. Połączenie dwóch kropek daje linię w długości lub szerokości. Jeżeli jest to linia w szerokości, ona nazywa się nieboskłon – parsa. Suma skutków pierwszego i drugiego skrócenia daje pochyłą linię, z prawej strony powstaje G’E – keter, hochma, a z lewej AHa’P – bina, Z’A i malchut. Keter i hochma znajdują się na poprzednim poziomie, pokazane literą jud, pierwszym korzeniem świata, a bina, Z’A i malchut spadły na niższy poziom, na skutek drugiego skrócenia, które pokazane pochyłą linią. A ponieważ litera י jud jest pierwszym lecz bardzo oddalonym korzeniem światów, a wszystkie światy stworzone są po, i według drugiego skrócenia, to litera א alef stoi w czołówce alfabetu.

Jakim światłem napełnia się duchowe kli, obiekt, parcuf, również można widzieć z jego oznaczenia: jeżeli on napełnia się światłem mądrości, hochma, to jest to napełnienie oznaczone literą jud, a jeżeli napełnia się światłem miłosierdzia, or hasadim – to literą alef.

39) Stworzył Stwórca wyższe litery, odnoszące się do biny – wielkimi, a niższe litery, odnoszące się do malchut – małymi. Dlatego powiedziano: „Bereszit Bara” – na początku stworzył – dwa słowa rozpoczynające się od ב Bet, a następnie „Elokim Et”, Stwórca Sam – dwa słowa rozpoczynające się od א alef. א Alef i ב bet pierwsze – są to litery biny, a א alef i ב bet drugie – są to litery malchut. I wszystkie one powinny wpływać swoimi właściwościami wzajemnie jedna na drugą.

Kiedy wyższy pragnie pomóc, daje światło niższemu, i on powinien obłóczyć się w niższego, co oznacza dwie pierwsze litery ב bet i dwie litery א alef, będące w czterech pierwszych słowach Tory. Dlatego że pierwsza litera ב bet – wyższa bina, a druga litera ב bet – niższy Z’A, pierwsza bet obłacza się w drugą.

Tak samo i pierwsza א alef odnosząca się do biny, obłacza się w א aef drugą, w Z’A, żeby napełnić ją światłem. Dlatego dwie litery ב bet – są jak jedna litera ב bet, i dwie litery א alef – są jak jedna litera א alef, ponieważ niższa litera jest wyłącznie wpływem wyższej, mówiące o tym, że wyższy parcuf napełnia niższy parcuf.

Z א alef nie można stworzyć świata, dlatego że od niej rozpoczyna się słowo arur – przekleństwo, i jeżeli poprzez nią byłby stworzony świat, nieczyste siły, które nazywane są arur, otrzymałyby wielką siłę od czystych sił, które nazywane są baruch – błogosławieństwo. Dlatego świat jest stworzony przez nukwę de-Z’A, literą ב bet, jak również siłą litery ב bet stworzony Adam z nukwy Z’A. I dlatego malchut świata Acilut jest korzeniem całego stworzenia, wszystkich światów, i ich zasiedlających.