223) Siódme przykazanie – dokonać na ósmy dzień obrzezania i odrzucić nieczystość skrajnej części ciała. Ponieważ „siła życia”, malchut jest ósmym poziomem wszystkich poziomów rozpoczynających się od biny. I ta nefesz, wychodząca od niej, powinna powstać przed nią ósmego dnia, ponieważ ona jest ósmym poziomem.

Wyjaśnienie. Nukwa de-Z’A nazywa się haja, jeżeli ona wznosi się i obłacza na Imę – binę, na ósmy poziom od malchut, jeżeli liczyć wszystkie dziesięć sfirot z dołu do góry. Dlatego malchut nazywa się ósma, ponieważ ona wzniosła się na ósmy poziom, od swojego poziomu do poziomu biny. A kiedy wzniosła się w binę, to nazywa się haja, jak bina.

Dlatego dusza człowieka, która urodziła się od malchut, która wzniosła się w binę, powinna powstać przed malchut we wszystkich naprawieniach obrzezania, oddalenia skrajnej części ciała i podwinięcia jej resztek, ósmego dnia swego urodzenia od malchut, gdyż wtedy widać, że ona jest duszą urodzoną od świętego poziomu haja, a nie od innego poziomu.

Dlatego że na skutek siły obrzezania i podwinięcia, odrzuca się nieczysta siła od duszy człowieka, i dusza może otrzymać doskonałość światła haja. I zaroją się wody – tym malchut otrzymuje wyższe męskie wody od Zo’N i napełnia się poprzez te wody.

224) I wtedy jasno widać, że ona – nefesz haja, czyli dusza od tej świętej istoty (haja), malchut, a nie od innej strony. Jak powiedziano: – „Zaroją się wody”, jak wyjaśnia się w Księdze Henocha – wymieszają się wody świętego nasienia we właściwościach duszy haja. I jest to właściwość litery jud, zapieczętowana na świętym ciele, bardziej niż reszta notatek świata.

Wyjaśnienie. Na skutek obrzezania, wyższe męskie wody napełniają duszę człowieka w postaci otrzymanej poprzez niego w nukwie, która nazywa się dusza haja. Wyższy świat, który nazywa się bina, oznacza się literą jud, a niższy świat, malchut, oznacza się literą hej, jej właściwością. Lecz kiedy malchut wznosi się do biny, znika litera hej z niej i staje się jak bina, literą jud.

Tak samo i w człowieku, na skutek wykonania przykazań duchowego obrzezania, znika litera hej i pojawia się w nim właściwość litery jud, jak i w nukwie, która wzniosła się w binę. A jeżeli nabyło ciało człowieka właściwość litery jud, to on może otrzymać duszę haja od nukwy.

225) „I ptaki latające nad ziemią” – jest to Eliau, oblatujący świat cztery razy, żeby być w miejscu dokonania świętego sojuszu. I należy przygotować mu krzesło i powiedzieć o tym głośno: „Jest to krzesło Eliau”. A jeżeli nie będzie tak uczynione, nie pojawi się on tam.

Wyjaśnienie. Anioły przychodzą od Aw’I i dlatego znajdują się tylko w niebie, i składają się z HaGa’T NeH’I. Dlatego kiedy one zjawiają się nad ziemią, wykonują to, do czego są wysyłani, mówi się, że one lecą w sześciu lotach, dlatego że obłaczają się w sześć sfirot.

Lecz Eliau nie od Aw’I, a od malchut, i dlatego zawsze ma odniesienie do ziemi. A ponieważ malchut jest tylko cztery sfiry od Z’A, gdyż ona stoi na przeciwko sfirot: tiferet, necach, hod, jesod, od haze de-Z’A i w dół, to mówi się, że Eliau leci na czterech lotach, czyli obłacza się w cztery sfirot: tiferet, necach, hod, jesod.

W żadnym wypadku nie należy pojmować słowa o tym, że Eliau jest obecny na każdym obrzędzie obrzezania dosłownie. Lecz dlaczego zobowiązani są zaprosić go, jeżeli on sam zobowiązany jest do obecności?

Zohar wyjaśnia to w zupełnie innym miejscu (Szlach, 118) tak: Istnieją cztery nieczyste siły – huraganowy wiatr, wielki obłok, płomienny ogień i noga. Najniższa nieczysta siła – huraganowy wiatr, znajduje się wewnątrz. Na nią, tak jakby, obłacza się wielki obłok, na który obłacza się płomienny ogień. Na wszystkich nich, na zewnątrz, obłacza się noga.

Wszystkie światy, wszystkie siły, wszystko co jest stworzone, znajduje się wewnątrz człowieka. I to – nasze duchowe siły, za pomocą których możemy osiągnąć cel stworzenia.

Pierwsze trzy nieczyste siły – zupełnie nieczyste (egoistyczne). A noga – w połowie dobra i w połowie zła. Jak może tak być, przecież duchowe jest zawsze prawdziwe? Więc jak może być w nim coś na połowę nieczyste, składające się ze złego, egoistycznego, i dobre, altruistyczne jednocześnie?

Tak rzeczywiście nie może być. Noga – jest to neutralna siła, którą mogą wykorzystać jak czyste siły – i wtedy noga nazywa się dobrą, tak i nieczyste siły – wtedy sama noga nazywa się złą. Dlatego ona nazywa się w połowie dobrą i w połowie złą, chociaż sama jest neutralna. Ona może być przyłączona do czystych lub nieczystych sił – i to zależy wyłącznie od człowieka.

Duchowe siły człowieka: czyste siły – altruistyczne, noga – neutralne, płomienny ogień – egoistyczne, wielki obłok – egoistyczne, huraganowy wiatr – egoistyczne.

Miejsce znajdowania się tych czterech nieczystych sił – w końcu każdego duchowego parcufa, w jego sfirze jesod. W sfirze jesod są dwie warstwy skóry, jedna nad drugą. Jedna warstwa nazywa się orla, i w niej są trzy nieczyste siły. Druga warstwa skóry nazywa się prija, i jest to noga.

Pierwszy człowiek – Adam, urodził się obrzezanym, czyli w nim zupełnie nie było trzech nieczystych sił, a dokładnie – on zupełnie nie odczuwał w sobie egoistycznych życzeń lub innymi słowy – one nie mogły przyssać się do niego. Była w nim, w jego odczuciach noga. Lecz ponieważ ona była oddzielona od trzech nieczystych sił i połączona z czystą siłą, altruistycznymi życzeniami Adama, to sama noga uważała siebie za dobrą.

Trzy nieczyste siły razem nazywane są wąż. Te trzy nieczyste życzenia obudziły się w Adamie i skusiły go, by skorzystał z nich. Tym Adam przyciągnął do siebie orla, jak powiedziano w Talmudzie. A jak tylko przyłączył do siebie orla, natychmiast zniknęła z niego czysta dusza, światło świata Acilut, ponieważ jego życzenia stały się egoistycznymi i on spadł w swoich egoistycznych życzeniach w świat Asia, na ostatni poziom, który nazywa się ten świat, i był skazany na śmierć, zniknięcie wyższego duchowego światła.

Dlatego powiedziano o nim, że ponieważ nie przytrzymywał się tego, co mu kazano – nie jeść z Drzewa Poznania, przyłączył do siebie orla, na skutek czego nabyły nieczyste życzenia obie warstwy skóry na sfirze jesod parcufa Adam – również pria, która nazywa się noga, stała się nieczysta, na skutek połączenia się z orla z trzema nieczystymi siłami. Lecz jest różnica pomiędzy nimi w tym, że prija była na początku, do grzechu Adama, czystą, i cała jej nieczystość jest tylko od połączenia z orla.

Zgodnie z tym, są dwa rodzaje naprawienia – obrzezanie i podwijanie skóry. Orla należy odciąć i wyrzucić w proch – tylko w ten sposób można uwolnić się od tych egoistycznych życzeń. A prija można pozostawić połączoną z jesod, lecz należy uczynić podwijanie wokół sfiry jesod – szczególne duchowe działanie, uwalniające prija od resztki nieczystych sił w nim. Dlatego to działanie wywołuje powrót w parcuf światła, które zniknęło na skutek egoistycznych życzeń, panujących w parcufie do dokonania duchowego obrzezania.

Lecz tego jeszcze nie wystarcza do napełnienia parcufa, który nazywa się Adam, światłem, jak do jego przegrzeszenia, wykorzystania nieczystych sił węża, zasmakowania płodu od Drzewa Poznania (otrzymanie światła hochma w egoistyczne życzenia). Dlatego że teraz, po grzechu i upadku Adama, jest szczególny anioł nazywający się Sam, obwiniający i oskarżający człowieka. Żeby neutralizować tę siłę Sama, Eliau wziął na siebie jego rolę obwiniania, i z tego powodu pojawiła się u niego również możliwość chronić Izrael (pragnących do Stwórcy człowieka), kiedy ten dokonuje obrzezania (swoich egoistycznych życzeń).

Dlatego powiedziano, że Eliau powinien być obecny na każdym obrzędzie obrzezania (brit mila – sojusz ze Stwórcą), gdyż, jak on skarży się Stwórcy zamiast Sama, że Izrael pozostawił swój sojusz ze Stwórcą, tak jest u niego możliwość świadczyć, że Izrael pragnący do Stwórcy dokonuje sojuszu. Na skutek tego światło powraca do parcufa.

Dlatego oprócz krzesła, na którym siedzi trzymający młodzieńca, należy przygotować jeszcze jedno krzesło dla proroka Eliau, gdyż krzesło oznacza początek naprawienia dla oddziaływania wyższego światła na niższego. I pierwsze krzesło, na którym siedzi trzymający młodzieńca – jest to krzesło Stwórcy dla napełnienia światłem, na skutek obrzezania i podwijania nieczystych sił. Drugie krzesło – dla Eliau, żeby nie donosił skargi nieczystych sił na człowieka do Stwórcy, żeby nie mogli obwiniać człowieka.

Lecz dlatego, żeby Eliau zjawił się, należy wypowiedzieć głośno: „To krzesło Eliau”. Rzecz w tym, że człowiek jest obrzezany ósmego dnia, po tym, jak odbył się nad nim dzień szabat – malchut ze światłem Aw’I, które nazywane są święte. Ponieważ odrzucone życzenia, orla, są wyrzucane, nieczysta siła widzi, że dają jej część od sojuszu ze Stwórcą. Na skutek takiego prezentu, ona przestaje obwiniać i skarżyć się na człowieka, a odwrotnie, zaczyna bronić go przed Stwórcą.

Duchowe życzenia przekazują swoje właściwości jeden drugiemu. Ponieważ orla była połączona z jesod, to po odcięciu jej od jesod, ona zabiera ze sobą (w sobie) część czystych życzeń. A ponieważ my wyrzucamy je w proch, na zewnątrz, w nieczyste siły, to one ssą z niej to słabe światło, którym mogą wyciągnąć od obrzezania i podwijania.

Dlatego nieczyste siły nie skarżą się na Izrael i nie pragną zniszczyć tego światła, gdyż tym utracą swoją część, którą ssą od niego. Dlatego one obracają się w obrońców czystych sił, żeby czyste siły napełniły się wyższym światłem.

Lecz Eliau nie wynosi tego naprawienia, dlatego że chociaż nieczystość zaprzestaje przeszkadzać i skarżyć się na Izrael, lecz za to ona bierze sobie część światła. I żeby naprawić to, bierze Eliau wszystkie obwinienia Izraela na siebie, i zupełnie nie chce widzieć dla nieczystej siły żadnego prezentu od czystych sił.

Dlatego, chociaż nieczysta siła zaprzestała skarżyć się na Izrael, i stała się, odwrotnie – obrońcą, Eliau sam nadal obwinia, żeby wyrwać wszystkie siły u nieczystych sił, w całości oddzielić je od czystości.

Dlatego niezbędne jest krzesło Eliau, bo przecież właśnie on w całości oddziela nieczyste siły od czystych. Dlatego należy powiedzieć głośno: „To krzesło Eliau”. Przecież po obrzezaniu pozostaje jeszcze część światła w nieczystych siłach, a wspomnienie Eliau w całości zabiera od nich całą więź ze światłem. Dlatego kiedy człowiek poprzez swoje wysiłki nie wyraża (masachem stojącym w pe) swoich życzeń odnośnie całkowitego odcięcia się od nieczystych sił, to wszystko nie odbywa się, bez względu na to, że pierwsze krzesło – jest to krzesło Stwórcy, ponieważ Stwórca rozpoczyna stworzenie – buduje swoje osnowy w postaci pierwszego krzesła, a człowiek kontynuuje i naprawia swoją naturę wykonaniem altruistycznych działań.

226) I stworzył Stwórca wielkich Lewiatanów. Dwóch – orla i prija, męską i żeńską siłę. I różne istoty żywe przemieszczające się. Jest to jedna notatka świętego sojuszu, dusza świętego światła haja. „Którymi zaroją się wody” – czyli zaroją się wody schodzące do tego sojuszu.

Wyjaśnienie. Lewiatan i jego żona – to jest to, co znajduje się na przeciwko orla i prija, które nazywane również nahasz – męski wąż, i alkaton – jego żona. Orla – jest to wąż, nahasz, męska część, którą należy odciąć i odrzucić w proch. Prija – to naprawienie, pozbycie się żeńskiej części węża, Alkaton. Na skutek tych naprawień, przychodzi z góry, z wyższego świata, od Aw’I, światło haja.

227) Dlatego zapisany Izrael znakiem świętości i czystości z dołu, tak jak jego obraz z góry, żeby oddzielić czystą część od nieczystej, żeby rozróżnić pomiędzy świętością Izraela i innych narodów wychodzących z innej strony. A jak zapisany jest Izrael, tak zapisane są i zwierzęta, i ptaki, żeby można było określić według nich, które mają odniesienie do Izraela, a które do narodów świata. Błogosławiony jest udział Izraela!

Wyjaśnienie. Stosunek człowieka do wszystkich żywych istot naszego świata, podobny jest do stosunku ogólnego duchowego stworzenia nazywającego się człowiek, do jego części. Dlatego że Adam zawiera w sobie, w swoim duchowym ciele, wszystko. I nie ma nic oprócz tego duchowego parcufa, który nazywa się człowiek lub Adam.

Wszystkie duchowe obiekty – anioły, dusze, czyste i nieczyste siły – to części guf Adama. Wszystko, o czym mówi się w kabale, to wyłącznie o duchowym świecie, o jednym stworzeniu, człowieku, Adamie. Różne części Adama, różne jego życzenia, nazywane są Izrael, narody świata, czyste lub nieczyste zwierzęta, itd.

Wszystko, co powinien uczynić człowiek w naszym świecie – dlatego że każdy z nas stworzony według obrazu Adama, powtarza w sobie cały jego parcuf – to zbudować w sobie czysty parcuf, parcuf altruizmu, odcinając w swoim sercu wszystkie egoistyczne życzenia, oddzielić we wszystkich swoich życzeniach, na wszystkich poziomach świętej duszy, czyste od nieczystego.

38) Przyszła litera א alef, ale nie weszła, by stanąć przed Stwórcą. Powiedział jej Stwórca: „Dlaczego nie wchodzisz do mnie jak reszta liter?” Odpowiedziała Jemu: „Dlatego że widziałam, iż wszystkie litery wyszły od Ciebie bez pożądanej odpowiedzi. I oprócz tego widziałam, jak Ty dałeś literze ב bet ten wielki prezent. A przecież nie może Król Wszechświata zabrać z powrotem swojego prezentu i przekazać innemu!” Odpowiedział jej Stwórca: „Chociaż z literą ב bet stworzę świat, lecz ty będziesz stać w czołówce wszystkich liter i nie będzie we Mnie jedności, jak tylko poprzez ciebie, od ciebie zawsze rozpoczynać się będzie odliczanie wszystkiego i wszystkie działania tego świata, a cała jedność wyłącznie w tobie.”

Jak już wiemy – wszystkie pytania liter jest to „aliat Ma’N” – prośba każdej z nich, modlitwa, wzniesienie życzenia litery do Stwórcy. A odpowiedzi Stwórcy na ich pytania – jest to „jeridat Ma’D” (odpowiedź Stwórcy), zejście z góry światła, siły, dostatku, zgodnie z prośbą. Wielka doskonałość, która jest w literze alef, przychodzi do niej nie od prośby z dołu o duchowe wzniesienie, naprawienie, a od zejścia siły z góry, świata duchowo wznoszącego tego, kto znajduje się z dołu.

Dlatego litera א alef od początku do końca naprawienia nigdy nie pobudza wzniesienie swej prośby do góry, podobnie do innych liter, właściwościami których odbywa się naprawienie w ciągu 6.000 lat. I wtedy kiedy zejdzie wyższe światło, dające siłę dla duchowego wzrostu, budzi się litera א alef, co odbędzie się w końcu naprawienia. Przyczyna tego, że litera א alef nie wznosi swojej prośby, Ma’N do góry, do Stwórcy, jest w tym, że ona widziała jak wszystkie litery prosiły, lecz bezskutecznie, dlatego że naprzeciwko właściwości każdej litery znajdowała się przeciwna właściwość w systemie nieczystych sił. Dlatego też litera א alef postanowiła, że nie jest lepsza od reszty liter, że również naprzeciwko niej jest odpowiednia nieczysta siła.

Również nie wznosiła ona swojej prośby, Ma’N do Stwórcy, ponieważ już widziała, że Stwórca postanowił stworzyć świat właściwością litery bet, miłosierdziem. I dlatego, że nie miała zwątpienia, iż nie może być po tym jakiejś zmiany w postanowieniach Stwórcy, postanowiła nie prosić Go.

Chociaż prawdą jest, że świat stworzony jest już właściwością litery ב bet i Stwórca nie przekazuje swojego prezentu innej literze, lecz właściwością tej litery stworzony jest tylko niepełny parcuf, mały, Wa’K, bez głowy. A ponieważ brakuje głowy w parcufie, to do jego wielkiego stanu, który możliwy jest tylko przy napełnieniu parcufa, oprócz światła miłosierdzia (hasadim) jeszcze i światłem mądrości (hochma), brakuje jeszcze liter dla połączenia, zarodzenia i urodzenia nowego parcufa, nowego stanu. Osiągnięcie takiego wielkiego stanu możliwe jest tylko za pomocą właściwości litery alef, gdyż tylko א alef może doprowadzić parcuf do wielkiego stanu, dopełnienia do jego ciała, Wa’K, również i głowy, Ga’R, mochin – światło hochma. Litera alef wywołuje połączenie Z’A i malchut w stanie panim be panim, wtedy jak do tego, w stanie katnut, napełnieniu tylko światłem miłosierdzia, Z’A i malchut były w połączeniu ahor be ahor. Dlatego א alef tworzy rosz we wszystkich literach, co wyjaśnia się tym, że ona znajduje się na czele wszystkich liter alfabetu.

Dlatego powiedział Stwórca: „Moja jedność objawia się w świecie właściwością litery א alef. Co więcej, całe wynagrodzenie i kara, oddalenie i zbliżenie, pragnienie do duchowego zbliżenia (tszuwa), dzięki którym realizuje się końcowe naprawienie, odbędzie się wyłącznie właściwością alef. Dlatego że literą ב bet ugruntowałem osnowę parcufa, żeby w żaden sposób parcuf nie zależał od działań niższych tak, że jeśli rozpoczną grzeszyć, nie wpłynie to na znajdujących się wyżej”.

„Lecz światło co jest w tobie א alef” – przedłuża Stwórca – „wprost związane jest z działaniami niższych. Jeżeli grzeszą, natychmiast znika światło mądrości, światło Ga’R w tobie, a jeżeli naprawiają swoje czyny (tszuwa), to powraca światło hochma. A jedność Moja ze wszystkimi stworzeniami w końcu naprawienia objawia się wyłącznie literą א alef.”

Litery – są to kli, życzenia. I to ma odniesienie zarówno do oddzielnych liter alfabetu, jak i do liter połączonych w słowa. Litery w imionach duchowych obiektów oznaczają wielkość ich życzenia, które światło może napełnić. Litery prostego imienia, bez napełnienia, oznaczają szkielet imienia. Bez światła, kli ma grubość zero ze światłem nefesz. Litery napełnionego imienia oznaczają tę wielkość życzeń, które napełniane są światłem.

Dwa źródła liter: litery י jud i א alef. י Jud – prawdziwe źródło liter, gdyż rozpoczynając cokolwiek pisać, rozpoczynamy od kropki – jud, a następnie przedłużamy kropkę w potrzebną z czterech kierunków stronę, otrzymujemy linię. Litery są to kelim, życzenia, które otrzymują światło nasłodzenia. Życzenie do czegokolwiek konkretnego rodzi się tylko przy:

1. Napełnieniu początkowego, jeszcze nieświadomego życzenia.
2. Początku nasłodzenia z niego.

Dlatego że od wspomnienia – reszimot, od przeszłego nasłodzenia, rodzi się prawdziwe życzenie otrzymać je, ponownie odczuć. A właśnie takie życzenie jest kli. Napełnione kli nie można nazwać prawdziwym życzeniem, ponieważ ono jest zadowolone. Dlatego wyjście światła, odczucie duchowego upadku – to czas tworzenia nowych kelim na nowe, przyszłe otrzymywanie światła, nowe poznania. Gdyż pierwsze skrócenie jest osnową zniknięcia światła we wszystkich kli, to czarna jego kropka jud jest osnową wszystkich liter kli.

Drugie skrócenie jest prawdziwym korzeniem wszystkich światów, dlatego że pierwsze było wyłącznie na kropkę, czwarte stadium, malchut, czwartą literę – ה hej, w imieniu Stwórcy AWA’Ja, a drugie skrócenie było na binę, w której połączyły się razem dwie kropki – bina i malchut. Połączenie dwóch kropek daje linię w długości lub szerokości. Jeżeli jest to linia w szerokości, ona nazywa się nieboskłon – parsa. Suma skutków pierwszego i drugiego skrócenia daje pochyłą linię, z prawej strony powstaje G’E – keter, hochma, a z lewej AHa’P – bina, Z’A i malchut. Keter i hochma znajdują się na poprzednim poziomie, pokazane literą jud, pierwszym korzeniem świata, a bina, Z’A i malchut spadły na niższy poziom, na skutek drugiego skrócenia, które pokazane pochyłą linią. A ponieważ litera י jud jest pierwszym lecz bardzo oddalonym korzeniem światów, a wszystkie światy stworzone są po, i według drugiego skrócenia, to litera א alef stoi w czołówce alfabetu.

Jakim światłem napełnia się duchowe kli, obiekt, parcuf, również można widzieć z jego oznaczenia: jeżeli on napełnia się światłem mądrości, hochma, to jest to napełnienie oznaczone literą jud, a jeżeli napełnia się światłem miłosierdzia, or hasadim – to literą alef.

39) Stworzył Stwórca wyższe litery, odnoszące się do biny – wielkimi, a niższe litery, odnoszące się do malchut – małymi. Dlatego powiedziano: „Bereszit Bara” – na początku stworzył – dwa słowa rozpoczynające się od ב Bet, a następnie „Elokim Et”, Stwórca Sam – dwa słowa rozpoczynające się od א alef. א Alef i ב bet pierwsze – są to litery biny, a א alef i ב bet drugie – są to litery malchut. I wszystkie one powinny wpływać swoimi właściwościami wzajemnie jedna na drugą.

Kiedy wyższy pragnie pomóc, daje światło niższemu, i on powinien obłóczyć się w niższego, co oznacza dwie pierwsze litery ב bet i dwie litery א alef, będące w czterech pierwszych słowach Tory. Dlatego że pierwsza litera ב bet – wyższa bina, a druga litera ב bet – niższy Z’A, pierwsza bet obłacza się w drugą.

Tak samo i pierwsza א alef odnosząca się do biny, obłacza się w א aef drugą, w Z’A, żeby napełnić ją światłem. Dlatego dwie litery ב bet – są jak jedna litera ב bet, i dwie litery א alef – są jak jedna litera א alef, ponieważ niższa litera jest wyłącznie wpływem wyższej, mówiące o tym, że wyższy parcuf napełnia niższy parcuf.

Z א alef nie można stworzyć świata, dlatego że od niej rozpoczyna się słowo arur – przekleństwo, i jeżeli poprzez nią byłby stworzony świat, nieczyste siły, które nazywane są arur, otrzymałyby wielką siłę od czystych sił, które nazywane są baruch – błogosławieństwo. Dlatego świat jest stworzony przez nukwę de-Z’A, literą ב bet, jak również siłą litery ב bet stworzony Adam z nukwy Z’A. I dlatego malchut świata Acilut jest korzeniem całego stworzenia, wszystkich światów, i ich zasiedlających.