244) Jedenaste przykazanie – oddzielać dziesięcinę od płodów ziemi. Są w tym dwa przykazania: oddzielić dziesięcinę ziemi i przynosić w darze płody drzewa, jak powiedziano (Tora. Bereszit 1,29): „Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi, i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem”. Powiedziano tu: „Oto wam daję” i powiedziano w innym miejscu (Tora. Bemidbar 18,21): „Oto oddaję lewitom, jako dziedzictwo wszystkie dziesięciny składane przez Izrael, w zamian za służbę”, i również powiedziano (Tora. Waikra 37,30): „Każda dziesięcina z ziemi, z zasiewu ziemi lub z owoców drzewa należy do Pana, jest rzeczą poświęconą dla Pana”.

Wyjaśnienie. W tych cytatach mówi się, że Stwórca wszystko oddał Adamowi. Lecz dlaczego to powinno zobowiązywać nas oddzielać dziesięcinę, przynosić pierwsze płody ziemi i zakazano spożywać je jako pokarm? Przecież to przeciwne jest do powiedzianego.

Rzecz w tym, że proces pokarmu (duchowego) – to proces wyjawienia, odbioru i oddzielenia świętych iskier światła z nieczystych sił: Podczas jedzenia (otrzymania światła) łączą się iskry światła (nicucot), znajdujące się w pokarmie, z duszą człowieka, z samym jego mięsem, a odpady pokarmu, oprócz iskier, wychodzą z ciała na zewnątrz. I tak, w ciągu życia (sześć tysięcy poziomów wzniesienia) człowiek stopniowo zbiera w sobie wszystkie święte iskry, którymi on dopełnia swoją duszę, bez których ona nie może osiągnąć ukończonej doskonałości.

W niedzielnym rozdziale Lech Lecha p.300 powiedziano, że Adam miał zakaz karmić się mięsem: „I dałem wam wszelką trawę…”. Lecz ponieważ zgrzeszył Adam, i egoizm, nieczystość weszły w jego guf, powiedziane było do Noacha (Bereszit 9,3): „Wszystko, co się porusza i żyje jest przeznaczone dla was na pokarm, tak jak rośliny zielone, daję wam wszystko”.

Dlatego że Adam był stworzony w absolutnej doskonałości, w nim było odebrane i naprawione wszystko, co odpowiada zwierzęcej części stworzenia, jak powiedziano (Bereszit 2,19): „I stworzył Stwórca z ziemi wszystkie zwierzęta w polu”, i: „Jak nazwie człowiek każdą istotę żywą, takie będzie imię jego”, co oznacza: Adam poznał każde imię (duchowy poziom) zwierzęcych dusz, dlatego że już były oddzielone czyste siły od nieczystych.

Dlatego nie była dana Adamowi praca w wyjawieniu odbioru i naprawieniu zwierząt za pomocą zjedzenia ich, gdyż jeszcze do stworzenia człowieka to było naprawione poprzez samego Stwórcę w świecie Acilut. I tylko nieżywe i roślinne (części duszy) pozostawały nienaprawionymi, składały się z czystych i nieczystych sił. Dlatego było wskazane Adamowi wyjawić iskry brakujące do dopełnienia jego duszy, w jedzeniu nieżywego i roślinnego.

Lecz na skutek grzechu Adama ponownie wymieszały się czyste i nieczyste życzenia – siły. I jak rozpadła się jego dusza na części, i wszystkie części spadły w nieczyste siły, tak zepsuły się razem z nim (ludzkim poziomem życzeń) wszystkie zwierzęta (życzenia). I dlatego powstała niezbędność w ich odbiorze i naprawieniu. I dlatego po grzechu wskazał Stwórca Adamowi i kolejnym pokoleniom karmić się zwierzętami, żeby wybrać te iskry z nieczystości.

Adam stworzony, jak powiedziano, według obrazu i podobieństwa, czyli za pomocą CeLe’M Elokim, światła biny, poprzez cztery cytaty Tory, tfilin. I to jego dusza. Lecz po tym, jak urodził się z tą świętą duszą, stał się godny, na skutek wykonywania dobrych uczynków, wznieść Ma’N i otrzymać światło haja, następnie w Szabat osiągnął i światło jechida.

I dlatego pozostało Adamowi naprawić stworzenie tylko za pomocą dziesięciny i darów. I przyjmując jako pokarm dziesięcinę i dar, on osiągnął wyjawienie i wzniósł Ma’N do poziomu otrzymania światła haja i jechida. Lecz po tym jak zgrzeszył, wszystkie jego naprawienia i wszystko, co było wcześniej w jego duszy, zepsuło się, wymieszało się i pojawił się we władzy ciała egoizm.

Zakazane dla nas dziesięcina i dary, na skutek egoizmu co w nas, z powodu lęku, że będziemy pazerni na wyższą czystość. Lecz zobowiązani jesteśmy odebrać je i przekazać Koenom i Lewitom. I jeżeli wykonamy to przykazanie Stwórcy oddzielenia dziesięciny i daru, w tej postaci jak On przekazał nam, u nas pojawi się siła do wzniesienia Ma’N i pojawi się światło haja w Szabat, tą samą drogą, jak Adam osiągnął ten stan, karmiąc się dziesiątą częścią i darami.

W ten sposób, po tym, jak człowiek otrzymuje światło neszama za pomocą obłóczenia w tfilin, on może wznieść Ma’N za pomocą dwóch przykazań – dziesięciny i daru, żeby otrzymać światło haja. Jak było wyjaśnione, Adam otrzymywał światło haja, przyjmując jako pokarm dziesiątą część i dary. Lecz nam zakazano używać ich (próbując otrzymać ze względu na Stwórcę to światło), z powodu działającego w naszym ciele egoizmu. Zamiast tego przykazano nam przekazać dziesięcinę i dary dla Koenów i Lewitów, na skutek czego otrzymujemy siły otrzymać to światło.

38) Przyszła litera א alef, ale nie weszła, by stanąć przed Stwórcą. Powiedział jej Stwórca: „Dlaczego nie wchodzisz do mnie jak reszta liter?” Odpowiedziała Jemu: „Dlatego że widziałam, iż wszystkie litery wyszły od Ciebie bez pożądanej odpowiedzi. I oprócz tego widziałam, jak Ty dałeś literze ב bet ten wielki prezent. A przecież nie może Król Wszechświata zabrać z powrotem swojego prezentu i przekazać innemu!” Odpowiedział jej Stwórca: „Chociaż z literą ב bet stworzę świat, lecz ty będziesz stać w czołówce wszystkich liter i nie będzie we Mnie jedności, jak tylko poprzez ciebie, od ciebie zawsze rozpoczynać się będzie odliczanie wszystkiego i wszystkie działania tego świata, a cała jedność wyłącznie w tobie.”

Jak już wiemy – wszystkie pytania liter jest to „aliat Ma’N” – prośba każdej z nich, modlitwa, wzniesienie życzenia litery do Stwórcy. A odpowiedzi Stwórcy na ich pytania – jest to „jeridat Ma’D” (odpowiedź Stwórcy), zejście z góry światła, siły, dostatku, zgodnie z prośbą. Wielka doskonałość, która jest w literze alef, przychodzi do niej nie od prośby z dołu o duchowe wzniesienie, naprawienie, a od zejścia siły z góry, świata duchowo wznoszącego tego, kto znajduje się z dołu.

Dlatego litera א alef od początku do końca naprawienia nigdy nie pobudza wzniesienie swej prośby do góry, podobnie do innych liter, właściwościami których odbywa się naprawienie w ciągu 6.000 lat. I wtedy kiedy zejdzie wyższe światło, dające siłę dla duchowego wzrostu, budzi się litera א alef, co odbędzie się w końcu naprawienia. Przyczyna tego, że litera א alef nie wznosi swojej prośby, Ma’N do góry, do Stwórcy, jest w tym, że ona widziała jak wszystkie litery prosiły, lecz bezskutecznie, dlatego że naprzeciwko właściwości każdej litery znajdowała się przeciwna właściwość w systemie nieczystych sił. Dlatego też litera א alef postanowiła, że nie jest lepsza od reszty liter, że również naprzeciwko niej jest odpowiednia nieczysta siła.

Również nie wznosiła ona swojej prośby, Ma’N do Stwórcy, ponieważ już widziała, że Stwórca postanowił stworzyć świat właściwością litery bet, miłosierdziem. I dlatego, że nie miała zwątpienia, iż nie może być po tym jakiejś zmiany w postanowieniach Stwórcy, postanowiła nie prosić Go.

Chociaż prawdą jest, że świat stworzony jest już właściwością litery ב bet i Stwórca nie przekazuje swojego prezentu innej literze, lecz właściwością tej litery stworzony jest tylko niepełny parcuf, mały, Wa’K, bez głowy. A ponieważ brakuje głowy w parcufie, to do jego wielkiego stanu, który możliwy jest tylko przy napełnieniu parcufa, oprócz światła miłosierdzia (hasadim) jeszcze i światłem mądrości (hochma), brakuje jeszcze liter dla połączenia, zarodzenia i urodzenia nowego parcufa, nowego stanu. Osiągnięcie takiego wielkiego stanu możliwe jest tylko za pomocą właściwości litery alef, gdyż tylko א alef może doprowadzić parcuf do wielkiego stanu, dopełnienia do jego ciała, Wa’K, również i głowy, Ga’R, mochin – światło hochma. Litera alef wywołuje połączenie Z’A i malchut w stanie panim be panim, wtedy jak do tego, w stanie katnut, napełnieniu tylko światłem miłosierdzia, Z’A i malchut były w połączeniu ahor be ahor. Dlatego א alef tworzy rosz we wszystkich literach, co wyjaśnia się tym, że ona znajduje się na czele wszystkich liter alfabetu.

Dlatego powiedział Stwórca: „Moja jedność objawia się w świecie właściwością litery א alef. Co więcej, całe wynagrodzenie i kara, oddalenie i zbliżenie, pragnienie do duchowego zbliżenia (tszuwa), dzięki którym realizuje się końcowe naprawienie, odbędzie się wyłącznie właściwością alef. Dlatego że literą ב bet ugruntowałem osnowę parcufa, żeby w żaden sposób parcuf nie zależał od działań niższych tak, że jeśli rozpoczną grzeszyć, nie wpłynie to na znajdujących się wyżej”.

„Lecz światło co jest w tobie א alef” – przedłuża Stwórca – „wprost związane jest z działaniami niższych. Jeżeli grzeszą, natychmiast znika światło mądrości, światło Ga’R w tobie, a jeżeli naprawiają swoje czyny (tszuwa), to powraca światło hochma. A jedność Moja ze wszystkimi stworzeniami w końcu naprawienia objawia się wyłącznie literą א alef.”

Litery – są to kli, życzenia. I to ma odniesienie zarówno do oddzielnych liter alfabetu, jak i do liter połączonych w słowa. Litery w imionach duchowych obiektów oznaczają wielkość ich życzenia, które światło może napełnić. Litery prostego imienia, bez napełnienia, oznaczają szkielet imienia. Bez światła, kli ma grubość zero ze światłem nefesz. Litery napełnionego imienia oznaczają tę wielkość życzeń, które napełniane są światłem.

Dwa źródła liter: litery י jud i א alef. י Jud – prawdziwe źródło liter, gdyż rozpoczynając cokolwiek pisać, rozpoczynamy od kropki – jud, a następnie przedłużamy kropkę w potrzebną z czterech kierunków stronę, otrzymujemy linię. Litery są to kelim, życzenia, które otrzymują światło nasłodzenia. Życzenie do czegokolwiek konkretnego rodzi się tylko przy:

1. Napełnieniu początkowego, jeszcze nieświadomego życzenia.
2. Początku nasłodzenia z niego.

Dlatego że od wspomnienia – reszimot, od przeszłego nasłodzenia, rodzi się prawdziwe życzenie otrzymać je, ponownie odczuć. A właśnie takie życzenie jest kli. Napełnione kli nie można nazwać prawdziwym życzeniem, ponieważ ono jest zadowolone. Dlatego wyjście światła, odczucie duchowego upadku – to czas tworzenia nowych kelim na nowe, przyszłe otrzymywanie światła, nowe poznania. Gdyż pierwsze skrócenie jest osnową zniknięcia światła we wszystkich kli, to czarna jego kropka jud jest osnową wszystkich liter kli.

Drugie skrócenie jest prawdziwym korzeniem wszystkich światów, dlatego że pierwsze było wyłącznie na kropkę, czwarte stadium, malchut, czwartą literę – ה hej, w imieniu Stwórcy AWA’Ja, a drugie skrócenie było na binę, w której połączyły się razem dwie kropki – bina i malchut. Połączenie dwóch kropek daje linię w długości lub szerokości. Jeżeli jest to linia w szerokości, ona nazywa się nieboskłon – parsa. Suma skutków pierwszego i drugiego skrócenia daje pochyłą linię, z prawej strony powstaje G’E – keter, hochma, a z lewej AHa’P – bina, Z’A i malchut. Keter i hochma znajdują się na poprzednim poziomie, pokazane literą jud, pierwszym korzeniem świata, a bina, Z’A i malchut spadły na niższy poziom, na skutek drugiego skrócenia, które pokazane pochyłą linią. A ponieważ litera י jud jest pierwszym lecz bardzo oddalonym korzeniem światów, a wszystkie światy stworzone są po, i według drugiego skrócenia, to litera א alef stoi w czołówce alfabetu.

Jakim światłem napełnia się duchowe kli, obiekt, parcuf, również można widzieć z jego oznaczenia: jeżeli on napełnia się światłem mądrości, hochma, to jest to napełnienie oznaczone literą jud, a jeżeli napełnia się światłem miłosierdzia, or hasadim – to literą alef.

39) Stworzył Stwórca wyższe litery, odnoszące się do biny – wielkimi, a niższe litery, odnoszące się do malchut – małymi. Dlatego powiedziano: „Bereszit Bara” – na początku stworzył – dwa słowa rozpoczynające się od ב Bet, a następnie „Elokim Et”, Stwórca Sam – dwa słowa rozpoczynające się od א alef. א Alef i ב bet pierwsze – są to litery biny, a א alef i ב bet drugie – są to litery malchut. I wszystkie one powinny wpływać swoimi właściwościami wzajemnie jedna na drugą.

Kiedy wyższy pragnie pomóc, daje światło niższemu, i on powinien obłóczyć się w niższego, co oznacza dwie pierwsze litery ב bet i dwie litery א alef, będące w czterech pierwszych słowach Tory. Dlatego że pierwsza litera ב bet – wyższa bina, a druga litera ב bet – niższy Z’A, pierwsza bet obłacza się w drugą.

Tak samo i pierwsza א alef odnosząca się do biny, obłacza się w א aef drugą, w Z’A, żeby napełnić ją światłem. Dlatego dwie litery ב bet – są jak jedna litera ב bet, i dwie litery א alef – są jak jedna litera א alef, ponieważ niższa litera jest wyłącznie wpływem wyższej, mówiące o tym, że wyższy parcuf napełnia niższy parcuf.

Z א alef nie można stworzyć świata, dlatego że od niej rozpoczyna się słowo arur – przekleństwo, i jeżeli poprzez nią byłby stworzony świat, nieczyste siły, które nazywane są arur, otrzymałyby wielką siłę od czystych sił, które nazywane są baruch – błogosławieństwo. Dlatego świat jest stworzony przez nukwę de-Z’A, literą ב bet, jak również siłą litery ב bet stworzony Adam z nukwy Z’A. I dlatego malchut świata Acilut jest korzeniem całego stworzenia, wszystkich światów, i ich zasiedlających.