297) „Po tych wydarzeniach” (achar ha-dewarim ha-ele). Rabbi Chija szedł, aby zobaczyć się z Rabbi Elazarem (Rabbi Chija hawwa azal le-mechemei le-Rabbi Elazar). Spotkał go Rabbi Chaggaj i zapytał (pga bej Rabbi Chaggaj, amar lo): „Ta droga, która została przygotowana przed mistrzem, dokąd prowadzi?” (haj orcha de-metakna kamej de-mar, le-an ihu azal). Odpowiedział mu (amar lo): „Idę zobaczyć się z Rabbi Elazarem” (le-mechemei le-Rabbi Elazar). Rabbi Chaggaj powiedział mu (amar lo): „Ja też pójdę z tobą” (wa-ana namej ezil ba-hadaj). Rabbi Chija odpowiedział mu (amar lo): „Jeśli będziesz w stanie pojąć i rozważyć to, co usłyszysz, to idź. A jeśli nie, zawróć” (i techol le-misbar sewara le-maj de-tiszma, zil; we-i la, tow abatrach). Rabbi Chaggaj powiedział mu (amar lo): „Niech mistrz się tym nie martwi, bo słyszałem już wiele tajemnic Tory i potrafię się w nich utrzymać” (lo leichusz mar le-haj, de-ha ana szma’na kama razej de-Orrajta, we-jachelna le-mejkam be-ho).

Sulam

297) Rabbi Chija udał się, aby odwiedzić rabbi Elazara. Napotkał rabbi Chagaja, który zapytał go: „Dokąd mój pan zmierza drogą wyznaczoną przed nim?” Odpowiedział mu (rabbi Chija), że idzie odwiedzić rabbi Elazara. Powiedział mu (rabbi Chagaj): „Ja również pójdę z tobą”. Odpowiedział mu (rabbi Chija): „Jeśli zdołasz pojąć rozum i sens tego, co usłyszysz. A jeśli nie, to wracaj z powrotem”. Powiedział mu (rabbi Chagaj): „Niech mój pan się tym nie niepokoi, wiele tajemnic Tory słyszałem i zdołałem im sprostać”.

298) Rabbi Chaggaj otworzył i powiedział (petach Rabbi Chaggaj we-amar): Co oznacza to, co jest napisane: „Mój ofiarowany pokarm, mój chleb dla moich płomieni” itd.? (maj di-ktiw: et korbani lachmi le-iszaj we-go). „Mój ofiarowany pokarm” (et korbani) – to jest ofiara z ciała, która jest składana jako przebłaganie, krew za krew, ciało za ciało (da korban bisra, de-itkaraw le-kapara, dema al dema, bisra al bisra). Ponieważ wszystkie ofiary nie są składane inaczej jak tylko z ciała, aby dokonać przebłagania za ciało (be-gin de-kol korbanin la’aw mitkarwin ela al bisra, le-kapara al bisra).

Sulam

298) Powiedziano: „Ofiara dla Mnie, chleb Mój dla spalania dla Mnie”[1]. „Ofiara dla Mnie” – to ofiara ciała, która jest składana, aby krwią ofiary odkupić krew człowieka, ciałem ofiary – ciało człowieka. Gdyż wszystkie ofiary są składane jedynie za ciało, to znaczy w celu odkupienia ciała.

299) I tak usłyszałem (we-hachi szma’na): „Jeśli człowiek zgrzeszył, to jakie jest przewinienie zwierzęcia, że Stwórca powiedział: „Człowiek, gdy przyniesiecie od was ofiarę” itd.?” (i bar nasz chata, behema ma chataat, de-Kudsza Brich Hu amar: adam ki jakriv mi-kem korban we-go). Dlaczego tak jest? (ama) Tylko dlatego, że Stwórca stworzył zarówno ducha ludzi, jak i ducha zwierząt, i oddzielił jedno od drugiego (ela, Kudsza Brich Hu awed ruach bnej nasza, we-ruach ha-behema, we-afresz da min da). I dlatego „duch synów ludzkich wznosi się do góry, a duch zwierzęcia” itd. (u-be-gin kach, ruach bnej ha-adam ha-ola hi le-ma’ala, we-ruach ha-behema we-go). Rzeczywiście, jedno jest oddzielone od drugiego (wa-daj mitparasz da min da).

Sulam

299) Jeśli człowiek zgrzeszył, to jaki jest grzech zwierzęcia, o którym Stwórca powiedział: „Gdy człowiek przyniesie od was ofiarę Stwórcy, to ze zwierząt”[2]? Jednakże Stwórca stworzył ducha człowieka i ducha zwierzęcia i oddzielił je od siebie. Dlatego powiedziano: „Duch synów ludzkich, który wznosi się w górę, i duch zwierzęcia, który zstępuje w dół”[3], i one oddzielają się od siebie.

300) Zanim człowiek zgrzeszył, co jest napisane? (ad la chata adam, ma ketiw) „I powiedział Elohim: Oto dałem wam wszelką roślinę wydającą nasienie” itd. (wa-jomer Elohim: hine natati lachem et kol esew zorea zera we-go). I jest napisane (u-ketiw): „Dla was będzie to na pokarm” (lachem jihje le-achla), i nic więcej (we-la jatir). Gdy zgrzeszył i zły początek zagnieździł się w jego ciele i we wszystkich jego pokoleniach, wtedy na nich został nałożony sąd (kejwan de-chata, we-jecer ha-ra isztaiw be-gufa di-lej, u-be-kol inun toladdin, awad beho dina).

Sulam

300) Zanim Adam zgrzeszył, powiedział Wszechmogący: „Oto dałem wam wszelką roślinę wydającą nasienie”[4]. Powiedziano: „Wam to będzie na pokarm”⁷⁸, ale nie więcej niż to, i nie było dozwolone jedzenie zwierząt. Jednak gdy (Adam) zgrzeszył i zły początek wszedł w jego ciało oraz w każde jego potomstwo, (Stwórca) dokonał nad nimi sądu – sprowadził na nich potop.

301) A potem przyszedł Noach i zobaczył, że ciało zostało zbudowane z miejsca, w którym znajduje się zły początek, i złożył ofiarę, tak jak Adam złożył ofiarę (u-lewatar ata Noach, we-chama de-ha gufa itbenei me-atra de-jecer ha-ra, akriv korban, ke-ma de-akriv Adam). Co jest napisane? (ma ketiw) „I Stwórca poczuł miłą woń” itd. (wa-jarach Haszem et reach ha-nihoach we-go). „Bo skłonność serca człowieka jest zła od jego młodości” (ki jecer lew ha-adam ra mi-neuraw). Stwórca powiedział (amar Kudsza Brich Hu): „Od teraz i dalej, ponieważ ciało zostało opanowane przez ten zły początek, niech ciało cieszy się tak, jak mu się wydaje, i może spożywać mięso” (mi-kan u-lehala, ho’il we-gufa isztaiw me-hahu jecer ha-ra, jit’anag gufa ke-ma de-itchaze leih, jechol bisra). „Jak zieloną roślinność dałem wam wszystko” (ke-jerek esew natati lachem et kol).

Sulam

301) A potem pojawił się Noach i, widząc, że ciało zostało stworzone w miejscu złego początku, złożył ofiarę, tak jak uczynił to Adam. Powiedziano: „I poczuł Stwórca woń przyjemną, i powiedział Stwórca w swoim sercu: Nie będę więcej przeklinać ziemi z powodu człowieka, gdyż pobudki serca człowieka są złe od jego młodości”[5]. Stwórca postanowił tak: odtąd i na zawsze, skoro ciało już wchłonęło w siebie zły początek, niech czerpie przyjemność, ile tylko zechce, i niech je mięso. I powiedział: „Jak zielone rośliny daję wam wszystko”[6].

302) Gdy człowiek spożywa mięso, z tego mięsa cieszy się jego własne ciało, jedno miesza się z drugim, a ciało wzrasta od niego (kad achil bisra, me-hahu bisra it’anag bisra di-lej, we-it’arav da be-da, we-itrabe gufa mi-nei). I z powodu tej przyjemności ciało grzeszy w różnych grzechach (u-me-hahu oneg, gufa chata be-kama chetain). Stwórca powiedział (amar Kudsza Brich Hu): „Przebłaganie dla ciała będzie przez mięso” (kapara al gufa bisra). Spożywa mięso, z tego mięsa wzrasta jego ciało, i przez to grzeszy, dlatego dla przebłagania jego ciała będzie mięso (bisra achil, u-bisra itrabe minej, u-bej chata, be-gin kach le-kapara al gufej bisra). A mięso, które spożywa człowiek, tworzy krew w jego ciele, dlatego krew, która pozostała z tego mięsa na zewnątrz, została przygotowana na przebłaganie za krew, która powstała z tego mięsa w jego ciele (u-bisra de-achil bisra, awed dema le-gufa, be-gin kach dama de-isztar me-hahu bisra le-bar, it’atad le-kapara al dema, de-it’awed me-hahu bisra di-lej). Jak jest napisane (di-ktiw): „Bo krew jest w duszy, ona dokonuje przebłagania” (ki ha-dam hu ba-nefesz jechaper).

Sulam

302) Kiedy człowiek je mięso, jego ciało czerpie przyjemność z tego mięsa i mieszają się one ze sobą – ciało człowieka i ciało zwierzęcia – a ciało rośnie dzięki niemu. I z powodu przyjemności, jaką ciało otrzymuje, spożywając mięso, popełnia ono liczne przewinienia. Powiedział Stwórca: „Ciało będzie odkupieniem za ciało” – to znaczy ciało ofiary, „ponieważ jadł on mięso i od niego powiększyło się ciało” – w jego ciele, „i z jego powodu grzeszy”. „Dlatego niech ciało ofiary będzie odkupieniem za ciało”. A ciało, to znaczy ciało spożywające mięso, produkuje w ciele krew, i dlatego krew, która pozostaje na zewnątrz, pozostała z ciała ofiary, jest przeznaczona na odkupienie krwi człowieka, która powstała z tego ciała zwierzęcia. Powiedziano o tym: „Gdyż krew odkupuje duszę”[7].

Wewnętrzny sens powiedzianego. Należy przypomnieć to, o czym mówiliśmy wcześniej[8]. I wyjaśniliśmy, że kli „ciała” w każdym parcufie jest niekompletne, ponieważ Stwórca naprawił jedynie WaK kli „ciała” dla przyciągnięcia WaK światła chaja, to znaczy dla świecenia z dołu do góry; natomiast GaR kli „ciała”, to jest przyciągnięcie światła z góry w dół, wciąż pozostaje w rozbiciu, stanowiąc klipot i stronę nieczystą, które nie zostaną naprawione aż do końca naprawy. I w tym tkwi sens zakazu Drzewa Poznania, ponieważ (Adam) przyciągnął światło z góry w dół, aby uzupełnić GaR kli „ciała”⁸². A sens ofiar składanych w celu odkupienia grzechów polega na tym, że poprzez MaN, który wznosi się od ofiary, dokonuje się wyższy ziwug. Najpierw następuje ziwug z tych GaR de-chaja, i one natychmiast zostają anulowane. Lecz od tego momentu aż do chwili, gdy zostają anulowane, klipot otrzymują napełnienie, i przez to oddzielają się od świętości⁸².

To oznacza, że Stwórca stworzył ducha człowieka i ducha zwierzęcia i oddzielił je od siebie. Dlatego powiedziano: „Duch synów ludzkich, który wznosi się w górę, i duch zwierzęcia, który zstępuje w dół”⁷⁷, i one oddzielają się od siebie. Gdyż tylko właściwość człowieka zostaje naprawiona do świętości i zostaje mu przydany żywy duch, aby świecić z dołu do góry. A duch zwierzęcia opada w dół, ponieważ ma skłonność do przyjmowania jedynie z góry w dół, w właściwości GaR „ciała”. Zanim Adam zgrzeszył, „powiedział Wszechmogący: „Oto dałem wam wszelką roślinę wydającą nasienie”⁷⁸. Powiedziano: „Wam to będzie na pokarm”, ale nie więcej niż to. To znaczy, że dozwolone mu były jedynie rośliny, a nie mięso, ponieważ duch zwierzęcia opada w dół, a ciało zwierzęcia może mu zaszkodzić i wprowadzić go w grzech, a on również przyciągnie napełnienie z góry w dół, jak w przypadku Drzewa Poznania.

Gdy jednak (Adam) zgrzeszył i zły początek wszedł w jego ciało i w każde jego potomstwo, (Stwórca) dokonał nad nimi sądu – sprowadził na nich potop. A potem pojawił się Noach i, widząc, że ciało zostało stworzone w miejscu złego początku, złożył ofiarę, tak jak uczynił to Adam. Ponieważ po tym, jak klipot przylgnęły do ciała na skutek spożycia z Drzewa Poznania – to znaczy, że zawsze mają siłę wprowadzać je w grzech – nie ma innej naprawy poza złożeniem ofiary. Poprzez złożenie ofiary siły nieczystości otrzymują napełnienie z góry w dół, odpowiadające im, i wtedy natychmiast oddzielają się od ciała człowieka⁸². I po złożeniu ofiary może on podnieść MaN i dokonać naprawy, takiej samej jak przy składaniu ofiary, nawet jeśli sam spożywa mięso zwierzęcia; poprzez ziwug, który wywołuje w górze swoim spożywaniem, oddziela klipot, tak jak przy składaniu ofiary, o czym powiedziano: „To jest stół, który przed Stwórcą”[9].

I to oznacza powiedziane: „Stwórca postanowił tak: odtąd i na zawsze, skoro ciało już wchłonęło w siebie zły początek, niech czerpie przyjemność, ile tylko zechce, i niech je mięso”, – ponieważ zły początek, to znaczy przyciąganie napełnienia z góry w dół, już weszło w ciało, spożywanie ciała zwierzęcia nie zepsuje go bardziej. Wręcz przeciwnie, jeśli ciało będzie czerpać przyjemność we właściwy sposób, to znaczy podniesie MaN podczas spożywania, jak przy składaniu ofiary, wówczas oddzieli przez to zły początek od ciała. Dlatego Stwórca pozwolił ciału czerpać przyjemność tyle, ile zechce.

Dlatego powiedziano: „Kiedy człowiek je mięso, jego ciało czerpie przyjemność z tego mięsa i one mieszają się ze sobą – ciało człowieka i ciało zwierzęcia – a ciało rośnie dzięki niemu” – ponieważ w wyniku zmieszania ciała zwierzęcia i ciała człowieka, on podnosi MaN dla wyższego ziwuga. Na początku tego ziwuga schodzą GaR, których brakuje ciału, i zanim ziwug ustanie, otrzymuje je również ciało człowieka i rośnie dzięki nim, to znaczy otrzymuje naprawę dla GaR, których brakowało ciału, tak jak podczas składania ofiary. Dlatego powiedziano: „I ciało rośnie dzięki niemu”, to znaczy otrzymuje gadlut. Jednak jeśli nie spożywa w świętości i czystości, a jego spożywanie nie jest podobne do składania ofiary, wtedy ciało zwierzęcia, które spożywa, psuje go jeszcze bardziej. I dlatego powiedziano, że „z powodu przyjemności, jaką ciało otrzymuje, spożywając mięso, popełnia liczne przewinienia”.

A jednak dozwolone mu jest jedzenie, ponieważ powiedział Stwórca, że ciało ofiary będzie odkupieniem za ciało, to znaczy nie ma innego odkupienia za grzech z Drzewa Poznania poza ciałem, które człowiek spożywa w czystości. I dlatego powiedziano: „Ponieważ jadł on mięso i od niego powiększyło się ciało” – w jego ciele. Jeśli człowiek spożywa w czystości, ciało rośnie dzięki pełni ziwuga na jego początku. I powiedziano: „I z jego powodu grzeszy” – to znaczy, jeśli spożywa w nieczystości, to psuje się jeszcze bardziej i grzeszy z jego powodu. „Dlatego niech ciało ofiary będzie odkupieniem za ciało” – to znaczy, i po tym, jak zgrzeszył na skutek spożycia ciała, nie ma innej naprawy, która odkupiłaby ciało, poza spożywaniem ciała w czystości.

Jednak samo ciało zwierzęcia nie miesza się z ciałem człowieka, sprawiając, że rośnie, ponieważ duch zwierzęcia, który opada w dół, mieszałby się z duchem człowieka. Dlatego dokonano naprawy, w wyniku której ciało zwierzęcia zamienia się w krew w ciele człowieka, i z niej rośnie ciało człowieka, a nie z samego ciała. I jest dodatkowa naprawa – nie wolno spożywać krwi. A także naprawa – pokropienie (krwią) ołtarza, co odkupia krew powstałą z ciała zwierzęcia i znajdującą się wewnątrz ciała. Dlatego krew zwierzęcia, która pozostaje na zewnątrz, jest krwią, której nie wolno spożywać. Powiedziano o niej: „Na ziemię ją wylejesz jak wodę”[10]. I ona pozostaje poza ciałem człowieka i jest przeznaczona na odkupienie krwi człowieka, która powstała z tego ciała zwierzęcia, to znaczy jest odkupieniem krwi, która powstała z ciała zwierzęcia i pozostała w ciele człowieka.

303) Jest napisane „mój ofiarowany pokarm” (ketiw korbani), i jest napisane „wasza ofiara”, jak w wersecie: „przyniesiecie waszą ofiarę” (u-ketiw korbankem, di-ktiw: takrivu et korbankem). Jaka jest różnica między jednym a drugim? (ma bein haj le-haj). „Mój ofiarowany pokarm” (korbani) odnosi się do ofiar pokoju (szlamim), które przychodzą dla pokoju (ke-gon szlamim de-atjin al szalom). „Wasza ofiara” (korbankem) odnosi się do ofiar grzesznych i winnych, które przychodzą z powodu grzechu i winy (ke-gon chatta’ot we-aszamot de-atjin al chet we-aszam). Dlatego „mój ofiarowany pokarm” oznacza mięso (be-gin kach et korbani: bisra). „Mój chleb” oznacza chleb i wino (lachmi: nahama we-chamra). „Miła woń” oznacza kadzidło (reach: da ketoret). „Przyjemność” oznacza spokój ducha, który kapłan wykonuje z pragnieniem dla Świętego Imienia (nihochi: da nachat ruach, da-awed kahana be-re’uta di-szma kadisza). A lewici wykonują z zamiarem śpiew i pochwałę (we-lewa’ej, be-re’uta de-szir we-szwacha).

Sulam

303) Powiedziano: „Ofiara dla Mnie, chleb Mój dla spalania dla Mnie, woń przyjemna dla Mnie”⁷⁵. I powiedziano: „Przynoście swoją ofiarę”⁷⁶. „Ofiara dla Mnie” i „wasza ofiara” – czym jedno różni się od drugiego? „Ofiara dla Mnie” – to ofiara pokojowa składana za pokój. „Wasza ofiara” – to ofiara za grzech i ofiara zadośćuczynienia składane za grzech i winę. Tak więc „ofiara dla Mnie” – to ciało, „chleb Mój” – to chleb i wino, „woń” – to kadzidło, „przyjemność” – to zadowolenie, które przynosi kohen swoim zamiarem przy wspominaniu świętego Imienia podczas składania ofiary, oraz lewici – swoim zamiarem podczas wznoszenia pieśni i pochwał w czasie składania ofiary.

304) „Będziecie pilnie składać Mi w wyznaczonym czasie” (tiszmeru le-hakriv li be-moado). Co oznacza „w wyznaczonym czasie”? (be-moado maj hawej). Jeśli powiesz, że chodzi o codzienną ofiarę poranną i wieczorną, to dlaczego mówi się „w wyznaczonym czasie”? (i te’ma be-kol joma ba-boker u-va-erew, maj ihu be-moado). Tylko „w wyznaczonym czasie” oznacza moment, w którym w tym czasie panuje określone pragnienie (ela moado, de-szalta be-hahu zimna ra’awa), pragnienie, które jest objawione w górze na określonym stopniu (reu de-isztakach le-eila be-darga jedi’a). I dlatego jest napisane „w wyznaczonym czasie” (we-al da ketiw be-moado).

Sulam

304) „Przynoście Mi w wyznaczonym czasie”⁷⁵. „W wyznaczonym czasie” – to wskazuje na pragnienie, które panuje w tej chwili, to znaczy w czasie składania ofiary, pragnienie, które wówczas przebywa w górze, w Nukwie.

305) Gdy składana jest ofiara, wszystko otrzymuje swój udział, a klipot rozpraszają się na wszystkie strony (kad korban itkarew, kolla natlin chulaka, we-itbadaran kelipin le-kol sitra). Jedność zbliża się i jednoczy, lampy zaczynają świecić, wola i pragnienie objawiają się we wszystkich światach, a Stwórca jest odnaleziony w tajemnicy jedności, jak powinno być (we-jichuda itkarew we-itjachad, u-bocinin itnaharin, we-isztakach ra’awa u-reu be-kol almin, we-Kudsza Brich Hu isztakach be-raza de-jichuda chada kidka chazei). Przyszedł Rabbi Chija i pocałował go (ata Rabbi Chija u-neszakej), i powiedział mu (amar leih): „Jesteś bardziej godny ode mnie, mój synu, aby to zobaczyć” (jaot ant bri minei, le-mehach le-mechemei leih).

Sulam

305) Kiedy składana jest ofiara, wszystkie światy otrzymują z niej swoją część, klipot rozpraszają się we wszystkie strony, ZoN zbliżają się i łączą w jedności, a lampy oliwne, to znaczy wyższe stopnie, wylewają światło. I ogłaszane są przychylność oraz życzliwość we wszystkich światach. A Stwórca przebywa w pełnej jedności, jak należy.

306) Poszli, a gdy dotarli na miejsce, zobaczył ich siedzących przy bramie (azalu, kad maton le-gabei, chama lon jatwei al tar’a). Powiedział do swojego sługi (amar lo le-szamasza): „Idź i powiedz im: To jest tron, który stoi na trzech filarach, czym jest każdy z nich?” (zil we-eima lon: haj karsaja de-telat kajmin, mahu kol echad). Oni odpowiedzieli mu (amru leih): „Idź i powiedz mistrzowi, że Dawid, który jest czwartym filarem, nie mówił tego na darmo: Kamień odrzucony przez budowniczych” (zil we-eima leih le-mar, de-la’aw le-magana amar Dawid malka, de-ihu rewia’a: even ma’asu ha-bonim). Powiedział do nich (amar lo): „Idź i powiedz im, że oni odrzucili w Dawidzie, ponieważ to on powiedział: Kamień odrzucony przez budowniczych” (zil we-eima lon, de-an ga’alu bej be-Dawid, de-ihu amar: even ma’asu ha-bonim).

Sulam

306) Tron oparty na trzech filarach – co przedstawia każdy z nich? Nie bez powodu powiedział król Dawid, który jest czwartą podporą tronu: „Kamień odrzucony przez budowniczych…”[11], wskazując tym samym także na trzy filary, które poprzedzały Dawida, to znaczy HaGaT. Gdzie więc ci budowniczowie odrzucili Dawida, jak powiedziano: „Kamień odrzucony przez budowniczych…”?

307) Rabbi Chija odwrócił swoją głowę w stronę Rabbi Chaggaja i zapytał go (ahadar Rabbi Chija reiszej le-gabei Rabbi Chaggaj, wa-amar leih): „Czy słyszałeś coś o tym?” (szama’at be-haj midej). Rabbi Chaggaj odpowiedział (amar): „Słyszałem w tym wersecie, który jest napisany: „Synowie mojej matki walczyli ze mną, odrzucili mnie” itd.” (szma’na, be-haj kera di-ktiw: bnej immi nicharu bi, samu’ni we-go). Ponieważ ten werset powiedział król Szlomo, ale odnosi się on do króla Dawida, gdy jego bracia odrzucili go spośród siebie (de-haj kera Szlomo malka amaro, we-al Dawid malka itmar, kad dachu leih achuhi minajhu).

Sulam

307) „Synowie mojej matki wysuszyli mnie”[12]. Król Szlomo powiedział to o królu Dawidzie, którego odrzucili jego bracia. I ta aluzja prowadzi do odpowiedzi. Dawid powiedział: „Kamień odrzucony przez budowniczych…”, gdy miał mohin odwrotnej strony, i wówczas jego bracia go odrzucili.

308) I ponadto słyszałem, dlaczego Stwórca dał królewskość Jehudzie spośród wszystkich jego braci (u-tu szma’na, maj chama Kudsza Brich Hu le-mehaw malchuta le-Jehuda mi-kol achuhi). Ponieważ litery jego imienia są wyryte w nim, i Stwórca dał chwałę jego imieniu, i dlatego odziedziczył królewskość (ela atwan di-szmej chaki’kan bej, we-Kudsza Brich Hu jahav jakra le-szmej, u-be-gin kach achsin malchuta). I ponadto słyszałem, że imię Jehuda zawiera wszystkie litery Jego Imienia, ale dlaczego brakuje w nim litery Dalet? (u-tu szma’na, Jehuda, ha atwan di-szmej wa-daj, dalet lejtej amaj). Ponieważ Dalet to Dawid, król, który jest najbardziej związany z Jego Imieniem spośród wszystkich ludzi świata, jak jest napisane: „I będą szukać Stwrócy, swojego Elohim, i Dawida, swojego króla” (ela da Dawid malka, de-itkaszar bi-szmej mi-kol bnej alma, di-ktiw: u-bikszu et Haszem Eloheihem we-et Dawid malcam we-go). Oto Dawid jest związany z Jego Imieniem (ha Dawid kaszir bi-szmej). Dalej, ponieważ on jest więzią tefilin, rzeczywiście Dalet oznacza Dawida, króla (tu, de-ihu keszer szel tefilin, wa-daj dalet Dawid malka), i dlatego Dawid jest związany z Jego Imieniem (u-be-gin kach Dawid itkaszar bi-szmej).

Sulam

308) Dlaczego Stwórca uznał, że lepiej jest przekazać królestwo (Malchut) Jehudzie niż wszystkim jego braciom? Ponieważ w jego imieniu zostały zapisane litery świętego Imienia Stwórcy, gdyż w imieniu Jehuda (יהודה) zawarte jest Imię AWAJa (הויה)[13]. Stwórca oddał cześć Jego Imieniu, i dlatego Jehuda odziedziczył królestwo (Malchut). Co więcej, imię Jehuda (יהודה) składa się z liter świętego Imienia Stwórcy, jednak nie ma w nim litery „dalet” (ד) z Imienia AWAJa (הויה). Litera „dalet” (ד) w imieniu Jehuda (יהודה) – to król Dawid, który jest bardziej związany z Imieniem Stwórcy niż wszyscy mieszkańcy świata, jak powiedziano: „Będą szukać swojego Stwórcy i Dawida, swojego króla”[14]. Tak więc Dawid jest związany ze świętym Imieniem Stwórcy. Co więcej, jest on także węzłem tefilin. Dawid jest węzłem tefilin Stwórcy, czyli Nukwą Zeir Anpina. Oczywiście, litera „dalet” (ד) w imieniu Jehuda (יהודה) – to król Dawid. I dlatego Dawid jest związany ze świętym Imieniem Stwórcy. Ponieważ w imieniu Jehuda (יהודה) jest AWAJa (הויה), czyli Zeir Anpin, oraz jest „dalet” (ד), czyli król Dawid, Nukwa Zeir Anpina.

309) Weszli, a gdy już weszli, usiedli przed nim (aalu, kejwan de-aalu jatwu kamej). Rabbi Elazar zamilkł, a oni również milczeli (isztik Rabbi Elazar, we-inun isztiku). Rabbi Elazar wszedł do swojej izby i usłyszał głos mówiący (aal Rabbi Elazar le-idrej, szma chad kala da-hawa amar): „Idź i powiedz im, że to, czego pragną, jest właściwe” (zil we-eima lon ma de-inun ba’jin, di-kaszrin inun). Wrócił do nich i powiedział (ahadar le-gabajhu, amar lon): „Jeśli ktoś usłyszał jakieś słowo, niech mi je powie” (it man di-szma mila, lejma li). Odpowiedzieli mu (amru leih): „Czekamy, aż światło wyłoni się z czystości najwyższej lampy, i wtedy rozwiniemy myśl” (anan mechakan le-anhara mi-go cachuta de-bocina ila’a, u-sewara nisbar).

Sulam

309) Gdy weszli, usiedli przed nim. Rabbi Elazar milczał, a oni także milczeli. Rabbi Elazar wszedł do swojego pokoju. Usłyszał tam jakiś głos, który powiedział: „Idź i powiedz im to, czego potrzebują, gdyż są sprawiedliwi”. Wrócił do nich. Powiedział im: „Jeśli ktoś z was usłyszał jakąś wypowiedź, niech mi ją opowie”. Odpowiedzieli mu: „Mamy nadzieję otrzymać czyste świecenie od wyższego światła, a rozum to pojmie”.

310) Otworzył i powiedział (patach we-amar): „A Stwórca w swoim świętym przybytku, niech umilknie przed Nim cała ziemia” (wa-Haszem be-hejchal kodszo, has mi-panaw kol ha-arec). Gdy Stwórca zamierzał stworzyć świat, spojrzał w myśl, tajemnicę Tory, i wyrył znaki (kad ba’ej Kudsza Brich Hu le-mivrei alma, istakal go machaszawa, raza de-Orrajta, we-raszim rishumin). I nie mógł się on utrzymać, dopóki nie stworzył skruchy (powrotu), która jest wewnętrznym, wyższym pałacem i ukrytą tajemnicą (we-la hawwa jachil le-mejkam ad di-bara teszuwa, de-ihi heichala penima’a ila’a, we-raza setima). I tam zostały wyryte i wyrzeźbione litery w ich rzeźbach (we-taman itraszimu we-itcajjeru atwan be-gilufajhu).

Sulam

310) Zaczął mówić (rabbi Elazar), ogłaszając: „A Stwórca – w pałacu swojej świętości. Zamilknij przed Nim, cała ziemio”[15]. Kiedy Stwórca, Bina, zapragnął stworzyć świat, ZoN, nazywane niebem i ziemią, zagłębił się w myśl, Hochmę, Torę, dokonał zapisów i przyciągnął światło Hochmy do ZoN, czyli do nieba i ziemi. Jednak świat nie mógł się utrzymać, to znaczy, że nie byli w stanie otrzymać światła z powodu siły skrócenia i sądu, która była w Malchut.

„Dopóki nie stworzył powrotu – wewnętrznego wyższego ukrytego pałacu”. „Dopóki nie stworzył powrotu” – to znaczy, dopóki nie podniósł Malchut do Biny. Wtedy Bina nazywana jest powrotem, ponieważ zmniejszyła się do właściwości „kropki w pałacu”. Tym samym w Binie doszło do osłodzenia właściwości sądu Malchut i stała się godna otrzymania światła Hochmy[16].

311) Gdy to zostało stworzone, spojrzał w ten pałac i przed Nim zostały wyryte obrazy całego świata (kejwan de-itbere da, hawwa mistakal be-haj hejchala, we-raszim kamej cijurin de-kol alma), jak jest napisane: „Niech umilknie przed Nim cała ziemia” (di-ktiw: has mi-panaw kol ha-arec). Zostały przed Nim wyryte znaki i obrazy całego świata (raszim kamej rishumin we-cijurin de-kol alma). Kiedy chciał stworzyć niebo, co zrobił? Spojrzał w pierwotne światło, okrył się nim i stworzył niebo (ba’ej le-mivrei szamajim, ma awad? Istakal be-or kadma’a we-it’attaf bej, u-bara szamajim). Jak jest napisane: „Okrywa się światłem jak szatą” (di-ktiw: ote or ka-szalma), a potem „Rozciąga niebo jak zasłonę” (we-achar kach: note szamajim ka-jeria).

Sulam

311) Kiedy został stworzony ten pałac według zasady „kropki w pałacu”, Stwórca spojrzał na pałac i uczynił przed Sobą kształty – to znaczy, mohin całego świata. Wszystkie właściwości mohin pochodzą stąd. Kiedy Stwórca chce dać ZoN mohin katnut, podnosi „jud” (י) w światło (or אור) pałacu, i światło staje się powietrzem (awir אויר), to znaczy mohin de-WaK i ruach. Kiedy jednak chce dać GaR, usuwa „jud” (י) z powietrza (awir אויר) pałacu, i powietrze ponownie staje się światłem (or אור). Powiedziano o tym: „Stwórca – w pałacu swojej świętości”. „Stwórca” – to Bina, „w pałacu swojej świętości” – to kropka w pałacu.

I powiedziano: „Zamilknij przed Nim, cała ziemio”⁸⁹ – to znaczy, że Stwórca dokonał przed Sobą zapisów i kształtów całego świata. Zapisy – to mohin de-WaK, a kształty – to mohin de-GaR. „Całego świata” – ZoN nazywane jest światem, i od tego pałacu zależą rozmiary wszystkich mohin.

Stwórca zapragnął stworzyć niebiosa, to znaczy Zeir Anpina, spojrzał na pierwsze światło, to znaczy na pierwszy pałac, Aba we-Ima[17], i obłóczył się w niego, tworząc niebiosa. Powiedziano o tym: „Owinięty światłem jak płaszczem”[18]. A potem powiedziano: „Rozciąga niebiosa jak zasłonę”⁹². „Jud” (י), to znaczy Malchut, weszło w światło (or אור) pałacu i stało się powietrzem (awir אויר), i wtedy nazywa się owiniętym światłem. Wówczas w Binie powstały dwa pałace:

1. Pierwszy pałac znajduje się w GaR Biny i nazywa się wyższymi Aba we-Ima. Zawsze pozostaje owinięty światłem, ponieważ „jud” (י) nie wychodzi z powietrza (awir אויר) tego pałacu;
2. Drugi pałac uformował się w ZaT Biny i nazywa się ISZSuT. Kiedy Stwórca chce dać Hochmę, usuwa „jud” (י) z powietrza (awir אויר) tego drugiego pałacu, i ono ponownie staje się światłem (or אור). Wtedy daje światło Hochmy.

Wiadomo, że Zeir Anpin zawsze pozostaje we właściwości ukrytych chasadim, jak Aba we-Ima, pierwszy pałac. Dlatego powiedziano: „Owinięty światłem jak płaszczem”, to znaczy najpierw obłóczył się w owinięte światło od wyższych Aba we-Imy, a następnie „rozciąga niebiosa jak zasłonę” – to Zeir Anpin, ponieważ Zeir Anpin zawsze pozostaje w owiniętym świetle.

312) Spojrzał, aby stworzyć świat niższy, stworzył inny pałac i wszedł do niego, a z niego spojrzał i wyrył przed sobą wszystkie światy w dole i je stworzył (istakal le-me’abad alma tata’a, awad hejchala achara, we-aal bej, u-minej istakal u-raszim kamej kol almin le-tata, u-bara lon). Oto, co jest napisane: „A Stwórca w swoim świętym przybytku, niech umilknie przed Nim cała ziemia” (heh de-ktiw: wa-Haszem be-hejchal kodszo, has mi-panaw kol ha-arec). „Niech umilknie przed Nim” (has mi-panaw) – oznacza, że „הס” (chas) zostało wyryte przed Nim, wszystkie punkty całego świata, których jest sześćdziesiąt pięć, jak wartość liczbowa słowa „הס” (chas) (has raszim kamej, kol nekudin de-kol alma, de-inun szitin we-chamesz, ke-chuszban has). Sześćdziesiąt to jedno, pięć to drugie, a wszystko zostało przed Nim wyryte, gdy stworzył świat (szitin inun, we-chamesz inun, we-kolhu raszim kamej, kad bara alma). Dlatego chwała Stwórcy nie jest dana nikomu, tylko tym, którzy znają Jego drogi i postępują w nich w ścieżce prawdy, tak jak powinno być (be-gin kach, jakara de-Kudsza Brich Hu la’aw ihu, ela le-inun de-jad’in orch’oj, u-mehakin bah be-orach ksziot, kidka jaot).

Sulam

312) Stwórca spojrzał, aby stworzyć niższy świat – Nukwę Zeir Anpina, która potrzebuje światła Hochmy, którego nie otrzymuje od pierwszego pałacu. Uczynił inny pałac – ISZSuT, w którym „jud” (י) wychodzi z powietrza (awir אויר) i ponownie do niego wchodzi. I wychodząc z niego, spojrzał i nakreślił przed Sobą wszystkie światy na dole, to znaczy wszystkie właściwości mohin, których potrzebują, i stworzył je. Powiedziano o tym: „w pałacu swojej świętości” – w drugim pałacu.

„Zamilknij (chas הס) przed Nim, cała ziemio”⁸⁹ – sześćdziesiąt pięć jest przyjmowanych przed Nim. Liczba ה”ס (65) została przez Niego nakreślona przed Sobą – to liczba kropek, czyli sfirot, w całym świecie, w Nukwie. Łącznie jest ich sześćdziesiąt pięć, zgodnie z wartością liczbową liter חס (haj-samech). Sześćdziesiąt – to sześć sfirot HaGaT-NeHIM, z których każda składa się z dziesięciu. Pięć – to połowa Malchut, której brakuje pięciu ostatnich sfirot od chaze i niżej[19]. Wszystkie te sześćdziesiąt pięć punktów Nukwy zostały nakreślone przed Nim i przekazane jej w chwili stworzenia świata, czyli Nukwy.

Gdy mówi się o tym, że Nukwa otrzymuje z pięćdziesięciu bram Biny, wtedy zawiera w sobie czterdzieści pięć rodzajów świateł⁹³. Tutaj jednak jest sześćdziesiąt pięć punktów, ponieważ chodzi o to, że otrzymuje ona od siedmiu niższych sfirot HaGaT-NeHIM. Dlatego chwała Stwórcy, Szchina, objawia się tylko tym, którzy znają Jego ścieżki i podążają nimi prawdziwą drogą, jak należy. Innymi słowy, nie pobudzą oni ziwuga w miejscu od chaze Malchut i niżej, ponieważ z powodu braku pięciu wyżej wymienionych punktów nie ma tam miejsca na ziwug.

---

[1] Tora, Bemidbar (Księga Liczb), 28:2. „Moja ofiara, Mój chleb dla ofiar ogniowych, woń przyjemna dla Mnie – składajcie ją w jej wyznaczonym czasie”.
[2] Tora, Wajikra (Księga Kapłańska), 1:2. „Gdy człowiek z was przyniesie ofiarę dla Stwórcy, niech złoży swoją ofiarę ze zwierząt – z bydła lub z drobnego inwentarza”.
[3] Pisma, Kohelet (Księga Koheleta), 3:21. „Kto wie, czy duch synów ludzkich wznosi się w górę, a duch zwierząt zstępuje w dół, ku ziemi?”.
[4] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 1:29. „I powiedział Wszechmogący: ‘Oto daję wam wszelką roślinę wydającą nasienie na ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc wydaje nasienie – niech będzie wam na pokarm’”.
[5] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 8:21. „I poczuł Stwórca przyjemną woń, i powiedział Stwórca w swoim sercu: ‘Nie będę już więcej przeklinał ziemi z powodu człowieka, bo skłonność serca człowieka jest zła od jego młodości’”.
[6] Tora, Bereszit (Księga Rodzaju), 9:3. „Wszystko, co się porusza i żyje, będzie wam na pokarm – tak jak dałem wam rośliny zielone, daję wam wszystko”.
[7] Tora, Wajikra (Księga Kapłańska), 17:11. „Bo dusza ciała jest we krwi, i Ja ją dałem wam na ołtarz, aby dokonała przebłagania za wasze dusze, bo to krew dokonuje przebłagania za duszę”.
[8] Zob. Zohar, parasza Noach, p. 130.
[9] Prorocy, Jechezkel (Księga Ezechiela), 41:22. „Ołtarz drewniany miał trzy łokcie wysokości i dwa łokcie długości; jego narożniki, jego podstawa i jego ściany były drewniane. I powiedział do mnie: ‘To jest stół, który stoi przed Stwórcą’”.
[10] Tora, Dewarim (Księga Powtórzonego Prawa), 12:16. „Tylko krwi nie jedzcie; wylejcie ją na ziemię jak wodę”.
[11] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 118:22. „Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym”.
[12] Pisma, Szir HaSzirim (Pieśń nad Pieśniami), 1:6. „Nie patrzcie na mnie, że jestem opalona, słońce mnie przypaliło. Synowie mojej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie, bym pilnowała winnic, ale swojej własnej winnicy nie ustrzegłam”.
[13] W imieniu Jehuda (יהודה) zawarte są wszystkie litery Imienia AWAJa (הויה).
[14] Prorocy, Hoszea (Księga Ozeasza), 3:5. „Potem synowie Israela powrócą i będą szukać Stwórcy, swojego Wszechmogącego, i Dawida, swojego króla, i z drżeniem przyjdą do Stwórcy i do Jego dobroci w dniach ostatecznych”.
[15] Prorocy, Chawakuk (Księga Habakuka), 2:20. „Lecz Stwórca jest w swoim świętym przybytku; niech cała ziemia milczy przed Nim”.
[16] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 1, p. 7.
[17] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 1, p. 3.
[18] Pisma, Tehilim (Księga Psalmów), 104:2. „Okryty światłem jak płaszczem, rozpościerający niebiosa jak zasłonę”.
[19] Zob. Zohar, parasza Bereszit, część 2, p. 269, od słów: „Ale przecież powiedziano…”.