223) Siódme przykazanie – to dokonać obrzezania ósmego dnia i usunąć nieczystość napletka (pikuda szwi’aja, le’migzar li’tmanya jomin, u’le’aawara zuhama de’orlata). Ponieważ ta istota żyjąca jest ósmym stopniem ze wszystkich stopni, a ta dusza, która z niej wychodzi, musi ukazać się przed nią przez osiem dni, tak jak ona sama jest ósmym stopniem (begin de’ha’hai chajja ihi darga tminaja le’chol dargin, we’ha’hai nefesz de’parcha minei, itztaricha le’itchaza’a kamei li’tmanya jomin, ke’ma de’ihi darga tminaja).

Sulam

223) Siódme przykazanie: dokonać obrzezania ósmego dnia i usunąć nieczystość napletka. Ponieważ „żywe stworzenie”, tzn. Malchut, jest ósmym stopniem na wszystkich poziomach, jeśli liczyć od Biny, i ta nefesz, która się z niego wznosi, powinna stanąć przed nim ósmego dnia – ponieważ jest ósmym stopniem.

Nukwa Zeir Anpina nazywa się „żywym stworzeniem (chaja)”, jeśli się wznosi i obłacza Binę, która jest ósmym stopniem dziesięciu sfirot od dołu do góry. I nazywa się także Malchut, Nukwą Zeir Anpina, mianem „ósmej”, ponieważ wzniosła się o osiem stopni oddzielających ją od Biny – i dopiero wtedy nazywa się „chaja”, jak Bina.

Dlatego dusza (nefesz) człowieka, która narodziła się z Nukwy Zeir Anpina, nazywanej „chaja” i „ósma”, musi stanąć przed Nukwą z naprawami obrzezania i podwinięcia ósmego dnia od narodzin – i wtedy objawia się i staje się widoczne, że jest to nefesz z tego świętego „stworzenia”, a nie z innej strony. Bo wtedy, dzięki sile działania obrzezania i podwinięcia, sitra achra (inna strona) zostaje ostatecznie odrzucona od nefesz człowieka, i wtedy może ona w pełni otrzymać swoje światła od tego stworzenia. I to oznacza: „Niech kipią wody”. I dzięki temu otrzymuje wyższe wody męskiego początku (MaD) od ZoN i zostaje dopełniona dzięki tym wodom.

224) I wtedy z pewnością zostaje ujawnione, że jest to nefesz chajja, dusza tej świętej istoty żyjącej, a nie ze strony przeciwnej (u’kedein, it’chazei wadai de’ihi nefesz chajja, nefesz de’ha’hai chajja kadisza, we’la mi’sitra achora). I to jest „Niech wody roją się istotami żyjącymi” (we’da ihu: jiszeretzu ha’maim). W księdze Chanocha zapisano, że wody świętego potomstwa zostają naznaczone znakiem duszy żyjącej (be’sifra de’Chanoch, jitreszmun maja de’zar’a kadisza reszimu de’nefesz chajja). I to jest znak litery jud, który jest wyryty w świętym ciele, ponad wszystkimi innymi znakami na świecie (we’da reszimu de’ot jud, de’itreszim be’bisra kadisza, mi’kol szear reszumin de’alma).

Sulam

224) I wtedy wyraźnie objawia się, że jest to nefesz chaja – tzn. nefesz tego świętego stworzenia (chaja), Malchut, a nie z innej strony. Jak powiedziano: „Niech kipią wody” – wody świętego nasienia zostały oznaczone znakiem nefesz chaja. I to jest znak litery „jud”, wyryty na świętym ciele bardziej niż wszystkie inne znaki na świecie.

Wyjaśnienie. Pismo wyjaśnia: „Niech kipią wody życiem żywych istot” w znaczeniu – „niech się odcisną, niech poczują”, tzn. dzięki obrzezaniu i podwinięciu odczuwa się i wyciska wrażenie wyższych wód męskiego początku (MaD), przekazywanych nefesz człowieka w zapisie i obrazie Nukwy, nazywanej „nefesz chaja (żywym stworzeniem)”.

Dlatego wyższy świat – Bina – został ustanowiony i wyryty z literą „jud”, a niższy świat – Malchut – został ustanowiony i wyryty z literą „hej”. I w chwili, gdy Malchut, Nukwa, wznosi się i obłacza wyższy świat – Binę – wtedy litera „hej” wychodzi z Malchut, z MA, a na jej miejsce wchodzi „jud”, jak w Binie, MI. I to jest znak litery „jud”, wyryty na świętym ciele bardziej niż wszystkie inne wrażenia w świecie, ponieważ przez obrzezanie i podwinięcie wychodzą z człowieka także wszystkie wrażenia tego świata, związane z literą „hej”. A znak litery „jud” pojawia się w jej miejsce – tak samo jak to miało miejsce w Nukwie, gdy wzniosła się do Biny. I ponieważ święte ciało Jesoda jest oznaczone literą „jud”, człowiek również może otrzymać pełne „nefesz chaja” od świętej Nukwy.

225) „I ptak niech lata nad ziemią” – to jest Elijahu, który szybując, przemierza cały świat na czterech lotach (u’of je’ofef al ha’arec, da Elijahu de’tas kol alma be’dalet tasin). Aby być tam w tym obrzezaniu, które jest świętym przymierzem (le’mehewe taman be’ha’hu geziru de’kijyama kadisza). I trzeba przygotować dla niego tron i wspominać go ustami – to jest „tron Elijahu” (we’itztarich le’takkana leih kursaja, u’le’adkera be’pumei, da kursaja de’Elijahu). A jeśli nie, to nie pozostaje tam (we’i la, la szare taman).

Sulam

225) „Niech ptak lata nad ziemią” – to jest Elijahu, który obleciał świat w czterech przelotach, aby być obecnym przy tym świętym przymierzu obrzezania. Należy dla niego przygotować tron i wypowiedzieć ustami: „To jest tron Elijahu”. W przeciwnym razie nie przebywa tam.

W tym miejscu wyjaśnia się fragment: „Niech ptak lata”, który odnosi się do Elijahu, obiegającego świat w czterech przelotach. I wyjaśnia się, że następny fragment: „I wszelkiego ptaka skrzydlatego według jego rodzaju” – dotyczy aniołów, którzy krążąc po świecie, obiegają go w sześciu przelotach. Tutaj wyjaśnia się zakończenie wersetu, gdzie mowa o ziemi – dlatego nie można tego przypisać wyższym aniołom, ponieważ oni nie znajdują się na ziemi. I dlatego zrozumiałe jest, że chodzi tu o Elijahu. „Lata nad ziemią” – to Elijahu, który zawsze znajduje się na ziemi. Ponieważ Elijahu pochodzi od Nukwy Zeir Anpina i jest z nią zawsze związany. Elijahu nie należy do strony Aba we-Imy, ponieważ obiega świat w czterech przelotach – co wskazuje na to, że należy do Nukwy, od chaze i niżej, a tam są tylko cztery sfirot.

Aniołowie należą do strony Aba we-Ima. Dlatego znajdują się tylko na niebie i mają WaK, czyli HaGaT NeHI. I dlatego, gdy pojawiają się na ziemi, by wykonać swoją misję, obiegają świat w sześciu przelotach, ponieważ obłaczają się w sześć sfirot. Natomiast Elijahu nie należy do strony Aba we-Ima, lecz tylko do strony Malchut. I zawsze znajduje się na ziemi. A ponieważ Malchut posiada tylko cztery sfirot Zeir Anpina – Tiferet, Necach, Hod i Jesod (TaNHI) – od jego chaze i niżej, on obiega całą ziemię w czterech przelotach, tzn. dzięki obłoczeniu czterech sfirot TaNHI. I tam powiedziano w Piśmie: „Niech ptak lata nad ziemią” – co odnosi się nie do aniołów, lecz do Elijahu, który znajduje się na ziemi. Natomiast wypowiedź: „I wszelkiego ptaka skrzydlatego według jego rodzaju”, w której nie wspomina się o ziemi, odnosi się do aniołów, należących do strony Aba we-Ima i obiegających świat w sześciu przelotach.

Elijahu obiega świat w czterech przelotach, aby być obecnym przy tym świętym przymierzu obrzezania. Dlatego powiedział Elijahu: „Bardzo gorliwie starałem się o chwałę Stwórcy, bo synowie Israela porzucili Twoje przymierze”. Stwórca odpowiedział Elijahu: „W każdym miejscu, gdzie Moi synowie zapieczętują ten znak świętości na swoim ciele – tam się pojawisz. A usta, które zaświadczyły, że Israel porzucił przymierze, zaświadczą teraz, że Israel wypełnia przymierze”. I Elijahu został ukarany przed Stwórcą za to, że wypowiedział oskarżenie przeciwko Jego synom. Jak powiedziano: „Bo synowie Israela porzucili Twoje przymierze”.

Tych słów oczywiście nie należy rozumieć dosłownie – jakoby Elijahu był zobowiązany przebywać przy każdym obrzezaniu synów Israela, ponieważ został ukarany za oskarżenie wobec Israela. I ponadto – dlaczego powiedziano, że trzeba go zaprosić, wypowiadając słowami: „To jest tron Elijahu”, inaczej nie będzie tam obecny? Przecież jeśli musi być obecny z powodu kary – to powinien być tam niezależnie od zaproszenia?! I dlaczego potrzebne jest świadectwo Elijahu przed Stwórcą, że synowie Israela wykonują obrzezanie? Czyżby coś mogło być zakryte przed Stwórcą?! Ale ukryto tu wielką i niepojętą tajemnicę pod pozorem tych słów, jak to zawsze bywa w ich stylu.

O co chodzi, wyjaśnia się w przytoczonym fragmencie Zoharu. Rabbi Ilaj przemówił, mówiąc: „Bądź doskonały w jedności ze Stwórcą, twoim Wszechmogącym”. Czym różni się doskonały od pokornego? O Awrahamie powiedziano: „Chodź przede Mną i bądź doskonały”. O Jaakowie, który osiągnął większą doskonałość, powiedziano: „A Jaakow był człowiekiem pokornym”. I nazwano go „pokornym człowiekiem”, ponieważ nie pozostała w nim żadna nieczystość – ponieważ już u niego zostało dokonane podwinięcie (prija).

W jaki sposób dokonał podwinięcia i oczyścił się z całego zła? Otóż miejsce, które styka się z nieczystością wewnętrzną i znajduje się tam, gdzie następuje podwinięcie (prija), nazywa się „bykiem” – i to jest forma lewej linii jego tronu[1].

W budowie (merkawie) tego tronu jest oblicze lwa z prawej strony i oblicze byka z lewej. I byk nazywa się „pokornym bykiem”. Bo w strukturze tego tronu znajduje się znak przymierza. Dlatego ten byk nazywa się „bykiem pokornym”. Jaakow odnosi się do tego aspektu. I od strony tego byka dokonał podwinięcia i ostatecznie usunął nieczystość całego zła. Ponieważ istnieje „dziki byk” – ze strony napletka i podwinięcia. I wielu przeciwników w sądzie pochodzi od niego, aż do najniższego stopnia, zwanego „utratą”. I wszyscy oni pochodzą od tego „dzikiego byka” w połączeniu z dzikim osłem – ze strony surowego sądu manuli (twardości). „A Jaakow był człowiekiem pokornym” – oznacza, że posiadał tę właściwość pokory.

Wyjaśnienie. Cztery klipot: „huraganowy wiatr (ruach seara)”, „wielka chmura (anan gadol)”, „rozpalający się ogień (esz mitlakaachat)” oraz „blask (noga)” wokół Niego. Trzy pierwsze klipot są całkowicie nieczyste, lecz klipa „blask (noga)” jest pół na pół: „dobro” i „zło”. I gdy trzy klipot łączą się z nią – staje się całkowicie „złem”. A gdy się od nich oddziela i przylgnie do świętości – staje się całkowicie „dobrem”. Miejsce tych czterech klipot znajduje się w zakończeniu parcufa – tzn. w zakończeniu Jesod, gdzie są dwa rodzaje skóry, jedna nad drugą. Pierwszy rodzaj skóry nazywa się „napletkiem” i zawiera w sobie trzy nieczyste klipot: „huraganowy wiatr”, „wielką chmurę”, „rozpalający się ogień”. A drugi rodzaj skóry nazywa się „skórą podwinięcia”, klipą „blask (noga)”, z której połowa to „dobro”, a połowa – „zło”.

I Adam Riszon urodził się „obrzezany”, ponieważ trzy nieczyste klipot nie miały do niego żadnego przystępu. Miał jedynie klipę „blasku (noga)” – „skórę podwinięcia”, która również była całkowicie dobra, jako że była oddzielona od trzech nieczystych klipot i połączona ze świętością. Jednak gdy zgrzeszył względem Drzewa poznania, wskutek pokusy węża, złożonego z trzech nieczystych klipot, przyciągnął do siebie drugą skórę, zwaną „napletkiem”. Bo wiadomo, że Adam Riszon przyciągnął do siebie napletek. I o tym powiedziano: „A jeśli właściciel został ostrzeżony, ale nie dopilnował… ten byk będzie ukamienowany, a właściciel oddany na śmierć” – tzn. kiedy ten napletek zwrócił się ku niemu i połączył się z jego Jesod, natychmiast oddaliła się od niego dusza Acilut i, spadając do świata Asija, został osądzony na śmierć.

Dlatego powiedziano, że to jest „byk agresywny” – ze strony napletka i podwinięcia. Ponieważ, gdy został ostrzeżony, by nie jeść z Drzewa poznania, a nie ustrzegł się i spożył z niego, napletek zwrócił się ku niemu. I natychmiast stały się nieczyste dwa rodzaje skóry, ponieważ i skóra podwinięcia – klipa „blask (noga)” – również stała się nieczysta w wyniku połączenia i złączenia z napletkiem. I to są trzy nieczyste klipot. Jednak jest między nimi różnica: skóra podwinięcia nazywana jest „bykiem pokornym”, a nie „agresywnym”, ponieważ przed grzechem Drzewa poznania była w pełnej świętości i stała się nieczysta dopiero przez przylgnięcie napletka.

Dlatego są dwa osobne naprawienia – obrzezanie i podwinięcie. O byku agresywnym powiedziano: „Ten byk będzie ukamienowany” – i tak samo napletek musi zostać usunięty, odcięty od świętości i oddany prochowi. Natomiast o byku pokornym powiedziano: „Zostanie podzielona na pół zapłata za szkodę” – i tak samo „skórę podwinięcia” należy pozostawić w świętości, połączoną z Jesod, ale trzeba ją przeciąć na dwie części, i w ten sposób mochin ponownie objawiają się w parcufie, a święte ciało zostaje odsłonięte.

„I od strony tego byka dokonał on podwinięcia i całkowicie usunął nieczystość całego zła.” Poprzez rozdzielenie skóry na dwie części wokół Jesoda anulowana zostaje i usuwana cała nieczystość, którą pochłonęła „skóra podwinięcia” z powodu wcześniejszego połączenia z napletkiem. A mochin, które oddaliły się z powodu napletka, mogą ponownie się objawić.

Jednak to jeszcze nie wystarcza, aby przywrócić wszystkie mochin, które oddaliły się od Adama Riszona z powodu wykroczenia względem Drzewa poznania. Bo powiedziano: „I także właściciel zostanie oddany na śmierć”, mimo że „jego byk zostanie ukamienowany”. I to z powodu wielkiej siły „byka agresywnego”, który daje Samowi możliwość oskarżenia tymi samymi słowami, jak w Piśmie: „A właściciel został ostrzeżony, lecz nie dopilnował”. I aby to naprawić, Elijahu wziął na siebie oskarżycielskie słowo Sama, oskarżając synów Israela zamiast Sama, jak powiedziano: „Bo synowie Israela porzucili Twoje przymierze”. W ten sposób zamknął usta Samowi, anulując jego misję – ponieważ Elijahu przejął jego funkcję. I wtedy ma on również siłę, aby stać się obrońcą – w chwili, gdy widzi, że synowie Israela wypełniają przymierze.

To jest znaczenie powiedzianego, że „Elijahu musi być obecny przy każdym obrzezaniu, ponieważ usta, które zaświadczyły, że Israel porzucił przymierze, zaświadczą, że Israel przestrzega przymierza”. Ponieważ wziął na siebie siłę oskarżenia Sama wobec synów Israela, mówiąc, że Israel porzucił przymierze, jak powiedziano: «A właściciel został ostrzeżony, lecz nie dopilnował» – dlatego ma siłę świadczyć również wtedy, gdy wypełniają przymierze. I wtedy całkowicie usuwa się siła „byka agresywnego”. A wszystkie mochin, które oddaliły się z powodu „byka agresywnego”, mogą ponownie się objawić.

Dlatego powiedziano: „I należy ustanowić dla niego tron” – tzn. oprócz przygotowania tronu sandaka, na którym dokonuje się obrzezania i podwinięcia, należy również przygotować drugi tron, przeznaczony dla Elijahu. Dlaczego jeden tron nie wystarczy dla obu? Tron (kise) w każdym miejscu oznacza początek naprawy, aby wyższy mógł przebywać w niższym. Mochin, które objawiają się dzięki obrzezaniu i podwinięciu, oraz świadectwo Elijahu o wypełnieniu przymierza – to dwa odrębne aspekty. Ponieważ ta miara mochin, która objawia się dzięki podwinięciu, odnosi się do właściwości „byka pokornego” – w sytuacji, gdy „nie wiadomo jeszcze, że jest to byk bodący”[2] – symbolizując powrót „nogi” (noga) do świętości przez to, że „dzielą na pół zapłatę za szkodę”.

Świadectwo Elijahu jest potrzebne, aby usunąć zło spowodowane przez „byka agresywnego”, czyli siły bezpośrednio związane z trzema nieczystymi klipot, i zamknąć im usta, aby nie mogły oskarżać. Dlatego potrzeba dwóch tronów:

1. Tronu Stwórcy – tzn. tronu sandaka – dla ustanowienia samych mochin poprzez obrzezanie i podwinięcie.
2. Dla ustanowienia świecenia Elijahu, który zamyka usta klipot, aby nie mogły oskarżać. To jest tron Elijahu.

I należy zrozumieć, dlaczego konieczne jest wypowiedzenie ustami: „To jest tron Elijahu”, ponieważ inaczej – nawet jeśli tron został przygotowany – on się tam nie pojawi. Powiedziano: „Co robisz tutaj (po פה), Elijahu?” – a to wskazuje na „usta (pe פה)” Elijahu. A przymierze świętości – to „usta Stwórcy”. Tak więc jest różnica między przymierzem świętości, czyli mochin, które objawiają się poprzez obrzezanie i podwinięcie – nazywane „ustami Stwórcy” – a ustami samego Elijahu.

Aby to zrozumieć, należy głębiej wyjaśnić pojęcie „zamknięcia ust bykowi agresywnemu”, aby nie mógł oskarżać Israel po powrocie mochin przez obrzezanie i podwinięcie. Bo oprócz świadectwa Elijahu, potrzebna jest jeszcze szczególna naprawa, dokonująca się przez oddanie napletka ziemi. Powiedziano w Zoharze[3]: „W chwili, gdy człowiek dokonuje obrzezania ósmego dnia, kiedy już nad nim przebywała Szabat, tzn. Malchut, która osiągnęła mochin Aba we-Ima i nazywana jest świętością – ten napletek, który zostaje odcięty i wyrzucony na zewnątrz, widzi sitra achra, której przypada część z ofiary obrzezania. I dzięki temu darowi przemienia się ona z oskarżyciela w dobrego obrońcę Israela przed Stwórcą.”

Wyjaśnienie. Ponieważ tym, którzy znajdują się w duchowym, właściwe jest wzajemne zawieranie się jednego w drugim, to napletek, będąc kiedyś złączony z Jesodem, w chwili, gdy zostaje od niego odcięty, zabiera ze sobą część świętości. A ponieważ wyrzuca się napletek na zewnątrz, to siły zewnętrzne, korzystając z tego, otrzymują pewne świecenie z mochin, które objawiają się dzięki obrzezaniu i podwinięciu. Dlatego nie chcą już więcej oskarżać Israela i niszczyć tych mochin – bo wówczas same utraciłyby swoją część, którą z nich otrzymują. Dlatego stają się „obrońcą Israela”, by wspierać trwanie mochin.

Dlatego Elijahu nie może znieść tej naprawy – bo chociaż przestają oskarżać Israel, to jednak biorą w zamian część świętości. I żeby to naprawić, Elijahu wziął oskarżenie na siebie – i wcale nie zamierzał ich przebłagiwać, oddając część świętej ofiary. Dlatego, mimo że sitra achra już przestała oskarżać, przechodząc na stronę obrony – sam Elijahu wciąż oskarża, by ostatecznie wykorzenić siłę sitry achra i oddzielić ją od świętości. Dlatego „usta Elijahu” są potrzebne dodatkowo do „ust Stwórcy”, które objawiają się poprzez obrzezanie i podwinięcie, pozostawiając część ofiary sitrze achra. Bo „usta Elijahu” całkowicie wykorzeniają sitrę achra. Dlatego powiedziano: „Usta, które zaświadczyły, że Israel porzucił przymierze, zaświadczą, że Israel przestrzega przymierza”.

„Należy wspomnieć, wypowiadając ustami: «To jest tron Elijahu»” – tzn. należy, wspominając go, przyciągnąć „usta Elijahu” nad jego tronem i nie zadowalać się „ustami Stwórcy”, które usuwają oskarżenie sitra achra i przemieniają ją w obrońcę – bo wówczas pozostaje się dłużnikiem sitra achra i trzeba oddać jej udział. A wtedy, dzięki „ustom Elijahu”, eliminuje się oskarżyciela i nie trzeba go wcale udobruchać. A jeśli człowiek nie podejmuje wysiłku, by przyciągnąć swoimi ustami „usta Elijahu” nad jego tronem – on nie przebywa tam. Dlatego trzeba je przyciągnąć. I nie ma tu nawet miejsca na pytanie: jak to możliwe, że usta Elijahu mogłyby dokonać więcej niż usta Stwórcy? Bo powiedziano: „To stworzył Stwórca, aby dokończyć” – tzn. Stwórca rozpoczął dzieło stworzenia, i poprzez dobre czyny człowieka dał mu możliwość je dopełnić.

226) „I stworzył Elohim wielkie węże” – dwa, to są napletek i odkrycie, obrzezanie napletka, a potem odkrycie (wa’jivra Elohim et ha’taninim ha’gedolim – trein, ilein orla u’fria, geziru de’orla, u’fria le’watar). I one są męskie i żeńskie (we’inun de’char we’nukwa). „I każdą istotę żyjącą, która pełza” – to jest znak świętego trwałego przymierza, które jest świętą istotą żyjącą, jak powiedzieliśmy (we’et kol nefesz ha’chajja ha’romeszet – da reszimu de’ot kajyama kadisza, de’ihi nefesz chajja kadisza, kidka’amarin). „Które wody się roiły” – to wyższe wody, które zostały przyciągnięte do niej przez ten znak (aszer szar’tzu ha’maim – majin ila’in, de’itmaszchu le’gabah de’ot reszimu da).

Sulam

226) I stworzył Stwórca ogromne potwory. Potworów jest dwoje – i są to: napletek oraz podwinięcie, czyli odcięcie napletka, a następnie podwinięcie. Oznaczają zachar (męski aspekt) i nekewa (żeński aspekt). „I wszelkie żywe stworzenie, które się porusza” – to zapieczętowanie znaku świętego przymierza, święte żywe stworzenie. „Którymi kipiały wody” – to wyższe wody, które zstępowały ku niemu, ku temu zapieczętowanemu znakowi.

Potwory – to Lewiatan i jego para. Odpowiadają im napletek i podwinięcie, zwane „wężem ślizgającym się (bariach)” i „wężem wijącym się (akalton)”, męskim początkiem (zachar) i żeńskim początkiem (nekewa). Napletek – to „wąż ślizgający się”, męski aspekt, który należy usunąć i oddać ziemi. A podwinięcie – to naprawa: usunąć zło „wijącego się węża”, żeńskiego aspektu.

I powiedziano: „I wszelkie żywe stworzenie, które się porusza” – to aluzja do zapieczętowania znaku świętego przymierza. Ponieważ dzięki podwinięciu, gdy rozdziela się na dwie części skórę podwinięcia na Jesod, objawia się znak „jud” – tzn. zakończenie wyższego świata, zwanego chaja (żywe) – i dlatego nazywany jest znakiem wyższego świętego stworzenia, o którym powiedziano: „I wszelkie żywe stworzenie, które się porusza”.

I powiedziano: „Wyższe wody, które zstępowały ku niemu, ku temu zapieczętowanemu znakowi” – tzn. wody męskiego początku (MaD) wyższego świata, wyższych Aba we-Ima, zwanych „chaja”, które zstępują tylko na znak „jud”. I wychodzi „hej” z MA, a na jej miejsce wchodzi „jud”, i wtedy nazywa się MI – jak również Bina[4].

227) I dlatego Israel został naznaczony świętym znakiem i oczyszczony w dole, podobnie jak święte znaki, które zostały ujawnione pomiędzy stroną świętą a stroną przeciwną (u’begin da itreszimu Israel be’reszimu kadisza we’dachju le’tata, ke’gawna de’inun reszimin kadiszin le’isztamoda bein sitra kadisza le’sitra achora). Tak samo Israel jest naznaczony, aby było wiadomo, kto należy do świętości, a kto do narodów pogańskich, które pochodzą ze strony przeciwnej, jak zostało powiedziane (uf Israel reszimin, le’isztamoda bein kidusza, le’ammin akum de’atjan mi’sitra achora, ke’ma de’itmar). I tak jak oni są naznaczeni na swoich bydłach i ptakach, tak samo bydło i ptaki narodów pogańskich są naznaczone (u’chema de’raszimin lon, hachei raszimin be’irei we’ofei dilhon, li’be’irei we’ofei de’ammin akum). Szczęśliwy jest udział Israelu (zaka’a chulakhon de’Israel).

Sulam

227) Dlatego Israel zostali oznaczeni znakiem świętości i czystości na dole, który był podobny do znaków świętości na górze, służących do rozróżnienia między stroną świętości a inną stroną. I tak samo Israel są oznaczeni znakiem, aby odróżnić świętość Israela od narodów – bałwochwalców, pochodzących od innej strony. I tak jak On oznaczył Israel, tak oznaczył również ich zwierzęta i ptaki, aby odróżnić je od zwierząt i ptaków narodów – bałwochwalców. Błogosławiony jest los Israela.

I tak samo zostały oznaczone ich zwierzęta i ptaki. Relacja człowieka do pozostałych stworzeń świata jest jak relacja całości do jej części. Bo człowiek (adam) łączy w swoim ciele (guf) wszystkie stworzenia świata w jedną całość. A każde stworzenie to jedna część, istniejąca samoistnie, która oddzieliła się od obrazu tego człowieka. Dlatego tak jak Israel zostali oddzieleni od narodów świata jako „człowiek pośród nich”, takie samo rozróżnienie zachodzi również w ich częściach – zwierzętach i ptakach. A przyczyną, dla której wspomina się tutaj właśnie zwierzęta i ptaki, jest to, że Pismo właśnie je wspomina. I już na tej podstawie sądzi się o pozostałych stworzeniach, które są częściami Israela i narodów świata.

---

[1] Zob. Zohar, parasza Szlach Lecha, artykuł „Czym różni się nieskazitelny od pokornego”, p. 117–118.
[2] Tora, Szmot, 21:36. „A jeśli wiadomo było, że wół był wcześniej skłonny do bodzenia, a jego właściciel nie trzymał go pod strażą, i zabił on wołu człowieka – wtedy winien zapłacić woła za woła, a martwy zwierzak będzie jego.”
[3] Zob. Zohar, parasza Pekudej, p. 691.
[4] Zob. wyżej, artykuł „Matka pożycza swoje szaty córce”, p. 17.