Zlanie się właściwościami ze Stwórcą (dwekut) jest głównym celem istnienia człowieka. W ten sposób człowiek osiąga stan końcowego naprawienia (gmar tikun), który jest całkowitym napełnieniem światłem.

W duchowej rzeczywistości nie ma pojęcia odległości i czasu. Odległość jednego obiektu od drugiego mierzy się poziomem podobieństwa właściwości pomiędzy nimi. Jeżeli jeden człowiek jest podobny właściwościami do drugiego, to określamy, że oni są bliscy do siebie.

Podobnie mierzy się odległość pomiędzy człowiekiem i Stwórcą. Jeżeli człowiek obdarza innych, pragnąc jedynie ich szczęścia, zupełnie bez myślenia o sobie, to odległość pomiędzy nim a Stwórcą jest mała. A jeżeli jest odwrotnie, kiedy jest skupiony tylko na sobie, to określa się, że jest daleki jak „wschód od zachodu”.

Więcej na ten temat znajdziecie w książce Dar Tory w artykule „Do ukończenia księgi Zohar„.