Or jaszar i or hozer
Część trzecia Talmudu dziesięciu sfirot opisuje proces uderzeniowego połączenia (ziwug de-akaa) światła i życzenia za pomocą masachu (ekranu), który jest narzędziem umożliwiającym wzniesienie życzenia na wyższy poziom i napełnienie go światłem (spełnienie życzenia).
Księga składa się z następujących części:
Or jaszar i or hozer
Rozdział 1 – Wyjaśnia cztery stadia w awijut, i są to cztery kelim i ich korzeń.
Rozdział 2 – Wyjaśnia cztery światy ABE’A i różnice pomiędzy nimi.
Rozdział 3 – Wyjaśnia cztery ziwugim de-akaa w czterech stadiach masachu, na które wychodzą cztery poziomy Hu’B Tu’M, jeden poniżej drugiego, w czterech światach ABE’A.
Rozdział 4 – Wyjaśnia, że jeżeli obłóczenie or elion odbyło się w or hozer poziomu hochma, to wszystkie dziesięć sfirot będzie w świetle hochma. A jeżeli na poziomie bina, to wszystkie dziesięć sfirot będzie w świetle bina. A jeżeli na poziomie Z’A, to wszystkie dziesięć sfirot będzie w świetle Z’A. I jeżeli na poziomie malchut, to wszystkie dziesięć sfirot będzie w świetle malchut.
Rozdział 5 – Wyjaśnia, że każde stworzenie składa się z czterech poziomów awijut, które nazywane są Hu’B Tu’M, i or elion rozprzestrzenia się wewnątrz nich dla ziwuga de-akaa z masachem w malchut. Ich korzeń – jest to Stwórca, który nazywa się keter. I ponieważ każda właściwość różni się od innej, to pomiędzy nimi powinna być łącząca właściwość, która włączałaby w siebie obydwie właściwości.
Rozdział 6 – Wyjaśnia, że sfira keter zawiera dwie bhiny: ostatnia część Ejn Sof, na przykład malchut de-malchut Ejn Sof, która nazywa się Atik; korzeń stworzenia, i ona nazywa się Arich Anpin. Łączność ich obu nazywa się keter.
Rozdział 7 – Wyjaśnia, jak malchut de-Acilut opuściła się i obróciła się w keter świata Bria.
Rozdział 8 – Wyjaśnia, że cztery bhiny Hu’B Tu’M są podobne do człowieka, w którym neszama (dusza) jest obłóczona w guf (ciało), i guf jest obłóczony w lewusz (odzienie) i on siedzi w ejhal (dosłownie: pałac). Hochma – jest to klalut (wspólność) świateł w świecie Acilut, i jest to neszama całego świata Acilut, i nazywa się Adam elion. On jest obłóczony w bhinę, która jest wspólnotą kelim, która nazywana jest guf de-Acilut. I na guf obłacza się Z’A – odzienie, lewusz, i malchut – jest to ejhal – pałace dla wszystkich.
Rozdział 9 – Wyjaśnia, że pożądana doskonałość jest w tym, żeby wszystkie sfirot w pięciu światach, Adam Kadmon i ABE’A, były połączone w jedność, w bhinę Adam elion, w guf którego obłóczony jest korzeń i neszama, i ubrany w lewusz – odzienie, a siedzi – w ejhal (pałacu).
Rozdział 10 – W nim wyjaśnia się, że lewusz i ejhal zostały oddzielone od szoresz, neszama i guf, stając się makifim, jak również daje się wyjaśnienie dla A’K i ABE’A, NaRaN’H i ASMa’B.
Rozdział 11 – Wyjaśnia rozprzestrzenienie światła Ejn Sof (Świata Ejn Sof) dla stworzenia kelim czterech poziomów awijuta, z wykorzystaniem obrazów organów ludzkiego ciała: oczy, uszy, nos, usta. Im organ jest subtelniejszy, tym on jest ważniejszy. Ejnaim (oczy) – jest to stadium alef, ozen (ucho) – stadium bet, hotem (nos) – stadium gimel, pe (usta) – stadium dalet.
Rozdział 12 – Wyjaśnia ziwug istaklut alef, który ma odniesienie do ejnaim w AHa’P, na skutek którego objawiły się kelim rosz i ziwug istaklut bet, na skutek którego objawiły się kelim guf.
Rozdział 13 – Wyjaśnia pojęcie „ziwug de-akaa” (uderzeniowe połączenie) istaklut ejnaim w AHa’P, z którego wynikły kelim, dodatkowe wyjaśnienie.
Rozdział 14 – Wyjaśnia pnimijut i hiconijut pięciu światów: Adam Kadmon i ABE’A. W każdym świecie jest dwadzieścia pięć poziomów, a na każdym z nich są pnimijut i hiconijut. Rozdział opisuje dzielenie każdego świata na poziomy.
Rozdział 15 – Wyjaśnia obłóczenie świateł w kelim, które z nich pnimi, a które makif.
Wewnętrzne spostrzeganie
Or jaszar i or hozer. Zawiera piętnaście rozdziałów, w których wyjaśnia się trzynaście rodzajów dziesięciu sfirot.
Rozdział 1 – Zawiera dwa punkty:
- Dziesięć sfirot or jaszar, które są czterema bhinot awijut, którymi or elion rozprzestrzenia się dla ziwug de-akaa.
- Te cztery bhiny działają w każdym świeceniu na równi, od rosz kawa do sof świata Asia, bez żadnych różnic pomiędzy nimi.
Rozdział 2 – Wyjaśnia dziesięć sfirot or hozer, zawiera trzy punkty:
- Miara światła, która była przydatna dla otrzymywania w malchut, jeżeliby masach nie odepchnął go z powrotem, nazywa się or hozer.
- Or hozer po cimcumie staje się kli dla otrzymywania or elion zamiast bhiny dalet.
- Ponieważ bhina dalet obłaczała wszystkie bhinot: keter, hochma, bina i Z’A do cimcum, to znajduje się w or hozer, które odepchnęte od niej, pięć bhinot światła, obłaczających pięć bhinot KaHa’B Tu’M or jaszar. I w punkcie 3 wyjaśnia dziesięć sfirot, które są nazywane NaRaNHa’J i dziesięć sfirot, które nazywane SzNiGL’E – szoresz, neszama, guf, lewusz, ejhal.
Rozdział 3 – Wyjaśnia dziesięć sfirot, poziomy których są równe. Zawiera pięć punktów:
- Wszędzie, gdzie przechodzi duchowy obiekt, on nabywa tam swoje miejsce, i dlatego pozostają wszystkie niższe sfirot w wyższych, ponieważ przeszły przez nie.
- Dziesięć sfirot or jaszar i dziesięć sfirot or hozer – są przeciwne sobie.
- Dziesięć sfirot or hozer dopełniło każdą sfirę do dziesięciu sfirot.
- Malchut or hozer, która połączyła się z keterem or jaszar, nabyła poziom keter, i na skutek tego, że ona przeszła przez wszystkie sfirot, wszystkie osiągnęły poziom keter.
- Wyszło dziesięć sfirot w szerokość i dziesięć sfirot w głębokość.
Rozdział 4 – Wyjaśnia dziesięć sfirot, wychodzących jedna powyżej drugiej. Zawiera dwa punkty:
- Wszystkie sto sfirot, wychodzące na ziwug de-akaa na jednakowym poziomie, są uważane jako jedna sfira.
- Dziesięć sfirot, poziomy których są równe, rodzą się z jednego ziwug de-akaa, a dziesięć sfirot, wychodzących jedna powyżej drugiej, rodzą się z pięciu ziwugim de-akaa.
Rozdział 5 – Wyjaśnia dziesięć sfirot rosz i toch, wychodzących jedna poniżej drugiej. Zawiera cztery punkty:
- Parcuf – jest to pełny poziom, w którym jest trzy razy po dziesięć sfirot: rosz, toch, sof.
- Sfirot de-rosz – są to wyłącznie korzenie kelim, ponieważ awijut masachu nie może wznieść się z dołu do góry.
- Po tym jak or hozer opuszcza się i rozprzestrzenia się w postaci dziesięciu sfirot z góry w dół, do tabura, ono tworzy dziesięć sfirot, pełnych kelim, które nazywane są dziesięć sfirot de-toch.
- Malchut de-rosz nazywa się pe. Malchut de-guf nazywa się tabur.
Rozdział 6 – Wyjaśnia dziesięć sfirot de-toch, czyli KaHa’B Tu’M, wychodzące jedna powyżej drugiej. Zawiera cztery punkty:
- Istaklut alef odbywa się w pe de-rosz, kiedy tworzą się korzenie kelim. Istaklut bet odbywa się w taburze, żeby stworzyć pełne ukończone kelim.
- Bez względu na to, że dla przyciągania poziomu niezbędne jest kli z największym awijutem, przy tym wszystkim światło przyciągnięte z powodu tego awijut obłacza się w kli najsubtelniejsze.
- Kiedy odbywa się usubtelnienie kli bhiny dalet, dochodzi do ukończonego stanu kli malchut, ponieważ ze strony obłóczenia uważa się bhina dalet jako malchut. A kiedy odbywa się usubtelnienie bhiny gimel, kończy się kli Z’A, itd.
- Po tym, jak zostały oczyszczone, tworząc reszimot, pięć kelim KaHa’B Tu’M, jedno powyżej drugiego, powróciło światło i obłóczyło się w nie.
Rozdział 7 – Wyjaśnia dziesięć sfirot sof parcufa. Zawiera trzy punkty:
- W dziesięciu sfirot de-toch – pnimijut parcufa, nie panuje awijut masachu, ponieważ malchut de-malchut mesajemet znajduje się z dołu w taburze, i jej awijut nie może wpłynąć powyżej miejsca jej znajdowania się. Jednak w dziesięciu sfirot de-sof, gdzie malchut mesajemet (zamykająca) znajduje się powyżej nich, tam awijut masachu panuje nad nimi.
- Dlatego dziesięć sfirot de-sof nazywane są światłem nekewa (żeńska, otrzymująca część), które otrzymuje, a nie daje, ponieważ przeznaczone do otrzymywania wyłącznie or hozer.
- Na skutek tego one zamykają parcuf, zaprzestając jego świecenie.
Rozdział 8 – Wyjaśnia kolejność rozwoju dziesięciu sfirot, wychodzących jedna poniżej drugiej, które są nazywane: A’A, Aba we Ima i Zo’N lub Galgalta, A’B, Sa’G, M’A, Bo’N, wynikających jedna z drugiej drogą przyczyny i skutku. Zawiera trzy punkty:
- Dziesięć pierwszych sfirot, które wyszły po cimcumie, są nazywane A’K.
- A’K nazywa się światem keter, dlatego że dla ziwug de-akaa w nim jest wykorzystywana bhina dalet.
- Ziwug na każdy parcuf – w jego wyższym parcufie.
Rozdział 9 – Wyjaśnia kolejność stworzenia parcufa Galgalta de-A’K. Zawiera trzy punkty:
- Pierwsze rozprzestrzenienie światła Ejn Sof dla ziwug de-akaa.
- Ziwug odbywa się na masach bhiny dalet, wznoszącej or hozer do keteru, i wychodzi: dziesięć sfirot de-rosz, dziesięć sfirot de-toch i dziesięć sfirot de-sof.
- Przyczyna tego, że malchut jest zdolna rozprzestrzenić się od pe i w dół dla dziesięciu sfirot de-guf, jest w tym, że każde światło, które niższy wywołuje u wyższych, powoduje, że staje się godny tego również i niższy. A ponieważ malchut wywołała swoim odbiciem światła przyjmowanie dziesięciu sfirot w rosz, dlatego ona również nabyła dziesięć sfirot.
Rozdział 10 – Wyjaśnia drugi parcuf, należący do A’K, który nazywa się A’B. Zawiera cztery punkty:
- Or makif czyni zmniejszenie masachu bhiny dalet do bhiny gimel, i or elion, które nie przestaje świecić, uderza w niego. Przy tym masach wznosi or hozer i obłacza dziesięć sfirot or jaszar do hochma. I nazywa się A’B de-A’K.
- Nie ma w duchowym „niepełnego”, i dlatego zanim malchut otrzymała awijut bhiny gimel, odbyło się jej usubtelnienie całkowicie do szoresz (korzenia).
- Usubtelnienie do szoresz nazywa się wzniesieniem z tabura w pe.
- Po tym, jak masach nabył awijut bhiny gimel, znajdując się w swoim początku – w pe de-Galgalta, on ponownie opuścił się na swoje miejsce – miejsce haze de-Galgalta de-A’K. Na niego odbywa się ziwug de-akaa, i wyniknęły z pe (z haze) de-Galgalta de-A’K w dół – rosz, toch, sof parcufa A’B de-A’K.
Rozdział 11 – Wyjaśnia trzeci parcuf należący do A’K, który nazywa się Sa’G de-A’K i jest poziomem bina. Zawiera dwa punkty:
- Po tym jak wypełnił się A’B de-A’K, powróciło or hozer i oczyściło awijut bhiny gimel do bhiny bet i wyszło dziesięć sfirot rosz, toch i sof na poziomie bina. Ten parcuf nazywa się Sa’G de-A’K.
- Na początku wzniósł się masach, który jest w taburze, do swojego korzenia – w pe, jak to opisano w A’B de-A’K.
Rozdział 12 – Wyjaśnia czwarty i piąty parcuf należący do A’K, które nazywane są M’A i Bo’N de-A’K. Zawiera cztery punkty:
- Wyjście M’A i Bo’N de-A’K.
- Awijut nazywa się „ewel” (dosłownie: para) i pięć bhinot w nim nazywane: mecach, ain, ozen, hotem, pe (dosłownie: czoło, oko, ucho, nos, usta).
- Do awijut bhiny alef i szoresz de-A’K włącza się bhina dalet, i dlatego w nich odbył się ziwug de-akaa.
- M’A i Bo’N, pnimijut i hiconijut w A’K.
Rozdział 13 – Wyjaśnia obłóczenie parcufim jeden w drugi, i więcej. Zawiera trzy punkty:
- Obowiązkowym jest to, że pięć parcufim wyszło jeden poniżej drugiego.
- Tabur wyższego staje się pe de-rosz dla swojego niższego parcufa. I wychodzi, że każdy parcuf jest wychodzącym z malchut de-malchut wyższego, która nazywa się tabur.
- Kolejność obłóczenia parcufim jeden w drugi.
Rozdział 14 – Wyjaśnia, że odbyły się dwa cimcumy w światach.
Cimcum alef było wyłącznie na malchut, a dziewięć pierwszych sfirot były czyste od jakiegokolwiek skrócenia. A przy cimcum bet wymieszało się to cimcum od biny i niżej na każdym poziomie. I bina, tiferet i malchut wyszły z każdego poziomu.
Rozdział 15 – Wyjaśnia pojęcia keter i ABE’A w pięciu parcufim Acilut i we wszystkich poziomach. Zawiera dwa punkty:
- Parsa w haze de-Acilut jest indywidualnym włączeniem ogólnej parsy. I za pośrednictwem niej dzieli się sam świat Acilut na ABE’A.
- Podobnie do tego, jak świat Acilut dzieli się na ABE’A z ogólnej parsy, tak samo dzieli się każdy poziom na indywidualne ABE’A.